Het menselijk lichaam was een vreemd iets... Logisch in elkaar gezet, gebouwd om veel klappen op te kunnen vangen en alle functies synchroniseerden perfect met elkaar, hielden het lichaam staande. Complex, omdat er meer dan tien onderdelen samen moesten werken om iets simpels als een vinger te kunnen buigen, omdat er 206 botten aanwezig waren in het lichaam, omdat een grijze materie binnenin de schedel alles kon besturen, terwijl maar een klein deel van het klompje cellen ook  daadwerkelijk iets deed. Zij het zo dat dat ‘’iets’’ het complete lichaam besturen was... Het menselijk lichaam bleef hem eindeloos fascineren, nog steeds na al die jaren van diepgaande studie.
Met een lichte maar zachte kreun van pijn rechtte hij zijn rug, rolde hij zijn brede schouders naar achteren om zijn spieren wat te rekken. Een paar wervels schoten in plaats, wat gekenmerkt werd door licht gekraak, waar August opnieuw om kreunde. Hij wist waar de pijn tussen zijn schouderbladen door kwam, hij kende de pijn als geen ander. Het kwam niet door rugproblemen, die had hij immers nooit gehad. Nee, het kwam door de standaard situatie: uren van onderzoek in dezelfde gebogen houding om door zijn vergrootglas te kunnen kijken. Een simpele reden en iets waar het menselijk lichaam nooit aan zou kunnen wennen, jammer genoeg voor hem.  
Er lag een ietwat bittere uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij zijn hoofd van links naar rechts boog, zijn nek krakend in het proces. Hij richtte zijn ijsblauwe ogen op het prepareer glas waar een lichtgele substantie in lag. Niet zijn meest favoriete substantie om te onderzoeken, maar een leerling bleek problemen te hebben en voor hem was het het makkelijkst om via bloed of enig ander lichamelijk vloeistof onderzoek te doen naar het DNA. Zijn röntgenstralen werkten niet altijd, soms was hij niet geconcentreerd genoeg en soms was hij gewoon te moe. Eigenlijk dus de huidige situatie, want hij had zo’n zin om zijn gezicht op die tafel te leggen en te dutten.
Hij mocht het niet van zichzelf, moest van zichzelf wakker blijven en gewoon werken. Werken was het beste, werken leidde hem van dingen af waar hij niet aan wou denken. Het hield hem in controle, hielp hem een soort balans en stabiliteit te houden. Elke dag hetzelfde doen was saai, maar het was precies hoe hij het wou en daar wou hij bij blijven. Uiteraard wist hij dat er altijd veranderingen konden komen: hij kon ontslagen worden om verschillende redenen, hij kon uit zichzelf gewoon weggaan, er kon hem plotseling iets gebeuren. Maar daar hoopte hij uiteindelijk toch niet op. Hij wou gewoon werken en zijn dagelijkse sleur erin houden.

Die dagelijkse sleur was echter niet altijd saai. Er waren vaste dingen die hij op een dag deed, maar zijn omgeving had dat niet. Soms had zijn omgeving zin om hem met rust te laten, maar soms wou zijn omgeving dat hij wat in actie kwam en zich met andere dingen dan vloeistoffen en kristallen ging bezighouden, bijvoorbeeld leerlingen. Hoewel dat zijn taak was, zich bezighouden met leerlingen, had hij er nooit echt zin in. Ja, al wetende dat hij zich met tieners moest bemoeien, had hij de baan aangenomen, maar dat betekende niet dat hij er plezier in vond.
Toen er geluid kwam van de andere kant van de kamer – het geluid van een opengaande deur – stond August gelijk op van zijn plek. Hij wreef even in zijn ooghoeken met zijn duim en wijsvinger, zijn ogen licht prikkend van het concentreren van zijn zicht. Hij liet zijn hand zakken, draaide zich met een soepele quasi elegante beweging om en richtte zijn blik op de opengaande deuren van de ziekenzaal. Een leerling die zijn hulp nodig had, vast en zeker. Er was geen andere reden waarom iemand de ziekenzaal zou betreden, tenzij het mensen waren die hem wouden bezoeken, maar August kon nog niet eens op één hand het aantal mensen tellen die hem zouden willen bezoeken. Sociaal zijn was niet zijn vaardigheid. Eigenlijk vond hij het niet eens zo nodig. Zijn taak was mensen helen. Daar had hij geen sociaal gedrag bij nodig, slechts wat verbandjes. Sociaal zijn liet hij wel aan Thomasso over.
Met een lichte zucht hief hij zijn bril wat verder op zijn neusbrug en liep kalm op de leerlinge af die de zaal betrad. ’En waar heb je hulp mee nodig?’ vroeg hij gelijk, viel gelijk met de deur in huis. Waarom zou hij erom heen winden? Hij was een dokter!

cutiepie Doce & later Thom~
En sorrynotsorry voor de titel <3 It was just very very legit.

Zijn voetstappen galmden licht door de grote open ruimte, waar niemand behalve hij en zijn duiven aanwezig waren. De drie witte vogels zaten op hun zitstokjes - hij had ze eindelijk het op bedden en zijn werktafel zitten afgeleerd - en brachten zachte koerende geluiden uit, alsof ze aan het fluisteren waren. Fluisterend over hoe hun baasje zich altijd zo op zijn werk stortte, fluisterend over degene die de zaal binnen kwam lopen... Misschien fluisterend over hoe ze het voer niet lekker vonden. Wist August veel, hij kon Duits, niet Duifs.
Toch wist hij ergens dat zijn duiven slimmer waren dan ze zich voordeden. Archimedes knalde tegen vanalles op, Socrates was dol op rommel en Hippocrates wou altijd slapen, maar hij kende ze en kon aan hun gedrag zien dat ze dingen wisten. Hoe Archimedes hem altijd kritisch aan leek te kijken wanneer hij gefrustreerd raakte, hoe Hippocrates en Socrates altijd op zijn schouders gingen zitten wanneer hij wachtte op de werking van zijn medicatie om hem moreel te steunen. Zo leken ze nu ook kritisch naar het meisje te kijken, maar August besteedde zijn aandacht momenteel eerder aan het meisje dan aan zijn veroordelende vogels.

Hij wist niet helemaal wat hij van haar moest denken. Dat was gelijk zijn eerste gedachte. Niet zijn tweede, niet zijn derde, maar de eerste. Normaal had hij zijn oordeel vrij snel geveld, maar sommige verschijningen maakten dat niet mogelijk. Op haar gezicht lag een geïrriteerde uitdrukking, ze was binnengewandeld zonder schoenen, haar jurkje was te kort maar haar gezicht was rond en zou onschuldigheid uitstralen als ze de irritatie van haar gelaat zou vegen. Het was een verwarrende verschijning voor hem, maar hij besloot er gewoon niet op te letten, haar wonden te verzorgen en haar weer weg te sturen. Hij hoefde niet sociaal te doen of haar te kennen. Dat was zijn regel. Patiënten waren patiënten en niet meer. Ze lieten hun wonden verzorgen en waren weer weg. Zo simpel was het.
Het meisje schoof haar blonde haren weg, zodat de twee wonden zichtbaar werden: een blauwe kring rondom haar oog en een wond bij haar mondhoek die misschien ontsmet moest worden en een pleister nodig had. Hell, had ze dat niet zelf kunnen doen? Gewoon wat jodium erop en een pleister, daarmee was het gewoon klaar... Hoewel hij niet moest vergeten dat zijn vermoedens over de leerlingen en jongeren nog steeds bestonden: ze waren gewoon dom, dus waar konden ze het idee dan ook maar vandaan halen?

'Laat me eens kijken.' sprak August in zijn kalme Erdse accent en hief haar kin met zijn hand ietsje omhoog, zodat hij de wond beter kon bekijken. Hij kneep zijn ogen ietsje samen in het proces, een soort tik van hem. 'Oppervlakkige wond, je zal er geen litteken aan overhouden.' mompelde hij. 'Neem plaats op die kruk daar, ik ben zo bij je.' Hij knikte met zijn hoofd naar een kruk bij een bed en liep naar zijn voorraadkast toe, waar een groot rood kruis op stond. Hij trok de kast open en pakte wat ontsmettingsmiddel, een pleister en een lege witte zak waar hij later een compres mee zou maken. Hij liep terug naar het meisje en legde de pleister en de witte zak op het nachtkastje, waarna hij voor het meisje ging staan. 'Het kan iets prikken.' waarschuwde hij, waarna hij het ontsmettingsmiddel op en rond de wond aanbracht. 'Hoe ben je verwond geraakt?'

Crap crap craaaaaaaaap. *opera-stem*