Voor de zoveelste keer trok Auru toch maar weer het andere gilet over zijn hagelwitte overhemd aan. Zijn lange, slanke vingers met scherpe nagels en de lichte afdruk van iets wat op schubben leek over de huid, knoopte het kledingstuk zonder haperingen dicht. Opnieuw ging Auru voor de spiegel staan, zijn groen gele ogen gefixeerd op het gilet. Na een uitgebreide kritische blik te hebben geworpen maakte Auru het ding opnieuw los en trok hem uit om het op de hoop kleding op het bed te gooien. Hij was aan het treuzelen onder het mom van ''een goede eerste indruk''. Hij zag er vreselijk tegenop om straks naar de ziekenzaal te moeten gaan om een gesprek te beginnen met de schoolpsychiater. Maar als hij niet ging zou hij dat zeker van zijn vader te horen krijgen. Niet dat die psychiater hem daarvoor kon behoeden. Waarschijnlijk zou de man niets begrijpen over hoe het bij Auru thuis geregeld was. Auru nam het hem niet kwalijk, er waren weinig mensen die wisten wat zich achter die donkere houten deur afspeelde.

Auru sprong weer op van het bed en trok een ander gilet van onder aan de stapel er weer tussenuit. Het was een simpel ding. Zwart met een grijze krijtstreep. Passend bij zijn broek. In plaats van weer te gaan dralen voor de spiegel wendde Auru zijn blik er vanaf en pakte een borstel. Als hij zijn eigen spiegelbeeld zag zou hij waarschijnlijk weer iets vinden wat niet goed was aan het kledingstuk en dan zou hij hier over een uur nog zitten. Hij borstelde zijn haren en bond het geheel met een zwart lint samen. Zo zag het er tenminste nog een beetje fatsoenlijk uit. Zijn lage zwarte herenschoenen trapte hij ook weer uit en stapte in zijn vertrouwelijke, zeven centimeter hoge, rode hakken. Hij trok zijn moeders rode jas aan die hij open liet hangen en greep op de weg naar buiten naar zwarte handschoenen die hij al aan had nog voordat hij de deur zelfs maar achter zich had dichtgetrokken.

De ziekenzaal voelde koud en onpersoonlijk aan. Te weinig kleur. Het kwam vrij doods op hem over en dat gaf Auru de rillingen. Hij liep vlug door naar de deur waar een bordje bij hing waarop stond dat dit het kantoor was van de schoolpsychiater. Eenmaal binnen sloot hij zachtjes de deur weer achter zich terwijl hij in een snelle blik de ruimte in zich op nam. Dit was al een iets knusser kamertje. Maar dat kon ook komen omdat het meubilair rood van kleur was. De man die achter het bureau in de kamer zat maakte echter helemaal niet zo'n warme indruk. Zonde, aangezien Auru het gevoel had dat hij best aardig kon zijn onder andere omstandigheden. Auru knikte hem een begroeting en ging toen, zoals hem gevraagd was, zitten op één van de stoelen.

(I'm sooooo sorry for the long wait)