Estheb'an had zijn bandana voor de verandering thuis gelaten. Zijn kleding bestonden vandaag uit een spijkerbroek zo zwart als het maar kon en aan zijn heup zat op de broek een bruine riem. Zijn torso had een strak wit shirtje er overheen met een gebruikelijke groene vest er over heen. Zijn haren waren naar achter gekamd, op het vervelende plukje dat steeds naar beneden viel na. Ze beweerde dat zijn vader dat ooit aan hem had nagelaten. Zijn ogen gleden over de tuinen. Ze waren zo vredig en liefdevol in de lente, als hij keek naar de soorten die er waren was het zo divers dat vlinders en andere insecten hier hoogtij konden vieren.

Hij ritste zijn jas dichter, het was immers een kouder aan het worden met de herfst die zijn intrede maakte. De kleine dampwolkjes die uit zijn mond kwamen waren een teken van de warmte die in hem omging. De bloemen waren een voor een langzaam uit aan het verwelken en de sfeer er omheen was akelig koud en killer aan het worden. Voortekenen dat de herfst al ruimte was maken voor de winterse tijden. Zo had toch ieder seizoen zijn prettige en minder prettige moment. Zijn ogen gleden over het landschap dat minder leek te worden voor de gebruikelijke kijker. Echter zag je de winterbloeiers al opkomen en dat deed Estheb'an deugt. De mooie kleuren die de winter werden gegeven door de winterbloeiers waren vaak fenomeen. Rustig haalde hij even diep adem en genoot van de rust in de tuinen van Kovomaka.

[ Gereserveerd voor Esther-Anne ]

Ze ging tegen zijn woorden in met de verklaring dat ze van de natuur hield en keek even naar de planten. 'Mij niet gezien met onweer,' sprak hij kalm. 'Ik blijf het liefst op een iets veiligere plaats dan buiten als het onweert,' sprak hij grnnikend. 'Al blijft het mooi, natuurlijk. 'Zijn ogen speurde de omgeving af, maar hij had nog geen teken van zijn opdrachtgever. 'Het genoegen is geheel wederzijds,' sprak hij kalmpjes op haar aangenaam. Een doffe plof klonk en hij zag haar naar voren buigen vanuit zijn ooghoeken. HIj zweeg en keek naar wat was gevallen. Een boekje met een pen er bij. Notitieboek? Schrijvertje? Dagboek? ging hij analyserend langs alle opties terwijl zijn ogen haar aankeken en besloot dat het geen gevaar zou wezen. 'Gek op schrijven?' vroeg hij toen timide aan haar zonder al te veel woorden er vuil aan te maken.

Estheb’an keek haar aan met een kalme blik en vroeg zich af wat er in dat boek stond. De grote zucht kwam er uit alsof hij iets had gevraagd wat hij nooit had mogen vragen. Alsof hij haar zwaar beledigd had. Ze legde hem uit dat het haar dagboek was en even grinnikte Estheb’an. ‘Het is een manier om….’ Abrupt hield hij zich in toen ze ineens schreeuwde. Vanuit zijn ooghoeken zag hij het verliefde koppel ineens opkijken en hem aankijken. Terwijl Estheb’an zijn schouders ophaalde en op afstand bleef liepen ze sceptisch door. ‘Waarmee moet ik,’ wederom viel ze met haar uitleg hem in de reden. ‘Niet….tegen mij,’ sprak hij kalm en keek even rond om te zien tegen wie dan. ‘Euhm? Stemmen?’ sprak hij toen vragend en keek haar met een verklaring vragende stel ogen aan.