Het was geen andere avond als andere. Hij was nog niet lang geleden klaar met zijn werk en hij liet zijn vingers over het vers gedrukte papier glijden. Het geld dat hij had verdient vanavond was weer goed te noemen, ongetwijfeld was het pakketje iets wat absoluut niet mocht verkocht worden of überhaupt in je bezit mocht zijn. Wat wist hij er van? Hij was immers maar de renner die het pakketje discreet en zonder vragen van A naar B bracht en vaak werd dit niet ontdekt. Was dit wel het geval, dan had hij altijd een enkele plannen achter de hand. Het was het gebruik van actie en distractie. Het was vanavond rustig, waarschijnlijk omdat het weekend nou niet bepaald de meest gebruikelijke plaats was voor vele personen in het park. Hij borg zijn nieuwe buit in zijn zakken op en bleef even nadenkend zitten.
Het was nog vroeg in de avond toen er ineens een giechelend figuur op kwam draven in het park. Hij gunde het geen blik waardig. Nee, eerst ging zijn blik naar de klok aan de toren verderop in het dorp. ‘Zo vroeg,’ mompelde hij. Hij keek haar toen zijlings aan, ergens afvragend waarom ze zo vroeg lag te giechelen als vele anderen nog niet half aangeschoten waren in de Jolly Jester. Zijn ogen vernauwde zich tot spleetjes op het moment dat ze met iemand begon te praten. Nee, wacht! Ze praatte met de bloemen. Ineens was de omgeving interessanter dan het meisje. Hij legde zijn hand onder zijn shirt en haalde een zwarte tarantula er onder uit. ‘Kun je me helpen, Midnight?’ sprak hij vragend. Hij pakte een draad van spinnenweb en wikkelde het om zijn wijsvinger. Terwijl hij in de schaduw verdween scharrelde de spin ongezien dichterbij. De spinnenweb op strak gespannen ontspande Estheb’an zijn vinger en keek gespannen naar de jongedame en het duurde niet lang of een drietal mannen, beduidend ouder dan haar kwamen het park in. ‘Tsk, als ik dacht,’ sprak hij. ‘Je weet je taak, Midnight,’ sprak hij zacht en grijnsde. Zolang de mannen niets deden was ze veilig en hoefde hij niet in te springen. Hij was nog niet gezien, maar mochten de mannen haar gaan lastig vallen was zijn vermoeden meer dan duidelijk. Een drug was genoeg om bloemen te doen….. ‘Zingt ze nu?’ sprak hij vragend tegen zichzelf en zuchtte. ‘Anyway, als dit is wat ik denk dat het is, mag ze van geluk spreken dat ik nog niet in bed lag,’ mompelde hij.

// If you don't mind~!

Zijn mond stond in een grimas. ‘Goed bezig, Midnight,’ mompelde hij geërgerd over de spin. Hij hoorde haar gekier over dat alles blauw was. Hij keek rond. ‘Het zal wel aan mij liggen, maar ik zie alles grijs en zwart,’ mompelde hij en rolde zijn ogen. Zijn ogen hielde de mannen in de gaten. Ze zei iets vreemds tegen de drie mannen. De spin bleef ijzig kalm staan met een poot omhoog waaraan het draad altijd nog gespannen aan zat. Estheb’an kon net uitmaken wat de mannen aan het doen waren. Wat het ook mocht wezen, hun houding leek niet bepaald veel goeds te voorspellen. Het moment dat ze gilde en achterover viel en haar handen voor haar oren hield deed hem rondkijken. Er was toch geen ernstig geluid. Tenzij….zijn ogen vernauwde een van de personen was duidelijk luchtmagie in zijn repertoire. Ze werd geteisterd met een akelige toon naar vermoede. Als de bloemen, die ze vaker had aangesproken gilde zou het verklaren waarom. Ineens sloeg Midnight zijn poot op de grond. De wijsvinger van Estheb’an maakte een klein trekje en zijn ogen werden serieus. ‘Goed gedaan, kerel. Ik ga in,’ sprak hij kalm en grijnsde. Hij wreef het spinnenweb los en Midnight scharrelde weg. Estheb’an draaide weg terwijl een van de mannen haar vastpakte en naar de grond duwde. De andere begon zijn riem vluchtig los te maken zonder acht te slaan op de omgeving. ‘Schiet op, Marc,’ sprak de ene. ‘Ja, hij zit vast met….spinnenwebben?’ mompelde hij. De mannen waren zo bezig met hun prijs dat ze het niet eens door hadden gehad en met een ferme tik tegen de zijkant van zijn nek met een vlakke hand viel de man naar lucht happend op de grond en vloekte binnensmonds. Estheb’an keek met een ijzige blik naar de twee andere mannen die de jongedame loslieten. ‘Dus, een stel trollen denken een jongedame als haar te kunnen ontvoeren,’ sprak hij grijnzend. ‘Tenminste op Gren is zelfs trol nog positief voor drie mannen die een jongedame samen aangrijpen, pak iemand van je eigen lengte,’ sprak hij dreigend. ‘Zoals jou?’ sprak een van de twee mannen. ‘Probeer het,’ sprak Estheb’an dreigend laag en keek ze indringend aan.

Zijn ogen waren scherp gericht op zijn tegenstanders en toonde geen vorm van angst. Estheb’an was er van bewust dat hij als 18 jarige tegen twee 30 jarigen het nooit zou kunnen winnen. Als leerling in de kunsten der magie zou je nooit kunnen tegen twee die zich al ruim ervaren mogen noemen. Zijn ogen toonde echter geen angst en hij moest dit volhouden, wellicht toonde de twee andere dan geen blijk dat ze konden winnen en vielen voor zijn gespeelde act.
De eerste persoon was verrast en kon het element van verassing als nadeel ten opzichte van de jongen zien. Echter waren de twee nu op volledig alert. Zouden ze het riskeren om de persoon aan te vallen en een school en gemeenschap op hun dak krijgen voor een pleziertje met dit meisje dat compleet van de kaart was. Het was een te makkelijk doelwit om eigenlijk te laten liggen, maar dit werd een heftig gevecht als hij was wat zijn ogen toonde. De mannen twijfelde aanzienlijk over wat ze het beste konden doen en dat was meer dan genoeg voor Estheb’an om zijn stappen te maken. Hij had voor ze het wisten Midnight een spinnenweb laten hechten aan de voeten van de jongedame en met een ferme ruk en wat behulp van lianen die haar omhoog duwde schoot ze naar hem toe en ving hij haar in de armen. Ongetwijfeld zou ze dit ook wel ervaren als vliegen, maar…..een blauwe roos? Really? Ging dat niet ver? Estheb’an keek met een strakke blik naar de mannen die nu even tweemaal slikte en twijfelde.

Sylvia juichte toen de blauwe roos verscheen, iemand zou haar redden van deze trollen die duidelijk niks goeds in hun zin hadden. Opeens vloog ze de lucht in, ze zag de wolken om zich heen, ze was omringd door wolken, overal wolken! ‘WHIEEEEEEEEEEE.’ Riep ze vrolijk terwijl ze door de lucht vloog. De wolken werden roze en toen rood en toen paars! Ze was omringd door kleurtjes. De wolken werden diertjes, ze zag hoe het konijnen werden, overal konijnen.
Sylvia landde in de armen van de blauwe roosjes prins. De wolken kwamen naar beneden als konijnen en omringde haar. De jongedame begon te giechelen ‘En nu neemt de blauwe prins mij naar zijn kasteel en we zullen voor eeuwig samen zijn.’ Ze begon te grinniken en te giechelen. Ze keek naar de trollen en stak haar tong uit terwijl ze haar armen om de blauwe roos prins sloeg ‘En nu als u ons excuseert gaan wij ervandoor.’ Zei ze heel wijselijk en hield haar kin omhoog voor haar glimlach breed werd en ze een kus gaf op zijn blaadje.

Estheb'an keek haar vreemd aan toen ze gierend giechelde alsof ze in de achtbaan zat. Dit was verdorie geen spelletje voor hem. Als hij hier niet oppaste kon het nog steeds verkeerd aflopen voor zowel hem als haar. Ze was niet bepaald helpend, echter was dat wel te verwachten met haar gedrogeerde staat. Estheb'an keek opzij naar de jongedame die lekker brutaal tegen de mannen deed en haar tong uitstak. 'Blauwe....prins?' mompelde hij. 'Never mind, je hebt de dame gehoord,' sprak hij strak tegen de mannen die zich nu rustig uit de voeten maakte en Estheb'an draaide zich kalm om. 'Je kunt be....' hij kon zijn zin niet afmaken en ze gaf een kus pal op zijn mond. Blijkbaar ging de tijd voor hem normaal en voor haar vertraagd, echter was dit bepaald niet wat hij had zien aankomen. Hij keek haar beduusd aan en beet zijn kaken op elkaar. Waar bracht hij zichzelf nu weer in? Hij ging haar niet iedere keer redden. Hij zette haar bruusk neer en keek niet naar haar om. 'Kom, dan gaan we naar....' hij zuchtte even en rolde met zijn ogen. 'Mijn kasteel,' sprak hij kalm.

De sterren danste voor haar ogen en Sylvia wou dat ze zouden stoppen. Alles bewoog om haar heen, de net vrolijke sterren werden duister en rood van het bloed en vuur. Ze slikte en haar lichaam begon te trillen. Zo snel als ze kon opende ze haar ogen maar het werd niet beter, alles om haar heen was duister geworden en het ze kon haar blik niet focussen op iets, alles was wazig en angstaanjagend. De bloemen veranderde in bloeddorstige monsters die op haar af kwamen kruipen, een gil kwam uit haar mond en ze drukte haar gezicht tegen de schouder van de jongen man. Ze haalde diep en onregelmatig adem en haar hart ging te keer. Het woord 'mislukkeling' kwam op haar af van alle kanten. Ze begreep niet hoe dit kon, waarom dit gebeurde. Waarom haatte iedereen haar? Sylvia opende haar ogen weer en zag hoe haar hand de shirt verkreukelde van de jongen, haar hand zag er angstaanjagend aan. Haar donker gebruinde huid was bleek met een paarse ondertoon geworden, zowel haar slagaders als aders waren goed zichtbaar. Sylvia slikte en begon nog harder te trillen, ze probeerde zich los te rukken van de jongen en voelde hoe haar knieën op de harde grond landde en open barstte. Een snik kwam uit haar mond en ze sloeg haar handen voor haar gezicht 'K-k-kijk me niet aan.' stotterde ze tussen terwijl de tranen uit haar ogen vloeide. 'I-i-i-ik ben een monster!' hoewel het in haar hoofd klonk alsof ze het gilde kwam het maar nauwelijks hoorbaar uit haar mond.

Estheb’an kreeg weinig mee, maar hij hield haar vast zo goed hij kon. Ineens begon haar lichaam te trillen en gelijk schoot zijn blik naar haar gezicht. Haar gezicht stond wanhopig, angstig en dat baarde hem zorgen. Hij wist wat drugs kon doen en dat maakte het ergens nog heftiger voor hem. Hij beet zijn kaken op elkaar. De gil was genoeg en hij pakte haar achterhoofd vast en duwde het dichter bij hem. ‘Godsamme, luister naar me. Prinses! Het is veilig! Ik ben er!,’ sprak hij met een duidelijke toon om door alle geraas door te dringen. Hij merkte ineens dat ze naar haar hand keek. Alles leek om te slaan. Ze begon nog harder te trillen en begon zich losser te wurmen. Hij wilde haar vasthouden om haar te kalmeren, maar Estheb’an realiseerde dat dat niet echt ging lukken met deze paniek aanval. Ze gleed uit zijn handen voor hij kon reageren en ze viel voorover. Der knieën vingen de klap op en hij controleerde of ze ernstige verwondingen had. Meer dan een schaafwond had ze niet. Hij spinde wat spinnendraden over haar knieën om extra bacteriën er uit te bannen. Hij pakte haar schouder dwingend vast en voor dat ze kon reageren gloeide zijn handpalmen groen op. Hij duwde het op haar voorhoofd en zijn mond grijnsde. ‘Alsjeblieft, kalmeer!’ sprak hij hopend en gooide een illusie over haar heen.
‘Het is prachtig niet?’ sprak hij kalm en hield zijn linkeroog dicht. De realiteit die hij kon switchen met wat ze door hem zag kon worden omgedraaid door enkel zijn ogen te verwisselen. Hij had haar weer opgetild toen ze even bewusteloos was gevallen onder zijn spreuk en hij probeerde haar zintuigen te beïnvloeden. Hij deed zijn rechteroog open en sloot zijn linker om te zien of alles veilig was en keek of ze nog goed liepen. Hij hield haar vast en zijn ogen draaide weer terug naar de illusie. Het was een mooi grasveld en ze liepen over een karrespoor en ze was weer haar gebruikelijke zelf. Desondanks ze onder de drugs was wist hij met moeite de angstaanjagende effect weg te dringen. Hij zag dat aan randen van de illusie een nagloeiende rand alsof papier in brand kon vliegen. Echter hield hij het tegen zo goed hij kon. Als ze nu niets geks deed kon hij dat in stand houden, mocht ze echter iets onverwachts doen dan kon deze spreuk best omslaan en de drugs weer de overhand nemen.

Estheb’an merkte dat ze langzaam aan warmer begon te worden. Haar ademhaling werd onregelmatiger. Toch probeerde hij de rust te bewaren in de illusie terwijl hij een weg naar het schoolgebouw baande. Het werd op een gegeven moment echter lastig. Zij werd zo heet dat zijn concentratie teveel afnam. Ineens duwde ze zich weg en viel voorover en braakte alles op wat ze in haar had. Het gal dat er lag vertelde niet veel, maar de vreemde kleur er van deed hem sterk vermoedde wat hij al dacht, drugs. Hij zweeg en keek haar even aan terwijl ze angstig wegkroop van waar ze had overgegeven. Hij zweeg en keek haar aan met een bestuderende blik. Zo te zien was ze compleet bij zinnen, want hij was niet meer haar prins. ‘Ik denk dat je zelf nog best kan begrijpen als ik zeg dat je een pil hebt geslikt en vervolgens dingen zag die nooit werkelijkheid konden zijn. Je kwam half in je hallucinaties in het park waar drie mannen je wilde….gebruiken, ik heb ze met gevaar voor eigen leven verjaagd,’ sprak hij kalm. ‘Alles behalve een dame als jou onder mijn ogen verkracht zien worden,’ mompelde hij zacht. ‘Kom, dan gaan we snel naar het schoolgebouw,’ reageerde hij kalm en keek haar aan. ‘Wees niet bang, ik doe je niets,’ voegde hij er kalmpjes aan toe.

Estheb’an keek met een bedachtzame blik naar haar toen ze luisterde naar zijn woorden. Ze leek niet geheel blij hoe het is gelopen. Hij kon het weinig schelen dat ze sarcastisch reageerde. Het was graag of niet, in het vervolg had hij haar ook kunnen laten liggen als ze zo graag verkracht werd. Besides waren 3 volwassen ten opzichte van een jonge leerling nog altijd niet de meest slimme acties. Zeker als je met de verkeerde mensen aanpapte. Dan kon het erg risicovol zijn om dit soort mensen te benaderen. Estheb’an keek met een kalme blik naar haar toen ze reageerde. ‘En wat als ik nu een verkrachter was die je graag voor mezelf had en daardoor de andere mensen wegjoeg en je nu naar een donker steegje breng,’ reageerde hij net zo droogjes op haar. Zijn woorden waren nog niet uitgesproken of ze leunde tegen hem aan. Hij sloeg zijn arm over haar rug en hij legde deze op haar heup terwijl hij met zijn andere haar pols vast hield over zijn schouder. ‘Steun goed, wil je,’ sprak hij kalm en liep toen vooruit met zijn ogen gefocust op de verte. ‘Mijn naam is Estheb’an,’ reageerde hij kalm en keek even opzij en wierp haar een klein glimlachje toe. ‘En jou naam?’ vroeg hij toen in wederkeer.

Haar reactie was zo relaxt en sarcastisch dat er een klein lachje ontschoot uit zijn mond. ‘True, ik kan je geen gelijk geven dat op dit pad door de prachtige natuur geen steegjes zijn om je te verassen,’ sprak hij met een gegrinnik. ‘Bossen daarentegeeeeen….,’ sprak hij grijnzend, maar zijn humor stopte hem al gelijk in de zak. ‘Laten we zeggen dat ik niet bij een kroeg werk, maar wel vaker iemand heb heb moeten ondersteunen. Mensen zwaarder als jij,’ sprak hij en keek toen voor zich uit. Hij kon zich nog herinneren dat hij zijn collega mee moest zeulen van punt A naar B omdat het hoofdkwartier van de runners ontdekt was. Zijn ogen keken naar haar aan met enige verbazing toen ze haar naam sprak. ‘Dat mijn vader over je schreef in brieven, oke. Maar dé Sylvia Valentia Maveth?’ ging zijn mond even van verbazing. ‘Geeft niet, de familie kennende is het begrijpelijk,’ sprak hij kalm. ‘Laten we zeggen dat mijn vader veel archeologisch werk deed en jou vader een keer tegen het lijf heeft gelopen,’ sprak hij kalm. ‘Echter zijn mijn vaders woorden ongelogen als het jou betreft,’ glimlachte hij naar haar. Ze was inderdaad een mooie dame. ‘True,’ sprak hij nogmaals. ‘Volbloed natuurmagiër, wat doe je er aan? Ze groeien als onkruid,’ sprak hij grinnikend en rolde met zijn ogen om zijn slechte humor en keek toen met een iets bredere glimlach naar haar. ‘Vurig typje?’ sprak hij toen.

‘Tsja, als het betreft het kabaal dat een rammelend bosje zou kunnen maken gaat,’ sprak hij nadenkend. ‘Dan hebben ze meer oren en ogen. Het was ook geen ruime ervaring dat hij had, maar een enkele gewonde runner op zijn tijd kon je wel leren hoe je iemand moest vasthouden. ‘Raarder?’ sprak hij kalm. ‘Hoeft niet, er kan best een mogelijkheid zijn dat ik types jonger dan jou heb moeten redden. Als het maar twee keer is het best reëel als….’ Hij hield abrupt halt. ‘Alhoewel, dat is niet gebeurd dus dat doet er ook niet toe,’ sprak hij glimlachend. Hij begon niet veel later te ratelen over dat zijn vader die van haar heeft ontmoet. ‘Mijn vader is archeoloog, maar heeft ook tussenpozen gehad waarin hij een dag of twee werd verlost van zijn taken op het terrein. In een van die dagen is hij jou vader tegen het lijf gelopen en kort aan de praat geweest. Ik moet enkel informatie putten aan wat hij me verteld, ik weet niet of je er bij was of dat je vader over je heeft verteld,’ sprak hij schouder ophalend. ‘Norwood Vavyendor,’ sprak hij kalm op haar vraag. ‘Meuren? Oh ja, het is pollenseizoen, dacht ik,’ sprak hij kalm. ‘Dan stinken we nog harder,’ maakte hij het grapje nog groter dan het al was. Hij glimlachte toen ze reageerde op zijn vraag. ‘Tsja, genen bepalen vaak veel en nu ik zo herinner meen ik me ook genetische lichtpuntjes te hebben,’ sprak hij ter verbetering. ‘Zitten?’ sprak hij vragend. ‘Maar?’ voor hij kon protesteren greep ze zijn wangen vast. ‘Ja? En? Het is lichaamseigenstof om me verder af te koelen en geen teken van….’ Ze plofte neer op het bankje en zei haar woorden. ‘vermoeidheid,’ mompelde hij en ging er kalm naast zitten en glimlachte. ‘Dus nog steeds je ridder?’ sprak hij toen wat teruggetrokkener.

Estheb’an keek haar glimlachend aan toen hij zijn wartaal had uitgesproken en vragend naar keek. ‘Gewoon een bijbaantje met wat klusjes,’ sprak hij kalm en haalde nonchalant zijn schouders op. ‘De Norwood Vavyendor, inderdaad,’ sprak hij met lichte trots. ‘Tevens ook bijna slachtoffer geweest van een eeuwenoude vloek er van, maar dat is gelukkig opgelost zonder slachtoffers,’ voegde hij er aan toe en glimlachte. Normaal was de route naar school korter, maar voor een of andere reden leek hij langer te duren dan Estheb’an wilde. Zijn ogen keken opzij toen ze ging zitten en het er uit flapte over de ridder. ‘Je hebt heel wat verteld, dat ik de blauwe ridder op een blauwe tarantula was en ik de prins was die je meenam naar het kasteel,’ sprak hij grinnikend. ‘Manman, je was goed bevangen door je bedwelmende middelen,’ lachte hij. Iets ritselde achter hun in de bosjes. Estheb’an had het opgevangen en het geluid leek niet erg op iets kleins, eerder de grote van een mens. In een ruk draaide Estheb’an zich om en tuurde recht in de ogen van een collega. ‘Dit kreeg ik mee van haar,’ sprak hij kalm en Estheb’an tuurde naar de envelop met krullend handschrift er op. ‘Wat zei..’ hij draaide zich naar de persoon, die spoorloos verdwenen leek. Zijn ogen keken naar Sylvia en hou vouwde het drievoudig gevouwen envelop open. Zijn ogen schoten over de regels. ‘Invallen?....Hmmm in dens nabij,’ mompelde hij haast onhoorbaar. Hoe kon het bestaan dat een runners den niet verborgen bleef, tenzij er een lek was? De community lag op een fase geel en dat betekende dat er gevaar dreigde. Estheb'an was zo in gedachten verzonken dat hij niet eens door had dat Sylvia nog naast hem had gezeten en haar stem bracht hem terug naar de werkelijkheid.