If I were someone else I think I would still be mentally ill.

Hij was nu al enkele malen wakker geworden met telkens dezelfde gedachten. Normaal wordt hij wakker met het versje. "Op een barst gelopen? Moeders rug gebroken!". Dat was de laatste dagen niet het geval. Hij werd altijd wakker met de gedachte dat er weer eens een seizoen gestorven was. Nu moest dat seizoen weer een jaar wachten - maar geen volledig jaar, wel drie andere seizoenen lang - tot het weer mocht herleven. Seasons change but people don't, dat had hij al vaker gehoord, maar hij geloofde er niets van. Hij hield meer van de mythen die er verteld werden over de seizoenswissel. Die van Persephone (en Demeter, die de moeder was). Persephone, die ontvoerd werd toen ze bloemen plukte door Hades, de god van de onderwereld en heerser over de doden - die verliefd was geworden op haar. Demeter begon verwoed naar haar dochter te zoeken. Ze weigerde haar taken als godin van de Vruchtbaarheid, en daarmee van de Groei en Vruchtbaarheid, uit te voeren. De aarde verdorde, en voor het eerst werd het winter. De mensen konden hun graan niet meer oogsten, hun voorraadschuren raakten leeg en al snel brak er paniek uit. Zeus wou Demeter tot rede brengen, maar die luisterde niet, dus ging Zeus naar Hades toe. Hades vertelde Zeus dat de ontvoering niet meer ongedaan gemaakt kon worden. Hij had Persephone laten eten van een granaatappel, zes pitten, en daarom moest ze blijven. Zeus dwong Hades tot een compromis omdat hij het niet eens was. Voor iedere pit die ze gegeten had, moest ze een maand doorbrengen in de onderwereld bij Hades, en de andere zes maanden mocht ze bij haar moeder blijven. Die zes maanden in de onderwereld stelden de herfst en de winter voor, de zes maanden bij haar moeder stelde dan weer de lente en de zomer voor. En nu was de herfst gestorven. Shia vond dat. Persephone was nu weer zes maanden bij haar moeder. Maar dat was dan wel weer genoeg les voor in de ochtend. Shia aaide Aki over zijn hoofd en negeerde de hond verder, want hij had veel te doen voor hij kon vertrekken. Kort gleed hij met zijn tong over zijn onderlip, en stelde vast dat de tongpiercing nog steeds in zijn tong zat. Die verdomde Sareth. Waarom haalde hij de piercing niet gewoon uit? Hij wist het zelf niet. De jongeman sleep een potlood, zocht enkele gommen bij elkaar en borg ze veilig op achter de elastiek die rond zijn notitieboek zat. Hij legde het neer, zocht zich een mooi paar schoenen uit, zocht zich een nette broek die toch weer niet té net was en zocht ook een hemdje uit. Maar een los hemdje, geen businesshemd. Na even getwijfeld te hebben, wisselde hij het in voor een net T-shirt, een T-shirt dat uitstraalde dat hij niet van slonzige kledij hield. Het was lente, dus echt een jas zou hij niet nodig hebben, maar toch nam hij voor de veiligheid een mooie, kakigekleurde, nette jas mee. Hij deponeerde die over zijn arm heen en klemde het boek tegen zijn borstkas, waardoor de sleutel die onder zijn shirt zat nog eens extra tegen zijn huid drukte. Hij overliep wat hij nog moest doen voor hij naar buiten mocht. Het plafond checken. Geen barsten? Mooi. Hij moest nog vijf kruiswoordraadsels oplossen in zijn hoofd. Daar begon hij meteen mee. Hij wandelde terug naar zijn bureau en nam er een kauwgom uit een doosje. De bruinharige jongeman bleef gek op speciale smaakjes, want hij haatte munt en hij haatte aardbei. Hij had een kaneelkauwgom in zijn mond gestopt, en néé, hij kauwde er niet op. Heel even, om het soepel te krijgen, en dan plakte hij het achter zijn voortanden. Dat was ook weer check. Shia maakte een zacht geluidje en Aki keek hem aan. Shia knikte en opende de deur. De Hollandse herder volgde hem braafjes. De Earth magician wist precies waar hij heen wou, en Aki moest maar gewoon volgen. Na even gelopen te hebben - begrijp hier onder: de trappen af gewandeld te zijn, de school door, naar buiten, richting de schoolgebieden, meer bepaald de greenhouses - hield hij halt. Hij ging de kassen binnen, en keek ongeïnteresseerd as always rond. Ongeïnteresseerd leek hij, maar hij was wel geboeid door de planten, ook al was hij geen Grenaan. Soms vroeg hij zich af of hij niet beter een Grenaan geweest was. Hij was gewoon een geval apart, hij hoorde nergens bij. Nee, dat was niet waar, maar planten boeiden hem wel en aarde niet zo. Planeten gingen toch dood. Planten ook, maar op een andere manier. People kill flowers and plants because we think they're pretty (and we kill ourselves because we think we're not). Maar niemand vond planeten mooi op de manier dat planten en bloemen mooi genoemd werden. Hij was alleen in de kas, dus opende hij zijn mond en begon hij een gedicht op te zeggen, of een tekst, of hoe je het ook wilt noemen. Het was poëzie. "I complete five crosswords a day because it stops the panic". Daarna ging Shia zitten. Voorzichtig, hij wou zijn broek niet vies maken. Hij deed de elastiek rond zijn boek uit en nam zijn potlood. Hij keek naar de plant tegenover hem. Hij begon notities te maken, en hij begon de plant uitvoerig en gedetailleerd te beschrijven, want tekenen deed hij niet, oh nee, nooit. En ook wou hij de plant niet vermoorden om in een boek te stoppen. Ergens vroeg hij zich af of hij niet naar de les moest vandaag, maar zijn interesse in de plant was groter dan zijn interesse in de eventuele lessen die hij gehad zou hebben.

OOC: Voor Ziva (-CLICK- gedicht)

It is impossible to imagine a color you have not seen.