Met lichte passen liep het jonge meisje vluchtig naar buiten toe. Ze had nog steeds niet de schoolmeester ontmoet. Ze wist wel uit verhalen dat heet waarschijnlijk een onvriendelijke man was. Een kille man, ze kon nog niet eens overweg met vriendelijke mannen, laat staan mannen die zo kil waren als de pest. Het zware van een mannelijke stem liet haar nekharen al overeind staan. De harde passen en koudere manier van doen lieten haar vluchten. Haar vader had haar niets van warmte gegeven. Geen warm en liefdevol welkom. Dat had ze waarschijnlijk dan ook niet verdiend. Immers was het volgens hem haar fout dat haar moeder was overleden. De geboorte was verkeerd verlopen, had het leven van de jonge vrouw gekost. Haar vader had haar, toen een kleine baby achtergelaten bij haar oma. Hij zei voor werk, maar Anna was er al snel achter gekomen dat dát niet de reden was. Hij haatte haar, zag haar alleen als een grote last. Waarom hij haar überhaupt had willen adopteren, of terug wou hebben was voor haar nog steeds een raadsel. Wel had ze geleerd mannen te wantrouwen.

Onbewust vervolgde het meisje de weg naar de kassen. Het was niet zo natuurlijk als de bossen waren maar wel veiliger. Tenminste zolang ze de plantensoorten kende. Er zaten er vast wel een paar tussen die gevaarlijk waren. Giftig misschien. Toch voelde het enigszins vertrouwd tussen alle potten rond te lopen. Elke plant werd stilletjes bekeken terwijl de warmte van de kassen haar lichaam verwarmde. Ze keek nauwelijks op of om zodra voetstappen naderden. Het was een gemeenschappelijke kas, dus zouden er meerdere mensen te vinden kunnen zijn. 'Hey.' Werd er gezegd, een groet die zo vriendschappelijk klonk dat ze bijna opzij sprong. Ze kende diegene toch niet? Ze had hem nog nooit gezien. Verward keek ze op terwijl een vraag duidelijk in haar ogen was te lezen. Ken ik jou? Ze had nooit vrijwillig met mannen gesproken en zou het waarschijnlijk ook nooit doen. Waardoor ze hem alleen half wantrouwend en half geïnteresseerd aanstaarde. Het was misschien niet al te netjes iemand aan te staren maar ze was zo verstijfd dat ze zich niet kon bewegen. Het was natuurlijk géén Medusa die voor haar stond. Alleen maar een man. Nu knipperde ze even met haar ogen voordat ze haar blik afwende en de plant voor haar bestudeerde. De pimpelpaarse bladeren trokken haar aandacht al snel. Al was de helft ervan nog steeds bij de wildvreemde achter haar.

De zachte zucht van de ander bereikte haar oren en zorgde ervoor dat ze ongemakkelijk een stapje opzij zette. Ze bleef de paarse plant bestuderen om maar niet al haar aandacht bij de man te hoeven leggen. Ze was angstig voor haar veiligheid bij mannen. Ze hield er niet van om haar eigen bescherming te laten vallen. Ze voelde zich altijd angstig in het bijzijn van mannen. De man kwam dichterbij en ging gehurkt bij haar zitten. Waarschijnlijk in de hoop dat zijn minder bedreigende houding haar gerust zou stellen. 'Mooie plant?' Vroeg hij, waarschijnlijk in een poging haar te laten spreken. Haar reactie was kort en klein, ze knikte alleen. Ze had niet veel te zeggen, wou ook niets zeggen. 'Zeg... het is koud buiten, hier is het nog enigszins warm... maar wat zou je zeggen van een kopje thee?' Offerde hij haar. Het meisje draaide zich om, om hem aan te kunnen kijken. Ze hield wel van thee maar hield niet van mannen. Al bleken er een paar nog mee te vallen. Ze vertrouwde ze nog steeds niet. 'N-nee, d-d-dankje.' Stotterde ze waarna ze achteruit deinsde. Niet wetende wat ze met de man aanmoest.

De man leek haar niet te begrijpen. Leek haar angst voor mannen niet te herkennen en kon dus ook niets doen om haar gerust te stellen. Oh, wat wou ze nu toch graag dat haar moeder in de buurt was en tot haar redding kon komen. Haar handen vouwde ze ongemakkelijk om elkaar heen waarna ze wat aan haar kleding friemelde. De man voor haar trok een wenkbrauw op waardoor ze hem een verwarde blik gunde en zich heel even naar hem toe draaide. Haar aandacht op planten richtten zorgde er niet voor dat hij haar met rust liet dus kon ze misschien toch beter zo rustig mogelijk hem aan proberen te kijken. Zo kwam ze in ieder geval niet asociaal over. Al wist ze zelf ook wel dat aanstaren het tegengestelde effect op kon leveren. 'Huh... Weet je het zeker? Het is flink koud...' Verklaarde de man. Waarschijnlijk even verward als zij was met zijn manier van doen. Waarom zou hij überhaupt een kopje thee aanbieden. In de kas was het niet eens zou koud anders zouden de planten er wel aan onderdoor gaan. Het was eerder juist een prettige temperatuur, niet te warm, niet te koud. De zon scheen zijn waterige zonnestralen door de ramen heen, waardoor de planten genoeg licht kregen om te groeien maar het ook haar huid opwarmde. De man leek weg te lopen waardoor ze tijdelijk durfde te ontspannen, misschien was hij zijn interesse in haar wel verloren. Die hoop was tevergeefs, hij kwam terug met een kopje thee in zijn handen. Argwanend keek het meisje hem aan, ze had misschien de thee van Ronodan wel gewoon gedronken maar hij had haar ook gekalmeerd toen ze doodsbang was voor het onweer in het midden van de nacht. 'Hier...' Zei hij terwijl hij het kopje voor haar uithield. 'Het is nog steeds heet, dus pas je op?' Vervolgde hij waarna het meisje het kopje twijfelend aanpakte. Haar ogen gleden heel even naar haar handen waarin ze het kopje nu vasthield waarna ze verward naar de man keek. 'Bedankt, maar ik hoef echt niets.' Probeerde ze met trillende en angstige stem uit te brengen. Haar handen trilden waardoor het warme water bijna op haar handen druppelde. Haar ogen gleden langs de rijen planten waarna ze half struikelend naar voren liep en dus tegen de man op botste. 'S-sorry,' bracht ze moeizaam uit, waarna haar gezicht betrok.

OOC: Sorry laat, school....

Eerst nam de man voorzichtig een slok van zijn eigen thee voordat hij zijn aandacht weer op haar leek te vestigen. Waarbij ze zich het meest op haar gemak voelde wist ze nog niet zeker. Ze gaf met trillende stem aan dat ze écht niets hoefde, bang dat hij zich hierdoor afgewezen zou voelen en die afwijzing op haar af zou gooien. Dat haar stem trilde zou iedereen opvallen, waardoor ze ongemakkelijk naar de grond keek. Ze haalde diep adem door haar neus en fronste even zodra ze zijn stem hoorde. 'Ah..huh?' Begon de man waardoor ze trillend bleef staan, zelfs haar handen kon ze niet stil houden waardoor ook het kopje met hete water gevaarlijk bewoog. 'Oi..?' Klonk er puzzelend terwijl ze zijn ogen op haar handen voelde prikken. Ongemakkelijk probeerde ze richting de tafel te lopen zodat ze de thee weg kon zetten. Ook begon het kopje ongemakkelijk warm aan te voelen aan haar handen, alsof ze die verbrandden. Ze wou er zo snel mogelijk vanaf. Gelukkig pakte de man net op het moment dat haar handen zo erg begonnen te trillen dat het water bijna over de rand heen vloeide het kopje weer af. Zodra het kopje op de tafel stond kwam de man weer terug gebeend waardoorze aarzelend een stapje terug zette. Zodra de hand op haar schouder gelegd werd kromp ze in elkaar en schoot ze zo snel mogelijk een paar stappen terug. 'Hey? Gaat alles goed?' Zei de man ietwat geschrokken waardoor ze even op haar lip beet en twijfeld knikte. De man zakte door een van zijn knieën heen en probeerde haar aan te kijken. Haar ogen schoten soms naar zijn gezicht maar hem recht aankijken deed ze niet. 'Hey? Wat is er?' Vroeg hij waardoor ze hem calculerend aankeek. Ze zei niets terwijl ze naar hem toe liep en hem verward maar ook enigszins nieuwsgierig aankeek. Voorzichtig wierp ze een blik op zijn gezicht waarna ze haar ogen weer af liet dwalen naar de planten. Een paar tranen prikten in haar ooghoeken waarna ze zich omdraaide en ongemakkelijk in elkaar gedoken naar een andere plant toe liep.