The eye of the storm | August

De ijzige wind waar de gigantische Goudvalk met gemak doorheen sneed alsof het boter was verzachtte de pijn en het brandende gevoel wat. Met een hand stevig tegen haar zij gedrukt en een blik vertrokken met wrok liet Reá de grote vogel steeds meer dalen totdat hij veilig geland was op het schoolterrein. Normaal gesproken was ze vanaf een paar meter hoogte van zijn rug gesprongen, maar nu was dat niet verstandig. Even had ze erover nagedacht om meteen door te vliegen naar Angani, maar het zitten op de rug van de vogel had haar stram en stijf gemaakt en deed haar wond niet veel goed. Ze zou het laatste stuk wel lopen en zich, eenmaal terug in Angani, wel verbinden.

Voorzichtig haalde Reá haar hand van haar zij. Haar hand zag rood van het bloed en de wond had niet besloten om minder te gaan bloeden. Ze had zelfs de mazzel niet gehad dat ze een scherp mes hadden gebruikt. Lelijke rafels aan de kanten waar de huid was toegetakeld maakte het plaatje compleet. Wat een vreselijk lage streek was het geweest. Het was niet de eerste wond die ze had opgelopen de afgelopen tijd, maar wel de ergste tot nu toe. Een nieuwe sekte had de kop op gestoken op Puffoon. Reá was al twee weken in gevecht met de leden ervan die de steden van Puffoon terroriseerde. Maar nu waren ze echt te ver gegaan. Morgenochtend zou de laatste dag zijn die ze vrij in het universum zouden rondlopen.

Reá was zo vreselijk in gedachten verzonken dat ze niet in de gaten had gehad waar ze naartoe gelopen was. Ze had een verkeerde afslag genomen en stond nu voor de deur van een zaal waar ze nog nooit eerder was geweest. Met langzame pas liep ze naar binnen. Rijen bedden, kasten met potjes met kruiden en poeders. Ineens wist Reá waar ze zich bevond. Dit was de ziekenzaal. Abrupt draaide ze zich om. Dit was de slechtste plaats om nu te zijn. Reá had een vreselijke hekel aan artsen en ziekenzalen. Daarom verbond en genas ze altijd zichzelf zo goed als het ging. Als de arts die hier ongetwijfeld werkte haar zo zag, bloedend en geschaafd. Straks moest ze zich laten verbinden. Dat hield in dat ze haar mantel af moest doen en de littekens op haar rug zichtbaar werden van waar ooit twee trotse en mooie vleugels hadden gezeten. Dat nooit! Niet die vernedering. Reá wilde onmiddellijk weglopen. Maar het was te laat. Voetstappen achter haar naderde.

Waarom heeft iedereen toch een hekel aan artsen D: *aait August*

Met een klik sprong een klein houten doosje open met zeven vakken erin. Men zou niet helemaal begrijpen waar dit doosje van August voor diende - op het deksel zelf was heel groot en dominant ''AFBLIJVEN'' geschreven - maar het zou geen eeuwigheid duren om uit te vinden. Hoewel dit doosje onder stricte bescherming van August stond. Degene die het doosje ook maar aanraakte met foute intenties, zou geheid een paar vingers verliezen. Misschien de hele hand. Hij liet het ook aan niemand zien, het was één van de dingen die hij liever niet vertelde aan de buitenwereld. Zijn blauwe ogen keken in het doosje dat bijna leeg was, op één vakje na, waar één witte pil in zat en twee gele. Hij pakte de drie pillen en slikte de witte door met heel wat water erachter aan. Hij kon niet eerst de gele nemen, dat zou voor een verkeerde reactie zorgen in combinatie met de witte en de gele deden er het langst over om in te werken. Hij klikte het doosje weer dicht en ging op de kruk bij zijn bureau zitten, leunde zijn elleboog op de tafel en hield zijn hoofd in zijn hand vast. Hij sloot zijn ogen voor een momentje en probeerde niet naar zijn trillende handen of zijn drukke gedachten te luisteren. Hij haalde diep adem en wachtte op het effect, het gevoel van verlossing waar hij altijd naar streefde. Hij kon nooit niet zonder medicatie rondlopen. Het maakte hem onrustig, het maakte hem trillerig en warrig en bovenal ziek in gedachten. Zijn eigen hoofd speelde spelletjes met hem, liet zijn geest tollen in complete verwarring. Hij kon er niet tegen, hij werd gewoon gek van zichzelf op zulke momenten.

Na een halfuur nam hij de twee gele pilletjes in en bleef op zijn plek zitten. Hippocrates fladderde neer op August's bureau en koerde zachtjes naar zijn baasje. August stak zijn hand uit naar Hippocrates en aaide het beestje over zijn witte verenpak. Zijn blik viel op de gouden ring rond zijn ringvinger. Voor velen een symbool van geluk, eeuwige verbintenis, liefde, maar voor hem vooral het laatste. De rest gold niet echt meer. De ring bracht hem meer sombere gedachten dan gelukkige. Hij kon er niet naar kijken en niet nog een klein beetje sterven vanbinnen, als een roos die zijn bladeren verloor. Hippocrates koerde opnieuw en hopte bovenop August's hand. August zuchtte diep. 'Ok, ok, ich gebe du einige Futter.' zei hij en pakte zijn zak met duivenvoedsel. Hij liep naar een klein opgehangen zilver schaaltje in een hoek van de ziekenzaal toe en vulde dat met duivenvoedsel. Gelijk vlogen Archimedes en Socrates van hun plaatsen op de vensterbank om ook wat van het voedsel te eten. 'Nicht kämpfen, ok?' August zette de zak duivenvoedsel weg en wou net weer gaan zitten, tot hij voetstappen in de zaal hoorde.

August keek vlug op naar de deur van de ziekenzaal en zag daar een vrouw staan. Hij wist niet gelijk wie zij was, tot hij de markeringen op haar gezicht zag. Het was de legendarische magiër van lucht. Maar wat deed die hier, nog zo laat 's avonds? Hij stond op van zijn kruk en rook de lucht die hij overal wel herkende: bloed. Hij had er een soort radar voor gekregen. Overal waar bloed was, hij kon het ruiken. En sinds het bloed niet van hem of van zijn patiënten kwam, moest het wel van haar komen. Hij merkte dat ze zich omkeerde en weg wou lopen, maar dat liet hij niet toe. Ze was gewond, for god's sake. Maar hoe moest hij haar aanspreken? Hij kon niet zoals bij leerlingen ''hey, waar ga jij heen?'' zeggen. Hij schraapte uiteindelijk zijn keel en kwam maar met iets. 'Miss, excuseer mij, maar ik moet toch echt wel naar uw verwonding kijken.'

Herp.

Het was al te laat. De man schraapte zijn keel en sprak haar aan. Een paar seconde bleef Reá staan. Daarna rechtte ze haar rug wat de nodige pijnscheuten bezorgde en keek om naar de man. Ze probeerde haar trotse houding te bewaren ondanks dat ze hier zijn vloer stond te bevuilen door steeds meer bloed erop te laten druppelen. Haar oranje irissen die als hete kolen leken op te lichten keken de man onderzoekend aan. Hij zag eruit als een standaard dokter. Precies zo één als ze al vele malen had weten te ontlopen. En deze wilde haar verwonding bekijken en dan hoogstwaarschijnlijk behandelen? Dus niet. Reá weigerde afhankelijk te zijn van iemand, zelfs al had hij ervoor gestudeerd en zij niet. Ze kon dit toch zeker zelf ook wel oplossen? 'Laat mij uw tijd niet verdoen. Mijn excuses van de vloer, maar ik kan dit zelf regelen,' sprak ze. In uiterlijk mocht ze er misschien uit zien als een vrouw die op het moment verging van de pijn, in haar stem klonk ze nog steeds even krachtig en fel als wanneer ze kerngezond was geweest.

Reá draaide zich weer naar de deur maar na twee stappen zakte ze door haar knieën. Een nieuwe, fellere pijnscheut zorgde ervoor dat ze haar tanden stevig op elkaar klemde. Het bloeden was erger geworden en nu begon Reá zich wel licht in haar hoofd te voelen. Als ze niet eens normaal twee stappen kon zetten, hoe moest ze dan terug naar de Toren? Er was maar één oplossing. 'Misschien heb ik het minder onder controle dan ik dacht,' zei ze zachtjes maar nog wel zo hard dat de man het kon horen. Excuses maken of toegeven dat ze iets niet zelf afkon, dat waren dingen waar Reá niet goed in was. Het waren door al die jaren in de eenzaamheid. Als je weer onder de mensen kwam wilde je geen hulp meer, voor niks. En als je die hulp dan toch nodig bleek te hebben was toegeven dat ze het niet zelf kon, mentaal heel zwaar.

Ondanks dat ze verwond was, stonden haar oranje irissen fel, fel als de kaarsen die hij zojuist aan had gestoken. Hij kon zien dat ze pijn had, de wond zag er naar zijn mening ook erg pijnlijk uit, maar ze vermande zich, hield zich groot, zoals hij eigenlijk al wel verwachtte van een legendarische magiër. Hij bewonderde de legendarische magiërs. Zelf was hij misschien dokter geworden, maar stiekem had hij nog veel meer willen leren over magie. Magie was eindeloos fascinerend. Het hield nooit op, het verrastte alleen maar. Er waren nog zoveel dingen die men met magie kon doen, maar die nog nooit ontdekt waren. Daar was hij heilig van overtuigd. Een van de dingen die hem dan ook meer fascineerde dan medische kristallen en kruiden was dan ook magie.
Hoewel, ook al waren de krachten van LM's ongelimiteerd, het betekende niet dat ze gelijk minder hulp nodig hadden.

August was echter niet bijzonder verrast door Reá's afwijzing. Niet omdat ze zelf vast wel wist hoe ze haar wonden moest dichtnaaien, maar vooral omdat bijna iedereen hulp afwees. Hoe vaak had hij wel niet mensen moeten dwingen om onderzoek te laten verrichten... Hij was de tel al kwijt. Hij wist wel dat dokters niet geliefd waren, maar hij vond ook dat mensen rationeel moesten zijn. 'Laat mij uw tijd niet verdoen. Mijn excuses van de vloer, maar ik kan dit zelf regelen,' sprak ze tegen hem. Tuurlijk, ze had de hele gang zowat besmeurd met bloeddruppels en dan durfde ze ook nog eens om op zijn vloer te bloeden en te zeggen dat ze het zelf kon regelen? 'Ik wil niet onbeleefd zijn, maar ik denk niet dat u in deze toestand eens halverwege naar uw toren komt.' zei hij koppig. En wederom had hij gelijk, want na nog maar twee stappen gezet te hebben zakte ze al door haar knieën. Hij wou bijna een bijdehande opmerking maken, maar liet dat achterwege en snelde al naar haar toe voordat ze ook maar had gezegd dat ze het minder onder controle had dan ze dacht. Hij pakte haar arm aan de zij die niet gewond was en tilde haar zo van de vloer. Niet zo heel moeilijk, hij had een redelijk aantal spieren onder zijn kleding. Hij ondersteunde haar de zaal in en hielp haar op een kruk.

'Exploro completa.' sprak hij uit en zijn handen en ogen begonnen op te lichten in een witte gloed. Hij hield zijn hand over Reá's wond om de diepte ervan te bepalen en om te zien of het misschien iets had aangetast, een nier of zo. De wond was diep en hij voelde dat het bloed niet van plan was om te gaan stoppen. Hij hief de spreuk op en keek even naar Reá. 'Ik zal het grootste deel helen met een spreuk, maar daarna zal ik er een helend serum op doen en het verbinden. Morgen zal de wond niets meer zijn dan een rood krasje.' vertelde hij, gewoon zodat ze wist wat hij ging doen en ze niet met vragen zat. Hij liep zonder verder wat te vragen naar zijn voorraadkast, haalde een potje met serum eruit en pakte wat verbanden. 'Hoe is die wond eigenlijk gebeurd? Hij is veel te ernstig om een ongelukje te zijn geweest... Of stel ik nu vragen die ik niet moet stellen?'

De pijn in haar zij herinnerde Reá aan de dag dat ze haar vleugels was verloren. Ze had ze vrijwillig afgestaan, dat wist ze ook wel. Maar er was geen dag voorbij gegaan dat ze er geen spijt van had gehad. De fysieke pijn die ze nu voelde herinnerde haar aan de pijn die ze had gevoeld op het moment dat haar vleugels van haar rug verwijderd werden, en die gedachte scheurde ook de mentale wond weer open die met veel pijn en moeite eindelijk weer een stukje naar elkaar toegegroeid was. En zo ging het altijd. Er gebeurde altijd wel iets wat haar eraan herinnerde, het was een wond die nooit zou helen.

Met dat in haar achterhoofd wees Reá de goede bedoelingen van de arts af. In plaats daarvan draaide ze zich om en probeerde weg te lopen. Verder dan de drempel zou ze niet gekomen zijn. Reá zakte door haar knieën. Ze hoorde de hartkloppingen van de man sneller gaan naarmate hij dichterbij kwam. Het waren de inspanningen die op zo'n korte termijn verricht werden. Maar ze bonkten in haar hoofd. Toen hij haar arm pakte spande Reá onbewust al haar spieren, alsof ze zich elk moment kon lostrekken. Maar ze ontspande zich weer. Dit was geen tijd voor stomme acties alleen vanwege trots. Deze man had de kennis haar te genezen, dan moest ze hem ook die kans geven.

Ze liet zich meevoeren naar een kruk. Ze zweeg toen hij haar wond bekeek en toen hij later vertelde wat hij ging doen om de wond goed te kunnen laten helen. Ze hoorde hem weglopen van de kruk. Als hij haar moest verbinden zoals hij zelf had uitgelegd, dan moest ze haar mantel afdoen. De stof zat anders vreselijk in de weg als ze het niet deed. Twijfelend zocht haar hand de weg omhoog naar de sluiten waar de grote lap stof mee bij elkaar gehouden werd Eén hartslag, meer was er niet voor nodig geweest, om de sluiten los te maken. Haast zonder geluid te maken gleed de mantel van haar af en viel op de grond. Met een simpel handgebaar stak een kleine wind op die de mantel van de grond tilde en over de rand van één van de bedden drapeerde zodat hij niet in de weg lag. Reá zat met haar rug naar de arts. Als de man zich om zou draaien was het eerste wat hij zou zien de twee akelige littekens op haar schouderbladen waarvan goed te zien waren dat er op die plek zich ooit twee vleugels hadden bevonden. Omdat Reá haar blonde haar kort droeg had ze nu ook niks meer om het te verbergen.

Hij vroeg haar wat. Over de wond. 'Een vrij geweldige sekte loopt rond op Puffoon sinds kort. Ik hoorde mijn aanvaller net iets te laat,' legde ze in het kort uit. Het was een druk plein geweest. En met zoveel hartslagen en gedachten was het moeilijk te onderscheiden wie wie was. Het resultaat was te zien. Gelukkig had Reá haar aanvaller een flinke klap terug kunnen geven voor die daad.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Voor een momentje was het enige geluid in de stille ziekenzaal het gerommel van August's handen door de voorraadkast, het botsen van de vele kleine potjes met een rinkelend geluidje en het verschuiven van wat objecten zodat hij bij de andere kon. Zijn ademhaling was kalm, beheerst en hij voelde hoe zijn gedachten ook tot rust kwamen. Hij voelde zich minder zwaar, alsof er een hoop stenen uit zijn maag waren gehaald en hij merkte dat hij ook weer helder was. Geen trilhanden, geen depressieve gedachten, niks. Een staat waar hij altijd in wou verkeren zonder medicijnen, maar wat niet voor hem weggelegd was. Hij plaatste zijn gerei op een ijzeren plaat, vulde een metalen kom met water en liep met de plaat in zijn ene hand en de kom in de andere terug naar Reá. En ondanks dat geen enkel spiertje op zijn gezicht van positie veranderde, was hij toch wel geïntrigeerd door wat hij zag. Het schokte hem ook lichtelijk, maar daar was hij al vlug vanaf. Immers had hij genoeg schokkende dingen gezien om er nog door beïnvloed te raken.
August zette zijn gereedschap neer op een bed en vroeg haar niets over de littekens. Hij had wel het een en ander te vragen, maar uit ervaring met patiënten wist hij dat sommige dingen niet zomaar gevraagd konden worden, sommige dingen gewoon precies die gevoelige snaar waren. Immers moest er wel iets heel ergs gebeurd zijn wou ze allebeide vleugels kwijtraken. Hij besloot het onderwerp maar te vermijden, hij wou niet diegene zijn die vragen stelde over zaken die hem vrijwel niets aan gingen. 'En ze besloten een legendarische magiër aan te vallen? Wat uitermate imbeciel.' reageerde August en trok een stel witte handschoenen aan zodat hij de wond redelijk steriel kon behandelen. Hij hief zijn handen iets en stuurde het water met elegante soepele bewegingen van zijn armen en handen uit de metalen kom. Het water golfde uit de bak en verzamelde zich rond zijn handen, waar het zijn handen insloot en het een beetje liet lijken alsof hij een doorzichtige cocon rond zijn handen had. Hij knielde neer en plaatste zijn handen op de wond in haar zij, waarna hij de wond na een korte spreuk te hebben uitgesproken, begon te helen en de pijn wat verlichtte voor haar. Hij gebruikte de spreuk niet al te vaak en bewaarde zijn energie meer voor noodgevallen. Immers waren kleine wondjes zo geheeld met serums en kostte de spreuk hem behoorlijk wat kracht, zeker voor een diepe wond als deze.
'Mijn excuses, ik heb mij niet eens voorgesteld. Ik ben August Altman.' sprak hij kort nadat hij was begonnen met helen. Hij keek omhoog terwijl hij sprak, sinds hij op één knie aan haar linkerzij zat te helen omdat het makkelijker was dan rechtop te staan en naar beneden te moeten reiken. Er was geen glimlachje op zijn gelaat te zien, of tenminste niet duidelijk. Meestal waren zijn emoties maar miniscuul. Hij kon zijn gezicht de hele tijd op één manier houden en dan toch glimlachen - door bijvoorbeeld zijn mondhoeken een millimeter omhoog te trekken of boos kijken - door zijn ogen ietsje samen te knijpen. Dus stiekem glimlachte hij wel, maar was het niet zichtbaar. Zijn man had het vaak grappig gevonden en vertelde hem vaak om écht te glimlachen, duwde vaker wel dan niet gewoon zijn mondhoeken omhoog. De laatste paar jaren had hij echter niet meer zo kunnen lachen, helaas.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

Sorry voor de laat- en crappyheid D:
En uh, ik weet niet of je hier wat mee kan. Augie is niet heel sociaal dus ik kon hem niet laten wegkletsen. Taaah. D:

Het was apart om zijn gedachten te horen, hoe zijn hart klopte en zijn longen zuurstof naar binnen zogen. Je had van die mensen die zonder het te weten zichzelf volledig afsloten voor mensen met de gaven die Reá bezat. Het horen van andermans gedachten. Het was moeilijk dat om tot dat soort mensen door te dringen. De onzichtbare muur die ze om zichzelf heen hadden opgebouwd. Meestal gebruikte Reá deze krachten niet. Gedachten waren privé, ook zij moest daar dus vanaf blijven. Maar er waren uitzonderingen zoals in tijden dat er gevaar kon dreigen. Dan was het moeilijk als je de gedachten probeerde te horen van zo'n gesloten iemand. De man was echter totaal het tegenover gestelde. Net een crimineel die door de politie gevonden wilde worden. Reá moest haar best doen het te negeren. Waarschijnlijk had hij het zelf niet door, maar zijn gedachten waren luid, duidelijk en direct. Niet lang na die wonderlijke ontdekking hoorde Reá de rust in hem terug keren. Maar ze sloot zich nog steeds voor hem af. Soms was dat gedachtelezen een vreselijk iets om te bezitten.

Eén verstoring in het ritme van het hart. Dat was alles geweest. Daarna kon je nergens meer aan merken dat er voor een seconde een verandering was bij de dokter. Maar die ene verstoring was genoeg geweest voor Reá om tot de conclusie te komen dat hij zich had omgedraaid. Hij herstelde zich verrassend snel. Ze had ook niet anders verwacht van iemand die dit als werk deed. Waarschijnlijk had hij in zijn leven ernstigere dingen meegemaakt dan dit. Toch stak het. Behalve dat waren zijn luide gedachten weer terug, doorbraken Reá's zorgvuldige opgezette afsluiting. Grote Goden in de hemel wat had die man sterke gedachten. Als hij luchtmagiër was geweest was hij een van de betere. Reá miste door zijn gedachten bijna wat hij daadwerkelijk vertelde. 'Wat zou u gedaan hebben in de situatie waar zij mee te kampen kregen? Ze stonden met hun rug tegen de muur. Elk beest bijt van zich af als het zich bedreigd voelt,' gaf ze als reactie. Haar woorden klonken krachtig maar haar stem bevatte een vleug afwezigheid. Ze kon het afschuiven op het feit dat ze een niet geringe hoeveelheid bloed was verloren.

De stilte daalde weer neer over de ziekenzaal terwijl de arts begon met het genezen van Reá's wond. Ze zat kalm op de stoel en keek strak voor zich uit. Ze keek pas weer naar beneden toen na een tijdje de man weer begon te praten. Hij stelde zichzelf voor. Een paar seconden bleef Reá hem aankijken en ze zwoer dat ze iets van een glimlach zag al was ze er niet zeker van. 'Reárinn Ir'ské,' stelde ze zichzelf op haar buurt voor met onmiskenbaar Puffoons accent in haar stem. Verdere titels toevoegen leek haar onnodig aangezien ze er met haar uiterlijk nogal tussen de anderen op het schoolterrein uit sprong. Haar blik ging weer terug naar het recht vooruit staren. Maar uiteindelijk kon ze niet langer tegen de gedachten die ze met zoveel moeite probeerde tegen te houden. 'Ik moet eerlijk bekennen dat ik maar weinig mensen tegen kom die niet van Puffoon zijn maar toch zulke sterke gedachten hebben meneer Altman. Het vergt me veel kracht om me ervoor af te sluiten. Kracht die ik door het bloedverlies liever niet verbruik,' begon ze uit zichzelf. Na die woorden stopte ze even. Haar oranje kleurige irissen keken opzij naar August. 'Dus ik begin er zelf maar over. Ik weet dat u de littekens op mijn rug zag, ze zijn nogal moeilijk te missen. Ik weet ook dat u er vragen over heeft. Misschien kunt u ze beter stellen zodat ik misschien wat rust in mijn hoofd krijg,' probeerde Reá zo vriendelijk mogelijk te brengen. Haar glimlach was niet echt overtuigend maar de blik in haar ogen lieten zien dat ze het niet rot, maar oprecht bedoelde.

xD Reá is ook niet zo'n kletser, maar voor deze keer maak ik wel een uitzondering anders zeggen ze helemaal niks tegen elkaar Rainbow Sheep

Zie trouwens net pas dat ik in mijn post hiervoor geweldig had geschreven in plaats van gewelddadig xD Faal

PROFILE MAGICIAN

» Just a check-up || August
» Storm Alexander Whitey
» Sins and stories||Lie, Razina, August, Savador, Malekith
» Don't fight the storm, embrace it. || Ronodan~
» Letters to August.

The eye of the storm | August

The eye of the storm | August

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen