Basis onderzoek. Waarschijnlijk onnodig, maar ze voelde zich vreemd de laatste tijd. Misschien kwam het ook door haar linkeroog dat plotseling kon in- en uitzoomen alsof er een telescoop in haar hoofd zat.
Ze nam een slok van het water dat de zuster haar aanbood en rilde even. Ze was blij van de nachtmerries af te zijn. Met haar en Malekith ging het prima, maar ze wist niet waar Lie was. Sinds ze terug was, had ze hem heel oppervlakkig nog gezien. Hij liep maar rond door de gangen en leek zichzelf niet. Ze moest toegeven dat ze zelf ook niet helemaal erbij was; er was zoveel gebeurd de laatste tijd.
Opnieuw schoot er een vlaag van hoofdpijn door haar heen en ze kneep haar ogen even dicht. Ze moest erg aan haar nieuwe oog wennen en was er eerlijk gezegd een beetje bang voor. Nu ze plotseling met twee verschillende kleuren ogen rondliep, al viel dat niet meteen op, was er flink wat vraag naar geweest. Ook haar andere vorm leek niet helemaal lekker met het nieuwe deel. Het leek of de twee essenties in haar lichaam niet met elkaar overweg konden, alsof ze niet bij elkaar hoorden of wilden horen. Voorzichtig wreef ze even. Wat haar wel opviel, was dat het vuiltjes afstootte en het niet snel ging tranen, maar tegelijkertijd toch schoon bleef. Misschien wist Malekith er meer van.
Ze dronk haar glas leeg met het laatste restje van het medicijn en trok een vies gezicht.

(Lie first, dan Safke en August, Razinaatje en Malekith wat later maybe? Dunno wat het handigst is)

Een beetje suffig zat ze op bed en probeerde de vieze smaak van het medicijn te negeren. Ze voelde zich nog steeds wat koortsig en had het onaangename idee dat er iets niet in de haak was. Ze ging maar eens proberen om haar nieuwe oog te trainen. Ze focuste zich op de muur bij de ingang en concentreerde zich. Een deel van haar zich begon de muur steeds scherper neer te zetten en plotseling was het cement tussen de stenen zo duidelijk dat ze geschrokken terug zoomde.
BAM! Met een harde klap vloog de deur open en verscheen een uitgeputte, hijgende en duidelijke gewonde jongeman. Enya keek geschrokken op en staarde naar de verwilderde persoon die een hevig bloedende wond in zijn nek leek te hebben. 'I'm fine..' kwam er nog net over zijn lippen. Toen stortte hij ter aarde en liet hij een galmende stilte achter in de zaal.
Alles leek vertraagd te gaan. Ze sprong op van haar bed en gaf een ijselijke gil om aandacht te trekken naar de dokter, de zusters of wie dan ook haar wilde horen. 'Lie!' gilde ze. Ze rende op hem af en viel naast hem neer. Al snel zag ze wat er mis was; zijn nek zat vol bloed. Ze wist niet eens of ze het kon doen, maar ze pakte hem bij zijn hals vast en bedekte de wond. 'Lie...' zei ze zacht, maar durfde niets te doen uit angst om hem ergere schade toe te brengen. 'Waag het niet...' Ze begon te huilen en haar woorden stierven weg.

Met een zucht haalde hij de puntige veer van het vergeelde perkament af, waar in nette en lange letters formules op stonden, omringd door snelle schetsjes van moleculen en celmembramen van stoffen die hij nog geen tien minuten geleden onder zijn microscoop had bekeken. Hij had nog steeds een duidelijk beeld van de vorm van de cellen en de opbouw, alsof zijn brein er een foto van had genomen. De theorie over isobutanen en propanollen stroomde binnen bij het zien van de schetjes, maar om de een of andere reden kon hij zich er niet op concentreren. Het kwam in hem op, maar het verdween gelijk weer en hij kon zich voor luttele seconden even niet bedenken wat hij ook alweer wou gaan opschrijven.
Hij wierp zijn ijsblauwe kijkers op de klok in zijn kantoor, wat een tijdstip weergaf waar hij redelijk van schrok. Hij wist dat hij veel uren maakte, maar hij had niet in de gaten gehad dat hij al zo lang bezig was en niet eens het gewenste resultaat op papier had. Hij zuchtte opnieuw, deze keer dieper en gespannender en werkte de laatste slok koude koffie naar binnen, waar zijn gezicht zich lichtelijk bij vertrok door de smaak. Hij zette zijn beker neer en stond op van zijn plek, strekte zijn benen en rug voor een moment om er weer gevoel in te krijgen en zijn gewrichten wat los te wrikken. Van de hele dag op zijn kont zitten, werd hij ook moe, hoe raar dat ook kon zijn. De hele dag in één houding zitten was slecht voor zijn rug, ook al had hij een erg sterke rug - Hij was niet van plan om reuma te krijgen.
Na zijn rugwervels wat gekraakt te hebben, kwam hij eindelijk los van zijn plek en besloot een pauze te nemen, even de benen te strekken en zijn concentratie weer even terug te grijpen, maar een gil vanuit de ziekenzaal weerhield hem daarvan. Hij fronste en snelde naar buiten. 'Wat is er hier aan de hand?' klonk zijn stem luid door de zaal, zijn ogen zoekend naar de bron van het geluid. Ze vonden een roodharig meisje dat geknield zat naast een hoopje zwart op de grond. Hij liep er in grote passen op af en knielde naast de twee neer. 'Rustig aan, niet in paniek raken.' zei zijn koude maar uiterst kalme doktersstem, zonder Enyana ook maar aan te kijken. Zijn ogen waren gericht op de jongen op de grond, wiens nek bloedde en wiens lijf beroerd was met veel meer verwondingen dan alleen zijn nek. August haalde Enyana's hand weg, pakte het lichaam aan een arm van de grond en legde het neer op een bed. 'Thomasso! THOM, KOM HIER!' riep hij uit terwijl hij naar de andere kant van de zaal ging, uit de voorraadkast een hele hoop spullen griste en in een paar seconden weer terug snelde. 'Scheisse.' vloekte hij toen hij merkte dat Thomasso niet aanwezig was. Hij dumpte de spullen neer op het nachtkastje naast Lie's bed en pakte een steriel gaasje, wat hij tegen de wond drukte om het bloeden te stoppen. Zijn vrije hand legde hij op Lie's hoofd, waarna hij een spreuk uitsprak en als het ware Lie's lichaam ''scande''. De spreuk werkte bijna als een MRI, waardoor August's zicht van de echte wereld verdween en hij alleen nog maar cellen, aders, organen en alles wat zich in het menselijk lichaam bevond kon zien. En wat hij zag, was zelfs voor hem schokkend. 'Neurotoxine.' mompelde hij zacht toen hij sporen van de bekende cellenstructuur van het gif in zijn bloedbaan zag. Het was als een negatief gekleurd spectrum van kleur, gevormd als vlekken en strepen waar menig mens niets van zou begrijpen, maar waar August meer dan genoeg ervaring mee had dankzij zijn langdurige studie. 'Wat is er inhemelsnaam gebeurd?' vroeg hij dringend terwijl hij de spreuk ophief en zijn blik op Enyana richtte. Niet dat hij echt naar haar keek, hij was vooral bezig in gedachten met het bedenken van oplossingen. Hij wist dat er een tegengif voor een neurotoxine was, maar hij wist ook dat hij het niet op voorraad had en het moest gaan brouwen. Daar was geen tijd voor en hij was er niet zeler van of hij het met magie kon behandelen, immers waren zijn helingsspreuken niet zó goed en kon hij het gif op geen enkele manier extracteren.

Uitermate kalm beende hij door de kasteelgangen. Zijn gelaat en houding straalden dezelfde rust af als stilstaand water, alles behalve onthullend dat hij zojuist iemand het leven had benomen. Had laten benemen. Vlak na zijn transformatie, die hem zonder kleding liet, had hij zijn mantel om zich heen geslagen, de gescheurde stukjes colbert en pantalon zorgvuldig opgeraapt en de idioot voor dood achtergelaten. Het was zijn intentie geweest later voor hem terug te komen. Hij had een douche genomen en schone kleding aangetrokken, waarbij hij ook met grondigheid gedacht had aan het bedekken van de snijwond in zijn handpalm met elegante witte handschoenen. Nu was hij op weg naar de ziekenzaal, waar iemand hem blijkbaar nodig had. Het werk ging door, taken moesten worden afgerond - zo had hij zich aangenomen de verdere dag door te brengen, al was het om maar zo min mogelijk aandacht te trekken. De lage hakken van zijn herenschoenen produceerden een ritmisch geklak zoals gewoonlijk, zijn goudgele ogen boorden zich in de brutale open blikken van passerende leerlingen zoals gewoonlijk, de zoom van zijn mantel golfde stil om zijn benen zoals gewoonlijk. Alles zo normaal en gewoon mogelijk, maar niet té. Dat moest ook de reden zijn waarom de eeuwige frons niet tussen zijn wenkbrauwen was verdwenen, en waarom hij keek alsof hij zojuist in een zure citroen gebeten had.
Het gebeurde in een fractie van een seconde, het afvallen van dat maskertje, juist op het moment dat hij de deur van de ziekenzaal open zwaaide en vrijwel onmiddellijk verstijfde. Een genadeklap was er niet geweest. Omdat hij wist dat het gif het werk voor hem zou doen. En omdat hij er verdomme op gerekend had dat het joch het toch niet naar de ziekenzaal had kunnen redden, te rap als Saethions gif in zijn werking ging. Maar daar lag hij als een ellendig hoopje zwart in zijn eigen bloedsporen: dezelfde ziel die hem over de schreef had getrokken dit hem aan te doen, dezelfde eerloze dwaas die nog geen drie uur geleden huilend om zijn leven had gesmeekt. Had hij dit geweten, dan had hij zijn fragiele leven in het duistere woud zelf wel benomen. Vervolgens had hij het levenloze lichaam dan laten uitbranden met behulp van zijn krachtigste vuurmagie tot er niets anders meer overbleef dan asdeeltjes, om die tenslotte in het meer te dumpen. Een plaatselijke hoosbui zou de laaiende vlammen bij de bomen en het struikgewas temmen en done, klaar, that's that. Sporen uitwissen, daar was hij goed in. Mits zijn tegenstander - die meer dood dan levend was - roet in het eten gooide en zich als een worm voortrok naar zijn laatste redding om met een raspend 'ik zie het licht! God, U zijt met me!' naar overbezorgde omstanders - en nota bene de schooldokter! - te graaien. Hij had bij Medusa op alles gerekend! Álles! Zelfs Saethion was met een wisselspreuk van duistere magie tijdelijk verwisseld met het lijf van een andere slang zonder mee veranderende uiterlijke kenmerken, zodat het net moest lijken dat hij een ander gifsysteem had.
Zijn bleek geworden lippen begonnen licht te beven naarmate hij langer naar het hectische tafereel staarde, van top tot teen verstijfd. Hij kon nu niet meer wegglippen, nee - dat zou hem nog verdachter maken. Het was al erg genoeg dat het slangengif nu zonder enige twijfel zou worden ontdekt, en men hoefde maar één persoon aan het hele incident te koppelen in dat geval.
Zijn blik dwaalde rond en automatisch riep hij een soort kalmte over zich af. Rustig aan. Er zijn twee personen in de ruimte die er geen baat van hebben wat er aan de hand is en de derde rochelt eerder bloed over zijn lippen dan woorden. Langzaam maar zeker ontdooide hij, kwam hij weer tot zichzelf. Met een zekere ernst in zijn blik, die moest uitstralen dat hij bij alle slangen nog aan toe ook niet wist wat er nu allemaal gebeurde, liep hij op de drie af.
'Kalm, liefje, laat dokter Altman zijn werk doen.' Hij was vlak achter Enyana neergeknield om haar voorzichtig bij de schouders te pakken en van het schokkende aanzicht weg te loodsen. Zijn zachte warme stem klonk in haar oor om haar de schijnbare geruststelling te bieden. Pas een paar meter van Lie verwijderd liet hij haar los. Zijn hand hield zich tegenhoudend voor haar buik gestrekt terwijl hij toekeek hoe Lie op een bed werd gelegd, klaar om haar weer aan een pols terug te trekken, mocht ze wegschieten. Dokter Altman snelde vervolgens naar de andere kant van de zaal om de nodige maatregelen te treffen. Hij hield August nog even in de gaten voor hij in beweging kwam en op het bed afliep. Met de bekwame kundigheid van iemand die één of twee keer zijn EHBO-diploma had gehaald, maar met het gebrek aan kennis op het medische vlak (op tandheelkunde na), trok hij de plooi van Lie's kraag opzij en ontblootte een stuk van zijn borst, voornamelijk de plaats van de wond. Voor het oog van omstanders de goedbedoelde poging van een behulpzame leraar die o zo met zijn halfdode mentorleerling in zat. Voor het oog van Lie een doorbreking van zijn ware gedaante, want hij boog zich - zogenaamd bestuderend - over zijn gehavende gestalte heen en verwijdde voor een moment vervaarlijk zijn ogen, één mondhoek geamuseerd opgetrokken. Alsof hij wilde zeggen: 'Eén woord, en ik zal me spoedig genoeg ook aan je vriendinnetje vergrijpen.'
Hij stapte opzij om August de ruimte te bieden toen hij even later weer terugkwam. Zwijgend keek hij toe hoe de man een spreuk verrichtte, afwachtend op een poging tot genezing of wat voor effectiefs het ook mocht hebben. Diagnose, vulde hij voor zichzelf in toen het woord neurotoxine de lippen van de man verliet. Er leek een onheilspellende schaduw over zijn emotieloze gezicht te vallen, maar van binnen maakte zich een wee gevoel los. Zijn kaken klemden zich nog strak opeen toen de man na wilde gaan wat er in hemelsnaam was gebeurd. 'Méneer Altman, ik vrees dat dat er op dit moment niet toedoet!' kroop hij op een scherpe toon terug in zijn bezorgde 'ik ben geen dokter, maar docent, tevens je werkgever, dus mag ik best met domme reacties komen om een draai te geven aan de situatie en je gebieden verdorie je werk te doen nu je een diagnose hebt'-rol. 'Die jongen is in levensgevaar.' Zijn blik schoot weer terug naar Lie, met dezelfde nagebootste bekommernis van iedere andere leraar in zijn plaats.

Doorschijnende en zilveren tranen spatte neer op Lie's overhemd. Waar bleven die verdomde volwassenen als je ze nodig had?! Haar hand werd weggehaald bij Lie's nek en met opluchting merkte ze dat het de schooldokter was. 'Rustig aan, niet in paniek raken.' Met schokkerige handen weerhield ze zichzelf om de wond opnieuw te bedekken. 'Kalm, liefje, laat dokter Altman zijn werk doen.' Een tweede, veel meer vertrouwde stem klonk achter haar. Ze werd bij haar schouders weg geloodst waarna er een uitgestrekte arm haar belette om August te onderbreken. Ze keek omhoog met betraande ogen en zag de man die ze verachtte. Op dit moment was er geen plaats voor hun onderlingen bekvechterijen dus weerhield ze zichzelf van stekelige opmerkingen.
Nog net op tijd bedacht ze dat haar linkeroog van kleur was veranderd en omdat ze geen vragen wilde over de twee lijken in haar voortuin, keek ze snel weer naar het bed waar August een soort scan op Lie uitvoerde. Hoewel ze ook wel in één oogopslag kon zien waarom het bloed juist van die plek afkwam. Ze ving een woord op: ''Neurotoxine''. In haar kringen, waar schei- en natuurkunde hun inkomstenbron waren, had ze er wel vaker van gehoord. Hoewel deze term niet zo vaak was voorgekomen, omdat hij niets te maken had met de stof die ze uit de grond haalde, had Enya, de wijsneus die een fobie had voor de wezens die hem aanmaakte, hem wel degelijk vaker bestudeerd. Neurotoxine, oftewel: slangengif, was haar zo vaak in har nachtmerries komen bezoeken dat ze bijna een kan thee naast haar bed neerzette om toch iets te doen met de grote beesten die het gezicht kregen van een nijlpaard of, in haar wat plezierigere dromen, Savador's hoofd droegen waarin hij constant: ''Schavuiten, pochen en laffe honden!'' schreeuwde.
Ze zou er bijna om zijn gaan lachen als de situatie niet zo doodeng en serieus was. 'Wat is er in hemelsnaam gebeurd?' blafte August plotseling tegen haar. Hij hield niet echt oogcontact, maar bleef in de weer met nadenken. Ze opende haar mond om een paniekerig antwoord te geven, toen Savador zich ermee bemoeide. 'Méneer Altman, ik vrees dat dat er op dit moment niet toedoet!' Ze keek schichtig omhoog. 'Die jongen is in levensgevaar.' Iets in zijn beklemmende, zogenaamd ongeruste toon zei haar dat het Savador eigenlijk geen worst kon schelen of Lie nou bleef leven of niet, maar misschien stond het te slordig; een leerling dood omdat de hoofdmeester zei: ''Aspirientje nemen en niet verder zeuren.''
Omdat ze meer sympathie had voor de schooldokter dan Savador, opende ze alsnog haar mond. Er kwam een vreemd, pieperig antwoord uit. 'Ik weet het niet...' begon ze trillerig en wierp weer een angstige blik op Lie. 'Hij kwam gewoon binnenvallen...' Ze liet weer een snik horen om haar antwoord te onderstrepen met het feit dat ze het verder echt niet wist.

Er waren zoveel vraagtekens bij Lie's toestand. Zoveel vraagtekens en zoveel wat niet logisch was. Hoe kwam hij uberhaupt aan de wond? Er waren veel leerlingen langs gekomen die zo dom waren geweest om fabeldieren te benaderen, maar sinds wanneer waren er giftige fabeldieren die zo'n bijtafdruk achterlieten? Hij wist wat voor een afdruk het was, hij wist dat het gif toebehoorde aan het diersoort waar hij aan dacht, maar het kon niet mogelijk zijn dat er reuzencobra's rondliepen op deze planeet. En als het al mogelijk was, was het geen uitleg voor zijn overige wonden.
Een scan liet hem namelijk alles van het menselijk lichaam zien. Hij scande 9 van de 10 keer het lichaam af om inwendige bloedingen, botbreuken of andere interne wonden te vinden die hij misschien over het hoofd kon zien. Hij had het neurotoxine gif daardoor kunnen zien, maar hij had ook andere dingen in zijn scan gemerkt: de botten in Lie's hand waren verbrijzeld. Aan zijn hand waren er geen bijtwonden te zien of dergelijke. Ook had hij wat blauwe plekken en krassen. Hij kon gevallen zijn, maar dan zou hij er slechts een enkele schone botbreuk aan over kunnen houden. Hij ging niet uit van uitzonderingen, want dan zou hij nooit op een antwoord komen. Het vreemde was dan ook nog dat het neurotoxine zich langzamer verspreidde dan het normaal had moeten doen. Slangengif verspreidde zich vrij snel, wist hij door een paar behandelingen die slangenbeten hadden betroffen. Dit geval was echter niet zo, hoewel het gevaar daarmee niet uitgesloten was.
Al met al lagen er zoveel vraagtekens bij Lie's toestand dat August toch echt wou weten wat er gebeurd was. Helaas werd hij rudely maar kindely afgekapt door Master Savador, wiens toon het meest op die vervelende toon van een oud-collega leek die altijd zo gestresst deed. Onnodig, ze hadden immers op een trauma-afdeling gewerkt! Hij fronste en keek weer neer op Lie, het gaasje nog gedrukt op zijn hals. Hij voegde er een tweede gaasje bij, die hij drukte op de andere twee van de bijtwonden op zijn borst. Hij kreeg ondanks Savador's reactie een antwoord van Enyana, helaas één waar hij toch niet zoveel aan had.
Uiteindelijk deed het er niet toe, Savador had toch wel gelijk. Hij hoefde niet over dat soort zaken na te denken. Het was irrelevant naar zijn werk toe en het belangrijkste was om Lie nu te redden. Hij kwam echter tekort aan opties. Tegengif had hij niet op voorraad, dus hij zou het zelf moeten maken. Dat zou echter te lang duren en het gif zou Lie's hart en longen sneller bereiken dan hij het gif af zou hebben. Die optie was er al niet meer. Hij had nog een optie, maar daarvoor zou hij een liter bloed nodig hebben van een donor en aan een infuus ging het afnemen van bloed niet snel genoeg.
August vloekte zacht in een lage grommende stem en keek naar Savador en Enyana. 'Ik heb geen opties hier. Ik heb geen antigif op voorraad tegen een neurotoxine, dus ik moet het zelf gaan maken, maar daarvoor moet ik een formule uitschrijven, moet ik het antigif brouwen en vervolgens testen op iets, omdat ik uiteindelijk niet degene wil zijn die hem van kant maakt. Dat proces zal een tijdje duren en zoveel tijd hebben we niet. Ik heb een tweede optie, maar daar heb ik binnen nu en een paar minuten twee liter bloed voor nodig van zijn bloedsoort.' vertelde hij kalm. Zijn tweede optie was zijn eigen techniek, iets wat hij had ontwikkeld met zijn magie. Extractie. Hij kon het besmette bloed uit zijn lichaam trekken, het aanvullen met het schone bloed van de donor en de circulatie versnellen zodat het bloed sneller zijn lichaam in kwam. Maar daar waren zo risico's bij en hij had snel twee liter bloed nodig voor die ingreep. Daarbij was het geen fijne ingreep, zowel voor Lie als voor August zelf. Hij rolde Lie's mouw op en pakte een naald tussen zijn gereedschap weg, wat hij in Lie's pols stak en wat hij vast plakte met medische tape zodat het bleef zitten. Hij maakte een infuus klaar en verbond Lie aan het infuus, wat hem een vloeistof toediende dat de verspreiding van de neurotoxinen ietwat vertraagde. 'Ik kan proberen een antigif te maken, maar ik kan jullie niet verzekeren dat ik op tijd klaar ben. Mijn tweede methode neemt erg veel risico's met zich mee en ook daar is er tijdsnood aanwezig.' Hij keek van Enyana naar Savador en weer terug. Hij was kalm, hij stond er rustig en gaf ze alle opties die ze wel of niet met beide handen konden aanpakken, maar vanbinnen wist hij dat ze te laat zouden zijn, welke methode dan ook.

Thomasso was op zijn achttiende begonnen aan zijn opleiding. Hij was nu vierentwintig. Dat telde op tot zes jaren in medische en psychologische omgevingen, problemen en situaties. Drie maanden in zijn eerste coschap had de man zijn eerste patiënt verloren, een oude man van drieëntachtig die leed aan nierproblemen. Een maand later verloor hij er weer een. En na een epidemie was de man gewend geraakt aan de paniek van het doodgaan, aan het op en neergaan van de borst en het dan zinken van de ogen, waarna de vingers van de geest zich van het lichaam lostrokken.
Het brak zijn koude masker niet meer, drong zich niet meer door in zijn nachtmerries of gedachten. Noem het gevoelloos, noem het professioneel, maar zelfs tegen de dood kon de man een schild opbouwen. Het deed hem weinig meer. Natuurlijk was het moeilijk om de familie te vertellen dat de patiënt overleden was en natuurlijk vóelde Thom alles mee, tot in het diepst van zijn ziel, maar hij had het leren negeren.

Dus toen hij de ziekenzaal kwam binnenwandelen – geroepen door de dringende stem van August – en de stank van aankomende dood zijn neusgaten binnendrong, knipperde hij slechts. Hemelsblauwe ogen gleden over het tafereel wat zich ontvouwde. De paniek kwam van de roodharige leerlinge, de ongemakkelijke onrust van de hoofdmeester – die hij tot nu toe nog niet eens had gesproken – en de stank zelf van het hoopje mens wat de patiënt was.
De papieren die hij in zijn handen had gehad werden op een leeg bed gesmeten waarna hij met stevige pas naar het gezelschap beende. ‘August.’ trok hij de aandacht van zijn collega, waarschijnlijk ook de aandacht van de rest van het gezelschap. Zijn Italiaanse accent was zelfs door zijn kille doktersstem nog hoorbaar. ‘We hebben geen tijd om zijn bloedgroep te vinden.’
Hij liep recht langs de hoofdmeester en het meisje, hen bijna negerend. Het enige wat ze kregen was een klein knikje van zijn hoofd. Liever had Thom ze weggestuurd, aangezien ze hem met die emoties zouden afleiden van zijn werk. Hij nam zijn plaats in aan de andere kan van het bed, tegenover August.

Zijn grote, maar verrassend precieze vingers drukten de gaasjes die August had laten liggen weer stevig aan. Neurotoxine, had hij uit August’s verhaal begrepen. Bloedtransfusies en weinig tijd. Inwendig zuchtte hij, maar in plaats van het ook echt te doen, keek hij August slechts aan, trok zijn conclusie snel en rustig.
‘Ik ben O negatief.’ Hij sprak het uit als nul-negatief, wat de medisch correcte term was voor een bloedgroep die aan elke andere bloedgroep kon geven en resusvrij was. Er was geen gevaar voor de leerling in de procedure – hoewel twee liter bloed een hoop bloed was om in zo’n korte tijd af te geven. 'Als iemand anders dit kan dichtdrukken kan ik bloed geven.'

Suddenly Thom c:

Zijn hand klauwde onrustig vlak onder zijn middenrif. De andere bevond zich nog voor Enyana's buik, maar eigenlijk was zijn aandacht geheel gericht op het tafereel voor hen. Hij keek met een moeilijk gezicht toe, diep fronsend, alsof het zíjn lichaam was dat daar werd gescand. Niets meer dan zinsbedrog - maar het was ongeveer dezelfde ongemakkelijkheid als wanneer je keihard stond te liegen en je zag hoe iemand anders de schuld kreeg voor je zonde. Dat je iets te verbergen had, je voortaan moest leven met die leugen. August hoefde die allesziende ogen maar even op hem te richten om te ontdekken dat hij ook niet bepaald ongehavend was - misschien een lichte kneuzing: het deed zeer als hij zijn torso draaide. Je hoefde geen genie te zijn om aan de hand daarvan een paar logische verbanden te kunnen leggen. Het lukte hem er tamelijk kalm onder te blijven, maar in de greep van die ongemakkelijkheid bleef zijn blik stug op August en zijn patiënt gericht. Hij merkte niet eens dat Enyana angstig naar hem opkeek.  
Savadors ogen versmalden zich iets uit ontstemming toen August hen na zijn korte analyse mededeelde dat hij zo goed als optieloos was. Een paar liter bloed, een antigif. Hij merkte hoe Enyana vragend naar hem opkeek, waarop hij even goed gebruik kon maken van zijn ongemakkelijkheid en slechts met licht getuite lippen en een kleine frons die brandende, bijna hoopvolle ogen ontweek. Een duidelijke houding die 'ik bied me niet aan' expliciteerde. Zijn gelaat straalde nu niet bepaald de wereldvrede-verspreidende reactie uit dat hij vloeistoffen uit zijn magistrale bloedbaan ging afstaan. Natuurlijk, tap maar af, maar laat ook nog wat over voor de bloedbank! Zoals verwacht stapte Enyana wel naar voren om vrijwillig een bloedtransfusie te willen ondergaan, maar dat was niet zozeer wat hem versteld liet staan. Vooral niet toen ze eruit gooide dat Lie haar broer was. Even trok hij zijn wenkbrauwen op, veronderstellend dat ze in deze situatie werkelijk alles zou doen om een optie open te hebben die zou betekenden dat haar Lie gered werd, zelfbedrog inbegrepen.
'Dat heeft geen zin,' morde hij met opeen geklemde kaken zodra hij zich weer had hersteld, om de ernst van de situatie nog maar weer eens te boven te halen. Mits ze er honderd procent zeker van was dat haar bloedgroep aan die van Lie kon doneren, maar hij wist dat ze dat niet was en August wist dat ze dat niet was. Een kleine ademteug verliet zijn mond toen hij zich - zakelijk, maar nog altijd 'bekommerd' - tot August richtte. 'Hoe heeft die jongen zich ooit zo in de nesten kunnen werken,' verzuchtte hij - met een steeds kleiner wordend stemmetje van iemand die op het punt stond te breken - voor zichzelf. Twee vingers knepen even zorgelijk om zijn neusbrug. En toen tegen August op een redelijk normale toon:
'Ik zou willen suggereren om het meest bekwame alternatief te nemen, maar ik heb er natuurlijk geen verstand van. Alstublieft, alles dat ook maar een verschil kan maken.'
Bij Medusa, wat een verlichting dat hij die act even kon laten rusten. Er schalde een naam door de zaal en even later kwam de assistent van dokter Altman naar het bed gesneld, wat betekende dat hij zich even op de achtergrond kon begeven. Hij sloeg zijn mantel een stukje opzij toen Enyana langs hem heen schoot en de benen nam, de ziekenzaal uit. Zonder aanstalten te maken haar achterna te benen keek hij haar na. Laat maar gaan. Het was geen wonder dat het teveel werd.
Nog meer volk drupte de zaal binnen, nog een ziel stortte zich bovenop het stervende lichaam. 'Kalmeer!' Hij hoefde nu in ieder geval niet te vragen of hij ergens mee kon helpen, al was het maar het omhoog houden van een bloedzakje - en toch, hij voelde zich wat misplaatst om naast twee medisch aangelegde personen een tijdelijke functie te hebben die radeloze omstanders van het bed aftrekken en bedaren inhield. 'Rustig maar, dear. Ze zijn nog met hem bezig, maar geef ze de ruimte. Rustig maar,' suste hij haar toe - hij herkende haar nu pas als een van de stagiaires - terwijl hij haar van achteren beetpakte en bij het bed vandaan haalde. Hij bood haar de nodige steun met een schouder en een arm, maar de blik onder zijn frons was weer gevestigd op de situatie. Voor hem een stiekem triomf, voor een ander zijn definitieve einde.

Lie mocht niet dood gaan, het mocht niet, het kon niet! Haar handen graaiden steeds pijnlijker in haar rode haar en met een verbeten gezicht dat blonk van de tranen keek ze naar de grond. “Enyana, wat is er aan de hand?” Een stem die ze herkende als de stagiaire lichtmagie én Lie's nieuwe vriendin klonk naast haar. Met grote, betraande ogen keek ze op en maakte een schokkerige beweging met haar hoofd richting de deur. 'Razina...' snikte ze. 'Hij...hij gaat dood...' Ze merkte hoe Razina de zaal binnenstapte en hoe haar voetstappen veranderde in renpassen. De deur viel weer dicht, maar toch kon ze nog steeds Razinia's wanhopige smeekbeden horen.
Waarom moest die idioot nou altijd... Ze kroop nog dichter tegen de muur aan en haar nagels boorden zich in haar hoofdhuid. Hij moest blijven leven, hij moest! Voor zeventien jaar lang had ze geloofd enig kind te zijn. Lie was een nietsnut en een dronkenlap, maar hij was haar broer.
Een nieuw geluid deed haar opschrikken. Glasgerinkel en een doffe klap. Dit geluid deed haar zo sterk aan iemand denken, dat ze wel op moest kijken. Wie anders zou er dwars door het raam heenkomen en een opschudding veroorzaken die iedereen deed denken aan een kudde olifanten. Ja hoor, daar vloog de deur open en voelde ze twee armen om zich heen geslagen. Rillend en huilend verdween ze tegen Malekith aan. Hij sloeg zijn vleugels om haar heen en suste haar zachtjes. "Wat is er gebeurd?" Met lange uithalen probeerde ze er een samenhangend verhaal van te maken. 'Lie is...hij is..' gierde ze en klampte zich vast aan zijn shirt. 'Hij gaat dood Malekith...hij gaat dood! Maar hij mag...hij mag niet...' opnieuw vervielen haar woorden in haar gesnik en kon ze er geen verstaanbaar geheel meer van maken.

Soms waren mensen niet te redden. Soms was de situatie al te ver gevorderd om nog met een mogelijke oplossing te komen om het leven van de persoon te kunnen redden. Het was als een inkomende patiënt op de trauma-afdeling, wiens bloed al rijkelijk was gevloeid en wie zoveel schade had opgelopen dat tijd tekort zou komen, dat middelen niet zouden werken en de artsen gewoon geen opties hadden. Hij was het tegengekomen en een beslissing maken was moeilijk. Artsen wisten dat een behandeling niet zou helpen, dat het al te laat was voor de persoon, maar vaak probeerden ze nog zoveel mogelijk te doen. Soms werkte het, maar het kwam vaker voor dat de persoon overleed op de operatietafel in het geval van rampen.
Die situatie was opnieuw weer voor hem op het bed geschetst, van een bleek, bijna geestachtig figuur dat langzaam stervend op de witte lakens lag. De vloeistof die zijn aderen binnendrong door het buisje zou voor een korte tijd effectief zijn, maar hopelijk zou het voor genoeg tijd zorgen.
August keek om toen er nog een persoon binnenkwam en wou degene net wegsturen, tot hij merkte dat het Thomasso was. Zijn assistent nam het gelijk van hem over terwijl hij zich richtte tot de andere personen in de zaal en de mogelijke acties opsomde. Enyana bood zich gelijk aan als bloeddonor, maar Thomasso meldde dat hij het wel ging doen. Ergens leek dat August een veel wijzere optie, sinds Enyana zoveel bloed niet zou kunnen missen. Thomasso daarentegen was veel langer, breder en kon veel meer bloed missen.
August scheurde wat tape van de rol en wuifde Thomasso's handen weg, waarna hij de gaasjes stevig vastplakte. Er was niemand om de verbandjes vast te houden, behalve Master Savador, maar hij was bezig met de leerlingen te kalmeren. Daarbij werkte het prima zo, het bloeden zou inmiddels wel gestopt moeten zijn. August liet zijn handen in een paar witte handschoenen glijden, griste een naald tussen zijn gereedschap uit samen met een buisje en een zak voor vloeistof. 'Rol je mouw op, Thomasso.' zei hij en keek de man aan door zijn brillenglazen terwijl hij voor hem tot een halt kwam. 'Luister, ik weet dat we deze jongen moeten redden, maar ik heb niks aan je als je flauwvalt door het bloedverlies, dus zeg het wanneer je je onwel voelt. Dan stop ik het gelijk en begin ik de operatie met de hoeveelheid bloed die ik-' Hij viel opeens stil, zijn handen stopten met bewegen terwijl ze eerst nog zo druk met de naald waren geweest. Het enige wat even bewoog waren zijn wenkbrauwen die een nog iets diepere frons vormden dan eerst. De stromen van water en bloed waren constant onder zijn observatie door zijn magie, hij kon het horen en voelen vloeien onder de huiden van mensen en dieren. En zojuist was er iets drastisch veranderd. 'Scheisse, hij heeft een hartstilstand.' August keerde zich met een ruk om naar Lie, liet zijn naald vallen en zette zijn handen op zijn borst, met zijn vingers in elkaar verstrengeld. Hij gaf krachtig druk op Lie's borst, recht op de plek waar zijn hart zich bevond. Na een aantal keer gedrukt te hebben, voelde hij alsnog niks. Geen beweging in zijn hart, niks. Zijn ademhaling was nog aanwezig, maar die zou zo ook wegsterven door de stilstand van zijn hart. Hij drukte nog een paar keer met kracht op zijn borst, maar wel zo dat hij zijn ribben niet zou breken. Zijn hart kwam maar niet op gang en nog raarder: zijn ademhaling bleef doorgaan, ook al had die al moeten stoppen. Zijn bloed stroomde ook niet meer en zou geen zuurstof meer moeten vervoeren naar zijn hersenen, maar toen August zijn hand op Lie's hoofd legde en met een spreuk zijn hersenen bekeek, leken die nog volledig te functioneren, ook zonder zuurstof. Er waren geen tekens van afsterving door zuurstoftekort. 'Dit is curieus... Zijn bloed stroomt niet, zijn bloedsomloop ligt volledig stil, zijn hart klopt niet, maar zijn ademhaling gaat door en zijn hersenen vertonen activiteit, ookal zouden ze moeten beginnen met afsterven door zuurstoftekort...' Hij opende Lie's ooglid met twee vingers en checkte zijn oogreflex met een lampje. Dit was te onmogelijk voor woorden. Wat hier gebeurde ging tegen alle wetten van de natuur en van het menselijk lichaam in. Geen hartslag betekende geen bloedcirculatie, wat betekende dat er geen zuurstof naar de hersenen ging, waardoor deze afstorven en daarmee alle lichamelijke activiteiten stopten. Alles werd vanuit de hersenen aangestuurd, zo ook de ademhaling. Die had ook moeten stoppen, maar hij ging gewoon door en er waren geen tekens van afsterving in zijn hersenen. Deze situatie was zo onlogisch en logica was toch iets waar hij altijd op rekende. ’Ik kan geen andere reden hiervoor bedenken dan magie. Maar het blijft raar. Ik denk dat we hem moeten observeren tot hij wakker wordt of zijn situatie verandert.’

Sorry voor de missende logica, maar die is er in de eerste plaats toch niet xd

Een koude rilling liep door haar lijf. Heel in de verte leek ze iets te horen, een langgerekte gil die schreeuwde om hulp. Enya liet Malekith los en stapte de deuren weer door. Heel even wierp ze een blik op het gebroken raam. Daarna hoorde ze weer dezelfde gil. 'Enyana red hem van hemzelf!' Was dat haar moeders stem? Hemzelf...bedoelde ze Thomas?
'Scheisse, hij heeft een hartstilstand.' 'Nee!' meteen vergat ze al het andere. Zo dicht bij als ze durfde, rende ze naar het bed maar bleef ruimte houden voor de twee dokters. 'Dit is curieus... Zijn bloed stroomt niet, zijn bloedsomloop ligt volledig stil, zijn hart klopt niet, maar zijn ademhaling gaat door en zijn hersenen vertonen activiteit, ookal zouden ze moeten beginnen met afsterven door zuurstoftekort...' Opeens werd haar alles duidelijk. Er gebeurde iets wat niet mocht gebeuren, iets wat erger was dan doodgaan. Thomas was bezig Lie's lichaam volledig van hem te maken. Enya kende het; Ayne probeerde zulke dingen vaker bij haar, maar doordat Enya zelf in een halve Meryle veranderd was, leek het geen effect te hebben.
’Ik kan geen andere reden hiervoor bedenken dan magie. Maar het blijft raar. Ik denk dat we hem moeten observeren tot hij wakker wordt of zijn situatie verandert.’ Ze sloot haar ogen en hoorde een vreemd geruis. Nog meer geschreeuw dat alleen zij hoorde...

Daar lag de zielige slappeling. Had ze hiervoor gespioneerd en haar leven gewaagd? In deze toestand kon ze de Meryle net zo goed zelf onder haar hoede nemen. Thomas, dat waardeloze stuk reptiel, had zijn kans gemist. 'Daar lig je nou.' zei ze hatelijk tegen het slappe lichaam naast het bed dat alleen zij kon zien. Dit praten zonder lichaam kostte haar veel kracht, maar ze wilde perse Lie een ajuus geven naar de onderwereld. 'Lang leve Thomas William Luccas, landheer van Fangornhill.' klonken haar laatste woorden hatelijk, voor ze weer samensmolt met haar omhulsel.