---

Twijfelend en met een grote bos bloemen stond Savador voor de deur van Katherine's persoonlijke vertrek. Kathy, die vast en zeker ook geschrokken moest zijn van zijn lugubere daad die reëel gezien niet echt zijn manier van handelen was geweest. Malaika was immers vermoord door het wezen dat onder zijn bevel stond, zonder dat hij er ook maar iets van af had geweten. Had hij dat wel en een kans gehad om het te voorkomen, dan was hij beslist voor Malaika gesprongen. Maar zo had het niet mogen lopen, zodat iedereen dacht dat hij de vuile verraderlijke moordenaar was. Zo dacht Kathy er ongetwijfeld ook over. Hij zou er alles voor weggeven om haar vertrouwen weer terug te winnen - al was het maar een beetje. En hij wist het zeker. Definitief, heel zeker; hij hield van haar. Het doorsnee verliefd zijn was er niets bij, veel te zacht uitgedrukt in dit geval. Het was een gevoel diep van binnen dat al zijn haat en woede kon doen laten smelten wanneer zij in zijn gedachten opdook, iets dat hem de tergende maar tegelijkertijd zo aangename gedachte gaf dat Kathy alles was wat hij ooit gewild had in een vrouw, en dat hij zonder haar fijne persoonlijkheid, haar eigenschappen en gewoon haar bestaan helemaal verloren zou zijn. Het dertig jaar leeftijdsverschil kon hem niets schelen, zoals leeftijd in relaties nooit voor hem van belang was geweest. Liefde kende geen grenzen. Als het kon zou hij nachtenlang serenades spelen - speciaal voor haar - het bed wat hij ooit hoopte samen met haar te beslapen aan de Raziaanse kust zetten, vlak bij zee onder de blote sterrenhemel, en bestrooien met geurige rozen. Want een romanticus was hij wel. De charmante man achter het strenge harde masker kwam alleen tevoorschijn voor degenen die het verdienden. En Katherine verdiende het zeker.
Maar hij was vandaag niet hier om met gehakkel en gestotter zijn innige liefde aan haar te verklaren, daar had hij de moed ook niet voor. Nog niet, althans. Een rasechte macho was hij niet, alles behalve. Hij was een persoon die wat dit soort zaken betreft liever allereerst de kat uit de boom keek. Nee - hij was hier precies met de reden om zijn kant van het verhaal te doen. Tenminste een poging tot. Hij zou niet kunnen leven met het mogelijke feit vanaf nu ook voor altijd door haar gehaat te worden. Een geliefde die je tot het bot haatte was één van de meest hartverscheurende dingen die er bestonden. Hij wilde zich niet door de dagelijkse, slopende sleur worstelen met een nieuwe zonde. Vergiffenis, begrip. Het werd gesymboliseerd in zijn onzekere houding, het flinke boeket in zijn licht bevende handen en de zichtbare nervositeit. Vastberaden ademde Savador nog een keer diep in en uit, de lucht die daarbij door zijn luchtwegen gierde trilde licht. Zachtjes klopte hij vervolgens een aantal keer op de gesloten deur. 'Kathy?' vroeg hij zacht door de deur heen, niet echt beseffend dat hij zijn gegeven bijnaam voor haar gebruikte. Hij wachtte kort even op antwoord. 'Denk je op het moment mogelijk wat tijd voor me te hebben? Vergeef me als ik ongelegen kom.' Langzaam trok hij zijn arm weer terug, en trachtte zo goed en kwaad als het ging de hevige hartroffelingen te negeren terwijl hij nerveus wat aan een paar bloemblaadjes van het boeket plukte om de spanning iets te minderen. Hij hoopte maar dat ze niet al te gefrustreerd was, en zo vrij was om hem überhaupt nog binnen te laten.

---

Met zijn hoofd iets naar de deur toegebogen in een poging te horen wat zich achter de deur afspeelde, haalde Savador langzaam zijn hand terug en bleef doodstil staan wachten. Hij hoorde zachte noten van een fluitinstrument, een kalme afkapping van wat mogelijk een geoefend muziekstuk was en niet veel langer erna het naderende geluid van tikkende hakken op de vloer. Zijn hart bonsde nu in zijn keel terwijl hij gauw nog even zijn lange haar en kledij schikte, en zelfs nog even zijn neus in zijn kraag stak om na te gaan of zijn aftershave nog ruikbaar was. Veel tijd werd hem niet gegund, want de deur zwaaide open op het moment dat hij juist bezig was met de knopen van zijn onderblouse. Het was ongetwijfeld aan de beminnende blik in zijn slangachtige ogen te zien dat hij van binnen zowaar letterlijk smolt op het moment dat Kathy opzij stapte en ze met een klein glimlachje oogcontact legde. Een klein momentje bleef hij ook haar aanstaren, zijn mondhoeken omgekruld tot een teder glimlachje. Verzadigd om haar weer eens te kunnen zien, en met de gedachte dat het allemaal wel weer goed terecht zou komen nu hij overmeesterd was door het gelukkige gevoel dat zij hem kon schenken. 'Katherine,' bracht hij uiteindelijk met een zenuwachtig glimlachje uit ter begroeting. 'Wat fijn je weer te zien.' Vrijwel meteen erna sloeg hij zijn blik even neer, en in een handeling van zowel onzekerheid als schaamte schikte hij zijn lange zwarte mantel even. Want hij kwam uiteindelijk tot de conclusie dat zijn gestaar naar haar sprankelende groene ogen en haar beeldschone vuurrode haar net iets te lang duurde. 'Ik heb tijd,' luidde Kathy's eerste reactie waar hij zo op gehoopt had. Zijn bleke gezicht oogde meteen iets bevalliger bij de brede tandenontblootte glimlach die spontaan over zijn gelaat gleed. In het geheim had hij nu de sterke drang om zijn geluk op te doen met een liefdevolle omhelzing - maar het leek hem bij nader inzien toch niet zo'n goed idee na wat er onlangs was gebeurd, dus eindigde zijn poging tot in een timide handdruk. Eigenlijk legde hij enkel even zijn bleke hand te rusten op de hare om een enkele keer met zijn duim over haar huid te strijken. 'Liefje, hoe gaat het met je?' Hij klonk direct iets spontaner terwijl hij met een heuglijke glimlach over haar arm streek - niet te lang, want hij wilde niet handtastelijk zijn. Maar hij was echt, echt blij haar weer onder ogen te komen. 'Medusa, het lijkt alweer zo lang geleden dat we elkaar voor het laatst troffen, nietwaar?' Zijn glimlach verminderde iets en aarzelend trok hij uiteindelijk zijn hand weer terug bij het idee net iets té genegen te zijn. Hij kon het niet helpen. Ze was ook zo'n lieve schat tijd voor hem vrij te willen maken, en hem minstens een kans te geven. 'Ehm..' Hij slikte even, stond daar maar en voelde zich onhandig doordat hij niet wist hoe hij een sociale begroeting compleet kon maken. Uiteindelijk besloot hij maar de grote bos bloemen aan haar te overhandigen, iets dat hij in zijn verstrooing bijna was vergeten. Novaanse Citrus-Kristallen. Of zo werden ze in ieder geval genoemd. Hij wist niet of Kathy ervan hield, maar de bleke bloemen waren officieel wel één van de meest gevraagde in bloemenwinkels en dergelijke. Hoogstwaarschijnlijk om het aangename aroma dat ze verspreidden, de zachte kleur en het bijgeloof dat de bloemen je in bescherming namen wanneer ze recht voor het raam werden geplaatst. De boodschap erachter was immers ook per intentie om haar aan te duiden dat ze niet bang hoefde te zijn en hij haar absoluut niets zou doen. Dat zou hij ook niet kunnen. 'Ik zag ze en ik dacht.. zulke delicate bloemen passen perfect bij een lieve vrouw,' zijn stemgeluid werd automatisch wat zachter bij het compliment, altijd nog onzeker over haar reactie op zulke zaken. En onzeker over zichzelf, want hij slaagde er niet in haar recht aan te durven kijken terwijl hij het zei. 'Hopelijk - hopelijk vallen ze in de smaak..,' voegde hij er nog zachter aan toe met een geschonken glimlachje. Voorzichtig liet hij haar handen los die hij veilig om het onderste stuk van het boeket had gelegd. Nu hij zijn handen vrij had wist hij niet goed waar hij ze nu moest laten, dus vouwde hij ze maar voor zijn onderbuik ineen en keek Katherine intussen vriendelijk aan, de keuze verder aan haar overlatend of ze hem definitief binnen wilde laten of niet. Hij zou het alsnog begrijpen als ze het niet zag zitten. De bloemen mocht ze uiteraard houden, graag zelfs - en hij zou in dat geval rechtsomkeer maken om zijn verdriet bij haar indirecte afkeuring ergens kwijt te kunnen waar niemand last van hem had.

---

Eigenlijk was hij Katherine zo verschrikkelijk dankbaar dat ze hem die kans nog schonk, en had hij haar zo lief dat het moeilijk was om de drang te weerstaan haar even dicht tegen zich aan te drukken. Maar zo decent en beleefd als hij was hield hij zich wel in, bereid zich volledig aan te passen aan Kathy's belang. 'Het heeft al beter gegaan, maar ik mag niet klagen,' luidde Katherine's antwoord op zijn vraag. Savador glimlachte haar even genegen toe. 'Om het nu als klagen te reveleren..' Een klein bemoedigend kneepje in haar arm beduidde zijn sympathie voor haar. Nee - klagen was het niet. Iedereen had zo zijn problemen. En hij had juist graag de tendens om een luisterend oor voor haar problemen te vormen. Hoe langer en meer hij Kathy bij zich had, hoe beter dat voor zijn bezieling was. Daarbij wilde hij haar het liefst zo gelukkig mogelijk zien. Het gaf hem een reden om te glimlachen. 'Mijn deur staat altijd voor je open, dus mocht je je hart willen luchten - je weet me te vinden.' Het was een klinkklaar feit dat hij het behoorlijk druk had met twee banen en twee kinderen, en dan ook nog alle stress die hij zichzelf oplegde door de afgelopen incidenten. Maar voor Kathy wilde hij iedere minuut van de dag vrijmaken, al zou ze in de holst van de nacht bij hem aankloppen. 'Volgens mij is het geleden van toen je meeging naar mijn vader,' haalde de roodharige vrouw hun laatste samenzijn te boven. Het was inderdaad weer een tijdje geleden dat hij haar vergezeld had naar Shadra om haar stervende vader te bezoeken. Hij had zich niet op zijn gemak gevoeld om als buitenstaander zomaar als het ware binnen te 'dringen' in huize Pierce, dat ging tegen al zijn fatsoenlijke wetten in zoals dat betaamde bij een opvoeding om van een onwetend Shadraans jongetje een galante gentleman te maken. Katherine was degene geweest die hem had overtuigd, en volledig afgaand op zijn vertrouwen in haar had hij uiteindelijk toch zijn eigen grens overgestapt. 'Ik moet je trouwens nog bedanken voor dat,' voegde Katherine er aan toe, waarna er uit reactie een cordiale glimlach op Savadors bleke gelaat verscheen. 'Absoluut niet nodig, lieverd, ik voelde me vereerd om je bij te mogen staan en je te vergezellen. Al gaf het me wel de onbevallige indruk als vreemdeling zomaar binnen te treden in je ouderlijke huis.' Wat bedenkelijk sloeg hij zijn ogen neer en verdween zijn glimlach als sneeuw voor de zon van zijn gezicht. Met een lichte, ernstige frons sloeg hij zijn blik vervolgens weer naar Kathy op. 'Hoe is het eigenlijk met je vader?' De man was stervende toen hij er laatst was geweest. Wellicht was hij inmiddels al uit zijn lijden verlost, een beter leven levend in een andere wereld en een vaderloze dochter achterlatend. Hij zou het verschrikkelijk sneu voor Kathy vinden. En nu hij eraan terugdacht vroeg hij zich ook af hoe het met die gladjakker afging.. god, wat was zijn naam ook al weer - Percy. Tegelijkertijd drong het tot hem door dat hij het beter niet had kunnen vragen, vooral toen er even een pijnlijke stilte leek te vallen en hij besefte dat hij ongetwijfeld een moeilijk moment terughaalde. 'Het spijt me, Katherine - wie ben ik om zoiets persoonlijks te vragen?' wierp Savador met een getergd gezicht zijn eigen vraag tegen terwijl hij zijn hoofd afwendde. Diep gefronsd staarde hij even neer op de bloemen in zijn handen. Hij wilde haar niet nog meer pijnigen dan hij hoogstwaarschijnlijk al gedaan had, dat was alles behalve zijn intentie. 'Vergeet dat ik het vroeg. In het hier en in het hiernamaals; hij zal je ongeacht zijn gestel altijd bijstaan,' deed hij een poging haar warm glimlachend tot geruststelling te brengen. Voorzichtig overhandigde hij de bos bloemen die hij speciaal vanmorgen nog voor haar gekocht had. Enkel het fijnste en het duurste. Hij had niet willen aankomen met simpele hortensias, de vrouw had zoveel meer spirit en betekenis. Geagiteerd slikte hij even zacht toen hij Katherine zag blozen, en richtte zijn blik automatisch op zijn schoenneuzen, niet willen tonend dat ook zijn bleke wangen iets verkleurden. 'Dankje.' Hij glimlachte even verlegen. 'Graag gedaan,' antwoordde hij zacht. Even bleef hij nog staan om op haar neer te kijken, alsof het echt geen probleem was dat hij zijn entree mocht maken in haar vertrek op het moment dat ze voor hem opzij stapte, maar trad toen dankbaar binnen. 'Doe alsof je thuis bent, dan ga ik deze even in een vaas zetten.'
'Uiteraard, uiteraard. Neem de tijd.' Misschien moest hij in het vervolg ook maar direct een mooie vaas voor haar kopen wanneer hij met bloemen aankwam, dan bespaarde hij haar immers de moeite om op zoek te gaan naar een nieuwe. Met zijn lange zwarte mantel over een arm gedrapeerd, zoals dat normaal behoorde met een overjas of iets dergelijks wanneer je je in iemand anders vertrek waagde, liep Savador kalm wat rond. Niet te ver uitwijkend naar hoeken waar kasten en tafels stonden opgesteld, want nieuwsgierigheid was brutaliteit. Liever bleef hij meer in het midden, waar hij een overzicht had over de gehele kamer. 'Muzikaal in de weer, zie ik?' Hij lachte zacht binnensmonds bij het opmerken van de opgestelde lessenaar waar enkele partituren op waren gezet, en de dwarsfluit die op het midden van een tafel was neergelegd. Nooit geweten dat Katherine dwarsfluit speelde. 'Je woont hier beeldig,' prees hij haar toen ze terugkwam met de bos bloemen in een kristallen vaas, uiteindelijk tot stilstand zijn gekomend terug in het midden van de kamer. 'Ravissant.' Maar wat kon hij ook anders verwachten van zo'n ranke vrouw? 'Wil je iets drinken?'
'Ah - doe geen moeite, lieverd. Iets simpels is goed genoeg.' Savador kwam langzaam naar de hoek gelopen waar Katherine het drinken neer had gezet en plaats had genomen om in een willekeurige stoel tegenover haar neer te zijgen. Eenmaal zittend legde hij zijn mantel op zijn schoot en vouwde zijn bleke handen formeel tegen zijn onderbuik. Hij voelde dat de losse sfeer weer wat vervaagde nu ze op het punt van de waarheid kwamen. Maar dat was immers de reden voor zijn komst. 'Leg uit,' gaf Katherine hem met zacht gesproken stem dat ene duwtje in zijn rug dat hij nodig had om zich tot spreken aan te zetten. Zijn kant van het verhaal. 'Graag,' antwoordde hij zacht. Hij schraapte even zacht zijn keel, zocht naar woorden om zijn reden een goede inleiding te geven. Het was niet eenvoudig iets aan iemand uit te leggen die je zelfs in je dromen lief had waar iedereen je van beschuldigde. Het zou hem niets verbazen als het ook in alle kranten van Oak's Field stond vermeld. 'Allereerst - allereerst hoop ik dat ik je vertrouwen in mij niet al te erg geschonden heb, maar anderzijds moet je weten dat ik je het begrip wil schenken als je.. wanneer je de andere verhalen eerder gelooft dan het mijne..' Het was niet waar hij op hoopte, absoluut niet. 'Ik wist niet wat ik deed,' begon Savador op een zachte, ernstige toon. 'Er is altijd al deze behoorlijke drang aanwezig geweest, een verlangen voor roem en macht waar ik niet aan kon ontkomen. Iets dat af en toe knapt waardoor ik me niet meer bewust ben van mijn handelingen. Ongetwijfeld voortgekomen uit mijn jeugd, niet bepaald de eenvoudigste jaren uit mijn leven. Uiteraard, ik stond er al op mijn negende alleen voor, ik heb daarna niet meer de liefde en de warmte van een voogd gekend. Dat heeft kennelijk ook mijn aanleiding gehad tot het gebruikmaken van anderen voor mijn doeleinden. Er is uiteindelijk een moment in mijn leven geweest waarop ik liever..' Hij haalde even diep adem, moest even bekomen van de pijn die de herinnering aan dat ene moment weer opwekte. De verschrikkelijke eenzaamheid, de pijn in zijn hart, de dagen van wegkwijnen op zijn appartementkamer, een fles wijn en ontelbaar veel pillen om een eind aan zijn leven te maken. Na een zware jeugd vol gepest en geklier had hij in zijn twintigerjaren nog niet zijn rust kunnen vinden. 'Norwood en ik,' ging hij met een licht bevende stem verder. 'Het is geen onbekend feit meer dat we een toorn jegens elkaar hebben, al sinds de eerste dag dat we hier onze loon toekomen. De man heeft de vrouw afgenomen die ik zo beminde - de eerste vrouw, weliswaar - en met name door zijn toedoen werd ik steeds vaker en op steeds heftiger wijze naar de achtergrond geduwd, in de schaduwen en de volle negativiteit geplaatst. Dat is hoe ik het ervaar, althans. De wrok is er allicht niet bepaald door verminderd. In mijn kunnen had ik zijn chromosomen door elkaar gehusseld, hem innerlijk getransformeerd om een concept dat ik had uitgestippeld uit te kunnen voeren met zijn hulp. Maar door mijn verrichting is hij - dat wat ik van hem had gemaakt.. hij ging naar haar toe.. Malaika - en ik wist het niet. Ze had niets gedaan, onschuldig, nietsvermoedend in haar kamer. Ik wist het niet.' Hij had een hand voor zijn mond geslagen, zijn hoofd met dichtgeknepen ogen om de tranen te bedwingen iets voorover gebogen. 'Ik wilde het niet,' zijn stem eindigde in een hees gefluister. 'Ik weet hoe het is om je vrouw te verliezen. Na jaren van verachting en eenzaamheid had ik haar gevonden, ik hield van haar en zij van mij.. en toen was ze er opeens niet meer. De rouw en het leed - dat wens je zelfs je ergste rivaal niet toe. Soms stel ik mezelf de vraag of het niet simpelweg relevanter is voor iedereen als ik.. met een succesvolle poging - maar dan denk ik aan mijn kinderen en kan ik het niet. Anderzijds voel ik me walgelijk als ik het feit overdenk dat ik Norwoods zoon zijn moeder heb afgenomen, dat zet me dan opnieuw aan tot die gedachte en..' Savadors opspelende ademhaling was overgegaan op een gejaagd gehijg dat hij nu weer tot bedaren probeerde te brengen. Overduidelijk van streek haalde hij een hand door zijn haar, die hij tegen zijn slaap liet liggen alsof hij zich wilde behoeden van de stevige hoofdpijn. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij zich schor. Eigenlijk meer voor zijn verstrooide houding en de verontrusting die hij Katherine mogelijk bezorgd had. 'Het spijt me zo..' Langzaam liet hij zijn hoofd achterover zakken om het te laten rusten op de rugleuning van de stoel, zijn ogen knipperend tegen de tranen om die met man en macht binnen te houden. Zijn ademsappel rolde even moeilijk op en neer bij het doorslikken van een brok in zijn keel. Hij voelde zich ook zo verward, zo moe en ongelukkig. Misschien moest hij even een tijdje weg van de school, even bijkomen op een vredige plaats en alles verwerken. En misschien was het daarbij ook beter dat hij niet meer terug zou keren.

---

Bijna meteen werd hij vergrepen door een beangstigend gevoel toen Katherine haar blik neersloeg als reactie op zijn belangstelling voor haar vader. En bijna vreesde hij het ergste en wilde hij zich beschromen dat hij er niet als steunpaal voor haar was geweest in het moeilijke moment. Maar de roodharige vrouw wist een glimlach op haar gelaat te brengen als stil antwoord op zijn volgende woorden, en hij wist - hoopte - dat het nog niet zover was. 'Je mag het weten, jij bent immers diegene geweest die mee wilde gaan om hem te bezoeken,' luidde haar antwoord. 'Het gaat al iets beter met hem, maar vroeg of laat moet hij zijn strijd opgeven, terug gelukkig zijn bij mijn moeder.' Hij was zowaar opgelucht dat haar vader nog in leven was, dat ze nog iets langer van zijn bijzijn kon genieten. Op het randje van leven en dood, weliswaar - maar hij was er nog, en dat was het belangrijkste. Met een kleine glimlach en een zacht geluid van medeleven uit het diepste van zijn keel, wreef Savador haar even bemoedigend over een arm.
'Ik zal er voor je zijn,' zei hij zacht, doelend op wanneer het moment zou komen en ze in het slopende proces van rouw belandde. En het was ook hetgeen waar hij zich aan wilde houden, ongeacht of hij het nu druk mocht hebben of niet. Hij was al blij toe dat ze hem binnenliet, dus was het wel het minste wat hij voor haar kon betekenen. Ze woonde leuk in het kamertje - allicht, want het vertelde veel over haar persoonlijkheid. Alleen de lessenaar, de blokfluit en het feit dat ze ook muzikaal was waren nieuw voor hem. 'Van mijn moeder geleerd, ze was dol op muziek,' verklaarde Katherine glimlachend toen ze weer terugkwam met de bos bloemen in een vaas. Ietwat triest glimlachte Savador terug. Was; hij had zich al afgevragen bij zijn bezoek aan huize Pierce waar haar moeder verbleef, maar hij kon duidelijk de conclusie trekken dat de vrouw al een langere tijd was overleden. Des te meer redenen om met Katherine mee te leven, want bij Medusa; hij wist er alles van om op jonge leeftijd je beide ouders te verliezen. De vrouw haalde haar schouders op bij zijn complimentje. 'Sommige spullen stonden er al, dus die heb ik gewoon laten staan. De vorige lerares had ook smaak.'
'Hm,' reageerde Savador kort terwijl hij glimlachend zijn hoofd opzij draaide om ook de rest van het vertrek te bekijken. Katherine kwam niet al te veel later terug met twee glazen drinken, zette het in een hoek op de tafel ter directe aanleiding voor hem om er plaats te nemen en zette zichzelf neer op een stoel om zich gereed te maken voor het aanhoren van zijn verhaal. In alle oncomfortabelheid haalde hij diep adem en zeeg neer op de stoel tegenover haar. Het moest dan maar, immers was het de eigenlijke reden voor zijn komst. Met een wee gevoel in zijn maag, een ongemakkelijke stilte en een enkele keelschraap begon hij zijn verhaal. Allereerst nog stroef en kleine momenten van stilvallen waarin hij moest zoeken naar de juiste verwoordingen, maar het duurde niet lang voor hij zich liet meevoeren met zijn emoties en alle opgekropte leed en het onbegrip eruit stroomde in een waterval van woorden. Zo precies mogelijk uitgelegd zoals hij het evenaarde, en dat was moeilijk omdat het moeilijk was hem helemaal te begrijpen in zijn doen en zeggen. Vaak genoeg kon hij zelf niet eens verklaren waarom hij iets deed, of iets gedaan had. Daar haatte hij zichzelf ook om, net zo diep als een ander. Hij was een hater voor zichzelf. Hakkelend ging hij verder met zijn uitleg, beëindigde het met het stilvallen door de hand die hij voor zijn mond geslagen had. Zijn ogen dichtgeknepen waardoor hij Kathy's zichtbare verdriet niet zag, maar er ging een kleine schok door zijn lijf toen hij merkte dat er een stoel naast de zijne werd geplaatst en hij plotseling twee armen om hem heen voelde. Langzaam boog hij zich iets naar voren om Katherine's omhelzing te beantwoorden door voorzichtig zijn bleke handen op haar rug te plaatsen. Zijn hoofd legde hij zacht tegen het hare, zijn neus tussen haar vuurrode lokken gestopt om haar geur die hij zo liefhad onopmerkelijk in zich op te nemen. Met gesloten ogen liet hij haar ingeademde lichaamsgeur weer langzaam ontsnappen. Vreugde en gelukzaligheid; het verspreidde zich aangedreven door de vloed van beminning voor haar door zijn hele lichaam. Want dit was waar hij alleen van had kunnen dromen, zijn heimelijke fantaserende gedachtes over haar tot nu toe alleen maar gebaseerd op de eerste omhelzing toen zij het was die gebroken langs zijn kantoor kwam in verband met de afzwakkende gezondheid van haar vader, de dans tijdens het Valentijnsbal en de spontane kus die hij nooit verwacht had te krijgen. En diep van binnen had hij al die tijd gehuild om het feit dat dat alles niet voor de rest van zijn leven waar kon zijn, dat hij opgescheept zat met een egoïstische vrouw waar hij niet eens van hield, en die bovendien ook nog eens een verschrikkelijke stiefmoeder voor zijn kinderen was. 'Het is goed, alles komt wel weer goed.' Troostend als haar woorden waren, zo troostend als de zacht wrijvende hand over zijn rug was, die daarbij ook voor een deel over zijn sluike lokken ging die over zijn rug gedrapeerd lagen. En bij iedere streek werd hij overspoeld door een nieuwe vlammende golf van verknochtheid. Zijn hart bonsde zo luid en zwaar tegen zijn borstkas dat hij zowaar bang was dat Katherine het ook zou kunnen horen. Hij slikte een keer, vergreep zich aan haar als een iemand die zijn geliefde na zoveel jaar eindelijk weer terugzag en in de armen kon nemen. Zijn bleke handen die eerst nog stil hadden gelegen op haar rug streken nu ook zacht van haar lendenwervel tot tussen haar schouderbladen bemoedigend op en neer, maar meer dan dat durfde hij niet te doen. Ze moest eens weten hoe ontzettend belangrijk ze voor hem was. De hartstocht speciaal voor haar was te groot om uit te kunnen drukken in een enkele omhelzing. Zijn greep om haar verstevigde iets, maar hoe stevig hij haar ook vast mocht houden; het zou nooit genoeg kunnen zijn. 'Kathy..,' Voorzichtig draaide hij zijn gelaat iets naar haar gezicht toe, zijn mondhoek en een deel van zijn smalle lippen rustend tegen haar wang om haar in haar ogen te kunnen kijken. Hij probeerde zijn warme adem die over haar huid streek iets terug te houden, wilde niet over haar heen hijgen als een of andere lustbezonnen man. Haar wangen waren nat, haar ogen vochtig, en hij kon de tranen voelen plakken aan zijn huid. Trillerig krulden zijn mondhoeken om tot een zwak, nauwelijks zichtbaar glimlachje zodra hij oogcontact legde, en hief hij vervolgens een hand op om haar tranen met zijn duim zacht weg te nemen.
'Je hoeft toch niet voor mij te huilen,' zijn zachte woorden waren als plagend bedoeld in een poging het emotionele moment voor zowel haar als voor hem iets op te kunnen fleuren, maar werden weer net zo simpel ontkracht doordat zijn stemgeluid hees wegviel. Hij slaagde erin het met een iets breder glimlachje weer te herstellen, maar hij kon het feit niet ontkomen dat ook hij bijna in tranen zat. Niet specifiek om zijn leed. Om Katherine die met hem meevoelde, vast niet enkel en alleen tranen liet om zijn situatie, maar wel degelijk met hem in zat. En dat raakte hem. De zacht genomen ademteug eindigde in een diepe onwillige inademing terwijl hij zijn hoofd een stuk verder draaide zodat het puntje van zijn neus het hare raakte. Zijn blik een paar lange tellen gevestigd in haar groene ogen, toen langzaam afdalend om een moment naar haar lippen te staren. Twijfelachtig, alsof hij zich bedacht of hij zich aan zijn gevoelens moest toegeven of niet. Zó dichtbij; hij hoefde enkel zijn hoofd iets te kantelen zodat hun neuzen niet in de weg zaten en zijn lippen een aantal kleine centimeters naar voren te brengen. Maar de spanning en de nervositeit - zijn ademhaling begon zich erdoor te verzwaren, en zijn handen op haar rug verplaatsten zich naar haar schouders om zich zachthandig van Katherine vandaan te duwen. 'Vergeef me..' Het werd hem iets te warm, de spanning was te groot en hij had bovendien geen benul hoe Katherine erover dacht. Een beetje timide schuifelde hij verder door over het zitvlak van zijn stoel naar achteren om de afstand te vergroten, zijn ogen ongemakkelijk neergeslagen en zijn nog licht nabevende handen op zijn schoot in elkaar gevouwen. Weer even tot bedaring komen van het bedrukkende gevoel waar hij bijna een intiem moment van gemaakt had. Of een situatie die eindigde met een klap van de vlakke hand in zijn gezicht als hij daadwerkelijk door had gezet, want ook dat had zich voor kunnen doen. Bedeesd streek Savador met een duim over de rug van zijn hand en had er zijn blik op gevestigd alsof die handeling ongelooflijk interessant was, maar heimelijk was het enkel omdat hij Kathy niet meer aan durfde te kijken.

---

Het schonk hem bijna een moedergevoel; troostend in de armen van een zachtaardige vrouw terwijl hij met gesloten ogen luisterde naar de bemoedigende woorden die hem werden ingefluisterd. Hij wilde er niet aan denken: dit was immers zoveel anders. Ze moest eens weten. Dit was wat hij iedere dag opnieuw wilde doen, als hij afgepeigerd en uitgejouwd terug van zijn kantoor of klaslokaal naar zijn persoonlijke kamer kwam, en daar Kathy in een pan met pap voor zijn kinderen stond te roeren om hem te begroeten met een innige omhelzing. Eentje die voor zijn part eeuwig mocht duren. Maar hij wist dat hij die gevoelens alleen maar kon uitdrukken in zijn doen en laten, zijn manier van spreken. De strenge bittere stem die opeens omsloeg naar terughoudend en verlegen. Het schaamrood sloeg al op zijn wangen als hij alleen maar dacht aan hoe hij het Katherine zou moeten vertellen, als de snak naar haar te groot werd om nog langer mee te kunnen leven. Op basis van nietige dromen leven die nooit uitkwamen was zo slopend voor de geest. In de wetenschap dat hij wist dat hij het haar nooit zou kunnen vertellen viel het enkel nog maar zwaarder. Op momenten als deze wist hij echt niet wat hij met zichzelf aanmoest. Je hebt haar nu in je armen - sla je slag dan? Maar nee; het enige waar hij zichzelf toe kon zetten was een flauw trillerig glimlachje door zijn tranen heen toen ze hem in een omkrulling van haar mondhoeken dezelfde hartelijkheid schonk. Bijna had hij zijn eigen grens overschreden, zijn verlangende wens deels in vervulling gebracht. Nogal onhandig gebogen over de zijkant van de stoel, met een armleuning die in zijn maagstreek porde. Het had maar een paar nietige centimeters gescheeld, hoogstens niet meer dan drie of vier. Het lukte niet. Het lag nog niet in zijn kunnen. Misschien omdat hij er nog niet klaar voor was, misschien doordat hij teveel luisterde naar de wantrouwende stem in zijn achterhoofd. De onzekerheid speelde gewoon op een verkeerd moment op. Pas toen hij weer een beetje bekomen was, zacht uithijgend in de zitting van zijn stoel, kwam de teleurstelling in zichzelf pas. Zó dichtbij, en plotseling weer zo ver weg. Bij Medusa, wat haatte hij zichzelf. Savador staarde een beetje glazig voor zich uit, peinzend nu hij zich geen raad meer wist. Hij werd uit zijn overpeinzingen gehaald toen hij opeens twee vingers onder zijn kin voelde en Katherine hem gedwong haar aan te kijken. Een beetje verbaasd gleed zijn blik zoekend over haar gelaat naar een uitdrukking die de situatie meer duidelijkheid kon geven, zijn mond daarbij halfopen. Een alarmerend belletje schalde door zijn schedel bij het besef dat haar gezicht dichterbij kwam. Hij sloeg zijn ademhaling in timide horten en stoten over haar gelaat uit, duwde zich onbewust terug in de stoel met zijn rug tegen de leuning alsof er iemand dreigend met een scherp mes op hem af kwam in plaats van twee ranke lippen. Niet omdat hij niet wilde; het was allemaal nog gewoon zo onwennig. Het was het moment zelf waar hij zo onzeker over was, maar dat zekere moment leverde nieuwe herinneringen op die zijn dromen over haar stimuleerden, dus was het niets meer dan een groot voordeel. Waarom wist hij niet precies, maar hij hield zijn adem in en bleef met gesloten ogen stokstijf stilzitten op het moment dat hij de warmte op zijn lippen voelde. Nu hij bewust was van de kus, merkte hij dat Kathy's lippen zacht en fijntjes waren, als van een jong meisje. Het was voornamelijk om die reden dat het bijna voelde alsof ze als kleine schattige kinderen nieuwsgierig waren naar die bizarre vlinders in hun buik, en voor het eerst nogal onwennig de liefde beproefden onder een grote boomhut waar ze jarenlang een vriendschap in hadden opgebouwd. En hij kon er niets anders tegen in opbrengen dan zich uiteindelijk mee te laten voeren in de uiting van passie. Langzaam liet hij zijn adem zacht via zijn neus over haar huid ontsnappen, en beantwoordde de zoen door haast onopmerkbaar zijn lippen iets te bewegen. Juist op het moment dat Katherine de hare van de zijne losmaakte en van hem afboog. 'Je moet er echt eens mee gaan stoppen met altijd om vergiffenis te vragen terwijl je niets verkeerd gedaan hebt,' zei ze zacht. Savador sloeg zijn blik neer, durfde haar niet meer aan te kijken. Te verward door de tientallen emoties die door zijn binnenste door elkaar werden gehusseld als door een woeste tornado. Bijna wilde hij zich weer verontschuldigen, maar wist nog net op tijd zijn woorden door te slikken. Kathy nam haar lege glas van de tafel en verdween het volgende ogenblik in een ander deel van het vertrek. Misschien even beter, want hij moest uitgebreid de tijd nemen om van de schok en de verwarring te bekomen door wat er zojuist was gebeurd. Het voelde zo anders aan. Anders dan het enkele plagende kusje dat ze hem staande op haar tenen op de lippen had gedrukt bij het Valentijnsbal, maar op welke wijze anders: dat wist hij niet. Het was zo bizar. Tegelijkertijd irriteerde het hem dat hij er zijn vinger niet op kon leggen. Altijd intelligente Savador die op alles en iedereen een scherp weerwoord klaar had. Moest je hem nu zien zitten. Zwakkeling. Verdomme, alsof het nog niet genoeg was zag hij nu waarschijnlijk ook knal- en knalrood. Zijn wangen gloeiden in ieder geval zo erg dat het leek alsof zijn hoofd in vlammen stond. Hij kon het immers nog steeds niet geloven. Ergens had hij de drang om zijn armen om zijn maag te slaan en in foetushouding zielig in een hoekje te gaan zitten, net zoals hij als zevenjarig jongetje deed toen dat ene lieve meisje voorbij was gelopen. Hij moest iets drinken, zijn schorre keel wat smeren. En vlug. Traag boog hij zich uit zijn stoel iets voorover, gooide het water in grote teugen achterover, verslikte zich daarbij zowat en zette het weer terug op de salontafel om vervolgens peinzend naar zijn lege glas te staren. Wat moest hij doen? Hoe moest hij erop reageren? Voor hij echter antwoord kon geven op zijn eigen vragen kwam Kathy weer terug, en zoals altijd leek ze te baden in een godenlicht wanneer ze een vertrek binnenkwam. Voor hem dan, althans. Ze zeeg neer op de stoel tegenover hem, was blijkbaar even weg geweest om haar glas te vullen en zette het voor haar neer op de tafel. Toen vielen ze weer terug in verlegenheid. Beiden wisten ze niets te zeggen en beiden ontweken ze elkaars blikken. Het enige wat nu nog heerste was een lange, ongemakkelijke stilte. Way to go. Savador staarde met een moeilijk fronsje tussen zijn wenkbrauwen naar zijn schoot, en frummelde ondertussen wat met de stof van zijn mantel. Hij baalde ervan dat de verkleuringen nog op zijn normaal zo bleke wangen te zien waren. Waar bleven de woorden? Hij wist dat hij nu iets moest zeggen om het lang stilgevallen gesprek weer terug op gang te krijgen, de ongemakkelijkheid wat weg te drukken. God, hij had vele uitdagingen aan moeten gaan, maar dit was toch echt één van de allermoeilijkste. Do it. Jij bent hier de man. Met een kleine ademteug hoopte hij zichzelf wat moed in te blazen. Vervolgens zocht hij schuchter Katherine's blik op, forceerde een beverig glimlachje op zijn gelaat zodra hij oogcontact had. Waarna hij zijn blik meteen weer neersloeg. Eventjes doorzetten nu. 'Je..' Hij merkte dat zijn woorden iets te zacht waren, en nam het voor rekening door meer volume in zijn volgende woorden te stoppen. 'Je ruikt lekker,' kwam er uiteindelijk in een verlegen grimasje uit. Serieus? Duizenden mogelijkheden om een gesprek fatsoenlijk weer te beginnen zonder stupide over te komen, en hij maakte een opmerking over haar geur? Wauw. Lekker bezig, hoor. Het resulteerde dus in dat hij haar nu zeker niet meer aan durfde te kijken. Sterker nog, hij liet zijn hoofd iets hangen waardoor het zichtbare schaamrood moeilijk te zien was achter zijn sluike hangende lokken. Hij was niet iemand die macho was en iedere vrouw om zijn vinger wist te winden door middel van gladde praatjes. Dat verachtte hij zelfs, 't was gewoon vrouwonvriendelijk. Maar nu wenste hij dat hij dat soort naïeve en onbezonnen moed tot zijn beschikking had, want hij kon het momenteel zeker goed gebruiken. Wat moest Kathy wel niet van hem denken, mijn god. 'I-ik.. Eh..' Ja, waarom ook niet. Schoot zijn stem ook nog eens de hoogte in. Hij moest een paar keer diep inademen voor hij de moed had om Katherine uiteindelijk weer recht aan te kijken. Voor twee pietluttige seconden. 'Als je wilt.. ik bedoel - mocht je het graag willen..' Hij slikte een keer en toverde een zenuwachtig glimlachje tevoorschijn. 'Ik heb spoedig mijn nachtpatrouille door het bos en.. aangezien je vroeg of laat ook aan de beurt komt kan ik je spoedig wel, misschien - een beetje, eh.. wegwijs maken?' Zijn vraag mondde nogal zieligjes uit, en was compleet met de schuchtere puppyblik die Savador haar onbewust vanuit zijn bovenste ooghoeken schonk om haar reactie te peilen. Wat nerveus friemelde hij wat met zijn vingers. Hij kende het duistere bos op zijn duimpje, wist bij de hand van iedere stronk, ieder bessenstruikje en iedere kei waartoe het pad leidde. Tesamen met zijn kantoor en de martelkamer in de kerkers was het een plek waar hij naartoe vluchtte om even tot rust te kunnen komen wanneer hij het even niet meer trok. Het was onbezonnen werk om een tedere jonge vrouw als Kathy naar een stikdonker bos te sturen, vol met verborgen gevaren en gevaarlijke wilde dieren, om daar leerlingen die er 's nachts rondzwierven op heterdaad te betrappen. Niet hij dacht dat ze zwak was en zichzelf niet kon redden. Hij was gewoon bang dat haar iets zou overkomen. Hij zou niet met een gerust hart op het kasteel kunnen blijven wanneer de beurt aan haar was. Maar of het stiekem niet was om 's nachts dicht bij haar te kunnen zijn op een donker plekje, eerder dan met de intentie om haar echt wegwijs te maken - daar wilde hij niet eens over nadenken, schuldig als hij zich erover voelde.

---

Even meende hij de situatie helder in te zien en vroeg hij zich af of Katherine's korte vertrek naar de keuken daadwerkelijk was geweest om haar glas te vullen, of ze gewoon een klein momentje voor hem wegvluchtte. Om alles even te laten bezinken, net zoals hij een broodnodig moment voor zichzelf nodig had gehad. Hij kon het niet helpen het schattig te vinden. Toch was zoiets als dit niet voorgekomen op het Valentijnsbal. Ze had hem met waarschijnlijk een plagende bedoeling erachter een piepklein kusje gegeven, en hem vervolgens zelfs de dansvloer op getrokken om hem dat ene houterige dansje uit te laten voeren - de passie die normaal gesproken in zijn dans zat, had hem die avond compleet in de steek gelaten. Het leek zoveel anders nu. Zij was zoveel anders. Schuchtiger, stiller, haast alsof ze hetzelfde onderging als hij. Daardoor kreeg Savador de erge neiging om haar in alle hartstocht tegen zich aan te drukken, en haar tegelijkertijd met een sentimenteel gat in zijn maag van zich af te duwen en haar te vragen hoe ze het in godsnaam in haar hoofd haalde om een wreed kapot wrak als hij te kunnen adoreren. Het zou waarschijnlijk zijn reactie zijn. En ondanks de tweestrijd zou hij haar altijd liefhebben, of hij haar nu op een dag de hand mocht nemen of hij het moest doen met zijn stille verliefdheid wanneer hij haar in de schaduw van een zijgang nakeek als ze toevallig passeerde. Een vrouw die zo lief was als zij: daar liepen er geen meerderen van rond. Zeldzaam in deze tijd, leek het wel. En vooral zeldzaam voor een man als hij. De vreugdevolle dromen lagen toch al in duigen sinds het moment dat hij die vreemde vent voor de poort van Huize Pierce had zien staan. Vast haar vriend. Of man. Hij had het warm gekregen op dat moment, had de pijnlijke slagen van zijn hart moeten trotseren en de neiging onderdrukken om niet om te draaien en weg te lopen. En nu zat hij hier in Kathy's persoonlijke kamer en had ze hem zojuist weer het idee gegeven dat ze wel single was. Niet zo vreemd dus, dat de verwarring alleen maar groter was geworden. Het vragen ging hij toch ook niet. Ben je gek, een vrouw vragen naar de stand van haar relatie. Ze zou nog het idee krijgen dat hij op haar zat te azen.
Hij was weer behoorlijk aan het stuntelen. For God's sake. Wat een inspanning leverde het ook, die verwarrende gevoelens. Hij ging er stomme dingen door doen. Het was nog een wonder dat hij nog niet gestruikeld was over zijn eigen schoenveters of zijn glas niet had laten vallen. Nee hoor, de stommiteit kwam er in de vorm van woorden uit. Het liefst zou hij nu diep weg willen zakken in de plooien van zijn stoel, Kathy pas weer onder ogen komen als hij wat meer ballen gekweekt had. Wanneer kerst en Pasen op één dag vielen - het was gewoon onmogelijk. Klinkklaar feit, en er was niets dat hij eraan kon veranderen. Hij voelde een golf van opluchting over hem heenspoelen toen Kathy zachtjes lachte om zijn opmerking, godzijdank. En die lach.. het was voor hem zo hartverwarmend, zo vertederend en zo leedverzachtend dat hij nu waarschijnlijk als een idioot dromerig naar haar zat te glimlachen. Inclusief knalrode kop. Ze bedankte hem zelfs. Absoluut niet nodig: een vrouw behoorde complimenten te ontvangen, het idee te krijgen dat ze wel een beetje van haarzelf mocht houden, dat ze er mocht wezen, en hoefde daar bovendien echt niet bescheiden over te doen. Zolang ze het verdiende. En Kathy verdiende het zeker. 'Niets meer dan een feit,' glimlachte Savador verlegen, ergens ook een beetje nerveus met zijn blikken die af en aan naar haar werden geworpen om zijn ogen vervolgens met diezelfde flauwe glimlach weer neer te slaan. Toch slaagde hij er na enig gestamel en gestotter in haar de vraag te stellen die nu al een paar minuten op het puntje van zijn tong brandde. Haar blik ontwijkend in afwachting, angstig hoe haar antwoord zou luiden. Het zou al een klein geschenk uit de hemel voor hem zijn als ze instemde. En als ze hem afwees.. nou ja, goed - hij zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen er iets tegenin te brengen, maar hij kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij zich met een nieuwe op de hals gehaalde depressie ontroostbaar in zijn kantoor zou terugtrekken, met enkel de eenzaamheid en heel veel flessen wijn. Want liefdesverdriet zorgde voor onkenbaar veel leed, wist hij uit ervaring. Direct na het voorstellen van zijn oppering, leek Katherine hem alleen maar roerloos aan te kunnen staren wat een nog ongemakkelijker gevoel bij hem opwekte. Toen begon ze te spreken. 'Dat zou geweldig zijn, maar…,' sprak ze - en even vreesde hij het ergste. '.. Zou je het erg vinden als ik dan snel even iets anders aantrek? Het is waarschijnlijk net iets te koud om buiten in een kort jurkje te gaan rondlopen.' Nu was de beurt aan hem om haar aan te staren, verbluft als hij was. Was dat een 'ja'? Haar woorden drongen pas enige tijd later volledig tot hem door, en hij knipperde verstrooid met zijn ogen. 'N-nu?' sloeg zijn stem uit verbazing een octaaf hoger aan. Het overviel hem allemaal een beetje. Nu meteen gaan, was dat Kathy's bedoeling? Hij zou zich geen raad met zichzelf weten als ze op dit zekere moment halsoverkop naar het duistere bos trokken. Hij moest zich nog wassen, scheren en zichzelf in zijn beste pak hijsen om zichzelf mentaal voor te bereiden. 'Ik.. bedoel - .. had de intentie om 's avonds te gaan en.. moet de kinderen nog ophalen van de.. de opvang - enzo,' deed hij een poging in flarden van zacht gemompel uit te leggen terwijl hij een hevige friemelhandeling met zijn vingers was begonnen.
'Ma-maar.. als je nu liever zou willen gaan, dan.. uiteraard.' Savador deed zijn best, maar kon het toch niet voorkomen dat er enige teleurstelling door zijn zachte stem klonk. Haar naar het bos nemen met klaar daglicht was niet de bedoeling geweest. Bovendien droeg het niet bij aan een nachtpatrouille, of het idee dat men ervan moest hebben. Hij had er de moed niet voor om het haar op die manier uit te leggen, bang om haar te kwetsen. Allerminst dat hij de moed had om haar recht en fier - zoals hij normaal was, maar nu aan hem ontbrak - aan te kijken.

// Ze zijn wel heel cutezig zo c:
Zal ik daar nieuw topicske voor aanmaken of nog efkes wachten of wut?
Zegt u het maar.