Nee, nee, nee! Wren zat met haar armen over elkaar en haar meest geïrriteerde gezicht op. 'Mam! Luister nu eens naar me!' Haar moeder zuchtte en keek om. 'Lieverd, je kunt niet helder denken. Dat is heel normaal. Daarom heb ik ook deze afspraak gepland, na de begrafenis..' Ze slikte even, veegde wat uitgelopen mascara weg. 'We zijn nu toch op Razen, dus ik vond dat we net zo goed wat met die sociale binding konden doen.' 'We? Je levert me over aan.. aan..' Haar moeder leek nu boos te worden, over de zoveelste discussie. 'Wren Máraz! Nu ga jij eens goed luisteren!' Haar moeder pakte haar bij haar arm en trok haar overeind. 'De hoofdmeester van je derde(!) school is een goede man die het beste met iedereen voorheeft! Hij heeft die sociale binding niet voor niets opgestart. En jij gaat daar gebruik van maken, omdat je koppigheid niets aan dit alles gaat veranderen!' Ze liet haar arm los en draaide zich om. 'Ik breng je zo weg en ik wil geen woord van je horen, dame.'

Met een nors gezicht zat Wren in de auto, op weg naar de kust van Razen, waar ze opgegroeid was. Het huis waar ze gewoond hadden stond niet meer, maar dat maakte niet zoveel uit. De kust was er nog, die herinneringen aan strandwandelingen naar boven haalden. Haar moeders gelaatsuitdrukking was wat verzacht toen ze haar dochter in volle overtuiging dat ze in goede handen terecht zou komen afzette bij de trap naar het strand. 'Je leraar komt zo wel. Gedraag je. Het is voor ons allemaal moeilijk,' zei haar moeder als laatste groet, waarna ze Wren een kus op haar voorhoofd gaf, instapte en zwaaiend wegreed. Wren veegde met een boos gezicht het gevoel van de kus van haar hoofd en liep naar de trapleuning, om daar tegenaan te gaan leunen. Waarom? Savador, die hatelijke Savador, had haar ouders ingepalmd, met als gevolg dat haar moeder Sociale Binding een géwéldige tussenstap vond in de verwerking van het plotse verlies van haar vader. Hij was nog niet zo oud geweest, maar had een slechte gezondheid gehad. En die laatste longontsteking met verkoudheid, had hem genekt. Ze zat met Nina in een herberg toen haar moeder belde met het slechte nieuws. Wren had het niet kunnen geloven. Waarom? Waarom haar vader? Hij had het zo vaak overleefd, en nu.. De gedachtes kwamen terug, tranen stonden bijna in haar ogen, maar ze wendde haar hoofd naar de zee en liet de wind de tranen wegblazen. Ze moest nu sterk en koppig zijn, zich niet onder laten doen door die vent, die het vast heerlijk zou vinden om haar zo te zien..

~Savador graag~:3

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Met alle pijn en moeite had hij zich met zijn zwakke, pas geopereerde rug weten te wassen en was het hem zelfs gelukt om in zijn ééntje wat fatsoenlijke kleding aan te trekken. Een simpel zwart colbert met knopen en gebreide mouwen, een bijpassende nette zwarte broek en zijn gewoonlijke zwart gelakte herenschoenen. Daaroverheen één van zijn lange wijde mantels zodat hij eerder iets weghad van een vleermuis of een raaf, zijn krukken en een zilver zakhorloge mee en hij was klaar voor vertrek. Alles een beetje met behulp van zijn aanstaande vrouw Uda, tegen zijn wil in om het feit dat hij haar liever zover mogelijk uit zijn buurt had. Dat mens met haar heksachtige verschijning zat al genoeg aan zijn bed de oren van het hoofd te praten op momenten dat hij gewoon even wilde rusten. Gelukkig was hij nu even van haar af. Savador streek voor een grote wandspiegel met een hand die verbonden was in het verband een aantal sluike lokken uit zijn gezicht en stopte het zakhorloge in zijn borstzakje. Nors wierp hij en blik op zijn spiegelbeeld. Hij zag er nog niet al te best uit; zijn ingevallen wangen leken dieper, onder zijn slangachtige ogen waren wallen zichtbaar en door het vele bedliggen en het geweiger van Uda om hem te helpen scheren omdat hij dat zelf niet had gekund was er baardgroei opgetreden, waardoor hij als resultaat een klein smal sikje op zijn kin had. Daarbij kon hij nog amper lopen, laat staan zijn werkal zo snel oppakken. Op momenten als deze vroeg hij zich sterk af waarom hij in naam van Medusa Sociale Bindingen in zijn mentorklas had ingevoerd. Hij was absoluut geen persoon dat begripvol zou luisteren tegenover klagende en jankende leerlingen, alsjeblieft zeg. Hij slaakte een diepe zucht en wierp vervolgens een blik op de klok. Het moest dan maar. Het was onderdeel van zijn baan. En als hij snel was dan haalde hij de eerstvolgende shuttle naar Razen nog. Met een snelle kus en een omhelzing die maar slapjes was van zijn kant en weer zonodig uitgerekt moest worden van haar kant nam hij afscheid van Uda om zich zo snel als zijn eigen instabiele lichaam het toeliet naar het lanceringsplatform te gaan. Het was een geluk dat de shuttle op het platform van Razen het symbool van de planeet als embleem op de zijkant had staan, waardoor het opluchtende feit werd vastgesteld dat hij nog op tijd was. Savador wist zich met veel inspanning het trappetje op te krijgen om zich binnen op de eerste de beste stoel die hij zag neer te laten zakken. Veel zitten en rusten, dat had hij nodig. Aangekomen op Razen, de planeet die hem al bekend was uit zijn jongere jaren omdat hij hier zijn studie voor vuurmagie had afgerond, hield hij aan de kant van een drukke weg met opgeheven hand een taxi aan. Moderne technologie was ver te zoeken - voor zover was het modernste voertuig in deze generatie de shuttles die passagiers van en naar planeten brachten - maar sommige mensen en vooral steden hadden genoeg in hun portemonnee om zich een automobiel te verschaffen. De taxi was er net zo één; stil en zuiver met een tank die op mineralen uit de Raziaanse mijnen ging, en natuurlijk felgeel gekleurd was. Hij liet zich naar het strand escorteren, vlakbij de plaats waar hij had afgesproken met zijn 'cliënte'. Wren, juist één van de leerlingen die hem het leven zuur maakte, samen met dat kreng van een Nina. Zoals het geval was met de meeste leerlingen had hij de ouders ervan ingepalmd met het idee dat hij een vriendelijke openlijke man was, die enkel het beste voor wilde hebben met zijn studenten. Hij wist niet wat hij kon verwachten of of Wren zich aan de afspraak zou houden en hem niet helemaal voor niets in zijn conditie naartoe liet komen, maar hij besloot om het maar over zich heen te laten komen. Door zijn studiejaren en oude leefomgeving hier sprak hij vloeiend Raziaans, dus zich een weg terugvinden zou alles behalve tegenvallend zijn. De taxichauffeur zette hem vlak bij de pier af, waar hij nog een klein stuk over de boulevard zou moeten lopen. Savador onderdrukte een kreun toen hij zijn spieren moest inspannen om uit de auto te komen. Hij had zijn twee krukken mee, een dikke portefeuille in zijn binnenzak van een klein deel van zijn salaris dat hij van zijn bankrekening afgejast had en een ingeklapte rolstoel. Achter hem reed de taxi weg, maar hij lette er niet op. Hij stond stil bij de betonnen balustrade waar je op het strand en de zee neer kon kijken, zijn lange zwarte lokken in de wind en zijn hoofd iets omhoog gericht. Zijn slangachtige ogen volgden krijsende koksmeeuwen tegen de grijze dreigende lucht, zijn neus nam de zilte geur van de zee op en zijn oren het geluid van een Raziaans sprekende menigte en golven die ruisend uiteen spatten tegen de kust. Het was alweer een tijd geleden sinds hij op Razen was geweest. Herinneringen van de Raziaanse academie waar hij als een bijna-twintiger destijds nog steeds was gepest en vernederd teisterden hem. Kleine flashbacks waarin hij weeskinderen hielp, stiekem voor zijn eigen belang, en waardoor hij heilig werd genoemd. Hij richtte zijn blik voor zich uit, naar het lang ogende stuk boulevard voor hem. Die tijden waren voorbij. Moeizaam wist Savador zich stroef en langzaam lopend door de krukken voort te bewegen tussen de drukke menigte aan Raziaanse inwoners, badgasten en vakantiegangers. Na een aantal meters was hij al moe en moest hij leunend tegen de balustrade even op adem komen. Weer een realisatie dat zijn gezondheid echt niet meer was zoals het geweest was. Na een kleine pauze plantte hij de krukken weer onder zijn oksels om zijn lome tempo op te pakken en iets te versnellen to het zweet op zijn bleke gezicht stond. Wat hij al wel niet over had voor een nietige leerling. Op een zeker moment had hij dan éindelijk de andere kant van de boulevard gehaald, waar hij zijn hand in zijn borstzak liet verdwijnen om licht hijgend een blik op het zakhorloge te werpen. Hij was nog op tijd, mooi. Savador stopte het klokje weer weg om zijn arm vrij te maken voor de kruk. Het meisje met de nachtblauwe haren waar hij een afspraak mee had zag hij al staan bij de trap die naar het strand leidde. Ze leek met haar rug naar de balustrade gekeerd te staan en leunde tegen de trapleuning, wachtend op iemand waar ze waarschijnlijk helemaal niet op wilde wachten. 'Zo,' maakte Savador op een norse toon zijn aanwezigheid bekend terwijl hij stapje voor stapje moeilijk de trap af moest dalen. Toen hij op dezelfde trede als die van Wren stond veegde hij zijn gezicht die nat was van het zweet met een grimmige uitdrukking droog met een zakdoek die hij uit zijn binnenzak tevoorschijn haalde. Hij keek Wren weer aan en nam een kleine ademteug terwijl hij de zakdoek terugpropte in zijn zak. 'Vermoedelijk ook de eerste keer dat je doet wat van je gevraagd wordt, is het niet?'

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het was al te voelen aan de gespannen sfeer dat Wren totaal niet op hem wilde wachten. Dat ze waarschijnijk liever had omgekeerd om een shuttle terug naar de school te nemen. Dan zou hij simpelweg haar moeder hebben gecontacteerd met de melding dat Wren niet was komen opdagen en zou hij het onder verzuim rekening. De hele omgang rond een Sociale Binding had nog altijd iets met school te maken en ze was en bleef immers één van zijn mentorleerlingen. Savador kwam de neerslachtige stemming al tegemoet toen hij zijn aanwezigheid bekend maakte en zijn bezweette gezicht afdepte. Zijn gelaat oogde zoals gewoonlijk nors toen Wren met een neutrale gezichtsuitdrukking naar hem opkeek. Ja, stom kind, deze zweetdruppels zijn er dankzij jou. Zijn enigzins onhartelijke woorden waarmee hij haar 'begroette' bleven nog tamelijk normaaltjes voor zijn doen. Hij had hier zo geen zin in. 'Fijn dat u nog op tijd bent,' reageerde Wren op zijn woorden. Hij wist dat ze het niet meende. 'Mijn moeder heeft u vast verteld waarom ik hier ben.' Met toegeknepen ogen wierp Savador even een snelle, beangstigde blik op de ruisende zee in de verte. Water; zoveel water dat hij er misselijk van werd. Bij het horen van Wrens stem gleden zijn slangachtige ogen gauw weer naar haar terug. 'Inderdaad,' antwoordde hij kortaf. Vader gestorven, rouwproces, moeite met het verwerken van zijn dood, blabla. 'Ik ging met mijn vader altijd over het strand lopen,' vertelde Wren met een iets softere toon in haar stem. 'Werkelijk,' Savadors antwoord klonk niet eens vragend. Daar begon de dramatiek al, alle fijne herinnerinkjes. Als ze maar niet de behoefte had om zelf over het strand te lopen. Dat werd eerder strompelen voor hem. 'Dan liet hij de zonsondergang zien..' Hij zweeg. Er was nu geen zonsondergang en dat was maar beter ook. Tot zijn grootste afgunst zag hij hoe Wren de laatste treden van de trap afliep en het strand zelf opliep. Zijn gezicht zag eruit alsof hij zonet een dikke strontvlieg via zijn neusgat onbewust had opgesnoven, met poepklontjes en al. Godverdomme. Hij dacht zojuist te menen dat zijn haat jegens Wren net ietsjes meer gegroeid was. Én ploegen in zijn afgetakelde lichamelijke conditie door dat losse zand, én zo vlak bij de onophoudelijk ruisende golven met zijn waterangst. Ze deed het er gewoon om. Toch zette Savador met grote tegenzin de krukken weer onder zijn oksels en tjakte die onvoldaan in het zand voor stevigere houvast. Hij zou wel gek zijn. 'Dus, wat is nu eigenlijk de bedoeling?' De vraag der nutteloze vragen. De verschenen frons tussen zijn wenkbrauwen werd nog dieper. Moest hij het nog allemaal gaan uitleggen ook? Had die moeder van haar de moeite niet even kunnen nemen? Nieuwe zweetdruppels hadden zich alweer op zijn bleke gezicht gevolgd, en hij moest een drietal seconden stilstan om ze al lichtelijk buiten adem weg te vegen. Zijn volgende stappen door het zand waren iets versneld om Wren bij te houden. 'Dat staat allemaal uitgelegd in de dergelijke brieven die je over Sociale Bindingen hebt meegekregen. Schijnbaar is het dus weer een te grote moeite geweest om die allemaal door te lezen voor je nutteloze vragen stelt,' reageerde hij grimmig. Savador kneep zijn ogen halfdicht tegen de zilte zeebries die een aantal druppels van de zee in zijn gezicht bliezen. Geërgerd wendde hij zijn hoofd even af, hield zijn pas tegelijkertijd wat in. Om niets te laten merken hief hij koppig zijn hoofd met zijn neus in de wind op om Wren bij te kunnen houden, maar een onderdrukte kreun van de inspanning die hij daarbij met zijn lichaam moest leveren wist hij niet binnen te houden. 'Sociale Bindingen zijn speciale termen in de klas voor dergelijke afspraken met mij, maandelijks - wekenlijks, om al je problemen van je af te zetten - zoals meerdere malen uitgelegd in de mentorles, maar dat, juffrouw Máraz, is je vast ontgaan wegens je wezenloze verzuim en je verspilde aandacht voor je vriendjes in plaats van voor de leraar en zijn nuttige informatie. Onverbijsterend,' vervolgde Savador hatelijk, niet bepaald terugwijkend voor zijn meningen over Wren. 'Misschien zwemmen er wel Onyxkreeften in de zee.' Er gleed voor even een woedende uitdrukking over zijn bleke ongezond ogende gezicht, die samensolt met de dodelijke blik die hij Wren vanuit zijn ooghoeken toewierp. Maar met het besloot dat ze het niet waard was richtte Savador zich met omgekrulde mondhoeken en een hooghartige uitdrukking op. 'Ach ja,' sprak hij kalmpjes en veel te vriendelijk voor zijn doen. 'Daar moet ik jou en juffrouw Maiy nog steeds een fikse straf voor geven. Het is dat je me eraan herinnert, anders was het me to-táál ontgaan,' maakte hij het zoetjes af. Met een tevreden glimlach richtte hij zijn blik weer voor zich uit. Afzichtelijke meid. Als ze dacht hem te kunnen tarren dan zou Savador haar laten inzien dat ze er flink naast zat met die gedachte.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het was niet zozeer de eerder verwachte gedachte dat hij geen gevoel had voor andermans problemen, want hijzelf wist maar al te goed hoe diep het verdriet zat bij het verlies van één van je ouders. In zijn geval zijn beide ouders. Het was eerder het feit dat hij een gruwelijk diepe hekel jegens Wren baarde omdat het kind om alles en nog wat verzon met het resultaat om hem in een slecht daglicht te zetten. Zoals de hobby van de meeste jeugdige onwetende pubers tegenwoordig was. Op het moment dat Wren al één van de houten palen in de branding gepasseerd had - bemost met zeewier en allerlei schelpen aan het oude rottende hout door de golven die er onophoudelijk langs gleden - strompelde hij met behulp van zijn krukken nog ergens vlak in de buurt bij het korte paadje vanaf de trap die naar het strand zelf leidde. Vreselijk amuserende humor hoor, om een weerloze man met zwaar verslechterde conditie zo te laten ploeteren. Savador probeerde zich er echter niets van aan te trekken. Het was enkel van zijn zure gezicht af te lezen dat hij er grote inspanningen voor moest leveren. De zee met water dat mijlenver reikte en de zilte windrukjes die bij wateren altijd sterker opspeelden maakten het er niet beter op. Was hij maar gewoon in het kasteel gebleven, in het bed waar hij op sterk aangeraden advies van de doktoren gewoon in behoorde te liggen nu - iets wat hij met zijn grote koppigheid toch wel zou negeren wanneer hij er niet naar stond. Wren stond aan de kust stil, keerde zich wachtende naar hem om met een uitdrukking waarvan hij heus wel wist dat er een brede gemene lach uit leedvermaak achter schuilde. Alsof haar houding omsloeg en ze enigzins nog wel enige medelijden voor hem voelde hield ze haar pas vervolgens wat in zodat hij minder moeite hoefde te doen om haar bij te kunnen houden. Dat kind teisterde hem met vragen waar ze allang antwoord op had kunnen krijgen als ze even had opgelet in de lessen, met ontwetendheid waar hij het liefst een diepe geïrriteerde zucht om slaakte in plaats van haar een antwoord te bieden waar ze iets aan had. Maar nee. Nina en al die andere foute persoontjes waren veel belangrijker dan de leraar en diens belangrijke uitleg, het was veel belangrijker om de school op stelten te zetten en het aan te vragen met het ene jochie na de ander om de nietige tienerrelatie vervolgens toch weer stuk te zien gaan. Dat waren nummer één prioriteiten. Wat had je in hemelsnaam nu aan mededelingen die later nog van belang op je konden zijn? Dat hij er zelfs nog moeite voor deed om het Wren nogmaals uit te leggen ook begreep hij ook niet. Hij hield het er liever op dat het zijn vak was. 'Dan is het maar goed dat ik uw geheugen even opfris,' antwoordde Wren op zijn reactie toen ze hem met een eerdere opmerking zogenaamd de herinnering teboven haalde dat hij zowel haar als Nina nog een straf moest voorleggen voor hun Onyxkreeft-incident in de keukens. Dat was niet leuk geweest. De koks hadden een halfuur lang een discussie met hem aangegaan om de ravage in hun keukens. Of ze er alsjeblieft een vergoedering voor kregen en dat hij anders kans kreeg om voor de rechter gesleept te worden. En dat alles door de fout van twee roekeloze leerlingen. 'Maar het geeft niet, men vergeet sneller op latere leeftijd,' voegde Wren er zo gemeen als het was er later kalmpjes aan toe. Savador ploeterde alweer buiten adem achter haar aan, kon haar enkel licht hijgend een vervaarlijke blik tussen zijn hangende sluike lokken toewerpen. De verticale pupillen in zijn goudkleurige irissen versmalden zich intimiderend tot flinterdunne streepjes, maar hij verspilde er geen woorden aan. Hij had het ook niet gekund als hij het wel had gedaan, moest teveel inspanningen leveren op het moment. Om zo met zijn leeftijd te sollen. Hij wilde haar weleens zien op vijftigjarige leeftijd. Eens zien of zij na een zware rugoperatie nog soepel op beide benen kon staan. 'Maar in ieder geval, ik bedoelde met mijn vraag; is het nu de bedoeling dat ik ga vertellen over mijn vader, of is het de bedoeling dat u de psycholoog gaat zijn?' stelde Wren haar volgende vraag. Savador zette nog hijgend een aantal wankelende stappen voor hij zijn lippen van elkaar trok om er een antwoord op te reageren. 'Beide,' reageerde hij kortaf, zijn stem ietwat hees. 'Jij zet alles wat je dwarszit in omvang van je vadertje van je af, en ik hang het maatschappelijk werkertje uit. Enig, is het niet?' Savadors mondhoeken krulden zich lichtjes om tot een grijns. Nu was de beurt weer aan hem om de gemene zak uit te hangen en haar terug te pakken. Hij plantte zijn kruk in een verhoogd tempo in het zand zodat hij nu vlak achter Wren liep. 'Ik krijg alle zwakke punten over je te weten en intussen blijf ik de charmante hartelijke man in de ogen van je moeder. Misschien moet ik haar binnenkort eens mee uit vragen voor een gezellig etentje om direct ook even terug te komen op al je mindere punten - en haar wat.. troost bieden, wellicht? Ze is nu immers weer vrijgezel en weduwen hebben het nu eenmaal moeilijk, nietwaar?' sprak Savador veelbetekenend, zijn stem op een zachte kippevel-bezorgende toon haast in Wrens oor nu hij zo vlak achter haar liep. Voldaan zoals hij was over zijn revenge bleef de onhartelijke grijns aanwezig op zijn bleke bezweette gelaat.

[quote="Wren"]

Echt, ze haatte hem. Hoe kon het ook anders? Hij probeerde haar leven een hel te maken, probeerde alles en iedereen tegen haar op te zetten. Kon niet eens fatsoenlijk even stil zijn om haar vader. Zij was heus niet begonnen met die gemene opmerkingen; als hij zijn haat eens wat in had kunnen tomen, had ze misschien wel een fatsoenlijke leerling geweest die af en toe wat straf had.. Nou ja, bijna altijd, maar goed. Haar haat wakkerde die van hem aan, en andersom. Het werd erger, erger.. Maar ze kon er niets meer om geven. Waarom zou ze ook? Ergens hoopte ze dat er een flinke kuil in het zand zou zitten, waar hij spontaan in zou stuiken. Misschien zou ze niet lachen als hij zijn nek brak, ze zou er in geen geval om huilen. Het was duidelijk aan hem te zien dat het hem moeite kostte haar bij te houden, iets wat zij beschouwde als een voordeel in de strijd. Anders zou hij haar op een gegeven moment waarschijnlijk gaan wurgen. Alsof het hem wat uitmaakte dat iedereen keek; haat was iets wat mensen spontaan kon veranderen. Nou ja, hij hield meer van spelletjes, van mindgaming. Ze moest toegeven dat hij er goed in was, van wat ze dan gezien had. Maar dat was iets wat ze nooit in zijn gezicht zou zeggen. En het grappige was dat het hem ook nog echt leek te kunnen schelen dat ze niet naar de lessen kwam. Hoogstwaarschijnlijk vanwege de extra moeite die het hem nu kostte. Ach, van haar mocht hij blijven praten. Spoedig zou ze die vragen vast nog wel een keer stellen, al was het maar om hem te tarten. Ze keek even om naar haar opmerking, zag de blik in zijn ogen. Misschien moest ze bang worden; het prikken van een slang kon alleen maar in een beet resulteren. Maar deze slang zou haar hoe dan ook bijten. Ze kon er maar beter van genieten. Zijn woorden lieten ongewild een strakkere trek om haar mond komen, maar ze knikte hoe dan ook. Maatschappelijk werker. Waarom had hij dit ooit ingevoerd? Het paste niet bij deze man. Oe, revenge. Het was als een kat en muis spel waarin de rollen steeds omwisselden. De adem van het serpent was als zwarte rook in haar nek. De zachte stem was vlakbij haar oor - zo dichtbij kon hij toch niet zijn? - met zijn onheilspellende woorden. Wren haalde haar neus op en verwaardigde zich niet eens om om te kijken. 'Charmant misschien, maar geenszins aantrekkelijk,' zei ze, zo minachtend mogelijk. Haar vader had in geen enkele manier op deze sluwe man geleken. Zelfs haar moeder moest dat aan kunnen voelen. Ze wilde tegen hem zeggen dat hij met zijn klauwen van haar moeder af moest blijven, maar dat zou hem slechts genoegen doen. 'Al kan ik me niet voorstellen dat die vriendin van u het ermee eens zou zijn,' zei ze, er nog niet van op de hoogte dat Diva al vervangen was door Neara. Alsof zijn liefdesleven andere reacties dan overgeefneigingen op zou roepen. Ze versnelde haar pas weer enigszins, hoewel niet veel. Waar bleef dat ingezakte zand? Al zou ze zelf vallen, het maakte haar niet uit; hij mocht ook wel eens onderuit gaan. De vloed leek op te komen, merkte ze. Het water was al dichterbij haar voeten dan eerst. Gelukkig; een plotselinge brand zou haar alles behalve goeddoen.

Wrens afgunst jegens hem was totaal niet nieuw meer; zo had hij het aan de stok met vele andere leerlingen die het maar wát leuk vonden om over hem te roddelen en negatief over hem te spreken. Maar wee het geval dat hij toevallig in de buurt was of met ruisende mantel langs passeerde. Dan was het verdacht stil en wer hij enkel nagestaard tot hij de hoek om was; met haat of met angst. Dit kind was er samen met Nina één van de hogere plank. Een tiran, zoals hij dat persoonlijk noemde. Een schijnheilig studentje dat geen fatsoenlijke opvoeding had gehad en niet van spreken wist over respect en discipline. Dat moest hij ze er allemaal maar inschoppen. Als hij vroeger niet vreselijk gepest was en de jeugd van tegenwoordig nu niet zo van tegendraadse aard was, dan was het hem allemaal een stuk gemakkelijker afgegaan. Maar hij zou zijn twee banen waar hij iedere maand een hoog salaris mee verdiende niet zomaar opgeven omdat die pubers het hem ernaar maakte - nee, zeker niet.
Schuifelend door het zand kostte het Savador extra veel moeite om Wren bij te houden met haar egoïstische snelle pas, en het ergerde hem aanzienlijk dat ze er nog haar plezier uit kon weten te halen ook. Aan de andere kant verwachtte hij ook zeker niet dat ze hem zorgzaam bij een arm zou nemen om hem tijdens de tocht over het strand te ondersteunen. Nee zeg. Niet Wren, dat ongehoorzame kind. Onhandelbaar zoals alle anderen van haar leeftijd, brutaliteit in de school en overduidelijk verzuim. Daar kon hij haar nog flink mee in de problemen krijgen. Ze bleef even stilstaan om met haar blik op hem gericht op hem te wachten. Eindelijk. Zijn venijnige opmerking na zijn uitleg was als een vlijmscherp mes door cake, hij zou zijn wraak op welke manier dan ook krijgen. Zich niet te boven laten staan door een snotmeid zoals zij was uitgesloten. Zijn zachte stem klonk vlakbij haar oor, de lonkende hete adem streek in die té dichte positie langs Wrens huid. Als resultaat bleef Wren stokstijf stilstaan, al zag hij dat zo maar uit zijn positie. Feitelijk sloeg ze nauwelijks acht op zijn woorden en nam niet eens de moeite zich naar hem om te draaien terwijl ze zijn woorden met een scherpe opmerking terugkaatste: 'Charmant misschien, maar geenszins aantrekkelijk.' Er verscheen een diepe onvoldane frons tussen Savadors donkere wenkbrauwen. Hij perste zijn smalle lippen woedend op elkaar en gaf zich over aan de trek die vervolgens over zijn mond gleed. 'Wellicht kun je beter beginnen met je zielige verhaal te doen en te gaan grienen. Dat zal je beter doen dan je leraar te beledigen,' siste hij woedend. 'Al kan ik me niet voorstellen dat die vriendin van u het ermee eens zou zijn,' vervolgde Wren luchtig. De brutaliteit! Savador klemde met gebalde vuisten zijn kaken op elkaar. Dikke aders zwollen zich bij zijn slaap op, half verborgen onder zijn lange sluike lokken. 'Die vriendin' was er niet meer! 'Die vriendin' had hem verlaten! Hoe durfde een simpele leerling zoals zijzelf zijn gevoeligere onderwerpen weer te boven te halen?!
'Bemoei je niet met mijn privé-leven!' snauwde Savador haar luid toe. Zijn ademhaling verzwaarde zich hoorbaar na die uitval, het was te merken aan zijn lichte hijgen. God, begon hij zich weer druk te maken. Loederkind. Onder onderdrukt gekreun haalde hij een klein glazen potje uit de binnenzak van zijn mantel. Het was tot de kurk toe gevuld met grote langwerpige pillen; het moment van de dag was weer aangebroken om er één in te nemen. Medicijnen voor sneller herstel van zijn operatie. Hij hield zijn hand op en draaide de kurk eraf, net op het moment dat hij zichzelf erop betrapte al bijna te paniekeren toen hij zag hoe nader de golven zich bij iedere eindfase over de kust uit lieten glijden. Nog even en het zou over hun schoenen reiken. Nee. Geen sprake van. Hij zou Wren niet het plezier gunnen om haar vandaag kennis te laten maken met zijn heimelijke diepste angst. Dat zou weer hét gespreksonderwerp onder de leerlingen zijn. En niet alleen onder de leerlingen. Zijn collega's zouden het net zo interessant vinden. Dat liet hij niet gebeuren, zeker niet. 'Meekomen,' beval hij nors terwijl hij zijn moeizame stappen links over het strand voortzette, over een betegeld pad dat naar een smal zijtrappetje leidde. Wren moest hem maar volgen. Dat strand kwam hij niet meer op zolang het vloed was. Savador werkte zich de eerste trede op en leunde licht hijgend tegen de trapleuning. Daarna begeleidde hij zichzelf trede voor trede weer omhoog. Hij kwam weer uit op een hoger punt, ergens temidden van de boulevard. Uithijgend keek hij even om zich heen en richtte zijn blik met toegeknepen ogen op een kleine kiosk in de verte. Zwijgend wachtte hij even tot Wren weer bij was voor hij zijn krukken extra stevig onder zijn oksels plantte en zijn weg over de veel stabielere ondergrond van de boulevard voortzette. Dit was veel beter dan los zand, veel en veel toegankelijker. Bij de kiosk aangekomen lette hij even niet meer op Wren, maar begaf zich meteen naar de vrouw achter de toonbank. Het duurde niet lang voor hij met twee flesjes water terugkwam. 'Dan ben je ook weer stil,' zei Savador nukkig zonder haar aan te kijken terwijl hij één van de flesjes in Wrens hand duwde. Hij liet zich vervolgens met onderdrukte uitingen van pijn zakken op het dichtstbijzijnde bankje. De krukken zette hij tegen de balustrade erachter aan om zijn handen vrij te maken voor het water. Hij stopte een pil in zijn mond en nam vervolgens een flinke slok om het weg te krijgen. He, dat had hij nu net nodig gehad. Savador slaakte een diepe zucht terwijl hij zich op het bankje voldaan wat onderuit liet zakken om zijn oververmoeide ledematen de nodige rust te verschaffen.

'Wellicht kun je beter beginnen met je zielige verhaal te doen en te gaan grienen,' zei Savador pissig. Hij siste in haar oor, was veel te dichtbij voor iemand van over de vijftig. Maar de woede die hij uitstraalde maakte het voor haar allemaal weer goed; hij leek er niet tegen te kunnen dat zij de opmerkingen maakte hier, dat zij de boventoon kon voeren in een gesprek als dit. Hoeveel haat ze hierdoor ook op haar schouders haalde; het was het gewoon waard. Haar volgende opmerking werd al even 'goed' ontvangen. Geweldig. Savador snauwde naar haar en begon heftiger adem te halen. Wren fronste even naar hem. Als hij nu neer ging vallen zou zij iets moeten doen; of helpen of keihard gaan gillen of weglopen en hopen dat niemand het zou merken. Als ze niet wilde dat ze verdacht werd van een poging tot moord moest ze aan zijn schouders gaan sjorren en hard gaan gillen, wat eigenlijk het meest aantrekkelijk klonk. Want helpen.. nee. Mond op mond beademing kon Savador echt vergeten; ze zou nog liever een slijmerige, pokdalige pad kussen dan deze man. Ze huiverde bijna bij de gedachte en was blij dat Savador afgeleid was vanwege zijn gefriemel aan het potje waar overduidelijk medicijnen inzaten. Ha; hij ging niet ter plekke dood. Waarom leefde hij eigenlijk nog, na die geweldig zware ziekte van hem? Haar leven was zeker makkelijker geweest zonder hem. Als ze ooit iemand zou vermoorden, stond hij heel hoog op de Black List. Wren kon alleen niemand vermoorden, maar oké. 'Meekomen,' hoorde ze, en met tegenzin besloot ze aan het bevel te voldoen. Nou ja, misschien was het maar beter als hij die pillen innam. Ze kon op het moment helemaal niet tegen 'dood' of associaties ermee. Haar vader was net overleden, wat al duidelijk was, en zelfs het gekras van een kraai maakte haar al depressief. Even gleed haar blik naar de zee en verviel het ruisen van de golven met het getik van Savadors krukken op de stenen van het geplaveide paadje dat hij bereikt had. Het getik stopte plotseling, hervatte kort en stopte weer. Wren werd wakker geschud uit de herinneringen die begonnen op te komen maar nog geen vaste vorm aangenomen hadden en keek achterom. O, het was Savador die probeerde de trap op te komen. Direct was ze terug in het hier en nu en ze begon de trap op te lopen, hoewel haar achterstand zo groot was dat Savador op de boulevard was voordat zij op de helft van de trap was. Zodra ze er was kreeg ze spontaan een flesje water in haar hand geduwd waarna Savador neerplofte op een bankje en zijn pil in ging nemen. Water? Sinds wanneer kreeg ze iets van Savador? Alsof hij geld aan haar uit wilde geven. Zijn krukken stonden nu achter het bankje. Zou ze wegrennen met zijn krukken? Het zou wel grappig zijn, maar veel te kinderachtig. Nee. Je mocht invalide mensen niet pesten op basis van hun handicap, wel op basis van hun karakter. En ja, Savador vroeg er nu eenmaal om. Wren ging naast hem zitten, op het andere uiteinde van de bank, en bestudeerde het flesje water grondig. Als het bruiste, hoefde ze het niet te hebben. Dat was gewoon zo vies. Water hoorde niet te bruisen, volgens Wren. Het was per slot van rekening geen 100 graden zodat het ging koken en het was onnuttig om energie op die manier te benutten. Oké, ze stelde zich aan. Trouwens, zou Savador de vrouw van de kiosk om hebben kunnen kopen om iets in het water te stoppen? Het zou erg voorbarig zijn, maar om eerlijk te zijn zag ze het hem nog best doen. Was het water een beetje dof, alsof er iets in opgelost zat? Was het.. Wren knipperde met haar ogen en ging rechtop zitten. Was het dat ze paranoia werd? Zeker weten. Om de dwangmatige gedachtes weg te halen draaide ze resoluut de dop van het flesje en nam een slok water, die haar niet instantly vermoordde. Dus; even in het kort; sociale binding was zoals ze het verwacht had; verschrikkelijk en dom. Ze zou haar moeder er nog wel eens iets over zeggen, dan mocht ze tenminste klagen. Dan zou haar moeder inzien wie Savador was.. nee, dat zou niet lukken. Hij kon niet door de mand vallen, jammer genoeg. Papa kon dat ook niet; hij loog nooit. Haar vader was altijd eerlijk en deelde veel met zijn kinderen. Een steek in haar hart, een zoute opwelling van tranen die ze terug kon slikken. 'Wilt u een verhaal horen?' zei ze daarom kortaf, omdat ze een tijdje geleden had moeten beginnen met grienen en dergelijke. 'Mijn vader nam ons altijd mee naar het strand, duwde Robin kopje onder. Hij leerde ons dat het water geen vijand van ons was, maar een tegenpool die ons kon redden als alles misging wat je gekend had. Als je eigen natuur je verloochende. En hij wist waar hij het over had. In het water had hij ook altijd minder last van pijn, van steken in zijn borst.. op Puffoon werd het erger omdat we daar niet bij de kust woonden en dat te ver weg was. En dan gaat het in één keer mis, zonder reden of aankondiging,' zei Wren, al wist ze dat ze onzin uitkraamde. Het voelde goed om hem te vertellen dat haar vader wél slim was, wél aardig en meelevend. Dat hij alles voor haar was geweest, haar beste vriend, terwijl Savador net zijn tegenpool was en dus haar grootste vijand. Ze had de wijsheid van het water altijd met zich meegedragen, omdat ze bang was van haar eigen element; vuur. Maar dat was iets wat ze niet aan Savador ging vertellen. 'Alles slaat om, niets trekt zich iets van je aan en dumpt je na een waterval in een stilstaande beek, alsof de tijd zich niets van alles aangetrokken heeft en gewoon verdergaat, verdergaat met nieuwe namen de geschiedenisboeken in te krijgen, met nieuwe tijdperken creëren. Niets staat even stil bij dat wat weg is,' Vermoedelijk kwam een stuk uit een boek, om eerlijk te zijn. En ja, waarom sprak zij die woorden? Het sloeg nergens op, echt niet, al wist ze dat haar vader dezelfde woorden zou gebruiken. Hem zou het niets kunnen schelen dat het verschrikkelijk klonk. Hij zou alleen geven om de betekenis ervan. 'Hij komt niet terug,' mompelde ze er nog achteraan, totaal in haar eigen stijl, waarna ze merkte dat enkele tranen een glimmend spoor over haar gezicht hadden getrokken. Gebeurde er toch nog waarvoor haar moeder haar naar deze sociale shit gestuurd had. Damn, wat zou die gast een lol hebben. Maar nu was het al te laat, nu kon ze alleen nog maar nukkig naar het flesje water staren en proberen hem zoveel mogelijk te negeren door te luisteren naar het klotsen van de zee..

~Wow, sorry voor de slechte tekst van Wrennie D:~

Direct nadat hij was neergezegen voelde Savador het voldane comfort zich meester maken over zijn lamme gewrichten en spieren. Vooral zijn armen hadden het te doen gehad door het moeizame handhaven van de krukken, en zijn benen die al heel wat onstabiele meters over het strand hadden afgelegd. Het was een geluk dat hij vandaag zijn lange zwarte mantel had aangetrokken; de lucht oogde grauwig en grijs, en hij vond het maar niets zo vlak bij zee. Onderuitgezakt liet hij zijn armen leunen over de rugleuning van het bankje, sloeg zijn been over het andere terwijl hij even bij moest komen en zijn slangachtige ogen ondertussen de Raziaanse menigte aan de overkant van de straat langs de boulevard in het vizier hield. Ugh, steeds hetzelfde stelletje die hij hier zes jaar geleden ook iedere dag voorbij zag waggelen. Vakantiegangers, Raziaanse zakenmannetjes, jeugdige skaters. Stuk voor stuk doorsnee en onbijzonder. Er was nooit eens een figuur hier dat zijn aandacht trok, een mooie vrouw die interesse had in een Shadraanse man met een voorliefde voor vuurmagie, wijn en slangen. De meeste vrouwen waren hier schaars gekleed - blikvangers, maar niet omdat ze nu zo 'mooi' waren. Mensen keken eerder om met de vraag in het achterhoofd of dat nu niet veel en veel te uitdagend was. Maar ach, het was hier Razen. Zon, zee en tropische temperaturen waren hier typische kenmerken, en de meeste vakantiegangers wilden daar het volle profijt uit halen. Vandaag een dag niet, want zo zonnig en warm was het momenteel niet. Savadors blik ging naar Wren toen ze plaatsnam op het andere uiteinde van het bankje, zo ver mogelijk van hem vandaan. Aanstellerig kind. Hij stonk niet en hij had ook geen gevaarlijk overbrengende ziektes. Dat was zijn stank voor dank weer nu hij voor wat drinken voor haar gezorgd had. De brutaliteit en ondankbaarheid van de tegenwoordige jeugd kwam hem vaak genoeg de strot uit. Zijn bleke gezicht betrok toen hij zag hoe Wren grondig het flesje water begon te bestuderen, alsof ze smetvrees had omdat hij het had vastgehouden, of omdat ze met alle zekerheid na wilde gaan dat hij het water écht niet vergiftigd had. Jongejonge, wat een hectiek allemaal weer. Want hij was ook zo'n verschrikkelijke boosdoener dat hij dat direct zou doen als ze even niet keek. Onvoldaan nam Savador nog een kleine slok van zijn flesje en zag toen tot zijn opluchting dat Wren ook maar een poging waagde. Anders had hij zijn geld voor niets voor haar uitgegeven, en hij moest nog nodig wat opzij leggen voor eten en luiers voor zijn kinderen. En wijn. Dat had hij immers niet meer in huis.
In de zwijgzame stilte die tussen hem en Wren heerste had Savador zijn aandacht onopmerkbaar gericht op de mensen die zo nu en dan voorbij passeerden. 'Wilt u een verhaal horen?' klonk Wrens stem plotseling kortaf. Hij keek haar nors aan. 'Dat zal wel moeten nu ik hier zit, niet dan?' reageerde hij er al net zo grimmig op terwijl hij een kleine zucht slaakte en weer van haar wegkeek. 'Mijn vader nam ons altijd mee naar het strand, duwde Robin kopje onder. Hij leerde ons dat het water geen vijand van ons was, maar een tegenpool die ons kon redden als alles misging wat je gekend had. Als je eigen natuur je verloochende,' hij fronste; water een reddende tegenpool? Lachwekkend. 'En hij wist waar hij het over had. In het water had hij ook altijd minder last van pijn, van steken in zijn borst.. op Puffoon werd het erger omdat we daar niet bij de kust woonden en dat te ver weg was. En dan gaat het in één keer mis, zonder reden of aankondiging.' Savador nam een kleine ademteug terwijl hij zich met een hand om de rugleuning van het bankje geklemd half naar Wren toedraaide. Er stond een geërgerde uitdrukking op zijn gelaat. 'Hij wist allerminst waar hij het over had!' schoot hij snauwend uit zijn slof. 'Ieder die denkt dat water één van de grootste levensbronnen in Kovomaka is, ieder die naïef en zonder overwegingen de zee inrent en ieder die watermagie als de krachtigste magiesoort beschouwt - zijn pure dwazen! Hoe iemand zo STOM kan zijn om dat te denken!' Zijn stem begon zich steeds luider te verheffen naarmate hij verdersprak, de langzaam opbouwende woede vergrootte zich. Water was een natuurlijke moordenaar. Water had hem bijna het leven ontnomen doordat zijn sadistische oom hem onder had geduwd terwijl hij toendertijd als kind een bad nam na een zware dag vol pesterij op school, en serieus een poging had gedaan om hem te vermoorden. Water had hem in zijn jeugd voor schut gezet toen hij op de basisschool naakt aan het klimrek werd gebonden en vervolgens van alle kanten bespoten werd door kinderen uit de buurt met waterpistolen. Zijn adem had zich weer verzwaard doordat hij eraan terugdacht en zich weer druk begon te maken. Hij kreeg al hartkloppingen en een wee gevoel in zijn maag als hij er ook maar even aan dacht. Savador slaakte opnieuw een vermoeide zucht terwijl hij zich weer onderuit liet zakken en op hetzelfde moment zijn gezicht droogdepte van het zweet dat zich alweer op zijn gelaat gevormd had. 'Alles slaat om, niets trekt zich iets van je aan en dumpt je na een waterval in een stilstaande beek, alsof de tijd zich niets van alles aangetrokken heeft en gewoon verdergaat, verdergaat met nieuwe namen de geschiedenisboeken in te krijgen, met nieuwe tijdperken creëren. Niets staat even stil bij dat wat weg is,' sprak Wren verder. Het verbaasde hem ergens lichtelijk hoe zoiets filosofisch uit zo'n grofgebekte mond kon komen. 'Hij komt niet terug..'
De pijnlijke stilte werd af en toe verbroken door het klotsen van de zee. Nog zacht nahijgend had Savador zijn hoofd naar Wren gedraaid om zijn aandacht weer op haar te richten, en zag per slot van rekening.. dat ze huilde. De tranen hadden een glimmend spoor op haar gezicht nagelaten, haar pijn en verdriet erin weerspiegeld. In de stilte draaide Savador zijn hoofd langzaam weer terug. Hij grijnsde niet, hij lachte niet. Zijn uitdrukking bleef neutraal, iets in zijn blik veranderde naar bedenkelijk toen hij naar zijn borst staarde. 'Nee,' beaamde hij. 'Hij komt niet meer terug.' Hij zweeg weer, plukte aan het etiket op zijn flesje water. Op een zeker moment richtte hij zijn blik weer op om zijn hoofd even te laten rusten op de rugleuning van de bank en naar de grauwe hemel boven de gebouwen van de torens en de hotels in het Raziaanse centrum te staren. 'Maar hij is op een betere plek nu,' voegde hij er even later aan toe. Zijn gedachten gingen uit naar zijn moeder. Naar zijn lieve moeder met wie hij voor even weer verenigd was op het moment dat hij letterlijk even dood was geweest bij zijn levensbedreigende operatie. Zijn moeder die hem op een plaats van rust en sereenheid bij de hand genomen had om hem het oord te laten zien waar goeddadige mensen na hun dood terecht kwamen, en waar hij zo snel en plotseling weer weggevaagd werd doordat zijn hart weer tot bonzen werd aangeleid dat hij er in zijn onbewuste staat tranen om had gelaten. Hij kon het weten. Het was alleen nog maar de vraag of hij ook op die plek terecht zou komen als het definitieve einde voor hem naderde. Waarschijnlijk niet, en zou hij zijn vader vergezellen in de hel. Met een zucht werkte Savador zich als een oude man die moeite had met het opstaan uit zijn comfortabele leesfauteuil omhoog van het bankje en schuifelde dichter naar Wren toe. Niet zo behoorlijk dichtbij; er zat minstens nog een meter tussen. Maar dichtbij genoeg om zijn lange warme mantel los te knopen en die met tegenzin om haar schouders te slaan. 'Je gaat maar beter geen rare dingen denken nu,' zei hij er nog met ergernis bij. Alsof hij zich koppig als hij was niet aan zijn liefdadigheid wilde toegeven sloeg Savador vervolgens zijn armen over elkaar en zijn been over het andere en keek minachtend de andere kant uit.

Het water viel mee, voor water. Ze voelde haar maag niet verkrampen, kreeg niet spontaan uitslag of afvallende ledematen. Het smaakte eigenlijk nog best goed, voor water. Vaak zat er zo'n ontzettende kalksmaak aan, maar dat was nu echt niet het geval. Oké, misschien was Savador meer te vertrouwen dan ze in haar soms paranoïde toestand dacht. Misschien. Heel misschien. Ze kon zich alleen niet voorstellen dat ze deze man ooit aardig zou vinden, of omgekeerd. Het was een onmogelijk beeld dat zij hem ooit met een glimlach zou begroeten, dat ze ooit vriendelijk naar hem zou lachen. Maar op dit moment, het meest kwetsbare moment dat ze ooit aan hem had laten zien, voelde het alsof het wel akelig dichtbij zo'n bijna vriendschappelijk moment kwam. Wren nam nog een slok water, als om die gedachte weg te spoelen. 'Dat zal wel moeten, niet dan?' merkte Savador raak op. Wren negeerde het dus maar en begon te vertellen.
Savadors uitbarsting drong door de doffe, grijze mist heen die in haar hoofd hing en haar benevelde. Ze kon niet meer goed nadenken, alles had een soort grijze waas om zich heen. Het waren de harde woorden die het versplinterde en haar op lieten kijken, om zwijgend te horen hoe hij de nagedachtenis van haar vader durfde te besmeuren met harde woorden. Water was een van de grootste energiebronnen. Haar vader had gelijk! Wrens blik werd wat bozer, ware het niet dat er ergens in Savador's ogen een pijn schuilging die op de hare leek; diep, als een wond die niet heelt. Wren slikte daarom haar nutteloze weerwoorden weg en richtte haar blik weer koppig om de stenen, niet van plan om toe te geven aan alles wat naar haar hoofd geslingerd werd. Ze had er gewoon de energie niet meer voor. Net was ze nog blij geweest, tevreden met haar gepest; nu zat ze naast haar slachtoffer die haar in een milliseconde net zozeer slachtoffer als dader maakte. Het was een ongelijke strijd die ze zonder verdere gedachtes aangegaan was; dom genoeg om hem uit te dagen. Ze kon niet meer terug en zelfs als ze om had kunnen draaien, had ze het niet gedaan.
Wren vervolgde haar zachte woorden, negeerde Savadors geschreeuw dat tot een einde gekomen was. Water was wel goed, dramde het door in haar hoofd. Water had haar immers gered van haar eigen vlammen, van het vuur dat ze niet beheersen kon. Als haar leraar Vuurmagie aardig geweest was, zou ze nog overwogen hebben om bijles te nemen; nu zag ze dat als een uitgesloten zaak. Ze ging níét vrijwillig met hem in één lokaal zitten. Ze zou er waarschijnlijk niet meer uitkomen, of met een paar brandwonden extra. Zelfs haar moeder kreeg haar niet zover om naar bijles te gaan. Die Sociale Binding was al het toppunt.
Ze voelde de tranen zich ophopen in haar ogen, tot ze uiteindelijk over haar wangen rolden, stil als de wind die om hen heen was en de zeestromen aanwakkerde tot de golven klotsten, zodat er geen ultieme stilte hing rond dit bankje. Uiteindelijk beaamde Savador haar woorden met een zachte berusting. Voor een keer zat er geen scherp randje aan de woorden, geen sarcasme of haat die als een mes in haar hart moesten komen. Het was aardig, gemeend, bijna lief. Alsof ze elkaar het leven niet zuur maakten. 'Maar hij is op een betere plek nu,' zei Savador. Wren prentte zich die woorden in, wilde ze zo graag geloven. haar blik gleed naar de hemel boven haar, in de hoop daar een antwoord te vinden. 'Ik hoop het,' fluisterde ze, toen pas merkend dat haar stem vreemd gebroken klonk door de verstikking van de tranen. De tranen, die maar bleven lopen. Ze had niet kunnen huilen, eerder. En nu ze huilde, kon ze niet meer stoppen. Savadors aanwezigheid kon ongemerkt dichterbij komen; ze merkte het niet eens op. Tot een aangename warmte haar schouders raakte en het rillen tegenging. Ze keek op na zijn woorden, die bijna vaderlijk hadden kunnen klinken, en schudde zachtjes haar hoofd. Ze kon nu niet denken, laat staan iets vreemds. Ze voelde zich uitgeschakeld. Savador keek ondertussen weer de andere kant uit, nukkig, weer in zijn oude doen. Op de één of andere manier stelde het haar gerust; er was een fundament weggeslagen uit haar leven, maar toch bleef het enigszins hetzelfde.
Ze was haar tranen wat aan het drogen toen er opeens een kletterend geluid klonk, samen met een verschrikt gilletje. Wrens hoofd vloog omhoog, ze vergat even dat er tranen op haar wangen zaten. Een vrouw, die ietwat paniekerig met haar handen zwaaide en daarmee een gevaar vormde voor alle omstanders aangezien ze Savadors krukken vasthad, kwam voor haar staan. Waarom ze naar haar toekwam, snapte Wren niet helemaal, maar waarschijnlijk zag zij er minder bedreigend uit dan haar rijzige metgezel. De vrouw keek redelijk boos en duwde de krukken in Wrens handen. 'Kun je je vader niet uit laten kijken waar hij die dingen neergooit? Fifi had bijna haar pootje verstuikt!' Demonstratief pakte de vrouw een keffend hondje op, wat Wren een beetje achteruit liet gaan toen de vrouw het hondje bijna in haar gezicht duwde. 'Ik viel ook bijna! Het is toch onbeschoft, die onoplettende jeugd van tegenwoordig! Je moet wel opletten, meid,' viel de vrouw tegen haar uit. Alsof zij de dingen achter Savadors kont op ging ruimen, dag, kwam Wrens opstandige kant op. Haar keel zat nog te dicht op wat te zeggen, zodat ze de vrouw alleen maar beledigd aankeek. 'En dan ga je nog huilen ook! Kom nu maar niet met smoesjes dat hij het zelf op moet ruimen, ze staan aan jouw kant!' De vrouw leek nog niet van plan om te stoppen. 'Maar,' begon Wren met een zinloos protest, omdat ze met haar huidige stemvolume niet eens boven het keffertje uitkwam, laat staan zijn bazin. Wat wás dit?

- .. xD Sorry. Veel te laat! D: -

- Geeft niet :3

Hij wist allerminst waar dit naar toeboog, maar er was boven alles één ding waarvan hij bijna honderd procent zeker was; hij en Wren die samen lachend en pratend, als leraar en leerling, over de gangen liepen - dat ging nooit gebeuren. Zij was een tiran, hij was een oude bok met oudbollige tradities en gewoonten die voor Wren ongetwijfeld 'in grootmoeders tijd' zouden vallen. Toch was de sfeer bijna aangenaam nu ze wat persoonlijkere aspecten met elkaar deelden, problemen waar hij zich ondanks hun grote verschillen wel degelijk in kon verplaatsen. Hoe depressief en opstandig hij als kind was geworden toen zijn beide ouders stierven, hoe er een kronkel in zijn brein was ontstaan door alle vernederingen van zijn klasgenootjes en het gestalk van zijn oom die voor de dood van zijn ouders had gezorgd wat hem tot de harde medogenloze man van vandaag had gemaakt. Als dat alles niet was voorgevallen was hij minder extreem geweest, meer openhartiger in zoverre dat kon bij een rasechte Shadraan, het volk dat bekend stond om hun grimmigheid en sombere sferen. Zijn eens zo rustige gedrag sloeg als met een knop om toen Wren aanmerkte dat water bij Medusa één grote bron van hoop was zoals ze erover sprak, en haar vader het daar tevens mee eens was geweest. Dwazen. Water had een grote rol gespeeld in de aftakeling van zijn leven. En gemaskerd met zijn kwade uitval als het was deed hij toch enigzins een poging dit haar kop in te rammen, dat hij er zo zijn levenservaringen in had. Voor een moment leek Wren hier al net zo aanvallend op te willen reageren, maar Savador kon zien dat ze zich inhield en het met een koppige afwendende blik liet varen. Verstandig, want hij had geen zin in een ellenlange discussie.
Alsof het zich nooit had plaatsgevonden maakte de stilte - alleen verbroken door het ruisen van de zee en het suizen van de wind - haar wederkering. In het moment bleef Savador stug voor zich uitkijken terwijl Wren tranen liet, zijn volgende opmerking was voor de verandering eens geen afkraking, al zei hij het met grote tegenzin. Hij kon niet tegen vrouwen die zichzelf kwetsbaar maakten door zich onbeschaamd zo gebroken te tonen, had een zwak maar bovendien ook een groot respect voor het geslacht. Zijn stem was zacht zoals hij haar probeerde te verzekeren dat haar vader op een beter plek was, en dat tranen laten niet nodig was. Al zei hij dat laatste er niet bij. 'Ik hoop het,' hoorde hij Wren naast zich met een stem hees van de gebrokenheid zeggen. 'Ja!' schoot hij onbedoeld weer uit zijn slof op het moment dat hij zijn hoofd in een ruk weer naar haar toekeerde en haar diep fronsend aanstaarde. 'Ik spreek uit ervaring,' voegde hij er op een kalmere toon aan toe, al moest hij zich daarvoor wel even inspannen. Godsamme, huilende meisjes. Het was hetzelfde als dat Saethion zijn grote smekende ogen opzette. Zuchtend schoof Savador dichterbij, gunde Wren zijn mantel om haar schouders om zelf mogelijk kou te vatten in alleen zijn gitzwarte onderkleding als een begrafenisondernemer. Niet dat het hem iets zou kunnen baten.
Een tijdlang bleven ze zo zitten, hij die Wren in alle rust en stilte van haar verdriet liet bekomen, Wren die hem in zijn doen liet. Hij stond op het moment om zich weer tot haar te richten en haar te vragen of ze verder nog iets nodig had toen er plots een kletterend geluid over de boulevard weerklonk, gevolgd door een gilletje. Verstoord keek hij op en zag een vrouw met haar armen als molenwieken op haar benen staan zwaaien. Een ordinair geval, met zijn krukken. Die drukte ze boos van haar stuk gebracht in de handen van Wren toen ze voor het meisje ging staan. 'Kun je je vader niet uit laten kijken waar hij die dingen neergooit?' Vader! Savador wilde dat bizarre idee zo gauw mogelijk uitbannen. Géén van zijn kinderen zouden ooit zo'n probleemgeval worden als Wren, nee hoor. Daar zou hij wel voor zorgen. 'Fifi had bijna haar pootje verstuikt!' Alsof het nog niet genoeg commotie was griste de vrouw een kefbeest van de grond om het vervolgens tonend zowat in Wrens gezicht te duwen. Wat was dat voor uit een kluiten gewassen rat. Gádverdamme. Met een diepe norse frons week hij wat naar rechts om de vlooien te ontwijken die hij in eigen gedachten rond zag springen. 'Ik viel ook bijna! Het is toch onbeschoft, die onoplettende jeugd van tegenwoordig! Je moet wel opletten, meid.'
'Juffrouw, alstublieft, als u erop stáát!' Savador was ook overeind gekomen, onbezind als altijd, en staarde de vrouw ijzig aan. 'Ik ben niet haar vader en dat zijn mijn krukken! Daarbij zou ik u vriendelijk willen verzoeken om dat mormel in uw handtas te houden, waar het verborgen voor het daglicht hoort!' Zijn dunne verticale pupillen in zijn goudkleurige irissen versmalden zich vervaarlijk tot kleine streepjes terwijl hij de vrouw intimiderend aan bleef staren. Dit was toch gekkenwerk? 'En dan ga je nog huilen ook! Kom nu maar niet met smoesjes dat hij het zelf op moet ruimen, ze staan aan jouw kant!' Genoeg. Het was genoeg. Zonder iets te zeggen klauwde Savador een hand om de arm van de vrouw en trok haar nogal ruw mee een stuk van Wren vandaan, meer aan de kant van het wegdek. 'Dat kind is rouwende,' deelde hij op een langzame toon mee alsof de vrouw een klein kind was. 'En ik zou het zéér waarderen als u nu uw vertrek zou maken en ons verder met rust laat. En wel nu!' Even vergeten dat hij momenteel niet voor een volle klas aan onredelijke pubers stond gooide Savador een arm wijzend de lucht in na zijn stemverheffing die waarschijnlijk ook voor buitenstaanders hoorbaar zou zijn en priemde met een dwingende ondertoon in zijn blik in een willekeurige richting, zijn starende ogen iets verwijd uit ergernis terwijl hij afwachtte tot het mens gehoor gaf aan zijn bevel. Ze had het recht niet om zo op hen te vitten zonder hun situatie allereerst te doorzien, het achterlijke geval.