Alexis lag de hele tijd heen en weer te woelen, waardoor haar bed een beetje kraakte en zij niet kon slapen, omdat ze al de hele tijd wakker was. Het irriteerde haar vreselijk, maar er was niks aan het geluid te doen en als ze haar Novaanse krachten zou gebruiken en zich in de lucht zou nestelen, dan was er weer teveel licht voor die andere meisjes en had ze daar weer problemen mee. Die meiden hier waren tegenwoordig echt zo kattig op hun nachtslaapje en wist Alexis veel wat.
Sasori was de jongen die de hele tijd door haar hoofd bleef spoken, om wat hij gezegd had. Hij had met een paar woorden nachtmerries over haar verleden opgewekt, maar dat nam ze hem niet zo kwalijk. Eerder dat ze zelf weer in die gevoelens verzonken was vond ze erg. En ze wou ook gewoon weten hoe hij er zo snel achtergekomen was. En hij was haar het antwoord verschuldigd omdat Mineko en Deidara nu ook al een idee hadden wat er met haar was en waardoor haar muur helemaal in duigen begon te vallen en dat vond ze echt verschrikkelijk. Mineko had met zijn boze woorden al een beetje doorgedrongen, maar het kon haar niks schelen wat hij nog allemaal zei.
En hier stond ze dan, in de gang van de etage van de Duistere magie. Had ze niet gehoord dat Sasori deze kracht had? En kon ze niet beter via het raam binnenkomen? Ze zou een hoop commotie krijgen als ze opeens die deur binnen kwam wandelen en de rest haar zou opmerken en niet alleen van de rest kreeg ze dan opmerkingen, ook van de hoofddirecteur en daar had ze nu echt geen zin in, ook al was ze niet bang voor hem.
‘Kon je hem nu echt niet gewoon ’s morgens vroeg opwachten, Alexis?’ mompelde Alexis tegen zichzelf toen ze via de klimop de muur aan het opklimmen was, maar ook gebruik maakte van haar krachten. Ze zou vierkant uitgelachen worden door de anderen als die haar zagen, maar dat kon haar op dit moment even niet schelen. Haar snauwerige mond zou haar wel van de pijnlijke en vernederende situatie verlossen en als Sasori nog wou leven, dan zou hij haar ook wel helpen.
Rustig keek ze naar binnen. Ze ontdekte een paar silhouetten en een smerige lucht van een combinatie van zweet en deodorant drong zich in haar neus. Bij de meiden was het nog erger, dat deodorant, dus dat deerde haar niet, maar dat zweet rook absoluut niet lekker.
Rustig begon ze te wandelen tussen alle bedden door. Toen ze een jongen met zijn mond open en kwijl langs zijn mond zag, trok ze haar wenkbrauw even in de hoogte. Aha, dat was inderdaad lekker om in wakker te worden. Snel viel ze op de grond toen ze hoorde dat iemand zich bewoog. Met haar blik scherp op diegene gericht die uit zijn bed kwam en naar de wastafel begon te lopen, bewoog zijzelf zich al kruipend over de vloer naar Sasori, die wat ze verderop zag liggen. Ze wachtte geduldig totdat de jongen weer terug in zijn bed lag, zodat ze kon opstaan en naar Sasori kon gaan.
Een beetje verbaasd keek ze naar Sasori. Hij was de enige die een beetje normaal lag, zover het kon. Ze schudde haar hoofd. Ze had geen tijd om naar deze jongens te kijken, ze wou Sasori om uitleg vragen en wel nu.
Met haar hand bij zijn schouder, schudde ze hem kort maar krachtig heen en weer. Hij mocht niks fouts van haar denken. Hij mocht niet denken dat ze hem opeens heel graag in haar buurt wou of zo, of wat dan ook. Ze slikte even. Als dat voor zichzelf wel zo was. Natuurlijk was dat zo! Ze wou geen vrienden!

- Sasori??? D: -

Sasori droomde over mooie dingen en toen opeens hoorde hij voetstappen naderen. Hij werd kort maar krachtig wakker geschud en hij deed zijn ogen open. Hij zag opeens Alexis voor zich. Hij schrok en sprong meteen recht "wat doe jij hier?" zei hij zachtjes zodat niemand het hoorde. Zelf rook hij niet naar zweet dus dat was al zeker niet van hem. Hij had geslapen in bloot bovenlijf omdat dat ervoor zorgde dat het al wat frisser was. Hij keek Alexis vragend aan en trok zijn deken hoog, zodat alleen zijn hoofd, nek en handen nog zichtbaar was. "Wacht even ik ga me aankleden." zei hij en hij stond op. Hij liep naar de wastafel die van hem was en hij friste zich op. Hij kleedde zich enorm snel om en liep weer naar Alexis. Hij keek haar serieus aan "Oke, dus wat is er?". Hij bekeek haar rustig aan en hij geeuwde "Sorry, je hebt me wakker gemaakt dus geeuwen is normaal.". Hij hield wel beleefd zijn hand voor zijn mond en hij strekte zich vol genot uit. Ah wat deed dit toch goed! Hij keek dan weer naar Alexis en wachte op haar stroom van vragen.
(volgende post wordt beter)

Alexis trok haar wenkbrauw lichtjes op toen ze Sasori zag. ‘Nou, dat is dan ook de eerste keer dat ik iemand zo tegenkom,’ mompelde ze en ze draaide haar hoofd weg toen hij opstond. Ze wou niet dat hij dacht dat ze het leuk vond om naar naakte bovenlijven te kijken of zo, want dat vond ze dus absoluut niet leuk. Ze had al genoeg bloot gezien vroeger en dat was… vies en pijnlijk.
Alexis slikte even en keek naar Sasori. Jeetje, ze wou dat ze haar vragen wat meer kon voorbereiden, dan zat ze hier nu niet met een rode kop en een zenuwachtig lachje om haar lippen. Die haalde ze er maar snel vanaf. Ze wou niet dat hij dacht dat hij haar nu al in zijn macht had, of bij hem in het krijt had staan of wat dan ook. Genoeg jongens had ze vertrouwd en genoeg jongens hadden haar keer op keer teleurgesteld, dus hier had ze geen zin meer in.
‘Wat ik je dus wou vragen,’ zei Alexis en ze haatte het dat de twijfel overduidelijk te horen was in haar stem. Waarom had zij dit nu ook alweer? Ze vloekte zachtjes toen haar voet verstrikt raakte in Sasori’s deken en ze bijna met de deken op de grond viel toen ze haar voet terugtrok.
‘Hoe kom je er in godsnaam bij dat ik vroeger ervaringen met jongens heb gehad?’vroeg ze en ze probeerde haar stem zo kort en krachtig mogelijk te houden, zodat de twijfel niet te horen was in haar stem en hij haar daar niet op zou kunnen wijzen. Ze zou echt afgaan als hij die stoere Alexis haar andere kant zou horen. Hij zou het over de daken schreeuwen en zij zou zich met man en macht moeten verdedigen.
Vorig jaar wist zo’n rotventje ook veel over haar omdat hij zogenaamd de ‘angst’ in haar ogen gezien had. Ze had hem opgewacht en zijn keel verbrand. Helaas had hij het overleefd, alhoewel een moord op haar geweten hebben nu ook weer niet de bedoeling was. Iemand bij haar moest gewoon weten wanneer hij zijn mond moest houden en wanneer niet.
‘Je hebt er helemaal geen aanleiding voor gehad en kan dus ook niet zomaar conclusies trekken,’ zei ze scherp en ze probeerde zo goed en zo kwaad als het kon zeker over te komen, maar ze voelde een brok in haar keel komen. Nee, nee, nee! Ze ging niet huilen. Kom op, dit had ze al een jaar geleden gedaan, was dat niet vernederend genoeg? Trouwens, over driehonderd en nog wat dagen zou het ‘dag Alexis’ zijn. Dan was ze overal vanaf.
Ze gromde zwakjes toen haar ogen waterig werden. Gelukkig bleef haar natte wangen-systeem uit, anders zou ze helemaal flippen. Ze slikte even en keek Sasori toen vragend aan, hopend dat hij in de tussentijd niks ontdekt had.


- De pagina is bij mij uitgerokken... Zo lijkt mijn post zo kort! ;P -

Sasori keek haar rustig aan toen ze haar vraag stelde: 'Hoe kom je er in godsnaam bij dat ik vroeger ervaringen met jongens heb gehad?'. Sasori staarde naar de grond en antwoorde zachtjes "Je gedachten Alexis." hij had de twijfel in haar stem opgevangen maar hij reageerde er niet op. "Ik heb je gedachten van dat deel gehoord, achter deze stoere Alexis zit een bang gebroken meisje om het even zo te verwoorden. Toen je hun je zwakke kant liet zien, schreeuwde ze het van de daken en lachten ze je vierkant uit vast. Je hebt die jongen een lesje geleerd en daarom doe je zo.". Hij keek uiteindelijk weer in haar ogen en zag hoe ze tranen keek eenmaal ze dit had gezegd ‘Je hebt er helemaal geen aanleiding voor gehad en kan dus ook niet zomaar conclusies trekken,’. Hij antwoorde “Ik zal ook geen conclusies trekken, je bent wie je bent en ik accepteer je zoals je bent, zelfs al ben je gevoeliger dan je je opstelt. Ik ga dit niet van de daken schreeuwen, dat zou ik nooit doen, ten eerste: ik wil niet dood, ten tweede: ik wil niet dat je nog meer gebroken gaat zijn en ten derde: daarvoor zou ik echt een rotzak moeten zijn en dat ben ik niet.”. Hij haalde zachtjes adem en sprak dan verder “Als je me het wilt vertellen wat ze deden, mag je dat. Ik ben niet het type dat je gaat uitlachen, ik ga je begrijpen en als je toelaat je steunen, maar ik wil eerst laten zien dat ik waardig ben voor je vertrouwen.”. Hij gaf haar een papieren tissue en zei verder “Nog vragen?”. Hij glimlachte zachtjes en dekte zijn bed keurig op. Daarna ging hij weer zitten en keek hij naar Alexis.

Een lichte, verbaasde grom rolde over Alexis’ lippen toen ze de woorden van Sasori hoorde. Ergens borrelde een warm gevoel op. Een gevoel waarvan ze dacht dat die verdwenen was. Vriendschap. Maar aan de andere kant wekte het ook weer wantrouwen op. Ze keek hem verbaasd aan en vergat hierbij even de krachtige blik op te zetten die ze al heel lang had.
‘Geloof me, je weet meer niet dan je wel weet,’ zei ze, terwijl ze hierbij zorgvuldig haar gedachten uitsloot. Als Sasori werkelijk in haar hoofd kon kijken, had ze waarschijnlijk weinig privacy in zijn buurt. Maar ze kon ook wel gewoon niet denken, geen probleem.
‘En kijk niet in mijn hoofd, wil je,’ snauwde ze hem toe, maar ergens grijnsde ze ook wel lichtelijk. ‘Aan de andere kant is het wel cool,’ zei ze in een soort snauw, maar als hij door die snauw zou heen luisteren, zou hij de bewondering erin horen, die Alexis het liefste er gewoon uitliet.
‘Er is niks gebeurd,’ zei ze en ze keek naar haar vingernagels. ‘Niets voor jou oren bestemd, tenminste,’ zei ze zachtjes. Ook al mocht hij nog zo erg aardig overkomen, ze vertrouwde hem niet genoeg om het te vertellen. Ze had het nog aan niemand verteld. Maar bij Sasori leek het net wel alsof het niet uitmaakte dat ze die woorden zou vertellen. Trouwens, aan een iemand was toch nog niet zo erg? Ze beet op haar onderlip en voelde zich zwakker en zwakker worden.
‘Je wilt het niet eens weten,’ probeerde ze nog, maar dat klonk te zwak. Ze kon nu twee dingen doen. Haar harde muur opzetten, nog harder dan eerst, of het gewoon vertellen. Aangezien Sasori haar zwakke kant al gezien had, zou het niet veel uitmaken wat ze vertelde en wat niet. Hij had door die harde Alexis heen gezien en dat was voor haar al genoeg om hem te respecteren.
‘Goed, mijn leven in een samenvatting in een paar woorden: ouders dood, toekomstige zelfmoordsplannen en bordeel.’
Bij het laatste woordje voelde ze even pijn in haar binnenste, maar ze probeerde het zoveel mogelijk te negeren. Ze wou niet zwak over komen, ook al was dat nu al de hele tijd aan het gebeuren. Ze was het zo zat dat iedereen dacht dat ze makkelijk was. Ze slikte even.
‘Nu kun je wel raden wat ze deden, tenzij ik er een tekeningetje bij moet maken,’ zei ze en het klonk verschrikkelijk sarcastisch.
‘Shit,’ mompelde ze, toen ze voelde dat ze tranen moeilijk nog kon inhouden. Ze wendde haar hoofd af, spande haar vuisten en voelde hoe alle korstjes op haar knokkels opengingen en hoe het bloed tegen de windel vloeide. De windel die ze gebruikte als ze haar knokkels kapot sloeg tegen de spiegel. De snijdende pijn die haar pijn liet vergeten.
‘Nu je zin?’ snauwde ze toen ze een naar haar ooglid voelde gaan.
‘Fuck!’

Sasori keek haar aan en het enige wat hij kon zeggen was. "Sorry, ik had dat niet mogen doen, zo in je hoofd kijken.". Hij keek naar beneden en schrok toen ze zei dat ze zelfmoord wou plegen "Niet doen.." zei hij zachtjes en hij kreeg tranen in zijn ogen. Dan hoordde hij het woordje bordeel. Hij deed enorme moeite om het beeld niet voor zijn ogen te krijgen. Hij stelde zich zwak op, dat zou Alexis wel gemerkt hebben. Hij nam haar rustig vast en stelpte het bloed van haar knokels. "Alexis, ik heb dit nooit gewild." en hij veegde een traan van zijn wang. "Ik wil je geen pijn zien hebben, ik wil je gelukkig maken, al zal het heel moeilijk zijn. En mijn ouders zijn vermoord door terroristen. Ik had ook zelfmoordplannen. Maar over dat bordeel kon alleen mijn moeder spreken.". Hij nam een nieuwe tissue en depte haar tranen weg. "Ik... Alexis... Ik wil je helpen...". Hij keek naar de grond en zag zelf diep vanbinnen dat die harde Sasori niet meer zou terugkomen voorlopig. "Ik zal niet meer in je hoofd kijken, ik hoor het je liever zelf zeggen.". Hij probeerde te glimlachen. "Je bent een leuk meisje Alexis, dat had ik van in het begin al door.". Hij liet haar los in de hoop dat het al wat beter ging en hij ging weer met zijn tissue over de wonden op haar knokels.

Een ontzettend heftige trilling ging door Alexis heen toen ze handen om zich heen voelde. Ze keek met een wantrouwende blik naar wat Sasori ging doen en even voelde het alsof ze weer allemaal handen om zich heen had, die langzaam haar lichaam aan het verkennen waren. Ze probeerde zich een beetje achteruit te dringen, maar dat kon niet. Ze beet hard op haar onderlip toen ze de warmte van Sasori voelde. Het liefst wou ze hem wegduwen en hem een klap in zijn gezicht geven, maar ze kon het nu niet maken. Haar knokkels werden gedept en als er iets tegen zou schuren, zou dat heel veel pijn kunnen veroorzaken. Nou en!
Alexis drong zich achteruit en ze keek woedend naar Sasori. Ze moest die andere kant niet meer op laten komen. Ze wou niet meer respectvol zijn. Respectvol zijn deed pijn! ‘Donder op,’ zei ze kil en ze voelde zijn handen nu echt overal, maar dat was schijn. Altijd als iemand haar per ongeluk aanraakte voelde ze die handen en werd ze glazig. Ze probeerde de beelden van haar verleden zover mogelijk weg te stoppen in haar hoofd, maar het lukte niet. Hoe kon ze zo stom zijn om iemand te vertrouwen? Hoe kon ze zo stom zijn om hier naartoe te gaan en iemand te gaan ondervragen die wist wat ze had? Die het nu dankzij haar eigen stomme fout helemaal wist.
Met trillende benen kwam Alexis overeind, terwijl ze nog steeds foute beelden uit haar hoofd probeerde te dringen. Ze mocht nu nergens aan denken, anders zou ze nog steeds zwak over komen. Ze schoot naar voren en duwde Sasori met haar knie tegen zijn buik tegen het bed, zodat hij op zijn rug lag en zij boven hem hing. Met haar handen hield ze de zijne krachtig tegen zijn buik en een glazige blik was in haar ogen gekomen die geen emoties losliet. Ook haar gedachten waren verdrongen voor woede.
‘Ik zweer het je. Als je een keer, maar dan ook echt maar een keer, tegen iemand durft te zeggen wat er allemaal gebeurd is hier, dan ben ik niet de enige die doodgaat op haar achttiende,’ zei ze en ze keek hem dreigend aan, waarna ze hem trillerig losliet en met haar hand zenuwachtig door haar haren ging.
‘Fuck, hoe heb ik me ook zo kunnen laten gaan? Dit is niet de Alexis die ik wil zijn. Die ik moet zijn,’ fluisterde ze tegen zichzelf, terwijl ze nog steeds de adrenaline in zich voelde die ze daarnet ook in zich voelde. Ze slikte even en schudde haar hoofd. Die Alexis was zwak, die ze moest zijn. En lief en behulpzaam. Die maakte vrienden met jongens, eventueel een relatie, zij joeg ze niet weg en wou niet niets van ze hebben.
‘Ik ga. Nog iets te melden?’ snauwde ze hem boos toe en ze voelde, tot haar opluchting, hoe alle wanhoop en liefdadigheid in haar verdween, zich terugsloot diep in haar hart, waar het volgens haar moest zitten.

"Ik bedoelde niets verkeerd met die knuffel, denk je echt dat ik dat wil?" Sasori stond op en begon haar gedachten weer te lezen " Je voelde weer die handen overal he? En nu ga je weet de snauwende kant op, je gaat niet dood, niet als het aan mij ligt, dan heb ik liever dat je mij de nek omwringt en verderleeft." Haar gedachten waren verdrongen met woede en pijn. Hij werd op het bed naar geduwd maar hij stond snel weer op. "Sluit je emoties niet af, daarmee maak je jezelf kapot, ik heb gezien hoe je was vroeger. Ik ga wraak nemen op die jongens. Ze hebben je helemaal kapot gemaakt verdomme!". Nu was het Sasori die vloekte. Hij nam haar schouders vast "Begrijp me niet verkeerd,, en voel niets verkeerd want aan jou kom ik op die manier niet aan. Ik heb tenminste respect voor een vrouw!". Hij gromde en sloeg zijn nachtlamp stuk. 'Sasori, hou je in toom, laat jouw woede en pijn ook niet los'. Hij gromde en in een van knokels zat een scherf. Hij haalde die eruit en begon de scherven op te ruimen. "Ik voel mee met jouw pijn" mompelde hij zachtjes en hij deed te scherven in een zak "tijd voor de zoveelste nieuwe lamp." . Hij nam een noteblock en schreef op dat hij een nieuwe lamp nodig had. Hij smeet het noteblockje op zijn bed en liep weer naar Alexis. "Je bent niet de enige die pijn voelt. En ik ben geen zak zoals die gasten, maar ze zullen boeten dat zweer ik je." zijn blik verbitterde en hij wikkelde zijn zakdoek rond zijn hand, het bloeden zou zo wel stoppen. Hij keek naar Alexis en hoopte dat ze zag dat hij de waarheid sprak want het was zo. "Blijf" zei hij met een gesmoorde stem, hij was nog lang niet gekalmeerd. Hij nam uit zijn zak trillerig een kalmeringsmiddel. Hij vloekte in zichzelf, hij haatte het pillen te nemen. Hij slikte er eentje in met een zuur gezicht.

Alexis stond stil en draaide zich om. ‘Nee, je meent het,’ mompelde ze sarcastisch en keek naar zijn lamp, waarna ze haar wenkbrauw ophaalde. Wauw, Sasori bracht haar op een idee. Maar de lamp deed wel veel minder pijn dan een spiegel meppen, dus vervloog dat idee algauw. ‘Wel, dan ben jij zowat de eerste als je me niet wilt aanraken. Oh nee, dat is al gebeurd!’
Haar haren streek ze uit haar ogen, waardoor haar helderblauwe ogen woedend naar Sasori keken. Adrenaline was te voelen in haar lijf en als ze nu zou gaan hyperventileren, dan zou ze de controle verliezen en flauwvallen. Hyperventilatie was iets wat ze altijd al had en waar ze snel last van kreeg, meestal na een woedeaanval. Vijandig keek ze naar Sasori en ze sloeg haar armen boos over elkaar heen.
‘Ik wil niet blijven, ik wil gaan! Ik heb er niet goed aangedaan om naar hier te komen. Zoals altijd neemt niemand me serieus. Ik leg nooit meer mijn problemen voor aan jongens zoals jij! Ik kan zelfs niemand vertrouwen momenteel op deze school!’
Al de woorden waren snauwend en de woede werd groter per woord. Ergens voelde ze zoveel pijn diep in zich, maar ze wou het negeren en de pijn ontwijken. ‘Donder op, sukkel!’ snauwde ze een jongen toe die hun verbaasd en grijnzend aankeek. Hij dacht duidelijk iets anders van deze bijeenkomst dan wat zij en Sasori wouden. Tenminste, hopelijk wou Sasori dat.
En als hij dat niet wou, dan zou ze hem manieren bijleren.
‘En waarom zou ik hier moeten blijven?’ siste ze hem toe.

- Kort, maar ik moet gaan O_O -

"Zucht niet op die manier Alexis. En hier pak er een van maakt je rustig."zei sasori en hij legde een pilletje kalmeringsmiddel op een schaaltje en bood het haar aan. "Hmm... Even denken, Alexis, je hebt me alles gezegd en zie je mij lachen en onnozel doen? Nee, dus dit betekent dat je me kan vertrouwen. Ik zal je nooit op die manier aanraken dat die anderen hebben gedaan.". Dan zag hij een jongen zag grijnzen, met een kleine vingertrek liet hij de jongen wat hij wou. Hij liet hem tegen een muur lopen en vallen op de grond "Durf nog een keer zo te kijken.." gromde hij en hij verbrak de chakradraden. "Je doet er wel goed aan, en weet je een goede truc om je woede onder controle te houden, empty your mind.". Hij grijnsde en zei dan "Jij moet eens wat over mij weten, ik kan mensen besturen, alhoewel dat ik bij jou dit niet ga doen maar zie die jongen die op de grond ligt, dat komt door mij. Ik bestuur dingen met mijn vingers. En trouwens, mooie ogen. Zie je niet vaak, ik neem je wel serieus, waarom zou ik dat niet doen? Ik heb alle rede om jou serieus te nemen. Zie hoe je jezelf toetakelt. Ze vuisten liggen open door tegen een spiegel te meppen. Je staat vol blauwe plekken, oke nu niet zo vol maar je hebt er een flink aantal. Hij keek Alexis zonder emotie aan "Je blijft hier omdat wij bijlange nog niet zijn uitgepraat, jij hebt nog een hoop te zeggen, ik voel dat aan, al is dat mij volschelden, je hebt nog dingen te zeggen. En ik ook trouwens."

‘Nee maar, ben je me nu werkelijk aan het corrigeren?’ snauwde ze hem toe en ze zette vijandig haar handen in haar zij, waarna ze hem boos aankeek. Ze had nu echt zin om hem op zijn nummer te zetten. Sasori had er zelf om gevraagd. Nu zou zij hem gewoon belachelijk maken en dan weggaan. Had hij haar maar niet moeten vragen dat ze bij hem moest blijven.
‘Ik hoef die rotpillen niet! Ze helpen geen zier! En gefeliciteerd, dan ben je de eerste die zijn poten kan thuishouden,’ snauwde ze hem toe, waarna haar blauwe ogen een boosaardige fonkeling kregen. Adrenaline stroomde opnieuw door haar lijf, waardoor het onmogelijk was om helder na te denken en om goed te verzinnen wat ze wou zeggen.
Zachtjes gromde Alexis. ‘Wel, dat is dan zeer knap dat je mensen kunt besturen. Mijn ogen zijn niet mooi, mijn ogen zijn dodelijk en zeker voor jou als je niet uitkijkt. Je kent me niet en je wilt me ook niet kennen,’ snauwde ze hem toe en ze kruiste haar armen demonstratief over elkaar, alsof ze hiermee wou zeggen dat het voor hem gedaan was om haar te overtuigen.
‘Heb ik nog dingen te zeggen? Ik zou niet weten wat. Wat verwacht je van deze koffieklets, Sasori? Dat ik opeens alles vertel wat er op mijn hart ligt? Dan kun je nog lang wachten, want er ligt niks op mijn hart. En wat voor dingen zou jij dan nog te zeggen hebben? Weet je wat, als jij dit gesprek zo leuk en zo mooi op gang wilt houden, dan lucht jij je hart toch!’
Haar vuisten begonnen zich te ballen en ze keek naar de jongen die haar daarnet grijnzend aangekeken had. Hij lag op de grond en een donkere schaduw trok zich over hem. Nee, die had wel de volle laag van Sasori gekregen, grappig genoeg.
Met een valse grijns keek Alexis richting de jongen. Ach ja, als Sasori echt mensen kon besturen, had ze voorlopig geen last meer van zulke etters…