Sloffend, duidelijk aan zijn houding zien dat dit niet zijn meest geliefde plaats was, liep Bellingar de bieb in. Met zijn handen nonchalant in zijn broekzakken gestoken, zijn groengele ogen die met de standaard charmante blik tussen de halflange blonde lokken keken. Een statige, rechte houding wat het resultaat was van een strenge opvoeding. Deze keer zochten zijn ogen niet naar leuke opvullingen voor zijn gezichtsveld, voornamelijk het vrouwelijke ras, maar zochtte ze naar zijn identieke wederhelf. Na een paar rondjes te hebben gelopen tussen de hoge en brede boekenkaste door plofte hij vermoeid aan een van de tafels op een stoel. Met zijn handen die over zijn gezicht door zijn haar gingen liet hij zijn ellebogen op de tafel steunen, waarna hij - nog met zijn handen vervlochten in zijn blonde haar - doods voor zich uit staarde. Dit was toch de meest bezochte plek van zijn broer, waarom was hij er niet.

Bewegingsloos in zijn eigen houding bleef hij zitten, zijn blik gericht op zijn boek wat voor hem lag. Ondanks dat was zijn aandacht niet op dit gericht, deze was gericht op voetstappen die hij hoorde. Doelloze voetstappen, sloffende voetstappen, een stoel dat naar achteren schoof en waar op neergeploft werd. Langzaam keek hij nu pas op. Bekeek de, toch aardig knappe, jongen. Aan zijn blik kon hij al gelijk vertellen dat deze jongen ook wist hoe hij eruit zag. Afwezig gleden zijn warmbruine ogen over diens gelaat, gingen weer terug naar zijn eigen boek alsof hij er eigenlijk geen intresse in had. ‘Je lijkt me nou niet het type dat een boek pakt en in de bieb gaat zitten zodra hij zich verveeld,’ Zijn blik nog steeds op het boek gericht alsof hij hier tegen sprak, maar zijn woorden duidelijk voor de jongen bedoeld. Langzaam keek hij op, zijn blik geamuseerd en zijn mondhoeken lichtjes omgekruld in een glimlachje. Hij haalde zijn hand omhoog en haalde zijn bril van zijn neus, stopte deze weg in zijn borstzakje. Gelijk zag hij er een stuk jonger uit, losser, nonchalanter. Alsof hij toch nog een beetje thuishoorde op deze school voor jongere. Het overhemd wat uit zijn broek was getrekt en losjes erover heen hing benadrukte dit nog is. Hij stak zijn hand uit, om zich voor te stellen en als begroeting. ‘Xavier Samuel, .. Zeg maar Sam,’ Zijn mondhoek trok nu om in een halve, iets scheve glimlach. Zijn blik gleed vervolgens over het lege tafelblad voor de jongen, ‘Wat doe je hier eigenlijk?’ Vroeg hij vervolgens, zijn stem had iets geamuseerds terwijl zijn blik weer terug gleed naar de jongen die twee stoelen van hem verwijderd zat aan de ronde tafel.

Doelloos staarde hij voor zich uit, had niet eens door dat hij naar het boek van de jongen voor zich keek. Langzaam gleed zijn blik omhoog, had gehoopt zijn broer te zien maar herinnerde zich dat die geen bril droeg. Zijn mondhoeken krulde zich om tot een grijns bij het horen van de jongen zijn woorden. Bellingar rechtte zijn rug, sloeg zijn armen over elkaar en leunde wat naar achter tegen de rugleuning van de stoel. 'Goede observatie,' knikte hij toe, als teken dat de man gelijk had. Grijnsend bleef hij hem aankijken, merkte de overgang zodra het brilletje afging en vond hem opeens een stuk aardiger. Zo te zien was hij geen leerling, daar was hij waarschijnlijk te oud voor. 'Bellingar,' begroette hij de jongen, stak zijn hand uit en schudde die van hem om deze arm vervolgens weer terug te leggen waar hij hem vandaan had. Hij slaakte een quasi depressieve zucht bij het horen van de vraag. 'Mijn wederhelft zoeken,' sprak hij grijnsend waarbij hij opkeek. 'Laten we zeggen dat mijn tweelingbroer hier voornamelijk is, dus ik dacht hem hier wel te vinden. Misschien hobbelt hij weer ergens rond om goedjes bij elkaar te gooien en te kijken wat voor explosie je krijgt,' wanhopig had hij zijn handen in de lucht gestoken, alsof hij al maanden naar Nearvus op zoek was. 'En jij, het lijkt me niet dat je huiswerk zit te doen,' grijnsde hij weer, doelend op het feit waarom Sam hier was.

Hij haalde zijn eigen arm ook weer terug, terwijl hij zijn blik nu liet rusten op de jongen schuin tegenover hem. Langzaam trok zich één wenkbrauw op bij het horen van zijn woorden. Zijn wederhelft? En die zocht hij zittend aan een tafel midden in de bibliotheek? Er verscheen nu ook een lichte grijns bij hem toen hij meer uitleg kreeg, ‘Aha,’ Was zijn eerste reactie, aangevend dat hij het begreep. ‘Altijd gedacht dat tweelingen op elkaar leken enzo,’ Klonk het ietsjes onverschillig, zo duidelijk aangevend dat hij Bellingar alles behalve een persoon vond om rond te hangen in de bibliotheek voor zijn plezier. Zijn wenkbrauwen fronste samen, exploderen? Hij bekeek de jongen met een schuine uitdrukking op zijn gezicht. Blijkbaar hield deze er van zich overdreven uit te drukken. Alles kwam er nogal.. plomp verloren uit. Duidelijk zo'n 'ik denk niet na voordat ik iets zeg of iets doe' type. Maar dan wel in een vrolijk, charmant en iets arrogante versie hiervan gegoten. ‘Hm, nee..’ Mompelde hij, ook al klonk het niet ontkennend. Vermoeid plaatste hij nu een hand onder zijn kin, ‘Of eigenlijk weer wel,’ Verbeterde hij zichzelf. ‘Werk voor m'n studie. Voorwerk, extra eigenlijk.’ Legde hij iets beter uit. ‘Ik sta hier ingeschreven als stagiaire voor luchtmagie,’ Hij glimlachte wazig naar de jongen. Langzaam deed hij het boek weer dicht, wat een gedempte geluid veroorzaakte. ‘Het is werkelijk beláchelijk wat voor werk hier allemaal staat..’ Aan zijn toon te horen niet positief bedoeld. Zijn stem kreeg daarnaast iets kakkerigs, als je je negatieve ideeën wilt uiten moet dat wel op een nette manier. ‘Een bibliotheek, zo groot en zo uitgebreid. Ik zoek naar werken waar ik iets aan héb.. maar dit zijn basis dingen, basis voor.. ’ Zijn stem zwakte nu weer af, bleef onhandig iets open hangen terwijl zijn blik nu aan bellingar kleefde. ‘Voor..’ Mompelde hij weer. Ja, voor kinderen van zíjn (wijst naar bellingar) leeftijd. Kinderen die hier op school zaten. Natuurlijk was het te verwachten, het hoorde zo te zijn. Maar hij had gehoopt, toen hij hier binnen liep en de grootte zag, dat het wel iets meer had voorgesteld. Grote teleurstelling. Gewoon een schoolbibliotheek, aangepast op niveau. Hij schraapte afwezig zijn keel, zijn blik gleed terug naar Bellingar. De ongeïnteresseerde blik deed hem weer terugkomen naar de werkelijkheid. Misschien moest hij zijn onnodige gebabbel wel tegen Sjoerd uitte, niet tegen deze gozer. ‘Ja.. het interesseert je allemaal niet zo veel zeker?’ Zijn mondhoeken krulde om.

Vrolijk bleef hij Sam aankijken terwijl deze een intelligent moment kreeg. 'Qua uiterlijk zijn we niet te onderscheiden, onze eigen ouders hebben er zelfs nog af en toe moeite mee. Maar innerlijk.. tja. Ik als vuurmagie en Nearvus als luchtmagiër werkt het op zich nog wel goed samen,' grijnsde hij, had duidelijk geen moeite dingen over zichzelf vrij te geven. Als Sam wilde zou hij zijn gehele geschiedenis op noemen. Met die zelfde vrolijke grijns bleef hij hem aankijken, had zo gauw niet door dat Sam het explodeer gedeelte niet snapte van zijn broer. Als hij eerlijk was wist Bellingar zelf ook niet precies wat zijn broer wilde worden, of hij snapte het gewoon niet. Wat vragend keek hij de jongen aan, bij diens verwarrende woorden waarbij Bellingar zelf weer rustig achterover leunde. Geïnteresseerd luisterde hij naar zijn verklaring. 'Zoo, stagiaire,' knikte hij hem toe, alsof hij de gehele informatie op zich in liet werken. Een houding á la Nearvus, die hij perfect kon imiteren. 'De basis dingen voor de leerlingen, en op hun niveau. Oftewel; voor mij?' grijnsde hij, waarna hij quasi hooghartig van hem wegkeek. Vrolijk, omdat hij merkte dat Sam zich wat ongemakkelijk ging voelen onder zijn eigen woorden, bleef Bellingar Sam aankijken. 'Mwha, altijd wel interessant om leraren in opkomst in het gewone leven tegen te komen, hoewel het nu lijkt alsof jou vrije tijd ook 24/7 uit je toekomstige baan bestaat,' grijnsde hij luchtig. 'Maar je bent hier dus pas net?' begon hij wat geïnteresseerde. Misschien onder het feit dat goeie sociale contacten onder leraren en diens stagiaires altijd voordelen had. Savador mocht hem al, dus dat was al helemaal goed meegenomen. 'Al kennis gemaakt met het schoolhoofd?' vervolgde hij rustig, duidelijk in voor een normaal gesprek.

Langzaam ontstond er weer een frons, maar de glimlach die op zijn lippen ruste sprak deze geheel tegen. Hij luisterde, terwijl zijn frons zijn ongeloof aangaf en zijn glimlach zijn amusatie. De jongen had blijkbaar een aangeboren talent voor overdrijven, zijn groot klinkende woorden waren hiervoor een duidelijk bewijs. Zelfs hun ouders, hun bloedeigen ouders, konden hun qua uiterlijk niet uit elkaar houden? Zoiets moest hij eerst met zijn ogen zien wilde hij het geloven, de jongen op zijn woord vertrouwen, met dit soort dingen, deed hij namelijk niet meer zo snel. ‘Je twéélingbroer doet luchtmagie?’ Opnieuw iets ongelovig en dit keer ook verbaasd. ‘Hm.. intressant.. en zeldzaam.’ Hij glimlachte de jongen toe. Hij kon nog net een zacht gegrinnik inhouden bij de reactie die hij kreeg op het toevertrouwen van het feit dat hij Luchtmagie Stagiaire was. Maar zijn vrolijke blik zakte weer iets weg toen bellingar hem ongegeneerd de woorden in z'n gezicht gooide die hij nog net had weten binnen te houden. Het enige wat hij op kon brengen was een schuldbewust en toegefelijk glimlachje. Hij was alles behalve arrogant, en zodra hij van zichzelf hóórde hoe hij zonet had kunnen overkomen wilde hij dan ook gelijk de woorden inslikken. Maarja, net iets te laat. Bellingar was niet dom. ‘Leraar in opkomst?’ Vroeg hij Bellingar, trok een wenkbrauw op. Dit laatste stond hem misschien iets arrogant, onbedoeld. ‘Ik móét.. stage lopen voor mijn studie. Stagiaire luchtmagie hier zijn op SSA was één van de mogelijkheden. Het is om mijn kennis te verbreden, niet om te specialiceren.’ Hij glimlachte de jongen nu vaagjes toe, gaf zo duidelijk aan dat er de mógelijkheid was om later leraar luchtmagie te worden. Meer niet, voor nu. ‘M-hm,’ Liet hij als instemmende geluidje horen. ‘Drie dagen geleden,’ Was hij aangekomen. ‘Ook ja,’ Opnieuw instemmend. ‘Drie dagen geleden,’ Een halve grijns trok bij hem voor een kort moment omhoog, om vervolgens weer weg te zakken. ‘Ik moet Master Savador nog trouwens spreken, opnieuw.’ Zijn blik kreeg nu iets bedachtzaams. ‘Hij lijkt me niet bepaald het persoon dat het erg op prijs stelt als ik gelijk de dag erna weer kom met vragen die ik daarvoor vergeten te stellen was, niet?’ Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij op naar Bellingar. Zijn woorden waren figuurlijk bedoeld. Die éne dag waren dan enkele dagen, maar alsnog. Bellingar zou wel begrijpen wat hij bedoelde.

Hij kon het ongeloof wel begrijpen van Sam, maar desondanks amuseerde hem dit. Hij zou nog eens opkijken als hij Nearvus zag, zijn broek zou er vanaf zakken. Het mooiste zou zijn als Nearvus nu binnen zou lopen, droogjes met een boek in zijn armen en Sam al even rustig gedacht zou zeggen, om vervolgens weer door te lopen om meer boeken te halen. Dan zou de grijns van Bellingars lippen echt voorlopig níet meer verdwijnen. Zijn blik werd wat ernstiger bij Sams woorden. 'Inderdaad, je zou denken dat de aanleg bij eeneiige tweelingen toch bij het zelfde zou liggen. Maar blijkbaar wilde Nearvus en ik vroeger toch íets zichtbaars anders hebben,' de grijns was al weer terug gekomen, lang serieus doen op zulke momenten kon hij niet. Behalve bij speciaal gezelschap, dan waren zijn nette houdingen erin gestamd. Zachtjes gniffelde hij onder het onschuldige glimlachje van de jongen, vond het wel grappig dat hij zich zojuist zo erg had zitten inhouden. 'Ach, je hebt wel gelijk denk ik dan zo,' mompelde hij, waarbij zijn blik over de boekenkasten heen gleed. 'Ik zou het eigenlijk niet weten, de enige boeken die ik open sla zijn mijn schoolboeken. Extra informatie zou voor mij niet nodig zijn,' bevestigde hij zijn gehele houding jegens extra leren. Zijn groengele ogen richtte zich weer op Sam bij zijn vragende woorden, om vervolgens te luisteren naar de rest. 'Hm, jammer,' klonk het wat bedenkelijk. 'Wat jonger grut als leraren zou fantastisch zijn. Vooral leraressen zie je hier weinig,' klonk het bijna teleurgesteld waarna hij naar voren leunde en met zijn ellebogen op de tafel steunde. Een glimlachje speelde op toen het bevestigd werd dat hij gelijk had. 'Ach, zolang je de goede houding hebt is er niets aan de hand. Een hele aardige kerel, je kunt er goed mee praten,' sprak hij goedkeurend, waarbij het bijna leek alsof zijn hoofd toestemmend mee knikte onder zijn eigen woorden. 'Ik denk niet dat je hem veel in zijn kantoor zal vinden,' begon hij, waarna hij wat naar voren leunde om dichter bij zijn gezicht te komen. 'Het schijnt dat er een ziekte rondvaart tussen deze schoolmuren. Enkele gevallen van zijn er al, niemand weet de symptonen. En het schijnt dat Savador een soort van pleegdochter heeft, óf iets dergelijks,' hij leunde weer naar achter, sloeg nonchalant zijn armen over elkaar voordat hij verder ging. 'En zij ligt daar ook. Ben benieuwd wat voor meid ze is.. Maarja, hij brengt zijn meeste vrije tijd in de ziekenzaal door,' hij had even gehaperd, was in zijn oude patroon gevallen bij de gedachte wat voor meisje het zou zijn die Savador tot pleegdochter zou nemen. Misschien Shadraans, het meest waarschijnlijk. Ondanks zijn ruime intresse in meisjes hadden de meeste Shadraanse vrouwen toch iets... eigenaardigs. Maar ach, je mocht ze niet allemaal over een kam scheren.

‘Precies,’ had hij zachtjes instemmend gemompeld toen Bellingar zijn eigen eerder gedachtengangen over tweelingen, eeneiige tweelingen nog wel, onder woorden bracht. Hij glimlachte met de jongen mee toen hij diens grijns zag, duidelijk vrolijk. Afwezig volgde zijn vingertoppen de rand van de kaft van het boek dat voor hem lag, zoekend om iets te doen te hebben. ‘Goed zo, hou die instelling.’ Moedigde hij de jongen aan toen deze sprak over extra informatie. Zijn woorden klonken gemeend, maar stonden nogal raar aangezien hij zelf juist een groot voorstander leek voor lezen. Breed glimlachend keek hij op naar Bellingar. ‘Anders eindig je net zoals mij. Hard werkend, nauwelijks rust.. En áls je dan rust heb, zelfs dan nog een boek pakken.’ Hij grijnsde nu. ‘Volgens mij is dat niks voor jou,’ Schatte hij zo. ‘Jammer?’ Verbaasd trokken zijn wenkbrauwen iets omhoog. Maar deze zakten alweer bij het horen van zijn woorden. Zodra hij over leraressen sprak sprong er een grijns tevoorschijn. Hóé hij er over sprak zei al genoeg. ‘Hm.. Hoor ik daar voorkeur voor ervaren vrouwen?’ Vroeg hij grijnzend, schoof het boek nu voor zich uit en leunde met zijn onderarmen op het vrijkomende deel van de tafel. Hij blikte in Bellingars ogen en ook zijn blik zei al genoeg wat hij met zijn woorden bedoelde. Vaagjes knikte hij mee met Bellingars woorden, een gewoonte. ‘Hij lijkt me oprecht.. eerlijk.. én hardgrondig.’ Bij zijn laatste woorden grijnsde hij lichtjes, doelend op het feit dat hij een understatement maakte. ‘Niet?’ Lichte verwarring nu. Hij keek Bellingar aan terwijl langzaam een frons ontstond. Zijn woorden klonken als een zelfverzonnen spookverhaal, niet realistisch. ‘Niemand weet de symptonen?’ Nu trok bij hem ook een wenkbrauw op. ‘Je bedoeld waarschijnlijk de oorzaken,’ Raadde hij maar, grijnzend keek hij Bellingar aan. ‘Maar,’ Zijn blik werd weer bedachtzaam. ‘Kan ik het dan wel maken om daar langs te komen? ..’ Hij keek iets moeilijk. ‘Vind hij dat niet erg?’ Hij zal wel kijken, zo dringend was zijn vraag niet. Hij had tenslotte het hele jaar. Met een lichte frons keek hij Bellingar aan, ‘Denk je nou werkelijk op een manier na over de dochter van het schoolhoofd zoals ik denk dat je aan het denken bent?’ Struikelde geen eens over zijn woorden terwijl hij deze zin uitsprak, bleef Bellingar enkel aan kijken met een lichte frons. ‘Je weet dat dat wel erg ver gaat? Volgens mij interesseerd het Master Savador niks als je andere meisjes hun harten breekt, maar als je aan zijn dochter komt..’ Zijn ogen gleden weg, alsof Bellingar zelf wel kon bedenken wat hij wilde zeggen. ‘Tot welke klas gaat deze school?’ Vroeg hij opeens, woorden die nogal fout konden woorden opgevat na het onderwerp hiervoor. ‘En vertel nog is wat meer over die ziekte,’ Kon het niet helpen dat hij hier enige intresse voelde. En sowieso. Als hier één of andere ziekte rondhing, onbekend, wilde hij er wel van op de hoogte zijn. Maar zijn woorden klonken alsof hij zijn vraag hiervoor wilde doen vergeten door Bellingar.

Er kroop een hartelijke lach naar boven bij Sams woorden. 'Stel je voor, moet ik niet hebben nee,' grijnsde hij instemmend, schudde daarbij zijn hoofd om zijn woorden nog eens te verduidelijken. Als hem eindigen was niets voor Bellingar. 'Maar ach, mijn toekomst ligt al vast. Jij kan nog kiezen of je de jonge, populaire leraar wilt worden of dat je een ander gebied op wilt gaan,' grijnsde hij luchtig, al zijn hele leven wetend dat het zíjn taak was het familie bedrijf over te nemen. Maar ach, vrijheid had hij wel, zolang zijn toekomst maar het zelfde bleef. Ontspannen zakte hij wat onderuit op zijn stoel, leek de hele tijd geen geschikte houding te kunnen vinden om langer dan vijf minuten in te blijven zitten. 'Ervaren vrouwen, meisjes. Allemaal zuiver en puur als je het mij vraagt. Ervaren is leuk voor jezelf, maar onervaren kan ook de nodige amusatie opwekken,' glimlachte hij nonchalant, alsof ze het over koetjes en kalfjes hadden en niet over de avontuurtjes met het andere geslacht. Hij wist niet hoe ver Sams gedachtes doorgingen, maar op dit moment hield hij het aardig oppervlakkig. Ook iets nieuws voor hem, dat wel. Vrolijk gingen zijn ogen weer terug naar Sam bij zijn mening over Savador. Hij knikte instemmend, een scheve glimlach op zijn lippen en zijn armen losjes over elkaar op zijn borst steunend. Hij schudde zijn hoofd, als teken dat Sam fout zat. 'Nee, de symptomen worden ook niet vrij gegeven. Volgens mij nogal dom, want zo kan je jezelf niet in de gaten houden voor het geval jij het ook krijgt. Maar ze willen blijkbaar zo min mogelijk mensen die het weten. Maar volgens mij hebben ze ook geen fláuw idee waar het vandaan komt. Het enige wat ik zeker weet is dat Savador weinig tijd doorbrengt in zijn kantoor,' besloot hij zijn conclusie met een verzekerde trek op zijn gezicht, bleef voor dit moment in zijn ontspannen houding zitten. Hij sloeg zijn ogen op om Sam weer aan te kijken bij zijn vraag. 'Ik weet het niet. Ten eerste weet ik niet wat voor relatie je met hem hebt, of hij je mag of niet. Dat is waarschijnlijk het grootste ding waar je rekening mee moet houden,' grijnsde hij, als teken dat als Savador hem niet mocht hij waarschijnlijk maar gewoon moest wachten. 'Maar verder moet je het zelf weten. Jou leven,' het laatste kwam er uiterst kalm uit, hoewel de brede grijns die daarna doorbrak alles verried. 'Het is een vrouw, een meisje,' verdedigde hij zichzelf, waarbij zijn handen omhoog kwamen en beschermend voor zijn borst bleven hangen, zijn handpalmen naar Samuel toe. Een jammer geluidje verliet zijn lippen bij Sams volgende woorden, dat het niet zo slim was om zó over de pleegdochter van het schoolhoofd te denken. 'Nu is het... fout. Dat maakt het nog aantrekkelijker,' kreunde hij hopeloos, waarbij hij weer naar voren kwam en zijn armen op de tafel legde. Zijn hoofd plofde in het kuiltje ertussen, alsof hij zijn lijden nog eens wilde benadrukken. Zijn kin kwam omhoog, keek met alleen zijn ogen over zijn armen naar Sam. 'Zesde. Leeftijd van achttien jaar. Tenminste, als je niet bent blijven zitten,' glimlachte hij, hoewel dat maar zwak was te zien doordat alleen zijn ogen zichtbaar waren. Hij legde zijn kin op zijn onderarmen, grijnsde veelbetekenend naar Sam. 'Hoezo? Nog steeds single?' zijn wenkbrauwen schoten even op en neer. Luid liet hij de lucht uit zijn wangen blazen, rechtte zijn rug weer en keek bedenkelijk langs Sam heen naar een willekeurig punt. 'Tja, ik weet eigenlijk niet zo heel veel meer. Als ik het goed gehoord heb zijn er nu ongeveer vier gevallen. Geslachten niet bekend, maar de doktoren weten volgens mij niets om te doen. Maar jij moet je bij je werk houden, meneer,' grijnsde hij, als teken dat Sam zich maar bij zijn stage moest houden. 'Maar als je toch nieuwsgierig bent, iets wat ik eigenlijk ook wel ben, kan ik je wel naar de ziekenzaal toe leiden,' vriendelijk keek hij hem vragend aan.

Wat vaagjes had hij met zijn ogen weggerold toen hij Bellingar over zíjn toekomst hoorde spreken, reageerde er verder niet op. Langzaam trokken lichtjes beide wenkbrauwen bij hem op, onzichtbaar onder zijn warrige pony, toen hij hoorde hoe de jongenman tegenover hem sprak over vrouwen. Hij keek de jongen alleen maar aan, gaf er verder geen commentaar over. Duidelijk dus niet dat hij op die manier erover dacht. Zuiver en puur, dat natuurlijk wel. Dat was elke vrouw. Maar hoe haalde hij het in zijn hoofd om met elk te kunnen .. spelen? En daarnaast, hoe lukt het hem in godsnaam? Langzaam ontstond een niet-begrijpende frons. De symptonen waren niet vrijgegeven? Dom, meer dan dom. Waarom zou de school zoiets doen? Waren de ouders al ingelicht? Hij was blij dat hij het van de jongen hier tegen over hem te horen kreeg, kwam hem eigenlijk per toeval tegen. Vaagjes keek hij voor een moment in het niets. Dalijk had hij er helemaal niet van gehoord, en dan? Wáárom werden ze er niet over ingelicht? ‘Ze willen geen paniek veroorzaken,’ Mompelde hij zachtjes tussen Bellingar door als verklaring van het gedrag van het bestuur hier. ‘Alsnog onnozel,’ Gaf hij gelijk zijn mening. Met ophelderende ogen keek hij weer op naar Bellingar, uit zijn eigen gedachtenkronkels getrokken. Hij knikte een enkele keer. ‘Hij is mijn baas,’ Gaf hij gelijk simpeltjes aan toen Bellingar niet wist wat voor relatie hij met Savador had. Zijn mondhoeken krulde nu vaagjes om. ‘Ik ben de stagiaire, hij is de hoofdmeester.’ Nog kindelijker, een grijns speelde omhoog. Hij haalde eenmalig zijn schouders omhoog. ‘Ik weet 't niet.. We gaan eerder met elkaar om als collega's die elkaar totaal niet kennen, waarvan één duidelijk een stuk hoger staat dan de ander.’ Hij glimlachte afwezig, zijn uitleg iets omslachtig misschien. ‘Hm..’ Klonk het zachtjes vanaf zijn kant, waarna hij een lichte zucht slaakte en zijn blik afwende. Bedenkelijk keek hij voor een moment voor zich uit. Misschien moest hij er later maar op terug komen, opdringerig over komen gelijk in je eerste week leek hem zelf niet bepaald gewenst. Langzaam gleed zijn blik weer terug toen Bellingar duidelijk het besluit op hemzelf schoof. Lichtjes trok een wenkbrauw op, tot dat hij Bellingars verderre woorden hoorde over de dochter en een grijns schoot bij hem omhoog. Zacht lachend keek hij toe hoe de jongen tegenover hem zijn hoofd liet neervallen in zijn armen. ‘Jongen, ik zou je maar inhouden. Voor je eigen best wil dan,’ vertrouwde hij hem toe. ‘Volgens mij is Master Savador niet iemand waar je graag problemen mee wilt hebben,’ Wilde zo zeggen dat je het dan geheid ging verliezen. 'Nog steeds single?' Deze woorden deden een lach omhoog kruipen, ééntje die hij niet kon onderdrukken. ‘Pardon?’ Klonk het lachend. ‘Ik hoef geen meisje van 15. Niet zo geïnteresseerd in pedofilie.’ Legde hij maar gelijk uit. Hij bracht één hand omhoog en ondersteunde hiermee zijn kin, luisterde naar Bellingar. ‘Hmm..’ Klonk het uiteindelijk toen hij uitgesproken was. ‘Nee hoeft niet. Ik ga wel een ander keertje. Komt nogal opdringerig over, niet?’ Met een lichte, vragende frons keek hij naar Bellingar. ‘Hem, nú al zelfs, opzoeken via de ziekenzaal. Enkel omdat ik heb gehoord dat zijn dochter daar ligt? .. Nee.. ander keertje.’ Een lichte grijns kwam tevoorschijn, ‘Sorry,’ Bood hij zijn excuses aan Bellingar. ‘Moet je zelf maar een keer de schoolhoofds dochter gaan opzoeken,’ Zijn grijns leek breder te worden. ‘Was je trouwens echt opzoek naar je broer of verveelde je je gewoon?’ Grinnikte nu zelfs zachtjes. Zo veel intresse leek hij niet meer te hebben in zijn broer, iets wat zijn neerploffing op de stoel helemaal aan het begin al had aangegeven. Een gedempte plof was opeens hoorbaar en een witachtige rookwalm verscheen. Het zoog in elkaar, tot dat er duidelijk zichtbaar een fret ontstond. In het middenstaand van de tafel. Zijn zwarte kraaloogjes gingen van zijn baasje door naar Bellingar die ook aan de tafel zat. Zonder iets te zeggen bleef hij de jongen aankijken, zijn ogen strak. ‘Oh, hé Sjoerd.’ Klonk het iets verveeld vanaf zijn kant.

Hij had Sams tussendoorgaande opmerkingen eigenlijk niet geheel opgevangen, had er daarom ook geen reactie op gegeven en was vrolijk doorgegaan met het vormen van een verhaal bij zijn opgevangen informatie. Hij zuchtte overdreven bij Sam antwoord. 'Ja dat snap ik,' mompelde hij quasi geïrriteerd, waarbij hij wat norsig schuin weg keek als benadrukking. 'Of hij je mag of niet, dat is het dunne randje waar je bij na moet blijven denken,' glimlachte hij nu weer, had zijn hoofd tegelijkertijd terug gedraaid alsof hij nooit zo negatief had gekeken. Hij knikte verder, waarschijnlijk had Sam gelijk. Het was misschien nogal kortdag om te beslissen of Savador hem mocht of niet, dat kon soms binnen een blik of opmerking veranderen. Geduldig zakte hij weer achteruit terug in zijn stoel, bleef Xavier rustig aankijken terwijl deze dacht. Ondertussen gingen zijn eigen gedachtes met hem aan de haal, bedacht zich dat de naam en afkorting bij Sams namen nogal onlogisch waren. Xavier Samuel, oftewel Sam. Lastig, als hij het er niet bij vermeld had. Zijn gedachtegang werd weer onderbroken bij zijn stem. Wat sipjes keek hij weer over zijn armen heen, nadat Sams lach zachtjes hoorbaar was geweest. 'Mwha, waarschijnlijk wel. Maar dat maakt er niet bij dat het oppervlakkig mag blijven,' hij had zichzelf een reden gegeven om weer vrolijk omhoog te komen. Hij wapperde zijn waarschuwing luchtig weg. 'Waarschijnlijk zou hij mij alleen maar goed vinden voor zijn dochter. Laten de banden tussen hem en ons nou goed voor de bakker zitten,' kalmpjes keek hij weer op, zijn houding al vertellend dat hij niet loog. Zijn wenkbrauwen kwamen wat omhoog, waarbij hij Sam vragend aankeek. 'Er zitten hier genoeg meiden van zeventien en achttien. Ik bedoel, sommige zijn werkelijk onweerstaanbaar,' luchtig glimlachend zakte hij weer achteruit tegen de stoelleuning, zijn gedachtes voor een moment bij Sheena. En daarbij, hij had genoeg andere mogelijkheden zien lopen. Maar Samuel had gelijk, hij zag er niet echt uit rond de achttien, dus daar zou misschien een probleem bij zitten. Wat teleurgesteld zakte zijn schouders naar beneden, zag letterlijk zijn geweldige plan in duigen vallen. Ook zijn grijns was afgeflauwd tot een simpel en treurig mondje. 'Aaah,' klonk het mismoedigend, waarbij hij teleurgesteld opkeek. 'Ik dacht eindelijk een medestander te vinden om de geheimen van de school te ontrafelen. Maar nee, meneer laat me weer in de steek,' dramatisch was zijn stem harder geworden bij bepaalde punten, waarbij hij hoofdschuddend zijn hoofd liet hangen. Bij zijn volgende vraag kroop hij weer wat verbaasd omhoog. 'Ja, maar na vijftien rondjes te hebben gelopen dacht ik maar gewoon op hem te wachten. Om nou de hele school rond te rennen heb ik ook geen zin in. En hij komt hij eigenlijk wel elke dag, dus zou ik hem vanzelf wel zien. Behalve als hij natuurlijk al geweest is,' klonk het op ten duur bedenkelijk, waarbij zijn ogen de rijen boekenkasten afdwaalde. 'Maarach, daarbij heb ik natuurlijk wel weer jou ontmoet. Handig, in dit soort momenten,' grijnsde hij, waarbij hij zijn armen uit elkaar had gestrekt alsof hij Sam een knuffel wilde geven, of tenminste een uitnodiging tot. Jammer dat de tafel in de weg stond. Zijn armen zakte naar beneden onder het zachte plofje dat hoordbaar was, waarbij zijn groengele ogen naar de plek van de rookwalm werd getrokken. Wat beduusd keek hij ernaar, waarbij het langzaam een vastere vorm aannam. Zijn gezicht verharde, zijn lichaam kroop langzaam naar achter terwijl zijn handen op de tafel zich reflexmatig tot vuisten balden. Hij had het kunnen weten dat Xavier Samuel een huisdier had, iedereen leek zo'n onnozel díng te hebben. Dieren, onddergeschikt en alleen goed voor proeven of uitroeiing. Naja, eten zijn ze ook perfect voor. De drang kriebele weer omhoog, om zijn handen om het diertjes lichaam te sluiten en hem zonder genade de rug hebben gebroken. Doordat zijn harde, bijna woedende ogen op het diertje waren gericht had hij de simpele begroeting van Samuel niet opgemerkt. 'Horen dieren niet buiten?' klonk zijn stem duidelijk onder dwang rustig. Eigenlijk wilde hij al opstaan en weg benen, had genoeg gehoord dat hij zijn woede niet mocht botvieren op andermans dieren.

‘Hmm,’ Had hij enkel zachtjes en vaag laten horen toen Bellingar beweerde dat zijn band met Savador toch redelijk sterk was. Hij keek de jongen aan met een lichte frons. Zijn blik stond gemeend, maar hij had er teveel dingen overdreven uit laten flappen om het weer gelijk te kunnen geloven. ‘Alsnog, geen intresse,’ Zei hij maar toen Bellingar hem toevertrouwde dat er ook genoeg meisjes waren van meer zijn leeftijd. Langzaam kropen zijn wenkbrauwen weer iets omhoog. ‘Onweerstaanbaar hè?’ Hij keek Bellingar aan. ‘Dus sommige heb je al verwend, wil je zeggen,’ Zijn één mondhoek trok verder omhoog zodat een iets scheve grijns ontstond. Zijn grijns zakte weer weg, bleef hangen in een glimlach toen hij Bellingars, zoals verwacht, overdreven teleurstelling zag. De geheimen van de school nog wel. Dus de dochter van het schoolhoofd viel onder dé geheimen van de school. Interessant. ‘Sorry,’ Bood hij opnieuw zijn excuses aan toen Bellingars klaaggezang leek te zijn gestopt, maar zijn excuses klonk niet gemeend onder zijn geamuseerde glimlach. ‘Ah, begrijpelijk,’ Liet hij zachtjes horen toen de jongen tegenover hem antwoord gaf op de vraag over zijn broer. ‘En dat had je natuurlijk niet willen missen,’ Grijnzend keek hij de jongen weer aan. Hij bleef de jongen nu grijnzend aankijken waarbij hij ook een wenkbrauw optrok toen hij het toereikende gebaar zag, keek onbewust zeer charmant op deze manier. Op het moment dat hij weer tegen Bellingar wilde spreken werd zijn aandacht getrokken door het welbekende rookpluimpje, zag Sjoerd tevoorschijn komen en begroette hem standaard. Zijn blik gleed weer terug naar Bellingar, waar het iets verharde. Een niet-begrijpende blik werd zichtbaar, terwijl hij Bellingars duidelijke veranderde houding bekeek. "Noujá zeg!" Klonk het beledigt van Sjoerd zijn kant. "Je hoeft niet zo'n toon tegen me op te zetten! Hóór," Kaatste hij Bellingar terug. "Sam, wie is deze gozer? Ik mag hem nu al niet," Trippelend liep hij naar Sam toe, deze had zijn aandacht ook op Sjoerd gericht. ‘Je moet niet alles zo persoonlijk opvatten, Sjoerd.’ Zei zijn kalme stem. ‘Je ziet er nou eenmaal uit als ongedierte, zoals ik al zo vaak heb gezegd.’ Zijn mondhoeken krulde om bij het horen van het sissende en geërgerde geluid van Sjoerd. ‘Niet te persoonlijk,’ Herrinerde hij de fret nogmaals, sarrend omdat hij zelf ook wel wist dat Sjoerd enkel zo siste omdat hij geen enkel woord kon vinden om zijn frustratie mee te uiten. ‘Kom,’ Mompelde hij zachtjes naar de fret waarna hij zijn hand uitstak. Een bekend gebaar voor het diertje, want het plofte weg in een rookwalm en kwam vervolgens weer tevoorschijn in die zelfde rookwalm, nu zittend op Sams schouder. Sam trok zijn hand weer terug, had de fret aangeboden om via zijn arm omhoog te kunnen kruipen. Zijn blik ging naar Bellingar, het geen wat hem weer deed herrineren dat heel zijn houding van nonchalant, rustig en vrolijk was omgeslagen naar hard, koud en gecontroleerd zodra de fret was verschenen. Lichtjes trok hij een wenkbrauw op, vragend. ‘Heb je 't niet op dieren?’ Klonk het luchtig vanaf zijn kant, zat er overduidelijk niet mee. ‘Bellingar, eerlijk gezegd heb ik nogal honger. Zin om mee te gaan naar de aula?’ Vroeg hij toen maar, kwam al overeind waarbij hij zijn stoel naar achteren schoof.

Een speelse, hoogst onschuldige grijns was te zien op Bellingars gezicht bij Sams woorden die gevolgd werden door een schuine grijns. 'Hmhmm,' klonk het als veelbelovend antwoord, waarbij hij het onderwerp liet rusten. Meer dan dit ging hi jer niet op in, zo goed kende hij Sam ook niet dus zijn avontuurtjes bleven nog even voor hem. Quasi hooghartig negeerde hij de onserieuze sorry van Sam, bleef heimelijk in zijn eigen teleurstelling hangen die weerspiegelde door een sip gezicht. Lachend reageerde hij op Sams bijna plagende woorden waarbij hij knikte. 'Voor geen goud,' klonk zijn antwoord honend, met een brede glimlach op zijn mond die niet erg serieus te nemen was door de grootte ervan. De ontspannen houding van de gladde Bellingar spoelde weg als sneeuw voor de zon, zijn groengele ogen schoten zowat vuur zodra het mindere wezentje zich durfde te vertonen. Zijn ogen verwijdde, door de achterwaartste schrik reactie van zijn lichaam helde hij bijna met stoel en al achterover. Hij kon nog net zijn evenwicht bewaren, had de stoel hierbij wel luid piepend naar achter geschoven zodra het dier zijn bek open deed. 'D-dat ding... het praat,' klonk het onbegrijpelijk, voor een moment was alle ingehouden woede verdwenen uit zijn lichaam. Zijn armen opgeheven onder zijn schok, zijn verwijdde ogen naar het kleine, miezerige diertje. Toen drongen de betekenissen van de woorden bij hem door. 'Let op je woorden, schurftig ding,' gromde hij, weer terug in de woedende houding waarbij zijn ene hand zich tot een klemmende vuist had gemaakt. Hij snoof laaghartig, zijn blik nog steeds op het beest gericht. 'Nee, onderkruipsels zijn het niet waardig om naast te leven,' spugde hij zijn mening hartgrondig uit, waarbij hij weer terug zakte in zijn stoel. Met zijn duim en wijsvinger pakte hij de brug van zijn neus vast, sloot zijn ogen en haalde een paar keer diep adem. 'Sorry, onze meningen verschillen vast en zeker. Ik zal je nooit vragen die van jou te veranderen. Die onderkruipsels heb ik gewoon liever niet in mijn buurt, in welke vorm dan ook,' sprak hij daarna rustiger, hoewel de lichte trilling in zijn stem hoorbaar was. Een bewijs dat het behoorlijk veel moeite koste om zijn afkeer in te houden. Zijn ogen schoten open bij de al net zo luchtige vraag of hijzelf honger had. Zijn wenkbrauwen kropen wat omhoog. 'Als dat ding weg blijft wel ja,' bromde hij, stond met een ruk op om duidelijk te maken dat ze nu weg gingen, en die fret dus nú moest verdwijnen.

‘Uiteraard,’ Had hij enkel zachtjes als commentaar gegeven op Bellingars waarnemingen. Zijn gezicht uitgestreken en kalm. Hij moest eerlijk zijn, zo'n overdreven reactie op zijn Sjoerd had hij nog nooit eerder gehad. De meeste vonden hem óf schattig óf ontzettend vies. Deze jongen leek het meer als de kleine duivel in eigen persoon te zien. Lichtjes krulde zijn mondhoeken om in een klein glimlachje. Ergens was Sjoerd dat ook wel, maar niet op de manier zoals Bellingar dat bedoelde tegenover hem. Een groot gesis was als snauwend antwoord te horen op Bellingars belediging, blazend haast zoals een kat deed. De haren op de rug van de zacht kaneelkleurige fret vlogen overeind. ‘Bel, alsjeblieft, hij kan nogal opvliegend zijn..’ Probeerde hij er tussen te komen, ‘En hij kan aardig hard bijten.’ Voegde hij eraan toe, als een soort van waarschuwing. Maar zijn stem klonk te kalm, te luchtig, om het serieus op te vatten. Een wenkbrauw trok nu toch bij hem op, de eerste gezichtsuitdrukking die van zijn gezicht was af te lezen, zodra hij antwoord kreeg op zijn eerder gestelde vraag. ‘Aha,’ Gaf hij enkel als reactie terug. Hij ging er maar niet op in, wist dat het een ellenlange discussie ging worden waarbij ze toch niet tot een overeenstemming konden komen. Een eerlijk gezegd, mocht hij de jongen wel. Dus om het nu alweer gelijk te verpesten zou zonde zijn. ‘Nogal ja, kan ik je verzekeren.’ Gaf hij toe toen hij Bellingars onderstellende woorden hoorde terwijl deze zichzelf weer onder controle probeerde te krijgen. ‘Misschien kunnen we wat dingen- Sjoerd néé!’ Na een waarschuwend hard en luid gesis sprong het beest van Sam zijn schouder, halverwege in zijn sprong plofte het al uit elkaar in een kleine rookwalm. In een simpele beweging had Sam zijn hand opgestoken. Sjoerds momentopname, al vliegend door de lucht en half opgaand in rook, werd totaal stilgelegd. Bevroren in zijn beweging, beschermt tegen de tijd. ‘Apparent Fumo,’ Sams vuist ontspande zich en alle kleine deeltjes van Sjoerd zogen zich weer naar elkaar toe zodat hij er weer uitkwam als een hele fret. Hij stak net zijn hand uit, precies het goede moment leek het wel, om Sjoerd op te vangen uit de lucht; weer toegelaten om te kunnen bewegen. ‘Ik zei nee,’ Sprak hij de fret nog een keer toe alsof het een kind van zeven was. ‘Ik waarschuw je, hij kan vuurspugen. Niet zo'n goed idee dus,’ "Wat wil je zeggen, dat je zijn kant kiest?" De woorden, op zo'n beledigende manier dat je je er haast terplekke schuldig door ging voelen. ‘Nee Sjoerd, ik bescherm je tegen je eigen domme acties.’ "Ga je naar de aula?" Nog steeds beschuldigent. ‘Ja,’ Sams eigen stem kalm. ‘Ik heb honger,’ Legde zijn eerdere antwoord uit. ‘Van mij mag je gewoon mee,’ "Néé, het hoeft al niet meer!" Hartverscheurend nu. ‘Sjoerd, je weet dat je overdrijft.’ "Níét!" Koppig, de kleine kraaloogjes gevuld met vocht. Leek het tenminste. ‘Sjoe-’ Zucht. De kleine fret was in zijn handen opgegaan tot rook, hield hem dit keer niet tegen. Langzaam keek hij op naar bellingar, die nog steeds aan de andere kant van de tafel stond. ‘Naja.. Hij gaat dus niet mee,’ Klonk het droog, alsof de gebeurtenissen van net hem allemaal niet zoveel deden. ‘Zullen we gaan?’

Zijn vuistend balde zich - als dit eigenlijk nog wel mogelijk was - nog strakker tot vuisten, voelde zijn bloed langzaam hoger worden van temperatuur onder het neidige gesis van het beest. Voor een moment vergat hij dat het kon spreken, zag het weer als het ongedierte wat elk dier was. 'Als hij niet oppast is hij gebraden fret,' in zijn stem klonk het duistere verlangen, iets wat vertelde dat hij ook maar geen moment zou aarzelen om het beest af te branden, desnoods zijn nek om te draaien. Geen vriendschap kon tegen zijn innerlijke haat, neerbuigende gevoel jegens dieren. 'Als hij zijn hondsdolheid maar bij zich had,' sprak hij walgend, een grotere walging in zijn groengele ogen zichtbaar. Hij had zijn schouders naar achter gekanteld, zijn rug gerecht waarbij zijn statige houding alleen maar neerbuigender werd jegens het beestje. Zijn voet zette zich al naar achter, zijn hand had zich met een ruk naast zijn been verplaats waarbij zijn hand gestrekt was en een likkende vlam bij zijn handpalm zichtbaar was. Vechttechnieken was hij in getrained, dus als dat beestje van plan was aan te vallen kon hij het krijgen. Zijn wenkbrauwen trokken wat sceptisch omhoog toen het enige wat hij zag een rookwalm was, het allereerste teken van dat diertje voordat het zijn gehele vorm had aangenomen. 'Wat the...' klonk het mompelend in zichzelf gekeerd. Beledigend sloot zijn hand zich weer, verdween de vlam, toen het diertje weer terug kwam en werd opgevangen door Sam. Zijn kaken verstrakte, zei niets hardop hoewel zijn gedachtes de meeste zinnen vormde. Hij kon het niet laten zijn schouders iets te laten zakken, met opgetrokken wenkbrauwen - de walgende blik nog steeds niet weg uit zijn ogen zodra deze op de fret werden gevestigd - toen de discussie zich tussen de twee voorstzetten. Dat dier leek wel emoties te tonen, iets wat natuurlijk voornamelijk onwaarschijnlijk was. Dat zou allemaal aangeleerd zijn, dieren voelde niets. Dachten niets. Kónden niets dan vies zijn en luisteren naar orders door de mens opgelegd. 'Issie weg?' klonk het bars, waarbij Bellingars armen over elkaar werden geslagen en zijn afkerende blik door de omgeving gleed, zoekend naar een mogelijk stofwolkje waaruit dat verdomde beest weer tevoorschijn zou springen. Zijn ogen schoten terug naar Sam bij zijn luchtige woorden. 'Ja, is goed,' beantwoorde hij hem nog wat stijfjes, waarna hij met hem mee liep naar de aula. Nearvus zou hij wel later zoeken, dat kwam nog wel. Op veel plekken zou die gozer niet kunnen zijn. Terwijl ze liepen ontspande Bellingars houding langzaam weer, iets wat ook zichtbaar was uit de vlotte blikken, overdreven babbeltjes en handelingen en zijn vleiende blikken naar de langslopende meiden. 'Dus, Sam. Zoals ik hoorde heb je niet veel succes bij de vrouwen. Of niet zoveel ervaring, zo kan je het ook noemen,' ontspannen glimlachend keek hij opzij naar Sam, duidelijk dat dit een doodnormaal onderwerp was bij hem. 'Zal de meester je eens wat tips geven, gewoon om je wat op weg te helpen. Mannen van jou leeftijd hebben ook zo hun behoeftes,' grijnsde hij nu, sloeg hem vriendschappelijk tegen zijn rug waarna zijn handen in zijn broekzakken verdwenen en hij met een nonchalante charmantheid de aula inliep.

[Change of plans, van Eloo moest ik persoo nu gaan reageren. Dus. Daar zal vast een reden voor geweest zijn... O.o]

Myst zag er eindelijk wat beter uit, nu ze al een aantal nachten achter elkaar meer dan 4 uur geslapen had en weer iets at, iedere dag. Ze was langzamerhand beterend, althans zo leek het. Vanbinnen voelde ze zich geen steek beter, maar ze moest ermee om leren gaan, ze kon niet altijd maar blijven zitten, wachtend op betere tijden. Dat moest ze niet meer doen, zelfs Laurens had gezegd dat ze er afschuwelijk uit zag, dat ze weer normaal moest gaan doen. Dus had ze besloten, hoeveel moeite het ook kostte, gewoon verder te gaan met haar leven, beetje bij beetje. En ze had zichzelf opgelegd zo veel mogelijk in gezelschap van mensen te blijven, en als dat niet mogelijk was, zichzelf te dwingen iets te gaan eten. Helaas waren Laurens en Ephony nog op de ziekenzaal, dus ze kon niks met hen gaan doen. Ze had geen idee waar Nearvus uit hing, dus van Bellingar ook niet. Die twee gingen meestal overal met zijn tweeën heen. Uiteindelijk, nadat ze een dikke maillot, een spijkerrokje en een trui aan had getrokken, besloot ze zichzelf aan haar eigen regels te houden. Ga eten. Dacht ze, waarna haar geweten droogjes antwoordde: Zo veel als je kunt. Ze hoopte dat het iets meer dan een half pistoletje zou zijn, want anders zouden mensen serieus gaan denken dat ze óf anorexia óf boulimia nervosa óf iets anders ernstigs had wat alles van haar lichaam vrat. Ze zuchtte lichtjes, haalde nogmaals een borstel door haar haar wat weer een klein beetje zijn normale glans terughad, en liep richting de deur van de lichtetage. Eenmaal met haar hand op de deurknop, sloot ze kort haar ogen, zichzelf overtuigend dat dit echt nodig was. Kom op. Daarna liep ze rustig de trap af, haar enkel nu helemaal genezen, zelfs de tape mocht eraf. Ze glimlachte lichtjes toen de winterse zon haar door een van de kleine raampjes bij de trap toescheen. Zie je wel, je moet de zon zelf opzoeken. Hij komt heus niet naar je toe. De lichte glimlach bleef om haar lippen terwijl ze de aula naderde. Daar aangekomen keek ze even rond, hopend iets lekkers én gezonds te vinden. Uiteindelijk vond ze, na wat ronddolen langs de tafels met eten, een broodje gezond. Ze pakte een bord, legde het erop en liep naar een verlaten tafel, waar de zon op scheen. Ze sloot haar ogen kort, genietend van het zonlicht. Daarna keek ze moeilijk naar haar broodje, langzaam het plastic folie eraf pellend. God wat is ie groot. Dacht ze, haar blik ietsje moeilijk. Toen ze het eenmaal eraf had nam ze een slome, kleine hap, en kauwde al even sloom, waarna ze hem walgend doorslikte. Bah, nu al geen honger meer. Ze sloot haar ogen en besloot alleen nog aan het zonlicht te denken, waarna ze hap voor hap door haar keel dwong.

Doesn't matter c:

Hij beantwoorde Bellingars vraag niet, puur omdat het hem retorisch in de oren had geklonken. Sjoerd was zonet verdwenen, natuurlijk was hij weg. Dan hoefde Bellingar het niet nog een keer te vragen. Stilletjes bleef hij staan, wachtend op Bellingar die even zijn moment nodig had om weer te ontspannen. ‘Oké, mooi.’ Mompelde hij vervolgens toen Bellingar d'r mee instemde om naar de aula te gaan. Hij liep om de tafel heen om hierna met de jongen mee te lopen naar de uitgang van de bibliotheek. Hij zweeg, had niks boeiends te vertellen en Bellingar was nog steeds een beetje stijfjes. Zelf had hij geen zin in ruzie dus wachtte hij maar, tot dat Bellingar weer geheel ontspannen leek te zijn. Af en toe gleed zijn blik naar de jongen naast hem, zag hoe hij langzamerhand, terwijl ze dat kleine stukje liepen, weer veranderde in zijn oude ik. Af en toe fronste hij lichtjes zijn wenkbrauwen, kon het niet helpen dat na de vijfde keer zelfs iets geïrriteerd zijn gezicht vertrok toen ze wéér stil moesten staan omdat híj zo nodig met één of ander meisje een korte conversatie moest houden. Geduldig wachtte hij dan wel, hield zijn mond. Maar stiekem was hij blij toen hij uiteindelijk de gang herkende die naar de aula toe leidde. ‘Hm?’ Antwoordde hij wazig toen bellingar opeens zíjn aandacht trok. Moest hij zich niet bezig houden met dat meisje daar op 1 uur, recht voor hun neus die hun kant op kwam? Verbaasd keek hij dan ook iets om toen Bellingar gewoonweg een volledige zin formuleerde zonder zijn aandacht af te laten leiden door het meisje die wel overduidelijk haar blik hun kant op liet glijden. Bellingar had dus duidelijke zelfbeheersing en controle als het er nou eenmaal op aan kwam. Maar toen eenmaal de beteknis van Bellingar zijn woorden doordrong vergat hij het kleine onnozele dingetje. Hij wist het niet. Moest hij geïrriteerd zijn of lachen? ‘Volgens mij verschillen wij nogal op het gebied qua vrouwen,’ Gaf hij uiteindelijk als reactie, dit keer serieus. ‘Naar mijn idee is er maar één.. volgens mij naar jouw idee allemaal.’ Alsnog brak er nu een klein glimlachje bij hem door, keek licht geamuseerd om naar Bellingar om diens reactie te zien. ‘Behoeftes?’ Hij kon het niet helpen dat het woord over zijn lippen kwam als herhaling, nog net voordat hij de vriendelijke schouderklap van Bellingar kreeg. ‘Natuurlijk..’ Gaf hij toe, eerlijk. ‘Maar ondanks dat ga ik me niet loslaten op de eerste en beste vrouw die ik tegen kom en er zo wel dan redelijk uit ziet zodat ik me behóéftes kwijt kan.’ Hij was even stil. ‘Zoals jij,’ Voegde hij er toen toch nog maar aan toe. Hij glimlachte terug, zijn glimlach ook gemeend en geamuseerd. Zijn ogen rolde lichtjes weg toen hij zag wat voor overgang Bellingars houding had zodra ze de Kantine inliepen. Gewoontjes als hij zich nu voelde liep hij mee langs Bellingar, gelijk door naar het eten. Terwijl hij het dienblad pakte en langs het eten liep sprak hij verder, ‘Te kort of niet,’ Gaf zo ook duidelijk aan dat Bellingar ergens dik gelijk zat met zijn woorden hiervoor. Tenminste, zo kon je het opvatten. ‘Ik wacht wel.’ Hij plukte een broodje met kaas uit het schap en legde dat op zijn bord, naast zijn melk. ‘Waar zullen we gaan zitten?’ Hij draaide zich om, bekeek de volle kantine. Zijn blik gleed rond, terwijl hij weer met Bellingar meeliep. Afwezig kwam het globaal rondglijdend uiteindelijk te hangen op een opvallende groene haardos. Zijn blik bleef hangen, zolang dat uiteindelijk zelfs het meisje omkeek en hun blikken kruisden. Zelfs toen niet keek hij gelijk om, bleef haar aankijken. Haar opvallend groene ogen, zelfs vanaf hier kon hij vertellen dat ze bijzonder waren. Nu pas drong door dat hij écht nog steeds keek en gleed zijn blik weer weg, probeerde dit nonchalant en 'toevallig' te laten lijken. ‘Nou?’ Drong hij aan bij Bellingar, waar gingen ze zitten? Alsof niks gebeurt was.

[ Ja nou, wat heb ik nou weer gedaan ]


Rustig had hij zijn rituele afgelopen, elk meisje dat haar blik net iets langer dan nodig op hem - soms hun - gevestigd had had een charmante grijns en een aardig woordje ontvangen. Hij had zijn aandacht op Sam gericht, had tegen hem gesproken en had besloten zijn gedracht voor een moment te staken om Sam alle aandacht te gunnen. Die arme jongen moest ook wat bij leren. 'Jongen, jongen, jongen toch. Hoe wil je die wáre - volgens jou - dan in hemelsnaam inpalmen zonder enige ervaring? Ook al is ze dan de ware, ik denk dat ze dan vrolijk de andere kant op loopt als jij met een afgedropen openingszin komt,' beantwoorde hij zijn bijna beledigende woorden alsof hij een onwetend jongetje was. Hij mocht dan wel ouder zijn, een studie hebben en meer gezag. Hij had nog de meeste belangrijke dingen in het leven te leren, in Bellingars ogen dan. 'Zie je nou wel!' kwam het er enthousiast uit, waarbij de overvrolijke uitdrukking op zijn gezicht nog groter werd en zijn armen spontaan de lucht in schoten alsof hij een goal had gescored. 'Dus, oefenen is zéker nodig. Zelfs als er maar eentje is in jou wereld,' hij ging er niet over in, drukte zijn mening over dat 'de ware' gedoe maar niet horen. Dat was nu niet boeiend. Bij zijn volgende woorden ging zijn hand naar zijn borst, op de plek van zijn hart waarbij hij Sam quasi verschrikt aankeek. 'Dát... doet gewoon pijn. Ik kies ze heel zorgvuldig uit meneer. Het is niet zomaar de eerste en de beste,' beantwoorde hij hem, ving de blik van een langslopend meisje op waarna hij vleiend glimlachte, om een blozende en verlegen glimlach terug te krijgen van het zacht giechelende kind. Zijn schuine glimlach werd weer op Sam gericht. 'Héél nauwkeurig,' grijnsde hij, half doelend op de afgelopen gebeurtenis. Rustig kwam hij met zijn charmante nonchalantheid de aula binnen gelopen, liep samen met Sam gelijk door naar het eten. 'Hmmm,' klonk het bedachtzaam, zijn blik moeilijk gericht op al het eten. Handig greep hij twee broodjes mee, keek niet eens wat erop lag en gooide het op een bord. Op zijn hielen draaide hij zich om, keek ontspannen tussen een paar goudblonde lokken door de aula in. Deze gleed opzij, werd op Sam gericht die zijn aandacht op iets anders had gevestigd. Met vliegensvlugheid volgde hij zijn blik, waarbij hij Myst in het oog kreeg die nu ook omkeek. Met een brede grijns, die hij deels probeerde omlaag te houden, keek hij weer terug bij Sams nonchalante vraag. 'Dat moest langer,' sprak hij zachtjes tegen hem, keek 'toevallig' wat een andere kant op alsof hij zocht, hield vanuit zijn ooghoeken Myst en Samuel in de gaten. 'Kijken, blijven kijken,' commandeerde hij hem. 'En nu, charmant glimlachen, desnoods een begroetend hoofdknikje,' mompelde hij bijna onzichtbaar, liet zijn wenkbrauwen wat fronsen alsof hij moeite had met een plekje zoeken. Een perfect toneelstukje, als je het aan hem vroeg. Uiteindelijk liet hij zijn blik ook naar Myst glijden, hoogst toevallig wat in zijn ogen te zien was. Vrolijk tilde hij zijn arm op, zwaaide naar haar waarna hij zonder iets tegen Sam te zeggen naar haar toe liep. 'Hee die Myst, hoe is het met jou meid,' vroeg hij terwijl hij naast haar kwam staan naast de tafel. Even gleed zijn blik over haar heen. 'Beetje ziekig?' vroeg hij een tikkeltje bezorgd, zijn gedachtes meteen bij die geheimzinnige ziekte die in de school zou rondsluipen.

[Eloo, liefste, het is toch altijd jouw schuld.]

Uiteindelijk, toen ze de rest van haar broodje niet meer door haar keel kon persen, legde ze hem even neer. Ze zuchtte diep, sloot kort haar ogen in het zonlicht, en besloot toen rond te kijken, of ze nog bekende gezichten tegen zou komen in de aula. Het duurde even, maar uiteindelijk viel een vrij knappe jongen met goudblond haar haar op. Bellingar. Duhh. Daarna keek ze naar zijn gezelschap. Het eerste wat haar opviel was dat hij wat ouder leek dan de meeste mensen hier, dus hij moest of leraar, of stagiaire zijn. Want hij zag er nou niet bepaald uit als een Legendarische Magician, hoewel hij niet lelijk was ofzo. Hij was gewoon, meer, onopvallend knap. Van die jongens die op foto's niet knap waren maar in hun doen zeker wel. Zo'n jongen wiens ogen bewogen alsof hij heel intelligent was. Op dat moment besefte ze pas dat ze wel al erg lang naar elkaar staarden. Ze kreeg een licht tintje, en vroeg zich af waarom. Kan ik serieus nog normaal doen... ook als... Laurens... Ze had haar gedachten even niet meer op een rijtje en schudde haar hoofd, hopend ze helder te krijgen. Daarna keek ze voorzichtig door haar groene lokken weer terug, en zag dat Bellingar nogal enthousiast naar haar zwaaide. Ze rolde even met haar ogen en zwaaide met een klein glimlachje terug, blij dat ze toch nog wat gezelschap zou hebben. Zodra ze haar kant op kwamen ging ze wat socialer zitten, zodat er meer ruimte voor hen beiden was. Ze keek hem aan toen hij vroeg hoe het met haar ging, en schudde haar hoofd. 'Nee, alleen slecht geslapen.' Ze glimlachte even verontschuldigend naar Bellingar, en liet daarna, bijna onbewust, haar ogen naar de andere jongen schieten. Ze besloot hem uiteindelijk een klein glimlachje te schenken, haar gedachten een beetje verward. 'Jij bent...' Het was even stil, waarna ze haar ogen kort toekneep. Wat wil ik eigenlijk weten? 'Nieuw?' Besloot ze er maar aan toe te voegen, ze wist niet zo goed hoe ze het anders moest vragen. Ze bekeek zijn gezicht nog eens grondig, haar gezicht vriendelijk. Daarna richtte ze weer op Bellingar, haar ogen warm in de zijne. 'En meneer, hoe gaat het met u? Waar is Nearvus eigenlijk? Hebben jullie elkaar losgelaten?' Ze keek even sarcastisch waarna haar ogen quasi-medelijdend werden. 'Deed het pijn?' Daarna knipoogte ze vrolijk naar Bellingar. Gezelschap deed haar goed, ze kon weer bijna haar normale zelf zijn. Maar wat was er toch met die jongen? Wie was hij? Hoe kende hij Bellingar? Waar kwam hij vandaan? Zoals altijd, wanneer ze nieuwe mensen ontmoette, borrelden er vele vragen in haar hoofd op. Waarschijnlijk, als er zo een gesprek kwam, werd hij overdonderd met haar vragen. Ze was altijd veel te nieuwsgierig, kon het niet bedwingen. Ze zuchtte even en richtte haar blik weer op haar broodje, waarna ze hem langzaam oppakte en weer begon te eten. Anders kom je zo stom over, alsof je niet eens normaal kan eten. Haar maag deed bijna pijn, maar ze dwong zichzelf de laatste helft ook langzaam kauwend op te eten, haar blik in de verte. Af en toe schoot haar blik onschuldig door naar de jongen met de roze/rode[??] haren. Haar ogen nieuwsgierig, warm en vriendelijk, maar nog bang om iets te zeggen, in angst dat hij haar raar zou vinden. Toen ze eindelijk, na vele keren moeizaam kauwen, haar broodje ophad, legde ze de plastic folie op haar bord neer, en schoof het weg. Daarna ging ze, niet goed wetend waar ze haar armen en handen moest laten, maar iets voorovergebogen met haar ellebogen op tafel zitten. God wanneer was de laatste keer dat ik hier zo over nadacht?


[Sorry dat je er zo weinig mee kan ): ]

‘Echt?’ Klonk het iets dwaasig waardoor hij zichzelf alleen maar meer neerzette als de jongen die geen verstand had van flirten, waarna hij gelijk weer om keek naar het meisje met de ongebruikelijke haarkleur. Haar blik, nog steeds op hem gericht, zodat hij de zijne gelijk er weer in kon haken. De drang om weg te kijken, maar Bellingar zijn woorden hielden hem tegen. Vanzelf krulden zijn mondhoeken om, maar in plaats vandat het charmant moest zijn was het eerder lief. Ze keek weg. Abrupt zakten zijn mondhoeken weer omlaag. ‘Te laat,’ Mompelde hij terug, teleurgesteld klonk het haast. Uit het niets vlogen zijn ogen opeens gigantisch ver open. ‘Man,’ Siste hij. ‘Doe normaal. Ze is víjftien,’ Als het niet jonger was.. oké, misschien een jaartje ouder. Maar dat deed er niet toe. Waar had hij zich in godsnaam in mee laten slepen? Gadverdamme. Zijn blik nu iets verhard, richting chagerijnig. ‘Nee, Bel-’ Irritatie. Hij was Bellingar gevolgd, automatisch, vertrouwde de jongen erop dat deze een plek had gevonden. Maar natuurlijk, hij liep precies naar de tafel waar het meisje met de bijzonder kleurige haren aan zat. Zijn gezicht ontspande weer terug hij plaats nam aan de ronde tafel, met Bellingar tussen hem en het meisje in zorgde het ervoor dat hij haast tegenover haar zat. Spiekend vanuit zijn ooghoeken ging zijn blik van Bellingar weer terug naar het meisje toen deze antwoord gaf. Hij keek op, haalde een vage glimlach tevoorschijn. ‘Nieuw ja,’ Bevestigde hij haar woorden, waarna hij weer stil viel. Zijn blik schoot vanuit zijn ooghoeken naar Bellingar, met een dreigende blik wat duidelijk sprak: géén commentaar. Hij keek neer op zijn broodje, begon daar toen maar aan. Zijn éne onderarm rustend op de tafel voor hem, van zijn ander enkel zijn elleboog waarvan de hand ook het broodje vasthield. Maar ondanks zijn gesis hiervoor tegen Bellingar, kon hij het niet helpen dat zijn blik ongecontroleerd toch weer vaak terugschoot naar het meisje voor hem. Hij gaf de schuld aan haar haren en haar ogen. Beide groen, opvallend, trokken zijn aandacht. Later begon hij ook de schuld te geven aan haar leuke knipoog, die ze Bellingar schonk. Aha, hij had haar dus ook al ingepalmd. Evenals haar glimlach die vrolijk en oprecht stond, ondanks haar iets vermoeide gelaat. Zo werd zijn rijtje langer. Ondertussen at hij zijn brood, schoten zijn warmbruin gekleurde ogen weg toen Myst ze in die van hem haakten. Toen hij uiteindelijk brood op had en hij er nogal doelloos bijzat haalde hij een keer een hand door zijn zachtrode(^^ xD) warrige lokken, die nonchalant weer terug vielen. Hij probeerde ook zijn blik geïnteresseerd op Bellingar te laten rusten, zodat het kind dalijk niet dacht dat hij gek was omdat hij enkel speelse en vage blikken op haar kon richten. Maar zelfs dan, als ze omkeek en hij wist dat ze eindelijk een keer zag dat hij normaal kon doen, kon hij niet helpen dat zijn blik weer terug schoot naar haar. Waarom kon hij niet normaal doen? Waar kwam die druk vandaan? Whát. the. f*ck. Hij veranderde van strategie, gaf nu maar de schuld aan Bellingar. Véél beter. Natuurlijk was het Bellingar, hij voelde zich gewoon ongemakkelijk omdat bellingar net de hele tijd zo debiel zat te doen en duidelijk wél aandacht kreeg van alle meisjes. Vervolgens schoof deze jongen hem richting Myst en verwachtte opeens allerlei rare dingen van hem. Hoe kon hij dan nog normaal doen? Precies, dat was het! Opluchting. ‘Kom je van Nova?’ Vroeg hij het meisje opeens wat tegenover hem zat, leek nu opeens weer in staat tot een redelijke houding. Een lichte glimlach ontstond, ‘Heerlijk accent heb je, ook al valt het bij jou niet zo extreem veel op.’ Gaf hij toe met een glimlach die half omging in een grijns. ‘Voor welke lessen aan magieën sta je allemaal ingeschreven hier?’

Er klonk een vermoeide, bijna teleurgestelde kreun in Sams richting vanaf Bellingar bij zijn droge 'te laat'. 'Jézus, jij moet echt oefenen,' klonk het droogjes, waarna hij zelf Myst haar aandacht trok en rustig naar haar toe liep. De sissende woorden van Sam negerend, was vrolijk doorgelopen met de gebruikelijke nonchalante houding richting de tafel. Rustig ging hij naast Sam zitten, met zijn rug genietend in de winterzon die aardig warm voelde als je er maar lang genoeg in zat. 'Dan is het goed, als er iets is gewoon zeggen hè,' beantwoorde hij haar verklaring waarom ze er wat... futlozer uitzag, de vriendelijke glimlach op zijn lippen waarbij hij echt meende wat hij zei. Hij kon negen van de tien keer een flirt zijn jegens meisjes, maar als ze hem nodig hadden dan zou hij er zijn. Rustig pakte hij zijn eerste broodje, begon ontspannen te eten waarbij hij ongemerkt de twee in de gaten hield. Terwijl hij voorover boog om een hap te nemen schoten zijn ogen van Myst naar Sam, waarna hij zijn rug weer rechte en met een veelbetekende nonchalantheid Sam recht aan bleef kijken. Al gauw zag hij de harde blik, waarna hij onschuldig zijn aandacht weer op het broodje richtte. Spraakzaam was hij dus ook al niet, dat ging nog eens moeilijk worden. 'Sam is niet zo zeker brij vrouwen. Misschien moet jij hem van die verlegenheid afbrengen Myst, ik wéét dat je dat kan. Een prachtige meid met zulke sprekende ogen doet iedere man smelten,' sprak hij doodkalm, zijn groengele ogen op Myst gericht. Alsof hij niets gezegd had richtte hij zich weer op zijn brood, nam een paar happen om doelloos naar voren te blijven staren en te kauwen. Toen Myst haar aandacht op Bellingar richtte stopte hij met eten en kwam weer met zijn hoofd omhoog terwijl hij haar aankeek. 'Blijven we aardig popje,' grijnsde hij, waarna hij rustig nog een hap nam voordat hij haar antwoorde. 'Nearvus is kwijt,' begon hij doodserieus, alsof zijn broer een voorwerp was. Kinderlijk stak hij zijn toch naar haar uit. 'Niet zoveel pijn als wanneer ik van jou weg moet lopen,' knipoogde hij veelbedoelend terug, leunde daarna rustig naar achter toen hij erachter kwam dat zijn eerste broodje alweer verdwenen was. Nog steeds, het kantine voedsel kon niet winnen van het eten thuis. Maar hij moest het er maar mee doen. Overdreven keek hij van Myst naar Sam, om dat een paar keer te herhalen. Een tevreden glimlach speelde op zijn lippen omhoog, zijn blik op Sam, toen deze de vraag stelde. Zijn blik schoot naar Myst. 'Prachtige stem, nietwaar Sam?' grijnsde hij kalmpjes, doelend erop dat Sam nu wel met wat diepere complimentjes mocht komen.

 Myst richtte tijdens het eten af en toe haar ogen op de jongens, waarbij ze een merkwaardige wisseling van veelbetekenende blikken opving. Ze raakte nog iets meer verward, maar besloot er geen aandacht aan te besteden. Het waren haar zaken niet. Toch was ze wel nieuwsgierig naar deze nieuwe knappe jongen, of man eigenlijk. Bij dat woord schoten haar gedachten nog iets verder overhoop, hij was echt veel ouder. Toen Bellingar ineens begon te praten keek ze op, haar blik half geïnteresseerd, half afgeleid. Pas toen ze zijn woorden vatte sprong haar mond met een ploppend geluidje open, haar ogen groot. Zijn compliment deed haar niks, ze wist hoe hij in elkaar zat. Daarna trok ze een halve glimlach en keek Bellingar sarcastisch aan. 'Nou Bellingar, het feit dat Sam,' even stilstaande bij het feit dat ze zijn naam wist, om een of andere reden vond ze dit leuk, 'niet zoals jij is, betekend nog niet dat hij niet zichzelf kan zijn. En houd alsjeblieft je flirterige praatjes voor je, ik ben op geen enkele manier geïnteresseerd.' Zo, die kwam fel uit de hoek. Ze leunde achterover, iets verbaasd om zichzelf. Zie je wel, gezelschap doet je goed. Toen ze antwoord kreeg op haar vraag richting Bellingar keek ze iets verbaasd. Waar zou hij uithangen? Ze hoopte maar dat alles goed was. Hij was laatst nog wel zo aardig voor haar geweest. 'En hij was niet in de bieb?' Vroeg ze, haar stem lichtelijk bezorgd. Daarna leunde ze weer achteruit, haar blik weer ontspannen, waarmee ze liet zien dat ze zich minder zorgen maakte dan hoe haar vraag misschien had geklonken. Hij red zich wel. Ze verzonk even in gedachten, zichzelf verbazend omdat ze zo makkelijk niet aan die ene persoon kon denken. Toen Sam ineens met een vraag kwam, keek ze glimlachend op. Ze hoorde zijn redenatie aan en bloosde lichtjes, waarna ze haar ogen uit de zijne haalde en weer op de tafel richtte. Ze deed haar mond open om iets te zeggen maar Bellingar was haar voor. Ze rolde met haar ogen. 'Bellingar ik vind je aardig,' ze keek hem even veelbetekenend aan bij 'aardig', 'maar bewaar je truucjes maar lekker voor andere meisjes, ik heb er écht geen behoefte aan.' Ze keek hem nog even uitdrukkelijk aan waarna ze zich weer met een klein, ietwat verontschuldigend glimlachje op Sam richtte. 'Ja, ik kom van Nova. Ik ben nog nooit ergens anders geweest, behalve hier dan.' Haar ogen werden altijd iets lichter als ze aan Nova dacht. Toen hij zijn volgende vraag stelde keek ze even ietwat verbaasd, waarna ze, Bellingar negerend, iets naar voren, naar Sam toe leunde. 'Ik heb lucht, water, woud en aarde magie.' Haar ogen werden even iets harder, niet onvriendelijk bedoeld maar waarover ze het hadden. 'No wat dat ik duistere magie ga studeren.' Ze liet een korte, verafschuwde lach horen. My turn. Er onstond een kleine, ontdeugende grijns op haar gezicht en ze keek hem nieuwsgierig in de ogen. 'En jij? Waar kom jij vandaan?' Myst was niet zo goed in kennis over mensen, dus voor haar part was hij een goed verklede Shadraan, hoewel haar opmerking van net dan vast niet in de smaak was gevallen. Denk na voordat je iets zegt, sukkel! Ze ging verder alsof er niks aan de hand was, nog iets over de tafel heen leunend. 'En wat doe je hier op school? Je lijkt me een beetje oud voor een leerling... Stagiaire?' Gokte ze, haar gezicht onzeker. Haar ogen keken in de zijne, op zoek naar antwoorden. Uiteindelijk leunde ze achterover, en keek ook Bellingar weer even aan. 'En waar zijn jullie elkaar precies tegengekomen? Jullie lijken op het eerst gezicht geen types om met elkaar om te gaan.' Ze keek even licht glimlachend van de een naar de ander, en weer terug. Ze vergeleek ze in haar hoofd. Hoewel Bellingar wel lang en gespierd was, kwam Sam toch veel volwassener over. Hij was rustiger, ingetogener en intelligenter om te zien. Ze zag dat ook de jongens klaar waren met eten, en stapelde de borden, het vuilnis bovenop leggend. 'Zo Bellingar, wordt je toch nog eens bediend.' Knipoogde ze naar hem waarna ze een paar meter wegliep om de borden weg te brengen.

Nearvus had de hele dag in het duistere bos rond gezworven. 's ochtends was hij al vroeg uit zijn bed gegaan, voor dat Bellingar wakker was geworden, om naar het duistere bos toe te gaan. Met een kruidenboek was hij er heen gegaan. Het was een boek die hij al vele male gelezen had, maar nog steeds moeite had met de plaatjes bij de tekeningen te kunnen onthouden. Zijn rustig wandelingetje was anders erg in de soep gelopen toen er twee agressieve reuze vleermuizen hem plots aanvielen. Ondanks dat het redelijk heldere dag was, kon dat die beesten blijkbaar niks interesseren. Het was wel wat voordeel voor Near geweest. Hij had zijn vecht skill kunnen uitoefenen en gebruiken, maar een paar nieuwe truc's waren niet als plan verlopen, daardoor had hij een paar kleerscheuren opgelopen en wat lichtelijke sneeën. Vooral op zijn romp en een paar op zijn benen. Met een normale pas kwam hij de aula binnen gelopen. Zijn boek in zijn hand naast hem hangend net als zijn andere arm. Zijn witte overhemd was gescheurd en een paar sneeën waren te zien. Een over zijn borst en drie op zijn buik. Achter op zijn rug had hij een die van schouderblad naar schouderblad liep. Doordat ze niet diep waren kwam er nauwelijks bloed uit en leken het van een afstand schrammen. Zijn groengele ogen gleden over de mensen die in de kantine zaten. Het postuur en uiterlijk van zijn wederhelft zat daar in alle glorie aan een tafel. De bieb kon wel even wachten. Met een rechte rug en een normale pas liep hij naar Bellingar toe. Hij ving nog net de vragen op die Myst aan de man tegen over haar stelde. Met een blik op zijn gezicht en zijn haar wist hij al bijna zijn profiel uit zijn hoofd. 'Xavier Samuel 25 jaar, Stagiaire Luchtmagie. Afkomst Puffoon. Geen broers of zussen. Bell kennende vandaag in de bieb waar hij opzoek was naar mij.' zei hij met zijn vertrouwelijke stem die zoals altijd zijn serieuze klanken had. Zijn ogen gleden even die naar die van Bell. Het was eigenlijk bijna alsof je in een spiegel keek. 'Heb je me zo erg gemist?' zei hij met een wat plagerige stem en sloeg zijn armen om zijn nek heen zodat zijn hoofd naast die van hem kwam dat ze nu oor tegen oor zaten. Hij draaide zijn hoofd een beetje zodat zijn mond nu vlak bij Bell's oor was en fluisterde 'Weer twee mormols minder.' bijna zonder zijn lippen te bewegen. Hij draaide zijn hoofd weer recht en keek nu Myst aan. 'Je ziet er al beter uit als de laatste keer dat wij elkaar zagen.' En hij gaf haar een bemoedigende glimlach.

"Sam is niet zo zeker bij vrouwen," Alléén die woorden al en zeer vermoeid zakten zijn ogen dicht. Hij haalde een keer diep adem, negeer het, sprak hij zichzelf toe. Langzaam gingen zijn ogen weer open, richtte hierbij onbedoeld zijn blik op Myst. De vermoeide, ergens geïrriteerde blik bleef zichtbaar terwijl hij haar naar haar keek. Maar ze keek niet naar hem, in plaats daarvan had ze zich tot Bellingar gericht en sprak zijn woorden tegen. Ze leek het voor hem óp te nemen, kon het nog gênanter? Ondanks alles was er een licht glimlachje omhoog gekropen, zijn eerdere gedachten waren dus fout geweest. Myst was blijkbaar niet iemand die zich in liet palmen door Bellingar, haar woorden zo fel en vol zekerheid. Wat vaagjes luisterde hij toe terwijl ze het over de tweelingbroer/ wederhelft van Bellingar hadden. Hij bemoeide zich niet met het gesprek, kende de jongen geen eens. In die tussen tijd at hij dan ook zijn broodje op, luisterde enkel. Pas hierna was hij er tussen gekomen met zijn vraag. Hij had lichtjes terug geglimlacht naar het meisje tegen over hem toen hij bij haar een glimlach had zien ontstaan, maar deze zwakte in één keer weer af toen Bellingar zijn opmerkingen weer niet bij zich kon houden. Moest dit? Ging dit echt voor altijd zo door? Hij wilde het weer negeren, hoopte dat Myst dit ook gewoon deed maar ze ging er weer tegen in. Stilletjes wachtte hij af, zijn glimlach keerde langzaam weer terug. ‘Au, Myst, ietsje liever. Dit soort dingen is hij niet gewend,’ Hij grijnsde haar toe, doelend op het feit dat Bellingar niet gewend was dat hij afgewezen werd. Zijn geamuseerde glimlach veranderde weer in een vriendelijke nu ze de tijd nam om zijn vragen te beantwoorde en hij gaf een licht begrijpelijk knikje bij haar woorden. Het blééf vreemd, dat kinderen zoveel soorten magie tegelijkertijd konden studeren. Iets waaraan hij echt nog moest wennen. Uit het niets verscheen er opeens een grijns toen hij haar hoorde praten over Shadra, hoe had hij anders kunnen verwachten van een Novaanse? ‘Maar je studeert geen licht magie?’ Misschien was ze juist naar deze school gekomen om énkel andere soorten magie te kunnen studeren, bedacht hij zich. ‘Puffoon,’ Beantwoorde hij Myst haar woorden met een klein glimlachje, volbloed Puffoons. Ondertussen bleef hij haar in de ogen aankijken, continu. Had sowieso geen moeite om iemand de hele tijd aan te kijken in een gesprek, maar haar ogen zelf hielpen ook nog is mee. Ze hielden hem vast, op de één of andere manier. Hij knikte instemmend bij haar kleine redenatie, glimlachte haar daarna weer toe. ‘Stagiaire lucht-’ Hij kapte zijn eigen woorden af, zijn blik was omhoog gevlogen naar Bellingar die opeens naast de tafel stond met geheel verscheurde kleren. Deze had opeens zijn naam en alles opgesomd. Verwarring. Zijn blik vloog terug naar de plaats waar Bellingar zojuist nog gezeten had in héle kleren. Lichtjes vergrootte zijn ogen. Bellingar zat er nog gewoon. Verward schoot zijn blik nu terug. Met een starende blik was deze aan Nearvus vast gekleefd. Pas na een tijdje kon hij kleine verschillen ontdekken. Nearvus liep niet de hele tijd rond met een opgeilende blik in zijn ogen, zijn schouders waren niet permanent gerecht, daarnaast wreef hij niet de hele tijd zijn lokken uit zijn ogen terwijl zijn blik opzoek was naar een nieuw slachtoffer en het grootste verschil bleef het boek wat in zijn éne hand hing. Zijn ogen knipperde, ‘Ja, klopt.’ Mompelde toen, nadat de jongen zijn naam en baan had opgesomd. Zijn blik gleed opnieuw weer terug naar Bellingar. De verbazing nog steeds zichtbaar, glimmend en groot, in zijn ogen. Hij had verwacht dat Bellingar had overdreven, echt ontzéttend overdreven. Dat Nearvus een gewone tweelingbroer was geweest, niet een exacte kopie. Diep ademde hij in, richtte zijn blik weer op Myst die duidelijk de twee samen al een keer gezien had. ‘Bibliotheek,’ Beantwoorde hij Myst haar vraag nu, zijn reactie tegen de iets late kant. Nearvus had het eigenlijk al gezegd. ‘Bellingar zocht zijn wederhelft,’ herhaalde hij Bellingars woorden, hoe de jongen het toen in de bieb zelf beschreven had. Hij kon het niet helpen dat stiekem zijn blik een keer naar de twee jongens toe vloog die samen een momentje hadden. Wat klinkt dat heerlijk verkeerd c: . Zijn mondhoeken krulde om, hij keek weer om naar Myst. ‘Daar doet'ie het voor,’ Reageerde hij op haar woorden. ‘En voor de seks,’ Voegde hij er nog droogjes aan toe. Diep ademde hij in, ‘Maar ja,’ Zei hij toen. ‘Dan zal ik je vanzelf wel een keer zien in de lessen,’ Een brede glimlach kwam te voorschijn, voor Myst bedoeld. Bellingar had zijn eigen afleiding, hopend van het moment gebruik te kunnen maken zonder dat deze er dik bovenop zat. Hij plante zijn elleboog op de tafel, zijn kin leunend op zijn hand. ‘Ik wil ook weer een keer terug naar Nova,’ mompelde hij opeens, iets dromerig leek het wel. Met een vage glimlach keek hij naar Myst. ‘Weetje al wat je na SSA wilt gaan doen?’

Hooghartig, duidelijk gespeeld, schoten zijn wenkbrauwen omhoog bij Myst haar terugkaatsende woorden. 'Hoe bedoel je zoals mij?' kwam het er verontwaardigd uit, met het feit dat hij totáál niet wist waar hij het over had. Natuurlijk. Zijn woorden waren speels bedoeld, gewoonweg uitgebreid plagen. Met een overdreven beledigde blik schoten zijn ogen even naar Sam toen deze de moed had gevonden er ook op te reageren, om vervolgens zijn aandacht weer op Myst te vestigen. 'Maar ik wel, dus ik mag gewoon mijn gang gaan. Een meisje zoals jij verdient zulke aandacht, en daar kan je mij niet vanaf houden,' glimlachte hij warm terug, had zijn bovenlichaam wat naar voren gebogen met zijn ellebogen op tafel steunend. De flirterige kant weg, een warme blik in zijn ogen. Rustig leunde hij weer naar achter, spiegelde als het waren Myst haar houding toen ze reageerde op zijn woorden. 'Ik jou ook meisje,' klonk het geruststellend, deels was de flirterige kant afgezakt waarbij de serieusheid - werkelijk serieus, ja dat kan ook ;D - hoorbaar was. Hij was dan wel altijd de gene met de flirterige houding, nonchalantheid over alles en een speelse blik waarbij hij iedereen plaagde. Maar ook hij kon wel serieus doen, anders kon Nearvus onmogelijk zijn broer zijn. Bij het gesprek dat ontstond tussen de twee andere vond hij de pauze om zijn tweede broodje naar binnen te proppen. Zijn hoofd schoot om bij het horen van de vertrouwde stem, waarna zijn ogen wat verwijdde bij het zien van de status waarin zijn broer verkeerde. 'Nearv, wat heb je gedáán?' klonk het gemeend bezorgd en verbaasd, alsof zijn broer met een ledemaat minder naar binnen was komen lopen. 'En hou je... psychische spelletjes bij je,' klonk het daarna mompelend, als reactie op de woorden van zijn broer waarmee hij alle gegevens van Sam opnoemde. Deels ook om zijn plagende woorden te negeren. Hij vroeg zich sowieso af hoe zijn broer dat kon weten van Sam, vroeg zich af of hij zo goed oplettend was of dat hij het dossier in handen had gekregen. Als het dat laatste was zou hij toch wat meer op dat gebied met hem gaan moeten praten, kon soms nog wel handig zijn. Hij had de blikken van Sam niet gezien, was gefocust geweest op Nearvus. Toch schoot zijn blik naar Sam toen hij merkte dat deze zijn aandacht op hem had gericht. Zijn hand woelde even door de haren van zijn broer toen deze met zijn gezicht naast die van hem kwam, zijn aandacht nog op Sam gericht. 'Dacht je dat ik overdreef?' klonk het rustig, waarna hij toch weer zijn aandacht op Nearv richtte bij het horen van zijn fluisterende woorden. Een speelse uitdrukking op zijn lippen kwam omhoog, waarna hij grijnzend zijn elleboog in de buik van Nearvus porde. 'Zolang ze niet praten is het goed... Die zijn er dus ook,' fluisterde hij al even zachtjes terug, zo zachtjes dat alleen zijn broer het kon horen. Hij had zijn gedachtes weer naar die ongelooflijk irritante fred laten gaan, kon het niet helpen dat de haat diep binnenin hem toch een andere vorm had aangenomen. Dat beest dacht dus blijkbaar, had gevoelens. Maar het bleef een mormel. 'Ze is niet ziek zei ze tegen me,' klonk het wat beteuterd toen hij er achter kwam dat Nearvus en Myst elkaar meer hadden verteld dat hij wist. Wat zielig ging zijn blik van zijn broer naar Myst en weer terug. Hij leunde naar achter toen hij klaar was en zijn eten op was, om daarna door Myst verrast te worden die opstond en de boorden bij elkaar stapelde. 'Naja zeg, Sám!' klonk het verontwaardigd en verbaasd bij de soepele woorden van de jongen. Hij zou later wel aan zijn broer vragen wat er mis was gegaan, dat hij er zo gehavend uitzag. 'Dat is helemaal niet waar, niet van Myst. Geen belediging hoor, écht niet,' kwam het er snel achteraan, als fout teken dat hij het best wel zou willen. Onhandig wapperde hij naar zijn broer dat deze moest gaan zitten, waarna hij veelbetekenend met zijn wenkbrauwen wiebelde en een bijna onzichtbaar hoofdknikje naar Sam en Myst gaf. Hopelijk snapte Nearv dat hij de twee wat aan het stangen was, en desnoods aan het koppelen. Hij verveelde zich, dus was dit de perfecte amusatie. 'Nearv, wil jij eens met mij mee naar de ziekenzaal om uit te fissen wat daar aan de hand is? En ik wil die pleegdochter van Savador wel eens zien, eens kijken of ze zo'n depressieve Shadraan is,' klonk het zeurderig, waarbij Bellingar zijn hoofd op de tafel legde, zijn armen op zijn schoot en met zijn voorhoofd op het tafelblad om de depressieve uitdrukking compleet te maken. 'Sam wil niet met me mee,' vervolgde hij al even zeikerig, waarna hij overdreven een keer snifte alsof hij zijn tranen in moest houden.