[AAHH te veel lange posts bij elkaar, ik hoop dat ik de volgorde niet al veel verprutst heb ]

Ze glimlachte onschuldig naar Sam, toen hij zei dat ze liever voor Bellingar moest zijn. Kan ie wel hebben. Dacht ze vrolijk. Toen Bellingar zijn volgende opmerking maakte, was dat zó ongelofelijk lief dat ze toch lichtjes bloosde. Ze stamelde wat onsamenhangende dingen, keek Bellingar even met warme ogen aan, al wist ze niet zo goed wat ze hierop moest zeggen. Ze vond het heel lief, maar ze was deze kant van hem absoluut niet gewend. Ze luisterde naar zijn vraag. Ze keek even bedenkelijk en bedacht zich toen waarom ze dat ook alweer niet had gedaan. ‘Nee. Op Nova kan ik me nog wel verder scholen in lichtmagie, daarom had ik besloten dat hier niet te kiezen. Grotendeels wat ze hier krijgen heb ik ook al onder de knie, omdat ik altijd alléén maar lichtmagielessen heb gehad.’ Ze knikte toen hij zei dat hij van Puffoon kwam, dat had ze misschien toch wel kunnen bedenken als ze hem iets beter had gekend. Misschien. Als je alleen Novanen kende voor je hier op school kwam, bleef dat toch moeilijk. Haar ogen hielden zijn blik vast, zochten in zijn warmbruine kleur de antwoorden op haar verwarring. Wat had hij dat haar zo bezighield? Wat wás er met hem? Verstoord in haar gedachten keek ze verbaasd om naar Nearvus, zodra ze zijn stem hoorde. De klank was eigenlijk precies gelijk aan die van Bellingar, maar de toon erin was heel anders. Héél anders. ‘Aha.’ Was haar, maar al te intelligente, antwoord. Voor ze kon vragen wat er met hem was, deed Bellingar het al, dus hield ze haar mond maar. Ze had niks toe te voegen, zelfs de intonatie was precies geweest zoals zij het had willen brengen. Ze hoorde Bellingar’s woorden wel, maar ze drongen niet echt tot haar door. Ze zag het kleine onderonsje tussen Nearv en Bell, en keek dus maar naar Sam. Ze hield haar oren wel open en hoorde dus ook meteen wat Nearvus zei toen ze het over haar hadden. Ze keek even in zijn ogen toen hij zei dat ze er beter uit zag, en ze knikte vaagjes. Ze reageerde verder niet op Bellingar’s woorden die op die van Nearv volgde, ze had er gewoon niks op te zeggen. Toen ze terugkwam van de borden wegbrengen en Sam’s woorden hoorde, grijnsde ze. En ook nog humor. Gód wat ís dit. Ze ging weer tegenover hem zitten en luisterde naar zijn woorden. Langzaam vormde er zich een idee in haar hoofd, maar hij stelde zijn vraag al voor dat ze zich kon bedenken hoe ze het wilde formuleren. ‘Ik heb er eigenlijk nog vrij weinig over na gedacht. Misschien wil ik terug naar Nova om alle fijne kneepjes van lichtmagie te leren. En daarna wil ik misschien iets meer van ons melkwegstelsel zien.’ Ze glimlachte even vaagjes, waarna haar blik even op oneindig stond. Terug naar Nova. Zal ik het voorstellen? Of zou hij dat raar vinden? Maar… Ze stelde zich voor hoe het zou zijn, met hem samen naar Nova reizen. Een licht gevoel vormde zich in haar hoofd, een prettig gevoel.TE OUD! Schreeuwde haar geweten. Ze kneep even kort haar ogen dicht, en ademde diep in. Daarna keek ze Sam kort in zijn ogen, waarna haar ogen afzakten naar zijn arm, waar ze wat loompjes bleven hangen. Haar wangen kleurden lichtroze, haar ogen twinkelden lichtjes. ‘Ik ga binnenkort terug naar mijn ouders, in een lang weekend, ik neem de vrijdag vrij om te reizen. Geoorloofd.’ Ze keek heel even snel naar zijn ogen, zijn reactie peilend. ‘We kunnen wel samen reizen, als je wilt. Dan krijg je behalve het toeristische gedeelte van Nova ook nog de huizen en de mooiste plekken te zien.’ Ze glimlachte lichtjes, haar ogen weer niet van zijn arm afwijkend, niet de moed hebbend hem aan te kijken. Maar om een of andere reden voelde het toch goed hem mee te vragen. ‘Je mag natuurlijk nee zeggen, maar dan heb je ook wel meteen een plek om te slapen. Mijn ouders zijn heel gastvrij.’ Daarna schoten haar nog steeds opgelichte, heldere ogen onzeker naar zijn gezicht, ze wilde ten minste zijn gezicht zien als hij antwoord gaf.

Nearvus had wat geamuseerd in zijn hoofd gelachen toen hij de verbaasden blik van Xavier zag. De verbaasde gezichten van Bell en Myst waren hem zeker niet ontgaan. Het was ook wel vreemd om als je een hele dag iemand niet gezien hebt en dan terugkomt met kleerscheuren en wat ondiepe sneeën. 'Ik ben een paar Mormels tegengekomen. Gevecht verliep niet als plan.'Zijn ogen gleden even smekend naar Bell. 'Laat je alsjeblieft vanavond de details vertellen.' Hij had nog net niet zijn handen vlak tegen elkaar geduwd alsof hij aan het bidden was. Rustig ging hij daarna om zijn nek hangen en voelde zijn hand door zijn haar gaan. 'Sinds wanneer doe jij men haar goed? vroeg hij plagend en keek hem even via zijn ooghoeken aan. Zijn woorden die hij terug kreeg waren voor hem niks verbaast. ‘Wist je dat niet?’ vroeg hij net zo zacht als dat de woorden van Bell hadden geklonken. Near had al genoeg onderzoek naar die stomme dingen gedaan. Niet iets wat hij met alle plezier had gedaan, maar hij wilde weten wat die dingen kunnen en misschien ergens een nieuwe zwakke punt. Near gaf er weinig om wat de rest nu zouden vinden. Bell en Near waren sinds ze op deze school zaten steeds vaker uit elkaar en liepen steeds vaker elkaar verloren. 'Hmm, Myst was ook niet ziek.' Zei hij wat speels en plagend. Wetend dat Bell het nooit leuk vond als hij meer dingen over een meisje wist dan hem. Near had al snel door haar het praten en gedrag van Bell wat hij van plan was. Niet iets totaals vreemd voor hem. Hij liet een zachte "hmm" uit zijn keel horen. Zo zacht dat Bell het misschien maar het had kunnen horen. Hij keek even naar het gebaar van Bell dat hij naast hem moest gaan zitten. Langzaam rechte hij zijn rug weer en ging recht staan. Zijn handen gleden langs de borst van Bell naar boven toe en haakte voorzichtig al zijn haren er achter en deed ze voorzichtig achter zijn oren. Voorzichtig zeeg hij neer. Een paar lichte pijn scheuten kwamen van de twee sneeën van zijn buik. Voorzichtig ging hij er met zijn hand even over heen. Wat verbaast trok hij zijn wenk brouwen omhoog. 'Je wild naar Ephony toe?' Vroeg hij verbaast. Bij het horen van pleegdochter merkte hij al dat Bell niet zo goed onderzoek had gedaan als hij. 'Ze is geen Depressieve Shadraan. Ze komt van Puffoon. Ze zit in de 5e klas en is 17 jaar en heeft een zusje.' Zijn gezicht was tijdens het praten naar neutraal gegaan alsof hij het ergens uit een boek van voorlas. 'Maar is goed. Ik ga met je mee.' Hij glimlachte hem even vrolijk toe, maar verdween bij het zien van zijn gezicht. 'Wat kijk je vreemd?' Zijn ogen bleven even op Bell hangen totdat hij het gesprek weer opving tussen Myst en Xavier. Blijkbaar had Bell hier al even gezeten met die twee.

[ Sorry voor de kleine post x.x Ik kan gewoon niet opbotsen tegen jullie grote posts v.v]

Afwezig luisterde hij naar Bellingars woorden die het voor zichzelf op nam, hij wilde vermoeid zuchten. Deze jongen was echt professional als het op flirten aankwam, ontzettend oneerlijk. Zijn blik ging terug naar Myst, hij had het kunnen weten toen hij haar lichtroze wangen zag. Hij had dan ook zelf allesbehalve door dat Bellingars woorden wellicht vriendschappelijk bedoeld waren en dat Myst daardoor zo gestreeld was. In zijn ogen was het gewoon pure vleierij vanaf Bellingar zijn kant. Hij keek toe, gaf verder geen reactie erop. Ergens irriteerde het hem, kon zelf niet goed plaatsen waarom. Hij gaf de schuld aan het feit dat Bellingar het bij élk meisje deed dat ze nu tegenkwamen en dat hij dáár moe van werd. Nam verder voor nu de moeite niet om er dieper over na te denken, wilde dit laatste niet doen. Hij richtte zijn aandacht op Myst die weer tegen hem sprak, antwoord gevend op zijn vraag. Hij knikte vaagjes, had dus blijkbaar echt een geheel verkeerd beeld gehad toen hij voor het eerst hier op school kwam. Dacht deze school zo aantrekkelijk was omdat de lessen hier beter en nog specifieker waren voor hun eigen magie. Hoe fout had hij kunnen denken? Het was juist zo dat ze een ándere magie konden leren hier, naast de magie die ze van thuis uit hadden meegekregen. Op dit moment was Nearvus de aula binnen komen lopen en had hij niet anders kunnen doen dan stom verbaasd kijken naar diens gelaat. Zijn aandacht was geen eens gegaan naar de conditie van de jongen waar het op dat moment in verkeerde, zo verbaasd was hij over de identieke kloon van Bellingar die hier voor hem stond. Nou had hij uiteindelijk wel wat verschillen kunnen ontdekken, maar dit was puur karakter geweest, niet uiterlijk. Toen hij had omgekeken naar Bellingar waren zijn ogen nog steeds iets ronder dan normaal, hoorde Bellingars woorden aan. ‘Een beetje maar,’ Mompelde hij terug, een beetje heel erg veel maar. Na een diep keer te hebben ademgehaald wist hij zichzelf er weer overheen te zetten, keek om naar Myst. Hij grijnsde naar haar terug toen hij haar grijns zag ontstaan door zijn opmerking. Hij keek om naar Bellingar die de woorden ook duidelijk had opgepikt en niet zijn mond kon houden. Zijn ogen rolde lichtjes weg van Bellingar, keek maar weer naar Myst en vroeg verder aan haar. Hij glimlachte lichtjes toen hij haar toekomstige plannen hoorde. De korte stilte die toen kwam tussen hen werd algauw weer gevuld door Myst zelf. De vriendelijke glimlach die nu continu lichtjes op zijn lippen gelegen had zakte weg, bleef haar aankijken. Haar woorden, haar intro, hij wist al bijna wat ze wilde zeggen. Hij zei niks, keek haar alleen maar aan. Ja, natuurlijk wilde hij mee. Hoe lang wilde hij nu al weer niet een keer terug naar Nova? De gebieden? De mensen? De magie zelf? Maar hij kende Myst niet, dus waarom zou hij met haar gaan? Hij kende haar hooguit nu een kleine twintig minuten. Ja, ze was aardig.. en knap.. en lief. Stop, voordat we doorgaan met deze lijst die hij zeker nog wel wat langer kon maken. Máár, hier komtie, hij kende haar dus niet. Je kon de twijfel in zijn ogen lezen als je goed keek, overwegend. Ze bied niet aan samen naar Nova te gaan. Ze bied aan samen te reizen met daarbij een slaapplek.. bij haar ouders. ‘Ja, klinkt goed.’ Zei hij uiteindelijk. ‘Maar,’ hij hield een korte pauze, ‘Ik kan pas vrijdagmiddag mee,’ Woorden die nogal onverwacht kwamen, omdat zijn 'maar' veel onheilspellender had geklonken. ‘'s Ochtends moet ik nog gewoon aanwezig zijn in de lessen, vrijdagmiddag heb ik sowieso vrij. Maar ik wil niet nu al vrij vragen, enkel om naar Nova te kunnen gaan.’ Zijn gezicht betrok iets, zag zichzelf al aankomen bij Savador. ‘Dus ik weet niet of het dan wel zo handig is als ik mee ga,’ Hij glimlachte haar zwakjes toe. Voelde nu haast al teleurstelling opkomen als ze dan heel het idee af zou wijzen. Zijn blik schoot voor een kort moment naar de kloon van Bellingar toe, getrokken door zijn gehavende uitstraling. ‘Nearvus,’ Zei hij toen, had de naam te horen gekregen van Bellingar in de bibliotheek. Buiten dat moest deze zich helemaal niet op een enge manier bespioneert gaan voelen, bedacht hij zich droogjes, daar had hijzelf alleen het recht toe toen hier een totaal onbekende opeens heel zijn profiel op nummerde alsof het een rijtje vervoegingen was.‘Heb je er last van,’ Hij wees een keer met een losse hand op zijn gesloopte overhemd, maar doelde op de wonden hieronder. ‘Ik wil er anders wel even naar kijken,’ hij haalde een vage glimlach voor de jongen omhoog. ‘Misschien kan ik helpen..’ Met nadruk op misschien, hij moest nu niet gaan overkomen alsof hij alles over de medische kant hier wist. ‘Zou je je overhemd uit willen doen?’

[Ik kom Xavier en Myst ontmoeten!]

Romance stond kreunend op. Ze had haast niet kunnen slapen vannacht en had kleine wallen onder haar ogen. Ze liep door de etage naar de badkamer waar ze snel onder de douche sprong om zichzelf op te frissen. Ze föhnde haar haren droog en keek in de spiegel. ‘Ik zie er niet uit.’, zuchtte ze. Ze trok gauw haar ondergoed aan en smeerde een klein beetje make-up op onder haar ogen. Ze bracht ook mascara aan op haar wimpers en liep door de lege woonkamer terug naar de slaapkamer. Ze opende haar kast en keek naar de jurken die er hingen. Ze zag de fleurige hangen en degene die ze droeg als ze zeer depressief was. Het was een lange roodzwarte jurk die tot op de grond hing. Ze pakte de hoge hakken die eronder stonden en trok ze aan. Daarna liet ze de jurk over haar hoofd heen glijden. De kap van de jurk viel over haar gezicht en die schudde ze naar achteren. Ze pakte een borstel en borstelde haar haren. Ze vielen langs haar schouders en ze pakte het lint dat bij de rest van de spullen hing. Ze begon haar haren van bovenaf te vlechten totdat ze bij haar nek aan was gekomen. Daar stopte ze en bond de vlecht met het zwarte lint vast, terwijl ze de rest los liet hangen. Ze pakte haar juwelenkistje die erbij stond en opende het om de armbanden eruit te halen. Ze bond het vast om haar armen en keek in de spiegel die aan de binnenkant van de kastdeur was vastgemaakt. Ze zag er precies zo uit zoals ze zich voelde. Alleen en niet echt in de stemming om vrolijk te zijn. Toch kreeg ze een paar tranen in haar ogen zodra ze zag hoe de jurk van haar moeder haar stond. Ze hadden precies dezelfde bouw en lengte en daarom paste de jurken die haar moeder had gedragen haar ook goed. Ze draaide zich abrupt om en liep de etage af. Ze moest wat eten als ze straks haar woede er uit wilde gooien tijdens een training. Ze liep met een gewone pas naar de aula, maar had niet door dat ze automatisch een beetje heupwiegend ging lopen om dat ze zulke hoge hakken aanhad. De deur van de aula werd voor haar opengehouden en ze glimlachte even naar de jongen. Eerst pakte ze een dienblad en daarna eten. Ze pakte een glas melk wat ze nodig had om goed op te kunnen starten en een broodje gezond. Ze draaide zich om en keek om zich heen. Haar blik viel op een groepje die bij een tafeltje zat. Ze kende alleen twee van de jongens, de identieke tweeling die blijkbaar niets met dieren had. Ze liep naar hen toe en zette het dienblad op de tafel. ‘Mag ik erbij?’, vroeg ze aan de jongens. Ze ging alvast zitten en schudde de kap naar achteren. Ze keek naar de anderen die aan de tafel zaten en glimlachte even flauw. Ze richtte zich echter op het dienblad en dronk wat van haar melk. Ondertussen liet ze haar ogen over de aanwezigen glijden.

Een glimlach speelde op, een warme, bij het zien van haar blozende wangen. Een teken dat ze dit niet van hem gewend was, of überhaupt niet gewend. Hij reageerde verder niet op haar gestamel, hield zijn blik op haar gericht toen deze kruisde. Hij hoefde niet altijd de irritante hufter te zijn jegens meiden. Niet alles was gefocust op zijn eigen lol en geluk. Hij had zijn aandacht weer op zijn eten gericht toen het gesprek doorliep naar Sam. Hij zou de jonge even zijn tijd geven, even met rust laten voordat hij zich er weer vrolijk tussen zou mengen. Als Nearvus niet binnen was komen lopen had hij dit zeker al eerder weer gedaan, maar nu was zijn wat bezorgde blik op zijn broer gericht. Zachtjes schudde hij zijn hoofd, wat niet echt soepel ging aangezien zijn broers armen om zijn nek heen lagen, bij het horen van Nearvus zijn woorden. 'Ik ben hier voor de spontane acties, hou jij het nou maar bij jou rollen,' bromde hij wat nors, duidelijk aantonend dat hij zich zorgen maakte. Nors keek hij via zijn ooghoeken naar zijn broer, zuchtte en liet zijn hoofd wat hangen. 'Graag,' beantwoorde hij zijn smekende woorden met een strenge ondertoon. Bijna onzichtbaar schudde hij zijn hoofd bij Nearvus al even zachtte vraag. 'Nee, wist niet wie het was. Jij bent hier voor het hoofdwerk,' mompelde hij rustig terug, waarbij zijn ogen over Myst en Sam heengleden die nog in gesprek waren. Wat brommend bleef hij zitten, mompelde iets onverstaanbaars toen Nearvus nog eens benadrukte dat Myst ook niet ziek was geweest. Hij wist meer, en dat vond Bellingar niet leuk. Zijn ogen waren bij zijn norse gemompel even naar Myst geschoten, omdaarna wat onderuitgezakt naar het tafelblad te kijken. Hij had het gesprek van Myst en Sam niet gevolgd, had - waarschijnlijk tot hún opluchting - het voorstel van Myst niet verstaan aangezien hij zijn aandacht op Nearv had gericht. Wat koppig schudde hij zijn hoofd om de haren weer achter zijn oren vandaan te krijgen, nog steeds in de kinderlijke mok-bui omdat Nearvus meer wist dan hijzelf. 'Moet loshangen,' mompelde hij, waarbij zijn groengele ogen even naar het identieke paar van zijn broer schoten. Hij schoot omhoog bij het horen van een meisjes naam en de verbaasde toon van Nearvus na zijn bijna wanhopige vraag. 'EPHONY!' klonk het luidruchtig als triompfkreet. 'Je bent mijn held Nearvje,' klonk het zoetsappig met een hoger stemmetje waarbij er nog net geen vreugdetranen in zijn ogen kwamen toen zijn broer instemde. 'Ephony,' herhaalde hij de naam dromerig. 'Zeventien, en van Puffoon. Berijkbaar, en toch zo fout door haar relaties,' zijn hoofd kwam gelukzalig in zijn nek te liggen, had zijn ogen gesloten alsof hij het vreemde meisje dat hij nu nog bij naam kende verbeelde. Hij wapperde wat afwezig met zijn hand bij de vraag van Nearv. 'Niets, laat maar,' mompelde hij terug toen hij merkte dat Nearvus zijn hint weer niet begreep. Die jongen moest ook meer met meisjes omgaan, maar die curcus had hij bij zijn broer opgegeven. De enige dingen die zijn liefde konden trekken waren boeken. En hij zag zo gauw geen meisje in boekvorm de kantine inlopen. Zijn blik ging weer naar de twee andere toen Sam zijn aandacht op Nearvus richtte. Met een half oor luisterde hij naar diens vraag, maar hij leunde geheel over de tafel heen naar voren zodat zijn borst bijna plat op tafel lag. Zijn twee glansende ogen met een brede grijns eronder stonden op Myst gericht. 'Én?' klonk het luidruchtig fluisterend waarbij zijn stem wat schors kreeg. 'Is hij al bijna over zijn verlegenheid heen of moet ik hem nog wat tips geven?' vervolgde hij op die zelfde toon, wiebelde met zijn wenkbrauwen op en neer terwijl zijn blik op Myst gericht bleef. Bij de laatste woorden van Sam schoot hij weer terug. 'Zozoo, wat hoor ik nu? Striptease midden in de aula. Had dat dan eerder gezegd,' klonk het enthousiast, duidelijk gespeeld, terwijl hij nonchalant het bovenste knoopje van zijn blouse al los begon te maken. Even richtte hij zijn gezicht weer op toen hij plots een vrouwelijke stem hoorde. Met wat gefronsde wenkbrauwen keek hij om, totdat hij het gestalte van een meisje zag. Meteen klaarde zijn blik op, bleven zijn handen hangen bij het tweede knoopje waarbij hij zijn blik op haar hield. 'Goedemiddag schoonheid,' klonk het verwelkomend, waarna zijn blik even te lang op haar bleef hangen. Ze kwam hem bekend voor, niet zo onlogisch als je zijn karakter bekeek. Elk meisje kwam hem bekend voor. Zijn blik gleed weer terug naar zijn blouse. 'Nou kom op Nearv, ik ga niet in mijn eentje. Hoewel, als je gewoon een spiegel naast me neerzet hebben we twee hele lichamen, die van jou is wat té gehavend,' ging hij doodkalm en serieus door, waarbij hij zijn blik even vestigde op de gehavende borstkast van zijn broer. 'Misschien toch maar beter als we de reputatie hoog houden en jij aangekleed blijft, wilde tijger,' grijnsde hij, doelend op de schammen en sneden en dat hij het verhaal wat hij had verteld misschien geheel niet waar waren.

[Kweet niet of alles nog klopt heurw, qua tijdlijnen en wat er eerst kwam enzoo... ]

[Jeetje Ro er ook nog bij. Ohjee. Dit wordt echt een verprutste lossestukjes post.]

Ze zag de twijfel in Sam's ogen even werd haar uitdrukking licht angstig, bang dat hij haar raar of vreemd zou vinden. Vat het alsjeblieft niet verkeerd op, vat het alsjeblieft niet verkeerd op. Een twinkeling verscheen in haar ogen toen hij ja zei, maar er was ook duidelijke verbazing en opluchting in te lezen. Haar ogen haakten zich in de zijne, en ze vroeg zich af waar hij zo lang over na moest denken. Toen hij 'maar' zei, werd haar ademhaling iets sneller, maar het was niet hoorbaar. Wat maar? Haar gedachten lichtjes angstig, gefrustreerd. Je zei toch ja? Toen ze hoorde wat hij te zeggen had, was er, alweer, opluchting in haar ogen te lezen. Een kleine, warme glimlach was op haar gezicht te lezen. Ze hoorde zijn uitleg, en haar ogen werden nog iets vrolijker. 'Nee, ik zou het Savador ook niet durven vragen. Godzijdank hebben mijn ouders dat geregeld.' Daarna knikte ze wat onwillekeurig, haar ogen op een punt in de verte, aan de andere kant van de aula. 'Misschien...' Het werd even stil. Papa schrijven? Of het goed is als we na de ochtendlessen vertrekken? Papa weet dat ik niet zo'n fan ben van Spaceshuttles. En hij zou het sowieso fijn vinden als er een volwassene mee zou reizen. Nog een extra reden dat hij mag komen logeren, alsof dat zonder reden niet had gemogen. Totaal niet vergergaand op haar misschien, begon ze een nieuwe zin. 'Ik denk dat het wel goed is, mijn vader heeft denk ik sowieso liever dat ik met een volwassene samen reis. Dan zijn we nog voor het avondeten daar, denk ik?' Het was niet zo ver reizen, als ze rond half twee vertrokken konden ze daar makkelijk 6 uur zijn. 'Ik zal hem schrijven, vanavond. Mijn vader schrijft snel terug, dus ik zal morgen weten of dat allemaal kan. Dan kan ik 's ochtends nog mijn koffer pakken.' Ze glimlachte hem vrolijk toe. Behalve dat ze haar ouders en Nova weer zou zien, zou ze ook nog samen met hém reizen. Ze wist niet waarom, maar het gaf haar een goed gevoel. Bij Bellingar zijn spontane uitval 'Ephony!' keek ze even met grote ogen naar hem, waarna haar blik snel geïrriteerd. 'Ik zou er niet aan beginnen Bell, het is kansloos. Helemaal kansloos, kan ik je vertellen.' Haar klank klonk ietsje droevig, ietsje gebroken. Het was niet extreem, maar toch een heel verschil met eerst. Haar ogen verhulden de pijn, waardoor ze nogal ongeïnteresseerd keek. Daarna ging haar blik naar Nearvus, maar hij schoot snel weer terug naar Sam. Had hij ook nog kennis van geneeskunde? Hoe wist hij in godsnaam zoveel? Plots hoorde ze dat Bellingar tegen haar praatte. Ze keek hem vrolijk aan, maar haar blik zakte snel terug naar een droge doodsheid. Ze kneep even fel haar ogen toe, hem duidelijk makend dat ze het niet grappig vond, daarna sloot ze haar ogen en schudde haar hoofd. Ze ging maar verder met het volgen van het gesprek van Sam en Nearv. Dus keek ze weer naar Nearvus. [Heen en weer en heen en weer.] Zijn shirt uittrekken? Haar ogen waren ietsje groot. Toen ze Bellingar's woorden hoorde fronste ze, en keek ze Bellingar geërgerd aan. Toen ze zag dat hij serieus zijn shirt uit begon te doen, veranderde haar blik naar geamuseerd. Ze leunde achterover, sloeg haar armen over elkaar en bleef hem geamuseerd aankijken. Ze hoorde zijn woorden richting het meisje, en schoof meteen een stukje op zodat ze erbij kon komen zitten. Ze keek haar even licht glimlachend aan, waarna haar aandacht weer naar Bellingar ging. Toen ze zijn serieuze woorden hoorde schoot ze in de lach. 'Bell. Het is juist de bedoeling dat Néarvus zijn shirt uittrekt, zodat Sam zijn wonden kan bekijken. Ten eerste moet ik je terleurstellen, het gaat niet altijd om jou, en ten tweede hoef ik je niet zonder shirt te zien, helaas voor jou.' Daarna verschoof haar blik naar Sam, die nog steeds naar de borstkas van Nearvus keek. 'Stelletje idioten.' Mompelde ze zachtjes. Uiteindelijk richtte ze zich op het meisje dat naast haar was komen zitten, was haar eerst helemaal vergeten. 'Hoi. Ik ben Myst, ik ben van de lichtetage. Jij bent?' Haar stem was warm en vriendelijk, zoals ze meestal tegen onbekende mensen was.

Nearvus trok even een pijnlijk gezicht bij het horen van de strenge ondertoon. Hopelijk was hij niet al te boos op hem. hij had geen zin in een ruzie al in de eerste week van school en al helemaal niet met zijn tweeling broer. Nadat hij Bell's nek geclaimd had merkte hij de boze ogen van Bell in zijn ooghoeken op. Voor een fractie van een seconde kreeg hij een geniepig glimlachje op zijn gezicht. Blijkbaar had Bell Myst niet meer gesproken in tussentijd. Nu liep hij een stap voor als Bell. 'Hoezo doe ik het hoofdwerk. Ik zoek dingen op die me interesseren.' Rustig ging hij daarna zitten en zijn ogen gleden naar Bell bij het horen van "laat maar". Zelf schrok hij bij de plotse uitroeping van "Ephony". Met een zeer verbaast gezicht bleef hij Bell aankijken. Maar al snel werd Bell's plan door Myst afgeraden. Zelf bemoeide hij er niet graag mee met wie Bell allemaal flirte. Maar als hij met de pleegdochter van het schoolhoofd ging rotzooien en het liep fout kon er nog wel eens een probleem ontstaan. 'Bell, misschien moet je het wat rustiger aan doen voor je er een paar verslind.' Zijn hand lag nog steeds op een snee in zijn buik. Hij keek wat vreemd toen Xavier zijn hulp aan bood. 'Ah, het is niet ernstig. Een paar ondiepe snede. hoewel ik die op men rug niet gezien heb.' Hij had een licht onzeker knikje gegeven toen Xavier vroeg of hij zijn overhemd uit wilde doen. Net op het moment dat hij zijn handen op wilde tillen om zijn knoopjes los te maken keek hij verbaast naar Bell. 'Ow, uh, ja.' Zei hij zacht terwijl hij overstemd werd door Myst haar stem maar gaf er weinig om. Voorzichtig maakte hij de knoopjes los en liet het overhemd soepeltjes via zijn armen. Met zijn hand ving hij hem op zodat het niet op de grond zou vallen. Zijn lichterlijk gespierde boven lichaam was nu bloot en zichtbaar voor iedereen in de aula. Echt schaamte voelde hij niet. Het was niet zo dat iets prive's onthuld was, maar echt makkelijk zat hij nu ook niet. Hij liet zijn ogen even naar Bell glijden om te kijken of hij zijn overhemd nu ook uit deed of niet. 'Mijn lichaam is snel weer zo identiek. Of wil jij ook een paar snede?' vroeg hij hem sarcastisch. Zijn blik gleed door naar Xavier afwachtend wat hij van de snede achter op zijn rug zou zeggen.

Hij grijnsde lichtjes naar Myst. Ze begreep hem verkeerd. Het was niet zo zeer dat hij Savador niet durfde te vragen, hij vond het gewoon ronduit verkeerd staan om vlak na zijn sollicitatie gelijk te vragen om vrije tijd. Het was dan ook eigenlijk niet nodig. Geheel overbodig, laten we het maar zo omschrijven. Alsnog ging hij er niet op in. Hij wilde niet achter zijn rug om slecht spreken over Savador. Natuurlijk had hij de geruchten gehoord, maar zijn gesprekje met de man zelf was prima gelopen. Hij hield hem dan ook liever te vriend dan het tegenovergestelde. Geduldig bleef hij in stilte wachten toen Myst met haar 'Misschien' kwam, bleef hierbij naar haar gezicht kijken. Een perfecte reden om haar in de ogen aan te blijven kijken, ze waren tenslotte in gesprek en zij was degene hier die bezig was een zin te formuleren en stil viel. Hij kon dan wel zien dat haar ogen iets glazigs kregen, duidelijk aangevend dat ze voor een moment nadacht, maar ondanks dit bleef hij kijken. Haar ogen nu bekijkend, waarvan hij niet kon ontkennen dat hij ze mooi vond. Een lichte oplichting was zichtbaar, ze leek haar stem weer te hervinden. Zijn eigen blik helderde ook weer iets op, van starend terug naar geïnteresseerd luisterend. Zijn mondhoeken krulde om in een vrolijke glimlach, blij met haar woorden. Behalve, hij was blij met haar eerste woorden. Zijn glimlach kreeg halverwege haar spreken iets plastics. Waarom? Waarom had hij er moeite mee toen ze hem opeens zo overduidelijk indeelde bij de volwassene? Hem meer zag als een begeleider? Hij knipperde enkele keren met zijn ogen, kwam terug naar de realiteit en liet zijn kleine probleempjes nu even achterwegen. Hij glimlachte Myst nog steeds toe, maar nu iets minder enthousiast leek het wel. Je stelt je aan. Hou op. Waar dacht hij in godsnaam mee bezig te zijn? Hij ademde een keer diep in, had zijn blik naar Nearvus toe laten glijden en zijn aandacht op hem gericht. ‘Bellingar, beste jongen, je weet toch wel dat ik je zelfs aan de andere kant van de aula had gehoord?’ Vroeg hij droogjes toen hij Bellingar schor hoorde fluisteren samen met Myst, zijn stem nogal eentonig terwijl hij tegen de jongen gesproken had zonder hem aan te kijken. Hierna had hij Nearvus pas gevraagd zijn overhemd uit te doen, zonder reactie te geven op Bellingar zijn wilde kreten had hij zijn brilletje tevoorschijn gehaald uit zijn zak en deze op zijn neus gedrukt. Hij kwam overeind, stond op en liep om Nearvus heen om ook zijn rug te kunnen bekijken. Zijn blik schoot omhoog toen hij zag dat Bellingar werkelijk bezig was de eerste paar knoopjes van zijn overhemd los te maken. Met een geplezierde glimlach schoot zijn blik naar Myst die Bellingar erop wees dat hij zijn handelingen net zo goed kon stoppen. Zachtjes grinnikte hij voordat hij zich weer concentreerde op Nearvus. ‘Ik kan ze voor je helen,’ Stelde hij voor. ‘Waarschijnlijk niet helemaal, maar het zou grotendeels het genezingsproces moeten versnellen en je hebt minder kans op lichte littekens,’ Vragend keek hij Nearvus aan, wilde eerst diens goedkeuring om ook maar iets te gaan doen. Zijn blik ging nieuwsgierig omhoog bij het voelen van de maar al te bekende aanwezigheid van een Puffoonse. Een meisje, stilletjes met lange witte loken schoof bij hen aan tafel. Nieuwsgierig bleef hij haar een tijdje aankijken, waarna hij zich weer concentreerde op Nearvus. Hij legde zijn hand lichtjes voor zijn borst, zonder de huid aan te raken. Zachtjes mompelend, zijn stem zo onverstaanbaar dat het meer op gemurmel leek, begon hij een spreuk op te noemen waarna zijn hand langzaam lichtjes op begon te gloeien in zijn palm. Langzaam liet hij deze over de snee gaan, zonder hem aan te raken, maar liet een spoor van heling na. De huid, zonet nog open geweest waar het bloed nog te zien was, was nu lichtroze en aan elkaar gehecht. Zijn hoofd schoot omhoog, naar Myst. ‘Moet ik me aangesproken voelen?’ Zei hij met opgetrokken wenkbrauw waarna hij ook geamuseerd een grijns tevoorschijn liet komen. Hij kwam achter Nearvus te staan en heelde hier ook de wonden op zijn rug. Eenmaal klaar haalde hij zijn bril weer van zijn neus, vouwde deze met een geoefende beweging op en haakte hem in zijn borstzakje. ‘Als ik vraag wat je hebt gedaan ga je me dat zeker niet vertellen?’ Vroeg hij droogjes aan de jongen die hij zonet nog geheeld had. Hij grijnsde licht, ging weer zitten op zijn eigen stoel. ‘Binnen enkele dagen zijn de strepen ook niet meer zichtbaar,’ Zei hij nog waarna hij zich weer tot de gehele groep richtte.

Ze dronk rustig van haar melk en glimlachte Bellingar toe. 'Heey Bellingar. Geef je een striptease vandaag?', vroeg ze half serieus. Ze liet haar glas melk zachtjes op het dienblad terechtkomen en keek naar Nearvus die wel echt zijn shirt uitdeed. Haar blik werd even groot toen ze de sneden zag en dacht onwillekeurig aan haar eigen wonden. Ze had er geen pijn van, maar ze hadden wel even tijd nodig om helemaal te kunnen genezen. Ze voelde de blik van de man die ze niet kende over haar heen glijden en keek hem met een vluchtige manier aan. Ze had zichzelf bijna helemaal afgesloten voor haar magie en zichzelf in een voor haar zware depressie gestopt. Als je echt iemand zou hebben die depressief was dan kon je van haar zeggen dat ze een beetje sip en mokkig was, maar voor haar was dit het zwaarste wat ze kon hebben. Het was een lange man met rode haren en hij keek aardig uit zijn ogen. Toch viel ze weer met haar ogen naar haar dienblad en pakte het broodje op en wilde net een hap nemen toen het meisje naast haar tegen haar begon te praten. Ze legde het broodje weer neer en keek het meisje aan. 'Mijn naam is Romance en ik kom van Puffoon.', zei ze en hield haar stem neutraal. Ze keek geïnteresseerd toe toen ze zag wat de man van plan was om te gaan doen. 'Heb je helende krachten?', vroeg ze en haar stem schoot iets de hoogte in. Ze was blij voor de man, maar dacht meteen aan degene die ze niet in haar gedachten wilde hebben. Ze zag de heling en hoefde eigenlijk geen antwoord meer. Ze stond op en ging bij hem staan. Het liefst wilde ze zijn handen pakken om het door te sturen naar Fire, maar ze wist dat ze dat niet zou mogen doen. 'Hoe groot zijn je krachten? Volledig of gedeeltelijk?', vroeg ze en keek omhoog totdat haar blik in die van hem was gevestigd.

Wat droogjes met een vragende blik in zijn ogen keek hij Myst aan die hem een standje gaf over het onderwerp Ephony. 'Niets is kansloos, niet als je Bellingar Cruentus heet,' klonk het hoffelijk alsof hij als superheld zijn lijfspreuk vertelde aan iedereen die het wilde horen. Om het bijpassend te maken was zijn hand op zijn hart te komen liggen, had hij zijn kin opgetild en zijn ogen gesloten. Zijn blik schoot weer open, om Sam met toegeknepen oogjes via zijn ooghoeken aan te kijken na zijn hardhandige gefluister. 'Hè?' klonk het onschuldig en priemend, alsof hij duidelijk wilde maken dat Sam maar alsóf moest doen dat hij het niet gehoord had. Hij had zijn rug weer gerecht en zijn blik even op Sam gericht terwijl zijn vingers bij het bovenste knoopje van zijn blouse bleven hangen. 'Jézus Sam,' klonk het verontwaardigd. 'Je lijkt wel een ouwe doos met die bril,' wat afkeurend tuite hij zijn lippen, maakte een klakkend geluid waarbij hij zijn hoofd schudde. 'Zo valt Myst nooit op je,' benadrukte hij het feit van zijn mening waarna hij zijn aandacht op Romance richtte. Romance, dát was haar naam geweest. 'Ja, maar Myst houd me tegen,' klonk het treurig inclusief de pruillip nadat Romance en Myst reactie hadden gegeven op zijn serieuse handelingen. 'Maar ik ben hartstikke leuk zonder shirt,' klonk het zeurderig alsof hij het voor elkaar wilde krijgen dat zij zijn tas zou dragen, of een snoepje te krijgen. Zijn blik ging naar zijn broer die ook nog reactie gaf op zijn dromerige woorden. 'Jullie zijn flauw, héél flauw,' met kinderlijke koppigheid richtte hij zich weer op zijn shirt. Zuchtend liet hij de eerste drie knoopjes geopend en keek Sam even na toen deze naar Nearvus liep. Nieuwschierig keek hij naar zijn handelingen, maar al gauw verloor hij de intresse. Dat zou wel goed gaan, zelfs als hij niet keek. Toen Romance tegen Sam begon te praten schoten zijn groengele even naar Nearvus, zijn geheelde lichaam om vervolgens naar Sam door te schieten. 'Zozoo, misschien moet ik ook maar de dokter uithangen. Blijkbaar is dat opmerkzaam bij de ladies,' klonk het bedenkelijk, waarbij zijn blik al even bedenkelijk naar het tafelblad staarde. Even bleef hij rustig zitten, luisterde naar de stemmen van de andere waarna zijn blik naar Myst gleed. 'Dus, Myst,' klonk het vriendelijk, waarbij hij met zijn ellebogen op tafel leunde en haar aan bleef kijken. 'Wat vind je het leukste aan Sam? Ik bedoel, mijn charmes en looks heeft hij niet. Arme jongen, maar daarnaast is hij toch best acceptabel,' grijnsde hij, gaf bloot dat hij grapte maar de blik in zijn ogen bleef onder de vrolijke twinkeling serieus. Voornamelijk over zijn eerste zin, maar hij zou niet weten hoe Myst het op zou vatten.

[Jaja ik heb de volgorde verprutst maar ik ga het niet weer veranderen.]

Myst trok hoog haar wenkbrauwen op toen Bellingar een opmerking maakte over Sam's bril, juist omdat ze die zo lief vond staan. Foutfoutfout. Fluisterde haar geweten haar droevig in. Maar vooral die opmerking daarna was erg vervelend. Ze begon zich onderhand zwaar aan hem te irriteren. 'Hé Bellingar, hou jij het maar bij je oppervlakkige praatjes om meisjes het bed in te krijgen.' Haar ogen stonden zeer geërgerd, haar mond een norse streep. Verder ging ze er niet op in, hoewel haar ogen nog snel even langs Sam vlogen. Ze keek Bellingar sarcastisch, zelfs tegen cynisch aan toen hij vertelde dat hij zo leuk was zonder shirt. Haar mond maakte een afkeurende beweging, ze had nu echt genoeg van 'm. Hij moest zijn bek maar eens gaan houden. Toen Sam haar even aankeek toen ze die opmerking maakte, kwam een klein glimlachje omhoog, blij dat ze door een minder oppervlakkig persoon aangekeken werd. 'Misschien.' Knipoogde ze naar hem, waarna ze haar aandacht op het meisje richtte dat haar antwoord gaf. Ze knikte bedenkelijk. Lekker vriendelijk. Het meisje was nogal koeltjes, stoïcijns. Myst hield daar niet van, mensen die bij voorbaat al anderen op afstand hielden. Dus ze draaide zich weer terug, besloot haar verder geen aandacht te geven. Ze keek gefascineerd toe hoe Sam zijn handen vlak boven Nearvus' huid bleven hangen, en bewogen, een onzichtbare kracht erop loslatend. Blijkbaar genoeg om de sneeën te genezen, want toen hij zijn handen weghaalde leek het alsof de sneeën op zijn ontblote bovenlijf er al weken hadden gezeten in plaats van, een uurtje misschien? Haar blik schoot weer terug naar Sam's handen, haar ogen zoekend naar de geheimen achter zulke krachten, geheimen die ze nooit zou kennen. Zelfs daarna volgden haar ogen zijn handen nog even, vasthangend aan de kracht die daar zonet vandaan was gekomen. Toen Bell weer tegen haar begon te praten keek ze hem aan, haar blik vrij ongeïnteresseerd. Maar alweer, alleen door wat hij zei, kleurden haar wangen en kwam er een licht beledigde blik in haar ogen. Ze tuitte even nadenkend haar lippen, waarna haar ogen toeknepen. Het duurde enkele seconden seconden, en daarna leunde ze rustig naar achter, sloeg haar armen over elkaar en keek van hem weg, schuin naar boven. 'Bellingar, de oppervlakkige womanizer, vraagt aan een meisje wat ze vind van iemand die eigenschappen en intelligentie bezit die Bellingar zelf nooit zal hebben... hmm... dan zal hij haar antwoord ook wel niet begrijpen, denk je?' Waarna haar ogen even vrolijk en vol wraak in die van Bellingar haakten. Na enkele seconden schoot ze door naar Sam's gezicht, niet wetend of hij haar indirecte compliment eruit zou pikken of niet. Haar pientere ogen vonden de zijne, en een kleine glimlach verscheen onbewust op haar gezicht, kijkend in de warme zachte kleur ervan. Haar lippen playbackten ‘sorry’ naar hem, al wist ze niet zo goed waarvoor. Ze wist niet of hij het leuk vond als ze zo over hem deed, misschien voelde hij zich wel heel ongemakkelijk. Haar ogen vrolijk maar toch ook licht verontschuldigend bleven een moment in de zijne hangen, waarna ze zich draaide zodat ze vanaf haar positie de hele groep kon zien.

Nearvus zat nu in zijn blote bast midden in de aula. Pas bij de opmerking van Bellingar naar Xavier draaide hij zijn hoofd om zodat hij de bril van hem kon zien. Een kleine glimlach kwam er op zijn gezicht. Hij was Xavier niet aan het uit lachen of zo, maar het waren de subtiele woorden van Bell die altijd zo losjes uit de hoek kwamen stormen. Hij draaide zijn hoofd weer terug en liet zijn blik even over Romace glijden. Op de plek waar de snee zat was en het geprik te voelen was had nu plaats gemaakt voor een warm gevoel. Zijn ogen keken naar de wond op zijn buik hoe het geheeld werd. De warmte ging over naar een stekeliger gevoel wat even zo aan bleef houden. Met een verbaasde blik keek hij naar hoe de wonden geheeld waren. Het stak nog wel maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij hield zijn gescheurde overhemd even voor zich en kon zo er door naar Myst kijken. 'Laat ik deze maar niet meer aandoe.' Mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij hem weer opvouwde en hem op zijn schoot legde. Hij richten zijn blik weer op de groep en probeerden weer mee te krijgen waar het over ging.

[ Ben de draad kwijt -.-' en sorry voor de late post x.x ]

Afwezig waren zijn ogen omhoog geschoten naar Bellingar die zijn opmerkingen weer is niet voor zich kon houden. ‘Ooit wel is door dat je heel erg onbeschoft overkomt?’Vroeg hij kalm, opnieuw toonloos, waarna zijn blik weer terug gleed. Hij kon het alsnog niet helpen dat afwezig een glimlachje omhoog kroop zodra hij opnieuw Myst erbij trok. Hoe orgineel. ‘Hm,’ Zijn wenkbrauwen fronste samen. ‘Dan maar af doen?’ Vroeg hij, alsof hij het echt een dilemma vond dat Myst hem dadelijk niet leuk vond. Hij keek niet op, pas toen Myst ook nog is tegen de woorden inging van Bellingar. Nogal een tegenovergestelde reactie van wat hij had gegeven. ‘Shit,’ Murmelde hij dan ook, meespelend in zijn rol van net. Zijn ogen vonden die van Bellingar. ‘Volgens mij gaat het niet werken, zelfs zonder bril.’ Gespeeld keek hij teleurgesteld, om zich hierna te concentreren op Nearvus. Nog één keer was hij opgeschoten naar Myst, een halve glimlach aanwezig terwijl hij haar 'misschien' hoorde. Hij negeerde Bellingars opmerking toen hij bezig was met Nearvus en ging, toen hij eenmaal klaar was, weer zitten op de plek waar hij net ook gezeten had. Precies op het moment dat hij weer opkeek hoorde hij de woorden van Bellingar, gesproken tegen Myst. Stilletjes gingen zijn ogen naar Myst, zodra deze antwoord gaf. Toen de betekenis eenmaal doordrong van haar woorden, lukte het niet meer om zijn blik van haar af te krijgen. In stilte staarde hij naar haar, kon het toch niet helpen dat zijn mondhoeken lichtjes omgekruld waren. Zodra hij haar ogen naar hem toe zag schieten was er bij hem een grijns omhoog gekomen, puur om te laten zien dat hij het alles behalve erg vond. Maar juist die grijns liet hem verlegen overkomen. Iets wat juist duidelijk aangaf dat hij door had hoe ze hem complimenteerde, en dat hij daarnaast ook niet zo goed wist hoe hij hierop moest reageren. Zodra Myst haar blik van hem afwende ging na een tijdje (duidelijk een tijdje pas, zijn blik was afgeleid blijven hangen) zijn blik door naar het nieuwe meisje wat ook bij hun aan tafel was komen zitten. ‘Ken je Bellingar?’ Zijn woorden, misschien totaal niet betekenis vol voor het meisje zelf, een zeer onschuldige vraag. Maar voor Bellingar zat er onder zijn woorden gelijk een hele veronderstelling. Hij liet een glimlach omhoog komen, die voor háár vriendelijk zou zijn, maar voor Bellingar misschien fout. ‘Hoelang al?’ Pure interesse, iets wat zeer beleefd is. Voor een kort moment schoten zijn ogen naar Bellingar, grijnsde hij breed naar hem, om daarna pas weer om te kijken naar Romance. ‘Je komt van Puffoon, niet?’ Vroeg hij toen, zijn glimlach was nu duidelijk afgezwakt naar een vriendelijke, standaard versie ervan. ‘Volg je luchtmagie lessen?’

Romance lachte om de woorden van Bellingar. ‘Houd Myst je tegen? Arme jij. Maar kijk eens om je heen. Hoeveel meiden zitten daar niet die stiekem dingen opvangen en denken; alsjeblieft Bellingar doe je blouse uit. Ga je hen teleurstellen?’ Ondertussen beelde ze half uit wat ze bedoelde en wees onopvallend naar een paar meiden die een paar tafels verderop zaten. Daarna keek ze toe hoe de man die blijkbaar Xavier heette Nearvus heelde en ze was in een opwelling opgesprongen. Hij was al weer gaan zitten en nu keek ze een beetje op hem neer. Automatisch ging ze weer zitten en at van haar broodje. Ze keek op toen ze zijn vragen hoorde en slikte haar hap door. Ze zag de glimlach en zag de blik die hij wisselde met Bellingar. Ze legde haar broodje neer en keek hem doordringend aan. Er speelde een flauw lachje om haar lippen. ‘Op welke manier bedoel je? Of ik een van zijn scharrels ben?’, vroeg ze en deed haar best om haar gezicht in plooi te houden. ‘Nee, ik heb hem ontmoet op de dag dat ze beiden aan kwamen zetten.’, vervolgde ze haar antwoord. Haar gezicht betrok zodra hij Puffoon zei en ze sloeg haar ogen neer. Misschien was het toch niet zo’n goed idee om hier te gaan zitten. Onbewust ging ze door middel van haar gedachten praten en dat was het slechtste idee dat ze ooit had gedaan, want nu begon Fire zich er mee te bemoeien. Dat ik er niet ben betekent niet dat je je leven moet weggooien. Misschien duurt het nog maanden voordat ik terugkom en ik heb geen zin in zo'n depressief kind dat me helemaal gek maakt vanaf hier. Romance rolde met haar ogen en snoof zacht om de woorden. Je weet best dat ik dat niet bedoel. Zonder dat ze het merkte begonnen haar haren onderaan een beetje te bewegen op wind die er niet was. Oh nee? Wat bedoel je dan? Je wilt zeker weg van die school en naar me toekomen? 'Ja, misschien wil ik dat wel.', zei ze zacht onhoorbaar voor de anderen. Het was alsof Fire wist dat ze had geantwoord. Nou dat kan niet. En we weten allebei dat als je me niet had gekend ook naar deze school was gegaan. Bekijk het positief. Nu kan ik tenminste een tijdje goed trainen. Ze sloot even haar ogen en opende ze weer toen ze haar haren voelde tegen haar gezicht. Ze keek verbaasd. Ze had niets gemerkt van wat er was gebeurd en zuchtte uit. Meteen kwamen haar haren tot rust en vielen ze langs haar lichaam naar beneden. Ze keek Xavier aan en knikte. Ze liet een kleine warme luchtstroom langs zijn gezicht glijden. 'Inderdaad. Ik kom van Puffoon en volg de lessen luchtmagie wanneer er een wordt gegeven.', zei ze en richtte zich totaal op Xavier. 'Maar je hebt nog steeds niet mijn vraag beantwoord. Hoe zit dat met je helende krachten?'

-Het loopt volgens mij nu allemaal een beetje door elkaar heen.

'Hee, jullie hemelse wezens zijn ook voor andere dingen perfect,' sprak hij al even recht door zee terug met een bijna ijzige kalmte in zijn stem toen Myst tegen hem uitviel. Al zijn handelingen mochten dan misschien op dat feit inspelen, maar zijn hoofd draaide daar niet 24/7 om. Tenminste... niet altijd. Zijn aandacht verflauwde weer naar de andere gebeurtenissen aan tafel. Hij had Sam genegeerd, onbeschoft was hij in zijn eigen ogen niet. Recht door zee, dat wel. Terwijl Nearvus wonden werden geheeld bekeek hij het proces vanuit zijn ooghoeken. Als Nearvus er littekens aan over zou houden zou dat het kleine beetje zijn wat hun lichamen zou onderscheiden. Het zou wel grappig zijn, het enige bewijs om dan te geven was dat een van hun tweeën hun shirt uit zou doen om aan te tonen wie nou echt wie was. Aangezien Bellingar wel vaker zijn broer nagedaan had om zo onder dingen uit te komen of juist dingen voor elkaar te krijgen was hijzelf erg gedreven in het karakter van zijn broer. Bijna perfect kon hij de geïnteresseerde houding in boeken nabootsen, terwijl het verveelde stemmetje in zijn hoofd dan geeuwden. Hij had hartelijk gelachen om de woorden van Myst en Sam, schudde zijn hoofd en ging er verder niet op in. Als hij dat zou doen konden ze waarschijnlijk nog uren doorgaan over dit. En hoewel hij het heerlijk vond mensen te plagen, irritant worden was nou net weer niet zijn doel. Bewust dan, onbewust kon alles :3. Na een tijdje kwam hij weer uit het moment van om zich heen kijken zonder zijn hoofd werkelijk te bewegen toen de aandacht op Romance werd gevestigd bij Sams vraag. Afwachtend na de vraag van Sam gingen zijn ogen naar Romance. Een grijns speelde op, waarna hij lachend zijn hoofd voor een moment in zijn nek legde bij haar antwoord. 'Mensen, ik merk al gelijk weer wat voor beeld jullie van me hebben,' schudde hij mismoedigend zijn hoofd, leunde treurig met zijn hoofd op zijn hand en keek triest naar Romance. 'Hoewel..' ging hij door, herinnerde zich haar zinnen die hij in eerste instantie niet had door laten dringen door alle andere mensen om hem heen. 'Jij was zelf de gene die soort van vroeg of ik mijn blouse uit wilde doen. Wil je daar soms iets mee zeggen lieve Ro?' klonk het daarna oprecht vragend, zijn wenkbrauwen opgetrokken onder deze blik. 'Oohja, de aankomst. Toen Nearvus me bijna vermoorde met rondsmijtende koffers,' kermde hij hoogst pijnlijk, vestigde even quasi beledigt zijn blik op zijn broer. Bij Sams volgende, normale vraag dwaalde zijn blik weer af. Romance bleef wel erg lang stil, dus vestigde hij zijn aandacht maar op de rondlopende projectielen in rokjes. De bovenste knoopjes van zijn blouse waren nog ontknoopt, een feit wat de meeste heldere vrouwenogen op hem deed vestigen. Nonchalant, alsof hij het niet doorhad, blikte hij rustig terug. Af en toe speelde er een vrolijke glimlach op zijn lippen, waarna hij zijn aandacht weer op de groep vestigde bij het horen van Romance stem die een vraag stelde aan Sam. 'Sampje hier is gewoon het geschenk van god voor elke vrouw. Helende krachten voor elk vrouwenhart,' mompelde hij murmelend als antwoord op haar vraag, doodnormaal waarna zijn aandacht weer naar Nearvus gleed. 'Als je zo blijft zitten vat je nog kou met dit winterse weer. Ook al zitten we binnen...' mompelde hij terwijl hij zijn broer aankeek.

Myst grijnsde terug toen ze Sam z’n grijns zag, iets waardoor hij liet blijken het niet erg te vinden, wat haar opluchtte. Ze kon wel zo over Sam tegen Bellingar blijven doen, maar ze had eigenlijk geen idee wat Sam ervan vond. Ze vond de lichte onzekerheid in zijn grijns schattig, dat hij blijkbaar wel haar compliment had opgevat, maar niet goed wist wat hij ermee moest.Haar blik schoot naar Bellingar, wiens vragende klank in zijn stem haar aandacht trok. Haar ogen werden even groot waarna ze hardop lachte. Ze schudde, nog steeds lachend haar hoofd. Bellingar wist ook altijd precies wat hij moest zeggen. Daarna schoten haar ogen weer naar Sam, waarbij haar glimlach weer wegzakte zodra ze zag hoe hij naar Romance keek. De glimlach op zijn gezicht, ze begreep het niet. Dit was helemaal niet hoe hij normaal glimlachte. Maar al snel daarna glimlachte hij zijn normale glimlach naar het meisje, waardoor de kleine opwelling die misschien wel richting jaloers ging, weer wegging. Whatever. Toch bleven haar ogen tussen zijn gezicht en die van het meisje heen en weer schieten, haar ogen lichtjes toegeknepen. Doe niet zo idioot. Ze ontspande haar houding weer en luisterde naar hun woordenwisseling, omdat ze voor de rest ook niet zo goed wist wat ze moest doen, ze kon er niet ineens tussenin gaan vallen. Ze keek geïnteresseerd naar Sam, de vraag die Romance stelde was eentje die ze zelf misschien ook wel gesteld had, als ze daar de kans voor had gekregen. Haar ogen schoten naar Bellingar’s ogen zodra hij antwoord gaf op de vraag die niet aan hem gesteld was. Even knepen haar ogen verward samen, een lichte frons tussen haar wenkbrauwen. Hij wist het toch niet? Net leek hij duidelijk van niks te weten. Nee. Hij wist het net niet. Maar waarom zégt hij dan zoiets? Haar ogen schoten verward naar Nearvus, proberend met haar blik een verklaring af te dwingen. Daarna drong de betekenis van zijn woorden pas echt bij haar door, hoe het zou zijn als het wél echt zo was, als het zou kunnen. Heler van vrouwenharten. Ik zou een miljoen betalen als hij dat kon, als het zo makkelijk was. Kan me niet schelen wat ik ervoor moet doen. Sowieso, alleen op uiterlijk beoordeeld zou ze de meeste dingen al niet heel erg vinden om met Sam te doen. Je slaat weer dóóhóór. Myst richtte haar blik even wijselijk op de tafel, slikte een keer waarna ze haar ogen op Bellingar richtte, luisterde naar wat hij tegen Nearvus zei. Een kleine scheve glimlach verscheen op haar gezicht toen ze één mondhoek optrok. ‘Bell, je wilde zeggen dat dát shirt zou helpen? Dat is zo verwoest, dat je het alleen nog naar een hele foute party aankan.’ Ze trok even kort en speels haar wenkbrauwen naar hem op, waarna ze zich op Nearvus richtte. ‘Anders moet je even een nieuw shirt gaan halen.’ Ze glimlachte even warm naar hem, puur en alleen vriendelijk bedoeld. ‘Moet ik anders even meelopen?’ Haar ogen nog steeds warm, ze mocht Nearvus graag. Vooral omdat hij zo vriendelijk voor haar geweest was, terwijl ze dat zelf niet erg was, niet eens erg aanwezig was. Ze dacht er geen moment aan hoe haar voorstel op de anderen zou overkomen, ze bedoelde het echt alleen vriendelijk en zag er daarom verder niks achter, meelopen naar zijn slaapzaal.