Inspiratie genoeg met al dat liefdesverdriet. Myst zag er bagger uit, diepe kringen onder haar ogen, ze had niks gegeten waardoor ze weinig kleur in haar gezicht had. Ze had even zitten lezen, maar haar favoriete klassiekers waren allemaal romantiek. Ze zuchtte en toverde haar gedichtenboek tevoorschijn uit het linnen tasje. Ze bestudeerde even de voorkant, waarna ze er langzaam in begon te bladeren. Ze had zo veel mooie gedichten over de liefde geschreven, uiteindelijk allemaal gericht over, op of om Laurens. Waarom moest haar leven nou weer zo om hem draaien? Ze zuchtte alweer en pakte een lege pagine. Ze klikte een aantal keer met een pen voor ze langzaam woordjes begon te krabbelen, soms weer doorkraste en dan iets anders opschreef. Ze had veel inspiratie, het werd een gedicht met weinig woorden, en weinig zinnen. Het was droevig, en meteen moest ze moeite doen het brok in haar keel weg te slikken. Haar handen begonnen te trillen en de laatste woorden die ze schreef:[i] So I'll be alone forever.[i/], werden zo trillerig geschreven dat ze bijna niet meer leesbaar waren. Zoveel mensen hadden liefdesverdriet meegemaakt, maar was het bij iedereen zo heftig? Had iedereen de neiging in een soort afgestompte toestand te komen als ze aan die persoon dachten? Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en schreef verder. Het was vrij stil in de bieb, slechts een paar andere mensen zaten er te lezen. Haar gekrabbel weerklonk door de gangen met boeken, maar het kon haar niets schelen.

Neurvus liep geïntereseerd langs de kasten met honderden boeken er in. Zijn ogen gleden razendsnel over de titels van de kaften. Zoekend naar een leuk onderwerp liep hij in een licht oranje kooltrui en een blauwe spijkerbroek met nette pakschoenen er onder tussen de kasten door. Met een langzame pas kloken er af en toe voedstappen door de ruimte. Hij bleef stil staan bij de categrie van Wetenschap. Voorzichtig gleed hij met een vinger langs de kaften en stopte bij een boek met de titel Gevaarlijke planten in de natuur Waarschijnlijk verkeerd teruggeplaats maar toch interesand om te lezen. Met een zorgzame hand haalde hij het uit de kast en drukte het boek tegen zich aan. Zijn blik gleed over de tafels waar je aan kon gaan zitten zodra hij tussen de rijen uit was gelopen. Er zat een meisje met groen haar aan een tafel. Van de afstand die hij eerst zag kon hij niet zien dat ze aan het trillen was. Hij stond nu aan de zijkand van haar en had een hand op de stoel gelecht. 'Is het goed als ik hier ga zitten?' vroeg hij op een beleefte toon. Van het zicht wat hij nu op het meisje had kon hij meteen zien dat er iets mis was met haar, maar glijk vragen wat er was was onbeleeft en dat was ook meer Bellingar's gebied. Pas toen hij het gezicht beter zag herkende hij haar als Myst. 'Ow, excuses Myst. Ik herkende je voor een moment niet. Gaat alles wel goed?' Voorzichtig legde hij het boek op tafel en zijn hand gleed verder naar de schouder van Myst waar hij hem zorgzaam op plaatste.

Myst hoorde verderop voetstappen, maar bleef naar haar gedicht staren. Toen ze ineens een stem naast zich hoorde keek ze geschrokken op, al stonden haar ogen nog steeds vermoeid en ongeïnteresseerd. Ze zag Nearvus, en iets wat hij maar voor een klein glimlachje aan moest nemen, hoewel er niet veel op leek, schoot over haar lippen. Niet dat ze iets om te glimlachen had, maar het was zo onbeleefd om iemand gewoon aan te blijven staren. Ze hoorden zijn volgende woorden, en besloot eerst de eerste maar te beantwoorden. Met een hoge, hese stem, die duidelijk lang niet gebruikt was, antwoordde ze: "Ga maar zitten." Daarna keek ze weer naar haar boek, en besloot het om te slaan naar de volgende bladzijde, waar nog niks stond. Ze kende deze jongen nog niet goed genoeg om hem in te laten in haar verwoordingen van gevoelens. "Het gaat wel, ik ben denk ik gewoon oververmoeid." Antwoordde ze met dezelfde moeilijke stem. Ze keek hem aan, nog steeds niks aanwezigs of vrolijks in haar gezicht te bekennen. "En hoe is het met jou?" Ze faalde in een zwakke poging de vraag geïnteresseerd te laten klinken. Ze keek naar het boek dat hij bij zich had en bedacht zich dat ze het al had gelezen, dat het had gemoeten voor we woudmagielessen. Ze voelde zich stom met haar gedichtenboek voor haar neus, gezien er op de nu opgeslagen pagina's niks stond, maar ze vond zichzelf zo'n creep als ze het ineens heel snel weg ging stoppen, dus dat deed ze ook maar niet. Ze bleef gewoon rustig naar zijn boek staren, kijkend naar zijn handen en welke dingen hij las.

Nearvus ging op haar toestemming zitten. Zachtjes schoof hij de zijn stoel aan. Zijn blik gleed op het boek wat Myst voor haar neus had liggen. Er stond iets geschreven maar ze sloeg de bladzijden om waardoor er een lege pagina te voor schijn kwam. Blijkbaar stond er iets wat hij niet mocht lezen of weten. Maar dat respecteerde hij dan ook gewoon. voorzichtig opende hij het boek op de eerste pagina en ging met zijn vinger vrij snel over de regels. Hij las het voorstuk even globaal door. 'Is het dan niet beter dat je gaat slapen?' Hij keek even onder zijn lokken door naar Myst. 'Ik weet dat je me nog niet zo lang kent, maar als er iets is kun je het me altijd vertellen. Ik beloof je dat ik het niet aan iemand zal vertellen.' Met een bemoedigend glimlachje ging hij even wat rechter zitten zodat hij niet tussen zijn lokken door hoefde te kijken. Voorzichtig deed hij met zijn linkerhand haar haren voor haar gezicht weg en voelde met zijn pols even haar voorhoofd. 'Je bent niet echt warm. Maar je ziet er wel wat pips uit.' In zijn stem was nu duidelijk een klein beetje zorgzaamheid te bespeuren. Misschien was hij dan wel niet zo goed bij meiden, maar als ze verdrietig waren of iets hadden en Bellingar was er niet bij nam hij het meestal wel van Bell over. Hij vroeg zich af of Myst wist wie hij was. Bell en Near leken zo erg op elkaar dat bijna niemand op alleen uiterlijk uit elkaar kon houden.

Ze schudde lichtjes haar hoofd. 'Lukt toch niet.' Mompelde ze voor zich uit. Ze zei niks op zijn volgende woorden, ze overwoog nog of ze het aan hem wilde vertellen of niet. Maar hij was zeker weten Nearvus, hoeveel hij ook op Bellingar leek. Bell deed niet zo. Die zou dit heel anders aangepakt hebben. Ze voelde zijn pols tegen haar hoofd. Ze was ook niet echt ziek, dus was ze ook niet echt warm. Van oververmoeidheid werd je niet warm, juist ietsje kouder soms. Ze keek hem even met vermoeide ogen aan, waarna ze licht fronste en naar de bank keek. "Ik ga even iets pakken uit de kast." Ze stond houterig op, slaaptekort deed niet veel goed aan je soepelheid. Ze strompelde naar de kast, zo min mogelijk op haar pijnlijke enkel leunend. Eenmaal bij de kast, ze wist waar het boek stond, pakte ze een krukje. Ze klom erop en ging met een schuingedraaid hoofd met haar vingers langs de kast, tot ze met een flauw glimlachje stopte bij een blauw fluwelen boek met gouden letters. "The most beautiful love quotations, famous and unfamous." Ze stapte weer van het krukje af, en ging naar de pagina waar ze hem iets uit wilde voorlezen. Ze zuchtte hoorbaar, ging naast hem zitten en ging met haar vingers over pagina 571. Ze hoeste even en begon zachtjes met voorlezen, haar vingers op verschillende delen tussen het boek. 'Without love our life is ... a ship without a rudder ... like a body without a soul. ~Sholem Aleichem.' Ze hield even een korte pauze, en ging toen rustig verder, hopend hem duidelijk te maken wat ze bedoelde. En hij wist ook wel dat dit niet over hem ging. 'I know I am but summer to your heart, And not the full four seasons of the year. ~Edna St. Vincent Millay.' Ze bladerde naar de bladzijde waar haar ringvinger ertussen zat. 'God can heal a broken heart, but He has to have all the pieces. Unfortunately you seem to have taken one with you. ~Anoniem.' Ze werd even stil, haar ademhaling werd onregelmatig en ze bladerde door naar de laatste pagina, waar haar pink zat. 'When one door closes, another opens; but we often look so long and so regretfully upon the closed door that we do not see the one which has opened for us. ~Alexander Graham Bell.' Haar stem brak toen ze de laatste schrijver uitsprak en ze haalde haar handen onder haar ogen door om de overgelopen tranen weg te vegen. 'Ik weet dat ik een idioot ben en dat ik me waarschijnlijk aanstel. Sorry dat ik je hiermee lastigval.' Ze sloot het boek en legde het tussen hen in, starend naar de schreeuwend witte pagina's in haar eigen gedichtenboek.

Nearvus had een toestemend hmmmpje laten horen. Zijn ogen volgde haar houterige beweging toen ze opstond en naar een boeken kast ging. Ze kwam terug met een blauw fluwelen boek met wat gouden letters er op, maar hij kon de titel niet lezen. Myst begon er in te bladeren en duwde haar vinger tussen een paar pagina's. Op het moment dat ze voor begon te lezen duwde hij zijn boek zachtjes dicht en vouwde zijn handen op tafel in elkaar. Geboeid luisterde hij naar de woorden die Myst voorlas. Kijkend naar zijn handen nam hij ieder woord dat ze zei in zich op. Gelukkig was hij goed geleerd in Engels. Pas toen ze weer praten keek ze haar weer aan en zag dat ze een paar tranen los had gelaten. Met een lichterlijk verbaast gezicht bleef ze Myst aankijken. 'Je valt me niet lastig.' Wat twijfelend legde hij zijn hand op haar rug en wreef zachter er over heen. 'Het spijt me dat je liefdes verdriet hebt.' Natuurlijk wist hij de situatie niet maar de gedichten die ze voor had gelezen had hij ook al gelezen in een boek en hij wist dat het over de liefde ging. Dat was voor hem het voordeel van fotografisch geheugen.

Ze voelde zijn vriendelijke hand op haar rug en keek hem even vaagjes aan, als dankbetuiging. Ze hoorde zijn woorden, en wist dat hij natuurlijk ook de situatie niet wist. Hij was gewoon vriendelijk en hij steunde haar, precies wat ze op dat moment nodig had. Ze veegde even met haar handen onder haar ogen door, en pakte het boek weer op. Ze bladerde er wat doorheen. 'Ik wou dat ik zo mooi kon schrijven.' Ze glimlachte even vaagjes naar hem, een echte glimlach kon ze niet opbrengen. Ze keek nog even in zijn ogen, en bedacht zijn toen dat hij dat eigenlijk helemaal niet wist. 'Ik schrijf. Gedichten, voornamelijk.' Ze draaide zich om naar haar boek, en bladerde er wat door. 'Het is over het algemeen heel deppressief, hoewel ik dat tijdens het schrijven van veel gedichten helemaal niet was. Al ben niet natuurlijk niet altijd de hele tijd gelukkig.' Ze begon ineens heel psychologisch over zichzelf na te denken. 'Misschien, omdat ik eigenlijk altijd wel een glimlach draag, behalve bij uitzonderingen,' heel even sloot ze haar ogen, de pijn wegdrukkend, 'en is dit mijn manier om de negatieve gevoelens te uiten.' Het laatste was niet meer dan een mompeling. Ze keek hem even aan, ze was blij dat hij er was. Ze knipperde de laatste tranen uit haar ogen. Het nutteloze alleen zitten van de afgelopen dagen was deprimerend genoeg geweest, het was een goede zet geweest om naar de bieb toe te gaan. Ze moest gewoon doorgaan met haar leven, hoeveel pijn en kracht dat op het moment ook koste.

Nearvus bleef haar aankijken en over zachtjes over haar rug wrijven tijdens dat ze sprak. Even werd zijn gedachten door de war gehaald maar al snel legde Myst uit dat ze gedichten schreef en werd zijn gedachten weer opgehelderd. Geduldig wachten hij af totdat Myst klaar was met praten. Net toen hij zijn mond open deed mompelde ze nog iets maar dat kon hij niet verstaan.'Tuurlijk kun je wel zo mooi schrijven.' moedigde hij haar aan. Ondanks dat hij haar gedichten nog nooit gelezen had had hij al gemerkt aan de manier van voorlezen van de gedichten dat ze er een grote passie voor had. Zijn ogen schoten over de bladzijdes van het boek maar het ging te snel om het te kunnen lezen. 'Ik denk niet dat je depressief bent. Er zijn mensen die denken dat ik depressief ben af en toe, maar dat is ook totaal niet waar.' Hij bleef haar voor een kort moment even aan kijken. 'Ik kan me zo niet in denken dat ze jou depressief zouden vinden.' Met een vragende blik bleef hij haar aankijken.

Hij was echt heel aardig. Al was het natuurlijk niet waar, hij zij wél dat ze zo mooi kon schrijven. Ze keek hem even aan, haar ogen steeds minder waterig, maar wel nog steeds leeg. Zoiets was niet bij de eerste vrolijke gelegenheid over. 'Jij komt anders ook niet erg depessief over.' Ze luisterde naar zijn verdere woorden en een zweem van iets wat, als je heel goed keek, voor een glimlachje door zou kunnen gaan, schoot over haar gezicht. 'Jij kent me. Dat is anders. Als je mijn gedichten gelezen zou hebben voor je me kende, zou je denken dat ze geschreven waren door iemand die van plan was zelfmoord te gaan plegen. Of iets in die richting.' Ze zuchtte, ze kon hem beter maar iets laten lezen, wilde ze het aan hem duidelijk kunnen maken. Ze bladerde met toegeknepen ogen door haar boek, het kriegelige, vrolijke handschrift zo bekend. Uiteindelijk schraapte ze een keer haar keel en begon met een iets lagere stem dan eerst voor te lezen.
'Laat me vergeten
Dat wanneer ik
Mijn ogen open
Ik slechts een hel zie

Laat me vergeten
Dat deze armen
Uit misbruikte liefde
Me bij elkaar houden

Laat me vergeten
Dat deze afwijzing
De laatste is
Ik ben gebroken.'

Ze keek hem even aan, haar ogen veelzeggend. 'Dit is een random voorbeeld, echt nog niet de ergste.' Maar hij hoefde nou ook weer niet alles te weten. Dit gedicht had ze eerder voorgelezen aan iemand, dus mocht hij het ook wel weten. Ze keek hem aan, in afwachting op zijn reactie.

Nearvus glimlachte even bij haar woorden dat ze hem niet depressief vond. 'Dat komt waarschijnlijk omdat Bellingar er nu niet is.' Hij keek even naar de deur. Misschien had hij wel vrees om de bieb in te lopen. Bang om nutteloze dingen te leren? Hij richten zich weer op haar toen ze verder sprak. 'Kennen is een groot woord. Ik weet lang niet alles van je.' Hij merkte dat haar ogen al minder traanachtig werden. Near had al verschillende boeken met gedichten gelezen en met spreuk zinnen. Maar eigenlijk was iedere gedicht wel somber op een moment of helemaal. Zijn ogen volgde de regels die zij geschreven had en die ze nu aan het voorlezen was. Voor een paar tellen wachten hij even voor hij antwoord gaf. Het gedicht was een duidelijk geval van liefdesverdriet. Iets waar hij zelf nog nooit mee te maken had gehad. 'Het depressieve valt wel mee. Ik vind het eerlijk een mooi gedicht om naar te luisteren. En door dingen die je schrijft hoef je toch nog niet depressief te zijn?' Zijn hoofd begon als een sneltrein en voorbeeld te bedenken. 'Dan zou bijvoorbeeld iemand die een horror boek schrijft een moordlustig sadistisch persoon zijn? hmmmm, daar geloof ik niet in. Net zoals dat jij depressief ben. Iedereen heeft zo zijn ups en downs, dan ben je toch niet gelijk depressief?' Hij merkte dat hij weer veel begon te praten en hield zijn mond maar.

[Sorry voor het lange niet-posten, wij vieren altijd drie kerstdagen dus heb zeer weinig tijd gehad.]

Ze veegde een laatste keer haar hand onder haar ogen door en keek hem toen aan, luisterend naar zijn woorden. Ze knikte toen hij zei dat je de dingen die je schrijven niet zeggen hoe je bent. Hij had ook eigenlijk wel gelijk. Een ieniemini glimlachje schoot over haar gezicht bij sadistisch moordlustig persoon, hij had inderdaad gelijk. Zijn stroom met woorden kwam ietwat snel, maar als zij eenmaal aan het praten was hield ze ook nooit meer op dus ze luisterde gewoon geduldig, ze kende het gevoel. Ze trok haar benen op de stoel tot ze in kleermakerszit zat, en knikte bedachtzaam. 'Nee, je hebt wel gelijk. Ik heb ook meestal veel ups, al schrijf ik dan juist down gedichten. Al heb ik nu wel een down, zoals je merkt.' Haar stem had iets krachtiger geklonken dan eerst, al was het nou nog niet echt normaal. Haar ogen waren nog steeds doods en emotieloos, maar de tranen waren eruit. Ze was nog wel ergens een mens, ze moest alleen goed zoeken in zichzelf om die terug te vinden. Als ze alleen was de laatste tijd was haar lichaam slechts een sterk vermagerd omhulsel om pijn in te lijden. Ze rechtte haar schouders ietsje waardoor ze er nu niet meer zo verschrikkelijk gebroken uit zag, maar meer verschrikkelijk onzeker. 'Dankjewel.' Murmelde ze, naar zijn lippen kijkend omdat ze bij deze woorden niet in zijn ogen durfde te kijken. 'Dankjewel dat je hier bent.' [Merci dat jij er bent. xD]

Nearvus bleef rustig Myst aankijken toen ze haar laatste tranen weg veegde. Hij had een klein bemoedigende glimlach op haar gezicht. 'Ik ben misschien niet z'n shameur, maar een meisje of vrouw in verdriet zien doet mij ook niet goed,' Met de hand waar hij over haar rug had gewreven haalde hij nu wat twijfelend een lok haar uit haar gezicht. Haar legen ogen viel hem nu pas echt goed op. Zijn glimlach verdween van zijn gezicht. Hij merkte dat Myst niet meer direct in zijn ogen keek. Ze mompelde iets wat hij niet kon verstaan. Bij haar laatste woorden keek hij haar vragend aan. 'Geen dank. Ik doe het met plezier.' en dat meende hij. Hij draaide zich wat naar haar toe en wat gekras van de stoel over de grond weerklonk even door de doodstille bieb heen. 'Het is makkelijker gezegd als gedaan, maar ik denk dat je je gedachten wat moet legen. Wat meer dingen voor je zelf doen.' Zei hij met een zachte stem. Hij was niet zo goed in dit soort dingen. Hopelijk vatte ze het niet verkeerd op.

[maakt niet uit ]

'Bellingar wil gewoon maar één ding. Je hoeft je er niet voor te schamen dat je niet hetzelfde bent. Ik ben nou ook niet madame charmant numero 1.' Ze vormde een klein, vaag glimlachje. Ze zag dat hij zijn stoel naar haar omdraaide en draaide automatisch nog een beetje mee, zodat ze hem goed kon aankijken. Ze knikte loompjes bij zijn woorden, ze wist dat hij gelijk had. Ze keek even lichtjes zuchtend omhoog, en keek hem daarna aan. 'Je hebt helemaal gelijk. En ik weet ook echt wel dat het absoluut niet beter wordt door niks te doen, door te gaan zitten en voor me uit te staren, hopend dat er ooit een dag komt dat ik het licht weer zie.' Ze was even stil en draaide haar hoofd weg. 'Meestal is het zo dat je het licht op moet zoeken, in plaats van dat het jou komt zoeken. Wat zou het leven makkelijk zijn als het omgedraaid was geweest.' Ze trok even kort en cynisch haar wenkbrauwen op. Daarna keek ze hem aan. 'Deze bieb is eigenlijk te klein, vind je niet? Behalve grote klassiekers, grappige boeken en wat informatieve dingen hebben ze eigenlijk niks bijzonders.' Ze liet even haar ogen zoekend langs de boekenrekken gaan. 'Op Nova las ik juist de dingen die heel bijzonder waren, heel oud of iets waar maar honderd uitgaven van waren bijvoorbeeld. Juist de exclusieve dingen hadden ze in mijn favoriete bibliotheek.´ Ze keek hem nieuwsgierig aan, iets van het licht in haar ogen terugkomend. Boeken, dat was echt een van haar favoriete gespreksonderwerpen. ´Wat is jou favoriete boek? Of serie?'

'Ik weet niet goed wat Bellingar wil, maar dat is ook niet helemaal mijn pakkie aan. ' Hij had het nooit aan Bellingar gevragen waarom hij zo deed. Natuurlijk had hij er een paar keer over na gedacht, maar waarschijnlijk zou hij er wel een goede rede voor hebben. Rustig bleef hij even naar haar kijken terwijl ze sprak. 'Ik denk dat als het andersom was geweest dat dan alles weer zo verplicht een geen zelf keuzen zou zijn.' sprak hij een gedachte spinsel even hard op. Bij het draaien van zijn stol zag hij dat Myst dat ook deed en er kwam weer een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Ik betwijfel of er ergens een zo grote bieb is waar alle boeken in staan die er ooit gemaakt zijn. Het is ook wel jammer dat hier zo weinig zeldzame boeken staan. Ik denk dat mijn boeken verzameling thuis even groot of groter is als hier.' Hij heek even bedenkelijk langs alle kasten. Thuis hadden ze een vleugel aan het huis gebouwd voor zijn boeken en de andere kamers werden ergens anders voor gebruikt. 'Soms mis ik mijn collectie wel die ik thuis heb.' Zei hij terwijl hij nog droomachtig naar de boekenkasten staarde. Hij werd uit zijn dromerige gedachten gehaald bij haar laatste blik. 'Ik heb niet echt een favoriet boek of serie. Ik lees zo veel en zo snel dat ik te veel boeken heb gelezen. Ik lees van Fantasie tot geschiedenis weer terug naar gedichten.' Hij had al zo veel boeken gelezen dat hij bijna zelf thuis een bibliotheek kon aan maken alleen maar van zijn boeken die hij daar had. Zelf vond hij het wel prettig. Van veel bekenden en vrienden kreeg hij vaak een boek, maar het jammeren wat hij er altijd aan vond was dat het boek meestal te snel uitgelezen was. 'Wat is jou favoriete boek of serie eigenlijk?' Zijn blik had hij weer op haar gevestigd.

[ sorry voor de kleine post, kreeg niet veel meer verzonnen. Hoop dat je er iets aan hebt ^.^]

Ze glimlachte lichtjes naar hem toe hij zei dat zijn eigen collectie boeken waarschijnlijk even groot was als die hier. 'Ja ik kan me voorstellen dat je hem mist. Ik mis de bieb die bij ons om de hoek zat ook. Als ik zo ongeveer alles uit had gingen ze speciaal voor mij een hele reeks nieuwe dingen bestellen. Het waren kennissen van mijn ouders.' Haar ogen werden iets lichter, iets vrolijker. Ze knikte toen hij uitlegde wat hij las en dat hij daarom niets favoriets had. 'Hmm... ik lees veel dingen graag. Ik houd van oude Cassiaanse romans, die hebben altijd iets... ik kan het niet goed uitleggen. En ik ben een groot fan van de gedichten van Catullus, maar dan niet de vertaalde. Ik vind het mooier om zelf te interpreteren hoe hij het bedoeld heeft.' Ze keek hem aan en vroeg zich af of hij Catullus zou kennen, misschien wel, misschien niet. Haar gezicht was al iets minder bleek, had meer kleur gekregen. Ze glimlachte hem dankbaar toe. 'Ik denk dat ik maar eens terugga naar de etage. Ik heb nog huiswerk voor luchtmagie.' Haar stem was iets verontschuldigend, waarna ze rustig opstond. 'Tot ziens, Nearvus.' Ze liep rustig weg, haar tasje met het gedichtenboek tegen zich aangedrukt.

[Tralala, einde. xD Inspiratieloosheid.]