Nearvus was weer na een lange tijd terug op zijn vertrouwde school. Zijn vader had in de zomervakantie twee zomercursussen gegeven die hij beide moest afronden met een diploma met een goed cijfer er op. Normaal gesproken was het niet zo moeilijk, maar het addertje onder het gras was dat hij daar heen moest zonder zijn wederhelft, Bellingar. Na dat de cursussen over waren was het gelijk weer tijd om terug te keren naar school. Toen Nearvus geland was op het lancerings platform had hij gehoopt dat Bellingar al zou hebben staan te wachten op zijn wederkomst. Helaas verliep dat anders. Bellingar was nergens te bekennen. Vandaag was het de tweede dag terug op SSA en hij had heel de dag naar Bell lopen zoeken, maar te vergeefs. Zijn eerste nacht weer terug op school was dan ook een ramp. Terug in de gezamenlijke slaapzaal waar het veel te donker voor hem was en zijn broer was niet in de buurt om hem rustig te houden. Nadat hij zeker vier keer de gehele school had gehad was hij uitgeput en moe. Met wallen onder zijn ogen slofte hij naar de bibliotheek. De enigste plek die hem rustig kon houden en die hem relaxter liet voelen. Tot zijn grote verbazing toen hij de bibliotheek deur open duwde liepen er her en der mensen. De een had maar een boek bij zich de andere een hele stapel. Aan de grote tafel waar je met veel mensen aan kon zitten zaten her en der leerlingen te leren en te lezen. Met een ongemakkelijke zucht liep hij verder de ruimte binnen en liep door naar achteren. Keek met een lege blik de kaften van de boeken aan en schoof er langzaam eentje uit. Terug naar de tafel lopend hoorde hij hier en daar wat meisjes giechelen en sommige praten over hoe zijn lichaam aan zou voelen. Het was nog duidelijk aan de meiden te horen dat zijn broer hier niet al te lang geleden nog was geweest, maar waar hij was bleef voor hem een geheim. Want ook de mobiel van Bellingar werd niet opgenomen. Rustig ging hij aan de grote tafel zitten en sloeg het boek open. De letters danste voor zijn zicht terwijl hij de regels probeerde te lezen en zich zo te kunnen relaxen. Na enige tijd de eerste zin proberen te lezen gaf hij het op en sloeg hij zijn hoofd naar achteren en lied deze daar hangen. Zijn armen hingen futloos naast zijn stoel terwijl hij naar het plafond staarde met een lege blik in zijn ogen. Het boek lag nog open voor zijn neus op de eerste pagina. Er vormde zich tranen in zijn ogen die uiteindelijk langzaam lang zijn wang naar beneden rolde.

Het zoeken naar Bellingar had hem al te lang geduurt. Waarom moest dit nu zo gebeuren. Al de gehele winter had hij gescheiden geweest van zijn wederhelft en nu hij gedacht had dat ze eindelijk weer samen zouden kunnen zijn leek hij wel spoorloos verdwenen. Nergens op kunnen consenteren en dan ook nog eens er belabberd uitzien. Het was een ware nachtmerrie voor hem. Nearvus lag met zijn gezicht naar het plafond en lag sufjes in de stoel. Hij gedroeg zich voor zijn doen zeer ongepast. Ook al wilde hij het niet. Het kon hem op het moment eventjes niks schelen. De traan rolde langs zijn wang naar beneden en viel uiteindelijk op de grond. Het lawaaierige binnenkomen van de persoon naast hem was hem niet opgevallen. Pas toen ze iets zei knipperde hij een paar keer met zijn ogen die nog een traan naar buiten lieten. Langzaam rechte hij zijn hoofd en keek even de persoon recht tegenover hem aan die rustig zat te lezen en aantekeningen zat te maken. Met zijn linkerarm veegde hij de tranen weg met een zakdoekje die hij uit zijn broekzak had gehaald. Nadat de tranen weg waren kneep hij even in het zakdoekje en borg deze weer terug op in zijn broekzak. Hij draaide zich naast de persoon naast hem en bekeek haar in de ogen. "Ah, sorry. Ja, zoiets denk ik." zei hij met een wat lege stem. Al het niet slapen en druk op zoek naar Bellingar begon nu toch echt zijn tol te vragen, want al die slapeloze nachten op de andere school had hem nu ook niet bepaald goed gedaan. Hij had weinig emotie in zich zitten. Alleen een vermoeid en triest gevoel. "Sorry als ik uw lastig val, mejufvrouw." en hij ging weer goed zitten op zijn stoel met een keurig rechte rug. Zonder deze tegen de rugleuning aan te rusten. Met zijn rechter hand streek hij even door zijn haar heen die weer soepeltjes en speels terug op zijn plek viel, waarna hij een mager glimlachje aan het meisje schonk. Een grotere glimlach had hij haar wel willen schenken. Echter de energie zat niet meer in zijn lichaam om dit fatsoenlijk te kunnen doen.

~*~ Natuurlijk ~*~

Het meisje dat naast hem was komen zitten begon zich voor te stellen al Rosie. De glimlach die ze hem schonk deed hem iets of wat goed voor een reden. Waarschijnlijk omdat hij de laatste tijd niet echt veel aardige mensen tegen het lijf was gelopen. Alleen maar van die achterbakse rijkelui zonen en dochters die dachten veel beter te zijn dan hem. Al hadden ze niet door dat zijn familie een van de rijkste waren. “Wat een prachtige naam.” Zei hij met iets meer emotie en perste er nog een glimlachje uit. “Mijn naam is Nearvus, Nearvus Cruentus.” Hij opende zijn mond om zijn zin verder te zeggen maar realiseerde zich dat hij terug op school was en het niet nodig was om er bij te zeggen dat hij zoon van de Cruentus banken was. Rustig sloot hij zijn mond en lied het eindigen in een halve glimlach. 'Als er iets is mag je het zeggen hoor, ik bijt niet, ik zal je niet uitlachen. Misschien kan ik wel helpen of zo.' De woorden van Rosie berijkte wat laat zijn oren. “Ah, ja, natuurlijk. Sorry, maar ik ben de laatste tijd niet echt gewoon om open te zijn naar de mensen om me heen.” Hij schoof zijn hand weer in zijn broekzak en haalde er een zwarte mobieltje uit die hij open klapte en begon op de knopjes te duwen terwijl hij wat opzocht. “Momenteel ben ik opzoek naar mijn broer, Bellingar.” Hij draaide de telefoon naar Rosie en lied haar een foto zien van Bellingar. De foto die op zijn telefoon stond was voor de meeste mensen gewoon een hele normale foto van Nearvus die glimlachte en door zijn haren streek. De foto was van een paar passen afstand genomen en je zag ongeveer tot zijn bovenbenen tot net iets boven het hoofd. Hij droeg wat lossere kleding dan Nearvus aan had. Een gewoon T-shirt met een simpele spijkerbroek. “Heb je hem toevallig gezien?” Nearvus vergat altijd dat de twee indentie zijn en de verschillen eigenlijk niet te zien zijn. Zelfs hun eigen vader, moeder, kinder oppassers en hun vroegere vrienden konden het zelfs niet zeggen. Met wat hoop op zijn gezicht keek hij wat indringend Rosie aan. Vurig hopend dat ze zou zeggen dat ze hem gezien had en hem het verlossende antwoord kon geven.

Rosie vertelde met een lieve stem dat hij ook een mooie naam had, waar hij enkel met een beleeft knikje op kon reageren. Het gesprek vorderde zich verder en Nearvus haalde zijn mobiel uit zijn broekzak om Rosie een foto te laten zien. Tijdens het opzoeken van de foto kreeg hij weer positieve gedachten dat zei het waarschijnlijk wel zou weten en bij het tonen van de foto keek hij dan ook enigsinds hoopvol afwachtend op haar antwoord. Deze viel echter als een rots in zijn maag. Weer terug bij af dus. Ach ja zij kon er nu eenmaal ook niks aan doen dat ze nog niet lang op deze school zat. Nearvus kende ook niet alle leerlingen bij gezicht en bij naam. Want hij had ze ook bij lange na nog niet allemaal gezien. Zeker nu er weer een nieuw jaar was begonnen en er verschillende nieuwe leerlingen waren gekomen gepaard met leraren. De verontschuldigende blik die Rosie in haar ogen had na haar antwoord deed Nearvus weinig. “Maakt u zich geen zorgen, mejuffrouw.” Ging hij weer formeel verder. Met een rustige handeling klapte hij zijn toestel weer dicht en schoof deze terug in zijn broekzak. Rosie stelde voor om nummers uit te wisselen voor als ze hem zou zien. Stil dacht hij even na. Als hij haar nummer zou geven zou het zoekgebied uitbreiden en had hij meer kans om Bellingar weer te zien. Aan de ander hand als hij aan iedereen die hij vroeg waar Bell was dan zou ongeveer de gehele school zijn nummer hebben en dat wilde hij voorkomen. Hij bracht zijn hand naar zijn kin en wreef even. “Mijn nummer kan ik u helaas niet geven.” Begon hij rustig terwijl hij rustig zijn blik afwende en naar zijn andere broekzak keek. Na een korte pauze keek hij haar weer terug aan. “Ik kan je wel het nummer geven van mijn pager geven. Als je daar een berichtje op stuurt dan gaat hij af. Maakt niet uit waar ik ben dan, ik zal het lezen en als je er een locatie bij zet dan kom ik daar zo snel mogelijk naar toe.” Bellingar was op het moment te belangrijk voor hem om dit te kunnen mislopen door de trillfunctie als hij in de les zat of bij studeerden. Hij pakte zacht het toestel van Rosie uit haar handen en toetste het nummer in. Hij wilde niet het nummer hard op in de bibliotheek zeggen. Te veel mensen konden het nummer opschrijven en hem vervolgens lastig gaan vallen. Na het nummer in te hebben getoetst legde hij hem weer rustig terug in haar hand en keek haar doordringend aan om duidelijk te maken dat zijn nummer niet voor iedereen bestemd was. “Mijn pager staat altijd aan en heb ik 24 uur per dat bij me.” Vertelde hij uitleggend met een serieuzere stem.