Ze vloekte zachtjes toen de stapel boeken bijna uit haar handen viel. Bij het eerst de beste tafeltje zette ze de boeken dus ook neer, die een doffe klap lieten horen. Ze liet haar tas naast zich op de grond vallen en ging met een zucht zitten. Het was echt eens tijd dat ze wat tijd in studeren zou stoppen. Ja, een leerling die helemaal uit zichzelf verantwoordelijk ging doen en ging studeren, die zag je niet vaak. Ashley was niet echt zo’n persoon dat dit ook altijd deed, maar het was nodig. En wat moest, dat moest. Ze nam het bovenste boek op de stapel en sloeg het open bij de inhoudstabel. Haar vinger gleed over de letters waar haar ogen keken, totdat ze zag wat ze moest hebben. Pagina negenennegentig. E zuchtte nogmaals toen ze begon te bladeren. Misschien had ze dit beter moeten overdenken. Natuurlijk ging het niet uiterst gemakkelijk, dat was bij niemand zo, maar dat het op sommige vlakken zo moeilijk zou zijn had ze ook niet verwacht. Ze wou gewoon weg daar en had een overhaaste beslissing genomen. Ja, ze had er wel bij nagedacht, maar blijkbaar toch niet lang genoeg. Nu niet aan denken. Sprak ze zichzelf streng toe, waarna ze de gedachte van zich af schoof. Ze moest studeren, over iets anders nadenken ging haar daar niet bij helpen. Uit haar tas pakte ze een schrift en schrijfgerief, waarna ze begon te leren. Eerst theorie, en dan kon ze haar bladeren meenemen naar het grasveld zodat ze de nodige dingen in de praktijk kon uitproberen.

“Sshht jezelf toch.” Zei ze, nadat ze weer een opmerking kreeg omdat ze hardop had zitten vloeken. Het leek even alsof de vrouw nog wat wou zeggen, maar Ashley gaf zo’n erge death-glare bij haar opmerking dat de vrouw besloot wijs haar mond te houden. Ze keek echter wel verontwaardigd toen ze verder ging met haar werk. Oké, misschien was Ashley een beetje gemeen als ze zich zo gedroeg, en eigenlijk had de vrouw gelijk, maar dat maakte haar nu niks uit. Ze wou studeren, met het nodige gevloek en kabaal en als iemand haar dan ging zeggen dat ze stil moest zijn werd ze kwaad. Ze zuchtte toen ze het boek aan de kant legde en het volgende op de stapel erbij nam. Ze had nu al een paar boeken gehad en had alles opgeschreven wat haar handig leek. Jammer genoeg begreep ze van sommige dingen echt geen hol. Ze zuchtte en zocht naar de pagina’s die ze nodig had, als ze had geweten dat haar leven hieruit zou bestaan nu ze hier op school zat zou ze er beter over nagedacht hebben. Ze ondersteunde haar hoofd met beide handen terwijl ze hopeloos naar het boek keek. Weer iets wat ze niet snapte. Was ze dan echt zo’n dom wezen? Nee, natuurlijk niet. Ze was best slim, maar aangezien ze hier nog niet eens zo lang was en dus ook nog moest wennen, vond ze het moeilijk om zich te concentreren. Met een zucht sloeg ze het boek dicht, een doffe, maar luide klap was erbij te horen. De vrouw achter haar bureau keek Ashley even aan, maar hield haar mond toen Ashley verder niks zei. Haar hoofd liet ze op het boek rusten. Het leek nu echt hopeloos, gewoon hopeloos.

Een paar lokken van haar haren vielen langs de zijkant van haar gezicht, waardoor het net leek alsof ze afgesloten werd. Nee, ze was geen asociaal persoon dat dit soort dingen deed zodat ze afgesloten werd van iedereen, dit was simpelweg uit frustratie. Het geluid van een verschuivende stoel deed haar echter weer opkijken. “Sorry.” Verontschuldigde ze zich voor de manier waarop ze daarnet zat, een glimlach die even met haar lippen speelde. De persoon tegenover haar had rood haar, een rode bril, en bij zijn glimlach waren er puntvormige tanden gezien. Met het lange haar en de vorm van de bril zou je makkelijk denken dat het een meisje was, maar als ze naar zijn gezicht keek zag ze toch wel mannelijke gelaatstrekken. “Oh, nee hoor, ik heb alleen een beetje moeite met de leerstof.” Antwoordde ze waarna ze het boek over lichtmagie omhoog hield. Vuur en Duister gingen haar tot nu toe wel goed was, maar lichtmagie was niet haar sterkste punt geweest. De vrouw keek hun kant op vanachter haar bureau waardoor Ashley in een zachtere fluisterstem verder ging. “Maar als ik gewoon blijf studeren tot ik erbij neerval zal ik het ooit wel kennen.” Er was een spoor van sarcasme in haar stem te vinden, maar niet op zo’n manier dat het onvriendelijk zou overkomen. Ze legde het boek op de stapel met overige boeken en schoof deze aan de kant, voor nu had ze wel eventjes genoeg van het studeren. Misschien kon ze beter overwegen om hulp te vragen aan iemand die beter met dit vak was. “En, wat doe jij hier?” Vroeg ze, haar blik p het boek gericht waarvan ze de titel uiteindelijk toch niet kon zien omdat het net verkeerd gekanteld was. Als ze de jongen zo zag leek hij op sommige vlakken net wat anders dan de meeste jongens die ze kenden, maar dat iemand anders leek betekende niet dat ze niet aardig konden zijn. De jongen leek haar namelijk wel aardig, en liet het nou net zo zijn dat Ashley wel weer eens behoefte had aan een fijn gesprek. Sinds ze hier was aangekomen, was ze veel op zichzelf geweest. Niet omdat ze niet graag met anderen om ging, maar omdat ze hier simpelweg niemand kende. Haar haren vielen een beetje voor haar gezicht, waardoor ze één van haar rode clipjes pakte en enkele plukken zwart haar naar achteren hield hiermee. “Ik ben Ashley, trouwens.” Zei ze, haar hand uitgestoken en haar lippen tot een glimlach gevormd. “En hoe moet ik jou aanspreken?”

-Derp-