Hij had haar maanden lang niet gezien. Weken lang waren zijn brieven onbeantwoord gebleven. Uren lang had ze zijn gedachten beheks met bezorgdheid en verwarring. Hij hield van haar. Hij hield meer van haar dan van wat dan ook. Dat had hij altijd al gedaan. Zij was de enige die hij vertrouwde.  Zij was de enige die hem accepteerde. Zij was de enige die hem begreep... of het in ieder geval probeerde... Zij was het enige licht in zijn duisternis. Hun band was diep en sterk. Het was puur. Een puurheid die hij koesterde. Hem hoop gaf dat hij die puurheid voor altijd kon houden. Die liefde altijd kon delen. Had ze geweten wat hij werkelijk voor haar voelde...

In zijn hand zat een verkreukelde brief geklemd. In een vuist die verstard was op het moment dat zijn blauwe ogen over de woorden waren gegaan...Verloofd... Houd van hem...
De rest van de brief had hij niet af kunnen lezen toen hij werd overweldigd door een mengsel van gevoelens. Pijn... spijt... verwarring... ongeloof... Dit was niet hoe het had moeten gaan. Hij kon haar niet opeens kwijt raken. Hij wist dat ze net zoveel van hem hield als zij van hem. Dat had hij gezien in haar ogen. Dat hoorde hij in haar woorden en voelde hij in haar aanraking. Had ze maar geweten dat ze niet werkelijk bloedverwanten waren. Had hij haar maar durven vertellen hoeveel ze voor hem betekende...

Hij zat alleen aan een leestafel. Een dik stoffig boek over Shadraanse vloeken open geslagen voor hem. Nog altijd bezig met zijn research over de vloek die macht over hem had en zijn hele leven beheerste. Hij was diep geconcentreerd bezig geweest toen een postuil krassend op de tafel was geland en hem de brief had gegeven. Het dier was inmiddels weg. Zijn blik staarde dof naar de letters in het boek. Zijn mond vertrokken in een grimas en zijn ogen, gevuld met de wervelstorm aan emoties, overschaduwd door een diepe frons. De weinige geluiden in de stille bibliotheek drongen niet meer tot hem door. Een duisternis vulde zijn borstkas. Het soort dat hem normaal gesproken alleen in de lange nachten tergde. Een diepe teug lucht vulde snuivend zijn longen waarbij hij zijn vrije hand, die al die tijd levenloos over zijn knie had gehangen, naar zijn hoofd bracht. Hij moest grip krijgen op zijn emoties en kneep in een poging zijn ogen dicht. Zijn vingers knijpend in zijn neusbrug. Bijtend op zijn eigen kaken kneep hij de brief in zijn vuist nog harder fijn.

En daar zat hij dan. Gekleed in een zwart overhemd die nu veel te strak voelde om zijn gespannen lijf. Rond zijn hals droeg hij een rode stropdas die langzaam zijn luchtpijp dicht leek te knijpen. Zijn oranje blond lokken hingen roerloos over zijn brede schouders die tergend kalm op en neer zegen. Wat had het nog zin. Zijn verdraaide lot had een manier gevonden om zijn dromen te doen sterven. Verloren in vervlogen illusies. Er was niets dat hem nu nog kon helpen. Het was hopeloos. Er was geen diepere pijn dan dit. Niets of niemand zou dit ooit kunnen overwinnen voor hem. Er was werkelijk geen greintje hoop in hem over. Als hij van haar had kunnen houden... had zij hem vrij kunnen laten... Werkelijk vrij kunnen laten...
Maar als hij niet van haar kon houden... wie dan? Waarom kon de wereld hem niet vergeven?

Zijn emoties bereikte een hoogtepunt en het uitte zich in een moment van woede. De hand met verkreukelde brief smeet het boek voor hem, met een harde zwaaide, schuivend over de tafel weg. Op hetzelfde moment dat er haast een dierlijke grom tussen zijn tanden door rolde. Duister en haast angstaanjagend te noemen. Het boek suisde over het tafelblad weg en sloeg, in zijn vaart van de tafel, tegen een persoon aan. Een persoon die precies op het verkeerde moment langs zijn tafel was gelopen. Horatio had het niet door. Te diep in zijn eigen beschaduwde gedachtes verzonken. Voorover buigend over het nu lege tafelblad voor hem, plaatste hij zijn handen ondersteunend tegen zijn voorhoofd aan. Zijn blik starend naar zijn eigen schoot waar de verkreukelde brief in was beland...

De eerste zoute traan gleed naar het puntje van zijn neus. Zijn blauwe ogen staarde naar de plek waar de druppel op de verkreukelde brief lande.. en toen de volgende druppel... Waarom huilde hij? Hij was niet verdrietig? Hij was ontzettend kwaad! Kwaad op zichzelf! Kwaad op zijn leven! Kwaad op deze vreselijke timing en zelfs kwaad op haar!
Emoties kolkte in hem rond. Het was eeuwen geleden dat hij voor het laatst een traan had gelaten om wat dan ook. En nu zat hij hier... met de laatste druppel in zijn schoot. Haar brief. Get a hold on yourself.. You know what will happen if you don't...

Net op het moment dat hij, met een ruw gebaar, zijn tranen weg wilde vegen werd zijn pols door een vijtal koude vingers omklemt. Met zo'n zelfde dierlijke grom als daarstraks schoot zijn hoofd opzij naar zijn onverwachte belager. Zijn ogen nog altijd verwilderd onder die diep gelegen frons. Hij voelde zijn hele lichaam aanspannen en de duisternis versterken. Uit alle macht probeerde hij het te onderdrukken, anders had hij haar daar - midden in de bibliotheek - besprongen om haar keel open te rijten. What's happening!?
Hij hoorde haar woorden wel, maar hij kon zijn aandacht er opeens totaal niet meer bij houden. Het voelde alsof hij midden in zijn transformatie fase zat. Alsof een volle maan hem volledig in die hypnose bracht. Maar dat kon niet! Het was geen nacht! De maan kon nu niet haar vervloekte krachten op hem uitoefenen! Hij begon die herkenbare koorts te voelen en hij snoof diep en onregelmatig in en uit. Tot de vrouw, die daar zo plots en duidelijk ontzettend geïrriteerd naast hem was verschenen, zijn pols los liet. Toen pas ebde alles weer langzaam weg en leek het alsof hij weer zuurstof kon ademen..

Wie was die vrouw.. en waarom had ze zo'n effect op hem. Hij pakte zijn eigen pols wrijvend vast, precies waar ze hem zojuist weer had los gelaten. Alsof hij zich gebrand had. Zijn blik viel op het boek waar ze naar wees. Hij herkende het en realiseerde zich plots wat er was gebeurt. Horatio greep de tot een prop verkreukelde brief van zijn schoot en stond op van zijn stoel om recht voor de vrouw te gaan staan, waardoor hij nu wat boven de vrouw uit torende. 'My sincere apologies Miss. I did not mean to offend..' sprak hij oprecht tegen haar. Hij hield even contact met haar groene ogen, waarna hij weer plaats nam op zijn stoel. Hij was nieuwsgierig naar haar. Ze was de eerste die ooit zo'n effect op hem had gehad... maar tegelijkertijd wenste hij eigenlijk ook alleen maar dat ze hem nu verder met rust liet. Iets in haar aanwezigheid leek zijn vloek te triggeren. En dat kon hij er absoluut niet bij hebben nu. Hij opende het boek weer op de pagina waar hij was gebleven en borg de prop op in de zak van zijn broek. Net doen alsof hij weer begon te lezen boog hij zich over het boek, al lette hij vanuit zijn ooghoeken op... die vrouw..

Horatio antwoordde haar vraag niet. Hij wilde het niet toe geven, maar hij kon ook moeilijk ontkennen als het bewijs nog duidelijk op zijn vochtige gezicht stond. Nadat hij weer was gaan zitten en vanuit z'n oog hoeken zag hoe de vrouw eindelijk van hem af draaide, pakte hij een schone zakdoek uit zijn broekzak om zijn gezicht droog te maken. Wat een pure vernedering. Zijn blik schoot even door de bibliotheek om te zien of er nog andere mensen iets hadden op gemerkt. Hij zag een jong meisje zijn kant op staren, maar verschrikt weg kijken toen hun blikken elkaar ontmoette. Verder leek er niemand in de buurt te zijn behalve een man, die plots achter hem verscheen. Hij noemde een naam die hem bekend voor kwam en besloot om de twee stilletjes af te luisteren. Het was niet uiterst moeilijk met zijn versterkt gehoor. Dat waren misschien de enige voordelen die de vloek hem gaf. Zijn zicht, gehoor en reuk waren een stuk sterker dan de gemiddelde magiër.

Horatio's ogen, die niet ziend naar de woorden in het boek staarde - zich concentrerend op het gesprek schuin achter hem -, werden langzaam steeds groter. Natuurlijk! Wie anders dan de vrouwe van het duister kon zijn vloek triggeren. Maar nog belangrijker voor hem.. was de man met wie ze had staan praten. Zijn feesten waren ontzettend bekend en voor Horatio een ware goudmijn. Alleen de beste van de beste muzikanten en zangers werden uitgenodigd. Je hoefde maar één keer op zijn podium te staan en je naam stond op de kaart. Wat moest hij doen? Misschien was dit wel zijn beste kans om zijn dromen te verwezenlijken... nee. Hij zat nog altijd vast aan de vloek. Zijn blik schoof voor een moment richting de beschermvouw van Shadra, die kalmpjes haar post zat te lezen. Zou het kunnen? Zou zij hem mogelijk kunnen helpen? Hij bracht zijn blauwe ogen terug naar het boek toen het leek alsof ze naar hem opkeek. Hij slikte. Zijn opties overpeinzend. Het kon werken. Het was een mogelijkheid. Maar moest hij dit wel doen? Hij had zich jaren geleden al neergelegd bij het idee dat hij nooit op het podium zou staan om zalen vol te trekken. Hoe graag hij dat ook wilde. Zijn blik voel op zijn broek zak die bol stond van de opgepropte brief... What would she say..

Nog geen tien seconde later stond hij schuin achter de zwartharige vrouw en schraapte hij zijn keel om haar aandacht te trekken. "Excuse me.. Miss Fedotova? I'm sorry, I did not recognize you before. Please forgive me, I couldn't help but overhear your conversation just now." Hij slikte even maar bleef haar onverstoord aan kijken. Zijn gezicht was compleet serieus en zijn blik was eng doelgericht. "W.. was that Mister Du Vha'el?" Het leek nog steeds een beetje onwerkelijk voor de muziek stagiaire. Daarbij was de kans zeer klein dat ze hem zou helpen. Maar Horatio moest dit proberen.