Zou de zon nog feller kunnen stralen om de gouden lokken van Aphrodite meer glans en kleur te kunnen geven? Zou de wind nog harder kunnen waaien om ze tot leven te wekken? Voor iemand met de schoonheid die haar ten deel was gevallen zouden zelfs de elementen er alles aan doen om het haar naar de zin te maken. Elke man zou haar het ultieme offer van zijn liefde brengen, alleen maar om het kleinste plekje in haar hart te veroveren. Ze zouden naar het einde van de wereld reizen en zelfs tijd en ruimte willen overbruggen om de mooiste geschenken mee terug te nemen. Alleen maar om afgewezen te worden door de zoveelste wonderschone vrouw die de mythologie kende.

Gavriil sloot geluidloos het boek en schoof het een paar centimeter bij hem vandaan. Hij sloot zijn ogen om te overdenken wat hij zojuist gelezen had. Aphrodite was niet de vrouw die hij het meest bewonderde uit de mythologische verhalen. Maar de opvattingen over schoonheid en liefde die in haar verhalen voorkwamen, die las hij net zo lang tot elke bladzijde van het boek vergeelde plekken vertoonden waar hij ze met zijn vingers omgeslagen had. Het was iets wat hem bleef intrigeren. Hoe zij schoonheid ervoer, maar het met niemand wilde delen. Iedereen die blind was voor de arrogantie die zij uitstraalde. Allen verblind door de schoonheid en de liefde die ze te geven had. Zo anders dan Heleen, die een dapper besluit maakte en haar hart volgde. Zij die nooit de intentie had gehad anderen te kwetsen.

Zijn absint groene ogen schoten weer open terwijl hij het boek weer oppakte. Met zachte passen, niet geheel onhoorbaar op de houten vloer, liep Gavriil terug naar de kast waar hij het boek vandaan gehaald had en plaatste het weer terug op de plank waar het hoorde. Hij gaf de rug van het boek nog een klein duwtje toen een hard geluid hem op liet kijken. Een doffe bonk gevolgd door een ''auw''. Dat klonk alsof iemand ergens tegenaan was gelopen. Hij liep om de boekenkast heen en zag een meisje met lang blond haar op de grond zitten. Een boek met een vrolijk gekleurde blauwe kaft lag vlak voor zijn voeten. Het meisje moest hem ongetwijfeld hebben laten vallen. Zonder verder een geluid te maken boog Gavriil zich voorover om het boek op te pakken. Maar het meisje was hem voor. Ze verontschuldigde zich tegenover hem. Haar stem klonk zacht en had van een engel kunnen zijn. Net als de rest van haar uiterlijk. Het lange blonde haar, het slanke figuurtje en de nerveuze glimlach die het geheel iets onschuldigs gaf. Een vraag volgde terwijl ze het boek naar hem uitstak. Dit alles zonder hem aan te kijken terwijl Gavriil haar ongegeneerd bleef aanstaren. 'Nee, ik nam aan dat het aan u behoorde en wilde het enkel oprapen om terug te geven,' begon hij zacht. Ze stonden immers nog altijd in een bibliotheek. Zijn stem klonk vriendelijk maar, zoals gebruikelijk, alsof zich een laag ijs over zijn stembanden had gevormd. 'Ik hoorde een harde klap. Heeft u zich bezeerd?' was zijn volgde vraag, gesteld met een bezorgde ondertoon.

(Sorry dat het zo laat is. Het wilde niet. Ik hoop dat je er iets mee kan)