Mompelend liep hij het lokaal uit, z’n tas op zn rug. Z’n dag was al niet zo lekker gelopen en van kwaad tot erger was hij voor de zoveelste keer de richting weer eens kwijt. Verwoed liep hij even rond en keek rond. Dit gebeurde de laatste tijd wel wat vaker leek het. Gemopper en gepieker kwam er van zn mond. Eigen schuld, moest hij maar niet met z’n gedachtes ergens anders gaan lopen. Enkele dingen dat waren gebeurd waren van de bibliotheek trap afvallen, op z’n plaat gaan tijdens gym, boeken kwijt raken of zijn tas vergeten. Normaal was hij nooit zo verstrooit, maar wat zou de gedachtes van deze jongen vullen? Even verlaat er een kleine zucht uit z’n keel. Hij deed zijn tas weer goed op zijn rug en liep weer verder. Hij had al niet zo veel succes op het moment, maar… na regen kwam zonneschijn toch?
Nog geen uurtje later of hij liep alweer vrolijk de gangen door. Een zacht getik kwam van z’n pols af, Spyro zat weer eens om z’n pols en wist zich altijd van brons te maken. Hoe wist Shou het nooit. Terwijl hij keek naar het bandje liep hij weer verkeerd. Het werd steeds donkerder en donkerder tot hij doorhad dat hij ergens heen was gelopen. Soms drupte er wat en Syo kreeg het pas telaat door. Het was net een groot doolhof. “ Waar….. oh…boy…” klonk hij nerveus. Een water druppeltje was in zn nek gevallen en hij maakte de gekste bewegingen toen het water druppeltje via zn ruggengraat naar beneden ging. Sprongen dat hij maakte, bewegingen om bij dat ene druppeltje te komen. Toen de druppel weg was, stond hij daar met kleine blosjes. ‘N.niet leuk…” Begon hij weer tegen niemand te mompelen. Hij liep rustig verder, hoort soms wat kettingen en gemompel beneden hem. Kijkt dan en ziet niks. Zijn blosjes waren weg en hij liep nu nieuwsgierig rond. Bang was geweest, nu wilde hij weten wie of wat. Rustig liep hij de ene gang in, wat naar meer gangen ging. Dit hier leek een gigantische doolhof, of er werd een spelletje met hem gespeeld. Na ruim wat uren rond gelopen te hebben begon zijn maag wat te knorren. “ … hai hai tummy… ur hungry… “ Hij had een neutrale kop en had genoeg rondgelopen. Hij werd gek, het leek alsof het alleen maar cirkels waren. Hij liep een andere kamer in en voordat hij het wist hing hij op zijn kop. Hij was ergens in gaan staan en hing nu op zn kop, z’n shirt zakte naar beneden en zijn haren stonden naar beneden. Door de bop pennen in zijn haar bleef een klein stukje haar toch redelijk goed zitten maar ook deze vielen langzaam eruit. Nu hij nadacht, hij had zitten gillen… zowat als een meid… Z’n hoofd werd langzaam rood, hoe vaker hij het in zn gedachte afspeelde hoe gekker het werd voor zijn idee. Al snel was hij aan het nee knikken.
Hij probeerde omhoog te komen om alleen al te kunnen zien wat hem vast hield, hij kon zijn ogen niet geloven. “Kettingen?! “ Zijn stem was een en al verbaasdheid. Hoe had hij dit nou niet kunnen zien. Terwijl hij zich omhoog trok probeerde hij bij de ketting te komen maar faalde er elke keer in. Hij gaf het op toen zijn maag weer luid begon te knorren. Hij liet zich vutloos hangen. Armen languit en een kop dat niet al te happy keek. Iets leek hem te benaderen maar voor hij het kon zien draaide hij alweer een volgend rondje.

_ _
Sorry dat het even duurde ^^" Had teveel afleiding... >3< Hoop dat je er wat mee kan :3

Het gedrup van het water had een rustgevend effect op Gavriil. Sommige mensen zouden er heel nodig van moeten plassen. Maar dat was een behoefte die hij in de buurt van water eigenlijk nog nooit gevoeld had. Gavriil wist niet wat het was wat hem zo tot de kerkers aantrok. Maar sinds hij het had ontdekt was hij hier regelmatig te vinden. Misschien omdat hij zich zo een beetje in contact met zijn vader voelde. Zo moest hij zich dus elke dag voelen. De rust, de stilte…de gekte. Gavriil sloeg zijn chemisch absint kleurige ogen open en staarde de duisternis in. Hij had wel een fakkel meegenomen, maar die was uitgegaan. Als hij het ding weer aan wilde steken moest hij dat bij één van de muurfakkels in de gang doen. Maar zijn benen voelde er nog helemaal niks voor om op te staan van het krakende bed in de open cel waar hij lag met een houding alsof er elk moment mensen konden komen om hem in zijn grafkist te tillen en hem mee te slepen naar de begraafplaats. Waarom was hij hier ook al weer? Hoe lang lag hij hier al? Hoe laat zou het zijn? Allemaal vragen die om de zoveel tijd weer door zijn hoofd spookten maar daarna ineens niet meer van belang leken te zijn.

Plotseling kwam Gavriil in beweging. Hij kwam overeind terwijl het ijzeren bed vervaarlijk kraakte. Hij zette zijn voeten stevig op de grond en wreef in zijn gezicht. Zijn vingertoppen raakten de lijnen van zijn litteken. Het leek nog maar een paar dagen geleden dat het ongeluk gebeurd was. En zelfs nog maar gisteren dat Anoushka het voor hem gehecht had. Ze hadden er niet mee naar het ziekenhuis gedurfd. Gelukkig maar dat Anoushka een paar boeken over geneeskunde had en zelf haar kleding maakte. Soms vroeg Gavriil zich wel eens af waar ze nu was. Dat meisje met haar zo rood als bloed, en ogen als de eerste zonnestralen die de hemel verlichtte. Zij die met haar snelle, slanke vingers zo vakkundig zijn jas die hij elke dag droeg voor hem in elkaar gezet had. Hij had haar ervoor willen betalen, maar dat had ze geweigerd. Ze nam geen geld aan van vrienden. Dat was wat ze tegen hem gezegd had.

Een ander geluid liet Gavriil opkijken. Vooral omdat hij niet de veroorzaker was. Geluiden in de kerkers was niks vreemds. Die waren er zoveel. Daar was hij inmiddels wel aan gewend. Maar dit was anders. Dit waren niet de normale geluiden die hij de laatste tijd zoveel gehoord had dat hij het kon dromen. Deze geluiden werden door een persoon gemaakt. Haast geluidloos stond Gavriil op. Hij hield het metalen bed vast zodat het niet kraakte van de verplaatsing van gewicht. In het donker greep hij de fakkel en liep in een recht lijn naar de traliedeur die op een kiertje openstond. De cel was nou niet bepaald groot te noemen en de meeste dingen kon hij inmiddels wel blind vinden. Met de fakkel stevig in zijn hand liep hij door de gangen tot hij de kamer had gevonden waar het geluid vandaan kwam. Zijn handen gleden even over de deur. Deze voelde anders aan dan de deuren die de gangen en de cel blokken met elkaar verbonden. Het metaalbeslag in deze deur was anders wat erop wees dat zich achter deze deur een martelkamer bevond. Toch kwam het geluid van rinkelende kettingen duidelijk hier vandaan. Gavriil probeerde de klink die met een moeizame klik meegaf. De deur zat dus niet op slot. Hij opende de deur en probeerde hem achter zich ook zo stil mogelijk weer te sluiten. Zijn blik werd onmiddellijk getrokken naar een fakkel aan de muur, bijna in het hoekje. Met deze fakkel stak hij die van hemzelf aan zodat hij nu de ruimte waar hij zich bevond een beetje beter kon onderzoeken. Het was een kamer met twee uitgangen zag hij nu, al stond die andere deur wagenwijd open. Aan de muren hingen keurig opgehangen allerlei martelwerktuigen, maar of ze regelmatig gebruikt werden was in deze staat van halfduister moeilijk te zeggen. Nu zag Gavriil ook waar het geluid van rinkelende kettingen vandaan kwam. Een paar meter voor de deur hing iemand te bungelen in kettingen. De persoon hing ondersteboven en had zijn verzet opgegeven waardoor hij nu alleen maar rondjes draaide. Met een brandende fakkel in zijn hand liep Gavriil op de persoon af. Nu hij zo dichtbij stond zag hij dat het een jongen was. Met zijn vrije hand pakte hij de kettingen beet en draaide de jongeman zo zijn kant op. ‘Ik kan me niet voorstellen dat dát nou lekker hangt,’ was het eerste wat hij tegen hem zei met zijn stem die klonk alsof er een laag ijs op zijn stembanden zat.

(Sorry voor de late reactie. Ik had je topic gisteren pas gezien   )

Zijn absint groene ogen speurde de kamer af naar een plek waar hij de toorts kon laten. Al snel viel Gavriils oog een ijzeren houder, met geweld in de muur geslagen. Amper geluid producerend liet hij de toorts in de houder glijden. Gelukkig dat de houder dichtbij aan de muur had gezeten, anders had hij de bungelede persoon in de kettingen nog niet goed kunnen zien. Nu hij beide handen weer vrij had gleed zijn blik nu over de jongen die daar ondersteboven hing. Toen hij voor het eerst zijn mond had open getrokken had Gavriil niet verstaan wat de jongen had gezegd. Hij was er maar vanuit gegaan dat het de taal was van de planeet waar de jongen vandaan kwam. Zijn tweede opmerking zorgde voor een glimlach om de smalle grauwe lippen. Het was het haar. Het was altijd het haar waardoor ze dachten dat hij een vrouw was. Vooral in donkere, slecht verlichte ruimtes als deze. Het was ergens ook wel zijn eigen schuld. Maar Gavriil weigerde naar een andere kapper te gaan. Hij knipte al nauwelijks zijn eigen haar. En hoe meer de jongen sprak, des te meer Gavriil het de schuld vond van de slechte belichting. De jongen stelde zich voor als Shou. ‘Ik ben Gavriil Volodymyr Vystov. En als het bij jullie thuis beleefdheid is, ik ben eveneens een jongeman,’ sprak hij terwijl hij naar de plek liep waar de kettingen in elkaar verwikkeld zaten en zo de jongeman Shou, gevangen hielden. Wat een apart gebruik om je geslacht te zeggen bij het voorstellen. Het zou wel iets Novaans zijn. Rare lui waren het soms toch ook.

Gavriils intentie die hij had door naar de wirwar van kettingen te lopen was om Shou los te maken. Maar toen hij de eerste ketting vast greep ging er een schok door zijn lichaam waardoor hij het ding ook bijna weer liet vallen. Zijn zwarte pupillen verkleinden wat en hij voelde hoe zijn handen trilden. Hij keek naar de koude ketting in zijn handen en sloot zijn trillende vingers eromheen. Het grappige aan mensen met stoornis veroorzaakt door een trauma zoals Gavriil had, was dat ze voor de buitenwereld vreselijk normaal konden lijken. Maar ze hadden allemaal een trigger, iets wat dat deel in hun hersenen activeerde wat door het trauma het meest beschadigd was geraakt. Voor Gavriil was één van die triggers het gevoel van koud metaal tegen zijn huid. Het sloeg zijn brein terug naar de bedompte kelder in een mooi herenhuis op Cassia waar dingen waren gebeurd die zo vreselijk waren geweest dat zelfs de kranten het niet hadden gedurfd om het te publiceren. De uitgemergelde naakte lichamen die daar hingen, wachtend op de dag van hun laatste oogst. De geur van kaarsen en wierook die er altijd hing om de geur van verrotting te maskeren.

Gavriils handen verstevigden hun grip op de ketenen en gaf er een harde ruk aan waardoor alles losschoot en Shou vrij zou komen. Gavriil liep weer terug naar Shou en pakte hem bij zijn hand vast om hem overeind te trekken. Nu hij zich in die roes verkeerde dacht hij er niet eens meer over na dat zijn ledematen altijd zo koud als ijs aanvoelden. Hij had Shou gewoon vastgepakt en overeind getrokken. Maar hij liet ook niet meer los. 'Shou,' herhaalde hij zachtjes alsof hij zich de naam probeerde te herinneren. 'Ah ja, afspraak om drie uur,' sprak hij zachtjes. Het was gek, maar als dat kleine knopje in Gavriils hersenen zich omdraaide onderging zijn persoonlijkheid ook een transformatie. Meestal was hij uiterst beleefd naar iedereen, probeerde lichamelijk contact zoveel mogelijk te vermijden en stond altijd op gepaste afstand. Als hij doorsloeg klonk zijn stem, warm, charmant en was het haast verleidelijk te noemen. Hij hield geen rekening meer met persoonlijke afstanden. Als het echt erg was werd Gavriil er zelfs een beetje handtastelijk van. Ook bracht het zijn obsessie met haar meer naar voren wat te merken was aan het feit dat hij Shou’s hand eindelijk had losgelaten en zachtjes een lok haar achter zijn oor streek.

Shou hing nogsteeds in de kettingen en had zich voorgesteld. Gavriil stelde zich ook voor en nu schaamde hij zich helemaal rot, het was inderdaad een man. Waarom zag hij dat niet zo op het eerste gezicht? Waarom had hij dat pas zo laat door? Hij zag Gavriil dichterbij komen, en hoorde de kettingen rinkelen. ‘jajjajajajja’gingen zijn gedachtes al snel. ‘Vrij van deze kettingen!’ Even leek de jongeman te twijfelen maar al snel gaf Gavriil gaf een ruk aan de kettingen, Syo had niet verwacht dat hij naar beneden zou vallen. Alle grip waar de kettingen eerst aan zaten gingen naar beneden. Zijn armen raakte de grond eerst en ving de klap dus ook het meeste op. Doordat hij op zn kin lande klapte de rest met de voorzijde op de grond. Hij voelde een korte scherpe pijn scheut in zn knie maar dat voelde hij al snel niet meer. Beetje verduft ging hij tot op zn knieën en werd vastgepakt aan zn hand, deze was ijskoud en leek eigenlijk al het warmte uit zijn hand op te zuigen. Nu was hij dan wel een half raziaan maar zelfs dat voelde hij nu wel. Eenmaal dat hij stond keek hij Gavriil aan met zijn blauwe ogen. “Hai..?” Hij had gereageerd op zijn naam en keek hem met een groot vragende blik aan eenmaal dat hij zijn naam had gehoord. “ Afspraak..? en wat ben jij koud…” Mompelde hij half.  Hij wist niet goed wat hij nu moest denken van deze man. De bobby pins waren wat los waardoor de plukjes er half uit zaten, die vielen dan alweer naast zn oor. Deze werden naar achteren gestreken door Gavriil. Even snapte syo er compleet niets meer van. “Ettou… “ Vroeg hij twijfel achtig, hij kon het niet helpen dat de blosjes licht op zijn wangen stonden. Hij kon het niet helpen dat hij een beetje van zn stuk was. Hij kende hem nog geen eens een half uur! “wat… doe je?”  Vroeg hij voorzichtig, hij wilde hem niet kwaad maken of iets in die richting.

( SOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO SOWWY!!! Was het helemaal vergeten D: )

Zijn smalle lippen hadden zich omgevormd tot een hoogst onaangename glimlach. Zijn absint groene ogen flikkerde vervaarlijk terwijl hij een harde ruk aan de kettingen gaf en Shou daarmee uit zijn benarde situatie bevrijdde. Vervolgens stond hij weer op en liep op Shou af die hij weer overeind trok zonder acht te slaan op zijn eigen ijskoude huid. De jongen had vuurmagie in zich dus waarschijnlijk zou Gavriils aanraking geen donkere plek van onderkoeling achterlaten op zijn huid. Niettemin zou zijn hand nog steeds vreselijk koud voelen. Gavriil zelf was in een staat geraakt waarin hij zich niet meer bewust was van de realiteit om hem heen. Alles had zich omgevormd naar die vreemde werkelijkheid in zijn hoofd. De kerker was omgevormd tot de donkere houten muren van het oude Cassiaanse herenhuis. Het weinige licht in de bedompte kerker werd vervangen door het zachte licht van de geurige kaarsen die de doortastende lucht van rotting en dood moesten verdrijven. Hij hoorde niet eens meer wat Shou tegen hem zei. Het drong bijna tot niet tot hem door.

Zijn lange, slanke vingers met scherpe zwart gelakte nagels gleden over Shou's arm terug naar zijn hand waar hij hem in een ijzeren greep stevig vast pakte. Hij trok hem naar de eerste de beste stoel die zich in de ruimte bevond en duwde Shou daarop. Hij hield hem tegen de stoel gedrukt en boorde daarmee bijna zijn nagels in Shou's schouders. Gavriil liet een paar blonde plukken van Shou's haar door zijn vingers glijden en slaakte een teleurgestelde zucht. 'Je hebt gespleten punten,' sprak hij bestraffend. Voorzichtig boog hij zich naar voren tot hij naast Shou's oor kwam. 'Je weet dat ik zo niks meer aan je heb,' fluisterde hij in zijn oor terwijl hij een blonde lok van Shou's haar om zijn vinger wikkelde.

(Hij duurde wat langer om te schrijven dan verwacht. Ik wist niet goed hoe ik verder moest. Sorry)