Het was buiten een warme, zonnige lente middag. Maar hierbinnen was daar niks van te merken. Gavriil was op zijn tweede verkenningstocht door het kasteel gegaan naar zijn lessen toch pas morgen zouden beginnen. Hij had van de gelegenheid gebruikt gemaakt om zich bekend te maken met het terrein. Zo waren zijn ogen gevallen op een goed verscholen deur in de duisternis. Hij had hem haast kunnen horen schreeuwen om te kijken wat er achter hem voor nieuwsgierige ogen als die van Gavriil verborgen werd gehouden. Met een lichte suggestie van een glimlach op zijn gezicht had hij de deur geopend en was de duisternis in gegleden. Al snel bleek de deur toegang te geven tot iets wat in dit halfduister nog het meeste op een kerker leek. Niet zo gek als je bedacht dat dit een oud kasteel was. Natuurlijk waren er kerkers. Alhoewel, het leek meer op een labyrint. Cellenblokken die met elkaar waren verbonden door middel van gangen. Je kon meestal niet verder kijken dan de eerste paar meters, maar de echo van het druppelde water verrieden dat het hier erg groot moest zijn.

Gavriil stapte de duisternis verder in die om de zoveel meter werd verdreven door toortsen met magisch vuur dat zou blijven branden. Bij de eerste splitsing zag hij in één van de gangen een zelfde deur als die hem de ingang naar de kerkers had verschaft. Doorgaan was nu onverstandig. De kans dat hij zou verdwalen en de juiste deur niet meer terug zou vinden was hier te groot. Gavriil lip terug door de gang naar de ingang. Hij herinnerde zich dat hij eerder water had horen druppelen en tastte de muur af tot hij had gevonden wat hij zocht: een dun straaltje water dat over de rand naar beneden sijpelde. Gavriil legde zijn vinger erop en het water veranderde onmiddellijk in ijs dat een zacht blauw licht verspreidde. Zijn vinger verder langs de vochtige muur trekkend liet hij een heel spoor van lichtgevend ijs achter. Zoals Theseus de wollen draad van Ariadne uitrolde om zo zijn weg terug te vinden door het labyrint van de Minotaurus creëerde Gavriil zijn eigen wollen draad door middel van de lijn van ijs.

Zo begon het dwalen langs de cellen. Ze deden hem denken aan het gesticht waar zijn vader mee naartoe genomen was. Gavriil had de man eenmaal mogen opzoeken. In zo'n zelfde cel waar hij maar had blijven krijsen dat hij aan het werk moest omdat de hertogin haar pruik verwachtte. Toen Gavriil had geprobeerd contact te leggen met zijn vader had de man zich los weten te wurmen uit zijn dwangbuis en zijn zoon bij zijn lange grijze haren gepakt. Hij had hem zo de hele cel door gesleurd op zoek naar iets scherps om het haar mee af te knippen. Niet dat hij dat had kunnen vinden en de beveiligers hadden hem uitgeschakeld voordat hij echt schade aan had kunnen richten. Maar ze hadden Gavriil daarna verboden om zijn vader nog op te komen zoeken. Hij bracht teveel herinneringen met zich mee. Gavriil had niet in de gaten gehad dat hij was gestopt met lopen en zijn handen om de ijzeren tralie van één van de cellen geslagen. Wat hij er wel niet voor over zou hebben om nog één keer een normaal gesprek met zijn vader te voeren. 'Budem li my vstretimsya snova,' fluisterde hij hees tegen de lege cel. Gavriil liet de tralies waar inmiddels een laag ijs overheen zat los en draaide zich om zodat hij de ijs lijn terug kon volgen nar de uitgang. Maar iets kleins, zachts en verbazingwekkend warms stootte tegen hem aan wat hem met zijn rug in de tralies duwde. De klap ontnam hem voor een moment alle zuurstof uit zijn longen. Gavriil richtte zich weer op en zijn absint groene ogen speurde het halfduister af, op zoek naar datgene wat tegen hem aan was gelopen.

(*vertaling is: zullen we elkaar ooit weer zien?)

Moyra dacht even na. Het was zo verstikkend warm en zo mogelijk nóg saaier. Ze zou haast weer in slaap vallen. Terwijl ze speciaal helemaal om was gelopen om te komen. Hier had ze dus echt geen zin in. In eindeloos wachten op Meike, haar altijd even vrolijke klasgenootje. Ze zouden samen op zoek gaan naar wat volgens velen de engste plek van de school was. En ze wist zeker dat ze hier afgesproken hadden. Vlak voor het lokaal kunst, dus eigenlijk meer een atelier. Om samen op zoek te gaan naar de geheimen, de gangen en de schatten waarover mensen stilletjes fluisterden. Tussen de bemoste gangen waren volgens de geruchten allerlei bijzondere dingen te vinden. Wel was het reuze eng. Daarom had ze dus Meike overgehaald om mee te gaan. Maar het zag ernaar uit dat die op het laatste moment toch bang geworden was. Nou, Moyra zou zich daardoor niet tegen laten houden. Mooi niet. Met een zucht stond ze op van het bankje en voelde nog eens in haar tasje. De harde vormen van een zaklampje, en flesje water en een kompas herkende ze. Want al twee eindeloze dagen en ellelange nachten had ze zich hier op verheugd. Dus de spulletjes die ze bij zich had kende ze uit haar hoofd. Alles zat erin, dat wist ze zeker. Immers had ze het vijf minuten geleden nog gecheckt. Maar toch controleerde ze alles opnieuw. Check, check, check. Ze had alles. ''Hmpf, dan niet. Stomme bangebroek Meike.'' mokte ze terwijl ze de rugzak op haar rug goed recht sjorde. ze droeg een strakke zwarte broek, een donkergrijze hoodie en helaas witte sportschoenen. Dat verpeste haar ninja-outfit wel een beetje. Misschien de kleur van haar opvallende haar ook wel. Ach. Dat was als gewoonlijk weer in twee staartjes gebonden, die uitbundig om haar gezicht dansden terwijl ze liep. '"Avontuur, avontuur.'' zong ze zachtjes voor zich uit. ''We gaan op avontuur. Ja ja, avontuur.'' Een nietszeggend deuntje, maar het gaf haar de moed om in haar eentje die deur te openen en vlug naar binnen te glippen. 

Van de lichte gang naar de donkere kerkers, het was wel even een overgang. Maar om de paar meter hingen er toortsen, dus dat scheelde weer. Toch haalde ze de zaklamp tevoorschijn en klemde die stevig vast in haar hand. Het was gewoon haar reddingsboei nu. Een licht in de dreigende duisternis. Na een paar minuten waren haar ogen genoeg gewend en kon ze de stenen muren waarnemen. Nu begon ze dan ook ietwat aarzelend te lopen. Stap voor stap raakte ze verder van de uitgang vandaan, de veiligheid verdween. Ze kon niet zomaar meer terug rennen als het te eng werd. ''Ik ben niet baahaaang.'' mompelde ze, boos op haar eigen knikkende knieën. Wanneer ze plots een blauwe lijn zag gloeide de nieuwsgierigheid weer op in haar hart. Geheel professioneel benaderde ze het. Legde één vinger op de blauwe gloed alsof het elk moment naar haar kon bijten. De kou verraste haar wel. Toen ze haar hand weer liet zakken was het gesmolten. Maar aan de andere kant, de verte in ging het gewoon door. Ze had er enkel een klein gat ingemaakt. Het kwam vast doordat ijs nou eenmaal smolt als er warmte bij kwam. De vuurmagie die onbewust gereageerd had op de ijsmagie verdween weer in haar binnenste zonder dat Moyra het ook maar vermoedde. ''Hmm, sporen zijn er niet zonder reden, toch? Dus. Er moet daar iets zijn.'' Een vinger wees in de verte. Ze praatte tegen zichzelf ja, helemaal in de rol van ontdekker, avonturier nu. Er moest iets zijn. ''Een schat. De schat van de Inca's. Ja.'' Meteen begon ze te lopen. Vlugger dan eerst, zo energiek en verwachtingsvol als een kind op kerstochtend.

Wanneer het spoor plots stopte stond ze abrupt stil. Waar ging het heen? Ze zag een gloed uit een kerker komen en knipte haar zaklamp uit. Voorzichtig, haast sluipend, verplaatste ze zich in de juiste richting. Draaide de hoek om en schrok zich kapot. Iemand draaide zich om, ze zouden botsen. Maar zij ging te hard, de ander eveneens. Geen van tweeën rekenend op andere levende wezens in deze onmenselijke omgeving. Ze slaakte een gil en zette zich schrap, haar handen voor haar lichaam in een beschermende houding. ''Whaa-'' Zij stuiterde de ene kant op, hij de andere. Allebei geschrokken. Moyra kwam gauw overeind en knipte haar zaklamp wederom aan. ''B-ben jij ook op zoek naar de Inca schat?'' kwam er fluisterzacht uit. ''Hoi.'' De begroeting was te laat doordat ze zo nieuwsgierig geweest was, maar kwam dan toch. Eén van haar elastiekjes was weggegleden en haar haar hing half los. Met een hand woelde ze erdoor heen en begon het weer vast te maken. Ondertussen gleed het licht van de zaklamp langzaam omhoog, tot ze de jongen vast gezet had in haar spotlight. Onmiddellijk trok er een half bange uitdrukking over haar gezicht. Hij zag er uit als een zombie-monster.

[Derps.]

Speurend door de duisternis probeerde Gavriil onderscheid te maken tussen muren en schimmen. Zijn chemisch groene ogen flitsten door het donker. Maar het plotselinge licht en de stem zorgde ervoor dat zijn blik bleef hangen op een bepaald punt in de klein ruimte van de gang waar hij stond. Haar woorden, want aan haar stem te horen was het een meisje, verwarde hem echter. Inca schat? Waar had ze het over. Toen het felle licht van de zaklamp zijn gezicht bereikte wende Gavriil zijn gezicht af. Zijn pupillen krompen tot kleine puntjes om het felle licht dat er plotseling was buiten te sluiten. Toen zijn ogen aan het licht weer gewend waren zag hij als eerste de angstige uitdrukking op het gezicht van het meisje. Hetzelfde gevoel als toen hij daarnet met zijn rug tegen de tralies was geduwd keerde terug. Alsof alle lucht uit zijn longen werd geslagen. Je zou verwachten dat hij het inmiddels wel gewend zou zijn, de blik van mensen als ze hem voor het eerst zagen. En daarna eigenlijk ook. Er waren weinig personen die niet meer van hem schrokken zodra ze hem zagen. Maar het was iets waar Gavriil niet gewend aan kon raken. Zijn blik ging verder dan haar gezichtsuitdrukking. Prachtige ogen, een lief gezichtje. Een porseleinen popje zou erbij verbleken. Maar wat echt zijn adem in zijn keel deed stokken waren de prachtige lokken. Gavriil had altijd al iets gehad met de kleur rood. Elke kleur vond hij prachtig, maar rood had iets extra's. Iets levendigs, iets vurigs. Tja, zo kon hij wel over elke kleur praten. Elke kleur had iets moois. Maar iedereen had een lievelingskleur en één van Gavriils lievelingskleuren was rood.

Een koude druppel die van het plafon in zijn nek viel bracht hem het besef dat hij aan het staren was naar het meisje waar hij tegenaan gebotst was. 'Vergeef me mijn onbehoorlijke gedrag. Maar ik kom niet zo vaak iemand tegen die de schoonheid evenaart van Heleen toen zij over de gouden wegen naar Troje danste,' verontschuldigde hij zich. Gavriil trok zijn kleding recht. Hij trok zijn witte bloes bij de mouwen goed zodat er een klein randje onder de lange mouwen van zijn lange zwarte jas uitstak. Zijn rozenkrans lag vreemd over zijn schouder. Hij trok hem weer recht en streek even zachtjes over de doffe kralen en het kleine houten kruisje. Hij streek nog even door zijn grijze lokken waarmee hij voor een kort moment de lelijke indrukken van het litteken dat zijn gezicht, nek en bovenlichaam ontsierde toonde, al kon het meisje niet meer zien dan de lijnen die over zijn gezicht liepen.

'Sta mij toe om mezelf voor te stellen. Ik ben Gavriil Volodymyr Vystov, tot uw dienst,' stelde hij zichzelf voor terwijl hij de hand van het meisje zachtjes vastpakte en een diepe buiging voor haar maakte. Hij drukte geen kus op de hand, maar boog enkel. Het contact met haar hand was vluchtig en zacht en was snel weer voorbij. Iets wat Gavriil zichzelf had aangeleerd. Zijn ledematen waren van nature koud. Niet dat hij daar last van had, maar de mensen met wie hij lichamelijk contact had wel. Om hen niet al te erg te laten schrikken had hij ervoor gezorgd dat van de kou die hij uitstraalde zo min mogelijk te voelen was. Nadat Gavriil het meisje had losgelaten ging hij weer overeind staan, opnieuw gegrepen door de prachtige kleur van haar mooie rode lokken. 'Zou ik u mogen complimenteren met de fabelachtige kleur van uw haar. Het is werkelijk alsof ik de herfst voor mijn ogen tot leven zie komen,' sprak hij daarna terwijl hij de neiging moest onderdrukken om elk haartje te voelen en de ongetwijfelde zachtheid ervan te ervaren.

De ander was... kort gezegd: Vreemd. In plaats van wit, geel, bruin.. Was hij een soort haast wel grijs. Ze snapte het niet. Was hij een monster dat een geheim moest bewaken? Of had Master Sathandiae hem hier soms opgesloten omdat hij gemeen en eng was? Een gevaar voor de leerlingen, verstopt in de kerkers. Nee. Dat laatste kon toch eigenlijk niet. Want de deur was open geweest. Dus. Savador zou nooit een gevaarlijk iemand zomaar achterlaten met een open deur. Nee. Dat zou dom zijn en onhandig. Want als een echt monster ontsnapte zouden er mensen dood gaan en dan moest Savador weer met gevaar voor eigen leven iedereen gaan redden en dan zou alles weer helemaal mis gaan. Conclusie: Hij was niet gevaarlijk, in elk geval: Geen opgesloten gevangene of monster. Toch bleef het haar intergreren. Die huid.. Was alsof er een laagje stof overheen zat.

Wacht. Wat als dat echt zo was? Wat als ze er met een vinger over heen kon gaan en dan een normale huid daaronder zou onthullen? Dat hij gewoon eventjes schoongemaakt moest worden, als een grauwig geworden spiegel. Daar haalde je een lapje overheen en dan kon je jezelf weer zien.
Hij sprak weer. Met een stem die een koud tintje leek te hebben. Of verbeelde ze zich dat enkel door de ijsblauwe gloed die hier rond hing? 'Vergeef me mijn onbehoorlijke gedrag. Maar ik kom niet zo vaak iemand tegen die de schoonheid evenaart van Heleen toen zij over de gouden wegen naar Troje danste.' Haar mond zakte open. De grauwe huid was vergeten. Zijn engigheid was verdwenen. Als sneeuw voor de zon smolt haar angst weg. Die woorden waren.. Zo betoverend. Alsof hij een schrijver was, iemand die de mooiste zinnen neer kon pennen, waarna zij die zou mogen lezen, want zij was een hele goede lezer en dan moest je natuurlijk wel boeken lezen. Zijn kleren waren ook al zo netjes en toch een tikje vreemd. Precies bij hem passend zo leek het wel.
'Sta mij toe om mezelf voor te stellen. Ik heb Gavriil Volodymyr Vystov, tot uw dienst.' Pfoe. Dat was een lastige lange naam zeg. Het klonk best wel deftig, dat dan weer wel. ''Moyra Kasane Teto.'' sprak ze, haar stem nog steeds vol verbazing. ''Meneer Gavriël.'' Dat ze het verkeerd uitsprak was jammer, maar het was te laat om dat nog te herstellen. Hij zou het vast wel verbeteren, toch? Als een echte gentleman boog hij voorover.  Na een vluchtige buiging van zijn kant was het haar beurt, zo besloot ze. Bij gebrek aan rokje of jurk pakten haar vingers de lucht vast en ze boog zachtjes op de meisjesachtige manier naar hem. Het was een beetje een balletpasje, gekruist met een buiging. Zoals ze het van Heleen geleerd had, samen met Vero. 'Zou ik u mogen complimenteren met de fabelachtige kleur van uw haar. Het is werkelijk alsof ik de herfst voor mijn ogen tot leven zie komen.' Met een zwierig gebaar draaide ze een rondje. Ze was gewoon zo vrolijk. ''Vind je?'' Door zijn compliment was de voorgaande meneer-actie alweer vergeten, hij was nu een vriend, of toch op zijn minst een kennis. In ieder geval aardig. Ja. En met mooie ogen. Ze keek naar hem op en glimlachte. ''Dat mag je zeker zeggen.'' Een meisjesachtig gelach volgde. ''Zeg, ben je toevallig een schrijver?''

[My apologies for lateness stuff ]

Zoals het meisje ongetwijfeld bij hem deed nam Gavriil van de korte stilte die was gevallen even gebruik om haar ook beter te kunnen bekijken. Ten eerste was ze klein. In vergelijking met Gavriil dan die, behalve dat hij lang was, ook nog eens laarzen met een plateau van zeven centimeter droeg. Hij had van dezelfde laarzen nog een paar met hoge dunne naaldhakken die een lengte van tien centimeter telde. Kortom, het lengte verschil was duidelijk onderstreept. Niet dat het uitmaakte. Eigenlijk was het meisje veel schattiger zo met de lengte die ze had. Verder had ze van die typisch vrouwelijk kenmerken. Een mooi rond gezicht met zachte lijnen, ronde schouders. Zelfs al zou je haar aankleden als een bouwvakker, het was nog niet te missen. Waarschijnlijk zou het haar nog schattig staan ook, verzuipend in een veel te grote overal. In een paar korte seconden had Gavriil haar bekeken, en een conclusie getrokken. Nu kijken of die klopte, of dat hij die ernstig bij moest schaven.

Als eerste maakte hij een compliment waarin hij haar vergeleek met het personage uit één van zijn lievelings mythen: Heleen van Troje. In Gavriils ogen was dit ook niet meer dan gepast. Zoals hij eerder tegen zichzelf had opgemerkt behoorde dit meisje nou niet bepaald in het kader van grijze muis. Zij sprong eruit zoals één rode roos dat zou doen te midden van allemaal witte. Zoals Gavriil met zijn donkere grauwe kleuren en kilte de winter altijd met zich mee leek te slepen, zo scheen dit meisje met haar warme volle kleuren de herfst meegebracht te hebben naar deze donkere gangen en ze daar haast extra mee te verlichten. Terwijl deze gedachten in een flits door hem heen waren geschoten bleven zijn ogen uiterlijke veranderingen volgen. Waarbij sommigen hun uiterlijke reactie altijd volledig achter een masker wilde verbergen, leek dit meisje daar nog nooit van gehoord te hebben. Ergens vond Gavriil dat fijn. Ze toonde hem oprecht wat er in haar omging. Ze probeerde geen muur op te zetten om zich tegen hem te moeten verdedigen. Want iemand met zo’n uiterlijk als het zijne kon niet anders dan gevaarlijk zijn. Dat was wat er in de meeste mensen omging.

De stilte die opnieuw tussen hen in gevallen was doorbrak Gavriil weer door zichzelf aan het meisje voor te stellen. Op haar beurt stelde het meisje zichzelf voor als Moyra. Een naam die eigenlijk perfect paste bij hoe ze deed en eruit zag. Gavriils smalle lippen verbreedde zich in een glimlach toen ze zijn naam verkeerd uitsprak. Hij twijfelde er even over of hij haar zou verbeteren. Zou dat niet betweterig overkomen? Hij besloot het zo maar te laten. In plaats daarvan complimenteerde hij Moyra met haar prachtige lokken. Het vereiste al bijna bovenmenselijke kracht om er niet constant aan te zitten. Als hij er ook helemaal niks over kon zeggen, dan zou hij zeker gek worden. ‘Een schrijver?’ herhaalde Gavriil met een lichtelijk vragende ondertoon in zijn stem toen Moyra het hem vroeg. ‘Jammer genoeg niet nee. Ik beoefen de oude kunst van het pruiken maken en het kappers wezen,’ sprak hij met enigszins trots in zijn stem. ‘Mijn vader had een bedrijf wat voor de hoogste adel van Cassia pruiken maakte. Maar hij is tijdelijk op vakantie. Even tot rust komen en de sleur doorbreken,’ legde hij uit. Gavriil vertelde eigenlijk nooit dat zijn vader in het gesticht zat. Het was al moeilijk voor hem om om te gaan met de manier waarop de meeste mensen hem behandelde. Als ze ook nog eens wisten dat zijn familie bestond uit gekken en psychopaten, dan werd hij zeker gemeden. ‘Maar ik ben nu zeker wel nieuwsgierig. Wat doet een mooie roos in zo’n donkere plek als deze? Daar kan zij toch zeker niet groeien?’ vroeg hij. Waar het eigenlijk op neerkwam was dat hij haar vroeg wat ze in de kerker deed. Maar hij besefte zich nu waarom Moyra dacht dat hij een schrijver was. Hij strooide metaforen rond alsof het confetti was.

Hij was lang, maar niet breed. Eng, maar niet bangmakend eng. Ze had geen neiging hem te smeken haar alsjeblieft niet op te eten. Nee, hij was eerder indrukwekkend, stilletjes-wauw-zeggen eng. Met smaragden als ogen en een askleurige huid. Lange grijze haren, bijna zo fijn als spinrag dat langs de plafonds van deze kerkers liep. En welbespraakt, zo bleek algauw. Met zijn woorden bouwde hij bruggetjes tussen prachtige vergelijkingen en de werkelijkheid zoals hij die waarnam.
Dat leidde tot haar conclusie. Hij moest wel een schrijver zijn. Die waren meestal ook vrij excentriek, zeker niet altijd waren schrijvers normaal. Ze hadden zó veel fantasie dat ze anders waren. Of omdat ze anders waren hadden ze fantasie. Of.. Hoe dan ook: Zijn spraakgebruik, zijn mysterieuze uiterlijk, de sfeer die om hem heen hing. Ze dacht aan een schrijver van misdaadromans. Hele spannende verhalen. Een moord in de helderwitte sneeuw, bloedrode druppels die een spoort vormden waaruit de agent de verdachte kon achterleiden. Niet echt iets wat zij graag las, maar dat gaf niet. Het was gewoon ietwat te spannend voor haar, dan kon ze 's nachts niet slapen, verstopte zich onder een verstikkende deken. ‘Een schrijver?’ Zo onlogisch was het niet, wanneer je net als een detective alle puzzelstukjes bij elkaar ineen paste. Dat het niet klopte was een heel ander verhaal. ‘Jammer genoeg niet nee. Ik beoefen de oude kunst van het pruiken maken en het kappers wezen. Mijn vader had een bedrijf wat voor de hoogste adel van Cassia pruiken maakte. Maar hij is tijdelijk op vakantie. Even tot rust komen en de sleur doorbreken.’ Oh, ja. Dat klonk logisch. Ze knikte. ''Leuk. Wij hebben ook bijna vakantie. Dan ga ik langs huis, denk ik.'' Een blije lach gleed over haar lippen bij die woorden. Of hij een leerling was wist ze nog steeds niet zeker, vooral niet nu hij zei pruikenmaker te zijn. Maar de wij kon of naar Gavriil en zij verwijzen of naar alle leerlingen samen. ''Maar, je bent dus een kapper? Waarom is je haar dan zo lang?'' vroeg ze dan, zonder die woorden langer dan enkele seconden te overwegen. ''Ik bedoel- niet dat het lelijk is hoor.'' Ze bloosde lichtjes en schudde haar hoofd om dat te benadrukken.
Op zijn beurt stelde hij een vraag. Maar het was meer een raadseltje. Even fronste ze haar wenkbrauwen. Roos. Dat moest zij zijn, toch? Donkere plek, kerkers. Hij vond het niet logisch dat ze hier was. Oh. Dan was de vraag stiekem best simpel, verborgen onder mooie woorden. Wat leuk, zo'n mini raadseltje, met als verrassing een vraag erin verstopt. ''Nou, ze zeiden dat er schatten waren.. En geheimen. En misschien wel..'' Haar ogen glommen terwijl ze dit vertelde, alsof het een reusachtige onthulling was. Het volgende fluisterde ze, alsof alleen al hardop het woord uitspreken ze zou lokken. ''Misschien zelfs monsters..'' Haar stem werd weer normaal, terwijl ze verder uitleg gaf. ''Meike en ik zouden samen gaan, maar Meike durfde opeens niet meer dus toen was ik alleen, maar ik was niet bang. En toen ben ik het spoor gevolgd, jij toch ook?'' Anders was hij nooit op deze zelfde plek uitgekomen, dat was logisch.

Ergens was het wel lief dat dit meisje hem aanzag voor een schrijver. Zoveel als Gavriil geaccepteerd probeerde te worden door de maatschappij om wie hij was had hij nog nooit iemand meegemaakt die hem op zo´n onschuldige manier beoordeelde. Natuurlijk was ze in het begin van hem geschrokken. Maar wees eerlijk, als hij zichzelf op deze manier was tegen gekomen, was hij waarschijnlijk ook van zichzelf geschrokken. Hij vond het bijna vervelend om haar uit haar droom te moeten helpen. Maar je zou iemand niet moeten voorliegen. Dat was verkeerd. Dus Gavriil legde Moyra uit dat hij kapper en pruiken maker was. En hoewel hij niet de volledige waarheid over zijn vader vertelde loog hij ook niet echt tegen haar. Je kon het zien als vakantie. Een vakantie om je gedachten op orde te krijgen. En als je weer helder kon denken mocht je weer naar huis. Jammer alleen dat het gesticht er niet uit zag als een prettig vakantieoord met zwembaden, leuke restaurantjes en gezellige recreatiezalen. Dat zou het aanzicht ongetwijfeld prettiger maken en waarschijnlijk dachten de ‘’gekken’’ er ook zo over.

Gavriil glimlachte naar Moyra toen ze vertelde dat zij ook bijna vakantie had. ‘En ik had nog wel gehoopt wat meer kennis van de magie op te doen voordat ik terug naar huis zou gaan voor de vakantie,’ zei hij semi teleurgesteld. ‘Niet verder vertellen hoor, maar ik heb mijn middelbare school diploma nog niet. Ik heb het vak wat ik nu beoefen van mijn vader geleerd. Maar een diploma op zak hebben is toch wel handig,’ ging hij daarna op samenzweerderige toon verder. Hij hield even kort zijn slanke vinger voor zijn lippen als teken dat Moyra het echt niet door mocht vertellen.

Toen ze hem vroeg waarom zijn haar zo lang was moest Gavriil even nadenken. De waarheid was dat hij doodsbang was om de schaar in zijn eigen lokken te zetten wat ironisch was voor iemand die elke dag met scharen werkte. Maar het idee alleen al om de schaar in zijn eigen haar te zetten verafschuwde hem en lieten de ijskoude rillingen over zijn rug lopen. Hij knipte zijn eigen dode punten alleen bij als het echt niet anders kon. Het resultaat was lang haar dat voorbij zijn achterste reikte. Maar hoe legde je zoiets uit? Ineens wist Gavriil het. ‘Kent u dat raadsel van die twee kappers die elkaars haren knipte? Kapper één had een perfect geknipt kapsel terwijl kapper twee eruit zag als een half geplukte kip. De vraag is bij welke kapper zou u uw haar knippen?’ vroeg Gavriil. Hij gaf Moyra de tijd om over het raadsel na te denken waarna hij het antwoord gaf. ‘De meeste mensen zullen antwoorden kapper één omdat hij een perfect geknipt kapsel had, maar daar ga je bij deze vraag de fout in. Het juiste antwoord is kapper twee. Ze hebben elkaars haar geknipt. Dat betekend dus dat kapper twee het perfecte kapsel heeft gemaakt. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik weinig andere kappers vertrouw met mijn haar. Als het moet, dan doe ik het zelf. Maar dat betekend wel dat ik het niet kort kan knippen. Mijn arm reikte niet zo ver naar achteren snapt u?’ legde hij haar uit. Zijn smalle lippen weken wederom uiteen in een glimlach die een rij hagelwitte tanden bloot gaf. ‘Dat mag best gevraagd worden hoor. Het zal mij in het minste niet deren,’ sprak hij.

Maar nu was Gavriil benieuwd naar wat Moyra eigenlijk hier in de kerkers deed. Hij stelde haar zijn vraag, zij het op een aparte manier. Maar ze bleek hem prima te begrijpen waarna ze hem antwoord gaf. Zijn wenkbrauw verschoof lichtelijk een paar millimeters omhoog toen Moyra het over monsters had. Ze had het ook over een of andere Meike. Gavriil nam aan dat die Meike een klasgenoot was om misschien een vriendin. Of beide. ‘Het spijt me vreselijk mooie roos. Maar dat spoor dat je gevolgd hebt…ik vrees dat dat spoor van mij afkomstig is,’ zei hij daarna verontschuldigend. Als demonstratie legde hij zijn vinger op de muur en maakte weer een klein stukje van het ijs spoor. ‘Deze kerkers zijn één groot labyrint waar men makkelijk verdwaald. Bij gebrek aan wol gebruik ik ijs om later mijn weg naar de uitgang weer terug te vinden. Maar wie weet. Misschien zit hier inderdaad wel ergens een Minotaurus verborgen,’ zei hij met een geheimzinnige grijns.

Zo was je alleen in de kerkers, en zo had je opeens een lange jongen, een pruikenmaker die geen schrijver was, maar er wel hartstikke op leek ontmoet. Poef, zomaar midden in de kerkers des doems. Met groene ogen zo schitterend als de edelstenen die je tussen goudstukken en zilveren borstplaten vinden zou als je een schatkamer ontdekte. Smaragden en opalen, diamanten zelfs. De prachtigste juwelen. En dan vast ook twee kronen, eentje voor haar en eentje voor haar prins. Dat zou ze allemaal vinden als ze een schatkamer vond.
‘En ik had nog wel gehoopt wat meer kennis van de magie op te doen voordat ik terug naar huis zou gaan voor de vakantie.' Dat verraste haar wel. Niet veel jongens van zijn leeftijd leken zo gemotiveerd om te leren. Neen, zij vonden het saai, dodelijk slaapverwekkend en verspilling van hun tijd. Maar zo niet Gravviel, blijkbaar. ‘Niet verder vertellen hoor, maar ik heb mijn middelbare school diploma nog niet. Ik heb het vak wat ik nu beoefen van mijn vader geleerd. Maar een diploma op zak hebben is toch wel handig.' Ze knikte vol overtuiging. Al had ze dan nog geen monsters ontdekt, ze had wel een geheim te horen gekregen. En dat was net zo bijzonder, zo niet nog bijzonderder. Want monsters kon je gewoon per ongelijk tegen het lijf lopen en geheimen moest iemand je persoonlijk echt helemaal zelf vertellen. 'Ja, want met een diploma kan je dan aan iedereen laten zien dat je echt heel goed hun haren kan doen.' Ze dacht even na. Bestond er een school helemaal superspeciaal voor pruiken? Nee, anders zou hij daar wel heen gaan. 'En misschien kan je jezelf dan de megamagische legendarische knipkapper noemen.' En dan zou hij met magie en zonder scharen kapsels van lang naar kort toveren en haar van lelijk naar glanzend en mooi. Ja, ze wist zeker dat daar spreuken voor waren. Voor alles waren spreuken, voor de was, je tanden poetsen, je kleren strijken. Als je wilde hoefde je nooit meer echt iets te doen. Al kosten die spreuken wel haast meer energie dan de taken met de hand uitvoeren.

Hij was al zo interessant geweest met zijn raadselachtige vragen. En nu had hij zelfs een echt officieel raadseltje. Aandachtig luisterde ze, probeerde het op te lossen. Twee kappers. Dit klonk bekend, maar wat was ook alweer t antwoord? ‘Kent u dat raadsel van die twee kappers die elkaars haren knipte? Kapper één had een perfect geknipt kapsel terwijl kapper twee eruit zag als een half geplukte kip. De vraag is bij welke kapper zou u uw haar knippen?’ Het was vast en zeker een strikvraag. Dus wat je dacht was fout en waaraan je niet dacht was goed. Mooi haar of lelijk kippen-kapsel.. Ze wist dat ze het wist. Dit had ze eerder gehoord. Het antwoord lag echt op het puntje van d'r tong, maar wilde er niet in woorden afrollen. 'Nou?' Vroeg ze dus maar, ten teken dat hij het verklappen mocht. ‘De meeste mensen zullen antwoorden kapper één omdat hij een perfect geknipt kapsel had, maar daar ga je bij deze vraag de fout in. Het juiste antwoord is kapper twee. Ze hebben elkaars haar geknipt. Dat betekend dus dat kapper twee het perfecte kapsel heeft gemaakt. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik weinig andere kappers vertrouw met mijn haar. Als het moet, dan doe ik het zelf. Maar dat betekend wel dat ik het niet kort kan knippen. Mijn arm reikte niet zo ver naar achteren snapt u?’ Hij klonk zo overtuigend. meteen wist ze het weer. Tuurlijk was dat t antwoord. 'Ohja.' Zei ze lachend, zijn grijns was aanstekelijk. 'Dat wist ik wel hoor, bijna. Maar nét niet helemaal.' Met haar vingers een klein stukje van elkaar had ze dat aan, zo erg bijna was het geweest.

‘Het spijt me vreselijk mooie roos. Maar dat spoor dat je gevolgd hebt…ik vrees dat dat spoor van mij afkomstig is.' O. haar mond vormde een kleine ronde boog, een 'o' die ze niet uit sprak. Onzeker of dit nou jammer was of fijn keek ze hem aan. Dankzij dat spoor had ze hem gevonden, maar een monster aasde hier dus niet.

‘Deze kerkers zijn één groot labyrint waar men makkelijk verdwaald. Bij gebrek aan wol gebruik ik ijs om later mijn weg naar de uitgang weer terug te vinden. Maar wie weet. Misschien zit hier inderdaad wel ergens een Minotaurus verborgen.' Minotauris, dat klonk wel spannend zeg. 'Uhu, wie weet.' Zong ze haast als een liedje. 'Jij bent ijs en ik ben vuur. Smelt je dan als ik je aanraak of bevries ik?' Mompelde ze. Zijn raadsels leken wel aanstekelijk, al was haar gemompel meer een kwestie die kort in haar hoofd rond dansde bij gebrek aan oplossing. 'Meike zegt dat mijn haar stom zit soms.' Kwam daar uit het niets achteraan. Door al dat gepraat over haar kwam dit opeens weer bij haar terug, iets wat haar best dwars zat. 'Omdat het altijd hetzelfde is.' Misschien was het ook wel waar. Misschien wilde ze stiekem wel eens wt anders. Maar veranderingen konden best eng zijn.

Het was opmerkelijk om iemand zo vrolijk en stralend als de eerste zomerdag tegen te komen in een duistere en bedompte plek als deze. In Gavriils gedachte hoorde dit meisje met het mooie rode haar thuis in een prachtig schilderij gevuld met zonlicht en felgekleurde bloemen.
Het gesprek vorderde en Gavriil vertelde zijn rede waarom hij naar Starshine was gekomen. De reactie van Moyra liet hem breed glimlachen. ‘Om haren te knippen heb je er inderdaad niet veel aan. Maar wel om ergens anders aangenomen te worden mocht ik ooit op zoek zijn naar een andere baan. Je weet het maar nooit. Misschien kom ik op een dag op straat te staan en dan kan ik alleen maar haren knippen,’ riep hij uit alsof hij het zich al helemaal voor zich zag gebeuren. Moyra ging op haar eerdere opmerking door. ‘Tja, dat heeft wel wat nietwaar?’ sprak hij bedenkelijk terwijl hij met zijn hand door een paar van de grijze lokken haar streek. Zijn vingers gleden er moeiteloos doorheen. Nog een teken wat erop wees dat hij zijn haar goed onderhield.

Een nieuwe vraag rolde over Moyra’s lippen. Ditmaal waarom zijn haar zo lang was. Na even nagedacht te hebben gaf Gavriil haar het antwoord in de vorm van een raadsel. Hij glimlachte wederom toen ze hem vertelde dat ze het wel geweten had. De vrolijkheid van Moyra zorgde ervoor dat hij maar bleef glimlachen. Een stralende persoonlijkheid bij een stralend persoon. Dat maakte het des te erger dat hij haar nu teleur moest stellen door te vertellen dat hij degene was die het ijsspoor had achtergelaten om zijn weg door de kerkers weer terug te kunnen vinden. Heel erg leek ze er niet mee te zitten aangezien ze nu een raadsel voor hem had. Gavriil legde een vinger tegen zijn smalle lippen en zijn ogen keken naar het plafon terwijl hij nadacht. ‘Geen van beide,’ zei hij uiteindelijk. ‘We zouden stoom creëren,’ ging hij verder.

Toen van het een op het ander sneed Moyra een nieuw onderwerp aan. Over haar eigen haar dit keer. Gavriil bekeek kritiserend haar gekrulde rode lokken. Stom? Hij vond van niet. Maar misschien was het tijd voor verandering. ‘Als u denkt dat het tijd is voor iets anders, dan wil ik u erop wijzen dat u wel in het gezelschap bent van één van Cassia’s beste kappers en pruikenmakers,’ zei hij met een veelbetekende glimlach.

Moyra had er geen erg in dat ze zich hier in een kerker- een gevangenis- bevond. In haar ogen was dit één groot avontuur. Iets uit boeken en verhalen. Een real life computerspelletje. Maar dat hier vroeger werkelijk mensen gevangen hadden gezeten drong niet tot haar door. Dat was veelste echt. Dat er een paar cellen verderop een martelwerktuig stond, uit de vorige eeuw, bedoeld om teennagels uit voeten van misdadige mensen te trekken, zou ze nooit geloven. Nee, het meisje geloofde in monsters en sprookjes, maar verschrikkingen uit de werkelijke wereld gingen vaak langs haar naïeve wezen heen. Elk woord wat Gavriil sprak maakte haar blijer om hier te zijn. Het was dan wel geen schatkist, maar mensen waren nog leuker dan goudstukken, omdat mensen konden praten. Even zag ze in haar hoofd iemand mompelen tegen een kist vol juwelen en giechelde zachtjes. ‘Om haren te knippen heb je er inderdaad niet veel aan. Maar wel om ergens anders aangenomen te worden mocht ik ooit op zoek zijn naar een andere baan. Je weet het maar nooit. Misschien kom ik op een dag op straat te staan en dan kan ik alleen maar haren knippen.’ Geschrokken door dat beeld keek ze hem aan. Nee toch. Dan zou hij helemaal koud en zielig zijn, in de regen, in de sneeuw. Zwervers hadden altijd haar sympathie, al waren sommige bebaarde gevallen natuurlijk wel érg eng.
Haar vraag van ijs en vuur, van tegenovergestelde elementen en temperaturen. Daarop had hij wel een antwoord. Zo simpel en ingenieus dat ze als vanzelf overtuigd was. ‘Geen van beide, we zouden stoom creëren.’ Moyra dacht onmiddelijk verder: ''En op stoom kunnen Erdse machines lopen.'' meldde ze, trots om haar kennis.
‘Als u denkt dat het tijd is voor iets anders, dan wil ik u erop wijzen dat u wel in het gezelschap bent van één van Cassia’s beste kappers en pruikenmakers.’ Ohgod. Zou ze dat durven? Ergens wilde Moyra héél graag ja zeggen. Want wat hij insinueerde, een geheel nieuwe stijl, een nieuw kapsel.. Was best wel spannend. Eng, maar op een goede kriebels-in-je-buik manier. Alsof je in een karretje zit, in de hoogste achtbaan van het park, en je kan elk moment naar beneden storten. Alles wat je hoeft te doen is één woord zeggen. Dus dat deed ze: ''Ja.'' Zijn woorden waren geen vraag geweest of ze een ander kapsel wilde, maar zo had ze het in haar hoofd wel vertaald. Zijn raadsels zette zij om naar normale zinnen, om daar dan weer op te antwoorden. ''Denk je- Wat denk je dat leuk zou zijn?'' vroeg ze, in haar enthousiasme struikelend over woorden. Met haar handen greep ze de vurig rode lokken vast en tilde ze een stukje op. Het haar golfde krullerig naar beneden toen ze het weer los liet, op wat weerbarstige plukjes na, die voor haar ogen dwarrelden.

[Sorry voor de slechte/late reactie, Lin *^*]

Na een tijdje met elkaar te hebben gepraat leek de raadselkoorts ook Moyra te bevatten. Ze vroeg hem wat zou gebeuren als haar vuur en zijn ijs met elkaar in contact zouden komen. Zou hij smelten of zij bevriezen. Na even denken dacht Gavriil het antwoord op deze vraag te weten. Vuur en water waren tegenpolen van elkaar en daarom samen even sterk. Waarschijnlijk zou er een vorm van stoom ontstaan na de impact van hun krachten. En voor je het wist zouden deze gangen niets meer zijn dan een stel muren die flink wat mist gevangen hielden. Moyra voegde iets extra’s toe door haar kennis over Erdse machines met hem te delen.

Daarna kwam de opmerking van Moyra’s kan over haar prachtige rode haar. Niet blij met haar kapsel? Het was prachtig! Maar ja, als ze er echt niet blij mee was. Gavriil zou er een moord voor doen als dat betekende als hij zijn passie op die prachtige rode haren mocht loslaten. En dat was letterlijk. Hij attendeerde Moyra erop dat hij zowat een meestergraad had in het kapperswezen. Toen Moyra hem min of meer toestemming gaf krulde zijn smalle lippen zich om tot een glimlach. ‘Mag ik u uitnodigen om te gaan zitten madame Teto,’ vroeg hij met een hoffelijke buiging terwijl hij de celdeur naast hem open trok en zo voor Moyra open hield. In de cel stond behalve het bed een stoel en een smalle tafel. Gavriil pakte de tafel en zette die in het midden van de cel. ‘Zou u misschien wat fakkels aan kunnen steken. Anders zie ik niks,’ zei hij met een verontschuldigende glimlach. Daarna klopte hij uitnodigend op de tafel als teken dat ze daar kon zitten.

Zodra Moyra zat streek Gavriil met zijn vingers langs de muur. Het water wat op zijn vingers bleef zitten veranderde vrijwel meteen in ijs. Hij sleep het ijs zo scherp zodat hij zonder moeite door de haren zou heen glijden. Voorzichtig haalde hij de elastiekjes uit Moyra’s haar. Een lichte tinteling ging door zijn lijf toen de toppen van zijn vingers de zachte haren aanraakte. Gavriil slikte even onhoorbaar. Daarna pakte hij een plukje haar tussen zijn vingers. Voor een moment leek alles even stil te staan voor Gavriil. Daarna sneed het scherpe ijs dwars door het haar. Zelfs afgesneden verloren de lokken niks van hun levendige vurigheid. Dit zou perfect haar zijn om een prachtige pruik van te maken. Jammer genoeg waren de haren te kort. Dan zou hij Moyra kaal moeten scheren. Heel even kwam dat idee in hem op. Maar Gavriil verwierp het. De drang om eindelijk weer zijn passie uit te kunnen oefenen was groter op het moment. Met snelle, professionele handelingen ging hij verder te werk. Het ijs rond zijn vingers veranderde soms van vorm om er een ander kappers gerei van te maken. Uiteindelijk liet Gavriil het ijs weer terug gaan naar zijn vloeibare vorm. Met zijn andere hand verzamelde hij extra water en maakte er een ijs spiegel van. ‘Zdes',’ sprak hij in het Cassiaans terwijl hij de spiegel voor Moyra ophield. Dit betekende niet veel anders van ‘’Voilá’’. Zijn blik was afwachtend op Moyra gevestigd. Zou ze het mooi vinden?

(Ah, same here xD)

Oh jeetje, wat was dit spannend zeg. Maar ze kon nu niet meer terug. Met een klein huppeltje starte ze haar weg naar de deur, om vervolgens met watervlugge pasjes langs hem liep. ‘Mag ik u uitnodigen om te gaan zitten madame Teto.’ Kort dacht ze na, om woorden te vinden die qua beleefdheid matchten met zijn opmerking. ''Dat mag uiteraard, heel graag, alstublieft, monsjieur.'' sprak ze, waarbij een zure uitdrukking op haar gezicht kwam. Tja, dat was Moyra's instelling als het om deftig ging. Haar verpeste uitspraak deed naar haar mening geen cent af aan het prachtige synoniem voor meneer dat ze gevonden had.
Op zijn commando maakte ze een rondje langs de vier fakkels in de hoeken. Bij elk van de vier bleef ze even staan en wreef in haar handen. Dan blies ze zachtjes om zo een klein vuurtje naar het makkelijk ontvlambare hout te sturen. Algauw dansten vlammen in het rond, wat een warm schijnsel op de kleine kamer wierp. Ze duwde zichzelf op en kwam zo met een snelle beweging op de tafel te zitten. Haar benen bungelden in het luchtledige, iets waarvan ze dankbaar gebruik maakte om heen en weer te bewegen met haar voeten. Heen, weer, heen, weer. Tot het duidelijk werd dat Gavriil klaar was om zijn werk te doen. Onmiddelijk zat het meisje doodstil, ergens bang om in haar oren geknipt te worden. Dat waren dingen die haar ouders vroeger zeiden bij de kapper: Zit stil, voor hij in je oor knipt en dan ben je doof. Zwoesh, zwoesh. Dat was wat ze hoorde terwijl haar haren steeds korter werden. Een paar keer hoorde ze mysterieuze geluiden, maar ze kon ze niet plaatsen. Dit was zo anders dan bij haar normale buurtkapper, waar altijd met een halfbotte schaar gewerkt werd om de haren eens flink uit te dunnen. Brr. Ze moest even goed denken aan het feit dat dit Gavriil was, de jongen die een superkapper als pappa had. Niet een veertigjarige vrouw die ieder kinderkopje in hetzelfde model snoeide.
Een woord werd gesproken, het klonk als zes. Maar dat boeide niet. Geïntrigeerd staarde ze naar haar haren. De krul was er grotendeels uit nu het haar geknipt was en niet meer in staartjes vast zat. In haar nek kriebelden nog wat achtergebleven haartjes, die ze met twee handen wegveegde. En toen dat eenmaal gebeurd was.. was het perfect. Het was veel frisser -wie gaf er om de aankomende winter?- en een stuk minder kinderlijk. Toch? ''Ohwauwie..'' mompelde ze, met haar vingers wezenloos door de langere plukken vooraan strijkend. ''Ik lijk opeens heel anders..''
Ze rechtte haar rug, sprong van de tafel af en greep Gavriil vast. ''Dankje, vandaag is echt net zo leuk geworden als ik hoopte toen ik de schat kwam zoeken.''

Ze liet hem weer los na een korte omhelzing, draaide een rondje en klapte in haar handen. Moyra nam een mislukte modelenpose aan en richtte haar blik op Gavriil. ''En?'' Hoe beoordeelde hij, de pro, het?

Bij Moyra's poging om een bekakte dame te zijn gleden Gavriils mondhoeken lichtjes omhoog. Het enige teken afgezien van zijn ogen waaraan te merken was dat hij de kleine roodharige een zeer amusant gezelschap vond. Hij lachte haar niet uit. Hij vond het eerder opmerkelijk dat er zoveel vrolijkheid in één meisje kon zitten. Het was de warmte die van haar opgewektheid en vrolijkheid afsloeg dat Gavriil deed glimlachen. Die gedachte danste door zijn hoofd terwijl hij als een standbeeld tegen de tafel geleund stond en alleen zijn absint groene ogen Moyra's bewegingen volgde toen ze een paar fakkels voor hem aanstak zodat Gavriil tenminste kon zien wat hij deed. Bij het schijnsel van het vuur leek hij zowaar nog grauwer en zou iemand die nu toevallig voorbij liep hem misschien echt voor een standbeeld aanzien.
Gavriil kwam weer in beweging toen Moyra op de tafel was gaan zitten zodat hij nu goed bij haar rode lokken kon. En toen begon hij met knippen. Gavriil had niet verwacht dat het zo veel wilskracht zou vergen voor iets simpels als dit. Moyra's haren voelde zijdezacht. Als het kon zou hij er kleding van hebben laten maken, zo zacht voelde het aan. De rode kleur maakte het hem ook niet makkelijk. Het leek hem uit te lachen, hoe het daar zo vurige naar beneden dwarrelde. De meest perfecte kleur rood en hij kon het niet hebben! Gavriil trok, zonder het Moyra te laten merken, tussendoor even zijn hand weg. Zijn vingers verkrampte even. Hij moest tot rust komen. Maar al snel ging hij weer verder tot hij uiteindelijk iets had gecreëerd waar hij tevreden over was. Nu kijken of Moyra dat ook was.

Gavriil maakte een spiegel voor haar en hield die voor. Haar reactie zorgde ervoor dat er een golf van voldoening door Gavriil heen spoelde. Het bleef toch altijd een spannend moment als je de klant je creatie liet zien. Net als beeldhouwen was knippen alleen moeilijk als je het nieuwe kapsel niet voor je zag. Je moest letten op de dingen in een gezicht die een persoon mooi lieten uitkomen, maar ook op de minder mooie dingen die je juist een beetje kon verbergen. Verder moest je ook kijken naar kleur en lengte. Het kon zoveel verschil maken. En alles bij elkaar kon een tevreden klant of een hele boze klant opleveren. En aan de reactie van Moyra af te lezen wist Gavriil bijna zeker dat hij hier een tevreden klant op de tafel had zitten. Waar Gavriil echter niet op gerekend had was dat Moyra van de tafel zou springen en hem zou omhelzen. Hij liet de spiegel uit zijn handen vallen die alweer terug in zijn vloeibare vorm was veranderd nog voordat hij de grond raakte. Gavriil kon alleen maar naar Moyra en haar vurige rode haren staren. Geen enkele andere klant, niemand eigenlijk, had hem ooit eerder zo impulsief een omhelzing gegeven. Zelfs zijn vader was altijd discreet gebleven op dit gebied. Het had Gavriil een vreemd idee over intimiteit gegeven. Maar nu dat meisje hier zo dichtbij hem stond en haar armen om zijn middel geslagen had voelde hij iets tintelen in zijn vingers. Niet de gebruikelijke tinteling. Dit voelde alsof je vingers van de kou buiten bevroren zijn en je stapt net een lekker warm huis binnen om een kop warme thee in je handen gedrukt te krijgen.

Gavriil was zo overdonderd geweest door de impulsieve actie dat hij even zijn vermogen tot spreken kwijt leek te zijn. Pas toen Moyra hem los liet en het tintelende gevoel verdween kreeg Gavriil weer het idee dat hij weer kon ademhalen en zijn stem weer kon laten werken. Toen ze hem vroeg wat hij er van vond bekeek Gavriil zijn werk even kritisch. Daarna vormde zijn smalle grauwe lippen weer een glimlach op zijn gelaat. 'Je ziet eruit als een prinses,' complimenteerde hij haar met een kleine beleefde buiging.