Al starend naar het plafond luisterde Naomi naar het geluid van de regen. De druppels die tikten tegen de ruit en sommigen die gewoon verder omlaag vielen. Ze had haar deken tot vlak over haar neus getrokken en haar vingers omklemden het deken krampachtig. Slapen ging haar niet meer zo goed af na alles wat er was gebeurd: niet alleen was er de angst voor een mogelijke ontvoerder – iemand die haar pijn wilde doen, maar ook het feit dat ze bang was dat ze te lang zonder medicijn zou zitten en de volgende opkomende zon niet meer zou meemaken.
Daarom lag ze nu al een paar uur zo: roerloos, met grote ogen die naar boven staarden. Denkend aan van alles en nog wat. Met haar geheugen kon ze gemakkelijk heel de dag nog eens doornemen, alle aantekeningen en lesstof. Maar dat werd na een bepaalde tijd erg saai, want ze had het nu al een paar gedaan – niet deze nacht, maar andere. Toch had ze er nu geen zin in: braaf wachtten in haar bed totdat de zon opkwam en ze toestemming had om de kamer te verlaten en het gewoonlijke dag ritueel weer te herhalen. Een ritueel dat ze nu ging verbreken.
Ze kwam overeind, wrong zich onder de dekens uit en stapte van het bed af. Snel pakte ze nog een klein tasje, waar ze een paar lolly’s in had zitten. Ze pakte er eentje uit en stopte deze in haar mond en begon erop te sabbelen, het kon haar weinig schelen dat haar tanden dan weer vies zouden worden: ze poetste ze vaak genoeg in verband met het feit dat haar tanden anders erg snel zouden wegrotten vanwege al dat snoep, want dat bleef het wel. Snoep met het serum erin verwerkt.

Doelloos dwaalde het meisje door de gangen, met enkel haar pyjama aan, op blote voeten en natuurlijk het tasje waar haar lolly’s inzaten. Het geluid van haar passen was galmde zachtjes door de gangen, maar het was waarschijnlijk toch te zacht om gehoord te worden door anderen. Vooral als deze allemaal allang sliepen en er waren vast wel mensen die ook nog snurkten en dat geluid was harder dan dat van haar voetstappen. Er was dus niks waar ze zich zorgen om hoefde te maken.
Op een gegeven moment bleef ze stilstaan en draaide ze zich een kwartslag naar een raam toe, keek ernaar. Na een paar tellen er zwijgend naar hebben te gestaard liep ze ernaar toe en ging ze op haar tenen staan, reek met een hand naar de hendel. Met wat moeite wist ze deze vast te pakken en naar beneden te trekken, opende ze het raam. Een windvlaag sloeg haar in het gezicht en deed haar wild opwaaien, druppels die hard tegen haar gezicht aankwamen – ervoor zorgden dat ze haar ogen dicht moest knijpen. Langzaam opende Naomi haar ogen weer, keek naar buiten. De regen bleef naar binnen komen, maar ze leek het niet erg te vinden: dat ze helemaal nat werd. Met een glimlach op haar gezicht, draaide ze zich om – zette een stap naar voren en maakte een pirouette. Nou eigenlijk leek het nergens op, maar het moest er een voorstellen.
Genietend van de regen schuifelde ze een beetje heen en weer, draaide wat rondjes, maar plaatste uiteindelijk haar handen op de rand van het raamkozijn en stak haar hoofd een beetje naar buiten – moest hiervoor weer eens op haar tenen staan. Na een paar tellen zette ze zich weer af, maar door de regen was de vloed glad geworden en gleed ze dus wanneer ze een stap naar achteren zette. Hard kwam ze terecht op haar kont, waarna ze haar mond opende – maar er kwam geen geluid uit. Ze plaatste haar handen trillend op haar mond en sloeg toen pas een zachte, vage kreet die werd gedempt.
Ze ging een beetje rechter zitten, draaide haar onderbenen zo dat ze naast haar bovenbenen kwamen en plaatste haar handen op haar schoot, keek weer uit het raam. De regen hield niet op, het werd alleen maar erger. Pas wanneer ze iets hoorde draaide ze haar hoofd, waarna een bliksemflits van buiten volgde – maar deze was bij lange na niet zo interessant als de ander die ze daar zag staan. Want ook die persoon doorbrak dat ritueel, de sleur van het dagelijkse leven.

Tijdens haar kleine dansje verplaatste Naomi zich vloeiend, lichtvoetig – alsof ze een veertje was. Zoiets was ook een koud kunstje voor het meisje, ze had er geen lucht magie voor nodig: haar bouw was voldoende. Klein en erg licht, bijna iedereen kon haar zo de lucht in gooien. Erg vond ze het niet, want daardoor vonden mensen het wel niet erg om haar te dragen en daar was ze wel een fan van: waarom zelf lopen als een ander het voor je kon doen? En daarom probeerde ze vrijwel altijd anderen over te halen haar te dragen, vooral omdat ze dan ook op het frisse lucht niveau kwam. Meestal kon ze nauwelijks ademhalen in grote menigtes op haar niveau, omdat daar alleen maar koolstofdioxide te vinden was.
Nu was er echter geen menigte, ze was helemaal alleen – voelde zich helemaal vrij. Als ze meer lef had gehad, had ze vast een harde kreet geslagen uit dat raam: alsof ze het onweer uitdaagde. Niet dat ze ook maar iets kon beginnen tegen moeder natuur, maar ze had al vaker met haar gespot in zekere zin. Het feit dat ze hier stond was al genoeg: ze had haar te vroege verlating van de baarmoeder overleefd en tot nu toe ook die vergifting. Dat zei vrij veel en eigenlijk ook wel genoeg.

Toch bleek ze niet helemaal alleen te zijn. Vlak in de paar seconden waarin ze leek te vliegen, eigenlijk viel ze gewoon, had ze de ander gespot. Ander kon je het eigenlijk niet noemen, maar eerder zijn aura. De klap was ietwat hard, vooral omdat haar tere lichaampje niet zoveel kon hebben om mee te beginnen. Het was dan ook geen wonder dat er al snel tranen in haar ogen kwamen, maar of ze eraan toe zou geven wist ze niet; het lag aan de situatie.
Wanneer er een bliksemflits was kon ze de ander pas echt goed bestuderen: een jongen, een aanwezig kapsel – zwarte haren, overduidelijk groter en ouder dan haar. Een flink stuk, voor beide aspecten. Zijn houding kon ze niet helemaal lezen, maar het feit dat hij geen kik gaf tegenover de bliksem gaf aan dat hij heel ergens anders was met zijn gedachten. Waar zou hij aan denken? Met grote ogen bleef ze naar hem staren, alsof ze dacht dat ze dan spontaan zijn gedachten zou kunnen lezen; alsof ze de mogelijkheid zou krijgen om in zijn hoofd te kijken als ze maar lang genoeg naar hem staarde. Haar blik scheen echter niet op te vallen, want hij bleef een paar meter van haar vandaan staan en staarde uit het raam. Dit zorgde ervoor dat ook zij haar hoofd een beetje draaide en weer uit het raam keek, realiseerde zich dat ze nog steeds werd aangevallen door de druppels. Druppels die dof aanvoelden op haar koude huid, een huid waarvan de zenuwen waren verdoofd door de koude.
Pas wanneer ze weer voetstappen draaide ze haar hoofd weer, richtte haar blik op de vreemdeling die steeds dichterbij kwam en uiteindelijk voor haar neer hurkte. "Ook nog zo laat wakker?" Bij het horen van zijn vraag bleef ze gewoon zitten, keek nog steeds met grote ogen naar hem en bewoog enkel en alleen het lolly stokje omdat ze nog steeds op de lolly aan het sabbelen was. Na een paar tellen knikte ze langzaam, wilde eigenlijk de flauwe opmerking maken dat het niet zo was - wat heel vreemd was omdat ze overduidelijk wel wakker was – maar ze liet het hier maar bij.

Na nog een tijdje te hebben gestaard en niks te hebben gezegd kwam ze overeind. Het te grote shirt, wat tot net boven haar knieën reikte, was helemaal doorweekt. Eveneens als haar haren. Zonder verder na te denken pakte ze een van de mouwen van de jongen vast en tilde zijn hand daarmee een beetje omhoog, wees naar het open raam en had een nogal verloren slash verdrietige blik in haar ogen. Ze realiseerde zich wel dat ze zelf het raam niet meer dicht kon doen, ze had het met moeite open gekregen en nu was de hendel zover naar buiten gegaan dat deze ver buiten haar bereik was gekomen. Dus had ze hulp nodig.
Hulp die ze hopelijk zou krijgen van deze jongeman.

Misschien kon er een doel gesteld worden, een doel dat Naomi wilde bereiken op dit moment. Dat maakte zaken wel een stuk interessanter: of ze het ook echt zou halen, of dat ze grandioos zou falen. Het was niet zozeer dat ze gemeen was of slechte bedoelingen had: maar ze verveelde zich snel en simpele “missies” maakten alles altijd een stuk leuker, alleen het woord zelf leek al een bepaald effect te hebben. Het zorgde voor spanning en ook nieuwsgierigheid als je niet wist wat het precies inhield, maar zelfs als je het wist dan nog: de uitkomst bleef onzeker, je had nooit een succespercentage van honderdprocent.
Zo was haar eerste doel het sluiten van het raam, waar zijzelf niet toe instaat was, maar er was een hulplijn. Dus werd het doel omgezet tot hem ertoe zetten om dat raam dicht te maken. Het was nog vrij gemakkelijk, gewoon lief kijken en het woord alsjeblieft gebruiken – nee, het was te simpel; het moest een tandje moeilijk, dus ontzag ze zichzelf van woorden totdat haar eerste missie was volbracht. Vandaar dat ze zijn vraag niet beantwoordde en ook enkel gebaarde dat hij het raam dicht moest doen, er kwam geen enkel woord aan te pas. Enkel een blik, een blik die zijn werk goed deed.

Met een vage glimlach en een glim van enthousiasme keek ze toe hoe de jongen het raam dichtdeed. Succes. Deze glimlach verdween echter al snel wanneer ze weer wat gevoel terugkreeg, genoeg om te voelen dat ze het eigenlijk heel erg koud had. Naomi sloeg haar armen om haar middel heen en begon een beetje te trillen omdat ze het zo koud haar, spieren die haar wanhopig probeerde op te warmen door zich ongecontroleerd aan te spannen en weer te ontspannen. Een andere manier wist haar lichaam niet, zo wist het voor vrij weinig situaties een oplossing en kon je het meisje dan ook soms vergelijken met een kleine chihuahua.
Pas wanneer hij haar aanraakte keek ze weer op, maar ze scheen het niet echt erg te vinden. Sterker nog: het scheen haar niet eens op te vallen. Door al die genezers die vroeger vrijwel dagelijks aan haar zaten om te testen hoe het met haar gezondheid ging was ze het eigenlijk al gewend dat vreemde mensen aan haar zaten; dit betekende echter niet dat het meisje niet instaat was om in te schatten wanneer een handeling fout was en wanneer niet, maar dit was een onschuldig iets dus liet ze het voor wat het was. ”Alles ok?” Naomi’s blik dwaalde weer af naar beneden, dacht na over hoe ze het beste op die vraag kon reageren. Veel tijd had ze niet of ze werd alweer onderbroken: “Ik ben Zack trouwens.” Weer keek ze op, leek er niet echt helemaal bij te zijn, in haar hoofd was het namelijk een ware chaos.
Zack was een naam waarop ze niks wist, ze kon de naam niet “verschattigen”. Een simpel proces dat normaal razendsnel ging en deels onbewust: ze pakte een deel van de naam wat het makkelijkste was qua uitspraak en sprak het zo als een of andere kleuter. De meesten schenen het fijn te vinden, dus was ze het blijven doen – maar deze naam, Zack, ze kon er niks mee.

Dan maar een handeling om het schattiger te maken. Met haar een hand pakte Naomi zijn bovenarm zwakjes vast en met de ander duwde ze zijn hand zachtjes tegen haar wang, waarna ze een bescheiden glimlachje haar lippen liet sieren. ‘Dank je… Zack,’ fluisterde ze zachtjes, waarna een korte pauze volgde en ze vervolgens weer haar mond opende om nog wat toe te voegen: ‘Je bent warm.’ Na die woorden te hebben gezegd liet ze de hand voor wat het was en zette ze een stapje dichterbij zodat ze hem een knuffel kon geven.
‘Ik ben koud, mag ik… Wat warmte lenen?’ Ze keek hem niet aan, was meer geconcentreerd op die warmte die hier was gekomen door hem. Warmte die ze erg fijn vond, vooral omdat ze eerst nog stond te trillen van de koude. Pas nu drong het tot haar door dat ze helemaal doorweekt was en Zack nu dus ook nat maakte. Zachtjes beet ze op haar onderlip, deze fout kon nog wel eens voor een onsuccesvolle uitkomst zorgen voor deze missie.