I am the queen
or more like the lost princess?

Words 525
Mood Fake happy
Notes Eerste post met Alba! Hoop dat je er iets mee kan ^^
En dat tekstje onder die afbeelding is derp maar ik moest snel iets verzinnen so yeah  
Meant for Lucy~

Ik ging mijn moeder niet missen. Zeker niet. Zij ging mij wel missen.
Oh, leugens.
Ik ging haar niet missen, dat was geen leugen. Maar zij ging mij niet missen. Ik wou dat ze dat wel deed. Niet dat ze een reden had om me wel te missen. Ze haatte me. Ze wist dat ze me ging haten elke seconde nadat de psychiater een narcistische persoonlijkheidsstoornis had vastgesteld. En ik wist het ook.
Hoe lang was dat ook al weer geleden? 2 dagen. En ik was nu al aangekomen op de Academy. Starshine Academy. Of ik er zin in had? Nee. Absoluut niet. Maar overal was beter dan bij Nerezza of bij mijn moeder. Al ging ik niet zeggen dat het daarom goed was. Want ik was niet bepaald iemand die snel vrienden maakte. Of beter gezegd, ik maakte géén vrienden. Uit angst om gekwetst te raken. Angst vermeed ik. Pijn daarentegen zocht ik.
Ik zat ingewikkeld in elkaar. En ik had geen zin om iemand daar alles over te vertellen. Vrienden maken was iets wat ik hier wou vermijden. Terwijl ik wist dat ik zonder vrienden een saai leven zou leiden. Maar de angst om gekwetst te worden schakelde de gedachte van een vriend of vriendin meteen uit.
Wat Nerezza gedaan had ging ik geen tweede keer laten gebeuren.
Ik gooide mijn koffer hard op de vloertegels van de gang en keek rond. Happy people everywhere. Oh, blije, onbezorgde tieners die zichzelf leuk vonden en een onbezorgd verleden hadden. Die nooit geweten hadden wat zorgen waren. Die lekker opgevoed waren met lachende gezichten en lekker eten en speelgoed en leuke vriendjes en vriendinnetjes.
Zij wisten niet hoe het was om te moeten huilen in een kussen omdat mensen je anders zouden horen. Hoe het was om een mes aan je eigen pols te zetten en de pijn te negeren. Hoe het was om pillen te nemen tegen  een andere pijn dan die op het doosje.
Ik kneep mijn ogen even stijf dicht om opkomende tranen te negeren. Niet hier en niet nu. Hier was ik de fake Alba. De Alba die hield van zichzelf en die er altijd was om beter te zijn dan iemand anders. Ik stond voor de anderen, boven de anderen. Het was Alba en de rest, niet de groep. Ik hoorde niet bij de rest. Ik stond erbuiten. Erboven.
Of was dat enkel hoe ik dacht dat het zat?
Doorlopen, kin omhoog, glimlach. Ik was Alba Ciaversa. The queen. Tenminste, dat leek zo. Het was meer een illusie dan de waarheid. Want in mijn hoofd was ik eerder de verloren prinses die nooit in aanmerking was geweest voor de kroon.
Stop, stop, glimlach, doorgaan.
Ik liet mijn ogen even over de menigte gaan. Tijd om een paar contacten te leggen. 'Hallo!' zei ik tegen de eerste de best die ik tegenkwam. Ik zette mijn koffer recht, plaatste een brede glimlach op mijn gezicht. 'Ik ben Alba Ciaversa en ik ben nieuw hier... Weet jij misschien waar ik heen moet?' Ik drukte alle depressieve gedachten weg en focuste me op het meisje, terwijl ik de glimlach aanhield. Nog even volhouden... Want vanavond zou de vreugde al weg zijn.