Haar rode ogen gleden over het lemmet van een van haar messen. Het tiende mes. Het had een hele tijd geduurd, maar ze had hem terug. Het ding had op de een of andere manier meer herinneringen bij zich dan de littekens op haar been. Ze was die ochtend met een redelijk vrolijk humeur opgestaan, al was dat meteen omgeslagen toen de littekens op haar been haar maar lastig bleven vallen. Die dingen leken op duizenden mieren die over haar been kropen en hun kleine kaken in haar vlees zetten. Er was een ding dat de littekens en het mes gemeen hadden; het moment waarop haar pijnlijk duidelijk was geworden dat ze zichzelf behoorlijk kon overschatten. Ze had altijd geweten dat dat een van de dingen was die haar ooit de kop zouden kosten, het was er ook wel behoorlijk duidelijk ingestampt door Damian, maar toch leek ze er niet vanaf te komen. Die specifieke dag in het duistere bos zou ze alleen niet snel vergeten. Ze durfde niet eens meer zo diep het bos in te gaan, al zou ze dat nooit aan iemand vertellen.
Ze stak het mes naast zich in de grond en liet zich op haar rug zakken. De enkele witte wolk die door de lucht zweefde, trok haar aandacht. Het was het enige witte plukje aan de lucht. Ze had gehoopt dat het weer voor een keertje iets meer naar haar humeur zou trekken, al leek dat het juist niet te doen. Niets was zelfs minder waar. Het leek wel of het het erom deed.
Ze sloot haar rode ogen en haalde diep adem. Naast zich klonk een zachte piep en haar mondhoeken trokken omhoog. Zonder haar ogen te openen zei ze zacht: ‘Zijn de beestjes hier in de buurt niet meer goed genoeg?’ Terra gromde zacht en drukte haar natte snuit tegen Tári’s wang. Ze zuchtte zacht en opende haar ogen, waarna ze haar gezicht omdraaide naar de Tasmaanse duivel. Terra ontblootte haar vlijmscherpe tandjes en gromde opnieuw. Tári lachte zacht en sloot haar ogen weer. Ze wist waar het beest last van had. Terra had al de hele dag een nog grotere pest bui dan haar bazin en deed er alles aan om maar zoveel mogelijk te eten. Uit ervaring wist Tári ondertussen dat teveel eten en dat beest niet samen gingen, waardoor ze expres geen eten meegenomen had.
Terra gromde nog een keer kort en besloot toen vrede te hebben met het feit dat haar bazin niet eens moeite deed uit te leggen dat ze geen eten bij had, om vervolgens op Tári’s buik te gaan liggen. Dit waren de momenten waarop ze blij was dat Terra niet zo groot zou worden als haar soortgenoten, de enige keer dat ze de mensen die het arme dier zoveel pijn gedaan hadden, dankbaar was. Ze had een hekel aan die mensen, wilde ze het liefst eigenhandig de nek om draaien, maar ze wist ook dat ze Terra had dankzij hen.
Ze legde haar hand op Terra’s rug en speelde met de ruwe haartjes van het diertje, voordat ze haar ogen weer opende om de eenzame wolk weer te zoeken, die een eindje verderop nog steeds even eenzaam was. Haar aandacht bleef op de wolk gericht, tot Terra’s kopje omhoog schoot en zacht gromde. Tári verstrakte haar greep om de Tasmaanse duivel om te zorgen dat het stopte met grommen, maar zorgde ervoor dat ze het diertje geen pijn deed. Haar vrije hand gleed naar het mes dat naast haar in de grond stak. Ze bleef de wolf in de gaten houden, terwijl ze kalm zei: ‘Ze bijt niet. Niet zolang ik dat niet wil.’ Ze wist dat Terra alleen zo reageerde als ze niet alleen waren, dus daar ging ze dan ook maar vanuit, dat ze niet meer alleen waren.

Een donkerpaarse ademdamp, zó giftig dat als maar een minuscule percentage in je longen terecht kwam je kikkers in de vorm van een driehoek de o zo bekende robotdans doen. Hij verdween langzamerhand in de lucht. Het was een zucht van Helrogod. De Venomspawn werd hij ook wel genoemd door zijn vorige vriendengroep. Ja, vriendengroep.. Het was niet echt een vriendengroep. Het waren meer zijn wat 'positievere' personen. Het is niet dat ze samen uitgingen, wat Helrogod ook echt niet kon trouwens. Analyserend keek hij rond. Hij werd naar Starshine Academy toegestuurd door zijn werkgevers. Hij had al een goede opleiding achter de rug en wist wat hij nodig had om door het leven te komen. Hij was een speciaal persoon. Niet alleen omdat doormiddel van de wetenschap hij met een simpel handgebaar je kon verlammen, nee, dat was het niet. Het was het feit dat hij ook wel erg slim was. En dat was speciaal. Vooral als lid van dé beruchte groep waar hij lid van is. Niemand weet het, maar toch was Helrogod op zijn hoede. Muka Mrtyu. Een soort huurmoordenaarsgilde die zich schuilhield op Shadra. Het was een kleine, elitaire groep. Het betekende in het 'Marathi' stille dood. Helrogod was geen huurmoordenaar, alhoewel hij het wel aankon. Je hoorde het water met harde klappen zo afentoe landden op het rustige gedeelte van de waterval. Door zijn speciale 'goggles' keek hij om zich heen. Wat hem opviel was de wolk die in z'n uppie door de blauwe kaalheid zwierf. De eenzame wolk die je haast niet opviel als je ogen langs alles en iedereen heengleed, was voor Helrogod opvallend. Zijn zintuigen waren uitermate goed. De in zwart gekleedde jongeman had op dit moment geen idee waar die heen moest. Er was geen les, en ook leek het hem geen goed idee om tussen de gemiddelde leerling een boek te gaan lezen. Hij viel natuurlijk op. Het was 30 graden ongeveer, dus als je helemaal ingestopt zit alsof je een duik ging maken in wateren waar het zo koud is dat het zelfs koelbloudige dieren op afstand hield, zou je heel raar aangekeken worden. Helrogod bekommerde zich daar niet om maar het was alleen maar goed om zulke negatieve aandacht te vermijden. Hij hoorde een vrouwelijke stem dat heem toch wel deugd deed. Langzaamaan kwam hij dichterbij, en in de verte zag hij het vrouwelijke gedaante al, samen met een dier. Hij was geen dierenarts of iets dus had hij geen enkel idee wat voor dier het zou kunnen zijn. Hij zag de lichaamswarmte door zijn linkeroog, waarvan de lens rood was. Het meisje zei dat het dier niet beet, okal wist hij dat hij niet gezien was of iets. Door voor het meisje een blinde hoek liep Helrogod langzaam dichterbij. ''Geen zorgen, ik zit goed ingepakt.'' antwoordde hij kalm met een rustgevende toon. Hij keek over het meisje heen naar de eenzame wolk. De pikzwarte haren van Helrogod werden door de wind naar een kant toe gedrukt.

Je had pech als je haar in dit soort buien tegen kwam. Je had een hele hoop pech als je haar tegen kwam met een chagrijnige Tasmaanse duivel. Je kon beter meteen omdraaien als je een combinatie van beide tegen kwam. De nog onbekende die de rust had verstoord, zou dat snel genoeg weten.
‘Ze bijt niet. Niet zolang ik dat niet wil.’ Terra zou niet snel bijten. Zolang Tári haar niet zei te bijten, beet ze niet, tenzij je haar bedreigde. Het beest in een kooi stoppen bijvoorbeeld, zorgde er weldegelijk voor dat je de vlijmscherpe tandjes in je huid kon verwachten.
''Geen zorgen, ik zit goed ingepakt.'' Tári grinnikte, een gesmoord geluid dat overging in gelach. Haar ogen gleden van de wolk af en haalde haar hand van Terra’s rug af, het dier de vrijheid gevend iets te doen al de onbekende jongen iets stoms zou doen. ‘Wat denk je dat mijn woorden waren?’ Vroeg ze, terwijl haar gelach eindigde in gegrinnik, voordat het stil viel. Ze grijnde breed. ‘Een waarschuwing?’ Ze trok het mes uit de grond en bracht het tot voor haar ogen. Was hij zo stom? Har ogen gleden van het mes af en toen ze weer sprak, klonk haar stem hatelijk. ‘Want in dat geval heb je het mis, heel erg mis.’ Ze ging rechtop zitten, waardoor Terra van haar buik sprong en naast haar ging staan, haar tandjes ontbloot. Het dier reageerde op de stem van haar bazin en het was op dit moment wel duidelijk dat die geen zin had in bezoek.
Tári draaide haar hoofd om naar de jongen. Haar witte lokken gleden langs haar kaken. Ze had geen vlechtjes gemaakt, had maar drie lintjes kunnen vinden en geen van die drie leek een goede kleur te hebben als je het haar vroeg. Er hadden twee blauwe tussen gezeten, maar het waren twee verschillende tinten blauw geweest en ze had geen zin gehad om de andere lintjes te zoeken. Haar rode ogen gleden over de jongen heen. Haar ogen maakte meer dan duidelijk dat ze niet in de stemming was om gezellig te gaan doen. Als deze jongen zo graag in de buurt van de waterval wilde zijn, kon hij net zo goed een paar meter doorlopen. Dit was haar plekje op dit moment en ze was niet van plan om dit plekje te gaan delen.
‘Geloof me, als ik wil dat ze bijt, maakt het me niet uit hoeveel pijn het doet.’ Haar rode ogen twinkelde even en een grijns verscheen op haar gezicht. De kleding die de jongen droeg, stond gelijk aan gekkenwerk, al maakte het haar niet uit. Als ze het wilde, vond ze wel een gevoelig plekje, een zwakke plek. Iedereen had er een en zelfs als ze een uur met deze idioot opgescheept moest zitten om erachter te komen, als ze een reden had, had ze het daarvoor over.

Het was een kalm en niet te vergeten onagressief iemand. Hij zou nooit iemand pijn doen zonder redenen. Stel dat het een of andere terrorist was die met een vuurwapen mensen neerschoot. Kijk, in zo'n situatie zou Helrogod actie nemen. Hij zou een steen kunnen gooien samen met het gif van zijn lichaam erop. Stel dat de steen het - de terrorist- in zijn/haar gezicht raakte, zouden zijn cellen zich vanaf daar wegbranden. Ligt eraan welk deel van zijn lichaam het steen aanraakte. Zijn bekendste vergif was 'Sangoth'. Het kwam vanaf zijn mondholte en zijn neusholte naar buiten. Maar gif gebruikte hij vaak in de meer gevaarlijkere gevallen. Een woordenwisseling dat met handen werd opgelost zou daar niet onder vallen. Virud'dha. Dé counterkunst. Het was wat de gemiddelde mens een vechtsport zou noemen, alleen werd het niet op zo'n manier gebruikt. Nee, daar leek het niet eens op. Zou je je vuist vlakbij het gezicht van een geavanceerde Virud'dhaïst neerzetten, zou deze waarschijnlijk je elleboog naar binnen toe drukken, om vervolgens je arm zover naar achter te strekken dat het alleen kracht zou kostten om je arm eraf te trekken. Daaropvolgend zou de Virud'dhaïst je wurgen met je eigen arm. Het was een brutale verdedigingskunst die zeer aanwezig was in de Muka Mrtyu. Buiten deze verdedigingskunst en zijn gif was Helrogod nogsteeds gevaarlijk. Hij kon met de rode lens van zijn goggles ook overschakelen naar 'X-Ray'. X-Ray, oftoewel 'röntgenstraling'. Hij zou je lichaam dus van binnenuit kunnen zien. Of ja, lichaam. Het skelet. Mocht je een afwijking aan je lichaam hebben in de vorm van een breuk/scheur in je skelet zou Helrogod het weten. Hij hoefde er maar een goedgeplaatste trap tegen aan te geven, al zonder kracht, en sommige mensen zouden het uit kunnen schreeuwen. Het meisje, samen met haar harige compagnon zaten daar maar, tot het meisje kort begon te grinniken. Ze begon vervolgens te praten, op een vervelende toon dan wel te verstaan. Ze vroeg wat, grijnsde en ging verder met praten. Ze verstevigde haar woord met een bijwoord en bijvoeglijk naamwoord. Hij had zonder enig idee hoe of wat haar beledigd of iets dergelijks. Hij fronste, wat je door het bandje dat de goggles aan zijn hoofd geïnstalleerd had, niet zag. Het leek hem geen goed idee om hier nog lang te blijven. Niet uit angst, maar hij wou geen argwaan wekken bij de andere leerlingen mocht dit meisje haar ervaring delen. Hij keek haar diep in haar rode ogen aan. Dit was overduidelijk geen ongevaarlijk persoon. Ze zei dat het haar niet uitmaakte hoeveel pijn het deed als ze wou dat het beestje een hap in zijn been nam. Dat is normaal toch? Als je wilt dat je huisdier iemand bijt zou het niet voor de lol zijn. 'Jongedame, het zou niet uitmaken, al had dat harige mormel van je de grootste trek in een hapje mensenvlees.' zei Helrogod deftig, maar toch met een dreigende toon. 'En mocht hij door mijn kledij heen komen, was hij nog lang niet jarig..' eindigde Helrogod zijn toespraak met een valse glimlach op zijn gezicht. ''If you catch a criminal, he is evil. If he rules the world, he is justice.'' ging de quote van een oud-leerling op deze school door zijn hoofd. Daar had hij een punt. Neem aan voorbeeld aan de heer Savador. Dat was niet bepaald een vrolijke, goedaardige man met een hart van goud, maar toch was hij de wet hier op school. Hij legde zijn handen op elkaar achter zijn rug, en ademde voorzichtig uit. Een donkerpaars gas dook de lucht in en verdween voor Helrogod in de eenzame wolk die in de blauwe leegte zwierf. Dit was duidelijk een dreigement. ''Blaffende honden bijten niet.'' Dat klopte op dit moment, want hij had duidelijk geen motief om het meisje hier koel en polsloos achter te laten.

Je had behoorlijk wat ongeluk als je haar in een stemming als deze aantrof, maar op de een of andere manier waren dit de zeldzame momenten dat ze niet snel naar haar messen zou grijpen. In tegendeel. Dit waren een van de weinige momenten waarop ze een ander simpelweg zou uitdagen, zou kijken hoe ver ze kon gaan. Om al die kennis op te slaan en nooit meer te vergeten. Haar een tweede keer tegen komen, zonder haar op de een of andere manier te vriend te maken, pakte meestal niet zo leuk uit. Ze deed mensen niet snel pijn, had dat te veel moeten doen in het verleden. Ze had er geen problemen mee andere te pijnigen als ze het verdiende, maar er waren grenzen. Grenzen die ze in het verleden had overschreden. Het vermoorden van een meisje van haar eigen leeftijd, was een voorbeeld. Ze had het niet willen doen, maar de blik van Damian was genoeg geweest om zijn mes te pakken en het toch te doen. Ze herinnerde zich het gezicht van het meisje, ze zag de angst in de ogen van het kind en ze hoorde het gesmeek nog elke nacht. Soms snapte ze niet hoe ze ooit van die jongen had kunnen houden..
Nu was ze niet van plan deze jongen echt iets aan te doen, nog was ze hem aan het uitdagen. Elk woord meende ze, elke hatelijke toon kwam uit haar hart. De jongen hoefde maar een fout te maken en ze zou er niet over twijfelen om een tweede me te pakken en hem het zwijgen op te leggen. Niet zozeer door hem fysiek iets aan te doen. Iemand mentaal pakken bleef op de een of andere manier en stuk amusanter. De enige vraag was dan of ze het voor elkaar kreeg.
‘Geloof me, als ik wil dat ze bijt, maakt het me niet uit hoeveel pijn het doet.’ Er waren momenten waarop ze hoopte dat het dier de ander meer of minder pijn deed, maar over het algemeen hoopte ze dat de Tasmaanse duivel doorbeet. Ze zette de Tasmaanse duivel niet snel in, wilde altijd alles zelf op lossen. Dat was geen trots, ze beschouwde het dier als een deel van zichzelf, dus wie van de twee het ook deed, de trots bleef. Het was puur omdat de Tasmaanse duivel een van de drie dingen was waar ze niet zonder kon. Haar messen stonden op de eerste plaats, als ze die kwijt was, was ze een deel van zichzelf kwijt. Een deel dat ze pas geleden maar voor een deel had. Het tiende mes was ze behoorlijk lang kwijt geweest en het had een hele hoop moed gekost om weer zo diep het bos in te gaan.
De ketting rond haar nek, de gouden ketting in de vorm van een zandloper, stond op de tweede plaats. Er was een hele hoop verkeerd gegaan in haar leven. De ketting herinnerde haar eraan dat ze fouten had gemaakt die ze niet nog eens wilde maken. En de ketting herinnerde haar aan een tijd in haar leven die ze nooit zou vergeten. Iemand die haar had veranderd, haar weer een beetje had gemaakt tot het meisje wat ze ooit was geweest.
Terra was nummer drie. Alle drie had ze nodig, alle drie maakte haar tot wie ze was. Eigenlijk was geen van de dingen belangrijker dan de anderen. Als het aan haar lag, mocht je alles van haar af nemen, maar niet die drie dingen. Als je het ook maar probeerde, had je een vijand gemaakt. Een vijand die niet snel zou vergeven, waarschijnlijk nooit. Er waren pas twee mensen geweest die het lef hadden gehad een van die dingen van haar af te nemen of te proberen, die ze had kunnen vergeven.
'Jongedame, het zou niet uitmaken, al had dat harige mormel van je de grootste trek in een hapje mensenvlees.' De stem van de jongen was deftig, maar de dreigende toon erin, zorgde ervoor dat haar ogen hatelijk twinkelde. Niemand bedreigde haar. Met of zonder woorden. 'En mocht hij door mijn kledij heen komen, was hij nog lang niet jarig..' Ze klemde haar kaken strak op elkaar bij het zien van de valse glimlach. Ze pakte haar mes anders vast en stond rustig op. Haar rode ogen spoten bijna vuur en je kon duidelijk zien dat haar kaken strak op elkaar stonden. Ze hield het me zo, dat het lemmet naar de grond was gericht. ‘Niemand, helemaal niemand, bedreigd Terra.’ Dat was hoe ze het zag, zeker door de misselijkmakende glimlach van de jongen. ‘Je mag mij bedreigen wat je maar wilt, maar je haalt het niet in je achterlijke hoofd om haar te bedreigen.’ Haar ademhaling was hoorbaar. Een van de weinige dingen waar ze absoluut niet tegen kon en waar je haar behoorlijk kwaad mee kreeg, was Terra. Bedreigen was genoeg om haar kwaad te krijgen, maar ging je een stap verder, kon je er de donder op zeggen dat ze zich niet in zou houden, niet eens een poging zou wagen. In dat geval zou ze net zo lang door gaan tot een van de twee, zij of de ander, het begaf en wakker zou worden in de ziekenzaal. ‘En als een rat als jij ook maar een vinger naar haar uitsteekt, heb je een probleem.’ Ze had het geduld om dagen, weken zelf maanden of jaren te wachten met haar wraak. Maar als het om Terra ging, zou het niet blijven bij een simpele wraak actie. Als hij het ook maar in zijn hoofd haalde haar iets aan te doen, zou hij de komende jaren niet van haar af komen. Niemand kwam aan de Tasmaanse duivel, de rat maakte daar geen uitzondering op.

Het witharige, roodogige meisje stond op met een mes in haar hand. Een geslepen stuk metaal met een rubber handvat zou hem niks doen. Zijn kledij hield van alles tegen, en een simpel mesje zou daar ook onder vallen. Als het nou een zwaard was dat met magie geladen was, dat was andere koek. De wind waaide door de pikzwarte haren van Helrogod. Niemand, helemaal niemand bedreigt Terra. Ze doelde op dat harige mormel van d'r. Kort ontblootte Helrogod zijn tanden en was er een valse glimlach op zijn gezicht te zien. ''Geloof me, je wilt dit niet..'' waarschuwde hij haar eerlijk. Dat het lichaam van Helrogod zeer giftig was wist niemand behalve hijzelf en de Muka Mrtyu. Zijn dierlijke vorm, wat amper dierlijk was, was een Necrocraft. Een donker wezen zonder haar, met schubben, enorme klauwen en tanden en ook nog 'ns vleugels. Het leek alsof het wezen van zijn huid gestript was aangezien het eruitzag alsof alle spieren en pezen en noem maar op te zien waren. Zo voelde de huid van een Necrocraft ook.

KUTJAVA. Ik was zóver met mijn post en ineens ging die weg door zijn popup op dezelfde pagina. Dit heeft de site nog onthouden. Kleine post ditmaal, was van hetzelfde formaat als die van u. Mijn excuses.

Het dierlijke vorm, vaak een beest was eigenlijk een tentoonstelling van zijn of haar persoonlijkheid. Als je Helrogod en maakt niet uit welke Necrocraft naast elkaar zou leggen om verschillen op te noemen, ja, het uiterlijk. Maar daar ging het niet om. Een Necrocraft was naïef, wreed, duister en bazig. Elke Necrocraft had een territorium, al was het maar 10 m². Bezit was macht en macht was de hoogste prioriteit voor een Necrocraft. Macht.. daar snakte Helrogod niet echt naar. Hij was voor zichzelf al machtig genoeg en dat liet hij vaak ook blijken. Mocht het witharige meisje uithalen met het simpele wapentuig van haar zou hij dat dus laten blijken. Ondanks de uiterlijke verschillen waren ze buiten persoonlijkheid ook vaak gelijk aan elkaar. De huid van een Necrocraft, die eruitzag alsof het juist de spieren en de pezen en noem maar op die juist onder de huid lagen was ook giftig. Het beest had geen haar en het leek inderdaad alsof het van zijn huid gestript was. Een zwak persoon zou verlamd worden bij aanraking maar het meisje was niet zwak. Dat voelde Helrogod al aan. Een sterke personaliteit die niet met zich liet sollen en zich ook niet liet kennen. Dat was de indruk die Helrogod van haar kreeg. ‘Niemand, helemaal niemand, bedreigd Terra. Je mag mij bedreigen wat je maar wilt, maar je haalt het niet in je achterlijke hoofd om haar te bedreigen.’ Achterlijk hoofd? Helrogod had helemaal geen achterlijk hoofd. Het zag er goed uit en zonder de goggles zouden sommige meiden zelfs flauwvallen. Al deed hij zijn goggles nooit uit kon hij wel aan het meisjes laten zien dat hij serieus was. De rode lens werd donker en toen doorzichtig. Je zag een felrood oog waarin je woede, haat en duisternis kon zien. Het schrok mensen af en dat moest ook. Als je Helrogod boos kreeg, wat nooit het geval was, deed je waarschijnlijk iets heel goed mis. ''Als je me neer wilt steken, zou ik het met dat stukje geslepen metaal niet proberen.'' zei Helrogod. ‘En als een rat als jij ook maar een vinger naar haar uitsteekt, heb je een probleem.’ Alsof hij al geen probleem had. Het meisje had zichzelf al bewapend en het leek niet lang meer te duren voordat ze iets zou proberen. Iets negatiefs. ''Waar maak je nou een probleem van? Jeetje, anger management therapie is misschien wel handig voor jou.'' zei Helrogod toen. Kort veranderde de linkerhelft van zijn gezicht in die van een Necrocraft. ''Je wilt de hele transformatie niet zien.'' zei hij toen dreigend, maar zoals altijd deftig.

''Geloof me, je wilt dit niet..'' De glimlach op het gezicht van de jongen maakte haar misselijk. Het aanzicht van zijn tanden zorgde ervoor dat ze maar al te graag haar mes naar zijn hoofd smeet. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik geloof dat ik duidelijk genoeg was.’ Haar stem klonk kalm en enkel in haar rode ogen was de woede te zien.
Vroeger was ze ongelooflijk slecht geweest in het verbergen van har emoties. Je had altijd meteen kunnen zien hoe ze zich voelde, wat ze over je dacht. Damian had ervoor gezorgd dat ze het wel had geleerd. Ze was er nooit blij mee geweest, met de dingen die hij har had laten doen, maar dat nam niet weg dat ze om die jongen gaf en het in har ogen niet meer dan normaal was om hem op zijn minst te helpen. Ze had spijt van sommige dingen die ze had gedaan, puur omdat hij het had gezegd, maar ze had er meer dan genoeg aan over gehouden. Waaronder het verbergen van haar emoties. Niet altijd in haar ogen, maar haar stem kreeg ze over het algemeen emotieloos genoeg. Niet altijd, maar dat zou ze zelf ook niet eens willen.
''Als je me neer wilt steken, zou ik het met dat stukje geslepen metaal niet proberen.'' Ze klemde haar kaken op elkaar. Dat was nummer twee. Als de jongen nu ook nog commentaar ging geven op de gouden ketting om haar hals, had hij werkelijk alles waar ze om gaf afgekraakt. ‘En als een rat als jij ook maar een vinger naar haar uitsteekt, heb je een probleem.’ Ze was niet bang om haar messen te gebruiken. Ze was zich ervan bewust dat ze geen idee had wie de jongen was en wat hij kon, en ze wist dat hem uitdagen niet al te slim was. Die fout had ze eerder begaan en de littekens stonden nog steeds op haar been, herinnerde haar nog elke dag aan haar idiote neigingen om mensen te onderschatten, om zichzelf te overschatten. Maar zelfs met dat in haar achterhoofd was ze bereid het risico te nemen.
''Waar maak je nou een probleem van? Jeetje, anger management therapie is misschien wel handig voor jou.'' Ze kneep haar ogen samen en siste tussen haar tanden door: ‘Ik maak een probleem van een idioot als jij. Iemand die het blijkbaar heel moeilijk vindt om zijn mond te houden, om op zijn toon te letten.’ Er was veel voor nodig om haar zover te krijgen dat ze over manieren begon te zeuren. Het deed haar teveel aan haar moeder denken, waardoor het vaak enkel gebeurde als ze kwaad was. De enige andere keer dat het gebeurde, was als ze in een enorme plaag bui was en dan enkel en alleen tegen vrienden.
De linkerhelft van het gezicht van de jongen veranderde. ''Je wilt de hele transformatie niet zien.'' Ze keek de jongen zwijgend aan en haar wenkbrauwen gingen iets omhoog. Lag het aan haar of was dat een bedreiging? De toon van zijn stem maakte haar niks uit, dat kon zo deftig zijn als hij maar wilde. Ze hield haar hoofd iets schuin en bleef hem zwijgend aankijken. De woede trok uit haar ogen en maakte plaats voor ongeloof. ‘Was dat een dreigement?’ Haar mondhoeken gleden iets omhoog en een kille lach verliet haar mond. ‘Want als dat het was, hoop ik dat het geen vals dreigement was.’ Als hij haar wilde bedreigen, zou hij het ook na moeten komen, anders zou er weinig kans zijn dat ze hem ooit nog zou geloven.