"There's nothing either good or bad, but thinking makes it so" - & Ike

Gereserveerd voor Ike~

Hoe stroomde het water van een waterval? Hoe vielen al die druppels in één maalstroom naar beneden, hoe kwamen ze tot zo'n overdonderend geraas? William had zich al een tijd opgegeven dat af te vragen. Als je het aan mensen vroeg kreeg je antwoorden, zeker, maar alleen die natuurkundige oplossingen. Veel druppels is veel lawaai. Het komt ergens vandaan. Zwaartekracht. Dan keken ze hem aan alsof hij gek was, dat hij zich zulke dingen af kon vragen. Alsof er niets normalers was in de wereld dan alles accepteren wat je zag.
Het was echter helemaal niet wat William bedoelde. Het ging om het geluid, ja, maar om de essentie van het geluid. Wat je hoorde als je er zo bij zat zoals hij nu, met je ogen dicht, licht achterover leunend. Je overgevend aan de dingen om je heen. Op de één of andere manier hoorde je dan zoveel meer, zoveel dingen die ook nog eens veranderden met de state of mind waarin je verkeerde. Will zelf was nu rustig; hoorde gekabbel van water, alleen in een verschrikkelijk versnelde staat. Hoorde genezing en rust in de waterval. Er waren ook tijden geweest dat hij die dingen zich niet eens voor had kunnen stellen, tijden dat..

William's ogen schoten open en hij slikte. Zijn handen grepen zachtjes in het gras waar hij inzat, alsof hij niet wilde vallen, al zat hij meters bij de diepte vandaan. Water was eens helemaal niets voor hem geweest; het was alleen pijn geweest. Alles was pijn geweest. Zijn ouders, zijn monsterlijke ouders. Will's hand gleed langzaam over zijn gezicht, alsof hij het wilde verbergen ineens. De herinneringen, ze kwamen vaak ineens terug. Als hij zich overgaf aan gedachten als deze. Zijn haren die eerst ravenzwart waren geweest, ze waren nu dood en wit. Zijn linkeroog was een witblauw netwerk van adertjes, dat niets meer zag. Over zijn hele linkerhelft, niet alleen van zijn gezicht, liepen opgezette 'aders'. Aders, ja, dat klonk al erg genoeg. Maar het waren de Crestworms, die ingeslapen waren door de magie van zijn zusje. De vernietigende wezens, die je van binnenuit verslonden. William liet zijn hand weer naar beneden glijden, merkte op dat zijn huid veel minder dood was dan hij gewend was. Nog steeds was hij lijkbleek, maar het leek erop dat de medicatie die Savador hem verschaft had hielp. In ieder geval met damage control. Niets kon hem meer genezen, dat wist hij wel. Hij zou voor altijd afschuwelijk blijven, qua uiterlijk.

Een zucht verliet Will's mond, terwijl hij de gedachten aan vroeger van zich afzette. Hij was nu hier, met Niéva, hij was veilig en niet alleen. Al prefereerde hij de rust en het lezen, het was fijn om te weten dat er iemand was, iemand om op te steunen. Hij pakte zijn tas, die naast hem stond, en viste een kopie van de beroemde werken van Shakespeare eruit. Zijn lievelingsboek. Het was zo poëtisch, maar toch indringend en uitgedacht. Het hypnotiseerde hem. Will kreeg het zelfs voor elkaar een halve glimlach op zijn gezicht te toveren, aangezien de linkerkant niet echt meer mee wilde werken. Even alle tijd voor zichzelf..
Hij was de Hoofdmeester toch wel dankbaar, bedacht hij zich, terwijl hij het boek op schoot nam en zorgvuldig de juiste bladzijde opensloeg. Dat hij zijn verleden een beetje achter zich had kunnen laten. Dat hij nu rustig hier kon zitten en aan andere dingen kon denken. Dat hij niet continu bezig hoefde te zijn met doodgaan. Nee, hij kon zelfs een persoonlijkheid ontwikkelen die niet meer op dat hulpeloze hoopje weefsel gebaseerd was dat hij eerst was geweest! Will's glimlach werd wat breder, voor hij zich op het verhaal focuste. Hij werd er direct in opgezogen, had niet eens door dat hij niet meer alleen was..

~Soo, moet wel weer even inkomen o: Hopelijk heb je hier wat aan! Het is wel een standaardbeginpost, blijft alles nog een beetje open. Hope you'll enjoy!

_{De stemmen waren weer erger geworden. Dwars door de muziek die vanuit mijn koptelefoon in mijn oren knalt kan ik ze horen. Sissend en snauwend, jankend en schreeuwend. Kleine stemmetjes, een duizend stemmetjes. Het is er maar één. Ik weet dat er maar één stem is, maar zo voelt het niet. Het voelt alsof mijn hoofd vol zit met kwaadaardige wezentjes, het voelt alsof mijn hoofd elk moment uit elkaar kan barsten en dat al die kleine wezentjes er dan uit komen krioelen. Een zee van zwart en grijs in mijn witte haar. Je zou denken dat ik hier nu wel aan gewend geraakt zou zijn, die teisterende stemmentjes, maar niks is minder waar. Ik denk niet dat ik ooit gewend aan ze zal raken. Soms denk ik dat ze weg zijn, dan is het helemaal stil. De stilte is echter ook niet prettig. Het voelt dan ook alsof mijn hoofd gaat ontploffen, alsof de zware stilte mijn brein plet. Op dit soort momenten betwijfel ik het of ik ooit geen hoofdpijn zal hebben.

Ik heb mijn laatste twee lesuren gespijbeld, of nou ja, daar ben ik nu mee bezig. Met mijn muziek op het hoogste volume slenter ik over het grasveld, op zoek naar een lawaaierige plek zonder mensen. Dat is aardig lastig te vinden. Eigenlijk wil ik iets kapot maken, maar het gras is niet echt ideaal om te breken en ik ga zeer zeker niet mijn koptelefoon vertrappen. Dus slenter ik rond. Nergens heen. Mijn lichaam leidt me in de richting van de waterval iets verderop het terrein en als ik mezelf doorheb, verhoog ik mijn pas lichtjes en ga ik op weg naar de waterval. De meeste mensen zullen nu nog wel les hebben, toch? Er zullen vast geen mensen zijn bij de waterval...

Niet dus. Ik leun tegen een dikke boomstam aan en bekijk een wit-harige jongen. Zijn huid is zo wit als papier en hij ziet er nogal ongezond uit. Heel even vraag ik me af of die jongen überhaupt nog wel leeft, maar dan beweegt hij om iets uit zijn tas te pakken. Een boek. Ik kan vanaf mijn positie half in de stuiken een glimlach op zijn gezicht zien verschijnen en ik trek mijn wenkbrauwen op. Waar zit hij nou weer om te grijnzen? Ik blijf nog een paar seconden staan, half luisterend naar mijn muziek, half luisterend naar het gekletter van de waterval. Vooral niet luisteren naar de stemmetjes. Uiteindelijk stap ik dan voorbij het struikje met de boom en blijf ik een paar meter van de jongen af staan. Ik kan nu zijn gezicht goed zien en onder de witte plukken zijn de opgezwollen aderen duidelijk te zien. Wat the ...?

"Wat is er met je gezicht gebeurd?" De vraag verlaat mijn mond voordat ik er erg in heb, hoewel ik geen moeite doe de woorden terug te nemen. In plaats daarvan duw ik mijn koptelefoon zodat gedempte Rock 'n Roll te horen is vanuit de ronde speakers. Ik sla mijn armen over elkaar heen en blijf met opgeheven wenkbrauw op een antwoord wachten.}

Het boek wat hij uit zijn tas had getrokken was smoezelig, te vaak aangeraakt en doorgebladerd. Het ruggetje toonde krassen waar hij te vaak omgebogen was, de bladzijden hadden gele randen. Het maakte hem allemaal niet uit. Dit boek, hij had het al vaker gelezen dan hij zich goed kon herinneren. Iedere keer als hij alleen was, als hij het niet meer wist. Ergens was het natuurlijk belachelijk dat je zo aan een boek vastklampte. Maar wat als dat het enige ding was wat je echt altijd bij je had gehad? Zijn zusje had wel aan zijn bed gezeten toen hij zo ziek was, maar van zijn ouders mocht er verder niemand komen. En wie wilde er nu een verminkte vriend?

William zuchtte, probeerde al die gedachten te verdringen. Hoewel hij al wat opgekrabbeld was uit zijn depressieve gedachtegang, merkte hij dat ze er nog veel te gemakkelijk in slopen. Het was nergens meer voor nodig! Hier op SSA was hij veilig. Hij staarde nu naar de waterval, sloeg het boek open zonder te kijken waar hij terecht kwam. Hij zou toch wel weten welk verhaal het was, niet? Hoe het water glinsterde had nu zijn aandacht te pakken. Verleidelijk. Als het wat meer zomer was geweest, had hij misschien willen zwemmen. Al zou hij dan in een full body suit moeten, waar het dan veel te warm voor was. Nah, hij zou wel 's nachts naar het zwembad gaan. Vast geen probleem!

Hij had het geritsel van een naderend persoon niet gehoord, had niets gemerkt tot hij ineens naast hem stond en hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Een te persoonlijke vraag stelde. William kromp een beetje ineen van de vraag. Erg sociaal vaardig was hij niet; de vraag was te confronterend om het van zich af te lachen. 'Gewoon,' antwoordde hij, extreem op zijn hoede. Het joch had nu wel de beleefdheid om zijn koptelefoon af te zetten, al liet dat snerpende rockmuziek horen. Persoonlijk was Will daar niet zo'n fan van: hij had snel last van overgevoeligheid voor licht en geluid, wat ook niet gek was met zijn fragiele conditie. Dat volume geluid zou hij nooit over zijn oren schuiven.

Het joch kwam hem wat vreemd voor. Even oud als hij, waarschijnlijk? Maar met een arrogante houding, eentje die niet op zijn mond gevallen was. Hij had vreemde ogen. Even overwoog Will daarnaar te vragen, maar waarschijnlijk was het aangeboren. Kon hij geen goede come-back van maken. Hij sloeg het boek weer dicht nu, bijna beschermend. Alsof de harde woorden van de jongen het konden beschadigen. De jongen kwam erg dominant over en dat beviel Will niet. 'Ben je verveeld of nieuwsgierig,' vroeg hij zich wel af, terwijl hij een blik naar de jongen wierp. Man, dit maakte hem ongemakkelijk. Wat moest hij hier nu mee?

_{De witharige jongen kromp ineen nadat Ike zijn vraag gesteld had, waardoor de jongen zijn wenkbrauw nog iets optrok. Had hij iets verkeerds gezegd? Het was toch maar een vraag? Ike was niet zo goed met het aflezen van emoties; Hij wist niet wanneer dingen ongepast zijn en wanneer ze dat niet waren. Als Ike iets wilde weten, vroeg hij het gewoon. Zo simpel was het. Het antwoord dat Ike vervolgens kreeg liet een frons op zijn gezicht verschijnen. Gewoon? Er was niks gewoons aan -- dat. Het zag er niet echt gewoon uit, dat was duidelijk. Een stemmetje in zijn hoofd fluisterde deze gedachte hardop te zeggen, want het kon toch geen kwaad, maar Ike hield het voor zich. Luisteren naar de stemmetjes was iets wat hij vooral niet moest doen, dus als zij het ene zeiden, deed hij vaak het ander.

De jongen sloeg het boek dat hij in zijn handen hield dicht. Vanaf het punt waar de Light Magician kon hij nog net zien hoe de kaft allerlei rimpels in zich had, alsof iemand de bladzijden te ver doorgebogen had. Veel van de oude boeken in de bibliotheek hadden dat ook. Dat betekende dat de jongen of 1. niet voor zijn boeken kon zorgen, of 2. het boek zo vaak gelezen had dat hij het aan het stuklezen was. Optie 2 was een mooie optie. Als je van boeken hield. Persoonlijk was Ike niet zo'n enorme fan van lezen, hoewel hij zich wel graag in de bieb bevond, met een stoffig oud boek opengeslagen voor zijn neus. Hij las meestal niet, hoewel hij op de een of andere manier wel de informatie uit de bladzijden opzoog. Het was een beetje vreemd.

Ike stapte iets dichterbij de jongen, die nu aan Ike een vraag stelde. Een zelfvoldaan glimlachje om zijn lippen. "Verveeld, waarschijnlijk," antwoordde hij en hij plofte een paar meter van de ander op het gras. Hij trok zijn benen over elkaar heen in een kleermakers zit en legde zijn handen nutteloos in zijn schoot. Even keek hij stilletjes naar de ruisende, wilde waterval. Het was mooi. Het schuim onderaan de waterval, het water dat tegen de rotste beukte. Nooit had Ike het gevoel dat water vernietigend kon zijn, behalve als hij bij een waterval stond. "Ik loog," zei hij toen, nog steeds niet naar de ander kijkend, "Ik ben ook nieuwsgierig. Maar je hoeft niet te antwoorden, het kan me eigenlijk vrij weinig schelen." Hij klonk niet perse onbeleefd, meer alsof hij vertelde dat de lucht blauw was en het water vloeibaar. Dat was nieuw, meestal snauwde en schold Ike naar iedereen en alles, maar op dit moment niet. Misschien kwam het doordat hij gewoon moe was, doordat de stemmen hem van binnenuit leegvraten. Misschien kwam het dat hij zo gefascineerd was door die waterval dat hij simpelweg vergat om onbeleefd te zijn. "Ik ben Ike," voegde hij er toen aan toe, hoewel hij niet wist of de ander dat interessant zou vinden. Hij draaide zijn hoofd zodat hij de ander aan kon kijken, een lichte frons aanwezig op zijn bleke gezicht.

; {{ Don't mind me -- casually switching van 1e naar 3e persoon en van tegenwoordige tijd naar verleden tijd xD}

"There's nothing either good or bad, but thinking makes it so" - & Ike Poisonfish

Boven het gebulder van de neerstortende waterval klonk een zacht 'ploep'-geluid, ergens vlakbij de oever. Tussen de onstuimige golfjes van de stroming en het schuim kwam een dode zalm bovendrijven; de vis had een groenige, vette kleur over zich heen, alsof hij bedrenkt was in gif. Het bleke vissenoog staarde doods naar de twee jongens langs de kant toen hij voorbij dreef. Verderop kwam nog een dode vis bovendrijven. En nog één - en nog één. Het was alsof het water, eens zo kraakhelder, een grote olieachtige vlek meenam in grote stromen vanaf de waterval. Dieper in het water, in de verhullende schaduw van een overhangende treurwilg, priemden tientallen oogjes tussen de algen, hun venijnige gifstekeltjes sidderend opgezet. De kleine groep Pez asesino had er veel voor moeten opgeven om dit gebied als het hunne te claimen en waren er niet bepaald blij mee om twee donkere silhouetten aan de waterkant te zien. Alsof ze aanvoelden dat de witharige jongen met het boek niet in opperbeste conditie verkeerde schoten ze als één man naar boven en braken onverwachts door het wateroppervlak. Zonder aarzelingen kwamen ze recht op het tweetal af, klaar om hun stekels als eerste in de bleke huid van William te laten zinken.

Drie Pez asesino tegenover twee magiërs, hoe zou dit aflopen?
Klik hier voor meer informatie over de Pez asesino

Het antwoord leek de jongen niet bepaald gelukkig te maken. Gewoon. Ja. Het was niet gewoon als je 'gewoon' afzette tegen de standaarden van wat bij de mensen voorkwam. Nee. Dan was het zeker niets normaals. Niet iedereen zat op zijn 18e al tegen het randje van de dood op te hikken en deed alsof het niets was. Maar als je normaal afzette tegen zijn eigen standaarden, ja, dan kon hij het zich veroorloven om 'gewoon' te zeggen. Zo had hij nu al heel wat jaren van zijn leven doorgebracht en het werd alleen maar beter. Dit was heel gewoon.
Hij zag de vraag, de opmerking, bijna over de lippen van de jongen tegenover hem glijden, maar hij zei niets. Mooi. Hoefde hij daar niet op terug te komen. Will liet een onhoorbare zucht los, wat te zien was aan zijn profiel, dat iets ontspande. Hij zat nog steeds op de grond, al was zijn houding er nu wel eentje waaruit hij gemakkelijk omhoog kon komen. Hij voelde zich gewoonweg niet veilig met anderen in zijn buurt. Ook al kon hij wel een beetje magie gebruiken, het was gewoon niet zo'n slim idee. Mits hij niet wilde dat de Crestworms weer wakker werden en hij er allemaal inwendige littekens mee openreet. Nah, dat sloeg hij wel over.

Hij stelde een vraag aan de jongen, die nu kwam zitten. Hij bleef gelukkig wel op een veilige afstand. Hoewel Will dat fijner vond, kon hij het niet laten er iets van te zeggen. 'Het is niet besmettelijk,' merkte hij nonchalant op. Gelukkig was dat nog echt waar ook. Even leek de jongen afgeleid door de waterval, terwijl hij zei dat hij verveeld was. Ja? Hij leek niet zozeer verveeld, gewoon niet gemotiveerd.. Oh, hij was nieuwsgierig. Dat maakte het niet per se beter, maar Will kon er wel om lachen. De Waterval kon mensen zo diep na laten denken, het maakte dingen in je los. Misschien hoefde hij niet zo vijandig te doen tegen deze jongen. Hij stelde zich voor als Ike, wat al wat meer ijs brak. 'Ik ben William,' stelde hij zich als compensatie voor. En nieuwsgierig, maar hij hoefde niet te antwoorden. Door die woorden kwam er wel een klein lachje op Will's gezicht. Een opgelucht lachje. Gelukkig. Hij had niet met iemand te maken die het per se moest weten. Godzijdank, die had hij al genoeg gehad.
'Het valt me al mee dat je niet van me walgt,' zei hij. Het kwam er wat moeilijk uit. Hij had het al zo vaak gehad, het deed zelfs pijn als mensen dat zeiden. Je raakte er nooit echt aan gewend. 'Het zijn parasietjes, basically. Dat is het enige. Ze houden van alles wat in een mensenlichaam zit.' Will besloot dat dit wel genoeg was. Hij wilde niet zijn jankverhaal ophangen over ouders dit en zusje dat. Niet over ik kon geen magie en daarom dit. Nee, het waren parasietjes. Boeide het hoe ze er kwamen? Hij was zo blij dat het in een stijgende lijn steeds iets beter ging!

Zijn blik gleed weer naar de waterval. Even keek hij rustig, sereen, tot zijn blik vervreemd werd, daarna geschrokken. Als Ike die verandering zag, zou hij zich vast afvragen waar de jongen naar keek. Het antwoord werd al snel duidelijk. Na de eerste dode vis kwam er nog een. Nog een. Meer en meer, allemaal met dezelfde waas over hun ogen als hij over zijn linkeroog had. Een glans van dood. Will's ogen werden groot, terwijl hij vol ongeloof naar de dode vissen staarden, die van de waterval afstroomden. 'Wat.. Waar komt dat vandaan?' stotterde Will, die zijn handen onder zich zette en zich al half aan het opdrukken was om te gaan kijken of weg te rennen. Het tweede zou slimmer geweest zijn. Hij stommelde naar Ike's plek toe, aangezien de jongen dichterbij de waterval was. 'Hoe-?' Will had het niet met dood, moge dat duidelijk zijn. En dit maakte hem gewoon ontzettend bang.
Het voelde al niet goed. Het water, hij had er een natuurlijke connectie mee, maar nu voelde het.. 'Het water, het voelt ziek,' stamelde Will verbaasd. Hij stak zijn hand uit, maar het reageerde nauwelijks. Zijn magie was al zwak, maar een licht golfje had minstens wel mogen opkomen. Er gebeurde echter niets, zeker niet in de plek waar de dode vissen dreven. Iets was er mis, iets klopte niet..
Nog voordat hij verder iets had kunnen doen, behalve Ike geschrokken en vragend aankijken, voelde hij dat er iets was met het water. Meer dan net. Beweging. Will keek om, net op tijd om de vissen op hen af te zien komen. Hun silhoueten waren nog maar net uit het water en de stekels waren al zichtbaar. Ze fonkelden in de zon, alsof er iets op zat wat het water niet weg kon spoelen. Iets kleverigs. Iets gevaarlijks. Will slikte, begreep het allemaal niet. Het moest de roofdieren duidelijk zijn dat hij er het slechtst vanaf zou komen als ze aan natural selection gingen doen, aangezien de vissen direct op hem afkwamen. Hun stekels recht overeind. Will concentreerde zich zo diep als hij kon met zijn ogen wijdopen en bestuurde de lucht, waarover hij de meeste controle had, om de vissen een fractie uit zijn richting af te leiden zodat ze in de grond zouden landen. Ware het niet dat Ike daar zat. God god god wat was hij stom! Will greep Ike's arm zonder iets te zeggen en probeerde de jongen overeind te trekken, zodat zijn poging om zichzelf te redden niet iemand anders zijn dood zou worden.

~Gelijk de meest moordzuchtige visjes o: Gelukkig helpt lichtmagie tegen het gif xD We treffen het xD Let's kick some ass O:

_{Een zacht lachje rolde over Ike's lippen, hoewel het een beetje afwezig klonk. "Het ziet er ook niet besmettelijk uit," merkte Ike op, zijn wenkbrauwen optrekkend. Toch altijd fijn om te weten. Vervolgens stelde de jongen zich voor als William, en hij was zichtbaar kalmer. Hij leek niet echt het type dat goed was met het communiceren met anderen. Misschien dacht hij dat anderen hem een creep vonden, door whatever dat was op de linkerhelft van zijn gezicht. Misschien was hij dat ook wel een beetje. Je kon van alles denken over Ike, maar hij veroordeelde mensen niet snel over hun uiterlijk. Thuis op Shadra was hij de enige met twee verschillende oogkleuren, en hoewel dat niet echt vergeleken kon worden met William zijn situatie, wist Ike toch wel hoe het was. Hij had de kinderen uit de straat altijd wel zien staren... Deze jongen had het waarschijnlijk veel erger, en Ike kon ook niet echt klagen. Zelf vond 'ie zijn cyaan- en bruinkleurige oog best epic.

Een wenkbrauw werd opgetrokken toen William's volgende woorden zijn mond verlieten. Hij leek het moeilijk te vinden om dit soort dingen te zeggen. Ike vroeg zich af waarom hij het dan zei, maar hij hield de gedachte voor zichzelf. In plaats daarvan haalde hij zijn schouders op. En toen kreeg Ike nog antwoord op zijn eerste vraag ook. Aha. Parasieten, oeff. Dat was dus totaal niet zoals Ike's 'probleempje', dat aangeboren en totaal niet gevaarlijk was. Als je Ike net had leren kennen, zou je denken dat hij zou lachen. Of dat hij een snijdende opmerking zou maken, maar grappig genoeg was dat totaal niet Ike's reactie. Hij knikte alleen. De linkerkant van het gezicht van William leek iets persoonlijks en op de een of andere manier respecteerde hij dat. William had besloten het aan Ike te vertellen en Ike zou er dan niet voor zorgen dat hij spijt had van ooit zijn mond tegen hem open. Het was bijna alsof Ike zelf ook een persoonlijk iets had, waar hij dag in dag uit mee rond liep. Alleen had hij dat niet, voor zover hij dat zelf wist. De ironie.

Maar toen begon zijn brein vragen te stellen, en een frons vormde zich op Ike's gezicht. "Wacht even, parasieten, zou jij niet allang dood moeten --" Hij keek om om William met een verwarde blik aan te kijken, maar stopte midden in zijn zin toen hij de geschrokken blik op de ander zijn gezicht zag. "Wat?" vroeg Ike zonder erbij na te denken, en zijn verschillend gekleurde ogen volgde de blik van William. Op het water dreven vissen. Lijkjes, met glazige, dode ogen die blind naar de hemel staarde. Walging was afgebeeld op Ike's gezicht, maar binnenin speelde er een hele andere emotie. Genot. Alsof hij het leuk vond om die dode vissen daar te zien drijven. Alsof hij mee had willen doen met diegene die dit gedaan had. What the fuck!? "Wat.. Waar komen die vandaan?" Williams woorden trokken Ike uit zijn innerlijke verwarring en terug naar de realiteit, waar het aantal vissenlijken aan het stijgen was. "Hoe - ?" Ike hoefde de vragen die in zijn hoofd opkwamen niet eens te vragen, en een antwoord wist hij niet. Dus bleef hij stokstijf zitten terwijl William al opgekrabbeld was en zijn kant op kwam. "Het water voelt ziek." De woorden gaven Ike de rillingen en hij boog voorover om te kijken. Zijn ogen vingen een beweging op die hij niet verwacht had te zien. Op de een of andere manier wist hij gewoon dat er iets mis was, dus veranderde hij vliegensvlug van positie zodat hij op zijn knieën zat en stak één hand uit naar Willam. "William! Pas op!" riep hij toen een blauwgroene vis uit het water sprong. En nog een, en nog een, allemaal in de richting van William.

Even leek de jongen in opperste concentratie en Ike keek met wijd opengesperde ogen toe. Alles leek twee keer zo langzaam te gaan en de witharige jongen keek toe hoe de ander met een windvlaag de vissen uit koers blies -- Richting Ike. Schok vulde hem vanbinnen en zijn reactievermogen liet hem even in de steek. Zijn hand, die nog naar de ander uitgestoken was, werd geraakt door één van de vissen en met een schreeuw duwde Ike zichzelf vliegensvlug op de voeten. Zijn hand lichtte op en een felle flits lichtmagie lichtte de waterval en omgeving eromheen op voor een seconde en verdween zo snel hij opgelicht was. Ike greep de hand die geraakt was in zijn andere hand en stommelde achteruit, verwarring en boosheid duidelijk zichtbaar in zijn ogen. "What the fuck, man! Ik zat daar!" zei hij luid. Het was de schrik en verwarring die spraken. Hij schudde zijn hoofd en keek even naar de ander, voordat een vastbesloten blik zich een weg op zijn gezicht vond.

Eén van de hoeken van zijn mond krulde op en hij zakte lichtjes door zijn knieën, cyaan- en bruinkleurige ogen vonden de blauw en grijze ogen van William, voordat ze zich fixte op de felgekleurde vissen. "I haven't had a good fight in ages," merkte Ike op, opwinding hoorbaar in zijn stem, "Ik denk dat deze beesten wel een goede tegenstander zullen vormen, wat denk jij?"

; {{ hell yeah, we're having fish for dinner >:'D}

Waar ze net waren begonnen aan een rustige, misschien matig awkward, kennismaking, begon het nu meer op een slagveld te lijken. William had geslikt en besloten Ike heel kort maar in te lichten over naast wat voor geval hij nu weer zat. Wat voor wrak. Will was net papier, maar hij was wel iemand die zowel van steen als schaar zou verliezen. Hij was helemaal niets meer. Een menselijke schil waar niet veel meer in zat dan een beetje verstand en aangetaste ingewanden. Will keek even naar de grond, zuchtte. Hij was god dankbaar dat Ike er niets over zei, of in ieder geval zijn gedachten voor zichzelf hield. Dat werd erg gewaardeerd. De jongen leek echter wat verder na te denken dan die verklaring, toen hij vroeg of Will al niet dood had moeten zijn. Daar had de jongen echter geen oren naar: zijn blik was al op het water gericht, waar een paar vreemde gestaltes uit omhoog kwamen.

'William, pas op!' Ike's woorden bereikten hem nauwelijks: zijn zintuigen stonden op scherp. Hoewel hij zich voelde alsof hij met zijn handen naar de vissen wapperde alsof hij in een bitchfight zat, kwam het net iets anders over. Hij was bang. Doodsbang. De vissen kwamen op hem af, drie. Alsof ze het roken. Niet alleen zijn zwakte, maar ook zijn hart dat overuren draaide. De lichtheid die in zijn hoofd kwam, omdat zijn lichaam al die opwinding helemaal niet kon hebben. Hij wilde niet, hij wilde niet dat dit het einde werd en en..
Will had zijn ogen dichtgedaan op het moment dat hij de windvlaag wegstuurde, kwam erachter dat hij het richting Ike stuurde. De jongen schrok zich ook het lazarus en zijn wegtrek-actie mislukte totaal. Een felle lichtflits, een schreeuw. Wat was er? Will volgde het niet. In zijn hoofd zoemde alleen maar paniek, zijn gedachten draaiden als een wervelwind. Hij kon er niets meer uit opmaken en zelf ook geen fatsoenlijk oordeel meer maken. Ike keek hem geschrokken aan, maar Will keek even geschrokken terug. 'Dat was niet.. Niet..' Niet de bedoeling, wilde hij zeggen, maar hij snikte de laatste tonen eruit. Hij huilde niet; dat konden zijn ogen al niet meer, maar hij was zo verschrikkelijk bang. Op de een of andere manier had de magie Ike gered van ernstige K.O., maar hij wist het zeker. Zodra de vissen hem aan zouden raken, zou hij er geweest zijn. Finito. Dood.

Will bracht zijn handen naar zijn hoofd, begroef zijn vingers in zijn haar en schudde er eens mee. Rustig. Ademhalen. Stoppen. Hij zou zeker doodgaan als hij dit liet gebeuren. Hij mocht er niet aan toegeven, niet nu hij al iemand pijn had gedaan. Will haalde zijn handen weer weg, zette zich schrap en haalde een paar keer diep adem. 'Sorry. I just don't wanna die like this,' zei hij. Zijn stem was geen snik meer, had meer kracht. Hij had misschien niet veel magie om dit te doen, maar hij zou het proberen. Al was het maar om hier weg te komen. Hij keek naar Ike, die waarschijnlijk niet eens luisterde. Will had niet door dat hij in dezelfde taal antwoordde als die Ike gebruikte, maar hij had iets met talen. Vooral omdat hij zo graag las. De opwinding in de stem van de ander was duidelijk te horen toen hij aankondigde dat hij lang niet goed gevochten had. Dit zou een goede tegenstander zijn. Will slikte, ging toen met zijn rug naar Ike toestaan. De reden was wel duidelijk: geen ambushes van de achterkant. 'Ik weet het wel zeker,' lachte hij, met nog een beetje zenuwen in zijn stem. 'Jouw lichtmagie lijkt wel iets te doen,' vond Will. 'Ik zal het levende aas wel zijn.' Nee, dat was geen grapje. De vissen wilden hem als eerste, hij was frikkin' easy to kill. Moest niets aan zijn. 'Waarschijnlijk gaan ze mij proberen te vloeren. Als ze me een keer aanraken gaat dat ook wel gebeuren,' formuleerde Will, zo koel als hij kon. Het lukte maar nauwelijks, in zijn hoofd begon het bij die gedachte alleen al te koken. 'Let's do this.'

Ze konden het al voelen en merken aan de bries langs hun schubben, eentje van een magie die aanvoelde alsof het zijn beste tijd had gehad, maar toch sterk genoeg om ze al tollend door de lucht uit hun koers te blazen. Demonstratief sloegen ze met hun vinnen, alsof de vissen hoopten zich op die manier een beetje af te kunnen remmen. Veel hielp het niet. Ze werden gedrieën in de richting van Ike geworpen, waar ze in hun verwarring niet de tijd vonden om hun gifstekels offensief naar hun volgende tegenstander te richten. Een klap op een vlakke hand, en de geraakte vis plensde geschrokken terug in het water, nijdig om zijn mislukte aanval. De andere twee wilden zich net inzetten voor een nieuwe poging, toen de omgeving plotseling even opgelicht werd door een hels wit licht, als een lichtflits op klaarlichte dag. Verblind ploften ze ergens vlak bij de oever tussen het gras neer. Het licht had ze geen goed gedaan, in voordelige en nadelige zin; ze kwamen al gauw bij, nog steeds een beetje beduusd, maar daarom agressiever dan voorheen. De jongens stonden veiliger opgesteld nu de één met zijn rug naar de ander stond toegedraaid. Het weerhield de Pez asesino er echter niet van om duidelijk te maken dat dit hun territorium was. Twee plonzen verkondigden dat de twee vissen die nog op land waren, terug het water in waren gegleden om hun lijf nog eens extra te besmeuren met het verspreidde gif. Alsof ze het van tevoren hadden afgesproken zetten de twee vissen vervolgens een soort verdedigingsmechanisme in. Hun stekels zetten zich op zoals een egelvis deed bij gevaar, waardoor ze twee keer hun normale lengte kregen. Dit gebeurde midden in de lucht terwijl ze weer uit het water opsprongen. Ze richtten hun lijfjes zo dat de stekels van de ene vis recht omlaag schoten in de hoop dwars door Ike's gezicht heen te boren, en de stekels van de andere naar William's buik. De vis die het op William gemunt had, had nog niet zijn volledige zicht terug. Eén van de stekels boorde zich in Williams voet in plaats van zijn buik, maar bleef halverwege in zijn schoen steken.

Eén van de vissen heeft zich afgezwakt door het felle licht voor nu teruggetrokken in het water, maar is nog niet uitgeschakeld. De overige twee zetten hun volle verdediging in, maar zijn lichtelijk hun coördinatie kwijt door Ike's aanval.
Klik hier voor meer informatie over de Pez asesino

_{William sprak de woorden uit met een snik en even was Ike bang dat hij hier ter plekken in tranen uit zou barsten. Zijn handen iets in de lucht geheven keken zijn cyaan- en bruinkleurige ogen naar de ander, maar zijn ogen en wangen waren droog. Even leek William totaal in paniek. Hij bracht zijn handen naar zijn hoofd en leek zich volledig op zijn ademhaling te moeten focussen. Ike wilde een hand op zijn schouder leggen, hem wat woorden toesnauwen, de manier waarop hij altijd met droevige mensen omging... Maar op de een of andere manier had Ike het gevoel dat als hij de ander zou aanraken, hij uit elkaar zou vallen. Alsof zijn huid van papier gemaakt was, flinterdun en breekbaar. Rillingen rolde langs mijn ruggengraat, maar veel tijd om me erop te focussen had ik niet.

"Sorry, I just don't want to die like this.' De woorden klonken krachtiger, hoewel Ike het gevoel had dat William een porseleinen potje was dat elk moment van een tafel kon vallen niet van zich af kon zetten. William's situatie was dus erger dan hij had gedacht, maar in plaats van zich slecht voor de ander te voelen, vormde er zich een frons op Ike's gezicht. "Dude, je gaat echt niet dood," zei hij, verwarring duidelijk in zijn stem. Not here, not on my watch. Ike voelde hoe William zich verplaatste en een korte blik over zijn schouder liet hem weten dat William nu met zijn rug naar Ike's toestond. Slim, nu konden ze alle richtingen in de gaten houden. William was slim... William sprak hardop een tactiek uit, wees erop dat Ike's lichtmagie effectief bleek te zijn. En het was nog waar ook. De Light Magician focuste zijn blik weer op de vissen, die terug het water inrolde. De vis die Ike weggeslagen had was nergens meer te bekennen. Waarschijnlijk ook het water ingedoken. Lafaard. De vissen kwamen echter snel weer het water uit, een glanzende laag vloeistof bedekte hun lichaam en op de een of andere manier wist Ike dat dat niet goed kon zijn. De vissen konden hem echter op het moment vrij weinig schelen, want de woorden die William gesproken had liet tijd even stil staan. Levend... aas? Ike kon horen dat hij het meende, dat hij zich serieus als levend aas wilde laten gebruiken, en aan de woorden die volgde was dit ontzettend gevaarlijk voor de ander. "Gast, ben je gek of zo? Ik ga je niet als levend aas gebruiken! Je vecht of je vlucht, that's it. Niks van dat levend aas bullshit." Met een norse blik keerde hij zich weer tot de vissen, die zich opgesplitst hadden. Ike kreeg niet eens de tijd over zijn woorden na te denken, want één van de vissen had blijkbaar besloten dat Ike's gezicht een geweldig goed doelwit zou zijn.

Zijn eerste reactie was om weg te duiken, maar daar was Williams rug. Nope, niet wegduiken. Dat ding van zich afkrijgen dus. Hij zakte door zijn knieën, een vastbesloten blik in zijn ogen, zijn handen iets opgeheven. Alsof hij een bal ging vangen. Alleen in plaats van een bal, was het een vliegende vis die zijn gezicht open wilde rijten. Lekker. Zijn bleke handen lichtte op toen de vis dichtbij was, maar de andere vis, die één van zijn stekels vol in William's schoen stak -- Retarded fish -- trok zijn aandacht voordat hij een goede klap kon uitdelen aan zijn eigen vis. "Pas op!" riep Ike, zijn blik vliegensvlug terug naar zijn eigen vis die hij met zijn opgelichte hand uit de lucht sloeg. Vervolgens creëerde hij een lichtbal rond zijn voet en schopte hij door de benen van William naar de vis die het op hem gemunt had, zijn lichaam onhandig in de knoop draaien. Onhandig zette hij een hinkelende stap naar achter, zijn voet terugtrekkend en zijn rug even naar de vissen toe draaiend. Hij trok zijn voet terug en zette deze onder zich voor steunt, en een zucht rolde over zijn lippen. Vervolgens draaide Ike zijn rug weer naar William, zijn handen zachtjes gloeiend en gereed om als honkbalknuppel gebruikt te worden. "Hé --" Vanuit zijn ooghoek keek hij vlug even achter zich, "Waar zijn die stekels voor? Zijn die beesten giftig of zo?" Lekker, Ike.}

Waarom moest hij hem nu zo totaal flippen, als het eigenlijk helemaal niet nodig was? Naar William's gevoel was het wel ergens voor nodig. Hij wist het gewoon, er was meer aan de hand dan wat zijn uiterlijk suggereerde. Een steek van die vissen en hij was dood. Niet eens omdat het gif zo snel werkte, maar wel omdat het gif zijn lichaam zo aan zou tasten dat óf de Crestworms wakker werden, óf hij niet meer te redden was. Ze zouden nooit snel genoeg bij de ziekenzaal zijn. Hij wilde nog niet dood. De woorden van Ike hielpen hem. 'Dude, je gaat echt niet dood hier.' Zou het? Nou ja, als hij er niet in zou geloven, wie zou er dan in geloven? William was gewend geraakt aan de gedachte dat hij niemand had. Laat staan dat iemand erom zou boeien als hij stierf. Hij zou er zelf wat aan moeten doen. Dus rechtte hij zou goed en zo kwaad als het ging zijn rug, haalde zijn handen uit zijn haar en nam zijn positie met de rug naar Ike toe in. Dan maar zo.
Okay. Een tactiek. Het was sowieso veilig om hem naar de vissen toe te laten staan, met zijn rug naar Ike toe. Op die manier was hij het eerste doelwit en was Ike zijn rug beschermd. Levend aas leek een perfecte optie: naar hem zouden ze toch wel toekomen. De vissen hadden zich in nog meer gif gedompeld en er kwam er alweer één op hem af, de ander op Ike. De derde vis had zich tijdelijk teruggetrokken.

Zijn suïcidale gedachtegang bleek niet in de smaak te vallen bij Ike. De jongen sprak geïrriteerd, maar ook niet begrijpend. William luisterde, begreep wat Ike bedoelde, Maar hij kon het niet helemaal volgen. Het maakte toch niet uit of hij nu doodging of over een jaar? Hij had dood allang geaccepteerd als iets om de volgende hoek, en als het daar niet was om de volgende. Hij kon zich geen leven voorstellen dat langer dan een paar dagen liep; waarschijnlijk haalde hij dat niet, dus waarom plannen maken? Waarom hem nu niet als levend aas gebruiken? Maar vechten of vluchten waren de enige opties van zijn duel partner, dus besloot hij daaruit te kiezen. 'Vechten it is, dan,' zei hij, zijn stem vol met energie, al klonk hij ergens nog steeds gebroken.
En daar kwamen hun uitdagers. Een vis schoot op Will's maag af, de andere op Ike's hoofd. Will probeerde er magie op af te vuren, maar het water reageerde niet. Gelukkig was de vis nogal een retard en landde hij met een stekel in Wills schooen. Godzijdank haalde hij zijn sok nog niet eens, maar Will schrok. Zijn ademhaling stokte even, waarna Ike zijn eigen vis wegsloeg, zich naar Will omdraaide en het beest met licht trapte. Weg vloog de vis, met zijn stekels die nog langer leken dan net. Meende je deze? Ike gebruikte zijn magie effectief, maar Will kon zichzelf wel vervloeken. Hij kon helemaal niets. Hij had zijn beste tijd al gehad.
Vol verwondering keek hij naar zijn schoen, waar het stuk waar de vis in gestoken had een beetje begon te branden, te smeulen leek het wel. '..Ja,' concludeerde hij. Nog iets banger dan eerst. 'Mijn schoen is langzaam aan het wegsmelten van al zo'n beetje gif. Ze mogen ons echt niet aanraken!' Zijn hartslag ging omhoog en hij wist dat hij magie zou moeten gebruiken, of het hem nu molde of niet. Hij kon Ike niet iedere keer voor zijn aanvallen op laten draaien. 'Bedankt,' zei hij, voor net. 'Ik zal mijn eigen kant beter in de gaten houden. Zorg dat ze je niet kunnen steken.' Superadvies man! Yeah, zo nuttig. Het schuldgevoel klonk er gelukkig niet al te erg in door. Ike kon hem toch niet beschermen als hij met zijn rug naar hem toestond? Nee, Will moest het zelf doen. Misschien moest hij af en toe Ike redden van zo'n assassin vis. 'Waar zijn ze heen?' vroeg hij ongemakkelijk, liet de blik van zijn goede oog over hun omgeving glijden. Erg goed diepte inschatten kon hij ook niet. Voor een milliseconde sloot hij zijn oog, concentreerde zich op de lucht en smeekte die even naar hem te luisteren. Please. Just this once.