De brief in haar handen was verkreukeld. Samengeperst door de kracht die er op haar hand stond. Haar rode ogen staarde naar het vallende water voor haar, haar oren luisterde naar het gekletter van het water en het liefst zou ze hier zo snel mogelijk weg lopen, maar haar woede hield haar tegen. Ze was kwaad op de schrijfster van de brief, deze Vanille. Deze Vanille Dia Chronos. Chronos, arg..
Ze was woedend op haar moeder, die haar eerst had gezegd enig kind te zijn, het bestaan van haar broer had verzwegen en blijkbaar ook het bestaan van deze Vanille verzwegen had. Maar nog kwader was ze over het feit dat dit kind een bastaard was, haar moeder had haar vader bedrogen.. Hoe had die man dan toch nog haar kan kunnen kiezen?
Ze keek naar beneden toen kleine nageltjes door haar broek boorden en een zachte piep haar oren bereikte. Terra keek haar vragend aan en ze hurkte neer op het dier op te tillen en voor haar gezicht omhoog te houden. Terra gromde even kort, maar hield haar mond bij het zien van de twinkeling in de ogen van haar bazin. ‘Wat denk jij ervan, kleintje? Zou mijn moeder zo diep kunnen zinken?’ Een vijandige grom kwam uit de bek van de Tasmaanse duivel en Tári knikte. ‘Hm..’ Natuurlijk had Terra een hekel aan dat mens, wie niet? O ja.. Haar vader.
Ze zette Terra neer en las de brief nog eens. Claus.. Ze had het over Claus in de brief. Zij had het van Wendy moeten horen dat ze een broer had, ze was daarna pas naar haar ouders gegaan. Het was haar vader geweest die uiteindelijk toegegeven had. Had haar moeder dan toch iets geleerd? En een nog betere vraag, wist Claus hiervan?
Ze klemde haar kaken strak op elkaar en gromde gefrustreerd. Ze hield niet van dit soort verassingen. Ze had er een bloedhekel aan. Onbewust vroeg ze zich af hoe stom dit kind was. Ze had haar moeder ontmoet, hun moeder, dan zou ze toch moeten weten, of denken te weten, hoe zij in elkaar zat. Wat had haar bezield toen ze begonnen was met het schrijven van deze brief? Zichzelf opdringen zou niet bepaald werken.. Haar ogen vernauwde zich en ze kantelde haar hoofd iets. Misschien moest ze haar een kans geven..? Nee.. Haar ogen gingen weer open en ze draaide zich geïrriteerd op. Nee, nee, nee. Niet voordat dat kind bewezen had dat ze het waard was.

Vanille had aan haar bureau gezeten toen ze de brief had geschreven, ze had er lang over nagedacht om het dan toch wel of niet te schrijven. Ze had uiteindelijk alle moed bij elkaar geraapt om dan deze lange brief te schrijven. Haar vingers gleden over het papier toen ze het dichtvouwde en het in een enveloppe stak. Dan ging haar blik naar de foto van Claus en dan naar die van Tári. Een kleine glimlach speelde op haar lippen toen ze ze nam en ze zorgvuldig in een koffer stak. Ze had familie, echte familie. Haar koffers had ze gepakt, ze had zich al ingeschreven op Starshine en nu besloot ze al huppelend te vertrekken naar haar nieuwe thuis. Een glimlach toverde ze op haar gezicht en haar opgewekte ogen keken nieuwsgierig naar de shuttle. Al was ze diep vanbinnen enorm bang op de reactie van haar halfzus.

Eenmaal in de shuttle nam ze de foto van haar halfzusje uit de koffer en keek ze ernaar de hele rit, mompelend: “Had ik dit nou maar eerder geweten dat ik familie had, dan was i-ik nu niet zo bang geweest je te ontmoeten, Tári.” Ze keek uiteindelijk op toen de shuttle landde en een vlaag van angst besloop haar en ze besloot uit de shuttle te wandelen, haar koffer liet ze door middel van een vleugje watermagie naar de Cassia afdeling brengen en ze vertrok richting de watervallen die op haar kaart stonden gemarkeerd.

Uiteindelijk toen ze daar was, zag ze een gestalte voor haar en ze slikte sinds ze wist dat dat haar halfzus was. Niet in staat om een hallo uit te brengen, kroop ze in de dichtste boom en ging ze op een stevige tak zitten, met haar benen heen en weer zwaaiend, luisterend naar wat ze zei, en het ging over haar. Tári had haar brief verkreukeld, ze was boos en Vanille gaf haar zeker gelijk. Ze was zelf boos geweest toen ze ondervond dat ze andere ouders had en zelfs nog een broer en een zus. Ze bleef aandachtig kijken naar haar handelingen, tot ze genoeg wist. Uiteindelijk zat ze gewoon aandachtig naar het bladerendek te kijken, alsof ze van niets wist, alsof ze niet wist hoe dichtbij haar zus wel niet was.

Ze was een hele hoop van haar moeder gewend. Ze vond het niet meer vreemd uitgescholden te worden, geslagen te worden of als oud vuil behandelt te worden. Ze wist dat ze niet het kind was dat haar moeder had gewild, niet het prinsesje waarvoor ze hun zoon afgestaan hadden. Ze wist dat haar moeder tot alles in staat was, maar iets als vreemd gaan.. Nee, dat had ze zelf niet van die vrouw verwacht. Ze kon haar vader nog zo haten, ze kon niet zeggen dat hij dit verdiende. De haat jegens hem was iets tussen hun en had weinig te maken met de man zelf. Haar vader had een goed hart, als je door de dikke huid heen kon komen. Hij had in haar ogen nooit iets verkeerd gedaan naar haar moeder toe. Hoe had ze dit dan kunnen doen?
Terra leek er alleen anders over te denken. Het was wel duidelijk dat de Tasmaanse duivel dacht dat haar moeder tot zoiets bereid was. Ze kon het de Tasmaanse duivel niet eens kwalijk nemen.. Terra had alle reden die vrouw te haten, waarschijnlijk nog meer dan Tári zelf had.
De korte gedachte die door haar hoofd ging, was meer dan genoeg om te besluiten dat ze dit meisje geen kans zou geven voordat die zichzelf bewezen had die kans waardig te zijn. Met een geïrriteerde blik draaide ze zich om, haar rug naar de waterval. Heel even bleven haar ogen strak voor zich uit staren, voordat ze naar een boom schoten. Het zachte gegrom van Terra trok even haar aandacht, waarna haar ogen weer naar de boom gleden. Terra klemde haar nageltjes in de broek en maakte haar weg naar de schouder van haar bazin, die haar bloedrode ogen via de stam omhoog liet glijden. Haar wenkbrauwen gingen iets omhoog en ze legde haar hoofd op Terra’s rug, de iets bewoog en zacht gromde.
‘Iemand niet eens gedag zeggen is niet bepaald beleefd.’ Ze keek het meisje op de tak niet recht aan, haar ogen waren op de stam blijven hangen. Ze sloot haar ogen even en fronste. Toen ze haar ogen opende keek ze het meisje recht aan, haar ogen kil. ‘Iemand gade slaan is net zo min erg netjes.’ Ze grijnsde vals. ‘Samen zijn ze simpelweg ontzettend stom.’ De groene ogen van het meisje trokken haar aandacht. Er lag iets bekends in, iets wat kippenvel op haar rug bezorgde. Niet de kleur en ook niet zozeer de uitstraling.. Ze wist niet wat het was. Ze wende haar blik af en draaide haar rug naar het kind toe. Ze sloot haar ogen en fronste. ‘Heel erg stom..’ Mompelde ze zacht, waarna ze haar hoofd kantelde en haar hoofd iets naar achteren draaide.

Vanille was bang voor wat te zeggen tegen haar halfzus. Zou ze meteen met de deur in huis vallen of eerst haar wat laten wennen aan alles en maar pas later haar naam bekend maken. Terwijl ze naar het bladerdek keek dacht ze na over wat ze kon doen, zachtjes op haar lip bijtend. Je kon haast zeggen dat ze zelfs niet eens uit deze boom durfde te komen. Haar groene ogen leken een beetje waterachtig, maar zodra ze haar halfzus hoorde spreken: ‘Iemand niet eens gedag zeggen is niet bepaald beleefd.’,

‘Iemand gade slaan is net zo min erg netjes.’ Haar halfzus grijnsde een soort van vals en Vanille had meteen een besluit genomen. ‘Samen zijn ze simpelweg ontzettend stom.’ Vanille zette haar masker weer op en er verscheen een onschuldige glimlach op haar gelaat, haast kinderlijk te noemen. Met een elegante beweging sprong ze van de boom af en landde ze mooi op haar beide voeten. Ze zwaaide met een glimlach naar haar halfzus, besluitend dat ze het nog wat achterwege ging houden. Een naam zoals Vanille kwam je niet elke dag tegen namelijk. “Sorry!” verontschuldigde ze zichzelf met een schaapachtige grijns op haar gelaat.
“Hallo!” zei ze vervolgens opgewekt toen ze naar Tári keek. “Sorry dat ik je niet hallo was komen zeggen, ik was half in het slaap gevallen,” begon ze met een pruillipje te spreken toen ze Tári van kop tot teen bekeek, ja, ze hadden wat van elkaar weg. Als ze haar haren nu niet had gekleurd, had ze vast meer opgevallen, dus ze was best blij met het feit dat haar haren nu bruin/rood-achtig waren. Haar groene ogen gingen naar het grommende dier “Oh hallo aan jou jij tasmaans duiveltje! Wat ben jij toch een klein schatje!” zei ze tegen het huisdiertje van haar halfzus en dan keek ze weer naar Tári, afwachtend, met haar voeten schuifelend over het gras. Niet echt wetend hoe ze haar halfzus haar humeur kon verbeteren, want ze leek niet bepaald blij te zijn met de draai van de evenementen.

Ze kende het meisje in de boom niet, hoefde haar niet te kennen om haar op haar plaats te wijzen. Niemand zou een ander op die manier aan moeten staren, al was er een begroeting geuit. Het was niet alleen niet beleefd, ook nog eens ontzettend irritant. Niet alleen haar woorden, maar ook haar ogen en de klank in haar stem lieten dat blijken. En als het kind te blind was dat te zien, dan was er nog Terra, die nog minder blij leek te zijn met haar aanwezigheid dan haar bazin. Wat een hele hoop zei.
Het meisje sprong van de tak af en zwaaide vrolijk. Tári sloot haar ogen en mompelde, bijna onverstaanbaar: ‘O god..’ Ze schudde haar hoofd met een zucht. “Sorry!” De schaapachtige grijns was zelfs in haar ooghoek te zien. Ze draaide zich weer naar het meisje toe, met een lichte frons. “Hallo!” Een rilling gleed over haar rug heen. Dit kind was wel heel vrolijk.. Te vrolijk.. Ze had haar eerst doodleuk gade geslagen en nu deed ze of er niks aan de hand was. Sterker nog, ze zei hallo alsof het het eerste was wat ze uitsprak. Jak..
“Sorry dat ik je niet hallo was komen zeggen, ik was half in het slaap gevallen,” Sprak ze met een pruillipje, terwijl haar groene ogen Tári van top tot teen in zich opnamen. Ze hief haar hoofd en in haar ogen twinkelde iets van minachting, al kon het ook nieuwsgierigheid zijn.. Het was waarschijnlijk een combinatie van beide. Nieuwsgierig wat dit kind hier deed. Haar storen, ja.. Duidelijk. Minachtend, omdat dit meisje letterlijk veel te vrolijk was. ‘Half in slaap gevallen, hm?’ Haar ogen gleden naar Terra, waarna ze zacht, maar verstaanbaar, mompelde: ‘Was er dan uitgevallen..’ Ze klemde haar kaken even op elkaar en keek het meisje weer aan. Ze geloofde er niks van. Bovendien had het een leuk gezicht kunnen zijn als het groenogige kind uit de boom gedonderd was. Een valse grijns sierde haar lippen even, maar die verdween bij de volgende woorden van het meisje.
“Oh hallo aan jou jij tasmaans duiveltje! Wat ben jij toch een klein schatje!” Terra gromde vijandig en Tári legde haar hand op de rug van het beestje, dat zachter begon te grommen, maar duidelijk liet weten dat ze hier niet blij mee was. De nageltjes waren voelbaar door haar shirt heen en de vlijmscherpe tanden van het beestje waren ontbloot. Tári zuchtte zacht en keek het meisje kwaad aan. ‘Ik begin me af te vragen waar je geleerd hebt te overleven..’ Ze liet Terra los, maar deed geen moeite die op te laten houden met grommen. ‘Hoe zou jij je voelen als ik je klein noem? Of als je een roofdier bent dat schattig genoemd wordt?’ Ze trok haar wenkbrauwen op en pakte de bek van de Tasmaanse duivel vast, die nog even gromde, maar toen stopte. Ze liet de bek los en zette een stap naar het meisje toe. ‘Wees een slim kind en denk twee keer na voordat je dat mondje los maakt, oké?’ Haar stem was verrassend kalm, maar haar ogen boorden zich in die appelgroene kijkers van het meisje. Even bleven ze daar hangen, voordat ze zich omdraaide en een eindje verderop stil bleef staan. Terra blies in haar oor en haar ogen gleden naar de Tasmaanse duivel, waarna ze kort knikte en haar armen over elkaar sloeg.

Vanille verontschuldigde zich voor haar gedrag, had de smoes dat ze half in het slaap was gevallen net uit haar duim gezogen en haar halfzus bleek haar te geloven met een zachte stem zei zed at ze er beter was uitgevallen. Man die was saai, het maakte haar net niet de oude depressieve bittere zelf die ze ooit was, nog steeds was, maar ze verborg die kant onder een eeuwige kinderlijke glimlach. Ze bleef glimlachen ook al had ze nu de neiging om het mens voor haar te wurgen en niet meer los te laten. Ze had spijt dat ze nu voor dit bittere mens stond en wilde weggaan, maar ze bleef staan, alsof ze was vastgelijmd. Ze besloot haar aandacht te richten naar de tasmaanse duivel, maar die bleek de even slechte manieren als haar bazin te hebben, die er ook zichzelf nog eens ging mee bemoeien ook nog. ‘Ik begin me af te vragen waar je geleerd hebt te overleven..’ Ze liet Terra los, maar deed geen moeite die op te laten houden met grommen. ‘Hoe zou jij je voelen als ik je klein noem? Of als je een roofdier bent dat schattig genoemd wordt?’

“Ik zou er geen problemen mee hebben,” zei Vanille met een glimlachje voor ze zich verontschuldigde aan die even saaie tasmaanse duivel. “Ik ben vrij klein, dus, I don’t mind en ik vind mezelf best schattig om eerlijk te zijn,” zei ze zachtjes lachend voor ze op een boomstronk ging zitten. . ‘Wees een slim kind en denk twee keer na voordat je dat mondje los maakt, oké?’
“Oke bazin, uw wens is mijn bevel, hihi“ zei ze met een lichte grijns voor ze al giechelend met haar voeten heen en weer begon te bewegen, aftastend hoe bitter en hoeveel woede er in dit halfzusje van haar verborgen zat, vast een hele brok. Vanille zou scoren en haar vast heel kwaad maken, maar daarna haar op een zwak punt raken en dan zou het vast klaar zijn met dat bittere gedrag. Ze kende zo nog meer types, stuk voor stuk een makkelijke muur om kapot te slaan met woorden en misschien zelfs daden.

Ze was niet blij met de aanwezigheid van het tot nu toe naamloze kind. Dat liet ze blijken ook. Ze zou ook niet weten waarom ze zou doen alsof ze blij was met deze springende suikerspin. Te vrolijk.. Veel te vrolijk. Het was bijna beangstigend. Je zou een klein kind nog bang kunnen maken met al die vrolijkheid.. Ja, vrolijkheid was beangstigend.. Behoorlijk.
‘Ik begin me af te vragen waar je geleerd hebt te overleven..’ Vroeg ze, een beetje geïrriteerd over het feit dat ook Terra een wild dier bleef en haar grenzen had. Als het beest kwaad zou worden, was er niet heel erg veel dat ze ertegen zou kunnen doen, ook al zou ze het proberen. Dit kind kon nog zo lastig zijn, niemand verdiende het gebeten te worden door pure naïviteit. Hm, ja, dat moest het wel zijn. ‘Hoe zou jij je voelen als ik je klein noem? Of als je een roofdier bent dat schattig genoemd wordt?’ De woorden die volgden, zonden rillingen over haar rug heen. Ze klemde haar kaken op elkaar en haar wenkbrauwen schoten licht omhoog.
“Ik zou er geen problemen mee hebben,” De glimlach was misschien nog het ergste, alsof ze alles kon hebben, alsof niks haar iets kon maken. “Ik ben vrij klein, dus, I don’t mind en ik vind mezelf best schattig om eerlijk te zijn,” Ze sloot haar ogen en deed haar best haar lach in te houden, iets waar ze niet in slaagde. Een kille lach kwam over haar lippen heen en ze schudde haar hoofd kort.
‘Wees een slim kind en denk twee keer na voordat je dat mondje los maakt, oké?’ Waarschuwde ze het kind. Ze dacht er niet aan om iets te zeggen over de eerdere woorden van het groenogige kind. Ze had er geen reden voor. Als het meisje zo nieuwsgierig was dat ze het per se wilde weten, werd ze door niemand tegen gehouden die vraag te stellen. Of ze blij zou zijn met het antwoord, was een betere vraag aan het einde.
“Oke bazin, uw wens is mijn bevel, hihi“ Bij die woorden sloot ze haar ogen en kwam er een zachte zucht uit haar mond. Wat wilde dit kind in godsnaam? Meemaken hoe vrolijk ze nog zou zijn als ze haar kwaad had? Want in dat geval zou dat nog wel eens tegen kunnen vallen. Voor beide.. Ze hield er niet van haar emoties te tonen aan andere, was te gewend geraakt het mensen die er misbruik van maakte. De muur brak niet snel, maar als die brak, was dat ook het uiterste punt tot waar je kon gaan. Of dat nu in het geval van woede of blijdschap was.
Ze opende haar ogen en keek het meisje emotieloos aan. ‘Ik heb je nu al betrapt op twee dingen waar je de meeste niet blij mee maakt, moet ik daar drie van maken?’ Vier, kon ze beter zeggen.. Liegen kon ze er ook bij tellen. Dat boomverhaal geloofde ze nog steeds niet.. ‘Moet ik het beledigen van andere ook op mijn lijstje zetten?’ Ze trok haar wenkbrauwen vragend op, terwijl ze haar hoofd iets kantelde. ‘Of ben je zo erg dat je dit nog geen belediging noemt?’ Een geamuseerde grijns trok haar mondhoeken omhoog en ze beet even op haar lip, voor ze knikte. ‘Je speelt een spelletje met de verkeerde.’ Ze keek even onderzoekend naar het meisje. ‘En dat zonder dat ik je naam weet?’ De grijns verdween niet van haar gezicht en in haar ogen twinkelde iets vals.