Oh boy it's a waterfall [Slen]

Goed, hij was hier eenmaal eerder geweest, kort. Maar dat betekende niet dat het lawaai van de tientallen liters water die omlaag stortten, de gladde rotsen en de rivier nu minder indrukwekkend waren voor de jongen wiens ouders het nooit echt relevant hadden gevonden om hem de natuur te laten zien. Voor hen was Frans belangrijker geweest. Voor Kael de gitaar.
Met een jongensachtige grijns op zijn gezicht kwam Kael dichterbij. Hij was nog net zo verstandig geweest oude kleren aan te trekken, voor het geval dat. Naar de maatstaven van de meesten zag hij er nog steeds keurig uit, maar zelf vond hij het maar niets dat het overhemd dat hij droeg inmiddels iets verwassen was, net als zijn spijkerbroek.
Niet dat hij daar ook nog maar een moment aan dacht hier. Het bulderende geraas van het water had iets imponerends. Eerlijkheid gebood hem te bekennen dat hij ook niet zo'n enorm natuurmens was. Bossen vond hij al snel saai worden. Maar dit soort dingen; rotsen en watervallen, de spectaculaire dingen, daar had hij best oog voor.
Inmiddels was Kael dichtbij genoeg dat er continu kleine spettertjes water zijn kant op kwamen die aangenaam koel waren op zijn huid.
Hij deed zijn schoenen uit - gympen, zijn goede schoenen droeg hij niet als hij de natuur in ging - en zette deze aan de kant. Uit zijn broekzak viste hij een elastiekje, zodat zijn lange haar niet zo ongelooflijk in de weg zou zitten. Hij bukte en rolde zijn broekspijpen een stukje op. Hetzelfde deed hij met de mouwen van zijn overhemd.
Hij stapte op een van de gladde stenen die vlakbij de waterval opstaken uit het vlug stromende, ondiepe water. Hij bleef vol verbazing kijken naar de algen die onder water aan de steen zaten en meebewogen met het water. Hij realiseerde zich weer eens hoe belachelijk stads hij opgegroeid was. Hij grinnikte bij zichzelf en maakte zich klaar om naar de volgende steen te stappen. Die was iets kleiner, maar Kael was, zoals altijd, overtuigd van zichzelf en waagde het erop. Zijn voet gleed weg en voor hij het wist lag hij languit in het koude water. Hij hapte onwillekeurig naar adem toen het ijzige water ineens even overal om hem heen was. Toen echter, schoot hij, al even onwillekeurig, in de lach.

Hij had echt een vreselijk humeur en had zich al vroeg aangekleed om voor het ontbijt al naar buiten te ontsnappen. Hij wist niet echt hoe laat het was, vermits hij te lui was om zijn mobiel uit zijn broekzak te halen, al trilde die continu. Hij had eigenlijk geprobeerd om gewoonweg te ontsnappen aan mensen voordat ze hem zouden zien en vragen waar hij heen ging. Spijtig genoeg kwam er een groepje vervelende jeugd op hem af die aan zijn pull trokken, hem bleven porren, en de grootste van hen, net iets groter als Slen zelf, legde zijn arm om Slen's schouders en greens breed terwijl hij vroeg waar hij heen ging. "Weg van jou," bitchte hij tegen hem, pakte zijn pols losjes en haalde zo de arm van zijn schouders af. Hij liep weg, en wierp nog een lastige blik op de groep, die hem verbaasd naastaarde. Kinderachtig stak de achtienjarige zijn tong uit, maar liep nu echt weg. Zijn telefoon ging nu af, een van die stomme jongens had was zijn geluid aangezet, en een hard liedje schalde uit het ding. Slen duwde op de rode knop, en stak de mobiel terug in zijn zak. Het was toch maar zijn moeder die weer haar excuses aanbieden wou. Bahh, zaagmens, niet wat hij deed was ooit goed. Dan waren zijn punten te slecht, dan was hij te puberaal, dan moest hij 'braver' zijn. God, wat was ze vervelend. Het neerslaande water van de waterval haalde hem uit zijn gedachten, en Slen keek op, naar de imposante waterval die neerkladderde. Het geluid van een lachende persoon deed hem rondkijken, en hij zag een jongen languit in het koude water liggen. Slen's slecht humeur was meteen minder, en grinnikend baande hij zich naar de ander toe. "Is het een beetje leuk ja," vroeg hij grijnzend, en stak zijn hand uit, om de ander recht te helpen.

Kael keek op toen er een jongen met donker haar grinnikend naar hem toe kwam. Met een dankbare grijns pakte hij diens hand aan en kwam hij overeind, terwijl het water aan alle kanten van hem af droop. Zijn overhemd kleefde aan zijn lichaam, zijn jeans leek vier tinten donkerder en de wind was zo toch iets kouder dan hij eerst had geleken, maar Kael kon ermee leven. Dit was waarom hij geen nieuwe kleding aan had. Als dit met zijn favoriete blazer was gebeurd was het lachen hem ernstig snel vergaan. Maar goed, dan had je het ook over een hele mooie blazer.
"Leuk... Avontuurlijk in ieder geval," antwoordde Kael grinnikend, terwijl hij zijn haar wegveegde dat nu in natte slierten aan zijn gezicht plakte. "Ik heb in ieder geval de komende tijd weer genoeg te vertellen op feestjes," voegde hij er opgewekt aan toe. Nu had hij dat meestal wel, zeker zodra de drankspelletjes en genante vragen begonnen, maar toch.
Zijn kleren drupten nog steeds, maar hij was ervan overtuigd dat de zon dat probleem vlot genoeg op zou lossen. Kael was nooit goed geweest in zich druk maken om kleine dingen.
Dit keer was hij het die zijn hand uitstak naar de jongen, maar met een andere intentie dan iemand overeind helpen.
"Ik ben Kael, trouwens," stelde hij zich monter voor. Je kon hem een hoop verwijten, maar manieren had hij best.

De jongen pakte zijn hand aan en Slen hielp hem overeind met nog steeds een grijns op zijn gelaat. Het shirt van de ander plakte aan zijn lichaam en zijn broek was waarschijnlijk niet zo licht als dat hij hoorde te zijn, maar hij leek het niet te interesseren. "Leuk... Avontuurlijk in ieder geval," Hij wreef zijn haar weg, en Slen glimlachte om zijn antwoord. "Ik heb in ieder geval de komende tijd weer genoeg te vertellen op feestjes," Daar moest de zwartharige jongen om grinniken, vermits hij al te goed besefte hoe stoere en lollige verhalen konden inslaan op feestjes. Of je moest het een paar honderd keer vertellen en corrigeren omdat het via via wel minder speciaal is gaan klinken - of juist weer TE speciaal. Hij keek naar de hand die naar hem uitgestoken werd, en Slen nam die glimlachend aan, terwijl hij het gezicht voor hem in zich op nam. De jongen zag er sympathiek uit, misschien even oud ofzo. Zijn bruinige haar omhelsde zijn gezicht zowat, en zijn ogen leken vriendelijk. "Ik ben Kael, trouwens," Slen schudde de hand van Kael. "Slen is de naam, aangenaam Kael,"

+Kort, ik moest door

"Slen is de naam, aangenaam Kael," zei de jongen, Kael's hand schuddend.
"Insgelijks, Slen," zei deze. Hij liet zijn hand zakken en realiseerde zich dat hij nog altijd midden in het water stond.
In een paar stappen stond hij weer op het gras, blij dat hij zijn schoenen daar achter had gelaten. Zijn blik bleef even op de waterval rusten en toen keek hij weer naar de jongen.
"Ook hier om even aan de sleur te ontsnappen?" raadde hij, terwijl hij op een flinke zwerfkei ging zitten. Hij haalde opnieuw een hand door zijn haar, om ook de laatste rebelse plukken hun plaats te wijzen. Het was in ieder geval de ideale locatie om even lekker tot rust te komen, als je het soort mens was dat niet onmiddellijk het water in lazerde. Als je dat wel was was het meer een locatie om nieuwe avonturen op te doen, in zekere zin.

Is okay, ik ben ook niet zo lang van stof vnaaf geloof ik, soz

"Insgelijks, Slen," Na die woorden bewoog Kael zich richting het gras, ol uit het water te stappen. Slen volgde de blik van de ander die zich op de waterval gevestigd had, maar merkte dat hij daarna naar hemzelf keek. Terwijl Kael op een grote kei ging zitten begon hij te praten, en Slen luisterde in stilte. "Ook hier om even aan de sleur te ontsnappen?" Slen had zich op het gras naast de kei gezet, het gras was toch niet te vochtig om lelijke groene vlekken op zijn gescheurde afgedragen broek achter te laten. Slen bromde maar wat, voor hij een echt antwoord gaf. "Ja." gaf hij toe, en keek hoe Kael zijn haar netjes probeerde te krijgen. Met een grijns besefte de zwartharige jongen dat zijn haar in tegenstelling tot Kael een beetje alle richtingen uitstak en zijn eigen leventje leidde. Niet dat hij dat er vond, eigelijk vond hij het wel leuk staan, het zag er in ieder geval anders uit als alle andere haarstijlen. "En om ruzies te ontwijken." Op dat moment schalde het harde deuntje weer door zijn mobiel en Slen graaide die vloekend uit zijn achterzak om de achterkant eraf te schuiven en de batterij eruit te halen. Hij smeet zijn mobiel op een kei in de buurt, en de batterij gooide hij erachterna. Een gekraak was duidelijk te horen, en slen was honderd procent zeker dat zijn mobielscherm gebroken was. Alsof het hem wat uitmaakte, zolang de touch maar werkte. Nu had hij in ieder geval geen last meer van zijn moeder. Natuurlijk hadden zij en zijn vader weer een lange ruzie gehad over elkaar en over hem, waarna moeder'lief' haar zoon de oren af had geroddeld, tot hij zijn mobiel kwaad had afgedrukt. Nu belde ze de hele tijd om sorry te zeggen. Het maakte hem echt niet uit, als ze hem gerust zou laten zou hij pas echt opgelucht zijn. Voordat hij uitleg gaf over wat er zonet gebeurd was -wat ee wellicht raar uit ziet als je niet weet what the hell er aan de hand is- liet hij zijn ogen over de waterval glijden en naar de bomen en struiken rondom. Hey geklater van de waterval was net niet luid genoeg om storend te zijn, dus eigelijk was het een heel aangename plek om te praten en zitten. Slen plaatste zijn revhterduim op zijn rechteroog en zijn andere vingers van zijn rechterhand tegen zijn linkeroog en linkerslaap, waarna hij over zijn ogen wreef. "Ouders." was alles wat hij zei, Kael moest het of maar begrijpen of uitleg vragen over wat hij zonet zei.

Kael kreeg de indruk dat de jongen niet erg happig was op een gesprek over zijn beweegredenen hier te komen. Het gaf niet. Kael zou hypocriet zijn als hij iemand daarop afkeurde. Vaak genoeg had hij met mooie woorden en een charmante lach het gesprek weggestuurd van zichzelf als iemand naar de verkeerde dingen vroeg. Kael manipuleerde niet graag, maar er waren uitzonderingen.
"En om ruzies te ontwijken," zei de jongen uiteindelijk. Kael zweeg even, voor het geval de jongen nog meer zou willen zeggen, maar toen klonk zijn mobiel ineens luid en duidelijk, en voor Kael het wist had de jongen de batterij eruit gehaald, de telefoon weggegooid en de batterij vervolgens aan hetzelfde lot onderworpen. Een geluid dat niet klonk alsof het erg gezond voor het apparaatje kon zijn deed Kael even een gezicht trekken. Hij was zelf toch redelijk voorzichtig met zijn spullen - zijn gitaren in het speciaal. Zijn twee baby's waren het. Een elektrische en een akoestische.
"Ouders." De uiteindelijke woorden van de jongen deden Kael even glimlachen. Het klonk zo ontzettend nuchter en beheerst na die gefrustreerd ogende uitspatting van net. Kael besloot zijn verwondering voor zich te houden.
"Vertel mij wat," zei hij neutraal. Hij keek naar de telefoon en trok licht zijn wenkbrauwen op. "Desondanks, had je ze niet evengoed kunnen ontwijken door hem gewoon uit te zetten?" vroeg hij. "Ik ben geen elektronica-man, maar mijn mannelijke intuïtie zegt me dat trefbal met stenen niet is waar je telefoon voor bedoeld is," voegde hij er met een scheve grijns aan toe.

"Vertel mij wat," Slen zag Kael zijn wenkbrauwen licht optrekken terwijl hij een blik op de mobiel wierp. "Desondanks, had je ze niet evengoed kunnen ontwijken door hem gewoon uit te zetten?" De zwartharige jongeman haalde zijn schouders op, want hij verwachtte nog een vervolg van Kael op die vraag. "Ik ben geen elektronica-man, maar mijn mannelijke intuïtie zegt me dat trefbal met stenen niet is waar je telefoon voor bedoeld is," De scheve grijns van hem deed Slen lachen, maar hij werd al gauw weer 'serieuzer' en keek van zijn mobiel naar Kael. "Natuurlijk had ik h'm kunnen uitzetten, maar zodra ik h'm aanzet op te zien hoe laat het is ofzo, staat er lijk "15 gemiste oproepen en 10 nieuwe berichten". Dus nu kan ik h'm niet gebruiken zolang de batterij er niet in zit, en ik ben niet van plan die er in te steken," Een lach gleed over zijn gezicht en wierp weer een blik op zijn mobiel. "Ik ben ook niet echt een elektronica-man, maar ik ben er wel zeker van dat ik binnenkort een nieuwe mobiel kan gaan kopen," grijnsde Slen. Na die woorden hees hij zich even op en greep de batterij, stak die in zijn broekzak maar liet zijn mobiel liggen, en liep terug naar Kael, zichzelf voornemend om zijn mobiel seffens wel ee te nemen. Het geluid van de waterval viel eigenlijk niet op tot er plots even een stilte viel en je aandacht weer naar het vallende water getrokken werd, willen of niet. Hij stond gewoonweg langs de kei stond waar Kael op zat, maar besloot zich weer te zetten voor de kei, terwijl hij een blik op Kael wierp, en dacht terug aan zijn neutrale "vertel mij wat,". Misschien had hij ook ouders die vaak vervelend deden, of iets anders, hij zou er niet achter vragen in ieder geval, dat was best onbeleefd. Slen krulde zijn tenen tegen de zool van zijn schoenen, terwijl hij een beetje naar een vlieg keek die voorbij vloog.

"Ik ben ook niet echt een elektronica-man, maar ik ben er wel zeker van dat ik binnenkort een nieuwe mobiel kan gaan kopen," ze Slen met een grijns en Kael glimlachte.
"Niet onverstandig," merkte hij droog op, terwijl hij toekeek hoe Slen de batterij pakte en bij zich stak.
De stilte die volgde was niet eens onaangenaam. En dat wilde wat zeggen voor Kael, die het liefst continue sociaal aan het zijn was. Hij hield van aandacht, mensen ontmoeten, met ze praten en nieuwe vrienden maken.
"Man, wist je dat ik echt nog nooit in de buurt van een waterval van deze omvang ben geweest?" zei hij uiteindelijk. Hij grinnikte.
"Toen ik nog thuis woonde was even het bos in al een heel avontuur en daarna riep de grote stad eigenlijk al vrij snel."
En van de grote stad was hij hier terecht gekomen. In zijn tijd hier had hij meer natuur gezien dan in zijn hele jeugd in huize Brown bij elkaar. En dat terwijl hij niet eens zo gek vaak de natuur in trok. Hij was en bleef een stadsmens en was vaker in het dorp te vinden. Er was daar godzijdank een winkel die verkocht wat hij graag droeg, al leken ze daar niet echt gewend aan klanten van zijn leeftijd. Echt trendy waren de overhemden daar ook niet, maar Kael kon iets klassiekers ook wel waarderen. Als hij er maar stijlvol bijliep.
De zon leek wat aan kracht te winnen. Kael besloot zijn overhemd los te knopen en hem in het gras te leggen.
"Droogt hij toch wat sneller," zei hij nuchter. Zijn lichaam was wat aan de bleke kant, ondanks zijn donkere haar en bijna zwarte ogen. Hij had een vrij lichte huid en zonnen deed hij niet zoveel de laatste tijd, hoewel hij er wel enorme van kon genieten om even lekker in het zonnetje te liggen met een goed boek of een tijdschrift. Lui zijn kostte Kael niet zo heel veel moeite.
Verder was hij aardig slank. Niet mager, maar veel dunner hoefde hij niet te worden. Hij vond het wel prima. Hij was dan geen atleet, maar dat was ook te verwachten als je een overmaat aan sport vermeed. Hij was wel iets gespierder dan toen hij hier was gekomen. Het feit dat er hier gymlessen waren scheelde toch.
"Valt me trouwens mee hoe rustig het hier is. Ik had het hier toch drukker verwacht," merkte hij op.

"Niet onverstandig," Slen rolde met zijn ogen, maar negeerde het gevoel om een bot antwoord terug te geven. Kael zei maar wat hij wou, hij was verstandig genoeg om te overleven dus so what?
"Man, wist je dat ik echt nog nooit in de buurt van een waterval van deze omvang ben geweest?" Hij haalde zijn schouders op, en keek naar de grinnikende jongeman. "Toen ik nog thuis woonde was even het bos in al een heel avontuur en daarna riep de grote stad eigenlijk al vrij snel." Wohw, dat kon hij zich niet echt voorstellen. "Jij kwam bijna nooit in een bos?" Hij keek Kael verbaasd aan. Zelf had hij wel veel in bossen en zo rondgelopen, maar hij bleef dan wel volledige dagen daar, of campeerde er, tot hij naar Starshine Academy, dan kwam hij heel af en toe in het bos en hier, bij de waterval. Hij haatte het, hoe weinig hij hier naar natuurlijk prullen kon gaan, maar hij besefte dat hij dat wel kon, als hij tijd zou maken. Hij besefte dat al te goed, maar wist dat hij dat toch nooit zou doen. Slen zag Kael zijn hemd losdoen om te drogen te leggen op het gras. "Droogt hij toch wat sneller," Slen grijnsde, en keek naar het hemd. "Valt me trouwens mee hoe rustig het hier is. Ik had het hier toch drukker verwacht," Opnieuw haalde hij zijn schouders op. "Niet iedereen houdt zoveel van natuur dat ze hier vaak komen, ik weet niet,"

+Excuseer mij voor de laatheid (A)

"Jij kwam bijna nooit in een bos?"
De verbijstering van de jongen deed Kael in de lach schieten. Hij haalde zijn schouders op en grijnsde scheef.
“Wat kan ik zeggen? Opgevoed als rijkeluisjochie en uitgegroeid tot stadsmens, dan krijg je toch het een en ander niet mee, vrees ik.”
Hij veegde een torretje van zijn knie die daar was geland en keek weer op.
Slen reageerde neutraal op Kael’s laatste opmerking en deze knikte even.
“Zou kunnen, al ben ik ook niet zo’n natuurmens, en zelfs ik ben onder de indruk,” zei hij met een kleine grijns. Opnieuw liet hij even zijn blik over het snelstromende water gaan.
“Maar ik kreeg de indruk dat jij dan een stuk meer met de natuur in aanraking bent gekomen dan ik,” zei hij toen, zijn aandacht weer op Slen vestigend. “Woon je een beetje natuurrijk, of zo?” vroeg hij geïnteresseerd.

Sorry voor de geringe lengte. Hoop dat je er toch wat mee kan

PROFILE MAGICIAN

» In The Cave Of The Waterfall
» I Love this waterfall! <3 [Pam]
» [open]This is a waterfall
» The sad sounds coming from the waterfall
» Quiet Waterfall ║ Zaira

Oh boy it's a waterfall [Slen]

Oh boy it's a waterfall [Slen]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen