Met oordopjes in lag Miles rustig te slapen terwijl de zon langzaam op kwam. Avalanche lag zoals gewoonlijk in het bed aan de andere zijde met haar gewoonlijke schattige blikken. Miles had zijn oordoppen zo afgesteld dat ze na een zekere tijd uit zouden gaan en direct op zijn nachtkastje kwamen. En toen de eerste zonnestraal zachtjes door de gordijnen heen kwamen verdwenen zijn oordopjes. De lichte geluiden deden zijn ogen loom openen. Met een ruk kwam hij overeind en keek opzij. Ze lag zoals gewoonlijk vredig te slapen. Even kalmeerde hij en keek glimlachend naar haar. Hij liep naar haar bed in zijn boxer en legde zijn hand op het frame van het bed. Het werd aangenaam warmer waardoor Avalanche nog een tijdje langer door zou slapen dan ze had gepland. Hij grinnikte even.

Met een zwart shirt en blauwe broek liep hij stiekem naar het keukenblok. Hij pakte rustig een dienblad en begon te smeren van een aantal broodjes. Rijkelijk belegd met een hoop sla en andere heerlijke lekkernijen. Hij zweeg even en dacht even na. Hij deed ze netjes in zakjes en de mand die hij de dag er voor netjes had klaar gezet dat al gevuld was met verscheidene drankjes vulde hij nu aan met verse broodjes. Hij pakte nog een zak snoep uit de kastjes die hij had klaar gelegd en hij glimlachte kalm toen hij het ontbijtje klaar had. Een heerlijk broodje met een ei die hij tussendoor er op had gezet. Hij had verschillende beleggen op een schoteltje gelegd om vervolgens een paar heerlijke broodjes. Zwijgzaam knipte hij in zijn vingers en kwam er een vlam in het kleine vaasje dat omhoog kroop in een strakke lijn. Het gaf hier en daar een scherp punt die afgebroken leek. Het vouwde zich open ineen mooie oranje roos. Hij glimlachte kalmpjes en liep toen kalm richting de slaapzalen. Hij opende de deur zachtjes en liep naar de het bed van Avalanche. Hij liep zwijgzaam naar het nachtkasje. Hij legde het dienblad er netjes op neer en boog voorover naar haar gezicht en gaf een klein kusje op haar voorhoofd. ‘Wakker worden, Avalanche.’ Sprak hij met een zachte stem tegen haar om haar wakker te maken. Hij glimlachte kalm toen ze wakker werd en keek haar zachtjes aan. Hij ging op de rand van haar bed zitten en streek een lok uit haar gezicht. Hij keek haar kalm aan toen ze wakker werd en glimlachte kalm. ‘Er is weer een nieuwe dag. Tijd om ons dagje samen te beginnen.’ Sprak hij zachtjes en glimlachte. Hij keek haar kalm aan en wachtte tot ze wakker zou worden. ‘Ik heb ontbijt on bed.’ Sprak hij zacht met vriendelijk stemmetje en gaf haar een warme blik.

Avalanche had vlak voor ze ging slapen alles in verband met het drinken nog in orde gemaakt. Ze had het op een klein tafeltje gezet. Ze had vermoed dat vijf blikjes cola, vijf blikjes Fanta en nog een paar andere drankjes wel genoeg zouden zijn. Ze zouden bovendien toch niet de hele dag bij dat plekje blijven? Ze zouden ’s avonds ook nog moeten eten, maar misschien had Miles daar wel iets voor voorzien, wie weet. Avalanche had werkelijk geen idee waar ze de date zouden houden. Ze was in slaap gevallen. Ze was momenteel verwikkeld in een angstaanjagende droom met enge jongens. Ze zag hun grote ogen, zag hun verlekkerde blikken terwijl hun handen naar haar lichaam gleden, haar te pakken probeerden te krijgen. Ze woelde heen en weer om aan ze te ontsnappen, maar het had geen zin. Net toen één van de jongens zijn hand naar haar borst bewoog, was daar opeens Miles. Hij keek giftig neer op de jongens, waarna hij ze vervolgens één voor één begon uit te schakelen. Zijn blik richtte zich daarna bezorgd op haar en Avalanche had zin om in zijn armen te duiken. Voordat ze dat kon doen kwam hij al op haar af. Hij legde zijn armen beschermend rond haar rug en drukte haar zo dichter tegen zich aan. Met zijn andere hand streelde hij teder een lok achter haar oor. Daarna boog hij zich voorover, zijn lippen kwamen steeds dichterbij en Avalanche duwde zich op de toppen van haar tenen om vervolgens haar perzikzachte lippen tegen de zijne te duwen en.. ’Wakker worden, Avalanche.’ Miles gezicht vervaagde, wat Avalanche best jammer vond. De droom sloeg langzaam om naar werkelijkheid en vermoeid opende Avalanche haar ogen, terwijl de rest van de heerlijke beelden van de droom uit haar gedachten gleden. Een wazige glimlach verscheen rond haar lippen toen ze Miles zag. Ze rook ook iets. Het rook naar lekker eten. Avalanche bleef zo stil mogelijk liggen om Miles niet weg te jagen. Een glimlach gleed ongecontroleerd rond haar lippen toen ze hoorde hoe hij zijn woorden uitsprak. Ze zouden hun dag samen beginnen. Dat was waar. Deze keer zou hun dag pas echt samen beginnen. Avalanche had er zo’n zin in! Ze wilde niet te enthousiast over komen en keek verbaasd opzij toen ze Miles hoorde zeggen dat hij ontbijt op bed had. ‘Oh,’ bracht ze vervolgens verbijsterd uit.

‘Miles, wat lief,’ bracht ze zachtjes uit toen ze zag wat hij voor haar had gemaakt. Haar grote hazelnootbruine ogen keken hem haast liefdevol aan, ook al deed ze dit vrijwel onbewust. Ze duwde zich op haar ellebogen naar boven en plantte een zachte kus op zijn wang, waardoor ze een tikkeltje verlegen werd. Het leek wel routine geworden om elkaar een kus op de wang te geven. Ze voelde zich er absoluut niet ongemakkelijk of ongelukkig bij, maar het maakte haar wel een beetje verlegen. Een lichte blos was dan ook rond haar perzikzachte wangen verschenen. ‘Wauw,’ zei ze, terwijl ze gebiologeerd naar de vaas met de roos keek. ‘Dat moet je me echt leren. Als ik jouw kunsten met de mijne vergelijk, ben ik echt nog een beginnertje.’ Ze moest lachen en keek hem bewonderingwaardig aan. Ze zorgde dat ze goed ging zitten op het bed en liet haar rug tegen de muur leunen. Ze moest blozen toen flarden van de droom weer in haar hoofd kwamen. Zou ze het Miles vertellen? Hmm, misschien straks, ze wilde nu niet de sfeer verpesten. Dadelijk zou hij zich ongemakkelijk voelen. Ze liet haar hand voorzichtig naar het broodje met het eitje er op gaan, pakte deze vast en at een stukje er van. ‘Lekker,’ mompelde ze. Ze keek hem vervolgens glimlachend aan, waarna ze het broodje verder op begon te eten. ‘Miiiiiles?’ vroeg ze, met heel veel nadruk. Ondertussen had ze haar grote hazelnootbruine ogen opgezet en keek ze met een klein pruillipje naar hem. ‘Mag ik weten waar we naartoe gaan?’ Als een klein kindje had ze haar stem naar heel zacht verlaagt. Om het effect te vergroten was ze inmiddels op haar knieën gaan zitten, was ze dichter naar hem toe gekropen en zorgde ze dat ze met haar gezicht vlak voor het zijne hing, waarna ze hem zo lief mogelijk aankeek. ‘Please?’ piepte ze vervolgens er nog bij. Ze had dit altijd bij haar grote broer gedaan. Die gaf meestal wel toe, maar soms moest hij om haar acties lachen en dan zei hij juist helemaal niets. Ze was benieuwd of het bij Miles wél zou werken.

Met het dienblad waarop de roos licht leek te gloeien liep hij kalm de kamer binnen. Hij legde het voorzichtig neer op haar nachtkastje dat hij netjes van te voren wat opgeruimd had. Hij liep zwijgzaam naar de deur en sloot deze zachtjes terwijl hij zijn shirt wat goed deed en toen boven haar hing om haar rustig een kusje op haar hoofd te geven en haar met een warme stem de nieuwe dag te laten begroeten. Hij ging rustig zitten op de rand van het bed. Hij had een standaard zwart shirt aan met daaronder een blauwe spijkerbroek. Onder zijn broek had hij een zwembroek aangetrokken en deze was niet zichtbaar voor iemand. Hij glimlachte kalm toen hij zei dat hij haar een ontbijt op bed had bezorgd. Dit gevoel dat hij sinds gisteren had was zo apart dat hij het niet kon plaatsen. Het liet hem letterlijk zingen van genot. Ineens kreeg hij een helder moment en dacht na. Zou hij laten zien waar hij aan werkte toen hij jong was? Hij dacht even diep na. Hij had haar nog niets laten zien over zijn creatieve kant. Zwijgzaam keek hij naar de koffer die onder zijn bed was geschoven. Het was een nette koffer met een cijfercode. Ze had het nooit kunnen openen en daardoor had hij het al die tijd verborgen kunnen houden. Hij zweeg even en dacht na waar hij het gelaten had. Zijn hand ging nadenkend naar zijn kin terwijl hij even bedenkelijk keek. Ineens keek hij op toen ze het lief vond. Een klein glimlachje kwam op zijn gelaat en hij keek haar met eenzelfde blik aan. Ze keken elkaar even in de ogen en hij stond toen op. ‘Geniet van je ontbijt.’ Sprak hij met een kalme stem en knipoogde en liep toen naar de wandkast die hij voor de helft aan haar had gegeven. Hij opende zijn zijde en keek even bedenkelijk. ‘Als het goed is moet je hier liggen.’ Sprak hij tegen zichzelf toen hij nadacht. Hij stak zijn hand er in en duwde de kleding wat opzij en pakte een rol er achter. Hij haalde het tevoorschijn en maakte het slotje wat los en rolde hem deels uit. Hij glimlachte. Deze rol was wat hij zocht en hij rolde hem netjes weer op en klikte hem weer dicht. Vervolgens draaide hij een van de uiteinden los. Hij ving een vierkantig doosje op dat er uit rolde en glimlachte. ‘Alles is er nog.’ Sprak hij zachtjes terwijl hij naar de mand liep en de rol met al zijn hebben en houden er netjes in legde. Hij liep naar zijn bed en wreef er over met zijn ogen gesloten. Hij liep naar zijn deel van de kast en haalde eenzelfde kubusje uit een doosje. Het enige verschil was dat het geen vlammetje in zich had en dat had de andere wel gehad. Het was een paars vlammetje geweest dat in het kubusje opgesloten zat. Miles had het lege doosje en pakte zijn koffer en legde het er in het midden op. Hij mompelde een paar cryptische woorden en ineens verscheen er een vlammetje in. Miles glimlachte en pakte het kubusje op en deed deze in zijn jaszak. Hij keek op op het moment dat ze zijn naam langer uitsprak. De toon gaf aan dat ze zou gaan zeuren naar de verassing die hij had en hij grinnikte even zachtjes. ‘Wel.’ Sprak hij kalm. ‘De dame kan geen geduld opbrengen voor de verassing van de heer.’ Was zijn woorden speels. Hij liep naar haar toe en boog zijn hoofd langs die van haar. ‘Het is een bijzonder plaatsje bij de waterval, waar amper iemand van af weet.’ Sprak hij zachtjes tegen haar. Hij glimlachte en gaf haar een teder kusje op haar wang. Hij grinnikte. ‘Kleed jezelf maar snel om, want dan kunnen we er naar toe gaan. Ik vermoed dat we voldoende kunnen doen om een leuk dagje met ons tweetjes er van te maken’ sprak hij met een glimlachje. Hij streek een lok achter haar oren en liep naar de deur om netjes haar de privacy te geven waar ze recht op had. Ze moest immers haar zwemkleding nog aantrekken en wat kleding die er overheen kon. Terwijl hij buiten met zijn rug tegen de muur leunde pakte hij het kubusje uit zijn broekzak en staarde er even naar. ‘Mam..’ sprak zijn stem licht hees en onhoorbaar. ‘Zou ze net als pap reageren?’ vroeg hij zachtjes en sloot zijn ogen terwijl hij met een licht worpje hem een paar centimeter opgooide en het kubusje opving. Hij gaf wat druk er op en sloot zijn ogen terwijl hij zijn kaken op elkaar beet. Hij voelde de woede weer opborrelen als hij dacht aan de dag dat zijn vader geboeid en geforceerd de politiekoets in werd geduwd. Hij had hem aangevallen en was ruw weggetrokken door een paar agenten. Hij haalde even diep adem en na een kwartier gewacht te hebben was hij weer wat gekalmeerd. Het was alsof zijn moeder van boven had toegekeken en hem rust in had gesproken. Hij duwde zich van de muur af en deed het kubusje weer in zijn broekzak. Hij klopte een paar keer op de deur. ‘Ava?’ sprak hij zijn naam korter dan hij normaal deed. Het gaf aan dat hij dichter bij haar stond dan wie dan ook. ‘Hoe ver ben je?’ vroeg hij toen zachtjes en glimlachte voor hij de deur zou openen.

Avalanche had hoopvol naar Miles gekeken en gehoopt dat haar trucje zou lukken. Toen hij begon te praten, wilde ze zichzelf een klopje op haar schouder geven. Ze had het voor elkaar gekregen. Ook al had hij net precies gezegd waar ze gingen zitten, hij had al wel verklapt dat hij een geheim plaatsje bij de waterval zou zijn. Ze voelde haar hart sneller kloppen bij het idee dat ze alleen zouden zijn. Niet van angst, maar van opwinding. Ze had zin in dit afspraakje, zin om samen met hem alleen te zijn en om van elkaar te genieten. Ze voelde haar wangen rood worden bij dat idee. Ze beet op haar onderlip en kroop weer terug in bed, waarna ze haar broodje verder op at. Het broodje was heerlijk. Miles mocht wel vaker voor haar ontbijt op bed brengen! Ze giechelde een beetje. Ze sloeg haar hand voor haar mond en keek naar Miles, maar die leek het nauwelijks gehoord te hebben. Het kusje op haar wang kwam onverwachts en verbaasd keek ze naar Miles, na een luttele seconde haar ogen even genietend gesloten te hebben. Ze voelde een hoop adrenaline door haar aderen schieten en ze keek hem haast liefdevol aan. Haar wang brandde dankzij het kusje, maar het brandde niet op een onaangename manier en Avalanche hoopte dat Miles haar nog veel kusjes zou geven. Ze was er eigenlijk al een beetje aan gewend beginnen te raken. Zij had hem ook veel kusjes gegeven. Ze moest weer denken aan haar droom en werd rood. Ze hoorde hoe Miles wegging en besefte dat ze zich om moest kleden. Ze trok haar t-shirt uit en bekeek zichzelf bekritiserend in de spiegel. Ze had niet echt heel erg grote borsten, maar het kon er nog wel mee door. Ze waren ook zeker niet al te klein. Ze waren gewoon goed. Ze hadden op zijn minst een aanzet, dat was al wat. Avalanche werd rood om haar eigen gedachten. Alsof Miles haar een cijfer zou geven! Snel begon ze zich om te kleden. Ze had maar één bikini en dat was diegene die ze in Oak's Field had gekocht. Het had zo'n schattige panterprint. Avalanche had het echt niet kunnen laten liggen. Het broekje had aan de zijkant drie zwarte touwtjes, die zowel de voorkant als de achterkant van het broekje bij elkaar hield. Ze keurde zichzelf nog één keer in de spiegel voor ze een lange jurk aantrok. Ja, ze zag er goed uit.

Avalanche hoorde haar naam en keek nog gauw in de spiegel. Ze had een zwarte jurk aangetrokken, dus het zou niet doorschijnend zijn mocht haar jurkje nat worden. Ze hoopte echter dat ze haar jurk uit zou hebben voor ze in het water zou belanden. Ze draaide zich om, maakte een sprintje naar de deur en opende deze. Ze keek hem recht in zijn ogen aan, een tikkeltje verlegen om het feit dat ze een jurkje droeg. 'Alleen mijn ballerina's nog, wacht even!' zei ze gehaast. Ze kamde haar rommelige haar gauw goed, trok haar ballerina's aan en nam vervolgens al de blikjes in haar armen. 'Koud, koud, koud!' riep ze uit, waarna ze naar Miles liep en opgelucht zuchtte toen al de blikjes in de mand kon doen die hij droeg. Ze keek verlegen naar beneden om te zien of haar jurk nog goed zat en keek toen blozend naar Miles. Ze wilde niet het verkeerde idee opwekken als ze haar panterprint bikini zou showen. Aan de andere kant wist ze ook wel dat Miles niet op die dingen uit was en dat hij haar heus niet raar ging aankijken. Hij zou het misschien zelfs.. best sexy vinden. Ze voelde zich weer enorm rood worden bij dat idee en keek gauw de andere kant op zodat hij niet zou merken dat ze weer verlegen werd. Avalanche ging instinctief dichter bij Miles lopen toen ze een paar jongens passeerden. Deze keken haar echter hoogstens heel even vriendelijk aan en liepen dan weer verder. Avalanche haalde opgelucht adem en draaide haar hoofd daarna naar Miles. 'Sorry,' zei ze verlegen. 'Ik denk dat ik nog steeds een beetje last heb van wat er gebeurd is. Ik zal er zo snel mogelijk overheen moeten komen, nu lijk ik net een bang konijn.' Ze grinnikte even. 'Wat van te voren ook al was, maar goed.' Ze lachte, waarna ze genietend haar ballerina's uittrapte toen ze het zachte gras onder haar voeten voelde. 'Koud,' mompelde ze, aangezien het immers nog altijd een paar graden kouder in de ochtend was. Ze keek om zich heen en hoorde het geluid van de waterval al naderen. Ze moest zich inhouden om niet als een opgewekt klein kind het uit te roepen van plezier en daarna opgewonden heen en weer te springen. Nee, dit was een date, ze moest zich netjes gedragen. 'Ohhhh,' kon ze toch niet laten en haar hazelnootbruine ogen werden groter. 'Wat mooi! Nu ben ik nieuwsgierig naar hoe jouw plekje er uit gaat zien!'

Klikje voor bikini, want ik ben slecht in uitleggen (a)

OOC: Die laatste zin is zo fout XD

Miles had inderdaad haar wat meer informatie gegeven. Maar ze dacht een overwinning te hebben terwijl ze juist in zijn tactiek was getrokken. Hij had bewust de waterval gezegd zodat ze niet verder zou zeuren. Hij had alleen niet verwacht dat ze juist na die informatie al zelfvoldaan was over wat ze wist. Soms was het meisje dat voor hem zat nog een tikkeltje naïef maar hij vond het niet vervelend. Zwijgzaam gaf hij haar een kusje op haar voorhoofd die hij terug kreeg van haar. Zijn ogen gingen naar haar toe voor een kort moment en liep toen de kamer met een kalme pas uit. Wat er van binnen afspeelde kon hij niet raden. Hij was er allerminst mee bezig. Zijn gedachten waren afgedwaald naar zijn projectje dat hij nooit echt heeft af kunnen maken. Sinds zijn vader was opgepakt had hij het tekenen verborgen gehouden. Durfde het niet te openbaren en dat was iets waar ook nu hij last van had. Hoe zou Avalanche reageren als ze er achter kwam? Hij moest er niet over twijfelen. Ze zou hem vast accepteren zoals hij was, toch?
Na een tijdje te hebben gepiekerd wist hij zijn moed bijeen te rapen op de deur te kloppen. Hij vroeg naar haar naam en ze deed de deur open. Zijn ogen kregen een vertederende blik in zijn ogen. Ze leek soms zo jong en kinderlijk. Naiëf en gemakkelijk te beïnvloeden als je haar niet kende. Het zwarte jurkje deed zijn gelaat zacht glimlachen. Ze zag er zo verdomd vrouwelijk uit in het strakke zwarte jurkje. Volwassen zou je bijna overvallen. Hoe jong ze er ook uit zag, ze leek ineens veel zelfstandiger en zekerder. Het was dat ze licht bloosde en verlegen reageerde die het weg haalde. Zou ze verliefd in zijn ogen hebben gekeken en minder verlegen reageren had ze zonder twijfel tientallen kerels meer aan haar voeten liggen. Ze was zo prachtig op haar eigen manier en veel kerels konden blind staren op dikke borsten en kontjes die prominent aanwezig waren. Miles kon er van walgen van dat gedrag. Waar kerels al wijzend staarde en floten bij een lunch tijdens werktijden keek hij koppig naar een bouwterrein verderop waar de stalle constructies hem af deden leiden van het walgelijke mannelijk gedrag van collega’s.
Zwijgzaam opende hij snel de mand toen ze de koude blikjes oppakte en hij kon het gewicht zonder moeite dragen. Hij keek even opzij naar Avalanche en liep toen met haar naast hem het schoolterrein op. Het zonnetje deed hem even zijn ogen toespitsen omdat haar zonnestralen zo fel de aarde benaderde. Hij zag hoe ze haar ballerina’s uit trapte en liep zwijgzaam naast haar. Op het moment dat ze wat vooruit rende en zo opgewekt reageerde op de waterval en zijn aanzien deed hij grinniken. Hij liep zwijgzaam naar haar toe en pakte haar hand. ‘Kom, ik ga je iets laten zien. Hij liep zwijgzaam achter de waterval langs waar een grot was waar een 7tal standbeelden stonden. De bron val alle magie waren deze zeven oprichters om ze zo te noemen. Miles liep naar de vuurmagiër die er stond en glimlachte. Hij wenkte Avalanche hem te volgen en hoopte dat ze dat zonder angst deed. Achter het standbeeld was een wat nauwere gang die je toch verdraaid gemakkelijk kon bewandelen maar zo moeilijk zag er achter. Eenmaal toen de gang wijder werd kwamen ze in een grot die je niet zomaar vond. Het had een opening er boven en de warme zonnestralen kwamen er binnen en daardoor was de helft in staat gewoon gras te zijn. Miles glimlachte toen zijn kleed dat hij al klaar had gelegd er nog lag en hij grinnikte even. Een stukje later keek hij de andere richting in. Een stuk lichtgevend mos verlichtte een stomende bron water wat ongetwijfeld een warm water bron was. Miles had echt een speciaal plekje gevonden die zoveel contrasteerde. Het romantische fluorisente mos met warme waterbron. Met tegenover een zonnige rustig plekje waar je in het gras kan liggen. Het gat in de bovenkant van de grot zorgde voor de mogelijkheid in deze twee biotopen en Miles wist dat hier nooit echt iemand kwam. Hij keek gelijk opzij om te zien wat Avalanche er van vond. Gezien ze van de waterval gecharmeerd was wist ze dit vast wel te waarderen.

Avalanche had zin om een gat in de lucht te springen. Ze liep met een knappe jongen naar de waterval toe, had vandaag een date met hem en het zou ook nog eens perfect worden. Ze wilde echter dat ze een beetje minder kinderachtig zou zijn. Ze zou zich volwassen kunnen gedragen als ze kon, maar een deel van haar was ook nog steeds zo kinderlijk. Ze was veel te veel geconfronteerd met de pijnlijke dood van haar moeder en had hierdoor haar gevoelens weggedrukt. Waar ze eigenlijk volwassener had moeten zijn, compenseerde ze het nu met haar kinderlijke gedrag. Ze wist als ze volwassen was en zich in serieuze gesprekken waagde dat de kans dat ze over haar moeder moest praten groot was. Ze wilde geen serieuze gesprekken hebben over haar moeder, wilde de tranen niet terug in haar ogen voelen springen en wilde gewoon genieten van het leven. Dat was alleen nogal moeilijk als haar moeder er niet meer was. Haar vader en haar broer compenseerden het grootste deel van het verlies, maar het was nog steeds zwaar. Ze wist dat ze in een bijvak in haar tas nog steeds een foto van haar moeder had liggen, maar ze durfde hem niet tevoorschijn te halen. Avalanche werd uit haar gedachten gerukt toen Miles haar hand vastpakte. Een warme gloed ging direct met de aanraking door haar heen, wat weer invloed had op haar wangen. Deze kleurden onmiddellijk en Avalanche keek naar Miles. 'Standbeelden?' mompelde ze. Ze keek naar de zeven standbeelden en opeens begon haar iets te dagen. Vertegenwoordigde elk soort standbeeld niet een soort kracht? Ze kon het nog altijd aan Miles vragen als ze wilde, maar ze wilde dit moment absoluut niet verpesten. Ze richtte haar blik op hem en ging voorzichtig achter hem aan, langs het standbeeld door. Ze kreeg een claustrofobisch gevoel toen ze de nauwere gang doorliepen. Ze hield Miles' hand goed vast zodat ze zeker niet zou verdwalen. De plek achter het nauwe gangetje deed haar mond letterlijk openvallen. Ze liet van verbazing zelfs Miles' hand los. Haar grote hazelnootbruine ogen keken om zich heen. Dit was werkelijk de mooiste plek die ze ooit had gezien. Het was op zijn eigen speciale manier ook best wel romantisch. Wist Miles dat het dit effect zou geven en was het zijn bedoeling? Het kon eigenlijk ook niet anders. Ze keek hem met een vertederde blik aan.

'Oh Miles,' fluisterde ze, terwijl ze haar ogen nog eens de plek liet bezichtigen, 'het is zo mooi hier!' De warm waterbron trok haar aandacht. Daar wilde ze wel in gaan zitten. Dan zou ze echter wel haar jurkje uit moeten doen. Ze dacht weer aan Miles' reactie toen ze in het jurkje voor hem verscheen. Hij had totaal niet verafschuwd gekeken. Haar wangen werden rood toen er een vraag op kwam. Ze kon hem ook niet plagerig stellen, daar was ze veel te verlegen voor en de vraag was daar ook een tikkeltje te serieus voor. 'Is het romantische effect van te voren bedacht?' Haar wangen werden terug rood, maar haar ogen bleven dapper naar de zijne kijken. 'Want als dat zo is...' Er kwam een brede glimlach rond haar lippen hangen. '... dan vind ik dat geweldig.' Ze boog zich voorover en drukte een kus op zijn wang, dichtbij zijn mondhoek. Ze bloosde lichtelijk en keek naar de warm waterbron en dan naar het eten. Wat zou Miles eerst willen doen? Eerst eten en dan rustig in de warm waterbron gaan? Ze keek hem vragend aan .'Zullen we eerst eten en dan in de warm waterbron gaan?' Ze begon te lachen. 'Dat lijkt me misschien wel de meest logische volgorde. Of niet?' Ze moest weer lachen en deze keer was er geen verlegenheid te bespeuren. De kuiltjes in haar wangen werden goed zichtbaar en haar hazelnootbruine ogen straalden. Haar hart bonkte hard terwijl zijn naar hem keek. Ze kwam voorzichtig een stap dichterbij. Omdat ze haar handen een beetje had opgestoken toen ze lachte leunden deze tegen zijn borstkas. Avalanche week ze echter niet van zijn borstkas af en bleef hem diep in zijn ogen aankijken, wachtend op zijn antwoord. Ze wist zelf ook niet waar ze de kracht vandaan haalde om hem zo aan te raken, maar ze hoopte dat hij het niet erg vond. Ze hadden eerder in een omhelzing gestaan. Toch redelijk dan. Oké, ze hadden nooit echt zo gestaan, maar Avalanche had het gevoel dat Miles dezelfde gevoelens had als zij. En zou het erg zijn om die te delen? Ze dacht van niet.

Miles keek haar aan met een kalme blik en haar reactie was kinderlijker dan hij had ingeschat. Erg vond hij het echter niet. Waarom zou hij? Hij vond de onbezorgdheid die ze had een behoorlijke geruststelling. Ze vertrouwde hem en voelde geen zorgen. Terwijl hij rustig achter haar aan liep had hij een warme glimlach op zijn gelaat. Hij keek haar even glimlachend aan. Hij had echter veel meer werk verricht dan dat ze dacht dat hij had. Miles was de enige die dit plekje kende, omdat het feitelijk niet bestond. Het was een nauwe gang die over ging in een grote kamer, maar met wat magie kon Miles veel meer bereiken. Hij liep met de mand naar de het met gras begroeide deel en hij zette hem daar neer. Hij rekte zich uit en ineens stond Avalanche voor hem en stelde hem een directe vraag. Miles adem stokte even in zijn keel en hij zocht even een punt in de ruimte om zijn ogen op te richten. Had ze hem door gehad? Was het zo te doorzien dat dit allemaal maar magie was. Hij dacht even kort na, maar kwam tot de conclusie dat Avalanche met haar naïeve aard niet eens kon doorzien dat dit in feite niet echt was. Miles grinnikte even kort om aan te geven dat hij wel iets had bijgedragen. ‘Ja, eerlijk gezegd is het een beetje bedacht.’ Sprak hij met schuld bekennende stem. Haar reactie toverde een blos op zijn wangen en hij keek even met een en glimlach weg. ‘Het is tegen de middag, dus laten we eerst wat lunchen.’ Sprak hij. ‘Daarbij kan ik je gelijk vertellen wat het geheim is achter de romantiek op deze locatie.’ Sprak hij zachtjes terwijl hij de mand opende en een mooi kleed uitgooide alsof het niets was. Hij legde het recht met de mand ergens op een hoek en ging rustig zitten. Zwijgzaam wachtte hij tot dat Avalanche ook was gaan zitten en hij ritste zijn vest wat losser. Zonder iets aan te kondigen haalde hij een opgerold papiertje tevoorschijn en keek even naar het witte vel dat met een rood lint was vastgebonden. Hij twijfelde even of hij het aan haar moest geven. Echter duurde het niet lang of hij overhandigde het aan haar. Zonder iets te zeggen liet hij het haar openen. Op het papier stond de exacte omgeving die ze nu in zaten. Avalanche in een zwart jurkje met Miles met dezelfde kleding. Daarnaast was de warm waterbron met de lichtblauwe gloed er op te vinden. Het was de exacte omgeving zoals hij nu was en met een klein glimlachje keek hij naar haar. ‘Volgende keer het jurkje wat minder opvallend neerleggen.’ Fluisterde hij als doel op het feit dat hij het jurkje goed had gegokt.
Hij glimlachte en hoopte dat ze positief reageerde op de tekening. Vervolgens ging zijn hand naar zijn binnenzak en haalde een van de dobbelsteen achtige kubusjes er uit. Hij stopte het in zijn broekzak want hij vermoedde dat hij meer moest gaan laten zien. ‘In feite is de tekening in de werkelijkheid gebracht.’ Sprak hij met een zachte stem als toelichting. Hij pakte een tekenblok en in zijn hand verscheen een potlood uit een vlam. Met snelle scannende lijnen schoot het over het papier en voor men het wist stond er een prachtige witte duif er op. Miles sloot zijn ogen en de lijnen gloeide met een roze gloed op, zoals zijn vlammen dat altijd deden. Het papier bolde op en de tekening stond als levensechte duif ineens op het papier, met de tekening er onder nog in takt. Miles keek glimlachend naar de duif die omhoog vloog naar de gat in de grot. Miles wist dat als hij uit het zicht was de duif niet lang zou leven, het is en bleef een tekening en de regen zou het doen vergaan. Echter wist en hoefde Avalanche dat niet te weten. Miles was nog steeds aan het oefenen om zijn tekeningen permanent te houden, maar miste naar eigen zeggen een schakel waar hij zijn vinger niet op kon leggen. Even keek hij schichtig naar Avalanche. Een beeld van zijn vader was in zijn beeld gekomen die pissig werd als hij tekende. Hij hoopte maar dat zei het wel leuk zou vinden.

Avalanche voelde zich opgelucht toen ze niet als stom werd bestempeld door Miles. Oké, als dat al zo was zou hij dat natuurlijk niet letterlijk tegen haar zeggen, maar ze zou het vast wel van zijn gezicht kunnen raden. Nu zag ze echter niks dat er op wees dat hij wat ze zei stom vond. Het gaf haar het gevoel dat ze weer een beetje meer door hem geaccepteerd werd, wat een heel erg gelukkig gevoel in haar buik liet verspreiden. Haar hart begon opgewonden sneller te kloppen toen ze naast hem ging zitten. Zijn geur drong haar neusgaten binnen en Avalanche probeerde om zo veel mogelijk van die geur in zich op te nemen en bij zich te houden. Zijn geur liet haar hart wonderbaarlijk genoeg sneller kloppen. Avalanche deed er geen moeite voor om zich er verlegen over te voelen. Ze was inmiddels al wel aan het gevoel gewend. Ze wist dat zij en Miles een speciale band hadden en dat deze date echt een romantisch effect moest hebben. Ze had ook wel door dat ze meer dan vriendschap voor hem voelde, ook al voelden de nieuwe gevoelens best vreemd aan. Maar ze waren fijn en daar draaide het immers om, toch? Ze keek opzij toen ze opeens een soort perkament met rood lint haar aangereikt werd. Ze pakte het verbaasd aan en deed het nieuwsgierig open. Het duurde heel even voordat ze besefte wat er getekend was. Pas toen Miles over de jurk begon zag ze het. Het was de omgeving waarin ze zaten. Op het kleed waren zij en Miles duidelijk herkenbaar. De warmwaterbron herkende ze ook op de tekening. 'Wauw, echt?' reageerde ze op Miles' toelichting. Het was een ongeloofwaardige vraag geweest en Avalanche keek opzij om te zien of Miles serieus was. Ze zag dat hij druk aan het tekenen was en besloot om hem even te laten tekenen, waarna ze nog eens naar de tekening keek. Alles aan de tekening klopte met wat de omgeving haar liet zien. Ze zag dat Miles duidelijk talent had in tekenen en een grote glimlach verscheen rond haar lippen. Ze keek hoe plotseling een duif tevoorschijn kwam en besefte dat het weer een creatie van Miles moest zijn die tot leven werd gebracht. Met grote hazelnootbruine ogen keek het meisje toe hoe de duif in de lucht vloog. 'Oh, Miles,' zei ze vervolgens zachtjes terwijl er tranen in haar ogen verschenen.

De eerste tranen gingen over haar wangen en Avalanche hield de tekening weg zodat ze de tekening niet zouden ruïneren. Wacht, waarom huilde ze nu? Ze had er eigenlijk wel twee redenen voor. Ten eerste vond ze dat de tekening echt mooi was, evenals de omgeving. En op de een of andere manier was de tweede reden dat de wegvliegende duif haar aan haar moeder deed denken. Hoe ze vrij als een vogel naar de hemel ging na de overdosis van pillen, hoe ze misschien een beter leven zou hebben daar boven. 'Neem me niet kwalijk,' snikte ze, waarna ze met haar vinger langs haar wang wreef. Ze wist dat ze niet bang hoefde te zijn om haar emotie bij Miles te tonen en keek hem daarom ook recht in zijn gezicht aan. 'Ik vind je tekening gewoon zo prachtig,' fluisterde ze tegen hem. 'En het is ongelooflijk cool dat je zoiets in werkelijkheid kan brengen!' Ze lachte nu al wat opgewekter naar hem. Plotseling zag ze aan zijn blik dat hij ergens mee zat. Ze zag dat hij nogal schichtig keek. Ze legde de tekening voorzichtig, alsof het van breekbaar porselein was, naast zich en kroop naar hem toe. 'Miles,' zei ze zachtjes, waarna ze haar hand op zijn wang legde en hem diep in zijn ogen aan keek. De rode gloed in zijn ogen die als vlammen leek te flikkeren liet haar hart nog een paar keer sneller slaan. Haar vingers wreven ritmisch over zijn erg zachte wang, haar ogen waren gefocust op hem. 'Wat is er?' vroeg ze vervolgens zachtjes. 'Je blik geeft me het gevoel alsof ik je elk moment iets kan aan doen, alsof ik slecht zou kunnen reageren.' Haar wenkbrauwen fronsten zich verbaasd en ze kon zich ook even niet meer concentreren op haar eigen verdriet. Alle bezorgdheid ging nu naar Miles toe. Instinctief was ze dichter naar hem toe gekropen en had nu haar beide handen om zijn wangen liggen. Ze streelde langs zijn wangen en langs zijn voorhoofd, streek teder wat lokken weg die steeds weer bijna voor zijn ogen vielen en beet zachtjes op haar onderlip. Haar lichaam maakte bijna contact met de zijne. Avalanche was echter zo geconcentreerd op Miles dat ze zich zelfs daar niet meer om bekommerde. Al haar zorgen gingen nu alleen maar naar Miles toe, wachtend op zijn antwoord.

Miles reikte haar het perkament met rode lint voorzichtig aan en gaf haar het duidelijke beeld dat hij tot leven had gewekt hier. Het zou na vandaag tevens niet meer bestaan. Dan was het gewoon een kale grot die dampend en muffig oogde. Miles keek haar nog even kalm aan toen hij zijn tekening inzette en liet zien wat hij kon doen. Door middel van magie kwam zijn tekening tot leven en Miles keek even schichtig op zij toen het weg was. Hij legde vluchtig zijn tekenblok en potlood weg en keek weg van Avalanche. Haar zachte hand deed hem een beeld van zijn moeder tot leven wekken en zijn ogen sloten zich toen ze zijn hoofd naar hem toe draaide om hem te verplichten haar aan te kijken. Hij opende voorzichtig zijn ogen die vluchtig opzij schoten om haar niet te direct aan te kijken. Hij keek haar even recht aan toen ze zei dat het leek alsof hij iets fout deed. Zijn mond ging even open maar een zacht geluid gaf aan dat hij even zijn woorden kwijt was. ‘Ik…’ sprak hij zacht en voelde hoe ze dichterbij kwam. Hij keek even naar alle details op haar gezicht en trok haar toen in een warme omhelzing om wederom haar blik te ontwijken. ‘Mijn vader sloeg me altijd wanneer ik maar aan het potlood dacht. Ik moest mezelf inzetten voor de studie waarvoor ik was ingekocht. Ik zat op een rijke luis schooltje ergens op Razen.’ Sprak hij zachtjes. ‘Tekenen was een vorm van afleiding en daarom deed ik het altijd stiekem.’ Sprak hij zachtjes. ‘Er voor uitkomen voelt alsof ik een zonde bega..’ sprak hij met een zachte stem die kort oversloeg. Hij haalde even sneller adem maar verstevigde zijn grip en sloot zijn ogen en kalmeerde vrijwel direct. Hij focuste zich op haar zoete lucht die ze had en hij voelde de kalmte over hem heen spoelen. ‘Mijn moeder overleed op jonge leeftijd en ze had eenzelfde creatieve zijde als mij. Echter werd de mishandelingen na haar dood erger.’ Sprak hij zachtjes. ‘Mijn vader zit nu achter slot en grendel. Wegens…..moord..’ sprak hij zachtjes en keek toen zuchtend weg. Hij keek toen weer naar Avalanche en glimlachte zachtjes terwijl hij haar in haar ogen keek. De twee hadden nog nooit zo dichtbij gezeten, en nog nooit zo intens in elkaar ogen gekeken als nu. Helemaal nu hij haar verhaal had verteld.

Het idee dat hij haar blik probeerde te ontwijken deed haar pijn, maar maakte haar des te meer nieuwsgierig naar de reden waarom hij dit deed. Ze probeerde echter om niet al te nieuwsgierig over te komen. Ze wist dat ze met haar nieuwsgierigheid zijn gevoelens kon krenken en besloot daarom ook maar om gewoon zijn blik te blijven vangen zoals ze daarnet al deed. Ze had haar handen ondertussen een beetje steviger op zijn kaken gelegd en probeerde hem nogmaals te dwingen om haar aan te kijken, maar opeens werd ze in een omhelzing getrokken. Avalanche moest gauw haar handen wegtrekken zodat ze niet met haar nagels langs zijn wangen zou schrapen. Ze rook zijn heerlijke geur toen haar neusje zich begroef in zijn nek en onbewust had ze een hand in zijn nek gelegd en een andere hand op zijn achterhoofd, kroelend door zijn zachte, vuurrode haren. Ze dacht dat hij stil zou vallen, dacht dat hij toch niet zou kunnen praten. Opeens hoorde ze zijn zachte stem en ze verstijfde door wat hij vertelde, maar nam vrijwel direct daarna weer een ontspannen houding aan. Hij mocht niet het gevoel hebben dat ze hem in de steek wilde laten of dat ze zijn verhaal maar eng vond, want dadelijk zou hij nog eens echt ophouden met praten ook en dat moest ze echt niet hebben. Naarmate hij meer over zijn situatie vertelde, voelde Avalanche medelijden opkomen voor de jongen. Miles kon heel mooi tekenen, dat had hij wel bewezen. Het feit dat zijn vader hem daarvoor moest mishandelen was gewoon onmenselijk. Naarmate hij meer over zijn verleden vertelde, kroelde Avalanche geruststellend door zijn haren. Ze rook zijn overweldigende geur en voelde haar hart ongelooflijk snel kloppen. Ze was benieuwd of Miles het ook zou voelen tegen zijn borstkas aan. Ze kreunde een beetje toen ze voelde dat zijn grip verstevigde en begroef haar neusje nog dieper in zijn nek, zodat ze alleen maar zijn geur kon ruiken en geen enkele andere geur. Ze voelde een veilig gevoel over zich heenkomen en besloot dat het na zijn verhaal haar beurt was om haar verhaal te vertellen. Ze voelde echter de nood niet meer zo om dat te vertellen toen ze opeens de laatste woorden van Miles hoorde. Ze verstijfde. Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en keek hem ongelovig aan, maar zijn blik ving haar en de opgezweepte woorden die achterin haar keel lagen verdwenen als sneeuw voor de zon.

Avalanche had haar handen voorzichtig achterin zijn nek gelegd waar een paar seconden eerder haar neusje zich nog had bevonden. Haar ogen zochten de zijne op en ze voelde de intensiteit waarmee ze elkaar aankeken. Ze moest het vertellen. Ze moest het gewoon kwijt aan deze jongen. Hij had zijn verhaal ook aan haar durven te vertellen en ze betwijfelde ten zeerste of ook maar iemand dit wist van Miles. Zij zou misschien wel de enigste zijn. Wie was zij dan om dingen voor hem te achterhouden? 'Mijn moeder is ook dood,' begon ze fluisterend, terwijl ze zich focuste op hem. Er trok echter een waas aan tranen voor haar ogen zodra ze weer aan haar moeder dacht. Avalanche draaide haar ogen naar boven, haalde diep adem en wachtte net zolang tot de tranen opgedroogd waren, waarna ze knipperde en weer terug naar Miles keek. Ze glimlachte. Het was een oud, misschien wel raar lijkend trucje, maar het werkte goed om tranen te verdrijven. 'Ze is gestorven aan een overdosis van pillen. Drugs.' Avalanche beet op haar onderlip, maar probeerde niet om weg te kijken van de prachtige ogen van Miles. 'En voor de rest heb ik nog een liefdevolle broer en een liefdevolle vader. Maar Miles, ik mis haar soms zo. Een beetje vrouwelijk advies kan geen kwaad, weet je. Al zeker niet als ik deze gevoelens voor...' Ze stopte met praten en kon wel op haar tong bijten. Bijna had ze zichzelf verraden aan hem. Bijna had ze toegegeven dat ze inderdaad iets voor hem voelde. Maar dit was niet het juiste moment. De jongen had zijn moeder verloren en had haar zojuist zijn moeilijke verleden verteld, evenals zij de hare had verteld. Nu was niet het moment. Misschien later op de dag, misschien wel op een andere dag, maar gewoon niet nu. 'En de geur van lavendel doet me gewoon veel aan haar denken,' zei ze zachtjes. Ze kon er niets aan doen. De tranen leken wel een eigen wil te hebben en stroomden meteen over haar wangen toen ze even niet op tijd was om ze tegen te houden. 'Ik vind het ook zo erg voor je,' zei ze half snikkend. 'Ik heb tenminste nog mijn vader en mijn broer, maar jij hebt.. je hebt mij in elk geval,' zei ze na een korte aarzeling. Ze probeerde te glimlachen ondanks alle pijn die ze voelde. Ze probeerde hem ondanks de tranen en de schaamte die ze dankzij die tranen voelde toch nog diep in zijn ogen te kijken en streelde ondertussen zachtjes over zijn wang heen, wachtend op wat hij zou zeggen.

Miles had het er maar moeilijk mee. Zijn verleden achtervolgde zich iedere keer op het moment dat hij zijn tekeningen aan iemand toonde en deze liet zien. Hij wist uit het verleden instinctief dat het een fout was en daarom was het altijd een moeilijke taak om het open te vertellen wat hij deed. Wederom nu werd hij weer gedwongen de persoon aan te kijken en hij probeerde zijn ogen nog weg te draaien maar hij werd zowat in haar blik gezogen. Om hem toch te kunnen ontwijken omhelsde hij haar en trok haar haar naar zich toe. Ze begroef haar neus in zijn nek en hij sloot zijn ogen terwijl hij de zachte strelingen door zijn haar voelde. Hij genoot er van maar hij vertelde zijn verhaal met zachte en lage toon die vertelde dat hij er moeite mee had. Hij keek haar aan met een warme blik toen ze tevens haar verhaal begon te doen. Hij keek even met een medelevende blik naar haar toen ze vertelde dat haar moeder dood was. Hij zweeg en legde een hand op haar schouder als bemoediging. Hij hoorde de manier waarop en hij sloeg zijn ogen neer. ‘Drugs is een hatelijk iets.’ Sprak hij kalm. ‘Het bezit een persoon meer dan de persoon zelf doorheeft.’ Was zijn kalme stem. Haar zin die daarna volgde deed hem haar even aankijken met een blik die nog niets zei, maar voor hem was dit een overduidelijke bevestiging. Hij keek haar aan toen ze begon over de geur van lavendel. ‘Ik heb die geur zo fijn gevonden omdat in de tuin van mijn moeder vaak deze geur zat en ik me er altijd rustig bij kon voelen als ik op het bankje naast haar zat in de lavendelborder.’ Sprak hij met een zachte toon. ‘Ik heb nooit echt iemand gehad, ik ben het niet anders gewend.’ Sprak hij zachtjes egen haar. Hij streek haar tranen rustig weg en keek haar recht in haar ogen. Hij bracht zijn hoofd dichtbij. ‘Dus vertel mij eens.’ Begon hij fluisterend. ‘Je wilde vrouwelijk advies voor gevoelens voor…wat?’ sprak hij plagend. Zijn lichaam had zo’n raar gevoel de laatste tijd. Zijn gedachten speelde al net zo vervelend met hem. Hij wist zeker dat dit wat hij voelde iets was waar veel van zijn leeftijd genoten het met hem over hadden gehad en hij het nooit echt begreep. Nu wist hij het wel en hij had zo’n vermoedde dat het niet van een kant was. Nu was het enkel de bevestiging daarvan krijgen.

Avalanche was blij dat Miles toestemde dat drugs vreselijk waren. Ze was blij dat hij eerlijk zijn mening gaf. En ze was ook vooral blij dat hij er niet zelf mee bezig was. Het zou maar erg zijn als ze iemand zou tegenkomen die hetzelfde gebruikte als waar haar moeder gestorven aan was. Ze wilde dat ze het had voorkomen, dat ze er meer over te zeggen had gehad. Ze wilde dat ze de zakjes met vreemde poeder in verstopt had, dat ze elk naaldspoor dat ze vond op haar moeders arm had aangegeven. Want ze wist dat die pillen niet de enige oorzaak was dat ze gestorven was. Er waren al eerder drugssporen gevonden en dat hadden de mensen die haar onderzochten ook gemeld. Haar vader was er kapot van geweest. Haar broer had vooral zorg genomen over zijn kleine zusje. Hij had het waarschijnlijk niet kunnen aanzien hoe zijn kleine zusje haar ogen zich steeds vulden met tranen. Avalanche moest tegen haar broer zeggen dat het nu goed met haar ging, dat ze wel nog aan haar moeder dacht, maar dat het verlies niet meer zo zwaar viel. Dat was deels omdat ze Miles nu had. Ze had niks meer om bang voor te zijn. Want telkens als er een moment was dat ze wél het recht had om bang te zijn, dook hij onverwachts op en hielp hij haar. Ze dacht met een rilling terug aan dat moment dat die vieze kerel in dat steegje haar betastte. Miles had hem vreselijk behandeld, maar het was ergens ook wel terecht geweest. Avalanche voelde zich niet bang, noch verafschuwd bij wat Miles de kerel had aangedaan. Ze vond het eerder stoer van hem dat hij zich ermee bemoeid had. Ze keek opzij naar Miles. Haar ogen boorden zich in de zijne toen hij meldde dat hij het gewend was omdat hij het niet anders was gewend. 'Je hebt mij nu,' sprak ze nog een keer duidelijk, maar haar serieuze blik werd onderbroken door de vraag die gesteld werd door Miles. Ze voelde haar wangen vreselijk rood worden. Het was dan ook weer juist de vraag die ze wilde ontwijken. Ze wist niet eens wat ze moest antwoorden. Was het te vroeg of was het juist getimed als ze nu sprak tegen hem over haar gevoelens? Wist ze het zelf wel zeker wat ze voelde? Ze keek naar hem. Ja, ze wist het zeker.

'Nou, eh...' Haar wangen werden rood terwijl ze naar hem keek. Haar chocoladebruine ogen probeerden onschuldig in zijn roodkleurige ogen te kijken. Ze had zin om zich tegen hem aan te nestelen, zin om die heerlijke warme lippen te kussen die haar leken te verleiden.. Wacht, wat dacht ze nu eigenlijk?! Dadelijk was het maar van één kant! Nee, dadelijk dacht Miles nog dat ze op iemand anders verliefd was en zou hij zich doodschrikken als zij het hem vertelde. Ze zuchtte even zachtjes. Ze voelde hoe haar handpalmen begonnen te zweten. Fijn. Die zwetsverhaaltjes over knikkende knieën en zwetende handpalmen waren dus geen zwetsverhaaltjes. Ze waren echt. Ze boog haar hoofd zachtjes naar zijn oor toe, zorgend dat de informatie die ze hem vertelde echt tussen hun bleef. Ook al was er niemand in de buurt, Avalanche wilde toch niet het risico lopen dat iemand het toevallig zou horen en ze een blauwtje zou lopen. Want de kans dat Miles hetzelfde voor haar voelde als zij voor hem was enorm klein. Miles was groot, lief en ongelooflijk knap. Zij was te klein voor hem, misschien wel lief, maar ze zag er helemaal niet zo goed uit als de andere meiden van Starshine. 'Ik wilde vrouwelijk advies omdat ik de laatste tijd niet weet wat ik met mezelf aanmoet,' fluisterde ze zacht in zijn oor. 'Ik heb namelijk het gevoel dat ik je echt heel leuk begin te vinden. En dan niet op een vriendschappelijke manier, maar...' Ze trok haar hoofd blozend terug en wilde zichzelf het liefste verstoppen. Ach, ze had nu in elk geval duidelijk gemaakt dat ze hem leuk vond. Er was nu geen weg meer terug. En als Miles vrienden wilde blijven, dan was dat maar zo. Dan had ze dat te accepteren en moest ze hem uit haar hoofd zetten. Ze beet op haar onderlip bij het idee dat ze een blauwtje zou lopen. Ze vouwde haar handen netjes in haar schoot en richtte haar blozende blik naar de grond, wachtend op een antwoord van Miles die haar of heel blij zou gaan maken, of haar zou teleurstellen.

Miles’ zijn stem had een oprechte toon gehuisd op het moment dat hij vertelde dat hij niet aan drugs deed. De keer dat hij rookte of dronk waren zo minimaal dat hij het geen verslaving noemde. Zwijgzaam bleef hij zitten en dacht kort aan zijn verleden. De gevechten op de school waar hij vaak zat een klap kreeg in zijn buik of een trap op zijn zij. Hij zag het kort voorbij gaan. Vervolgens zag hij zichzelf voor een dame springen met kastanjebruine haren en hij keek met strakke blik naar het beeld van de betasters. Hij glimlachte zachtjes. Zijn harde verleden lieten hem in staat de mensen waar hij om gaf te beschermen. Hij had nog niet veel mensen zo dichtbij gelaten als Avalanche. Niemand wist echt van zijn verleden en ze had nog maar kleine fragmenten meegekregen. Ineens pikte hij een opmerking op die hij kon gebruiken om het gesprek te keren naar wat positiefs.

‘Vertel het maar eens,’ sprak hij met een plagende toon toen ze blozend begon te stotteren. Haar houding leek ineens nerveus en hij hield bewust stil hier. Misschien was het niet gemakkelijk voor haar en hij keek even verrast op toen ze dichterbij kwam en haar hoofd naast die van hem legde. Hij kon haar adem als oorverdovende wind in zijn oren horen suizen. Dit moment leek zo intens en het gefluister gaf hem onverklaarbare rillingen. Haar laatste woorden deden de tijd even stilstaan. Hij kroop licht weg van haar en stond op en draaide aarzelend zijn rug naar haar toe en sloot zijn ogen. Zijn blik gepijnigd en proberend het beeld van de grijzig wordende rode bos haar van zijn netvlies te vegen. Hij zag zijn vader voor zich die zijn moeder vermoord had, enkel om haar geld. Hij hoorde haar wel eens schreeuwen vervolgd door een geluid dat niet te verwarren was met een slag met de vlakke hand. Zijn ogen vormde kleine tranen. Nee, hij werd niet zo. Nee, hij zou zo niet zijn. Nee, hij was niet zijn vader. Zijn lichaam trilde licht en hij haalde even huiverend adem. Hij wist dat ze een reactie wilde. Hij wist dat ze wilde weten hoe hij er in stond en hij kon zijn gevoel niet ontkennen. Het gevoel dat hij dicht bij haar wilde zijn. Het gevoel dat hij haar iedere minuut van iedere dag dicht bij zich wilde hebben. Hij draaide zich om met een klein glimlachje waar voor het eerst een klein blosje op zijn wangen zat. Hij keek met een onbeschrijfbare blik naar haar. Vervolgens liep hij kalm weer naar haar en zakte door zijn knieën. Hij zweeg en keek haar recht in haar ogen, voor het eerst. Hij keek niet meer naar het neusbrugje maar recht in haar pupillen. Hij legde zijn hand in zijn nek en trok haar dichterbij. Zijn mond vond gemakkelijk die van haar en hij drukte een zachte kus op haar mond. Vervolgens ging deze over in een tedere zoen die heel zijn lichaam met een euforisch gevoel vulde. Hij had zijn ogen gesloten en genoot volop. Hij zei niets, genoot en liet zijn lippen woordloos haar het antwoord geven.

Avalanche voelde zich zweven. Ze voelde zich alsof ze in een droom verkeerde. Een droom die zowel dramatisch als fantastisch kon eindigen. Net als in een droom had ze het niet voor het zeggen hoe haar tegenspeler zou reageren. Net als in een droom kon ze ook niet weten wat hij dacht, kon ze hem niet controleren. De realiteit was net zo ongecontroleerd als een droom, of als een vreselijke nachtmerrie waar je blij van was als je er uit kon ontsnappen. Net als een droom kon de realiteit je een gevoel van geluk of van ongeluk geven, het was maar net hoe de dingen liepen. Avalanche vond het dan ook geen positief teken toen Miles een beetje bij haar wegkroop, opstond en zich weg draaide. Ze wilde met hem praten, wilde zich haast verontschuldigen voor de liefdesverklaring die ze zojuist had afgelegd tegen hem. Ze wist echter dat ze hem nu moest laten doen. Ze trok haar knieën naar zich op en sloeg haar armen er om heen. Haar ogen bleven gefixeerd op de rug van Miles terwijl ze zich afvroeg waar hij aan dacht. Misschien was hij al aan het bedenken hoe hij haar zo tactisch mogelijk moest vertellen dat hij haar niet leuk vond. Ze probeerde zich voor te bereiden, probeerde om de afwijzing een plaatsje te geven in haar hart. Het zou alleen maar pijnlijker zijn als ze nu nog steeds hoop zou hebben. Het enige wat ze echter kon doen was afwachten, afwachten tot hij zijn antwoord zou geven. Dan pas zou ze mogen oordelen. Haar hart sprong op toen hij zich omdraaide. Het eerste wat haar meteen opviel was dat hij een glimlachje rond zijn lippen had. Haar hart bonkte haast uit haar borstkas toen hij haar recht aankeek met zijn vuurrode ogen. Ze legde een hand op het gras ter ondersteuning, want ze wist zeker dat ze van verliefdheid dadelijk om zou vallen. Ze had haar benen voor zich uitgestrekt en schrok toen Miles op haar af kwam. De hand in haar nek kwam onverwachts en een klein geschrokken geluidje verliet haar mond toen hij haar dichter tegen zich aantrok. In een flits zag ze de jongen in het steegje weer voor zich en ze verstijfde even, maar haar spieren ontspanden zich volledig toen ze Miles' zachte lippen op de hare voelde. Haar handen legde ze in zijn nek en zo genoot ze volop van de zoen.

Ademnood begon op te komen en Avalanche haalde haar lippen van de zijne. Ze hijgde zachtjes en hield haar voorhoofd tegen de zijne gedrukt, terwijl haar zachte vingers langs zijn wangen streken. Ze voelde zijn zachte donshaartjes, echte stoppeltjes had hij niet eens. Het voelde lekker zacht aan en Avalanche voelde een rilling van genot toen ze zijn warmte dicht tegen zich voelde; Haar hart ging als een razende tekeer en haar ogen waren genietend gesloten. Ze besloot ze te openen en een kleine glimlach verspreidde zich rond haar lippen. 'Weet je,' begon ze fluisterend, omdat ze de betovering niet wilde verbreken, 'dat ik nog nooit eerder echt gekust heb?' Haar glimlach werd ietsje breder terwijl ze naar Miles keek. 'En ik heb ook nog nooit een vriendje gehad,' zei ze. Ze grinnikte even. De ervaring met Miles was de beste die ze had gehad. Ze had geen betere eerste kus kunnen krijgen. Ze voelde zich veilig bij Miles, alsof niemand haar pijn zou kunnen doen. Dat hij haar goed kon beschermen had hij wel bewezen in dat steegje. Avalanche vertrouwde eigenlijk niet veel jongens behalve haar broer en Miles. Wat zou haar broer van Miles vinden? Ze keek even naar hem. Ja, hij zou hem geweldig vinden voor haar, ze wist het zeker. Ze duwde hem voorzichtig tegen zijn borstkas naar achteren - net zolang tot zijn rug voorzichtig de grond raakte - en legde haar hoofd daarna op zijn borstkas neer. Als een klein kind kroop ze dicht tegen hem aan en flapte er vervolgens 'Miles, ik voel me bij jou echt zo veilig' uit, waardoor ze vreselijk begon te blozen. Ze beet op haar lip en giechelde toen een beetje nerveus, waarna ze wachtte op wat Miles zou zeggen.

Miles’ zijn houding werd wat week op het moment dat ze een verklaring aflegde. Ze had gevoelens voor hem. Zijn ogen zochten naar een willekeurig punt in de omgeving die hij zelf had gemaakt. Hij was ontdaan, verontwaardigd van haar bekentenis. Zijn ogen zochten kort haar op en hij duwde zich kort af van de grond, waardoor hij opstond. Hij zette een aantal passen van haar vandaan en hield zijn rug naar haar gekeerd. Zijn mond vormde een grimas. Het beeld van zijn vader kwam voor zijn zichtveld en hij voelde zich even duizelig. Het irriteerde hem net zo erg als de zon, die zijn spoor van negatieve vlekken op je zicht liet hangen wanneer je te lang er in keek. Zijn ogen sloten zich en hij zocht zijn rust zo goed mogelijk op. Nee, hij was niet zoals zijn vader, absoluut niet! Hij zweeg, maar draaide zich niet om. Hij wist dat Avalanche zijn antwoord afwachtte en dat ze wilde weten hoe hij er tegenover stond. Miles legde zijn vingertoppen, van beide handen, tegen zijn slapen en bande het beeld van zijn vader uit en haalde diep adem. De kalmte was wedergekeerd, nu nog zijn eigen gevoelens nagaan. Hij ging ieder moment na. De glimlach die hij had, op het moment dat hij haar troep opruimde, tot de momenten dat hij haar van een paar hitsige handen wist te reden. Hij zweeg even en draaide zich met eenzelfde klein glimlachje naar haar om. Met kalme pas liep hij haar richting in, ze leek haast om te vallen. Even legde hij zijn hand op de zijkant van haar borstkas, waarbij hij oplette dat hij niet haar boezem in zijn handen kreeg. Hij trok haar dichterbij om haar een passievolle zoen te geven met zijn andere hand in haar nek. Hij voelde haar zoete lippen, zacht en teder gaf hij haar een antwoord in daad.

Miles voelde hoe ademnood hem bijna teveel werd en trok zich net als Avalanche wat terug van de zoen, maar genoot nog zwijgend na van het strelende gevoel dat hij had ontvangen. Hij voelde hoe ze langs zijn wang streek, de zachte en tedere aanraking die hem deed huiveren. Miles legde zijn hand tegen de buitenkant van haar hand en verstrengelde zijn vingers met die van haar. Hij gaf een klein kusje op de rug van haar hand. Hij keek haar aan met ondeugende blik wanneer ze bekende dat ze nog nooit gekust had. Stiekem was dat een hele simpele inkoper voor een compliment. Hij boog zich wat voor over en zijn mond kwam vlak bij haar oor. ‘Weet je dat heel zeker,’ fluisterde hij. ‘Het kwam namelijk over alsof je exact wist wat je moest doen, en het voelde super,’ sprak hij zachtjes en met een warme toon in zijn stem. Miles’ zijn ogen keken in die van haar en hij grinnikte. ‘Je bent mijn eerste vriendinnetje, dus dat maakt ons quitte,’ waren zijn wederwoorden. Hij liet zich gedwee naar achteren duwen en voelde het mossige ondergrond zijn achterhoofd rustig strelen. Hij keek haar non-stop aan bij haar handelingen en sloot zijn ogen en ademde zo rustig mogelijk. Haar hoofd zou dan niet te gek veel omhoog en omlaag gaan. Haar woorden deden hem kleintjes glimlachen. Hij legde een arm om haar schouder zodat hij haar half in een omhelzing had. ‘Dat hoor ik graag,’ sprak hij zachtjes en streelde haar bovenarm teder. ‘Vind je het eng?’ was zijn vraag vervolgens en keek even naar Avalanche met een vragende blik.

Een beetje teleurgesteld beet Avalanche op haar onderlip, wat Miles gelukkig niet kon zien. Ze wist dat het stom was, maar ze vond het idee dat hij al met andere meisjes had gekust best vervelend. Was dat wat ze 'jaloezie' noemden? Wel, Miles had niet exact gezegd dat hij had gekust met een meisje, maar hij had het ook niet ontkend. Hij had er eigenlijk helemaal niks over gezegd en dat maakte Avalanche onzeker. Ze vond het echter zeer dom om dat nu nog te gaan vragen. Dadelijk zou hij denken dat ze hem wilde controleren en daar zou hij vast geen behoefte aan hebben. Ze wist dat dit een grote stap was die hij nam en ze apprecieerde dat, dus ze moest gewoon niet zo zeuren. Wat maakte het uit of hij met andere meisjes had gekust? Zij was zijn eerste vriendinnetje, dus daar mocht ze al heel trots op zijn. Toch bleef het gevoel knagen en Avalanche beloofde zichzelf dat ze het zou vragen als ze daar een goed moment voor had. Nu was alles nog te pril om echt op zulke vragen over te gaan. Ze wilde Miles niet irriteren en ze wilde het afspraakje absoluut niet bederven. Het zou later wel komen. Mat dat in haar gedachten wendde ze haar aandacht weer volledig tot Miles. Ze moest blozen om zijn compliment. Ze had zich gewoon mee laten slepen door de gevoelens, ze wist niet of ze echt goed gezoend had. De eerste keer zoenen was natuurlijk een speciaal moment en Avalanche had het ook echt speciaal aangevoeld. Ze was blij dat de jongen in het steegje haar alleen maar in haar hals had gezoend, want ze zou echt geen eerste kus van hém willen hebben gehad. De strelingen over haar bovenarm maakten haar week en Avalanche sloot genietend haar ogen. Het was lekker warm dicht tegen Miles aan, ze voelde zich alsof haar niks kon overkomen. Hij had haar in dat steegje ook beschermd, ook al kenden ze elkaar nog niet helemaal zo goed. Eigenlijk was het best snel gegaan, bedacht ze zich zo. Vond ze het erg? Nah, niet echt. Ze vond Miles leuk, hij was diegene waar ze bij wilde zijn. Alleen wist ze niet hoe een relatie zou aanvoelen en ze wist ook niet of Miles er klaar voor was. Ze wist zelfs niet eens of ze nu wel iets hadden of juist niet!

De vraag van Miles liet haar hoofd een beetje overeind veren. Het meisje draaide zich een kwartslag om zodat Miles' arm naar haar onderrug gleed. Ze legde haar elleboog naast zijn bovenarm neer en steunde met haar hoofd op haar hand. Haar lichaam liet ze rusten tegen de zijne en haar andere hand had ze nog steeds op zijn borstkas liggen. Ze keek hem aan met haar grote onschuldige, hazelnootbruine ogen en beet op de binnenkant van haar wang. Ze trok een nadenkend gezicht. Vond ze het eng? Misschien een beetje wel ja. 'Wel,' begon ze voorzichtig, 'ik heb deze gevoelens nog nooit ervaren en het overvalt me wel een beetje. Daarbij weet ik ook nog niet eens wat we nu echt hebben.' Ze grinnikte een beetje, maar niet van harte. Ze wilde graag antwoord. Oké, dus kus had zijn gevoelens wel weerspiegeld, maar ze wist hoe het voor Miles voelde. 'Of ik stel gewoon te veel vragen, dat kan ook,' zei ze grinnikend. Het knagende gevoel kwam weer terug en Avalanche nam een besluit. Ze zou het gewoon aan hem vragen. Wat ze ook hadden, ze kon beter haar vragen nu stellen dan dat ze er mee bleef zitten. Het zou haar alleen maar meer jaloers maken en jaloezie was een gevoel die ze wilde voorkomen. 'Miles,' sprak ze zachtjes, waarbij ze onbewust haar bruine ogen groot opzette naar hem, 'heb jij veel meisjes gekust?' Ze probeerde zo neutraal mogelijk te kijken en vooral niet nieuwsgierig over te komen, maar ze had het gevoel dat dat haar nog niet echt lukte. Bovendien kreeg ze ook nog rode wangen van de antwoorden die ze gaf en de vragen die ze stelde, iets wat ook niet echt bijdroeg. Ze streek zachtjes met haar vinger langs zijn hals en wachtte op haar lip bijtend af op zijn antwoord.

Miles was banger voor andere zaken, dan het feit hoeveel vriendjes ze had gekust. Hij zweeg kalm en probeerde zijn angsten te dempen. Hij was de baas, ze konden hem niets maken. Hij was niet zoals zijn vader. Hij keek haar kalm aan, met een warme blik in zijn ogen. Hij zou niets laten merken van zijn angsten. Die angsten zouden een latere zorg zijn. Zijn ogen gingen opzij, naar de warmwaterbron. Hij glimlachte zachtjes en zijn blik gleed terug naar Avalanche. Hij zonk weg in gedachten. Zijn arm die meebewoog en op haar onderrug kwam deed hem uit zijn gedachten rukken. Hij keek haar recht aan op het moment dat ze boven hem hing, met haar hand op haar pols. Hij slikte even. Ze leek van deze hoek, met die blik, zoveel volwassener dan ze zelf door had. Hij grijnsde kort en keek haar kalm aan. Miles keek haar kalm aan toen ze wat zei en glimlachte. ‘In mijn ogen lijken we wel wat te hebben,’ sprak zijn stem met een warme ondertoon. Het was haast zwoel te noemen, zoals hij had geklonken. Hij keek haar even vragend aan op het moment dat ze uitstraalde dat iets haar dwars zat. Hij wilde zijn mond openen, maar ze viel hem in de rede door zijn naam te zeggen. Hij sloot zijn mond en besloot naar haar vraag te luisteren. Hij keek haar even beduusd aan, liet haar vraag even binnendringen. Hij staarde even haar aan en glimlachte daarna zachtjes. Hij duwde zijn onderarmen tegen de grond en kwam half overeind. Zijn hoofd rustte hierdoor vlak voor haar gezicht en hij keek haar recht in haar ogen. ‘Je moest eens weten,’ sprak hij plagend om haar lichte jaloezie te voeden. Echter wist hij dat deze actie best gemeen was. Hij duwde zich wat hoger en gaf haar een warme knuffel. Hij bracht zijn hoofd vlak langs haar hoofd. ‘Je bent de eerste dame waar ik ooit mijn lippen mee heb gedeeld’, sprak hij met een zachte toon in zijn intonatie. Zwijgzaam duwde hij haar verder naar achter en stond op. Hij knoopte zijn spijkerbroek los en trok deze uit. Onder zijn broek droeg hij een rode zwembroek, dat bij elkaar werd gehouden met een touwtje. Hij trok zijn shirt uit en een strak lichaam kwam er onder uit. Niet gek gespierd, maar duidelijk aan gewerkt. Hij draaide zich om naar Avalanche en stak zijn hand uit. ‘Zullen we eens gezellig in het warmwaterbron duiken?’ sprak zijn stem vragend en uitnodigend en glimlachte vriendelijk naar haar.

De bevestiging dat ze daadwerkelijk wel wat hadden deed Avalanche goed, liet haar zorgen al snel wegvaren. Miles zag haar precies op de manier zoals zij hem ook zag, wat haar gelukkig stemde. Ze wilde niet haar hart geven aan een jongen die het niet waard zou zijn. En ook al vertrouwde ze Miles volledig dat hij niet zo'n jongen was, ze wist maar nooit. Haar gedachten gleden weer naar de jongen in het steegje en een lichte rilling gleed over haar rug. Nee, niet alle jongens waren zoals Miles. Ze wist dat ze zich nog nooit zo angstig had gevoeld als op dat moment. Ook toen Miles met de jongen vocht had ze zich bang gevoeld. Ze had zich ook verafschuwd gevoeld over het feit hoe de jongens met elkaar vochten, hoe Miles zijn peuk uitduwde tegen de jongen. Ze schudde het van zich af. Miles deed wat hij moest doen om haar te beschermen. Hij zou heus niet zo gevaarlijk tegenover haar doen, hij zou haar nooit pijn doen. Ze sloeg haar ogen neer bij zijn woorden, een tikkeltje teleurgesteld en toch ook wel lichtelijk jaloers door zijn antwoord. Dit werd weggenomen toen hij haar doodleuk meedeelde dat zij de enige was met wie hij zijn lippen had gedeeld en Avalanche trok een gezicht naar hem, maar grinnikte omdat ze er toch maar mooi ingetuind was. En ze moest ook toegeven dat ze lachte omdat ze opgelucht was dat zij zijn eerste was met wie hij gezoend had. Ze werd lichtelijk achteruit geduwd en behield makkelijk haar evenwicht. Haar adem stokte in haar keel toen ze zag dat zijn handen naar zijn spijkerbroek gleden en ze voelde dat ze verstijfde. Oké, ze hadden zojuist wel passioneel gezoend, maar ging dit niet ietsje te ver? Ze keek al naar de uitgang van waar ze gekomen waren en zette zich al schrap om heel hard weg te rennen toen ze zijn rode zwembroek zag. Oh ja. Natuurlijk. Hoe stom was ze! Ze gingen zwemmen. Daarvoor had ze toch ook haar eigen bikini aangetrokken? Hoe stom kon ze zijn? Hopelijk had Miles haar verandering in gedrag niet opgemerkt. Toen haar schrik van de baan was keek ze een tikkeltje gehypnotiseerd naar zijn prachtige, half gespierde lijf. Ze beet op haar onderlip. Het was nogal duidelijk dat ze onder de indruk was. Ze voelde haar hart sneller kloppen toen hij haar uitnodigde om naar de warmwaterbron te gaan.

Een rode blos verspreidde zich rond haar wangen toen ze besefte dat hij stond te wachten tot ze zichzelf zou onthullen in haar bikini. Opeens was ze niet meer zeker of ze wel voor de bikini met panterprint had moeten gaan. Misschien dat hij dat ze iets heel anders had verwacht. Aan de andere kant moest hij ook weten dat de gedachte alleen maar aan verdere intimiteit dan zoenen haar bang maakte en dat ze net bijna in huilen uitbarstte toen ze een verkeerde indruk van hem kreeg. 'Ja, natuurlijk,' hakkelde ze over haar woorden, maar inmiddels was ze zo rood als een tomaat geworden. Oké, Avalanche, gewoon doen. Doe net alsof je in een zwembad bent. En dat er geen ongelooflijk knap uitziende jongen voor je staat. Doe gewoon normaal. Ze wist dat communiceren met zichzelf in haar hoofd een slecht idee was en ze werd er als gevolg nog veel nerveuzer van. Ze trok dus gewoon met één snelle beweging haar jurk uit en onthulde haar lichaam. Ze wist dat, ondanks dat haar gezicht er nog heel meisjesachtig en knuffelig uitzag, haar lichaam al wel redelijk volgroeid was. Ze was slank en haar rondingen waren nog best in orde. In andere woorden: je zou zo'n lichaam niet verwachten bij zo'n klein en knuffelig uitziend meisje. Met een voorzichtige glimlach liep ze op Miles af. Ze wilde niet weten wat hij over haar dacht. Hij zou haar vast niet mooi vinden. Ze moest denken aan de jongen in het steegje en voelde plots weer die handen overal. Haar glimlach gleed even van haar gezicht af en ze schudde gauw haar hoofd om er niet meer aan te denken, waarna ze Miles' hand ietsje te stevig vastpakte en hem snel mee naar de warmwaterbron loodste. Ze ging voorzichtig zitten en stak haar benen in het water, waarna ze zich in het water liet glijden. 'Aaahhhh,' kon ze niet laten om genietend uit te brengen, waarna ze haar hoofd tegen de kant liet rusten en wachtte tot Miles naast haar in het water kwam.

OOC: Post ik eerst met het verkeerde account, post ik daarna maar de helft van de post.. man man, ik ben goed bezig xD

Miles dacht terug aan het moment dat hij bezig was in het steegje. Hij had soms een aardige agressieve houding tegenover alles en iedereen. Het was een slechte gewoonte om dingen grofweg met de vuist op te lossen wanneer hij aan zijn vader werd herinnerd. Hij was goed in deze agressie gericht uit te voeren, minstens zou Avalanche gegarandeerd geen pijn krijgen. Hij wist deze goed bot te vieren op levenloze elementen in de omgeving. Het feit dat de jongen in het steegje haar zo betaste deed hem denken aan zijn vader, die recht voor zijn neus zijn moeder mishandelde. Hij walgde van dat soort types. De sigaret tegen zijn voorhoofd uitduwen was niets meer dan een welverdiend vonnis. Miles’ zijn ogen gingen naar het warme waterbron dat er nog was. Hij had haar net er ingeluisd, maar zou het goedmaken met haar. Hij kwam rustig overeind en stond rustig op. Zijn ogen waren kalm gesloten en hij opende ze even toen hij zijn riem rustig los maakte. Hij had vanuit zijn ooghoeken haar houding zien verstarren. Hij glimlachte kalm en trok zijn broek uit, onthulde hiermee zijn rode zwembroek. Hij trok zijn shirt behendig over zijn hoofd en rekte zich uit. Zijn lichaam mocht er wezen, was niet overdreven gespierd, en duidelijk aan gewerkt. Hij keek even met een warme blik naar haar en nodigde haar uit. Even was het stil, ze leek na te denken over wat ze gingen doen. Ze stond op en gaf hakkelend antwoord op zijn vraag. Miles kreeg een warme glimlach en kon zich goed inleven wat ze voelde op het moment. Hij had haar nog geen paar dagen geleden van een aanranding gered. Het was begrijpelijk dat ze zich zorgen maakte over het bloot geven van haar lichaam op een bikini na. Het was voor haar nog een verse herinnering. Miles sloot even zijn ogen en pakte haar pols vast op het moment dat ze haar jurkje wilde uitdoen. ‘Wacht even,’ sprak zijn stem in een fluistering en trok haar zachtjes naar zich toe. Hij omhelsde haar zachtjes en liet haar oor bewust tegen zijn hart komen. ‘Luister goed,’ sprak zijn stem kalm en zacht, wetend dat het voor haar als oorverdovende geruststelling zou kunnen komen. ‘Mijn hart klopt zo snel. Ik vind deze situatie waarin we staan. Kort gezegd, spannend,’ sprak zijn stem. Hij zweeg kort en sloot zijn ogen terwijl hij streek over haar haar. ‘Avalanche?’ sprak hij even kort vragend. ‘Jij bepaalt elke grens, elke stap die we nemen. Iedere kleine stap zal ik met je mee zetten. Ik heb nog nooit echt een relatie gehad. Ik zal mijn best doen, voor jou. Voor ons,’ sprak hij zacht tegen haar. Zijn hartslag ging met iedere zin steeds sneller. Hij voelde het in zich, de wil voor haar te zorgen en haar te ondersteunen. ‘Neem je tijd, de warmwaterbron wordt niet zomaar koud,’ grapte hij zachtjes. Hij liet haar toen zachtjes los en Miles bekeek nog even de omgeving, of alles klopte zoals hij het had getekend. Hij voelde ineens een hand die hem snel wilde loodsen naar het water. Verrek, ze had zich al omgekleed! Miles hield als een koppige hond halt en bekeek haar kort even. Het panterprint stond goed bij haar haarkleur, haar lichaam was… Miles wist niet goed hoe hij het moest noemen. Het was ronduit adembenemend. Het moment dat hij besefte dat hij staarde glimlachte hij. ‘Je bent mooi,’ sprak hij terwijl hij zich mee liet sleuren. Hij ging naast haar op de rand zitten en liet zijn benen in het water glijden. Hij sloot zijn ogen even om het warme water op te nemen. Hij liet zich er in glijden en voelde zijn eerste haarplukken al aan elkaar kleven. Hij keek opzij naar Avalanche. Hij schoof wat dichterbij en legde zijn arm om haar schouder. ‘Kom eens hier…’ sprak hij zachtjes en bood haar een warm plekje op zijn schouder. Hij streek over haar zij en liet zijn hand er rusten met zijn vingertoppen op de zijkant van haar buik. Zwijgzaam legde hij zijn hoofd tegen die van haar. Zijn ogen starend naar de patronen die de verschillende dampwolkjes maakte. De waterdruppels die de lucht in schoten om weer te condenseren op een andere plek. Miles genoot van de aanraking van Avalanche. Iedere cel leek een eigen haard aan te steken waar ze hem aanraakte, het gloeide warm. Miles’ zijn ogen sloten zich even en hij kon niet stoppen met glimlachen. Wanneer was hij voor het laatst zo gelukkig geweest, zo zorgeloos. Hij kon het zich niet eens meer herinneren. De opleiding voor rijke mensen was een hel geweest. Iedere dag moest hij op zijn hoede zijn niet in een gevecht te belanden. Hij was zo rustig, zo kalm. Alsof hij in de hemel was en zijn engel naast hem zat.

De woorden die Miles tegen haar had gesproken nog voor ze haar lichaam aan hem liet zien hadden haar gerustgesteld. Ze kon opmerken dat Miles het echt met haar meende. Ze voelde zich veilig bij hem, wilde op dit moment bij niemand anders zijn als bij hem. Ze had het gevoel alsof ze de wereld al een stukje beter aankon zodra ze bij Miles in de buurt was. Miles zou haar in elk geval nooit pijn doen en zou haar beschermen voor al het kwaad. Ze wist echter ook dat ze op een gegeven moment zelf sterk op haar benen moest staan. Ze had een talent gegeven gekregen en dat was niet voor niets. Zij bezat dezelfde magiesoort als Miles. Met een beetje oefenen kon ze vast krachtige vuurballen creëeren en zo nodig op haar tegenstander afvuren. Het was alleen dat ze dat niet goed durfde. Ze was qua magie nogal een softie. Sowieso vond ze het eng en niet leuk om iemand pijn te doen. Miles leek echter in het steegje zo overwoekerd te zijn met woede dat hij niks anders deed dan agressief zijn. En ook al was zijn agressie niet naar haar gericht, ze moest toch toegeven dat ze bang van hem was geweest. De kracht die hij bezat zou veel langer duren bij haar om tot uiting te komen. Ze durfde ook niet om Miles om hulp te vragen, want dan zag hij pas echt wat voor een hopeloos geval ze was. Dat ze al verstijfde als hij zich ontdeed van zijn kleding gaf al aan hoe zwak ze wel niet was. En dat ze niet zoals elk meisje verliefd op zijn schoot kon kruipen, zei ook al wel wat. Ze schrok toen ze zijn arm om haar heen voelde. Een blos verspreidde zich over haar wang toen ze haar hoofd tegen de schouder van Miles legde en een rilling door zich heen voelde gaan toen haar huid contact maakte met de zijne. De glimlachende jongen strookte helemaal niet met de jongen in het steegje, zelfs niet met de jongen die ze ontmoet had in het bos vlakbij de school. Goh, toen was alles tussen hun zo anders geweest. Maar was die periode nu echt zo lang geleden? Ze hadden op korte termijn algauw een intieme band met elkaar gekregen. Ze vroeg zich af of het misschien niet te snel was, maar één blik op Miles deed al haar twijfels algauw vergeten.

Opeens schoot haar een idee te binnen. Ze beet op haar onderlip omdat ze niet goed wist hoe ze het moest zeggen tegen Miles. Hij had immers een vreselijke tijd met zijn vader doorgebracht en dan zou zij met dit idee aankomen. Aan de andere kant zou het een ontmoeting zijn die ze niet te lang zou mogen uitstellen, anders zou ze zelf bang worden. Ze werd bovendien over minder dan een half jaar achttien en het werd echt wel eens de leeftijd om volwassen te worden en een soulmate te vinden. Oké, die soulmate had ze misschien al gevonden, maar over dat andere wilde ze niet te gauw iets roepen. Ze draaide haar hoofd naar Miles en voelde al meteen dat ze begon te blozen zo gauw ze hem aankeek. Het was dan ook verbazingwekkend voor het meisje dat zo'n knappe jongen voor haar gekozen had. 'Miles?' vroeg ze zachtjes, waarbij ze zorgvuldig oogcontact maakte. 'Ik heb een oudere broer en een vader in Razen en...' Ze haalde even diep adem. Ze snoof hierdoor zijn lekkere geur op en voelde zich al wat meer aangemoedigd om de vraag te stellen aan hem. 'Wel, zou je het misschien leuk vinden om daar een week te gaan logeren? Zo kun je mijn oudere broer ontmoeten - die toevallig best veel op je lijkt qua haarkleur - en zo kun je ook mijn pa ontmoeten. En hij jou natuurlijk.' Het meisje werd steeds roder bij elk woord die ze uitsprak. Haar broer zou nogal raar opkijken als ze met een vriendje thuis zou komen. Hij was benieuwd hoe ze zou reageren. Haar broer was er toch altijd iets terughoudender in geweest dan haar vader. Het leek soms net alsof haar vader haar een vriendje gunde en haar broer helemaal niet, maar dat zou vast wel eens verbeelding kunnen zijn. Nu ze er zo over nadacht leek haar broer echt wel veel op Miles, qua haar dan toch. Dat had hij dan toch van hun overleden moeder, want haar vader had, net als zij, bruin haar en bruine ogen. Haar broer had groene ogen. Voorzichtig, om Miles niet af te schrikken, drukte ze een kusje op zijn wang, waarna ze haar benen voorzichtig over de zijne sloeg. Ze leunde in deze houding met de zijkant van haar lichaam tegen hem aan en legde haar hoofd in zijn hals, waarbij ze genoot van zijn vingertoppen die dankzij zijn handelingen heen en weer schoven over haar lichaam. Ze voelde zich zo goed omdat Miles niet te ver naar boven ging met zijn handen, maar ook niet te ver naar beneden. Hij respecteerde haar grenzen, iets wat ze ontzettend fijn van hem vond en waar ze hem op blote knietjes voor zou willen bedanken. Alsof hij precies aanvoelde hoe ze het wilde hebben.

Miles had een kant die toonde dat hij vocht voor wat hij niet goed keurde of wat hij maar wat graag wilde. Miles was daarom soms best heftig met zijn handelingen. Het steegje was daar een voorbeeld van. Hij werd minder bedreigend wanneer hij eist dat het iemand zou schaden. Mocht Avalanche iets niet willen, wat hij wilde was het voor hem dan ook makkelijk om compromis te sluiten. Zijn handen gingen naar de boord van zijn shirt en hij trok hem uit en al snel stond hij in zijn zwembroek. Hij stelde Avalanche gerust ervan ging toen naar het warmwaterbron dat hij zelf had getekend. De mossen die lichtblauw licht gaven maakte het romantisch en mystiek tegelijkertijd. Hij zeg neer en genoot van het warme water. Hij kon niet bepalen of de warmte kwam door Avalanche of door hemzelf. Ze kwam al snel bij hem zitten en leunde tegen hem aan. Miles zweeg voor korte tijd en genoot van haar zachte huid. Zijn ogen sloten zich een hij voelde nagenoeg iedere spier ontspannen. Hij opende zijn ogen toen Avalanche de stille sfeer doorbrak. Miles keek haar met lieve vragende blik aan. Ze begon over haar vader en broer. Gelijk werd zijn blik iets serieuzer, de andere kant van de familie. Hij had enkel en vader in de gevangenis, echt familiegevoel kende hij niet. Waren alle vaders machtsbeluste gekken? Nu pas besefte hij dat hij nooit de kans had gehad om echt kind te zijn. Misschien de tijden op Shadra, waar zijn moeder kunstenares was. Dat was het dichts bij het onbezorgde onschuld dat je als kind had. De rest was enkel oorlog, wanneer zijn ouders en hij weer thuis waren. Klappen van zijn vader incasseren als hij tekende. Het waren kleine ingrijpende dingen die zijn stempel hadden gedrukt. Hoe was de vader van Avalanche? Was het een vriendelijke man? Was hij gek op een leuke manier? Of was hij een macho dat zijn prinsesje niet zou afgeven aan de eerste de beste man. Hij brak zijn hoofd er zo over dat hij niet doorhad dat ze wachtte op zijn reactie. Ze had haar benen langzaam om hem heen geslagen. Hij keek haar aan en voelde haar perfecte zij tegen zijn bovenlichaam branden. Ieder vezel in zijn lichaam, iedere cel riep haar naam. Miles kreeg een licht blosje. 'Wel, waarom niet? Alleen als je vader het goed vind natuurlijk,' sprak hij in de hoop dat hij zijn twijfel kon verbergen. Miles was gewoon bang dat hij de eerste ontmoeting zou verknallen, en dan een lange weg moest om zich waardig te tonen. Miles glimlachte om haar kus. Ze was wat verlegen, bedacht hij bij zichzelf. Miles pakte haar ene hand en stuurde haar wat, zodat ze met haar benen aan weerszijde van zijn benen. Zodat ze hem recht aan kon kijken. 'Ik wil graag mee,' sprak hij toen een legde zijn hand in haar nek en maakte zachtjes achtjes en streelde hij haar zachtjes. Hij legde toen zijn ene hand vlak op de zijkant van haar nek en zijn andere gleed naar haar rug. Hij rechtte zijn eigen rug en kwam dichterbij en gaf haar en intense, maar tedere zoen gevuld met passie. Het mos dimde wat in licht en hij hield zijn ogen gedurende de zoen zijn ogen gesloten. Het was een uur die voorbij streek in enkele seconde en het voelde zo magische. Toen de lippen van elkaar gescheurd werden keek hij haar recht in de ogen. ' Je bent oogverblindend,' sprak hij zachtjes een glimlachte. Dat dit moment niet mocht stoppen.

Avalanche glimlachte lichtelijk om het voorzichtige antwoord van Miles. Hij leek o zo stoer vanaf de buitenkant, maar hij was o zo lief. Eerlijk gezegd vond Avalanche het geen overbodige luxe dat Miles stoer leek vanaf de buitenkant. Zo pasten anderen wel op als ze haar iets wilden doen met hem in de buurt, want ze wist dat zijzelf alles behalve stoer leek. En dat was ze ook helemaal niet. Ze was eigenlijk een softie die de bescherming van anderen nodig had. Zij was niet iemand die anderen pijn kon doen, niet zoals Miles in dat steegje had gedaan. Ze nam het Miles ook niet kwalijk, want hij had op dat moment gewoon gedaan wat hem het beste leek. Hij had haar bovendien ook nog eens gered, dus wie was zij om zijn handelingen in twijfel te nemen? Natuurlijk was een sigaret uitdrukken op iemands huid wel extreem, maar wat die jongen bij haar had gedaan was ook extreem. Bovendien, als ze zo hoorde wat Miles was overkomen, leek het haar alleen maar voor de hand liggend dat hij zo zou reageren om diegene te beschermen van wie hij hield. Avalanche vermoedde dat de klap die ze tegen haar gezicht had gekregen doorslaggevend moest zijn geweest om zoveel agressie in zijn handelingen kwijt te spelen tegen de jongen in dat steegje. Misschien had hij aan zichzelf moeten denken als hij weer eens een klap kreeg, wie weet. Avalanche durfde het hem in elk geval niet te vragen, bang om dit mooie moment te verpesten en vervelende herinneringen bij Miles op te roepen. Ze zag Miles er nog wel voor aan om de jongen op te zoeken en hem nogmaals pijn te gaan doen. Ze richtte zich op Miles. 'Zolang je niet rookt,' haar stem sprak de woorden voorzichtig uit, 'als hij het ziet, denk ik wel dat hij je zal mogen. Mijn moeder is gestorven aan een overdosis pillen, maar was nogal een fervente kettingroker, weet je.' Ze keek hem recht aan. 'Maar als hij ziet hoe je me behandelt en me beschermt, weet ik zeker dat ik je leuk zal vinden. Mijn vader houdt veel van me en beschermt me ook zo goed mogelijk tegen de buitenwereld, maar hij is gelukkig niet onrealistisch en hij gunt me ook wel wat. Zijn enige eisen zijn eigenlijk dat de jongen goed voor me moet zorgen en dat hij me moet respecteren, twee dingen waar jij geen probleem mee lijkt te hebben.'

Een kreetje verliet haar mond toen ze op hem getrokken werd en ze legde haar handen tegen zijn borstkas. Haar ademhaling stokte in haar keel toen ze zijn hand op haar rug voelde glijden en ze voelde haar wangen rood worden toen ze merkte dat haar lichaam reageerde op zijn handelingen. Kippenvel verspreidde zich over haar armen. De kus was zo magisch, zo heerlijk. En ze wist zeker dat ze op een later stadium ook verder waren gegaan, maar nu was het nog veel te vroeg. Ze was er nog niet klaar voor. Ze kromp ineen bij de gedachte hoe veel ongemak en hoe veel pijn het wel niet zou veroorzaken. Ze probeerde de gedachten zo ver mogelijk weg te drukken. Ze schudde, met blozende wangen, haar hoofd. 'Ben ik niet,' mompelde ze. 'Jij bent diegene die hier eruit ziet als een God. Ik niet.' Ze werd rood toen ze zich besefte wat ze gezegd had en begon nerveus te giechelen. 'Nouuu,' zeurde ze, waarna ze, om haar rode hoofd te verbergen, zich snel verborg tussen de schouder en de nek van Miles in. Ze trok, toen ze dacht dat het wel weer veilig zou zijn om haar wangen te laten zien, haar hoofd terug en keek hem glimlachend aan. 'Kwouw kwan je.' Het was zo onduidelijk uitgesproken omdat ze met haar hoofd naar beneden keek. Ze voelde haar wangen weer rood worden, maar dwong zichzelf deze keer om Miles recht aan te kijken. 'Ik hou van je,' sprak ze daarna luid en duidelijk, waarna ze haar woorden bevestigde door een kusje op zijn mondhoek te drukken. Ze werd verlegen. Hij was gewoon zo knap en stoer en het leek zo sentimenteel en dom om haar woorden zo te bespreken, om haar gevoelens uit te drukken. Alsof er nog steeds die angst in haar schuilde dat hij haar zou gaan uitlachen, ook al wist ze nu al wel dat hij dat niet zou gaan doen. Ze wachtte af op wat hij zou gaan zeggen.

Miles toonde een deel van zijn onzekerheid door te stellen dat hij wel kwam als haar vader er mee eens was. Haar reactie was een beetje verontrustend. Als je niet rookte. Kleding rook al snel naar iemand die rookte en dat hield in dat hij zijn nervositeit op een andere manier moest los laten dan de sigaret. Hij dacht even aan de wijze waarop hij dat altijd deed toen hij nog niet rookte. Het was misschien niet de meest geruststellende manier om het te doen. Hij dacht even terug aan de hoeveelheid verbandrollen hij er doorheen joeg. Roken was op dat moment goedkoper geworden. Hij zweeg even en knikte doen. ‘Dat moet…’ hij pauzeerde even. ‘vast wel lukken,’ maakte hij zijn zin voorzichtig af. ‘Ik ben best nerveus voor de afspraak, eerlijk gezegd,’ toonde hij zijn innerlijke angsten licht voor. Miles deed destijds werken aan zijn vechtkunsten als afleiding voor iedere nerveuze gedachten. Ze hadden een dode boom in de tuin en hij had de eerste training zijn vuisten bebloed verbonden. Sinds dien deed hij het met de nodige bescherming. Hij had stevige bovenbenen die de schokken van zijn trappen konden opvangen. Miles begon op den duur dit zonder enige vorm van tegenstand te doen. Maakte een soort dansend gevecht er van om zijn stress los te laten. Het roken werd echter een gemakkelijkere optie en hij was daarin gegleden. Hij hoorde haar laatste woorden en glimlachte. ‘Ik zal mijn best doen,’ was zijn stem fluisterend.

Na zijn intense kus opende hij zijn ogen en gaf hij haar een compliment die hij uit de grond van zijn hart meende. Hij keek haar recht aan toen ze haar reactie gaf. Als hij op een stoel had gezeten was hij spontaan achterover gevallen. Hij had het gevoel dat als hij nu stierf hij op een van de vredigste manieren zou vertrekken van dit leven. Beduusd keek hij haar aan. ‘Een god?’ mompelde hij ongeloofwaardig. Het gaf hem de nodige tijd na te denken op een reactie, maar hij trok haar dichter naar zich toe toen ze zich verborg. ‘Dan ben jij mijn godin,’ fluisterde hij enkel hoorbaar voor haar. Hij keek haar aan toen ze opkeek. ‘Kwouw kwan je?’ sprak hij herhalend en lachte kort en zag haar naar beneden kijken met een blos. Ineens keek ze hem recht aan, met een blik die vastberadenheid toonde. Ze keek hem aan met een blik die hij bij haar niet eerder zag, een blik van een strijdster. Een krachtige vrouw die wist wat ze wilde en er voor zou gaan. Zijn lach hield op en hij keek haar met een kleine glimlach aan. Haar blosje leek haar niets meer te doen op het moment. Zijn ogen zagen een jong en kwetsbaar meisje van buiten, maar van binnen toonde ze dat ze ooit een geweldige vrouw zou worden. In heel zijn leven had hij nog nooit dit zicht mogen zien, het was een aanzicht waar een willekeurige man niet eens bij stil stond. Miles zweeg en zijn glimlach verdween doordat hij zijn mond wilde openen, maar halverwege verwijdde zijn ogen zich. Zijn mond bleef half open van verbazing en zijn woorden bleven steken in zijn keel. Haar woorden galmde na in zijn mond en hij bleef even een paar minuten in haar ogen kijken, met een blik die vertelde dat enkel zij bestond op dit moment. Zijn mond sloot zich langzaam met een klein veelbetekende glimlach. Hij legde zijn hand in haar nek en trok haar dichter bij zich. Hij legde zijn hoofd naast haar hoofd en bracht zijn mond vlak bij haar oor. ‘Ik hou ook van jou,’ fluisterde hij zachtjes en legde zijn hoofd tegen die van haar en sloot zijn ogen met een tevreden glimlach. Hij glimlachte en gaf haar toen een kusje op haar voorhoofd. ‘Zullen we weer terug gaan?’ sprak hij toen zachtjes. Terwijl hij haar nog kort omhelsde. ‘Als we langs je vader gaan, lijkt het me handig dat we niets vergeten in te pakken,’ sprak hij toen. Stiekem toonde hij dat niet kon wachten om haar vader te ontmoeten. Een licht voorgevoel zei hem dat hij zich minder mocht verheugen op de ontmoeting met haar broer.

Miles leek nogal verbijsterd te zijn door haar woorden. Zijn lachje was verdwenen en zijn pupillen hadden zich verwijd. Zijn ogen, even rood als zijn vuurrode haren, staarden haar aan terwijl ze haar woorden nogmaals uitsprak, maar deze keer op een goede manier. Hij leek het niet te hebben verwacht. Misschien was het ook wel wat vroeg, maar hoe moest ze anders die woorden omschrijven die ze voelde voor Miles? Hoe moest ze anders uitleggen wat hij met haar deed? Deze woorden leken haar perfect, waren niet eens van te voren bedacht om te zeggen. Nee, als ze hier op zou moeten oefenen, zou ze dat wel zo stilletjes mogelijk moeten doen. Ze lag namelijk bij Miles op de kamer. Gelukkig wist het schoolbestuur daar niks van, anders zouden ze haar daar zeker weghalen. Ze had het aan niemand anders verteld, vooral door de reden omdat ze ook nog niemand van hun etage kende. Ze wilde eigenlijk ook niemand anders kennen, maar wist dat ze ooit uit haar schulp zou moeten kruipen en vrienden moest gaan zoeken. Ze kon niet de hele tijd bij Miles blijven rondhangen. De jongen zou ook wat ruimte voor zichzelf nodig moeten hebben. Dat ze samen één week naar Razen gingen verbaasde haar al, maar ze hield zichzelf voor dat het puur was om de familie te ontmoeten. Chase, haar broer, leek enorm veel op Miles. Zijn ogen waren echter groen. Vuurrode haren met groene ogen. Eigenlijk best wel apart. Ze dacht na. Haar vader leek voornamelijk op haar en haar moeder was een vage herinnering in haar gedachten. Ze begon steeds meer de grip op de herinneringen aan haar moeder te verliezen, maar ze kon zichzelf wel schieten als haar moeder geen ros haar had. Ja, volgens mij had haar moeder ros haar. Ros en bruin haar. Kwam daar vuurrood uit? Of had Chase zijn haren op jonge leeftijd laten verven? Ze wist het niet. Had Miles zijn haren laten verven? Ze wierp een blik op zijn haren. Nee, vast niet. Ze besloot om er niet te lang over na te denken. Miles zou Chase vast wel mogen. Hopelijk. In elk geval zou haar vader Miles wel mogen en had Miles geen reden om zich zorgen te maken. Een rilling ging opeens door haar heen toen ze een lichte beweging voelde en een glimlach verspreidde zich om haar lippen toen Miles zijn woorden uitsprak: 'Ik hou ook van jou.'

Ze glimlachte lichtelijk toen Miles een kusje op haar voorhoofd drukte. Het voelde zo veilig om bij Miles te zijn. Ze moest weer denken aan de aanvaring met de drie jongens in het steegje. Miles had het voor haar opgenomen, had haar gered, ook al kenden ze elkaar toen nog niet zo goed. Ze had nog steeds het gevoel alsof ze niet alles van hem wist wat ze moest weten, maar daar zouden ze in de komende periode samen wel achter komen. Ze kenden beide hun achtergronden nu gelukkig al wel, was dat al niet een goed begin? Ze zouden elkaars karakteristieken nog wel uitgebreider leren kennen als daar de tijd voor was. 'Oké,' antwoordde Avalanche op Miles' vraag. 'Dat lijkt me ook wel handig ja.' Ze grijnsde breed naar hem, maar bloosde bij het idee dat Miles een blik zou kunnen werpen in haar kledingkast. Haar truien, broeken en shirtjes waren nog niet zo erg, maar als hij haar lingerie zou zien... Ze werd nog roder en klom gauw uit, met Miles' hulp uiteraard, uit de waterbron. Ze kleedde zich gauw weer aan na zich afgedroogd te hebben en hand in hand liepen de twee weer terug naar school toe om zich klaar te maken voor de reis naar Razen.

OOC: End of the topic! ;3