Voorzichtig liep Tári naar de piano toe. Het was al jaren geleden sinds ze had gespeeld. Langzaam liet ze haar vingers over de toetsen glijden. Het was vreemd.. Het voelde vertrouwd, maar er kwam ook een soort van woede bij. De laatste keer dat ze gespeeld had.. Even slikte ze. Terra kwam voorzichtig de kamer binnen. Terra had haar bazin misschien twee keer zien spelen. Terra had er altijd van genoten. De klanken die uit de piano kwamen. Tári zuchtte en ging zitten. Voorzichtig legde ze haar handen op de toetsen. 'Zou ik het nog kunnen Terra?' Terra sprong op de kruk en ging op Tári's schoot liggen. Een zacht, tevreden piep geluidje kwam uit haar bekje. Tári glimlachte. Het piano spel was eigenlijk het enige instrument waar ze haar gevoel in kwijt kon. Alle instrumenten vond ze prachtig als ze goed bespeeld werden, maar er was er geen een op de piano na waar ze al haar gevoel in kwijt kon. Er waren zoveel liedjes die ze kon spelen, maar ze kon op dit moment geen perfecte vinden. Ze moest haar gevoel er in kwijt kunnen, het moest lijken alsof het lied voor haar geschreven was. Terra hief haar kop en keek met haar zwarte oogjes naar haar bazin: 'Weet jij iets Terra?' het was vreemd. Zolang ze haar vingers op de toetsen hield groeide de woede, maar als ze haar vingers van de toetsen af haalde kwam er in plaats van woede een incorrect gevoel voor in de plaats. Terra piepte zacht. Tári glimlachte en drukte de eerste toets in. Al snel volgde de andere. De geluiden galmde door de ruimte en vulde het met gevoelens. Van verdrietig en eenzaam naar blij en gelukkig. Zacht begon Tári mee te neuriën op de noten die ze speelde. Langzaam sloot ze haar ogen. Haar vingers gleden als vanzelf over de toetsen, wisten hun weg te vinden. Steeds sierlijker bewogen haar handen over de toetsen. Steeds meer leek het lied samen te voegen met Tári. Tári voelde de woede weg trekken en plaats maken voor het gevoel dat ze de laatste keer had gehad toen ze dit speelden. Geluk. De laatste keer dat ze het gespeeld had, had ze haar doel bereikt. Haar ouders waren niks meer. Ze waren simpele zwervers geworden. Hun ooit zo rijk leventje was binnen een paar jaar kapot gegaan. Waarom? Tári had het gewoon niet kunnen laten macht te hebben, de touwtjes in handen te nemen vond ze geweldig. Het woord: "nee" kende ze niet. Tegenspraak duldde ze niet. Wijsneuserig gedrag werd meteen de kop in gedrukt. Tári had het leven van veel mensen zuur gemaakt, had nooit oprecht kunnen lachen, had nooit geluk gekend sinds haar eerste slachtoffer. Er waren zo ontelbaar veel mensen geweest die haar hulp hadden geboden, hulp hadden geschonken, maar nooit had ze het aangenomen of zich er wat van aangetrokken. Nooit had ze gewild dat ze anders was. Tári opende haar ogen en grijnsde. De laatste noot klonk en weergalmde nog even door de ruimte. Een koude rilling trok door Tári heen toen ze merkte dat ze niet alleen was. Zo snel als ze kon draaide ze zich om. Haar mond viel open van verbazing: 'Sucic..?' vroeg ze met een wat twijfelende stem. Was dit..

Only Sucic

(Het liedje wat ze speelt: https://www.youtube.com/watch?v=El8TEqRZ7ik&feature=related)

Sucic liep rustig door de gangen. Liep hij nou alweer de verkeerde kant op? Of liep hij toch goed? Alle gangen leken zoveel op elkaar en het gebouw was niet normaal groot. Het idee spookte door zijn hoofd dat hij al eerder door deze gang had gelopen en dat idee kon nog wel eens waarheid zijn. Een zucht verliet zijn mond. Sucic keek Iblis aan die op zijn schouder zat en een keer aanmoedigend kraaide. Hij had gelijk. Er was geen reden voor Sucic om te gaan zitten mopperen over de gangen en het gebouw. Nu ook zijn broer dood was had hij geen andere keuze dan naar deze school te gaan, maar hij had echt geen idee waar hij heen moest en hoe het er hier aan toe ging. Sucic miste zijn broer wel maar hij kon niet over hem treuren. Zo was hij immers niet en nu moest hij zijn eigen boontjes doppen. Sucic stopte met lopen toen hij het geluid van een piano hoorde. Gelukkig. Het was hier toch niet zo uitgestorven als hij dacht. Nu hij er zo verder over na dacht, waarom was hij nog niemand tegengekomen? Had hij toch maar gewoon rondjes zitten lopen of probeerde iedereen hem te ontlopen? Al sinds hij klein was ontliepen veel mensen hem. Dat ging zich toch niet weer herhalen!? Iblis keek met zijn bloed rode kraaloogjes Sucic vraagend aan. 'Ja Iblis, dit gaat nog wat worden,' zei hij uit het niets. Sucic besloot het geluid van de muziek te volgen tot hij uiteindelijk bij een lokaal aan kwam. Langzaam keek Sucic het lokaal in en zag iemand op de piano spelen. De eerste persoon die hij vandaag had gezien! Met zijn gebruikelijke emotieloze blik keek Sucic naar het meisje. Zonder het zelf door te hebben begon hij tegen de deurpost te leunen. De volgorde van de noten kwam hem bekend voor. Waar had hij deze muziek eerder gehoord? Op een feetje ofzo? Nee, Sucic kwam nooit op feestjes van andere en zelf vierde hij nooit wat. Feestjes waren nooit wat voor hem geweest en dat zouden ze ook nooit worden. De laatste noot galmde nog even door het lokaal. Nee, hij wist echt niet meer waar hij het eerder had gehoord. 'Sucic..?' Sucic wedt uit zijn gedachten gesleurd en keek diep en de ogen van het meisje. 'Tári...?' Was dit een of andere illusie? Iblis begon te krassen en wild met zijn zwarte vleugels te klapperen. Nee, dit was echt. Sucic legde zijn hand ietwat op het kopje van de kraai. Meteen daarop werdt Iblis weer rustig. Wat moest hij toch zonder hem? Sucic liep op Tári af. Het moest haar wel zijn. Het kon niet anders. Ze was niet anders dan hij zich kan herinderen. 'Wat doe jij hier?' Vroeg hij verbaast. Sucic voelde dat Iblis zijn schouder verliet en zag hem boven op de piano landen. Hij zou vast verbaast zijn om Terra te zien die op Tári's schoot lag. Als ze elkaar maar niet aanvlogen zoals ze vroeger hadden gedaan.

Wist niet hoe ik moest eindigen XD

'Tári...?' De verbaasde blik van Sucic kwam haar maar al te bekend voor. Hoe was dit mogelijk? Hoe kon hij nog leven?! Sucic liep op Tári af. 'Wat doe jij hier?' Ibis vloog van de schouder af en meteen draaide Tári zich om om naar Terra te kijken. Het Tasmaanse duiveltje maakte een zacht sis geluid als antwoord op de doordringende blik van haar bazin, wetend dat Tári niet wilde dat het weer uitliep op een van de gebruikelijke vechtpartijen. Tári wende zich weer tot Sucic en keek hem met een bitse blik aan: 'Zeg dat ik droom.. Jij kan.. Dat kan gewoon niet.. Jij hoort dood te zijn!' het was misschien een wat aparte manier om een oude vriend te begroeten.. Maar Sucic was dood.. Of.. Hadden haar ouders gelogen, waarom? Tári draaide zich om en keek de zwarte vogel wás Ibis.. Tári wende zich weer tot Sucic: 'Ben jij uit de dood op gestaan of zo?!' ze kon niet geloven dat Sucic leefde. Het was.. Onmogelijk! Sucic was dood. Dat was het. Dit was gewoon en simpele verbeelding als zo een waar ze wel vaker last van had. Zeker nu Lieke, Sam en Damian opgepakt waren verbeelde ze zich dingen. Achter zich hoorde ze Terra hard grommen. Tári sloot haar ogen. Het enige wat ze telkens in haar hoofd herhaalde was dat het een onmogelijkheid was. Ze opende haar ogen. Haar bloedrode ogen keken de jongen boos aan. Ze kon en wilde het niet geloven. Maar.. De jongen had haar ent bij haar naam genoemd. Er waren maar een paar mensen die haar naam kende. Een paar die haar kende. Tári legde haar twee handen tegen elkaar en legde ze tegen haar neus aan. On-mo-ge-lijk! Het was niet waar! Met vernauwde ogen keek ze naar Sucic, of tenminste de jongen die voor haar stond. 'Ben jij.. Echt DE Sucic. De jongen wiens hele familie dood is.. De jongen die.. Zelf dood zou moeten zijn..' de woorden kwamen er vol ongeloof uit. Een bekende pijn was te voelen bij Tári's been. Zonder er naar te kijken wist ze dat Terra zich had afgezet om naar Tári's schoduer te klimmen. Vroeger deed Terra het alleen met meer kracht, nu dus ook... Het kon geen toeval zijn.. Dit was Sucic..

Flut..

'Zeg dat ik droom.. Jij kan.. Dat kan gewoon niet.. Jij hoort dood te zijn!' Zei Tári verbaast. 'Ook hallo,' Reageerde Sucic kortaf. Wat was er mis met haar? Als hij dood was zou hij nu niet hier zo voor haar staan. 'Ben jij uit de dood op gestaan of zo?!' Ja, er was haar zeker iets wijs gemaakt, maar door wie? Sucic wende zijn blik naar Iblis die Opvloog, op Tári's hoofd landde en een paar keek pikte. Vervolgens vloog de zwarte vogel naar de schouder van zijn eigenaar en kraste een keer hard. Dit had Iblis vaak bij Sucic gedaan als hij onzeker was of dat iets een droom was of niet. Waarschijnlijk kon de vogel zijn gedachten aanvoelen. Altijd handig zo'n maatje die je wakker schut als het nodig is. Helaas deed Iblis dit soort dingen ook uit pure verveling. 'Ben jij.. Echt DE Sucic. De jongen wiens hele familie dood is.. De jongen die.. Zelf dood zou moeten zijn..' 'Hey, als we zo beginnen ben ik weg,' Hij hielt er niet van als iemand dit soort dingen omhoog ging halen. Het was gebeurd en hij wilde er niet langer aan denken. De pijn van eenzaamheid knaagde nog elke dag aan hem, maar hij moest zich sterk houden en proberen de dingen van het verleden te vergeten. Het verleden kon niet meer verandert worden. Alleen de toekomst en daar zou hij zich op richten ook. 'Waarom denk je dat ik dood ben?' Sucic keek diep in de ogen van Tári. Wie weet had een van de moordenaars het haar wijs gemaakt om er zo voor te zorgen dat hij er totaal alleen voor zou staan. Iblis keek Sucic aan met zijn rode kraaloogjes. Ja, Sucic moest weer aan zijn ouders en vrienden denken. Tári was eigenlijk de laatste vriendin die nog leefde. Sucic voelde een golf van schrik door zijn lichaam schieten. Wat als die moordenaars ook achter haar aan kwamen? Dan had hij echt niemand meer. Dat wilde hij niet laten gebeuren. Nooit. Al betekende het zijn eigen einde. Zoals zijn vader had gezegd was het belangrijk om iemand te hebben om te beschermen. Het gaf je een reden om te leven. Anders dan een droom of doel waar je naartoe probeert te werken. Sucic keek op en glimlachte ietwat naar Tári. Het was nogal ongebruikelijk voor Sucic om te glimlachen. Meestal liep hij gewoon emotieloos rond. Het betekende dus echt wat bij hem. Sucic aaide Iblis een paar keer over zijn kopje om hem een beetje gerust te stellen. De vogel hief zijn snavel tevreden in de lucht en liet zijn vleugels langzaam zakken. Toen de kraai nog een klein kuiken was had Sucic dit vaak bij hem gedaan. Hij vondt het blijkbaar nog steeds lekker. Sucic keek naar Terra. Het Tasmaanse duiveltje was aardig geroeid sinds de laatste keer dat hij haar had gezien. Alles wordt zo snel groot, dacht hij. 'Wat was je aan het spelen?' Vroeg Sucic uit pure nieuwsgierigheid.

Raar einde
Ik ben slecht met eindes :'D

'Hey, als we zo beginnen ben ik weg,' Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd. Dit was ongetwijfeld de Sucic. 'Waarom denk je dat ik dood ben?' Sucics blik drong diep door in de ogen van Tári. Tári bleef stil. Ze was niet in staat commentaar te geven. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk? Dit betekende.. 'Wie denk je?' begon ze wat geïrriteerd. Ze schudde haar hoofd. Sucic wist dat Tári nooit echt geliefd was geweest, maar dat haar ouders zo iets zouden doen.. Nee, dat had ze nooit achter ze gezocht.. Nou ja, misschien wel.. Onbewust, ze hadden Claus immers ook verzwegen, zonder Wendy had Tári nog steeds niet geweten dat ze een oudere broer had. Het was te zien dat Sucic diep in gedachte verzonken was. Terra gromde zacht terwijl ze haar blik op de kraai had gericht. 'Terra, kop dicht.' dit was niet het moment om ruzie te maken met oude.. Vrienden. De Tasmaanse duivel keek haar bazin wat verbaasd aan om vervolgens sissend haar mond te houden. Sucic hief zijn hoofd en glimlachte. Iets waar Tári van schrok. Sucic.. Glimlachte?! Dat was.. Onmogelijk! Sucic was een emotieloze jongen, die al zijn emoties- als hij die überhaupt al bezat- voor zichzelf hield. Sucic aaide de zwarte kraai op de zelfde manier als altijd. De vogel vond het geweldig. Sucics blik gleed even naar Terra. 'Wat was je aan het spelen?' Tári schudde haar hoofd en klapte haar mond dicht. 'Herken je het niet meer?' van iedereen die het zou moeten kennen was Sucic er toch wel een van. 'Für Elise. Misschien ken jij het niet bij naam..' ze zuchtte. 'Sorry.. Ik bedoel, dat ik begon over je familie enzo.. Dat was misschien wat.. Gemeen..' een oprechte glimlach verscheen rond haar mond. Iets wat Sucic nog nooit had gezien. Sucic kende har als de kille, wraakzuchtige Tári. Een meisje dat het liefst de hele stad uit zou moorden in een dag tijd. Of tenminste een groot deel ervan. Tári legde haar hand op haar slaap en vroeg zacht: 'Maar.. Hoe kan je nog leven?' ook al hadden haar ouders gelogen. Sucics hele familie was uitgemoord, dood.. Waarom Sucic dan niet. Het klonk grof, maar als er iemand dood had moeten zijn was het Sucic wel. De jongen zocht gevaar altijd op.. Dat had hij altijd gedaan.. Ze kon het niet geloven. Er moest iets gebeurd zijn waardoor hij nog in leven was. Tári kneep haar ogen samen en wachtte met een wat boos gezicht af op het antwoord dat haar oude vriend zou gaan geven..

'Herken je het niet meer?´ Tári leek er een beetje verbaast over te zijn, maar hij was niet echt de beste in het herinderen van bepaalde dingen zoals muziek. Zeker niet als het een tijdje geleden was dat hij het had gehoord. ´Niet echt nee,´ grijnste hij ietwat. 'Sorry.. Ik bedoel, dat ik begon over je familie enzo.. Dat was misschien wat.. Gemeen..' Begon Tári ietwat plots. Het was niet bepaalt het aardigste om te doen nee, maar.. Tári was Tári. Hij was dit soort dingen eigenlijk wel gewend van haar. Excuses van haar had hij echter niet verwacht plus de glimlach die erachter aan kwam. Op het moment leken wel onmogelijke dingen te gebeuren. ´Ach, geeft niet, ben wel wat gewend.´ Iblis hielt zich grotendeels van de tijd wat afwezig. Keek de hele tijd van Terra, het lokaal in en vervolgens weer terug naar zijn eigenaar. Hij werdt echter onrustig toen Tári vroeg waarom Sucic nog leefde. ´Dat is mij eigenlijk ook nog een raadsel,´ antwoordde Sucic een beetje afwezig op haar vraag. De rede was aan de ene kant wel duidelijk voor hem, maar aan de andere kant niet. Het was vaak zo dat hij weg was van huis. Het bos in of door de stad aan het dwalen. Vaak onbewust van wat er zich thuis afspeelde. Het wedt pas duidelijk zodra hij weer terug kwam. De beelden die omhoog kwamen bij die gedachten probeerde hij zo snel mogelijk weer uit zijn hoofd te zetten. Maar het was makkelijker gezegd dan gedaan. Diezelfde emotieloze uitdrukking verscheen weer op zijn gezicht. ´Gewoon geluk denk ik,´ Loog hij bij elkaar, maar liet er niets van merken en daar was hij goed in. Misschien was het omdat hij goed kon liegen dat hij nog leefde... Maar die kans was klein.

Daar hebben we het einde weer...

´Ach, geeft niet, ben wel wat gewend.´ antwoordde Sucic op Tári's verontschuldiging. 'Maar.. Hoe kan je nog leven?' de grote kraai leek onrustig te worden bij de vraag die Tári stelde. Meteen merkte ook terra de kraai weer op en begon nog harder te grommen. ´Dat is mij eigenlijk ook nog een raadsel,´ antwoordde Sucic een beetje afwezig. Tári zuchtte toen Terra steeds harder begon te grommen. Sucic leek even ergens over na te denken voor de bekende emotieloze blik weer op zijn gezicht verscheen en hij zei: ´Gewoon geluk denk ik,´ Sucic's stem leek gehele waarheid. Tári grinnikte zacht toen ze besefte dat dat altijd het geval was bij Sucic. Er was eigenlijk niemand geweest wie echt honderd procent zeker had geweten dat Sucic waarheid sprak of loog. Tári was het een of twee keer opgevallen, maar van die twee keer was het misschien niet eens een keer goed geweest. Terra zetten har nagels in Tári's vel: 'Terra!' Tári wierp de Tasmaanse duivel een giftige blik toe. Meteen begreep terra dat het menens was. Het zwarte diertje sprong op de grond en rende het lokaal uit. Ver zou ze nooit gaan, maar zelfs Terra begreep nu dat het genoeg was. Tári richtte haar blik op de kraai, bang dat die achter Terra aan zou gaan. Tári zuchtte en liet zich achterover op de kruk vallen. Ze schudde langzaam en bijna onopgemerkt haar hoofd. Het kon niet. Het bleef zich in haar hoofd herhalen. Waarom geloofde ze haar ouders eerder dan een levend persoon die letterlijk voor haar stond?! Tári zuchtte en grijnsde: 'Sucic.. Misschien ben ik op het moment wat wantrouwig.. Maar..' snel bedacht ze iets wat alleen Sucic kon weten. Tári grijnsde breder en vroeg kalm: 'Als jij DE Sucic bent.. Zou jij nog precies moeten weten hoeveel messen ik heb.. En hoeveel ik er gebruik van dat aantal..' ze grinnikte zacht. Als Sucic het haar kon vertellen, ja.. Dan wist ze het honderd procent zeker.. Honderd procent was altijd meer dan tachtig. Geduldig wachtte Tári op het antwoord dat Sucic zou gaan geven. Maar vooral, of het het goede antwoord was..