Norwood zijn houding was anders dan de afgelopen maanden. Hij had in Oak's field een karaoke gedaan na dat het aangedrongen was door een dronkenlap. Hij had volgens de man een verkeerde blik in zijn ogen en moest dat door middel van een leutige karaoke veranderen. Norwood had hem echter met open mond zien staren toen hij begon met zingen. Toeval mocht meespelen aangezien er een bekende producer in het pand aanwezig was. Sinds dien was alles in een sneltreinvaart gegaan. Norwood had kort geleden een telefoontje gekregen van de man die hem had opgezocht en wilde maar wat graag met hem in zee. Norwood moest echter eerst een paar demo's opsturen en mocht zijn gitaar nu net slecht op onderhoud zijn. Hij zou wel een paar snaren gaan verwisselen in het muziek lokaal, hij zou ze wel betalen mochten ze hard gemist worden. Met zijn gitaar koffer liep hij de ruimte binnen, het was redelijk netjes hier. Zwijgzaam legde hij zijn gitaar koffer op de tafel en klikte hem open. Zijn ogen gleden door het lokaal en met kalme pas liep hij naar de kast. Maakte hem open en pakte een setje snaren er uit. Zonder moeite verving hij vijf van de snaren maar de laatste moest weer eens roekeloos losschieten en tegen zijn hand slaan, met een pijnlijke wond als gevolg. Norwood greep naar zijn hand en zuchtte even, het was toch niet waar. Zwijgzaam keek hij naar het bloed dat zwakjes er uit kwam. Norwood pakte zijn schone zakdoek en bond deze er om heen. Het doek werd langzaam een beetje donkerder rood. Zwijgzaam verving hij ook de laatste en glimlachte. Zwijgzaam stemde hij de gitaar en knikte. Hij schreef op een briefje het volgende:

Beste docent van het vak Muziek,

Ik heb een setje snaren geleend voor mijn gitaar, ik zal ze later terug betalen zodat de voorraad niet op raakt.
Excuses voor het mogelijke ongemak.

Groeten,

Norwood, docent woudmagie.

Hij legde het briefje op het bureau en maakte zich klaar om te vertrekken. Zijn blik bleef toen hangen op het kleine verhoging met een kruk. Tuurlijk moest dat weer aanlokkelijk roepen naar hem. Hij pakte zijn gitaar en liep er naar toe. Ging rustig zitten op de kruk. Legde zijn hand op de gitaar en gleed even met zijn andere hand langs de hals. Hij glimlachte. Zette zijn handen op de hals en begon te spelen. Niet veel later zette hij een zang in en begon met zingen. Had niet door dat iemand inmiddels op weg was naar het lokaal. Norwood zong ongestoord verder, zelfs toen er iemand in de deuropening kwam staan. Norwood zag deze persoon niet aangezien hij met gesloten ogen zong.


(open voor iedereen, maximaal 1 persoon)
-Ik hou je er aan Noor, 3 dagen!-
Table for two (nummer dat Norrie zingt)

Tess hupste achter haar aan terwijl ze de trap af liep. Er lag een afwezige blik in haar grijze ogen. Ze was er niet helemaal bij vandaag, verzonk de hele tijd in gedachten. Misschien kwam het wel, omdat ze alweer een tijdje terug was. Haar gedachten begonnen naar andere dingen te schieten, dan alleen naar het huiswerk die ze nog moest inhalen. Of de angst dat iemand boos op haar was, want ook dat was niet het geval. Dus begon ze zich over andere dingen druk te maken, of spookte er gedachten door haar hoofd. Al met al bleef ze nog steeds met wat vragen zitten. De gedichten en tekeningen van de lerares lichtmagie in de hal bijvoorbeeld, ze had nog steeds niet goed begrepen wat er nou eigenlijk gebeurd was. Het bleef maar door haar hoofd spoken, hoe ze het ook probeerde te verdringen. Ze begon het zelfs irritant te vinden, omdat ze het eigenlijk helemaal niet wou weten. Iets waar master Savador zich zo druk om maakte en waar hij het niet over wou hebben, dan moest het wel heel erg zijn. Daardoor had ze al lang door dat het te maken had met de dood van die vrouw, maar hoe en wat was voor haar nog steeds een raadsel. Ergens wou ze dat dat zo bleef, maar toch bleef het aan haar knagen. Ze keek achterom naar Tess, de gele ogen van de adelaar keken haar doordringend aan. Ze vroeg zich duidelijk af waar ze mee zat. Ze glimlachte naar haar en aaide haar zachtjes over haar borst. “Er is niks aan de hand meisje,” fluisterde ze zacht. Tess kraste maar bleef haar met die indringende blik aankijken, de adelaar wist wel beter. Er ontstond een zwak glimlachje om haar lippen terwijl ze verder de trap af liep. Toen ze onderaan de trap kwam wees ze naar de uitgang. “Ik ga wat eten, doe jij dat ook maar.” Zei ze toen. Tess duwde haar snavel tegen haar schouder en liep toen in de richting van de uitgang, na nog een blik achterom geworpen te hebben. Alsof ze zeker wou weten dat het wel goed ging als ze weg was. Esmira schudde langzaam haar hoofd, Tess maakte zich altijd zorgen om haar. Ze liep de grote zaal in. Ze liep meteen door naar de broodjes. Pakte een bord van de stapel en legde er twee goed belegde broodjes op. Daarna schonk ze thee in een glas en liep ze naar een lege tafel in de kantine. Ze vroeg zich af waar Soul uithing, maar misschien was die nog niet wakker. Of hij was met school bezig, hier was hij in ieder geval niet. Veel zin om iemand anders aan te spreken had ze ook niet, dus at ze haar brood in stilzwijgen. Ze bracht de vieze spullen terug en liep de grote zaal weer uit.
Ze was klaar voor een nieuwe dag, al voelde het niet zo. Ze ademde diep in en liep de gang op. Ja, ze was er klaar voor. Ze had gezien dat de les muziek uit was gevallen, maar toch liep ze in de richting van het lokaal. Ze vond muziek leuk, al kon ze niet echt zingen. Ze kon wel piano spelen, aangezien haar ouders gewild hadden dat ze dat kon. Het was het enige instrument die ze kon bespelen, maar ze vond het heel leuk om te doen. Dus wou ze naar het muzieklokaal gaan om wat op de piano te spelen, misschien werd ze daar ook wat rustiger van. Muziek bracht haar altijd de rust die ze nodig was, door de klanken die het voortbracht. Ze stopte met lopen toen ze geluiden uit het lokaal hoorde komen, er was duidelijk al iemand. Ze aarzelde, zou ze er dan wel heen gaan? Alleen de nieuwsgierigheid stond al in haar grijze ogen te lezen. Hier blijven staan of omdraaien kon ze eigenlijk ook niet. Ze wou graag weten wie het was en de enige manier om daar achter te komen was om er heen te lopen.
Ze bleef in de deuropening staan. Haar blik was naar master Norwood gegleden. Ze had hem hier niet verwacht, al wist ze eigenlijk niet zo goed waarom niet. Hij kon echt goed zingen, het verraste haar gewoon. Al had ze hem nooit persoonlijk gesproken en alleen zijn lessen bijgewoond. Ze wist dat master Savador en master Norwood elkaar echt niet mochten, niet dat dat uit zou moeten maken voor haar. Alleen daardoor had haar het er altijd van weerhouden om tegen hem te praten. Toch kon ze het niet laten om verder het lokaal in te lopen. Ze luisterde naar het lied en ging bij de piano zitten. Ze deed de klep van de piano open en wachtte totdat ze het ritme goed doorhad. Daarna duwde ze de eerste klanken in om met het nummer mee te spelen. Alleen ze hield er al snel weer mee op. Ze draaide het krukje en keek naar master Norwood. “Hallo,” zei ze voorzichtig. “U kunt mooi zingen,” vervolgde ze even voorzichtig. Ze wist niet zo goed of ze hem stoorde en of hij het vervelend vond dat ze gewoon het lokaal binnen gelopen was. “Stoor ik u master Norwood?” vroeg ze toen langzaam. “Anders wil ik wel weer weggaan,” ze sloeg haar ogen neer, maar keek hem al snel weer aan. Waarschijnlijk had dat weinig nut ze had hem nou toch al gestoord. Alleen het was ook veel te verleidelijk geweest.

[Mag ik?]

Norwood sloeg de gitaar nog niet een paar noten aan of Esmira was al bijna bij het lokaal. Hij zette zijn zang in en liet het zuiver klinken. Hij hield zijn ogen gesloten en had daardoor niet door dat er een leerlinge hem had gehoord en het lokaal binnentrad. Norwood zong ongestoord verder en speelde de gitaar moeiteloos. Hij hoorde niet dat de klep open ging van de gitaar, hij was immers redelijk verzonken in het nummer. Een nummer waar hij heel zijn hart en emoties instorten en opnieuw het gelukzalige gevoel had dat hij zijn emoties een weg naar buiten kon laten banen. Op het moment dat het couplet bijna afgelopen was kwam er ineens een piano binnen zijn oren. Hij opende zijn ogen en keek zonder te stoppen met de gitaar richting de piano. Een leerlinge speelde mee en zijn glimlach werd breder. Hij hervatte zich en zong verder. Hij speelde heel het nummer door en keek af en toe naar de leerlinge en dacht tijdens het nummer diep na wie het was. Haar gezicht kwam hem wel bekend voor maar hij had haar nooit persoonlijk gesproken. Hij speelde de laatste noten af en het geluid stierf langzaam af en hij glimlachte. Hij legde zijn arm op de gitaar en draaide zich naar Esmira toen ze voorzichtig hem begroette. "Goedendag..." sprak hij vriendelijk en glimlachte kalm. "En jou pianospel is ook mooi...Esmira" sprak hij als wedercompliment. Hij wist haar naam inmiddels weer en glimlachend ging hij verder in op het compliment. "Bedankt..." sprak hij kalm. Het piano spel paste perfect bij het nummer en het wees op heel wat vaardigheden als je op enkel gitaar en zang er zonder moeite een pianodeuntje er bij te zetten en het nog goed te laten klinken. "Ik kwam hier enkel om mijn gitaar een onderhoudsbeurt te geven. Uiteindelijk verloor ik mezelf in de verleiding om een nummertje te spelen. Dus nee, eigenlijk stoor je me niet..." sprak hij kalm. Hij glimlachte kalm en legde zijn gitaar neer op de grond. Hij stond op en rekte zich uit. "Behoor je overigens niet in de les te zitten..." vroeg hij toen en keek even naar de klok, het eerste les zou namelijk over enkele minuten van start gaan.

-verdurie hij is niet zo lang als de uwes, hopelijk kan gij er wat mee-

Ze had haar blik onverstoord op de piano gericht, terwijl ze geconcentreerd luisterde naar de noten. Ze wou niet een verkeerde noot aanslaan. Er verscheen een glimlach om haar lippen toen ze het ritme te pakken had. Ze keek op en zag dat master Norwood haar aan zat te kijken, opnieuw begon ze te aarzelen. Ze stoorde hem midden in een lied, maar hij leek daar geen last van te hebben. Toch stopte ze met spelen toen hij verder zong. Ze hield haar hoofd een beetje scheef terwijl ze luisterde. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dat deed, dat ging automatisch. Alsof ze de klanken zo beter kon horen en ze zich meer kon concentreren. Daardoor viel alleen wel haar grijze haar voor haar ogen. Snel deed ze haar hoofd weer recht en veegde haar haar uit haar gezicht. Ze besefte namelijk opeens dat dat er best we dom uit had moeten zien. Ze wachtte totdat de laatste noten wegstierven voordat ze hem voorzichtig begroette. Ze legde haar handen in haar schoot staarde er even naar en keek toen weer op toen master Norwood zich naar haar omdraaide. Er kwam een aarzelend glimlachje om haar lippen toen hij haar ook begroette. “Dank u wel,” fluisterde ze zachtjes. Toen hij zei dat haar pianospel ook mooi was. “Het is al een tijd geleden dat ik gespeeld heb, soms voelt het gewoon goed om muziek te maken.” Vervolgde ze. Ze keek even naar zijn gitaar, daarna naar de piano en toen weer terug. “Piano is het enige instrument die ik kan spelen, als ik op de piano speel voelt dat ook gewoon goed.” Ze keek weer op naar master Norwood. “Ik begin te bazelen, sorry daarvoor.” Verontschuldigde ze zich snel. Ze wist dat ze onzin uit begon te kramen, dat ging vanzelf als ze niet zo goed wist wat ze moest zeggen en als ze zich niet helemaal op haar gemak voelde.
Haar blik gleed al snel weer door het vertrek om het muzieklokaal in haar op te nemen. Ze was hier al zo vaak geweest, maar elke keer weer vielen haar andere dingetjes op. Muziekinstrumenten die anders stonden of nieuwe bladmuziek. Er ontging haar niet veel. Ze keek master Norwood weer aan toen hij begon te praten. Ze had er nooit moeite mee om iemand aan te kijken, of iemands blik vast te houden. Tenzij ze werd afgeleid zoals dat op dat moment het geval was. "Ik kwam hier enkel om mijn gitaar een onderhoudsbeurt te geven. Uiteindelijk verloor ik mezelf in de verleiding om een nummertje te spelen. Dus nee, eigenlijk stoor je me niet..." Ze knikte langzaam. “Ah, ik begrijp het.” Zei ze toen. “Als er instrumenten in de buurt zijn is dat ook gewoon heel lastig,” er verscheen voor een kort moment een ondeugende fonkeling in haar ogen, maar die verdween ook al snel weer. Toen hij de gitaar op de grond legde klapte zij de piano dicht. Ze liet een hand op de pianoklep liggen en draaide zich weer terug naar master Norwood. "Behoor je overigens niet in de les te zitten..." Ze schudde haar hoofd. “Nee, de eerste les valt uit.” Legde ze snel uit. Voordat hij zou denken dat ze zou spijbelen, dat was iets wat ze nooit zou doen. Ze genoot van de lessen, van de dingen die ze leerde. Ze zou het nooit in haar hoofd halen om een les te missen. “Ik zou muziekles hebben,” ging ze verder. Ze stond op omdat master Norwood ook opgestaan was. “Wilt u weg?” vroeg ze toen voorzichtig. Ze keek hem rustig aan en daarna even naar de deur.

[Sorry, voor het lange wachten…]