Zo.. Dat nieuwe jurkje van Nina, ze had beloofd dat ze het zou dragen vandaag. Nina was ervan overtuigd dat het haar fantastisch stond, maar Wren wist het niet helemaal. Nina's stijl was nu eenmaal ook wat.. extravaganter, om het maar zo te zeggen. Diepere decolleté, nogal kort van stof en natuurlijk best wel strak. Niet dat Wren het niet kon hebben; ze voelde zich er nu eenmaal niet zo geniaal in. Nogal.. vaagjes, om het maar zo te zeggen. Ze droeg nooit van dat soort dingen. Maar omdat ze het vandaag beloofd had, om er - zoals Nina zou zeggen - 'sexy uit te zien, omdat ze dat ook mocht', had ze het aan. Wren zuchtte, haalde voor de laatste keer haar hand door haar haren en checkte nog eens in de spiegel. Nee, geen make-up. Ze had al zo'n jurkje aan, dan ging ze ook niet nog eens haar gezicht onderkliederen. Naturel for the win, echt hoor. Ook had ze geen hoge hakken of wat ook aan; iedereen kende haar als klein - jammer genoeg daardoor ook schattig, al kon ze met zo'n mythe snel korte metten maken door één van haar befaamde doodblikken in iemands richting te werpen - en ze zou echt niet zomaar op de hoge hakken gaan lopen die ze dan ook van Nina had moeten lenen. Nee, ze ging wel voor klein en desnoods schattig. Nou ja, die jurk maakte haar niet schattiger, eerder uitdagender. Hop, schouders rechten, ze ging er niet bijlopen alsof ze zich niet fijn voelde in die jurk. Want ergens vond ze het ook wel leuk, om er een keer op z'n Nina's bij te lopen. Niet dat er dan wel jongens naar haar zouden kijken, maar goed. Ze was nu eenmaal niet zo geliefd door haar asociale persoonlijkheid.
Wren ging haar kamer uit, om op de etage te gaan chillen. Ze had geen les vandaag, alleen gym, maar dat skipte ze nog steeds, ondanks Luca's goede invloed op haar. Maar gym.. Dat bleef gewoon een rotles, waarin je moest samenwerken en bewegen. Dat waren een paar van de walgelijkste begrippen in haar woordenboek, vooral 'samenwerken'. 'Hooooii, Wreeen!' riep een redelijk onbekende, zeurderige stem die aan het einde van de uitroep de hoogte in schoot. Geïrriteerd draaide Wren zich om, haar lange blauwe haren zwaaiden mee. Gelukkig vloog die klip met die roos erop die ze in had er niet uit. Ja, blauw haar en een rode roos erin gingen best samen op een zwarte jurk. Punt uit. En het had zelfs de aandacht van acne-kop hier getrokken. Geniaal hoor.
Echt een nerdje, met overal schilfers op zijn huid en een sullige glimlach. Hij keek haar blij aan, al moest hij weten dat het kleine meisje met het fijne gezichtje hem net zo gemakkelijk in elkaar kon slaan als de personen die hem pestten. Toch, dat moest hij toch wel weten? Toch keek hij haar verwachtingsvol aan, alsof ze hem terug moest begroeten. 'Wat?' bitchte Wren bot, keek om zich heen. Er moest een uitvlucht zijn van dit gesprek. 'I-ik,' begon de jongen stotterend, Wren wilde weglopen maar toen ze een stap achteruit deed pakte de jongen blijmoedig haar pols vast. 'Ik hoorde dat je vrij was vandaag en ik vroeg me af of je met me mee wilde naar Oak's Field!' perste het lelijke joch eruit, terwijl zijn stem bij 'Field' omhoog schoot alsof hij plots geknepen werd. Nee.. Ze had die jurk nooit aan moeten doen! 'Nee,' zei ze ontzettend bot. Wren trok haar pols los terwijl haar blik wanhopig heen en weer vloog, op zoek naar een redding, naar een.. Onbekend iemand op zes uur, mooi zo. Een jongen met zwart haar die ze hier nog nooit gezien had liep voorbij, nogal rustig. Nou ja, voorbij, hij was nog steeds achter haar en had haar misschien nog niet eens gezien, maar ze kon alleen maar hopen dat hij mee zou spelen. Voordat de mysterieuze jongen echt langs haar kwam draaide Wren zich half om, zorgde ervoor dat acne-kop haar hand niet opnieuw kon pakken en sloeg haar arm spontaan om de middel van de jongen, die zoals te verwachten veel langer was dan zij. 'Omdat ik al een heel interessant gesprek op mijn agenda heb staan vandaag.' Ze wierp een blik op de jongen naast haar waarin ze om hulp vroeg - bijna smeekte - en liep snel door, het andere joch achter zich latend. Snel, uit zicht verdwijnen. Nu pas ademde Wren diep in en uit, keek naar de jongen naast haar. Oh.. Ze had nog een goed exemplaar uitgekozen ook! Zwart, stijl haar en mooie ogen.. Plus dat hij er nogal pretty uitzag. Daar kon ze wel mee leven, zolang hij haar spelletje nu maar meespeelde tot acne-kop uit beeld was..

Als ze dat joch nu maar af kon schudden, dan was ze al blij genoeg. Gelukkig was die jongen langs komen lopen, anders had ze krijsend weg moeten rennen van het enge jochie. Hij was misschien wel iets langer dan zij was, en misschien was hij ook helemaal niet zo onaardig, maar hij was lelijk! En dat was voor Wren toch wel een standaardeis waar aan voldaan moest worden; knap zijn. Het was hypocriet, egoïstisch, gemeen: maar Wren was de eerste om toe te geven dat ze dat allemaal was. Ze had niet eens de intentie om aardig gevonden te worden door de mensen om haar heen, ze wist al dat haar dat gewoon niet ging lukken. Sociaal was ze niet echt handig door haar grote mond en soms werd haar wel eens gevraagd of ze Asperger had. Blijkbaar was dat de enige verklaring voor haar valse opmerkingen. Nou, zo was ze gewoon geworden, doordat ze er op haar vorige scholen altijd alleen voor gestaan had, of een paar vrienden gehad had die het niet echt voor haar deden maar voor de populariteit. En als je jezelf staande wilde houden in zo'n klimaat, kon je maar beter goed van je afbijten. Wren had het zichzelf in no time geleerd en was er dus ook aardig goed in; het gebeurde bijna zonder dat ze het doorhad. Oké, tegen dit joch net, dat was ontzettend op voorbedachte rade, maar ze had er echt geen spijt van. Met dat joch naar Oak's Field? Dacht het niet zeg, ze ging met hem nergens naartoe! Helemaal nergens. Dat kon hij zo vergeten.
Ze keek nog even snel achterom naar het joch dat haar uitgevraagd had en dat haar nu nakeek met een verbaasde, gekwetste blik. Alsof hij niet verwacht had dat ze zomaar met een andere jongen weg zou lopen, zelfs al was die haar vriendje niet. Maar dat kon hij niet weten. Hé, verwachtte hij soms dat zij niet aan een vriendje kon komen? Oh, dat was pas een belediging! Ze draaide haar hoofd resoluut weg van hem, hoopte dat hij naar zijn kamer zou gaan om ergens in een hoekje te verzuipen in zijn zelfmedelijden. Puh. Als hij nu maar mee wilde doen, anders zou het er ook zo dom uitzien. Ze had een gok genomen, kon net zo goed spontaan weggeduwd worden door die vreemde jongen en dan zou iedereen weer om haar moeten lachen, zou ze haar masker op moeten zetten om er niet belachelijk uit te komen te zien. Ze liep echter gewoon verder, deed zich zelfverzekerd voor.
Zijn arm gleed om haar schouders, net alsof ze elkaar al heel goed kenden en altijd samen over de gangen liepen. Hij keek ook niet verbaasd of boos of wat dan ook, liep gewoon relaxt met haar mee, de lange gang door. Geez, hij was eigenlijk best wel lang. Maar dat deed geen afbreuk aan zijn leukheid. Die rode ogen pasten wel bij dat zwarte haar. Ze was echt gaan gillen als ze iemand had aangeklampt die er erger uitzag dan dat joch van net. Hé, eindelijk de hoek om. Dat werd eens tijd, zeg! Ze bleef de blikken van sommige mensen maar op haar gericht voelen en zelfs Wren werd daar zenuwachtig van. Maar ze waren nu uit beeld en de gang was eigenlijk best wel.. legig. Mooi, kon zij gewoon weg gaan zonder dat iemand er wat over zou zeggen. Behalve meneer daar dan. 'Hmm, ik kijk wel uit naar dat interessante gesprek,' zei de jongen. Nou, fijn voor hem. Hij kon een talk to the hand krijgen, maar hij had haar geholpen, dus ze kon wel even blijven staan. Dan zou ze weer weggaan, Wren deed wat ze zelf wilde. Hij hield zijn arm om haar schouders geslagen, maar hij keek haar dan ook wel weer heel vriendelijk aan. Geen enkele reden om hem te slaan, sadly. Nou ja, ze voelde ook niet echt de behoefte om hem te slaan. Een handafdruk stond niet leuk op een gezicht. Oh, nu moest ze opeens stil staan. Wren kreeg zichzelf zo ver om niet door te lopen maar stil te blijven staan, een paar stappen verder, dat wel. 'Saito Gwain..' Na de tweede naam raakte ze het een beetje kwijt, mocht hem gelukkig gewoon Saito noemen. Dat kon ze nog wel onthouden. Zag ze eruit alsof ze een megabrein had dat al die namen kon processen? Nee dus. Niet doen, met andere woorden. Daar was hij gelukkig slim genoeg voor. Mooie jongedame? Het rampenjurkje bracht nogal veel teweeg zeg. Nou ja, hij mocht haar naam wel weten. Daar zat ze niet echt mee. Hij drukte beleefd een kus op haar hand en hoewel ze wel geleerd had dat je dan terug moest buigen of iets dergelijks, zag ze dat niet zitten. Wat voor nut had het ook? En straks had ze nog inkijk. 'Wren Máraz,' zei ze. Kijk, dat was nu simpel, één naam. Zij bekeek hem ook, op haar eigen manier. Subtiel opvallend, wat inhield dat ze gewoon obvious bezig was met hem uitchecken. 'Bedankt voor de medewerking,' besloot ze hem nog te bedanken, al begon ze haar aandacht alweer een beetje te verliezen. Hij was knap ja, waarschijnlijk allang bezet, maar moest ze dan echt blijven praten terwijl ze niets belangrijks te vermelden had. Nou ja, als hij zou roepen dat dat enge joch eraan kwam zou ze spontaan weer gaan doen alsof ze wel wat in hem zag, want ze wilde niet meteen door de mand vallen. Maar verder. Was even blijven praten leuk? Ja, dat wel, ze had niet veel nuttigs te doen. Goed, ze zou even blijven, besloot Wren. Maar niet erg lang, zodra ze er geen zin meer in had was ze ook weer weg. 'Ik ben blij dat dat enge joch ons niet achtervolgt,' vond Wren. Ze had niet zoveel nuttigs te zeggen, eigenlijk. Misschien dat hij iets interessanters wist dan zij, want zij was nog steeds bezig met hopen dat niemand achter haar aan zou komen. Ze stond hier dan toch echt liever alleen met Saito.

Hij keek haar in ieder geval niet afkeurend aan om haar lengte of iets in die richting. Nou ja, een afkeurende blik vatte zij al op als een belediging over haar lengte, dus in die zin.. Ze zou zich sowieso irriteren aan mensen die.. iets hadden waar zij niet tegen kon. Een bepaalde blik, een stopwoordje of een gebaar wat haar het bloed onder de nagels uithaalde. Deze jongen had echter nog niets van dat teweeg gebracht, zelfs niet in de paar seconden dat ze hem kende. Mooi. Anders had ze gemaakt dat ze wegkwam en dat mocht dan niet erg snel zijn, maar snel genoeg. Ze streek het jurkje een beetje recht en trok zich niets aan van de blik van de jongen; tenminste, dat probeerde ze. Als ze ergens immuun voor moest zijn was het dat. Denk als Nina, kwam er bijna met het jurkje mee. Goed. Dat zou ze dan proberen. Niet helemaal natuurlijk, daar kende ze zichzelf te goed voor. Een deel van haar zou koppig blijven, ondanks alles. Ergens was dat heel onhandig. Soms had ze momenten waarin ze met zichzelf afgesproken had dat ze het zo en zo zou gaan doen, zich netjes aan de regels zou houden en deed wat er van haar verwacht werd. Meestal waren dat de momenten waarop ze de meeste vijanden creëerde. Op hoeveel blacklists zou ze eigenlijk staan? En stond ze ergens bovenaan? Dat leek haar best leuk, om bovenaan te staan. Niet bij de FBI natuurlijk, dat was een beetje lastig, maar bij het een of andere persoontje waar zijzelf ook de pest aan had. Zoals acnekop. Die zou haar nu wel haten, dacht ze zo. Hardhandig afgewezen en gedumpt voor een hele etage vol met mensen, ingeruild voor een veel knapper exemplaar. Hard.
Hij was echt een prins in manieren, zo bleek. Aantrekkelijke jongedame in nood; als je het zo bracht klonk het alsof ze een jonkvrouw was die opgesloten zat in een toren, terwijl hij net de puisterige draak des onheils gedood had. Klonk grappig, pluspunt. Nog een puntje kwam bij zijn score toen hij een opmerking maakte over het 'ding', wat Wren aan het lachen maakte. Tenminste, er verscheen een lach op haar gezicht, wat aangaf dat ze het met hem eens was. Eng joch, dat was het geweest. Vies gezicht dat hij trok, paste er precies bij. Om geen mekkerend geluid te maken omdat ze zou willen spreken, verwaardigde ze zichzelf met een instemmend knikje. 'Zeg Wren.' Begon de ondervraging, of ging er nu iets gebeuren waar ze geen zin in had? Want ze had nog steeds betere dingen te doen dan hier staan.. als ze iets kon verzinnen binnen nu en twee seconden. Ze zat al langer op school. Wren knikte opnieuw bevestigend, wachtte af met een lichte frons. Ze hield niet van gunsten geven. Terug naar een etage. Ow, dat viel wel mee. En ze had op zich wel.. eer? Nou ja, ze was bereid om quitte te komen te staan en op de terugweg de kennissen van het enge joch erin te wrijven dat zijn poging om haar mee te vragen mislukt was. Grandioos. Toch beet ze even op haar lip, expres, en deed alsof ze nadacht. 'Hmm..' Ze legde een vinger tegen haar kin, zette een kleine show op. Niet erg lang, maar goed. 'Omdat je me gered hebt dan.' Zij wist de weg wel, op zich. In principe. Dus, hoppakee. Ze haakte haar arm vrijwillig door de zijne en begon te lopen, hij kwam maar mee. 'Sinds gistermorgen pas? Beetje laat in het schooljaar,' grapte ze. Juist zij trok zich niets van die regels aan. 'In welke klas zit je?' Had ze misschien nog les met hem, had ze iets om naar te kijken. 'En heb je je kamer al ingericht?' vroeg ze na een tijdje. Kamers zijden veel over de persoonlijkheid van mensen en over deze persoon vroeg ze zich toch wel wat af.

Kijken of ze hem een beetje aan de praat kon houden, op zich werd hij steeds interessanter. Waar ze eerst weg had willen komen had ze nu wel genoeg interesse om het gesprek voort te zetten. Was dat niet zo geweest, dan had ze zich niet veel langer in zijn gezelschap vertoeft. Sorry, ze was geen slaafje! Nina zou zich een ongeluk lachen als ze haar zo zag, de onhandige Wren die zomaar iemand aanklampte in een poging zichzelf te redden, ja, ze was altijd al een flinke bron van amusement geweest voor de wereld om haar heen. Daarom was ze ook zo bijterig geworden, zo giftig en vals en heftig met haar antwoorden, zodra iets haar niet aanstond. Ze had altijd zelf moeten zorgen dat ze gehoord werd en het lachen dat om haar acties opsteeg moeten laten verstommen. Ze had er wel wat handigheid in gekregen. Plus dat ze gewoon zo arrogant was, als ze nu was. Altijd al geweest, nooit veranderd en dat zou ook niet meer veranderen. Ze zag het wel zitten aan deze jongen dat hij niet zo'n jammerend, stamelend joch was dat haar probeerde uit te vragen naar Oak's Field - dat lame dorpje nog wel, wat had ze daar nu weer te zoeken? - en vervolgens compleet gedumpt werd. Medelijden? Dacht het ook.
Ze had er wel zin in om een kleine show op te zetten, om te laten zien dat ze geen suikerspinnenrozevrolijkheidsmeisje was. Eigenlijk was dat al te zien aan haar kledingstijl en de blik in haar ogen, maar de dingen wat aandikken was nooit verboden door wie dan ook. Dus. En als het wel verboden was zou ze er niet naar luisteren. Ze hield een vast tempo aan, paste haar stappen niet aan de zijne aan omdat dat niet eens in haar opkwam. Als hij zo graag naar de etage wilde huppelde hij haar desnoods maar achterna! Trouwens, haar stappen waren toch kleiner, dat viel niet te ontkennen. Ze zocht zijn blik even op toen hij antwoordde, omdat hij blijkbaar de intentie had om haar aan te kijken. Ze had nog steeds een lichte glimlach op haar gezicht, maar liet zich niet zo gemakkelijk amuseren, bleef daarom een beetje neutraal. Ze wist nog niet helemaal wat ze van hem vond. Verhuisd, dus. Enthousiast van Starshine. Zozo. Goede oude Saf had het wel voor elkaar, hoor. En hij zat in de vierde klas, onder haar dus. Nou ja, hij was wel ongeveer dezelfde leeftijd, gokte ze zo. Zeker als hij expres een klas overdeed. Ze bleef Saito aankijken en negeerde de rest van de wereld straal, de blikken die hen toegeworpen werden waren nogal.. ongelovig. Hoe kwam Wren daar nu weer aan, waar had ze een nieuweling zo ver gekregen met haar over de gang te lopen? Het kon haar niets schelen, ze vond het allemaal wel amusant. Plus dat het beloofde 'interessante gesprek' op haar agenda, wat haar betrof nog niet ten einde was. Ze werd juist nieuwsgieriger. Maar dat leek ook voor Saito te gelden, nu het zijn beurt was om te vragen. 'Ik zit in de vijfde,' antwoordde Wren. Met de hakken over de sloot, maar dat was bijzaak. 'En ik zit alweer een jaar of iets langer op deze school. Heb eerst op twee andere gezeten, maar dat ging een beetje.. mis, om het maar zo te zeggen,' vertelde Wren. Bij het laatste kreeg ze een grijns op haar gezicht. Tja.. Eerst had ze de leraren tegen zich opgezet en op de tweede school hadden de leerlingen haar totaal uitgestoten. En hier? Hier hadden beide groepen een hekel aan haar. Ze had het steeds beter voor elkaar. 'Wil je soms nog meer dingen weten dan alleen je etage?' vroeg Wren onschuldig. 'Want daar zijn we als we deze gang uitgelopen zijn.' Haar tempo was nu niet echt het langzaamste geweest en de Luchtetage was niet zo héél ver van zijn etage. 'Niet dat deze school zo heel interessant is,' voegde ze eraan toe, haalde even haar schouders op, om daarna suggestief naar Saito te kijken. 'De mensen hier zijn veel interessanter.'