Aageth-Phyllo

De groene ogen van het jongetje ging over het grasveld. De wereld was een groot speelterrein en hij zou degene zijn die van zijn leeftijdsgenootjes het eerste het zou ontdekken. Een jongetje met rode haren liep over het schoolterrein. Kwam net boven de vijf jaar uit en was op zoek naar wat te doen. Heel de tijd in de kamer van je vader blijven was niets en al mocht Malaika nog zo'n aardige vrouw zijn, die zo af en toe er ook was, hij wilde er uit. Op onderzoek! De wereld leren kennen! Het waren grote gedachten voor een klein kindje maar ach, zo zat Aageth in elkaar. En school kwam later, hij zou toch moeten wachten tot hij hier ingeschreven stond. Maar voor hij zo ver was, wilde hij alles willen weten van de natuur en dieren. Hij wilde het gewoon met eigen ogen zien. Hij wist dat zijn vader, Norwood, nu les had dus gestoord zou hij niet worden. Met een rustige pas liep het vijfjarige jongetje over het schoolterrein richting een stuk zand. Het was dan wel niet voor bedoeld maar dit diende perfect als zandbak. De gelige zand was perfect om kastelen te bouwen. Aageth liep over het zand. Gelukkig had zijn vader hem vandaag niet van de zondagse kledij aangegeven, want dat zou anders veel te vies worden. Zwijgzaam zakte hij door zijn knieën en stroopte zijn mauwen op. Zette zijn capuchon af en schudde zijn haren weer in model. Het was een precieze menging van zijn vader en moeder. De groene ogen van Madeline waren er duidelijk in te herkennen en de rode haren van Norwood waren ook niet te missen. De magie, die het jongentje nog diende te ondekken , was ook een precieze combinatie. Het jongentje bezitte zowel licht als woudmagie. Zwijgzaam maakte Aageth met zo veel mogelijk zand een heuveltje. Op een gegeven moment keek hij tevreden er na. Nog even het zand wat aankloppen. Tunnels graven, dat was wat hij ging doen. Hij begon bij de voet van de heuvel en groef zo door het midden van de heuvel een tunnel. Voorzichtig en niet te snel, aangezien de heuvel anders zou scheuren en de tunnel zou instorten. Zo af en toe trok Aageth zijn arm er uit met wat zand dat hij weggroef om verder te kunnen. Tot dat hij de andere kant had bereikt. Zwijgzaam maakte hij de randen van de tunnel wat gladder. Het was nu een berg met een perfecte tunnel er in. Nu nog een kruising. Die waren het moeilijkst! De heuvel werd alleen maar fragieler er door. Maar toch deed Aageth het. Het moest lukken. Echter werd zijn aandacht getrokken door een ander jongetje, van ongeveer zijn leeftijd die ook van plan was om op onderzoek uit te gaan. Zwijgzaam keek hij kort toe en ging toen verder. Als het jongentje intenties had om hier te komen zou hij vast wel komen.

[Wel Savador, time to send your son in the game ^^]
[hopelijk is het goed]

Note: Alleen met toestemming

'Luister, Elwin. Dit rode slangetje wat ik hier op mijn hand heb is een hele bijzondere. Mruel kan de vormen van objecten aannemen. Zijn basisvorm is een oud-Shadraanse dolk, getrokken uit het onyxsteen uit de Zuid-Shadraanse grotten. Zie je die opschriften? Dat zijn bezweringen om je tegenstanders een levenlang mee pijn te laten lijden, ze te laten creperen in hun eigen bloed, ze de ergste nachtmerries te geven en ze bewust te laten meemaken hoe hun lichaam zich langzaam maar zeker gruwelijk zal misvormen. En ik wil dat je er heel voorzichtig mee doet. Je weet wat je taak is waar ik je al deze maanden voor heb getraind, nietwaar?' Hij kon zich nog de smalende grijns voor zijn geest halen hoe vader die vlak na zijn woorden had getoond. De woorden van vader hadden invloed gemaakt, maar het had Elwin evenzeer beangstigd. Hoe papa het had uitgelegd had vreselijk geklonken, niet op toepassing voor een zorgeloze kleuter als hijzelf. Maar papa rekende op hem. Maandenlang had papa hem getraind, hem helpen leren lezen uit vreemde boeken, hem wat eenvoudige maar effectieve spreuken aangeleerd. Hem laten zweten en laten huilen bij het instampen van alle lugubere dingen tijdens die zware training om die zachte houding van hem te doen laten verdwijnen. Dat was wat vader verachtte aan hem; zijn altijd vrolijke en naïeve karaktertrekjes. En vandaag was het moment aangebroken om die ene belangrijke taak uit te voeren waarvoor hij zo hard en doorgewinterd voor getraind was. Met een onbehaaglijk gevoel in zijn maag liep Elwin onzeker over het met bladeren bezaaide terrein van papa's school. Ook hij was als een mix van beide ouders. Zijn wilde haar zat warrig en was net zo pikzwart als dat van zijn vader, zijn huid was een tintje bleker dan bij het gemiddelde kind en zijn ogen - die groen en zo fel waren dat ze zelfs licht leken te geven in het donker - die had hij overduidelijk van Diva. Verder droeg hij een klein zwart jasje met een patch van een kronkelende slang op de borst en een groene sjaal om de opgezette kraag. Mruel droeg hij stijfjes op een hand. Het kleine slangetje met de rode en gele ringachtige schubben en priemende ogen zo rood als vuur zat doodstil. Zijn achterlijf leek wat dikker te zijn, alsof hij zojuist een hele muis had verorberd, maar dat was enkel de vorm van het heft als hij zich in een wapen veranderde. Zijn kop en het voorlijf dat vanzelfsprekend de kling zou vormen was daarom dun en spits. Met knikkende knieën baande Elwin zich traag een weg door een hoopje bladeren, zijn groene blik zorgelijk turend in de verte. 'Zijn doel', zoals vader al die tijd naar de persoon verwezen had, was niet in de kamer waar hij normaal gesproken zou zijn. Savador had een ander sinister plan opgezet, waar tot zover niemand iets van wist. Hij liet sollicitanten handtekeningen zetten en leerlingen die strafwerk hadden schrijven met een speciale schrijfveer die de vingerafdrukken opsloeg en de bijhorende personen registreerde. Hij had de deurklinken, de muren, stoelen, tafels, zelfs de vloer besmet met onopmerkelijke bezweringen die bij aanraking iedere persoon op een speciale kaart registreerde. Op die manier wist hij waar iedereen was, wat iedereen uitspookte, wat er gaande was en kon hij nagaan welke ruimtes verlaten waren en welke niet. Voornamelijk als hulpmiddel voor zijn tweede stap in zijn tot dusver onbekende idee. Niemand die er nog iets van afwist. Niemand die er ook maar iets van gemerkt had, de dwazen. Zo makkelijk voor de gek te houden. Hij wist niet of hij ze nu dom of naïef moest noemen om zo zorgeloos verder te gaan met het dagelijkse leven terwijl hij iets duisters aan het voorbereiden was. Elwin wist dat zijn vader nu meekeek op zijn kaart, of hij zich wel aan zijn afspraakjes hield. En in de loop van de tijd had zich een soort vreemde angst voor zijn vader ontwikkeld. Hij was in alles tot staat als hij boos was, zijn opmerkingen als hij iets liever niet wilde doen waren benijdend en er was geen enkele manier om papa's belang makkelijk te omzeilen. Kon zijn ene oppering niet vermeden worden, dan had hij wel een andere sluwe manier om zijn absolute zin door te drijven. En dat was vooral de reden waarom Elwin een beetje bang voor hem was geworden. Maar hij moest dit doen. Want hij wist niet wat hem te wachten stond als hij het niet deed. Papa gebruikte geen lichamelijk geweld op hem. Hij had andere manieren die nog veel heftiger waren, zonder daarbij ook maar één tik uit te delen. Hij deed het met woorden, met dreigingen waar menig kind nog nachtenlang wakker om kon liggen. Elwin had de laatste tijd al genoeg van zulke dingen gehoord die hem een wee gevoel in zijn maag bezorgden. In de verte zag hij de duidelijke gestalte van een jongetje van zijn leeftijd. Details ontgingen hem van deze afstand nog. Langzaam liep Elwin dichterbij, zijn rusteloze blik geen seconde afscheurend van de bezige jongen. En naarmate hij dichterbij kwam deed een vreemde tinteling nu zijn hele lijf beven. Hij wilde dit niet. Hij wilde gewoon terug naar huis, spelen met zijn anaconda-pop, kleuren met Asema en voorgelezen worden uit het boek over de Raziaanse roversbende en hun geit. Die vond hij grappig, de geit. Hij nam zich voor maar aan de geit te blijven denken, zodat het dit hele gebeuren heel misschien wat minder ernstig zou maken. Het had weinig effect op zijn hevig bonkende hart. O, de spreuk! Bijna vergeten. 'M.. Mruel,' fluisterde hij zachtjes. De naam van de slang zelf was al een spreuk. Vlak na Elwins woorden rekte en strekte Mruels tengere lijf zich onder zijn venijnige gesis, kronkelde het in allerlei vreemde posities en leek zich te verharden tot een glad structuur. Het voorlijf strekte zich, het achterlijf werd dikker en langer. De schubben verdwenen, evenals de herkenbare verschijning van een slang. De transformatie duurde kort, en zette zich net zo lang voort tot er in plaats van een kleine slang nu een scherpe dolk in Elwins hand lag. De kling liep in een schuine boog omhoog tot een vlijmscherp punt, het heft was donkerbruin met een felrode robijn als een slangenoog onder de kleine pareerstang. Aan de pommel waren dunne linten bevestigd; een gele en een rode. Vreemde opschriften liepen over het blikkerende blad naar beneden en alsof de slang zich in de dolk bevond werd er uit de punt een rokende rode vloeistof geperst, zo rood als bloed. Dat was de substantie die na de steek de vreselijke ellende zou veroorzaken zoals vader hem uitgelegd had - hij wilde dit niet doen. Met de dolk trillend in een hand liep Elwin op het jongetje af. Het wapen hield hij verborgen onder de lange mouw van zijn jas, zodat hij opleefde aan zijn geheel onschuldige voorkomen. Op het eerste gezicht zou hij nu ogen als een normaal kind met wat opvallende uiterlijke kenmerken, en niet meer dan dat. Daar had vader hem ook op getraind. Er stond een onzekere grimas op zijn gezicht nu hij aan de rand van de zandplek stond te kijken naar de jongen. Nu hij wat dichterbij was kon hij wel wat duidelijkere details zien. Het jongetje had rood haar en ook groene ogen, ongeveer van dezelfde leeftijd als hij. Hij jutte wat in het zand. Elwin keek stilletjes toe, zijn blik verwonderd gericht op het zandhoopje waar de jongen een gat in had weten te graven zonder dat de miniatuur zandgrot instortte. De dolk onder zijn mouw was hij even vergeten. Zand; daar kon hij uren in spelen. Als er iets was wat hem bezig kon houden dan was dat wel vormpjes maken in het zand en slotgrachten graven om gracieuze zandkastelen heen. Met een vrolijk glimlachje op zijn gezicht kwam Elwin dichterbij tot zijn schaduw over het jongetje en zijn zandsculpturen vielen. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg hij met een stralend gezichtje.

Aageth-Phyllo

Aageth begon met het graven van de tweede tunnel. Zijn jas die hij aan had had hij aan de kant gelegd. Deze was een belemmering van zijn beweging. Het was fris buiten. De kou van de winter die naderde werd met de dag meer voelbaar. Maar Aageth was geen koukleum. Hij zat nu in zijn trui met opgestroopte mouwen. Een grijzig truitje dat geaccentueerd was met een aantal donkerblauwe stukken. Hij zat op zijn knieën en groef verder en verder. Tijdens het graven dacht hij kort aan Norwood. Zijn vader was sinds hij kon praten en lopen er iedere dag geweest, en leerde hem zo af en toe iets nieuws over dieren. Aageth was gek op dieren. Hij had geen specifieke voorkeur, hij mocht ze allemaal. Aageth had eerder een voorkeur aan dieren dan aan de planten. Maar ook die vond hij uiterst interessant. Zijn vader leerde hem zo af en toe wat over hoe planten in elkaar staken en hij luisterde altijd geboeid. Hij had een keer met Norwood door de bossen gelopen en had samen hun magie geoefend. Doordat Aageth niet zo gevorderd was met zijn magie liet hij per ongeluk een boom half dood gaan. Norwood was niet boos geworden. Integendeel, hij maakte er gebruik van. Aageth die helemaal in tranen was omdat hij iets wat leefde had gedood en dat helemaal fout vond, had zijn handen voor zijn ogen geslagen. Norwood had zijn hand op de schouder gelegd en gelachen. Aageth begreep het niet. Hij had net iets dood gemaakt, hoe kon zijn vader er om lachen? Norwood duwde de boom plat met gebruik van magie. Aageth was er naartoe gelopen. "Geen zorgen, Aageth. Wat sterft geeft leven aan andere dingen..." sprak hij. En ja hoor, een week later kwamen ze langs dezelfde boom waar een hoop paddestoelen op gegroeid waren. Aageth had geïnteresseerd gekeken naar de dingen. Aageth vond Norwood echt een top vader. En Malaika was ook geen verkeerd persoon, vond Aageth. Ze was aardig en zorgde ook goed voor hem. Volgens Aageth was ze soms wat overbezorgd over hem, maar dat had je al snel als kind, dat je te snel vond dat iemand zorgen over je maakte. Norwood had hem ingefluisterd dat het alleen maar goed bedoeld was. Aageth had geknikt. Al om al, hij was gek op zijn ouders. Aageth had zelfs met zijn verjaardag een houten oefenzwaard gekregen. Hij had eens iemand gezien met een zwaard en wilde het ook kunnen gebruiken. Norwood had er twee gekocht, zo konnen ze beide oefenen. Zo in de avond stonden ze op het veld samen te parren. Norwood was niet de beste als het ging om het handelen van een zwaard maar kon er enigzins mee overweg. En Aageth maakte vorderingen. Tijdens de training had Aageth regelmatig op het punt gestaan om op te geven. Dat hij het niet meer zag zitten. Op dat moment kwam Norwood altijd ingesprongen en wist hem weer bemoedigende woorden toe te spreken. Aageth glimlachte en merkte dat hij in gedachten verzonken was.

Hij keek op toen er een schaduw over hem heen kwam. Hij stopte met graven en klopte zijn armen af. Hij draaide zich half om. Zijn ogen serieus. Tegenover anderen was hij altijd op zijn hoede, hij vertrouwde niet iedereen direct. "Ik speel wat met zand." sprak hij wantrouwend en keek naar zijn heuvel waar nu twee tunnels haaks op elkaar in waren. Aageth pakte zijn jas en kwam overeind. Hij trok deze aan. De zwarte jas zat strak om zijn lichaam. Even klopte Aageth zijn knieën vrij van zand. Hij ging weer recht staan. "Als je wilt kun je meedoen..." sprak Aageth voorzichtig. Het jongetje keek kort naar de grond en daarna weer naar Elwin.

Nog steeds was de jongen druk in de weer, zelfs toen hij vlak bij hem stond. Hij had zijn jas uit gedaan en het zweet leek hem zelfs op het voorhoofd te staan. Elwin was verwonderd hoe de jongen zijn sculpturen met zulke zorgvuldigheid bewerkte dat ze niet meteen instortten, zoals wel vaak gebeurde met zijn zandtorentjes. Het zand brokkelde dan makkelijk af en dan kon hij weer helemaal overnieuw beginnen. Maar deze torentjes bleven parmantig overeind staan. Opgewekt keek hij glimlachend toe hoe de jongen aan een tweede tunnel begon, onbewust van het licht dat hij de jongen van zijn werk benam nu zijn schaduw zich over hem en het zand geworpen had. De glimlach op Elwins gezicht zwakte wat af toen de jongen hem uiteindelijk opmerkte. Zijn handje klemde zich krampachtig om het heft van de dolk onder zijn mouw toen de jongen stopte met zijn handeling, zijn jasje afklopte en zich half naar hem omdraaide. Nu hij direct in de groene ogen kon kijken die naar hem terug keken, bleef hij de jongen tegenover hem in een kleine opvolgende stilte zwijgend aanstaren tot hij iets zou zeggen. 'Ik speel wat met zand,' reageerde de jongen op zijn vraag. De ondertoon in zijn stem verriedde zijn wantrouwen, maar dat leek Elwin nauwelijks te baten. Zijn blik dwaalde van het gezicht van de jongen even terug naar de zandtorentjes toen de jongen er ook even zijn aandacht op liet rusten. De glimlach op zijn gezicht verbreedde zich weer op het moment dat de jongen vervolgens overeind kwam en zijn jasje pakte. Bedenkelijk hield Elwin zijn hoofd schuin nu de jongen hem weer recht aankeek, de glimlach nog zwakjes op zijn mond. 'Als je wilt kun je meedoen..,' bood de jongen daarna voorzichtig aan, waarna hij wat onzeker ogend zijn blik neersloeg. 'Ik bouw vaak een schavot van zand. Weet je wat dat is? Dat is waar ze de hoofden van mensen afhakken. Papa heeft er een miniversie van op zijn kantoor staan,' vertelde hij met de blijvende glimlach alsof hij het over stoepkrijttekeningen en knikkers had. Hij zweeg weer even. Zijn felgroene ogen bleven het jongetje tegenover hem onbeweeglijk aanstaren zonder ook maar één keer te knipperen. Voor een klein moment gleden ze even beneden naar zijn mouw. Er kwam wat onverstaanbaar gesis uit zijn mond, waarna hij drie keer met zijn vingertje tegen zijn mouw tikte. 'Hou je van slangen?' vroeg hij toen met een hernieuwd enthousiasme in zijn stem. Voor het mooie zandtorentje van de jongen knielde Elwin in het zand neer, schikte met een klein rukje zijn sjaal en trok glunderend zijn mouw op. 'Dit is Mruel,' zei hij vrolijk toen het geel met rood geschubde slangetje in zijn oorspronkelijke vorm op zijn bleke handje onthuld werd. Mruel bewoog zijn bovenlijf boven de muis van zijn hand traag heen en weer en richtte zijn kop in de hoogte op alsof het dier daadwerkelijk kennis wilde maken met de onbekende jongen. Zijn felrode oogjes staarden de roodharige jongen priemend aan. Elwin lachte zachtjes. 'Papa heeft gezegd, dat Mruel mijn huisdier mag worden. En dat vind ik heel lief, want Mruel bijt nooit. Je mag hem aaien als je wilt. Ik heet trouwens Elwin. En jij?' Vriendelijk glimlachend sloeg Elwin zijn blik weer naar de jongen op, met een geruststellende uitstraling dat de slang echt niets zou doen. Eén beet van de slang, echter, en het had hetzelfde effect als wanneer je gestoken werd door Mruel in zijn wapenlijke vorm. Maar het slangetje was nog erg jong en nu nog alles behalve agressief, als de naïeve jongen dat vanaf de dag dat Savador hem overhandigde zijn meester was. Want het was alles behalve Elwins intentie om zijn taak op die manier uit te voeren zonder Mruel in de dolk te hoeven veranderen. Hij wilde hier liever met de jongen net zulke zandkastelen maken en leren hoe hij het deed. Immers was hij ook nog maar een kind dat de gevaren van de wereld nog niet begreep, en zich alleen op de wonderlijke dingen richtte. En vriendschap was daar één van.

Aageth-Phyllo

Aageth bestuurde ieder klein detail van Elwin. Hij vertrouwde iets niet. Sommige uiterlijke kenmerken waren te overeenkomstig met de man die zijn vader had beschreven. Een man genaamd Savador. Zwarte haar bleke huid. De groene ogen waren moeilijk op hem gericht en het duurde daarom ook een tijdje voor Aageth zeker was dat hij deze jongen kon uitnodigen. Dit kon onmogelijk het kindje zijn van die grote man. Die man hield er zelfs van om andere pijn te doen. Zo zag deze jongen er niet uit. De woorden die kwamen raakte hem echter als een hamerslag. "Shavot..." sprak hij vragend. Nog niet wetend wat het betekend. Zijn ogen verwijdde zich bij het horen van de uitleg. Mensen hun kop eraf hakken? Hij is gewoon als die man! schoot het door zijn gedachten. Echter de komende woorden deden hem opkijken. Zijn vader had een minatuur versie op het bureau staan. Dus dit was de zoon van die man. Aageths blik verstarde zachtjes. Het was enkel een serieuze blik. Hij moest dus voorzichtig zijn. Aageth keek naar Elwin die voor zijn zandgrot op de grond zakte en zijn mouw opstroopte. De vraag had hij gehoord. "Slangen..." sprak hij zachtjes. Het waren niet zijn favoriete dieren maar hij vond ze ook niet eng. "Enigzins..." sprak hij bedachtzaam. Hij zag het slangentje op de hand van Elwin die langzaam wat omhoog kwam. Aaien? Hij mocht het slangetje aaien. Aageth twijfelde. Een slang kon gevaarijk zijn en om nu zijn hele hand over dat diertje te zetten vond hij niet echt iets waar iemand zich echt fijn bij voelde. Hoe jong een slang ook was, gevaar moest tegen gegaan worden bij deze dieren. En als ze zich bedreigd voelde waren ze binnen no time klaar om aan te vallen. Aageth kende deze soort niet, hij had vele verhalen gehoord van slangen van zijn vader maar deze soort was er nooit in voorgekomen. Het maakte hem lichtelijk nieuwschierig. Maar Aageth hield zijn hand in bedwang en aaide het beestje niet. "Aageth..." sprak hij. "Aageth-phyllo is de naam..." sprak hij wat opgewekter. "Wist je dat phyllo voor blad staat..." sprak hij trots. Hij was trots op zijn magie. Alles dat met de natuur te maken had was gewoon prachtig. Zowel het biotische, alles wat leefde. Als het a-biotische, het levenloze. Zwijgzaam zakte Aageth op zijn knieën. En keek naar zijn heuvel met tunnels. Hij trok zijn jasje weer los en wierp het weer aan de kant. Stroopte zijn mouwtjes op om vervolgens een homp zand te pakken en deze met beleid op de heuvel te legen. Hij kneep het samen tot er een soort torentje stond. Hij deed het nogmaals. Het zand was vochtig door de hoge vochtigheid in de lucht die over het algemeen heerste tijdens de herfst. Hierdoor bleef het beter tegen elkaar kleven. Zwijgzaam ging Aageth met zijn handjes voorzichtig langs de toren om hem gladder te maken. Tevreden keek hij naar zijn uitkijktoren op een heuvel. Zijn vader had hem wel eens avonturen verteld over een heuvel waar twee wegen kruiste. Op die heuvel stond een grote uitkijk toren. Het was een leuk verhaal. Zwijgzaam keek Aageth naar Elwin. "Wat voor soort slang is het..." sprak hij vragend met oprechtte interesse naar Elwin. Niet wetend dat het een alles behalve onschuldig slangentje was die samen met Elwin een taak op hun hadden gekregen.

Nauwkeurig werd hij bekeken, de jongen had zijn groene ogen iets samengeknepen wat zijn zichtbare wantrouwen deed vergroten. Maar Elwin kon allemaal maar terug glimlachen, geheel bereid om deze jongen beter te leren kennen en samen met hem te spelen. Zijn taak was hij plotseling vergeten. Hij hoorde hoe de jongen zijn woorden herhaalde. Blijkbaar wist hij niet precies wat een schavot was. Nietwetend van de gruwelijke taferelen die zich vaak afspeelden op het schavot in omvang van een vierendeling, een halsrecht met de guillotine of het proces met de galgbalk die onder je voeten wegklapte als het slachtoffer de strop om de hals had knikte hij het jongetje vrolijk toe. Zoals het voor de andere jongen schokkend was, zo was het voor Elwin de normaalste zaak van de wereld om er als peuter ronduit over te praten. Zo was hij nu eenmaal opgevoed. En met een vader die zich interesseerde in de honderden manieren hoe een mens tot de dood gemarteld kon worden was dat niet zo vreemd. Hij had al eens een kijkje mogen nemen in de martelkamer in de kerkers, waar allerlei vreemde instrumenten en martelwerktuigen hadden gestaan. Oude houten pijnbanken, duimschroeven, kattenklauwen, roedes, zeisen en messen waar het roestachtige bloed nog op te zien waren. Papa was met een glaasje wijn in een leunfauteuil gaan zitten die daar in de martelkamer stond en hem het een en ander uitgelegd over de vreemde objecten die aan de muur hingen of langs de wanden waren opgesteld. En hij had zijn ogen uitgekeken.
Nog altijd niet geïntrigeerd in de betwijfelingen van de jongen was Elwin glimlachend bij de zandtorentjes neergeknield. 'Slangen..,' beaamde de jongen zachtjes. Hij keek welgemoed naar de jongen op. Hij zou toch wel weten wat slangen waren? Maar er verscheen een vrolijke lach op zijn gezicht toen de jongen zijn woorden vervolgde en hij aantoonde toch wat van de dieren te kennen. Mruel haalde hij voorzichtig onder zijn mouw vandaan en liet het slangetje op eigen wil over zijn hand kronkelen. Elwin liet wat teleurgesteld zijn hoofd zakken toen de jongen er weinig voor voelde om Mruel te aaien en hem te laten zien dat hij echt niets deed. 'Aageth,' zei de jongen nadat hij zichzelf had voorgesteld. Vragend keek Elwin naar hem op. 'Aageth-Phyllo is de naam.' Pas nu drong het tot hem door dat het voor de jongen een poging was ook zijn eigen naam te zeggen. Hij grijnsde hem breed toe. 'Aageth,' zei Elwin de naam van de jongen na. Aageth-Phyllo. Hij liet zijn felgroene ogen nogmaals over Aageths gestalte glijden, over zijn knalrode haar en zijn groene kijkers, de kleding die hij droeg en de uitdrukking op zijn gezicht. En ten slotte hechtte hij dat uiterlijk in gedachten aan Aageths naam. Dit was Aageth. 'Wist je dat phyllo voor blad staat?' zei Aageth bijna trots. Elwins gezichtje klaarde op. 'Echt?' vroeg hij vrolijk. 'Papa heeft mij Elwin Sabriël Sathandiai genoemd,' besloot hij ook iets meer over zijn eigen naam los te laten terwijl hij met behulp van zijn kleinschalige duistere magie de schaduw in de zandgrot gebruikte om de wanden gladder te maken. 'Elwin was de apostel van de ondergod, en Sabriël is de naam van een Shadraanse slangenkoning.' Hij vertelde het op neutrale toon, want hij was niet zozeer trots op zijn namen. Enkel opgelaten zoals hij qua karakter was. Glimlachend keek hij Aageth aan toen hij weer ging zitten en zijn jasje uitdeed, maar zijn gespreide vingertjes waren nog steeds bezig om de schaduw te manipuleren. Elwin stopte even om geboeid toe te kijken hoe Aageth hompen zand pakte en de torentjes glad streek. Voorzichtig leidde hij zijn schaduw uit de zandtunnel vandaan en liet hem heel langzaam langs de torentjes strijken om Aageth te helpen het zand glad te strijken. Sneller dan het met het blote oog te zien was schoot de schaduw opeens pijlsnel weer terug naar zijn oospronkelijke plek. Verontschuldigend keek Elwin Aageth aan. 'Ik kan ze nog niet zo goed controleren,' verklaarde hij met een klein glimlachje. Met zijn handjes ging hij zwijgzaam verder. Over de uitkijktorentjes die Aageth erop had gebouwd keek hij de jongen aan toen die zijn blik op hem richtte. 'Wat voor soort slang is het?'
Hij wierp even een blik op Mruel, die zijn smalle lijfje om zijn pols gewikkeld had. 'Lampro - lampropeltis trian.. gulum,' sprak hij de wetenschappelijke naam zoals vader hem zoveel slangennamen had aangeleerd moeizaam uit. Er verscheen een klein rimpeltje in zijn neusbrug terwijl hij bedenkelijk naar Mruel keek. 'Een Shadraanse melkslang, maar in Mruels geval een soort van de gedaanteverwisseling-slangen,' voegde Elwin er glimlachend aan toe terwijl hij Aageth aankeek. Mruel verstopte zich onder zijn mouw alsof de slang wist dat het over hem ging. 'Papa heeft heel veel slangen,' vertelde hij vrolijk verder terwijl zijn volledige aandacht ging naar de zandtorens waarvan hij het nog losse zand hier en daar met zijn handen aanklopte. 'Grote, witte, kleine, lange, lieve, ondeugende, zwarte en brilslangen, waterslangen, kousenbandslangen, cobra's, anaconda's, adders, mamba's, zelfs slangen met scherpe veren in plaats van schubben,' vertelde hij in één adem. 'En papa heeft een Raziaanse Reuzencobra. Dat is zijn lievelingsslang, echt een joekel. Saethion is heel lief voor mij en mijn zusje. Toen wij nog klein waren rolde Saethion zich op en mochten wij hem gebruiken als nestje.' Elwin keek Aageth weer glimlachend aan. 'Wat is jouw magiesoort eigenlijk, Aageth?' vroeg hij plotseling. Want daar was hij wel benieuwd naar. Misschien kon Aageth ook wat van zijn magie gebruiken om hun kunstwerk van zand nog mooier te maken!

Aageth-Phyllo

Het lag in Aageth's aard om mensen snel wantrouwend aan te kijken. Maar omdat dit de zoon was van de man waar zijn vader zich voor had gewaarschuwd was hij eerder op zijn hoede. Aageth was echter al snel op zijn gerust gesteld toen de jongen gewoon vrolijk bleef doen en zich niets aantrok van zijn wantrouwende houding tegen over hem. Aageth zag ergens dat deze jongen niets wilde doen. En totaal niet zoals zijn vader was. Op de interesse van de martelwerktuigen na dan. Aageth vertelde over zijn tweede naam dat blad betekende. De opgewekte reactie deed hem kort lachen. "Ja echt ja..." sprak hij glimlachend. De jongen vertelde over zijn naam. Aageth vond het interessant om te horen maar het was weer zo'n gruwelijke bedoeling. Niet alleen zijn interesse ook zijn naam was zo gruwelijk in betekenis. Aageth glimlachte echter. Het jongentje was aardig waarom zou hij hem dan haten om zijn interesses. Aageth ging ijverig bezig met de torentjes. Hij glimlachte. Ineens zag hij de schaduw er overheen kruipen en hem meehelpen. Hij keek kort naar Elwin. Hij kon zijn schaduw manipuleren? Aageth glimlachte. Ineens schoot deze terug. "Nee nee nee...." sprak hij grinnikend. "Het is al goed hoor..." sprak hij. Toen Elwin met zijn handen verder ging. Hij glimlachte. Hij had niet verwacht dat hij nu al iemand van zijn leeftijd zou tegen komen. Aageth luisterde naar de woorden van Elwin over de slang. "Een apart slangetje dus..." sprak hij concluderend. "Maar wel een interessante..." sprak hij glimlachend. Hij keek naar Elwin die toen begon over de slangen die zijn vader had. Aageth luisterde oprecht geinterseerd. "Mijn vader heeft een wolf. Eyolf..." sprak hij opgewekt. "Hij heeft een parelwitte vacht. Echt mooi. En hij is warm en zacht..." legde hij uit over de wolf die Norwood ooit van een hongersdood gered had. Aageth glimlachte. Hij keek toen Elwin vroeg over de magie van hem. Hij keek op. Niemand had hem ooit naar zijn magie gevraagd. Aageth legde zijn hand boven de heuvel en keek zeer geconcentreerd. "Groei, groei..." mompelde hij. Langzaam kwamen er sprietjes uit het humusloze zand en was het heuveltje langzaam gegroeid. Aageth pakte een takje en wist in de bovenkant van de toren een klein kamertje te schrapen. Met zijn tong uit zijn mond bracht hij zoveel mogelijk detail aan. "En dan de laatste...." mompelde hij. Hij knipte in zijn vingers bij de zijkant van het kamertje en er was een miniatuur lichtbolletje in gekomen. "Een vuurtoren!...." sprak hij glimlachend en keek naar Elwin om zijn reactie te zien.

[sorry dat hij zo kort is, ik moet gaan naar een verjaardag.

Opgetogen als hij was nu hij eindelijk iemand anders dan zijn zusje van ongeveer zijn leeftijd had leren kennen was Elwin in een opperbest humeur. En dat was te zien aan zijn vrolijke lach, aan zijn vriendelijk dichtgeknepen ogen als hij Aageth toegrijnsde, zijn ontspannen houding en de belangrijke taak die hij helemaal vergat en plaats had gemaakt voor een veel waardige gebeurtenis; hij had een nieuw vriendje gemaakt. Zijn eerste vriendje. Op de peuterspeelzaal trok hij zich terug in een hoekje om daar alleen met houten beweegbare slangen te spelen. De kinderen vermeden hem om zijn uiterlijk; hij was bleek, had vreemde ogen die zo felgroen waren dat sommigen beweerden dat ze je ogen uit de kassen kon laten branden en op een regenachtige dag was hij de enige van alle andere doodsbange kinderen geweest die de binnen geglipte slang zonder aarzeling opgepakt had en hem weer terug buiten in de regen had gezet. Die dag was hij buiten de speelzaal gebleven, gehurkt in de stromende regen met alleen het slangetje als gezelschap. Zo vielen zijn tranen niet op. Asema had hem bijgestaan, zwijgend in alle talen zoals ze altijd was. Samen werden ze uitgescholden voor freaks, al hadden ze nog zulke bijzondere eigenschappen voor jonge kinderen. Elwins magie had zich al beter ontwikkeld dan die van andere kinderen van zijn leeftijd. En Asema verschanste zich in knusse hoekjes om boekjes te bekijken die eigenlijk nog veel te moeilijk waren voor haar leeftijd. Maar zelfs de leidsters verafschuwden de twee kinderen, en tevens moesten ze niks van hun vader hebben die hen laat in de middag kwam ophalen. Ze vonden hem maar een enge man met vreemde gewoontes, maar die mening hielden ze natuurlijk voor zich. Er was niet veel aan te doen. Er heersten nu eenmaal vreemde gewoontes in de familie Sathandiai. Savador was als kind tussen de slangen opgegroeid, uren doorbrengend in het terrarium van zijn vader. En ook zijn eigen kinderen waren thuis omringd door slangen. Het was voor Elwin een belangrijk element in zijn leven en voor Aageth misschien iets dat er weinig aan toedeed. Als hij een slang zag was het waarschijnlijk niet meer dan enkel een slang. In Elwins geval was heel zijn jonge leven tot nu toe in omvang van slangen geweest en onmisbaar geworden.
Het kleine laagje ijs van wantrouwen leek te breken op het moment dat Aageth een lach uitbracht om zijn vraag. Het maakte Elwin ook meer opener. Vrolijk vertelde hij de betekenis en oorsprong van zijn eigen twee gegeven namen, weer geheel onbewust van de gruwelijkheid die er stiekem in verborgen zat. Toch was het niet geheel Savadors eigen keuze geweest voor die namen. Aageth lachte, dus het was goed. Met een brede glimlach richtte Elwin zich ook weer op hun kunstwerk van zand. Het kostte hem enigzins wat inspanning om de kleine schaduw onder zijn controle te houden, maar het lukte zolang als hij zijn concentratie kon vasthouden. Al gauw schoot hij daarna weer terug in de zandtunnel alsof de schaduw bang was voor de buitenwereld. Hij glimlachte toen hij Aageth verbaasd zag toekijken. Vriendelijk keek hij het jongetje over de zandtorens aan toen deze zijn terughoudende woorden wegwuifde. Enthousiast vertelde Elwin verder over de slangen van zijn vader, over Saethion en Mruel. 'Een apart slangetje dus,' vond Aageth. 'Maar wel een interessante.' Elwin glimlachte. 'Ja.. een interessante,' sprak hij zachtjes op een toon alsof hij zich zojuist iets had herinnerd wat hij zich niet had willen herinneren. 'Mijn vader heeft een wolf. Eyolf..,' begon Aageth over zijn huisdieren te vertellen. Elwin keek op van zijn sculptuurwerk. 'Hij heeft een parelwitte vacht. Echt mooi. En hij is warm en zacht.' Hij probeerde zich zo'n warme zachte wolf met een parelwitte vacht voor de geest te halen. 'Eet hij ook mensen op zoals in Roodkapje?' vroeg hij bijna glunderend. Papa had zo zijn eigen versie van sprookjes. Ze stonden in Shadraanse verhalenboekjes en waren ondanks de bloederige gebeurtenissen geheel gericht op kinderen. Die verhalen liepen vrijwel nooit goed af. En in Roodkapje beet de wolf de mensen doormidden. Elwin had altijd gefascineerd naar de illustratie gekeken op het einde van het verhaaltje, waar het bloed aan beide kanten van de kaken van de grote zwarte wolf droop. Het was moeilijk om in gedachten van zo'n ruig beest een zachte warme wolf te maken. Uit interesse vroeg Elwin zijn nieuwe vriendje het volgende moment naar zijn magiesoort. Het zou mooi zijn als hij ook al wat kon op het gebied van magie, misschien konden ze dan eens een keer samen oefenen! Zijn felgroene ogen volgden Aageths hand toen hij die boven het zandheuveltje legde en zich er geconcentreerd op focuste. Afwachtend op wat er komen ging keek Elwin gekluisterd toe. Aageth mompelde wat, en alsof het een goocheltruc was leek de heuvel plotseling te groeien en staken er groene sprietjes boven het vochtige zand uit. Hij staarde er met grote ogen naar. Maar Aageth was nog niet klaar. Hij pakte een takje en maakte daarmee een klein kamertje bovenin de zandtoren. 'En dan de laatste...' Helemaal in de ban van Aageths doen zat Elwin er bijna met zijn neus bovenop. Als laatste toevoeging knipte Aageth in zijn vingers en liet als vanuit het niets een grappig lichtje in het kamertje verschijnen. 'Een vuurtoren!' Elwin schoot vrolijk in de lach, klapte enthousiast in zijn handjes. Dat was het mooiste magietrucje dat hij ooit had gezien. 'Dan maak ik wachters voor bij de vuurtoren, die met het licht moeten seinen voor de boten!' Zo gezegd, zo gedaan. Een kleine zwarte waas trok zich los van een willekeurige schaduw en schoot nu cirkelend langs Aageths lichtje heen in het kamertje, zodat het daadwerkelijk leek dat de vuurtoren seinde. Hun kindergelach van bloeiende vriendschap galmde over het verlaten terrein. Twee jonge kleuters spelend in de waterige herfstzon, allebei zonen van vaders wiens elkaars grootste rivalen waren. De één een op vredevolle manier opgevoede Grenaan, de ander een Shadraan die op jonge leeftijd al bijgebracht werd over de somberheden in de wereld alsof het net zo belangrijk was als leren lezen, lopen en fietsen. Onbelemmerd, onbezorgd, niets om druk over te maken. De frisse herfstwind die aan Elwins groene sjaaltje rukte en bladeren in geel, bruin, rood en oranje langs hun zanderige schoenen en hun sculptuur liet strijken. Aageth zonder zijn jasje met zijn voorzichtige maar vastberaden bewegingen. De kinderhandjes stonden nog in het zand van de torens gedrukt; het symbool van hun vriendschap en een eerste belangrijke herinnering.

Aageth-Phyllo

Aageth had nog nooit echt een kleuterschool van binnen gezien. Maar hij wist dat dat moment ook zou aankomen. En als dat moment aankwam deed hem gewoon hopen dat hij bij Elwin in de klas zou komen. Hij was in het begin wantrouwig maar hij wist dat hij makkelijker met mensen overweg kon dan een 'gemiddeld' persoon. Hij was in staat om het goede in een persoon te zien. Een eigenschap die hij overduidelijk van zijn moeder had geërfd. Aageth glimlachte bij het zien van de glimlach op Elwin's gezicht. Het leek alsof hij voor het eerst een echte vriend maakte. Aageth had zelf ook niet veel leeftijdsgenoten gezien maar hij was wel blij met het feit dat hij een nieuwe vriend had weten te maken. De vraag over de wolf deed hem opkijken. "Wat?" sprak hij vragend. "Nee, Eyolf is lief, die eet geen mensen..." sprak hij glimlachend. En lachte kort. Het deerde hem niet dat Elwin soms van die gemene dingen als interesses had. Maar wat deed het er toe? Hij was een gezellige jongen er omheen. En hij wist hoe leeftijdsgenootjes konden zijn. Ergens was hij bang dat Elwin om deze vreemde interesses nog gepest zou worden ook. Misschien meer rede om in die klas te moeten komen en hem stevig te verdedigen wanneer hij echt onrecht te wordt gedaan. Zijn magie had Aageth ook nog niet volledig onder zijn controle maar hij wist er wel wat van te maken. En gras laten groeien op zand was een van de basisspreuken die bij woudmagie aan de beurt kwamen. Samen met zijn lichtmagie om een klein lichtballetje te vormen. Elwin maakte het af door er een schaduw om rond te laten draaien. Aageth glimlachte. Het bolletje waar de schaduw omheen scheen. Ze hadden twee tegenpolen als het om magie ging. Licht en duister. Maar ach, tegenpolen trokken elkaar aan, toch? Aageth glimlachte. Hij was blij dat hij een vriend had weten te maken. Alleen op de kamer zitten was zo saai en nu had hij een rede om er uit te komen. Hun gelach was echter goed te horen over het verlaten terrein. En niet alleen voor hun oren. Aageth had echter niets door dat ze bekeken werden op een afstand. Door een viertal ogen van twee vaders die elkaar liever dood zagen dan levend. Een op een afstand ergens in het bos. De ander via een kaart in het kantoor. Aageth die ongestoord verder ging en niets door had glimlachte. "Heb je nog meer hobby's dan alleen.....shavotten en slangen..." sprak hij met oprechtte interesse. Aageth hoopte dat Elwin iets zag in zwaarden. Misschien konden ze samen trainen een keer. Aageth wist dat hij zijn vader op en duur aan zou kunnen. En met een ander trainen was ook eens leuk. De wind blies Aageth's rode haren en speelde er rustig mee. Aageth glimlachte. Hij was blij met deze vriendschap. Wat hier vormde was een onbreekbare vriendschap, eentje die niet door iedereen goedgekeurd zou worden. Maar eentje die ongetwijfeld stand zou houden door storm en wind.

[ik hoop dat je het geen ramp vind dat ik typte dat safferd in zijn kantoor zat.]

Het ogenblik van overduidelijkheid speelde op zo'n wijze weer op dat je goed hun verschil kon vergelijken. Maar je hoefde niet altijd van dezelfde soort te zijn om goed met elkaar overweg te kunnen. Zolang de persoon aardig was, loyaal, zolang je erop kon vertrouwen en mee kon lachen. Het maakte niet uit of Aageth een pienter jongetje met groene vingers scheen te zijn, het maakte ook niet uit dat Elwin de meest gruwelijkste dingen normaal vond. Zo kort als ze elkaar al kenden, en zo sterk de band al aanvoelde.
'Wat? Nee, Eyolf is lief, die eet geen mensen,' reageerde Aageth glimlachend. Met dichte oogjes glimlachte Elwin terug. 'Misschien dat Eyolf en Mruel ook wel goede vriendjes kunnen worden?' opperde hij stralend. Dat zou nog eens leuk zijn. Zij vriendjes, hun dieren vriendjes. Dan konden ze urenlang rennen over de grasvelden. De witte zachte warme wolf opgelaten rennend achter hen aan, Mruel die zich ergens verborgen had in het gras. En zij en hun nagalmende gelach in een scenario van meezwevende paardenbloempluisjes, felgroen gras en een strakblauwe hemel.
Hun zelfgemaakte vuurtoren was prachtig geworden, en ze hadden het immers gedaan gekregen met teamwork.
'Heb je nog meer hobby's dan alleen... schavotten en slangen?' vroeg Aageth een moment later. Elwin richtte zich op en tuurde een paar seconden bedenkelijk omhoog naar de grauwe hemel. Zijn nadenkerige 'hmm' was nog net te horen. 'Ah!' Met een glunderend grijnsje keek hij Aageth weer aan, zijn felgroene ogen sprankelend van enthousiasme. 'Vuur!' luidde zijn vastberaden antwoord. 'Ken je de Suasama? Dat zijn een soort ninja's van Shadra. Er zitten ook leden van Razen bij, vuurkrijgers - en die kunnen van alles met vuur, echt heel mooi om te zien!' In een overload van enthousiasme maakte hij een paar kleine stootbewegingen, waar dan in het geval van de vuurkrijgers vlagen vuur vanaf zwiepten. 'Papa's leermeester was de baas over de Suasama. Maar ik vind de vuurkrijgers veel en veel stoerder dan Heer Deshas!' Elwin had demonstratief zijn armen gespreid om meer nadruk te leggen op zijn woorden, en daarbij keek hij Aageth vrolijk glimlachend aan. Misschien had Aageth ook wel een idool waar hij al veel verhaaltjes over gehoord had. Daar zou allicht een heel ander antwoord uitkomen, verwachtte hij. Ze waren immers zo verschillend van elkaar. Maar wie zegt dat licht en duister niet samengaan? En dat het stereotype beeld dat Shadranen en Novanen elkaar in de haren vlogen in tact bleef door de eeuwen heen? Zij vormden het regelrechte bewijs van het tegenovergestelde. Zij waren één.
Twee paar ogen keken met grote overbezorgdheid toe hoe zich een groeiende vriendschap ontpopte als de eerste bloem in de vroege lente, direct of indirect. Een diepe opspelende haat, afgunst, achterdocht, wraakzucht. En allerminst geamuseerd.


Snelle, benende passen lieten de lange zwarte zomen van de mantel opgolven en de eerdere bladeren die de band creërende kinderen gepasseerd waren wild over het natte gras verder strijken. Elwin schrok zich een ongeluk toen hun moment van sereniteit en vrede verstoord werd op het moment dat hij ruw bij zijn arm gegrepen werd en omhoog werd getild. Zijn groene ogen staarden groot voor zich uit, over Aageth heen, maar hij wist wat dit had te betekenen. Angstig draaide hij zijn hoofd om en keek recht in het bleke woedende gezicht van zijn vader. Zijn smalle lippen waren woest op elkaar geperst, de frons tussen zijn wenkbrauwen was diep en de goudkleurige slangachtige ogen staarden hem zo dodend aan dat hij wenste te willen verdwijnen. Papa was alles behalve tevreden. Savador was onmiddellijk gekomen toen de pijltjes op zijn allesziende kaart die naar Elwin en Aageth verwezen wel heel lang bij elkaar bleven staan. En Aageth verdween maar niet. Dat had weinig anders van betekenis dan dat Elwin zijn taak niet had uitgevoerd.
'Hoe KUN je je opdracht zijn vergeten!' siste Savador hees, witheet van woede terwijl hij een ferme ruk gaf aan Elwins arm. 'MAAN-DEN-LANG heeft je vader je voor je ingespant, hij heeft zijn tijd en zijn belangrijke afspraken voor je opzij gezet om je de nodige dingen te leren, hij heeft met je geoefend, getraind, álles tot in perfectie voorbereid - EN WAT DOE JIJ? Jij gaat vrolijk zitten ravotten met een regelrecht schande dat NOOIT geboren had mogen worden! Je hebt me zwaar teleurgesteld, Elwin, hoor je dat?! - ZWAAR!'
Hij schudde Elwin zo ruw door elkaar dat de tranen in zijn ogen sprongen en hij gillend in huilen uitbarstte. Mruel glipte gauw weg en verschool zich onder het zand. 'S.. sorry, papa!' jammerde Elwin stotterend tussen zijn snikken door. 'Ik.. ik was het vergeten!' Doodsbang voor het gedrag van zijn vader durfde hij hem amper in het gezicht te kijken. Hij had het kunnen weten. Hoe papa hem altijd met zijn hoofd parmantig opgeheven en zijn armen voor zijn borst over elkaar geslagen passeerde, die slangachtige ogen strak op hem neerkijkend als hij teveel vrolijkheid toonde, en de kille uitstraling op zijn gezicht die dan geen greintje liefde leek te bevatten. Hij deugde niet.
'Ik was het vergeten!' herhaalde Savador op spottende toon. Met een smalende grimas richtte hij zich even tot de grauwe lucht boven hen. 'Ik was het vergeten, zegt 'ie.'
In een ruk liet Savador zijn zoon los, sloeg met een baldadig gebaar de zwarte mantel achter zijn benen, knielde neer en greep Elwin in een snelle gris weer vast aan zijn groene sjaaltje. 'Luister, dwaas,' snauwde hij terwijl hij Elwin ruw naar zich toetrok. Hij duwde de doodsbenauwde jongen die als een rietje over zijn hele lichaam beefde tegen zich aan en legde zijn hoofd op zijn kleine schouder zodat zijn gezicht zich vlakbij dat van Elwin bevond. 'Ik kan je verzekeren dat die leuke martelwerktuigen die je hebt gezien op bruikbare toepassing kunnen komen op Daghain, Hannah en alle andere zogenoemde vriendjes van jou als je niet doet wat ik zeg! Dat wil je toch zeker niet, is het wel?' siste hij griezelig zacht in Elwins oor. Bevend draaide Elwin zijn hoofd naar zijn vader toe, veegde zijn tranen weg en keek hem gefronst aan. 'D.. dat zijn geen vrienden, papa,' reageerde hij nog altijd timide, maar nu met een bijna boze ondertoon in zijn stem. 'Mijn enige vriend is hij!' Zijn kleine vingertje wees om naar Aageth, zijn vastberaden blik nu strak gericht op zijn vader. Over Elwins schouder richtten Savadors slangachtige ogen zich een ogenblik glazig op de kleine roodharige jongen. Norwoods jongen. Het kind dat zijn zoon geweest had kunnen zijn als die stommeling van een Norwood Madeline niet van hem afgenomen had, als hij niet zonodig het bed met haar had moeten delen en ze positieve uitslag kreeg en zwanger van hém was. Het had zo moeten lopen. Het kind in haar baarmoeder dat hij nog met een scalpel had willen doden zodat het nooit gebeurd was, het kind dat van hem en Madeline had kunnen zijn.
'Wel wel..,' sprak Savador zacht. Langzaam kwam hij weer overeind, zijn blik strak vastgepind op Madeline's zoon die ter wereld was gekomen als Aageth-Phyllo Vavendyor. 'Na al die tijd ontmoeten we elkaar opnieuw, Zadjazar.'
Zadjazar; de naam van het zoontje dat hij gewenst had als Madeline dan al zwanger van hem was. Maar dat was nooit gebeurd. Als Aageth-Phyllo - zo zou Savador de jongen nooit erkennen, al was het dan alleen om zijn eigen trots en zijn afgunst jegens Norwood als de vader van het kind. Hij duwde Elwin opzij terwijl hij langzaam op Aageth afliep en zonder er ook maar een blik aan te verspillen de zandvuurtoren onder zijn schoenen vertrapte. Elwin huilde zachtjes op de achtergrond en knielde neer om Mruel op te pakken toen het slangetje verschrikt onder het zand vandaan kwam. Hun mooie vuurtoren was verpest. Ze hadden er nog wel zoveel werk in gestoken, het opgefleurd met behulp van hun magie met een écht seinlicht - alles voor niets. Savador besteedde geen aandacht aan die symbolische verwoesting. Zijn zwarte mantel ruisde zacht in de wind toen hij binnen een paar laatste stappen pal voor Aageth stond en hoog boven de kleine jongen uittorende. Zijn schaduw leek Aageth als een kwaadaardige duisternis te overlappen zoals hij een tijdlang roerloos op de jongen neerstaarde. Zijn mondhoeken krulden om tot een zwakke glimlach toen Savador het volgende moment voor Aageth door zijn knieën zakte en voorzichtig zijn hand pakte. Zorgvuldig schoof hij de mouw van Aageths trui omhoog, zijn klamme bleke handen bewogen traag over zijn huid. 'Al ben je het niet waard om mijn zoon te zijn,' sprak hij op een plots veel ijzigere toon terwijl zijn greep om Aageths pols zich versterkte en hij een pijnlijke spreuk uitvoerde op zijn pols. Twee vingers drukten diep tegen Aageths huid, en toen Savador ze weer weghaalden stond er een kronkelige zwarte slang afgebeeld, alsof het getatoeëerd was onder Aageths huid. De slang leek onder de huid stuiptrekkend in beweging te komen en glipte over Aageths pols hoger richting zijn schouder. De huid om het slangenteken was rood en opgezwollen. Het zou de jongen in een langzaam proces ziek maken, zijn immuunsysteem verzwakken en hem zo lichamelijk uitputten dat hij in bed zou moeten worden gehouden. Ongeveer hetzelfde effect wat Mruel zou hebben toegebracht als Elwin zijn taak gewoon had uitgevoerd. Maar omdat dat niet het geval was maakte hij zelf de klus maar af. De spreuk was een vorm van een oud-Shadraanse vervloeking, geleerd van Deshas, en niet zomaar omkeerbaar. Sterker nog; er was nauwelijks iets van een tegenbezwering bekend tot de vloek zijn werk had gedaan en was uitgewerkt. Dodelijk was het in de meeste gevallen niet, maar slachtoffers stonden een periode van nachtmerries, onuithoudbare pijn en uitputtende ellende te wachten. Het tekentje was een slang, dus zou Norwood hem vroeg of laat persoonlijk wel opzoeken. En dat was precies stap twee in zijn plan. Savador bleef Aageth roerloos aanstaren terwijl hij zijn mouwtje weer ruw omlaag trok. 'Tot we elkaar weer mogen treffen,' sprak hij bijna fluisterend waarna hij de jongen zacht op de wang tikte. Langzaam kwam hij weer overeind, draaide zich om en liet Aageth voor wat hij was als een onbenullig stuk vuil. Zijn werk was hier gedaan. De woede leek weer terug in zijn slangachtige ogen te keren nu hij zich weer op Elwin richtte. 'En jij!' snauwde hij de jongen die meteen onder zijn uitbarsting ineenkromp toe. 'Jij gaat mee terug naar het kasteel en daarna onmiddellijk naar je kamer! Laat me niets meer van je horen!' Savador had Elwin al aan zijn schouder omgedraaid om hem hardhandig mee te loodsen, terug naar het kasteel, maar hij bleef plotseling abrupt staan. Zijn bleke hand lag nog krampachtig geklauwd om Elwins schouder. De magiebron die geleidelijk aan naderde kende hij uit duizenden, en uit vele vijandige confrontaties.

Aageth glimlachte en keek opnieuw naar de vuurtoren die nog steeds in volle glorie op de heuvel stond te seinen naar boten die er toch niet waren. Elwin leek opgewekt te reageren en zei dat Muerl en Eyolf misschien wel vriendjes konden zijn. Aageth knikte energiek. "Uhu, misschien wel. Als jou slangetje dat wilt natuurlijk...." sprak Aageth bedachtzaam. Hij glimlachte en lachte kort. Een slang en wolf vrienden, dat zag je niet vaak maar het was best mooi om te zien, tenminste dat vond hij. Aageth glimlachte en zag eveneens niet dat Savador de twee naderde. Hij hoorde de woorden aan. Aageth glimlachte om zijn woorden. "Ik ben meer van de vredelievende woudmagiër die van de rijken steelt en geeft aan de armen..." sprak hij met een verwijzing naar het Robin Hood verhaal. Aageth glimlachte. Echter vertrok zijn glimlach toen ineens een bleke hand op de schouder van Elwin verscheen. Zijn blik schoot wat omhoog. Aageth duwde zich van de grond af en ging recht staan. Hij keek strak naar de man die zo bleek was. De man waar zijn vader voor gewaarschuwd had. Aageth zijn ogen waren strak gericht op Savador. Verstijfd keek hij toe hoe Elwin afgekafferd werd. Zijn mond wilde schreeuwen. Zijn hart wilde deze man toetakelen en Elwin uit zijn handen halen. Maar hij kon het niet. De man was sterker dan hem. Het zou alleen maar tevergeefs zijn. Zijn opties afgaand zonk hij in gedachten. Zijn vuistjes gebald en zijn tanden op elkaar geklemd. Hij wilde iets doen maar kon niets. Hij hoopte dat zijn vader langs kwam en hem hielp. Maar hij wist dat die nog bezig was in het bos. Aageth keek op toen Elwin hem aanwees en hem als vriend beschouwde. Zijn ogen verwijdde zich en een traan van gelukzaligheid rolde over zijn wang. Hij werd als vriend gezien. Toen de man dichterbij kwam zette Aageth een willekeurige stap naar achter. Hij wilde omdraaien en wegrennen. Maar de schaduw leek hem vast te binden en vast te nagelen aan de grond. De hand van Savador voelde ijzig koud aan. Ergens met een lichte angst keek hij met zijn kaken op elkaar geklemd naar de gouden slangenogen in de oogkassen van Savador. "Ik ben niet jou zoon..." siste hij alleen. Hij wilde om hulp roepen toen het te laat was. De druk die Savador oefende op zijn hand deed hem zijn kaken nog steviger klemmen. Hij kreunde wat van de pijn die het teweeg bracht en toen het slangetje kroop over zijn huid leek het wel te branden. Aageth greep met zijn hand naar zijn bovenarm en zakte op zijn knieën. Hij schreeuwde het kort uit door de brandend gevoel. Hij merkte niet dat Savador wegliep met Elwin. De schreeuw had echter niet alleen de oren van Savador en Elwin. In het bos kwam beweging. Een roodharige man keek met een strakke blik voor zich uit en zette zich net voor de bosrand stevig van de grond af. Sprong in de baan van de zon en het drietal bij de zand-afzetting. De schaduw overlapte Aageth die zijn ogen verwijdde en richting de zon keek terwijl hij zijn betraande ogen samenkneep. De persoon die dichterbij kwam kwam terecht achter Aageth. Zijn blik strak op Savador gericht. Die inmiddels al een eind verder was maar halt hield. Norwood zakte op zijn knieën naast Aageth om daar zijn hand op de schouder te leggen. Aageth wilde geen woord zeggen. Durfde niet te zeggen wat er net had plaats gevonden. Als die man hun vriendschap al niet toestond, hoe zou zijn vader er over denken? Aageth omhelsde de nek van Norwood en drukte zich tegen zich aan. Norwood legde zijn arm bemoedigend om hem heen en keek over de schouder hatelijk naar Savador. Wat die man had geflikt wist hij niet, maar hij zou ongetwijfeld verhaal halen, dat wa zeker.

Aageth was een reïncarnatie van Robin Hood. Dat wilde hij geloven. Een Robin Hood en een ninja. Samen met hun wolf en hun slang. Breed glimlachte Elwin hem toe, zich bedenkend hoe ze van hier aan iedere dag misschien wel met elkaar konden spelen. Hij had behoefte aan een vriendje, en die had hij zojuist gevonden. Het kwam vanuit het niets, en het voelde wantrouwig aan. Symbolisch werden ze uit elkaar gescheurd toen vader door enkel zijn plotselinge aanwezigheid te tonen de sfeer overmeesterde met een sinistere indruk. Ziedend als Savador kon zijn, en bang als Elwin voor zijn vader was in deze staat. Doodsbang. Maar beide jongetjes konden er weinig tegen beginnen toen de volwassen man die veel sterker was dan zij recht op Aageth afstapte. Zachtjes huilend hield Elwin Mruel strak tegen zijn borst aan. Verloren, zo voelde hij zich. Hij kon niets doen. Hij kon ook niets voor Aageth betekenen. Zelfs als hij zijn eigen vader nu te lijf ging zou hij het te horen krijgen op het kantoor, zijn straf zou zich mateloos verdubbelen en Aageth kreeg hij nooit meer te zien. Dat was nog wel het laatste wat hij wilde.
De jongen deinsde alert wat terug toen Savador pal voor hem stilstond, klaar om weg te vluchten. De afstandelijke uitdrukking op het kindergezichtje zorgde voor een overweldigend gevoel van ironie dat in Savadors binnenste opborrelde. Dit kereltje had pit. Hij was dapper, had zijn woordje klaar en toonde zelfs enige afkeur tegenover hem. Maar dat zou hij zeker van zijn moeder hebben, want het was ondenkbaar dat hij meer op zijn vader leek qua karakter. Norwood die volgens Savadors hatelijke opzicht een nietsnut was, stomzinnig, laf, ongeschoold. Iemand die er niet aan toe deed in de wereldse maatschappij van tegenwoordig, absoluut niet. Op ruwe wijze liet Savador de spreuk die hij al maanden voorbereid had voor deze gelegenheid zijn werk doen, grafeerde het resultaat wat ervan kwam als je hem confronteerde haast als wraak in Aageths huid. Het joch moest lijden. Baden in zijn eigen pijn, instorten van uitputting en weg willen vluchten van het leven zelf door de ergerlijke nachtmerries die hem vanaf de dag van vandaag maandenlang zouden tergen. 'Ik ben niet jouw zoon,' werd hem nijdig toegesist. Onder vurige kalmte bleven Savadors slangachtige ogen Aageth nog even aanstaren. Recht nu hij op zijn knieën op gelijke hoogte zat, en zijn verticale pupillen versmalden zich tot smalle spleetjes die priemend diep wegzonken in zijn goudachtige irissen. De woorden galmden na in zijn achterhoofd, maar zijn smalle lippen bleven strak op elkaar. Alsof hij de jongen zijn directe straf wilde geven leek de spreuk al in te werken. Langzaam kwam hij weer overeind, schikte zijn mantel, draaide zich om en liep met een half doorschemerende grijns op zijn gezicht weg, zonder nog een blik te werpen op het jongetje dat het nu uitschreeuwde van pijn en zich op zijn knieën had laten zakken. Zijn werk was hier gedaan. Elwin keek met grote behuilde ogen toe, verschrikkelijk als hij het vond om te zien wat zijn vader zijn eerste beste vriendje had aangedaan. Maar hij werd ruw aan zijn schouder omgedraaid en aan zijn handje meegeloodst, zijn hoofdje gedraaid en zijn groene blik vol wanhoop nog altijd gericht op Aageth. Dit mocht niet! Wat moest hij doen - wat kon hij doen? Aageth verdiende dit niet. Als er iemand pijn moest lijden, dan nam hij die plaats desnoods wel in. Hij bood zich aan. Hier - hier stond hij. Papa! Bevend keek hij even schuin omhoog naar het harde gezicht van zijn vader. Hij kon hem zo wat aandoen als hij wilde. Hij kon hem zo dezelfde spreuk leveren en Aageth met rust laten. Waarom moest het nu iemand zijn die totaal niets had gedaan? Verschrikt nam Elwin een kleine gierende ademteug toen Savador abrupt halt hield. Nog geen twee seconden later klonk er een doffe plof over het verlaten stuk gras en de kleine zandstrook met hun vernielde vuurtoren. Langs de arm van zijn vader zag Elwin de roodbruinharige man die opeens achter Aageth stond. Hij had een bril, droeg een donkerblauwe jas en had een woedende blik in zijn ogen. Met verwijdde vochtige ogen nam hij de man in zich op, met de angst dat het weer iemand was die zijn vriend pijn wilde doen. Maar de man sloeg echter een arm om Aageth heen en drukte hem beschermend tegen zich aan. Was dat Aageths papa?
Over zijn brede schouder had Savador ook zijn blik op Norwood gericht. Achter zijn slangachtige ogen vlamden ziedende hellevuren, maar de vlam van haat die tussen beide mannen hoedde sloeg nog net niet in een zichtbare vonk over. Een moment later krulden Savadors mondhoeken om tot een smalende glimlach. Hij deed niet eens de moeite zich volledig naar zijn rivaal om te draaien, maar zijn hooghartige uitstraling sprak boekdelen. 'Wel wel..' Zonder ook maar te bewegen of met zijn ogen te knipperen bleef hij Norwood tot onbehagelijkheid toe strak aanstaren. 'Te laat met het in bescherming nemen van je vrouw. En te laat met het in bescherming nemen van je.. resultaat van schandaal. Zijn we een beetje te overtijdig met de dingen bij?' Zacht lachte hij, maar zijn lach was zo kil als de nacht op de Noordelijke sneeuwvlaktes van Cassia in het winterse jaargetijde.
'Je kunt niet veel, Norwood. Je bent een vernedering voor de wereld, jezelf en je nabestaande. Dat weet jij net zo goed als ik.' Bij deze zachte woorden draaide Savador met zijn sluike lokken in de wind zijn hoofd weer om, verstevigde tot Elwins grootste onzekerheid zijn grip om zijn handje en begon met de mantel ruisend als een schaduw om hem heen vergenoegd weg te benen. Terug naar het kasteel, en terug naar zijn slangenhol waar hij zijn verdere vuile plannen tot in het uiterste detail zou uitwerken.