EIllish staarde voor zich uit. De school nam nu bijna al haar tijd in beslag. Ze was gewend geraak aan de doordringende schoolbel, en het geluid van alle leerlingen die naar hun lessen gingen. Het was een dagelijks ritme geworden. Maar toch, er was nooit meer tijd om afwezig door de gangen te dwalen, en een dromerig voor je uit te staren. Maar nu wel. Ze maakte maar tijd tussen alles door. Eillish liet een afwezig belletje water op haar vingers balanceren. Wat kon ze nu gaan doen? Het hele terrein verkennen in die twee maanden was onmogelijk geweest. Of misschien was ze een beetje lui. Kon ook natuurlijk. Ze kende nog steeds niemand eigenlijk behalve dan een paar mensen. In de lessen moest ze meestal opletten om het bij te kunnen houden, en dan had ze nooit tijd om nog met anderen te praten. Dat was zowat het enigste wat ze echt rot vond. Ze zuchtte, en probeerde vormen in de wolken te ontdekken. Als je die goed bekeek leek het wel op een waterval. Maar dan van lucht. Was het dat? Ze moest het maar eens navragen aan een Puffoniër, of je hoe je die gasten dan ook moest noemen, ze vergat het altijd! Zo ambetant! Een donkere schaduw viel over haar, en ze boog zich om te kijken wie het was.

~Souuul, eindelijk, echt srry D/

Zich uitrekkend en proberend zijn gapen in te houden, liep Soul richting het grasveld. Hij had het wel zo’n beetje gehad met al die lessen vandaag. Hij had er nu ongeveer vier gehad. Dan moest hij er nog drie krijgen of zo, maar hij was vandaag dan ook erg lui, omdat hij vannacht was gaan zwemmen. Soms deed hij dat als hij niet kon slapen. En de tijden dat hij niet kon slapen, kon hij ook écht niet slapen. Dan dacht hij aan Maka, zijn beste vriend, die nog steeds ergens op de academie rondliep waar hij vandaan was gegaan.
Soul probeerde zijn gedachten voor zich te houden, wat hem nog redelijk goed afging. Hij had bijna aan Mineko alles verteld over Maka, maar dat deed hij maar niet. Hij ging die gast echt niet bezig houden met zulke domme feiten als dat hij en Maka vaak ruzie hadden. Toch lag het afscheid van Maka hem zwaar op de maag, ook al zou hij dat zo niet toe willen geven aan haar. Het was ook niet meer nodig, aangezien hij haar nooit meer zou zien. Maka Albarn, I’m missing you.
Zuchtend liep Soul verder, met zijn handen in zijn zakken. Hij had een spijkerbroek aan met daarover een blauw shirt, dat uit twee verschillende kleuren blauw bestond. Lichtblauw en donkerblauw. Hij had ook sneakers aan, maar schoenen konden hem zeer weinig schelen. Eigenlijk leek een jurkje hem nu best handig. Zo’n ding was makkelijk om aan te doen en zwierde fijn rond je lijf. Helaas was hij een jongen en zou het hem nogal raar en lachwekkend staan.
Hij grinnikte even. Rood trok zijn aandacht. Hij keek naar het rood en pas nadat hij even gekeken had, wist hij dat het om een meisje ging. Hij twijfelde. Erop afgaan of niet? Genoeg meisjes waren van hem geschrokken, alleen leken de meiden hier op de academie anders te zijn. Nog geen van hun had hem bang aangekeken, ondanks zijn puntige tanden, zijn ietwat bleke huid en zijn roodachtige ogen. Hij kon het er altijd op wagen.
Rustig liep hij richting het meisje. Toen hij zag dat ze hem in de gaten had, stak hij zijn hand op als een groet en zei: ‘Hoi.’

Eillish liet een afwezig belletje water op haar vingers balanceren. Wat kon ze nu gaan doen? Het hele terrein verkennen in die twee maanden was onmogelijk geweest. Of misschien was ze een beetje lui. Kon ook natuurlijk. Ze kende nog steeds niemand eigenlijk behalve dan een paar mensen. In de lessen moest ze meestal opletten om het bij te kunnen houden, en dan had ze nooit tijd om nog met anderen te praten. Dat was zowat het enigste wat ze echt rot vond. Ze zuchtte, en probeerde vormen in de wolken te ontdekken. Als je die goed bekeek leek het wel op een waterval. Maar dan van lucht. Was het dat? Ze moest het maar eens navragen aan een Puffoniër, of je hoe je die gasten dan ook moest noemen, ze vergat het altijd! Zo ambetant! Een donkere schaduw viel over haar, en ze boog zich om te kijken wie het was. Toen hij zag dat ze hem in de gaten had, stak hij zijn hand op als een groet en zei: ‘Hoi.’ Ze staarde hem even aan, waarom kwam hij hier naartoe? Ze was juist alleen. Najah, even sociaal zijn zeker? 'Hey. Ken ik jou toevallig?' Vroeg ze beleefd. Niet dat zij wist. Ze kende toch niemand, overbodige vraag dus. Zij was echt hopeloos. 'Ik ben Eillish." Zei ze dan maar, aangezien ze het antwoord toch al kende. Ze ging rechtop zitten, maar ze was niet van plan om op te staan. Hij kwam hier naartoe, moest hij ook maar gaan zitten als hij wou. Haar ogen gingen even snel over hem. Hij was zeer normaal gekleed, met zijn spijkerbroek, tshirt, en sneakers. Ze hield van sneakers. Zelf was ze dan warmer gekleed met haar tshirt, trui met kap, sjaal, haar dunne sokjes, en dan haar enorme sneakers. Die vond ze gewoon epic. Niets aan te doen.

Lichtelijk verbaasd zijnd over het feit dat het meisje hem niet raar of bang aankeek, keek Soul terug naar haar. ‘Nee, ik ken je nergens van,’ zei hij, terwijl hij nadacht vanwaar hij haar in godsnaam moest kennen. Misschien had ze eens een keertje bij hem in de klas gezeten of zo. Ze leek hem ook nog een beetje jong voor bij hem in de klas te zitten. Hij zou haar, als hij haar zo zag zitten, op veertien schatten.
‘Aangenaam kennismaking, Eillish. Ik ben Soul,’ zei hij, zijn achternaam inhoudend. Als ze die zou horen, dan zou ze wel van hem schrikken. Trouwens, bij een ontmoeting gebruikte hij zijn achternaam eigenlijk bijna nooit. Misschien dat hij dat bij Mineko wel gedaan had, maar dat wist hij dus niet zo heel zeker.
Als hij eerlijk moest zijn, vond hij het meisje meer op een type lijken die graag alleen was. Ze leek ook zo eenzaam te zijn ingesteld, met haar woudgroene ogen en haar roodkleurige haar. Maar dat kon hij ook gewoon helemaal fout hebben. Hij was niet zo heel goed in meisjes, dus misschien zou het daar dan wel gewoon door komen. Hij grinnikte even om zijn eigen verwarring en keek haar rustig aan.
‘Vind je het erg als ik bij je kom zitten? Ik krijg namelijk last van vervelende benen,’ zei hij en hij lachte even. Zijn lach klonk wel erg akelig. Nee, eigenlijk niet. Gewoon als een normale lach. Hij had een best diepe stem. Hij had dan ook al vroeg de baard in de keel gehad, op zijn dertiende al, dus daarom had hij gelukkig geen hese trekjes meer, zoals sommige jongens wel nog hadden. En dan beoordeeld worden als ‘schattig’, nee dank je.
Hij was hier nu al een week of zo. Hij vond het wel leuk om hier te zijn, maar hij mistte een vriendin van hem op de vorige academie waar hij gezeten had. Hij sloot zijn ogen even en besloot om het onderwerp voor deze ene keer uit zijn hoofd te laten, zodat hij zich volledig kon concentreren op Eillish.
‘Weet je, je bent eigenlijk de enige die nog niet echt bang voor me is geworden, aangezien mijn aparte uiterlijk. Naast Esmira dan, die nog net voor je was,’ zei hij, denkend aan het meisje met grijze ogen en grijze haren, die ouder dan hem was. Een jaartje maar, maar goed. Hij grinnikte even en stak zijn handen in zijn zakken, waarna hij rustig wachtte of Eillish nog een interessant onderwerp had of niet.

Een donkere schaduw viel over haar, en ze boog zich om te kijken wie het was. Toen hij zag dat ze hem in de gaten had, stak hij zijn hand op als een groet en zei: ‘Hoi.’ Ze staarde hem even aan, waarom kwam hij hier naartoe? Ze was juist alleen. Najah, even sociaal zijn zeker? 'Hey. Ken ik jou toevallig?' Vroeg ze beleefd. Niet dat zij wist. Ze kende toch niemand, overbodige vraag dus. Zij was echt hopeloos. 'Ik ben Eillish." Zei ze dan maar, aangezien ze het antwoord toch al kende. Ze ging rechtop zitten, maar ze was niet van plan om op te staan. Hij kwam hier naartoe, moest hij ook maar gaan zitten als hij wou. Haar ogen gingen even snel over hem. Hij was zeer normaal gekleed, met zijn spijkerbroek, tshirt, en sneakers. Ze hield van sneakers. Zelf was ze dan warmer gekleed met haar tshirt, trui met kap, sjaal, haar dunne sokjes, en dan haar enorme sneakers. Die vond ze gewoon epic. Niets aan te doen. ‘Aangenaam kennismaking, Eillish. Ik ben Soul,’ zei hij. Soul? Nog niet van gehoord. Niet zo moeilijk met haar sociale 'kennis', maar ja. Zijn lichte haar was wel opmerkzaam, de meesten hadden hier blond, bruin of zelfs zwart haar, maar zo licht had ze het nog niet gezien. Of misschien dan toch bij een iemand. ‘Vind je het erg als ik bij je kom zitten? Ik krijg namelijk last van vervelende benen,’ zei hij en hij lachte even. Ze knikte, als teken van ja. Ze vroeg zich af wat hij wou, of gewoon praten? Ze maaktte het altijd veel te ingewikkeld. Weet je, je bent eigenlijk de enige die nog niet echt bang voor me is geworden, aangezien mijn aparte uiterlijk. Naast Esmira dan, die nog net voor je was,’ zei hij, en even kreeg hij een bedenkelijke trek op zijn gezicht. Nieuw? Aw, haar eerdere verzuchting maakte plaats voor medelijden. 'Nieuw? Aw, ik dit jaar pas, maar ja. Ken je al veel mensen dan?' Vroeg ze. Misschien was hij nog niet zo erg niet. Eillish sloeg geen acht op zijn eerdere opmerking dat zij de enige was die nog niet was weggerent. Ze zag het al voor zich, best grappig, ook had het een zielig randje om het hele kader. 'In welke klas zit je eigenlijk?' Hij was duidelijk te oud voor het eerste, tweede, maar het derde? Of misschien zat hij al in het laatste jaar, ze kon zich er vaak in vergissen, niets persoonlijks. 'Ik in het eerste, bij Master Norwood.' Ze kon het altijd melden, misschien dat hij er iets van kon maken. Soul. Een aparte naam eigenlijn. Op een academie zoals hier kon je er veel verwachten, dat was een feit. Haar eigen naam was eigenlijk heel saai daarbij, maar Eillish vond dat niet erg. Zolang er maar geen tweede Eillish was, was het allemaal best voor haar.

Toen Soul Eillish’ antwoord hoorde, maakte hij er van op dat hij gewoon kon gaan zitten. Hij plofte dan ook gewoon naast haar en keek opzij. ‘Een paar weken hier. Ik ken al redelijk wat mensen. Jij ook?’ vroeg hij en hij keek daarbij even opzij. Zijn ogen gleden automatisch in haar woudgroene. Nee, ze was echt nog geen zeventien. Misschien veertien, of misschien een lagere leeftijd. Het maakte hem niks uit. Ze hoefde geen achttien of zeventien te zijn om zijn vriend te worden. Leeftijd bracht niet alles met zich mee.
‘In de vijfde,’ zei hij en hij keek opzij. Hij dacht al zoiets. Dan was ze dus dertien. Of veertien, maar hij ging meer voor dertien. Het was eigenlijk best raar, want zo zag ze er niet uit. Ze zag er, als hij echt een leeftijd erop moest plakken en hij zou haar niet kennen zoals hij nu deed, eerder omschrijven als iemand van vijftien jaar, maar dan wel nog maar net vijftien. Maar misschien had ze wel vaker dat mensen haar verkeerd inschatten. Hij was benieuwd hoe oud zij hem had ingeschat. Zolang ze maar niet gedacht had dat hij in het tweede of derde gezeten had, vond hij het goed. Zo jeugdig vond hij zichzelf er nu ook weer niet uitzien, alhoewel hij zich soms nog wel zo gedroeg.
Zijn roodkleurige ogen flitsten weer naar voren en hij wreef even over zijn achterhoofd. Hij rook zelfs zijn eigen mannelijke deodorant. Oké, misschien was het een beetje raar om daar op dit moment aan te denken, maar goed. Hij probeerde zijn gegrinnik in te houden en wreef over zijn achterhoofd. Ah, hij was niet goed bij meisjes. Hij maakte altijd wel een stomme opmerking.
‘Problemen thuis?’ Oh nee, dit was echt een van zijn stomme opmerkingen naar een meisje toe. Maar meestal was de reden om naar Starshine te gaan iets met thuis. Oké, hijzelf had dat nu niet, maar bij meisjes leken dat soort problemen gevoeliger te liggen dan bij hem. Hij treurde zelfs niet om de dood van zijn ouders. Eigenlijk was hij dus over het algemeen al verschrikkelijk.
Hij opende zijn mond even, waardoor zijn puntige tanden tevoorschijn kwamen. Algauw sloot hij zijn mond weer en probeerde in zijn hoofd om zijn stomme opmerking ongedaan te maken, wat hem alvast niet zou lukken. Hij kwam hij dan ook op die vraag? Misschien wou hij gewoon al het emotionele eruit hebben. Ja, zo was hij gewoon.

'Nieuw? Aw, ik dit jaar pas, maar ja. Ken je al veel mensen dan?' Vroeg ze. Misschien was hij nog niet zo erg niet. Eillish sloeg geen acht op zijn eerdere opmerking dat zij de enige was die nog niet was weggerent. Ze zag het al voor zich, best grappig, ook had het een zielig randje om het hele kader. 'In welke klas zit je eigenlijk?' Hij was duidelijk te oud voor het eerste, tweede, maar het derde? Of misschien zat hij al in het laatste jaar, ze kon zich er vaak in vergissen, niets persoonlijks. 'Ik in het eerste, bij Master Norwood.' Ze kon het altijd melden, misschien dat hij er iets van kon maken. Soul. Een aparte naam eigenlijn. ‘In de vijfde,’ zei hij en hij keek opzij. Woawkaay hij was dus iets ouder dan ze had gedacht. Maar ja, zij leek ook ouder dan ze was, leeftijd speelde geen rol in vriendschap. Op een academie zoals hier kon je er veel verwachten, dat was een feit. Haar eigen naam was eigenlijk heel saai daarbij, maar Eillish vond dat niet erg. Zolang er maar geen tweede Eillish was, was het allemaal best voor haar. Zijn roodkleurige ogen flitsten weer naar voren en hij wreef even over zijn achterhoofd. Eillish twijfelde nu wel over zijn thuisplaneet, was het inderdaad Nova licht? Daar leek het wel op als je naar zijn haar keek. Maar dan hadden zijn ogen misschien beter blauw geweest, het rood leek er raar in. ‘Problemen thuis?’ Ze keek hem aan, wat? Waarom vroeg hij dat? Ze had inderdaad problemen thuis, op een andere manier dan het leek. Maar, niemand wist dat! Hij was ongeveer de tweede met wie ze praatte sinds ze op de academie was! Er roddels, kon gewoon niet. Of was het een standaardvraag? Ik ga naar een Academie want ik heb problemen? Nee, zo kon het toch niet bij iedereen zijn right? Het zou te erg zijn als iedereen hier een echt thuisprobleem had. Soul opende zijn mond, en ze merktte zijn puntige tanden op. Best wel grappig eigenlijk. 'Ehm..' Mompelde ze, wou hij het wel echt weten? Of was het een vraag om te praten zonder interesse? 'Ik.. beetje. Ik kon er nooit iets leren, en hoewel het pijn deed, ben ik naar Ssa Academie gekomen. Ik liet mijn moeder achter. Een vader heb ik voor zover ik weet nooit gehad. Jij?' Ze verplaatste haar blik naar Soul, zou de jongen die tot nu toe vrolijk leek ook iets hebben thuis? Of hier. Ze wist eigenlijk niets over hem, en ze nam zich voor om de volgende vraag te stellen om hem alles over zijn leven te vertellen. Als hij dat wou tenminste. Misschien wou het wel vergeten, of was het privé. Ze zag wel wat ze deed. Het was niet noodzakelijk ofcourse.

Kalm keek Soul opzij, ondanks zijn gigantische blunder van daarnet. Wie ging dan ook vragen of diegene die voor hem zat problemen thuis had? Nou ja, hij was dan ook echt diegene die bij een meisje al het emotionele eruit wou hebben, voordat hij voor een dramatische dame stond, die alles begon te vertellen over haar thuis, ex-vriendjes of een eventuele mishandeling, zonder dat hij zich daarop had voorbereid. Daarom zei hij zulke dingen dus. Hij zuchtte even en wreef opnieuw over zijn achterhoofd, wat hij wel vaker deed. Nooit echt een speciale reden voor gehad of zo.
‘Ik?’ vroeg hij en hij dacht even na. Wat kon hij over zijn verleden vertellen? Zoveel was er niet gebeurd. Ouders dood, naar een academie, leren om in een zeis te veranderen, Maka ontmoeten, afscheid nemen van Maka en nu was hij op Starshine. Ergens had hij de vraag van Eillish ook wel kunnen verwachten, maar hij had er nou niet een goed antwoord op.
‘Ouders zijn dood, ik heb op een academie gezeten, ben daar weer vanaf gegaan en zit nu op Starshine,’ zei hij, daarbij het deel over Maka achter zich latend. Esmira en Mineko wisten al van Maka, maar niemand vroeg naar Maka, dus hoefde hij het van zichzelf ook niet te vertellen. Bovendien was het afscheid van Maka het enige echte pijnlijke wat er gebeurd was in de afgelopen tijd, maar voor de rest vond hij dat hij een goed leven had gehad. Met zijn ouders had hij nauwelijks contact gehad, dus kwam hun dood ook niet zo pijnlijk aan. Het klonk hard, maar het was wel zo. Oké, dit was echt emotionele stuff, maar niet voor hem. Het emotionele had hij er nu wel uit, misschien kon hij nu weer een beter onderwerp verzinnen?
‘Een eerstejaars, hè? Mag ik je magie eens zien?’ vroeg hij en hij keek, voor het eerst, echt geïnteresseerd naar Eillish. Hij moest zijn interesse echt eens wat meer laten blijken, anders zou ze inderdaad voor hem wegrennen, alleen niet vanwege zijn aparte uiterlijk, eerder vanwege zijn aparte innerlijk.

aan mij
'Ehm..' Mompelde ze, wou hij het wel echt weten? Of was het een vraag om te praten zonder interesse? 'Ik.. beetje. Ik kon er nooit iets leren, en hoewel het pijn deed, ben ik naar Ssa Academie gekomen. Ik liet mijn moeder achter. Een vader heb ik voor zover ik weet nooit gehad. Jij?' Ze verplaatste haar blik naar Soul, zou de jongen die tot nu toe vrolijk leek ook iets hebben thuis? Of hier. Ze wist eigenlijk niets over hem, en ze nam zich voor om de volgende vraag te stellen om hem alles over zijn leven te vertellen. Als hij dat wou tenminste. Misschien wou het wel vergeten, of was het privé. Ze zag wel wat ze deed. Het was niet noodzakelijk ofcourse. Maar waarom vroeg hij het nu? Hij zag er niet echt uit als iemand die het echt vroeg omdat hij het wou weten? Ze had eigenlijk niets vertelt, want er viel niets te vertellen. Ze had geen leven gehad hiervoor. Het was pas begonnen toen ze de eerste keer verdwaald was in SSA. De eerste vijf minuten hier dus. Soul vertelde over zichzelf, dus ze stopte even met zichzelf gek te maken.
‘Ouders zijn dood, ik heb op een academie gezeten, ben daar weer vanaf gegaan en zit nu op Starshine,’ zei hij, ook niet veel dus. Hij liet ook veel weg, ze voelde het gewoon. Maar het was ergens wel normaal. Zij vertelde niets om hem niet gek te maken met haar zaagverhalen, dus hij dacht waarschijnlijk dat ze of niets wou zeggen, of dat er niets was. Maar dat was het dus wel. Geen handige zet. Ze zuchtte, dit was een moeilijk onderwerp, je leerde pas over je vrienden door hen uit te horen. Of ze moesten het zelf vertellen op het goede moment. En dat was dit dus helemaal niet. Gek hoe je eigenlijk zo'n heel gesprek kon ontleden, volgen, en je ongemakkelijk voelen omdat je niet wist wanneer het goede moment was. Ze keek voor zich uit, en sloeg haar armen over haar benen heen, zodat ze zichzelf in evenwicht hield. ‘Een eerstejaars, hè? Mag ik je magie eens zien?’ vroeg hij. Hij keek naar haar, en ze zuchtte. Niet magie! Ze faalde erin! Behalve in watermagie dan. Wat was Soul ook al weer? Had ze het nu al gevraagd? Ja zeker, licht waarschijnlijk. "Eehm.. Ik denk niet dat dat zo'n goed idee is.' Lachte ze zacht. 'Straks heb je geen respect meer voor me door mijn onacceptabele slechte resultaten!' Ze ging met haar benen gekruist zitten, 'Goed dan, maar jij moet zometeen ook iets laten zien!' Ze bewoog zacht haar vingers om mekaar heen, en schreef er toen mee in de lucht. Water druppeltje bleven hangen, in het licht. Plots richtte ze haar handen op Soul, en voor hij het wist, was hij omhuld door water. Een transparant laagje lag over zijn hele lichaam, zodat hij beschermd was, maar dat niet nat aanvoelde. 'Pwahahaha..." Ze voelde even, en merkte dat ze er niet door kon, "Nu ben je beschermd Soultjeuh. Maar als je niet oppast, keerd het tegen je." Evil Laugh. Ze was hem aan het pesten, en volgens haar had hij het wel door. Ze liet de laag verdwijnen, 'Nu jij!" Riep ze blij uit.