Zachtjes neuriënd liep de jongen wat rond. Hij voelde de behoefte niet om vandaag op zijn hakken rond te lopen, gewone schoenen waren goed genoeg. Simpelweg omdat hij hoopte Noah weer tegen te komen. Hij wist niet waarom, maar hij had het vroeger altijd fijn gevonden om groter te zijn dan anderen. Nu ook nog wel, die dominantie bleef. Maar het feit dat hij kleiner was gaf hem vreemd genoeg een veilig gevoel. Alsof de ander hem zou kunnen beschermen met zijn grootte. Niet dat hij zo’n reus was. Maar hij was gewoon een beetje aan de kleine kant voor jongens van zijn leeftijd. Niet dat het hem wat uitmaakte, had het nooit gedaan. Hij kon vals spelen, dus waarom zou hij zich er druk om maken?
Hij sloeg zijn armen om zijn buik, had het koud. Waarom liep hij nou weer alleen rond hierbuiten? Omdat hij weer dat lichte benauwde gevoel kreeg binnen. Hij was opzoek gegaan de witharige jongen, maar had hem niet gevonden, jammer genoeg. Hij wou de ander zo graag weer zien. Hij had zoveel dingen die hij nog moest zeggen, waaronder verontschuldigingen en nog een paar lieve woordjes. Voornamelijk lieve woordjes. En natuurlijk ervoor zorgen dat hij er zelf ook een paar in ontvangst kreeg.
Hij bleef stilstaan wanneer hij het gefluit van vele vogeltjes hoorde. Hij draaide zich richting het geluid, liep erop af; hoopte vreemd genoeg dat hij de jongen daar aan zou treffen. Hij streek met een hand een paar blonde lokken achter zijn oor, hield zijn hand vervolgens daar – achter zijn oor. Hij keek om zich heen. Hij kon niet fluiten, zou het wel graag willen leren. Maar hij kon vrij weinig dingen. Hij kon ook niet zwemmen, laat staan fietsen. Al die basis dingen die je als klein kind leerde waren aan hem nooit geleerd of geïntroduceerd. Zijn blik bleef hangen op een gestalte. Zijn ogen werden groter. Hij vervloekte zich voor het feit dat hij ook niet wist hoe hij een boom in moest klimmen. En als hij zich voorschut zou zetten zou hij weer gaan blozen in het bijzijn van die persoon en daar kon hij niet zo goed tegen. Hij liep naar de desbetreffende boom toe en keek omhoog. ‘Hoi hoi,’ riep hij blij. Vervolgens wees hij met een vinger naar de vogeltjes die rondvlogen. ‘Kijk, zijn ze niet mooi?’ glimlachte hij, ‘Ik durf te wedden dat je het niet durft om er eentje voor mij te vangen. Zodat ik een persoonlijke wekker heb die er ook nog eens fraai uitziet.’

» Whaha, foei Alois x')

Met grote blauwe ogen keek de jongen toe. Zijn mond viel open zonder dat hij het doorhad. Dieren waren altijd als de dood voor hem, maar ze leken niet eens te twijfelen aan Noah. De vogeltjes vertrouwden hem alsof ze hem al jaren kenden. Vol bewondering keek hij toe, deed een stap achteruit zodat hij beter kon kijken. Wel voelde hij zich nu erg klein. Noah zat daar zo, in die boom. Zo hoog, met dat vogeltje. Terwijl hij op de grond zat en maar op moest kijken. Wat wenste hij nu dat hij dat vogeltje was. Hij wilde aangeraakt worden door de zachte warme handen van de jongen, voelde lichte jaloezie tegenover de vogel.
De jongen kwam een halve meter van hem vandaan neer op de grond. Hij verkleinde snel de afstond, keek naar het vogeltje. Hij keek op toen de jongen wat zei. Voor het eerst mocht hij een echt dier in zijn handen houden. Maar Noah wist niet van zijn sadistische kant. En die wou hij ook het liefst verborgen houden, stel dat het afgekeurd zou worden. Dan zou er zich weer een probleem tussen de twee jongens vormen, net nu alles was opgelost en een soort van uitgepraat. Hij wilde het vogeltje dolgraag pakken, maar durfde niet omdat hij misschien iets verkeerd zou doen.
Uiteindelijk pakte hij het diertje met trillende handen aan. Hij hield het zwakjes vast, keek ernaar. Eerst waren zijn ogen groot, en kon hij er enkel zo naar kijken. Maar al snel kwam dat jaloerse gevoel in hem op, en een tikje sadisme. Zijn ogen vernauwden zich een beetje, zijn mondhoeken krulden zich omhoog. Zijn greep werd vaster, te sterk voor het vogeltje. Het piekte, steeds meer, hapte naar adem. Hij perste alle lucht uit de longen van het diertje, waardoor zijn grijns uitgroeide tot een brede krankzinnige glimlach. Zijn glimlach verdween op een moment abrupt, liet het diertje los. Deze viel een stukje, herstelde zich snel genoeg en vloog weg.
Hij zette een stap achteruit, wou wegrennen. Hij keek naar zijn handpalmen, keek vervolgens met een ruk op. Zijn ogen groot, was bang voor de reactie van de ander. ‘H-Het spijt me,’ wist hij ademloos uit te brengen, ‘Ik wou niet… En die vogel… Ze hadden gelijk… Ik wou hem geen pijn doen, echt niet! Ik… Ik had mezelf gewoon niet… Ik weet niet wat me overkwam, je moet me geloven.’ Hij kon weer in huilen uitbarsten door zijn actie. Hij had geen controle over zijn eigen handelingen, maakte daarmee duidelijk hoe instabiel hij mentaal wel niet was.

Zijn pupillen werden kleiner, zijn glimlach steeds breder. Het gepiep van het vogeltje klonk als muziek in zijn oren. Dat was hetgene dat hij vroeger had gemist bij insecten. Die maakten geen geluid als hij ze martelde. Maar dit vogeltje wel. Zijn duim plaatste zich op de plek waar hij schatte dat de luchtpijp zat. Duwde er hard op. Het gepiep verstomde, werd een soort van vreemd gegorgel dat je normaal nooit van een vogel zou zien. Zijn vingers kregen weer dat tintelende gevoel, en zijn greep op het arme dier werd steeds sterker. Pas toen hij de stap hoorde van de ander die dichterbij kwam, en vervolgens zijn stem die zijn naam zei realiseerde hij zich pas waar hij wel niet mee bezig was. Het was te danken aan het geschrokken gevoel dat hem licht verlamde dat het dier vrij kwam uit zijn greep. Het duurde een paar tellen voordat het hard begon te klapperen met zijn vleugeltjes, niet viel op de grond en maakte dat hij wegkwam. Nou wist hij waarom Hannah weigerde hem een huisdier te geven, hij zou ze toch allemaal vermoorden. Opnieuw en opnieuw. Het was te danken aan Noah dat het vogeltje nu had kunnen wegvliegen.
De jongen zou hem nu vast eng vinden, hem aanzien als een of ander monster. Hij zou wegrennen, of iets in die trans. Zou hem haten en bang voor hem zijn. Maar in plaats van de afstand tussen hun twee te vergroten verkleinde hij hem. Hij liet zijn armen langzaam om de jongen glijden, duwde zichzelf zo dicht als maar kon tegen hem aan. ‘Ik ben bang,’ fluisterde hij, keek op, ‘Ik ben bang, Noah.’ Hij had iets wanhopigs, en leek tegelijkertijd ook zo verloren als maar kon. ‘Ik… Ben bang. Voor… M-Mezelf.’ Zijn ogen waren groot, gevuld met angst. Hij zou niet gaan huilen, nee niet weer. Maar hij was gewoon bang en wist niet hoe hij ermee om moest gaan. Dat had hij nooit geweten. Het enige wat hij wist was dat hij de ander dichtbij zich wou hebben, en deze nooit meer zou laten gaan. Pas als dat vreselijke gevoel van angst was weggeëbd.

Hij hapte één keer naar adem toen zijn hoofd tegen Noah´s schouder werd geduwd, door de jongen zelf natuurlijk. Zijn greep werd steeds steviger, tot deze vanzelf van zwakjes naar krampachtig was geëscaleerd. Hij sloot zijn ogen, wist dat dat de enige manier was om zijn tranen binnen te houden. Hij wou niet weer gaan huilen, dan kwam hij ook over als overgevoelig persoontje. En dat was hij niet, alles behalve dat. Hij was een sadistisch monster dat geen controle had over zijn eigen handelingen. Hij was een gevaar voor de mensen om zich heen, niet dat hem dat wat uitmaakte. Maar voor eentje maakte het hem wel uit: Noah. Hij zou het zichzelf nooit meer kunnen vergeven als hij de jongen nog iets aan zou doen.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Het is niet goed.’ Hij opende zijn ogen, keek de ander weer aan. ‘Ik… Ik wil je geen pijn doen,’ opnieuw was zijn stem niet harder dan een simpele fluistering. Waarom kon hij enkel fluisteren in het bijzijn van de ander? Hij wist het niet, maar het leek wel alsof hij bang was de ander zijn trommelvliezen kapot te maken als hij harder zou praten. En als Noah niet meer zou kunnen horen… Wat zou hij dan moeten? Ach, dan zou hij wel niet meer alles horen wat hij zei. En hij had al teveel gezegd. Maar hij kon het niet meer terugdraaien, en stiekem was het ook niet zo heel erg. Vooral als hij keek naar wat hij ervoor terug had gekregen.
‘De mensen van het weeshuis hadden gelijk,’ begon hij zachtjes, ‘Ze zeiden dat ik ziek was. In mijn hoofd. En dat ben ik ook. Ik weet niet wat ik doe, wat ik ben… Waarom ik hier ben… Ik weet helemaal niets.’ Hij beet op zijn onderlip, wendde zijn blik af. Staarde naar onder. ‘Ze hadden het volle recht om mij te straffen en dat zie ik nu pas in,’ hij keek weer op, ‘Ik ben stout geweest, Noah. Ik moet gestraft worden.’ Natuurlijk wou hij zijn schuldgevoel weer onderdrukken door een straf te krijgen. Het zou maar vijf minuten helpen, maar alsnog. Hij wou het onderdrukken.

» 'Ik ben stout geweest' Waarom klinkt dat zo verkeerd x') ?

Geen straf? Zijn ogen werden groter, begon te trillen. De angst groeide. Hij moest een straf krijgen. Dat was de gewoonte. Je kon niet zomaar een gewoonte veranderen! Dan raakte hij in de war, en hij werd er ook bang door. Waarom? Omdat het niet hielp? Het had altijd geholpen – Nee, eigenlijk niet. Maar hij voelde zich er minder naar door. Hoewel… Als hij eenmaal die donkere kamer uit was, was het precies weer hetzelfde liedje. Alleen dan nog valser gezongen. Misschien had Noah gelijk, maar hij wou en kon het niet geloven. Hij klampte zich teveel vast aan het verleden, dat wist hij ook wel. Maar het was moeilijk om los te laten.
‘Maar ik ben al gebroken,’ fluisterde hij zachtjes, sloot zijn ogen. ‘Al heel erg lang. Als je het vanuit jouw ogen bekijkt ben ik waarschijnlijk al jaren lang gebroken. Ze hebben mij hardhandig kapot gemaakt, alsof ik een of ander stuk speelgoed was dat niet kon tippen aan de anderen. En daarom maar kapot moest, zodat ze bij hun ouders konden gaan zeuren om vervanging. Betere vervanging. Mijn pleegvader was een ander verhaal, ik was de beste.’ Hij stopte, huiverde. Hij kneep zijn ogen dicht, liet zijn hoofd hangen. Hij beet hard op zijn lip, maakte zijn greep op de ander nog krampachtiger.
Aarzelend keek hij weer op toen de jongen weer sprak. Hij kreeg een lichte blos op zijn wangen bij het horen van zijn woorden. Iemand die zowaar vrijwillig bij hem wilde blijven. Hij kreeg er een fijn gevoel van. Hij sloot zijn ogen, kreeg een glimlach op zijn gelaat, genoot van de hand van de ander die zich een weg baande door zijn blonde haren. Hij liet zijn armen zakken, plaatste zijn handen op zijn schouder. Hij ging op zijn tenen staan, duwde zich een beetje omhoog op de schouders. Zodat zijn lippen bij die van Noah konden komen en hij ze erop kon drukken. Kort, maar wel fijn. Hij liet zich weer zakken. ‘Dank je,’ fluisterde hij, ‘Dat is heel erg lief van je.’

» POSTSHEET ;D

Zijn blos werd nog roder bij het horen van Noah zijn woorden. ‘Hou op, je zorgt ervoor dat ik moet blozen,’ mompelde hij verlegen, wendde zijn blik af. Hij duwde de ander een beetje van zich af, kwam nogal erg verlegen over. Maar woorden zoals dat trokken hem ook in verlegenheid. Hij vond dat hij zich werkelijk als een of andere sul gedroeg, hij had zo vaak complimentjes gekregen. Maar om ze echt van die persoon te horen zorgde ervoor dat hij een warm gevoel kreeg in zijn onderbuik, zich ook werkelijk fijn voelde erdoor en ze ook echt gemeend leken te zijn. En dat hij ze ook echt in ontvangst zou kunnen nemen, omdat hij dat normaal nooit echt deed.
Hij kneep zijn ogen dicht, kromp weer een beetje ineen toen de ander zijn lippen tegen zijn voorhoofd duwde. Hij grinnikte zachtjes, keek hem vervolgens met een stralende glimlach aan. De blos van de jongen leek roder te zijn geworden, snapte niet zo goed waarom maar vond het wel schattig. Hij hield zijn hoofd een tikje schuin bij het horen van de jongen. Die taal was hem nooit geleerd, Engels. Dat het andere woord dat Noah had gezegd maar genegeerd omdat hij wist wat hij ermee bedoelde. Zijn woorden erom heen hadden het duidelijk gemaakt. Maar nu was het enkel en alleen Engels en snapte hij het dus niet.
‘I love you?’ herhaalde hij zijn vragen op vragende toon, als een of andere kleuter die pas kon praten en ze voor het eerst hoorde. ‘Het spijt me Noah, maar ik spreek alleen Shadraans en die mengelmoes die ze hier spreken op Starshine. Meer niet.’ Hij keek hem met grote vragende ogen aan. ‘Maar… Maar het klinkt wel leuk! Wat betekend het?’ Het was waar dat de klanken van de woorden aangenaam klonken, maar hij wist niet waarom. Zou wel aan hem liggen. Maar nieuwsgierig als hij was wilde hij dolgraag de betekenis weten van de woorden.

» Arme Noah XDD
» Maar je krijgt er een schattige Allie voor in de plaats ;D

Noah leek er moeite mee hebben hem een vertaling te geven van de woorden die hij in een andere taal had gezegd. Hij keek hem een klein beetje teleurgesteld aan. ‘Je… Je hoeft geen vertaling te geven als je niet wilt,’ fluisterde hij zachtjes. Hij keek naar hoe de jongen nerveus zijn handen ophief en beetje begon te spelen met zijn vingers. Hij glimlachte zwakjes, pakte een van zijn handen en kneep er een beetje aanmoedigend in. Zijn blik sprak de woorden die hij wilde zeggen, dus zweeg hij maar. Het zag ernaar uit dat hij zijn vertaling ook nog zou krijgen, zelfs al was het moeilijk voor de ander. En misschien zou hij zich toch nog bedenken als hij weer wat zei, dus hield hij zijn mond maar.
Zijn blos werd roder, dieprood. Zijn ogen groter en hij liet vrijwel abrupt de hand van de ander los. Hij bleef zo voor zich uit staren, zelfs wanneer de jongen al weg was gerend en zich achter een boom had verstopt. Hij voelde zich licht in zijn hoofd, had gewoon het gevoel alsof hij ging flauw vallen. En dat enkel door die vier woordjes? En dan drie woordjes in het Engels. Dus hij had het gewoon twee keer tegen hem gezegd. Twee hele keren… Hij hield zijn adem in, wist niet wat hij moest doen. Het maakte hem bang, doodsbang. Maar tegelijkertijd had hij stiekem die woorden altijd al willen horen van Noah, van begin af aan al.
Hij slikte eventjes, knipperde met zijn ogen. ‘N-Noah?’ hij keek om zich heen. O ja, boom. Hij liep naar de boom, maar durfde er niet omheen te lopen. Zodat hij de ander onder ogen kon komen. ‘Wat is het Engelse woord voor ook?’ Zijn stem was hees en zachtjes. Maar hij was sowieso blij dat er iets uit zijn keel kwam. Zijn blos wou niet meer weg, en hij had nog steeds dat lichte gevoel in zijn hoofd. En hij wist niet hoe hij het weg kon vagen.

Als hij opkeek, zag hij alleen die boom. Dus keek hij maar naar de grond, had zijn ogen half open. Hij wist dat hij bloosde doordat zijn wangen ontzettend warm aanvoelden, misschien dat hij daarom ook wel hier was blijven staan. Normaal zou hij gewoon om de boom heen zijn… Gehuppeld, of iets dergelijks, en was hij blij gaan ratelen over dingen die werkelijk nergens overgingen alsof er niets was gebeurd. Maar er was wél iets gebeurd. Iets dat ervoor had gezorgd dat zijn blos erger was geworden en dat hij eventjes niet meer wist wat hij moest denken. Het was vreemd, om het van de jongen te horen. Maar aan de andere kant leek het alsof hij hier al zijn hele leven op had gewacht, hoewel hij de ander niet eens zijn hele leven kende.
Wat hij wonderbaarlijk niet vreemd was, was om een liefdesverklaring te krijgen van een jongen. Terwijl hijzelf ook een jongen was. Zijn pleegvader hield van jongetjes, en hoewel dat pedofilie was – maar hij was te jong om dat te begrijpen. Dus waarom zou het verkeerd zijn als een andere jongen van een jongen hield? Liefde was een vrij ingewikkeld iets en hij snapte er werkelijk niets van. Vooral aangezien hij het nog nooit had ervaren. Hoewel… Hoe had hij zich de laatste tijd gevoeld? Anders dan normaal. Het was zowel prettig als vervelend geweest, maar het beviel hem wel.
Hij keek langzaam op bij het horen van de ander zijn stem, maar gaf geen reactie. Normaal had hij het met gemak gezegd, maar zenuwen overvielen hem. Zijn hart klopte als een bezetene, en zo hard dat het pijn deed aan zijn borstkas. Zijn handen trilden, of ja… Het kon ook zijn dat hij weer helemaal trilde, hij wist het nooit zo goed. Hij stak zijn neus in de lucht, duwde zijn borst vooruit en liep met grote passen om de boom heen. Hij kon dit. Hij was Alois Trancy, de jongen waarvoor dit soort dingen een gewoonte waren. Hij draaide zich om, stond voor de jongen. Hij slikte toen hij de ander eenmaal onder de ogen kwam, het viel toch zwaarder dan verwacht.
‘Ik ehh…’ meer kwam er eigenlijk niet echt uit, ‘I-Ik wilde zeggen dat… Dat…’ Hij haalde diep adem, slaakte een zucht. Hij sloot zijn ogen eventjes, hief een hand op en haalde deze door zijn haren. Hij schraapte zijn keel, ging rechtop staan en keek Noah recht in zijn ogen aan wanneer hij de zijne weer opende. ‘Noah,’ begon hij zelfverzekerd, ‘I…’ Ah, kom op! Waarom lukte het nou niet? Waarom kreeg hij het niet over zijn lippen? ‘I-I… I love you too!’ Hij schreeuwde het zowat, had zijn ogen dicht geknepen – de blik van de ander maakte het alleen maar moeilijker. Hij bleef staan, durfde zijn ogen niet meer open te doen. Hij had zijn best gedaan om goed Engels te praten en het was ook wel redelijk gelukt, maar hij wist natuurlijk niet wat Noah ervan zou denken.

» Geeft niet hoor (;
» Pfft, hopelijk is hij Aloisish genoeg n_n

Zijn handen krampachtig gebald tot vuisten, zijn onderlip die hij zowat kapot beet en zijn ogen die hij zo strak dichtkneep als maar nodig was. Hij hoorde geen reactie, maar was te bang om er zelf met zijn ogen naar te zoeken – dus hield hij ze gesloten. Hij hoorde het bloed gonzen in zijn oren, hield zijn adem in. Zijn blos was nog heviger geworden, tot nu toe de ergste die hij had gehad. Een figuurlijke brok vormde zich in zijn keel doordat zijn spieren zich daar aanspanden, bereidden zich alvast voor, voor het geval hij dadelijk weg zou rennen uit schaamte. Nou niet alleen maar schaamte… Ook verlegenheid. Maar hij had het geschreeuwd, dat wist hij zelf ook wel. Het had oorverdovend geklonken. Het deed nu nog pijn aan zijn oren. Maar het was er anders niet uitgekomen, en hij wist niet wat hij anders kon doen. Hij wilde niet voor een onnodige anticlimax zorgen die voor een ongemakkelijke situatie zou zorgen. Maar dit… Zorgde er eigenlijk ook wel voor.
Zijn hart maakte een sprongetje, en zijn ogen sperden zich wijd open. Hij kon alleen, zijn kin een tikje de lucht ingeduwd zodat hij nog kon ademen en niet zou stikken door de stof van Noah zijn kleren, in het niets staren. Grote blauwe ogen waarvan de glans steeds erger werd. Een hand zich om zijn pols geklemd, hij kon hem nog voelen branden. Hij wist niet hoe hij erop moest reageren, had dat normaal altijd geweten, maar alles leek stil te staan. Uiteindelijk gleed er een eenzame traan over zijn wang, waarna hij zijn ogen sloot en langzaam zijn mondhoeken een beetje omhoog krulde. Hij beantwoordde de omhelzing van de ander zwakjes.
‘Noah,’ fluisterde hij zachtjes, wist niet of hij eigenlijk wel wat moest zeggen, ‘Waarom houd je van mij?’ Hij opende zijn ogen, maakte wat meer afstand zodat hij de jongen aan kon kijken. Hij wist niet waarom hij het wilde weten, maar iets maakte hem bang. Het feit dat zijn pleegvader zo vaak had gezegd dat hij degene was waarvan hij het meest van hield zorgde ervoor dat hij weer verkeerde ideeën kreeg over de hele situatie. Hannah had nooit gezegd dat ze van hem hield, deed het waarschijnlijk ook niet… Anders had ze het wel gezegd.

» Hopelijk kunt U er iets mee ;D

Hij trilde weer, zoals gewoonlijk. Hij was gewoon een fragiel ding dat altijd moest trillen als emoties heftig werden. Verdriet, woede en ook… Dat L woord. Wat was het? Engelse term was love. Maar het zou nu ook een L woord moeten zijn, maar het enige synoniem dat hij nu kende was houden van. Waarom was hij het vergeten? Omdat hij het zelf nooit had gevoeld – op nu dan, hij het nooit van iemand had gekregen? Natuurlijk was het fijn dat het wederzijds was, heel erg fijn. Het zou nogal pijnlijk en gênant zijn geweest als hij niet van de ander zou hebben gehouden. Dan was het waarschijnlijk van: ‘O, fijn voor je. Nu wil ik je zien sterven. Nu.’ En hij zou er ook nog eens voor zorgen dat hij het zou zien.
Meer tranen rolden over zijn wangen, denkend aan het hele dood-zijn idee van de jongen. Hoe had hij het zover kunnen laten komen? Dat hij het gevoel kreeg dat hij letterlijk zou sterven als de ander zou verdwijnen, dood zou gaan of… Of hem weer zou afwijzen. Waarom kreeg hij dat gevoel? Waarom werd hij er diep triest van als hij eraan dacht, aan andere mogelijkheden van deze hele situatie. Dat ze niet van elkaar zouden houden, dat het onbeantwoord zou zijn? Het deed pijn, zielsveel pijn. Maar het was niet zo, maar toch moest hij eraan denken. Waarschijnlijk omdat het fijne gevoel te overweldigend was, hij compensatie moest hebben in de vorm van negatieve gedachtes.
Hij sloot zijn ogen, trok zijn mondhoeken met moeite een beetje op. Een zwak lachje dat aantoonde dat het wel ging. Het was lief, dat de ander hem niet uitlachte dat hij weer eens had gehuild, hem zelfs hielp die tranen weg te krijgen. Hij wist niet waarom, maar het voelde als een grote opluchting door eventjes te huilen. Hoewel die negatieve gedachtes van hem part gestolen mochten worden. Hij opende zijn ogen half wanneer hij de stem hoorde van de jongen, keek hem aan. Hij wilde het enkel weten omdat hij niet wilde dat het een zelfde soort liefde zou zijn als die van zijn pleegvader, dan zou hij de ander echt dood willen hebben. Morsdood. Zou hij erom kunnen lachen, in plaats van zich rot te voelen. Voelde het als wraak op die viespeuk van een pleegvader.
Zijn ogen werden groter, zijn blos nog erger. Hij had het niet zien aankomen, en daarom reageerde hij er nu zo op. Hij legde zijn handen op de wangen van de jongen, trok hem naar zich toe – wilde niet dat hij zou stoppen. Zijn ogen sloten zich langzaam, alsof hij bang was dat hij ze niet meer open zou kunnen doen als hij ze eenmaal sloot. Bang om te verdrinken in die duisternis die dan zou komen. Maar het gaf niet, Noah was hier. Hij zou hem er wel uittrekken als het nodig was, daarvan was hij overtuigd. Toch was hij het uiteindelijk die de kus verbrak. Hij bleef echter op zijn tenen staan, opende zijn ogen niet. ‘Laat me nooit meer alleen,’ fluisterde hij, ‘Nooit.’ Hij wist wel dat de jongen niet vierentwintigzeven aan zijn zijde kon staan, maar hij wist wel wat hij bedoelde. Of ja, dat hoopte hij. Hij wilde niet als een of andere enge stalker overkomen.

» Maakt niet uit, school gaat voor en stuff c:
» Hopelijk kunt U er iets mee c:

Hij wilde het niet stoppen. Alles behalve dat. Het fijne en warme gevoel was overweldigend, maar maakte hem bang. Doodsangst nog net niet, maar daar zou het wel naar toe escaleren. Hij kon zijn gedachtes niet stopzetten, het werd alleen maar erger. Keer op keer, iedere keer… Het moest stoppen. En zelfs de grootste vorm van afleiding die hij nu kon krijgen hielp niet. Het hielp zelfs. Het hielp het nare gevoel, de nare gedachtes. Het stond niet aan zijn kant. Maar… Het was Noah toch? Het was Noah. Noah hield hem tegen. De jongen werkte hem tegen, zorgde voor de nare beangstigende dingen die in hem opkwamen. Het was zijn schuld… Nee! Het was niet zijn schuld! Of… Toch wel? Hij wist het niet. Hij wist het niet… Hij wilde het weten, maar wist het gewoon niet. Het maakte hem bang. Angst, verwarring, pijn… Kwellingen… Allemaal kwellingen en ze wilden maar niet stoppen! Hij zou smeken, op zijn knieën gaan. Zichzelf verlagen, alles. Alles om deze kwelling te stoppen.
Meer… Meer… Nog meer… Er moest meer komen. Het was niet genoeg, hij wilde meer. Hij had het nodig, het verscheurde hem op het moment. Vanbinnen, alsof hij ieder moment dood kon gaan, kon neervallen op de grond. Zijn ogen nooit meer zou openen. Nooit meer… Afleiding. Hij had afleiding nodig. Meer dan dit, het was niet genoeg. Het zou niet lang duren of dit fijne gevoel zou hem in de steeklaten, hij zou alleen gelaten worden. Hij wilde niet alleen zijn, niet weer. Niet opnieuw. Nooit meer… Alsjeblieft. Het waren noodkreten in zijn gedachtes, smekend om zijn gedachtestromen te stoppen. Maar het werd erger, alleen maar erger. Hij hield het niet uit, het voelde verstikkend. Hij stikte. Verdronk in zijn eigen gedachtes, had het niet in zich om eruit te kruipen. Hij kon het niet.
Het voelde als een ware verlossing toen hij eindelijk weer wat afstand had gemaakt tussen zijn lippen en die van de jongen. Het was vermoeiend, voelde net alsof hij een marathon had gerend. Gedachtes die hem niet met rust wilden laten. Waarom? Waarom dacht hij er nu aan? Dit hoorde fijne momenten te zijn, momenten die zoete herinneringen zouden vonden naarmate de tijd verstreek. Maar het leek nu eerder een slechte horror film. Waarin hij jammer genoeg het hoofdpersonage was. Hij opende langzaam zijn ogen half, maar keek niet op. Hij zakte naar beneden, ging weer op zijn gehele zolen staan. Het waren de woorden die hij wilde horen, maar het leek niet echt tot hem door te dringen. Langzaam keek hij op. ‘Noah,’ fluisterde hij met een hese stem, keek hem met ogen aan die gevuld waren met tranen, ‘Waarom doet het pijn?’ Hij pakte de hand die op zijn wang lag vast. ‘Het hoort geen pijn te doen, toch? Waarom doet het het dan toch? Het doet pijn…’ Hij wilde de jongen haast smeken om een antwoord te geven, een antwoord dat zijn pijn weg kon halen. Maar dit zou er waarschijnlijk niet inzitten. Hij was onduidelijk, maar tegelijkertijd ook weer zo duidelijk dat iedereen het zou snappen. Hij wist niet hoe hij het anders kon verwoorden, zijn woordenschat liet hem in de steek. Hij wist niets meer.

» Ik MOEST iets doen >U
» Dus hier, have some drama.

Ietwat bezorgd keek hij naar de ander, had hij iets verkeerd gezegd? Wellicht. Hij moest zich niet zo aanstellen, moest de ander niet betrekken in zijn problemen. Het waren zijn problemen, en alles wat net zoals al die andere voorgaande jaren. Zijn problemen waren van hem, en niemand kon hem ermee helpen. Diep van binnen wist hij dat hij een verloren zaak was. Hij was verpest, er viel niets meer te maken. Alles was kapot. Het enige wat er nog was, waren zijn sadistische trekjes, zijn trauma’s. En meer niet. En toch… Wat was dit alles dan? Was het enkel een leugentje om bestwil? Maakte hij zichzelf dingen wijs omdat hij zich zo verdomd alleen voelde? Nee… Het was geen leugen geweest, anders had hij zich nu prima gevoeld van binnen. Maar hij was bang, en dat andere gevoel dat hij eerst had ervaren als misselijkheid. Het had plaats gemaakt voor iets anders, wat hij nog steeds niet kon beschrijven. Maar het was wel fijn.
‘Noah,’ fluisterde hij zachtjes, trok zijn mondhoeken omhoog en glimlachte naar de jongen, ‘Het is niet jouw schuld.’ Hij sloot langzaam zijn ogen, voelde hoe een traan eenzaam over zijn wang gleed. ‘Het is mijn eigen schuld, verwijt je niets. Alsjeblieft,’ prevelde hij zachtjes met een trillende stem, ‘Voel je niet slecht door mij… Het is mijn eigen schuld dat ik me zo voel. Ik wil je niet in mijn problemen betrekken, mijn aanstellerijen. Het spijt me.’ Hij opende zijn ogen half, had nog steeds een glimlach op zijn gelaat staan. En vreemd genoeg kwam hij ook nog eens gemeend over. Hij was warm, bescheiden – en tevens ook zwakjes, maar warm. O zo warm. Net zoals het warme gevoel dat hij op het moment voelde, afkomstig van zijn buik. Het voelde fijn, prettig. En ondanks het feit dat zijn gedachtestromen pijnlijk waren, bleef het gevoel aanhouden.
Hij haalde de hand van zijn wang af, kneep erin. Staarde ernaar. Hij grinnikte zachtjes, keek op, waarna hij knikte. ‘Je hebt vast gelijk.’ Hij pakte de hand van de ander met zijn beiden hand vast, begon er weer mee te spelen. ‘Ik vind je handen leuk,’ fluisterde hij, keek langzaam op, ‘Net zoals je ogen.’ Hij zweeg, staarde enkel. Die rode ogen, hij wist niet waarom… Maar ze wisten altijd zijn blik vast te houden als hij ze eenmaal ontmoette met de zijne. Eerst had hij ze aangezien voor bloedrood, was ergens in zich jaloers op ze geweest. Hij wilde zulke ogen hebben. Maar nu wilde hij het eigenlijk helemaal niet meer. De enige die ze mocht hebben was Noah, zodat hij ernaar kon kijken en de eer mocht hebben te verdwalen in hun pracht. ‘En je glimlach,’ merkte hij ineens op, ‘Die vind ik ook leuk.’ Hij dacht eventjes na, kreeg daarna een speelse grijns op zijn gezicht. ‘Ah toe,’ begon hij met een gespeeld smekend stemmetje, ‘Glimlach alsjeblieft? Voor mij?... Ik doe alles voor je, voor één hele dag. Als je me enkel eventjes die lach van je geeft.’
Hij wist eigenlijk niet of hij het wel meende. Maar nu moest hij er ook aan geloven. Noah zou gaan glimlachen, dat wist hij zeker. En dan zou hij voor één dag slaafje moeten spelen. Niet dat hij erg zou vinden, hij zou letterlijk van een ravijn afspringen als de ander dit hem opdroeg. Enkel omdat hij hem niet teleur wilde stellen, hem pijn wilde doen. Wat hij al deed, maar hij kon het niet helpen. Dus om het schuldgevoel te compenseren was het misschien wel de beste optie om voor een dag alles te doen wat de jongen wenste. Zou stiekem nog ergens leuk kunnen zijn, hem kennnende en het feit dat hij werkelijk alles anders opvatte dan de ander.

» Whaha, dat zou me toch schattig zijn ;D
» Alois die slaafje speelt van Noah die niet weet wat hij ermee aanmoet n_n