Zelfs na zijn woorden bleef de houding van de ander hetzelfde. Hij had de schuld op zichzelf geschoven, probeerde duidelijk te maken dat het aan hem lag. Het kwam gewoon door het feit dat hij dit nog nooit ervaren had. Heel zijn leven had voornamelijk bestaan uit de emoties haat en verdriet. En natuurlijk maakte dat verdriet weer plaats voor nog meer haat. En uiteindelijk was alles wat er nog over was haat. Wilde enkel wraak, alles om hem heen moest lijden. En hij wist nog steeds niet hoe het de ander was geluk die opgekropte gevoelens diep binnen hem naar buiten krijgen. Het gehuil… Het waren geen tranen om het nu, het waren tranen om toen. Het verdriet, de pijn… Het kwam allemaal door vroeger. Niet door wat er nu allemaal gebeurde. Hij zou hooguit huilen uit blijdschap, maar niet omdat hij verdrietig was. Alles behalve dat. Het kwam door de herinneringen, die in overvloeden kwamen. Daarom moest hij huilen. Niet omdat hij gevoelens had voor de ander, en ook niet omgedraaid. Het maakte hem dolblij. Hoewel het hem ook lichte angst aanjoeg, maar daar ging het nu niet om.
Met half open ogen had hij naar de hand van de ander gestaard, had een beetje zitten spelen met zijn vingers. Hij sloot zijn ogen, keek opende ze langzaam terwijl hij opkeek. Als er maar een mogelijkheid was dat hij vooreeuwig naar die ogen kon staren. Natuurlijk zou het hem nog niet eens vijf minuten lukken, dan gingen zijn ogen pijn doen. Niet omdat ze niet mooi waren, nee absoluut niet! Enkel omdat zijn ogen dan behoeften hadden aan vocht et cetera. Het hele biologische verhaal dat hij niet kende, maar er instinctiefmatig toch rekening mee hield. Hij hoefde het ook niet te weten. Hij wist vrij weinig. Was hoogbegaafd op zijn gebied, maar had een flinke achterstand bij normale mensen. Zo kon hij niet fluiten, fietsen, zwemmen en beheerste hij ook maar twee talen. Gebrekkig. Hij sprak vloeiend Shadraans, was daarmee opgevoed. Maar die mengelmoes die hier gebruikt werd zorgde nog wel eens voor de problemen. Maar je leerde hem enkel beter beheersen door hem veel te spreken, toch?
Zijn ogen werden groter, zijn blos erger. Evenaarde bijna de kleur van die van Noah. Verlegen wendde hij zijn blik af, had weer die beledigde blik op zijn gezicht. Die hij altijd had als hij in verlegenheid werd getrokken. ‘H-Hou op,’ mompelde hij zachtjes, ‘Je laat me blozen… En dat wil ik niet.’ Aarzelend keek hij de ander weer aan. ‘Dan krijg ik het nog warmer, en het lijkt me niet echt een perfecte optie om hier gewoon al mijn kleren uit te trekken om voor wat afkoelen te zorgen. Zwemmen kan ik niet, dus dat gaat hem ook niet worden.’ Hij grinnikte zachtjes, keek de ander speels aan. ‘Tenzij,’ begon hij langzaam, duwde een wijsvinger tegen Noah’s borst, begon er langzaam rondjes mee te draaien, ‘Jij het wilt.’ Zijn grijns verdween langzaam, keek hem enkel aan.
Hij bleef hem een paar tellen aankijken waarna hij zich op de grond liet zakken, vouwde zijn benen onder zich, legde zijn handen op zijn knieën en had zijn blik strak op de grond gericht. Hij had een soort van belofte gemaakt. Hij slikte zachtjes, voelde hoe de koude rilling langzaam over zijn rug kroop. Zorgde er wel voor dat hij het gelijk minder warm had. ‘Ik… Ik had je iets beloofd,’ wist hij met moeite over zijn lippen te krijgen. Deze positie bracht nare herinneringen aan het licht. ‘Ik zou alles doen wat je wilde voor één dag. Je mag zelf kiezen of het vandaag is, maar als je morgen kiest heb je langer… Dus zou ik persoonlijk voor morgen kiezen. Maar zoals ik al zei; ik ben je persoonlijke… Persoonlijke…’ Hij wist eventjes niet meer hoe hij het moest omschrijven. ‘Ik doe gewoon alles wat je wilt,’ met een ruk keek hij op, had een smekende blik opgezet zonder het door te hebben, ‘Echt alles, dat beloof ik!’

Daar zat hij dan. De houding die hij ook altijd in het begin van de hele rit van traumatische ervaringen moest aannemen. Wanneer hij werd gestraft, wanneer hij werd bekeken. Zijn handen balden zich krampachtig tot vuisten, kneep er zo hard in dat zijn knokkels wit kleurden. De houding joeg hem angst aan, hij kon enkel met half open ogen naar de grond kijken, was bang dat als hij opkeek hij de persoon zou zien die hij het meest haatte in zijn gehele leven. Weer was het besef voor de werkelijkheid ver te zoeken, hij was weer bang aan het worden. Zijn spieren begonnen zich aan te spannen, als een soort van automatisme, bereidde zich alvast voor om weg te kunnen rennen indien nodig. Maar achteraf zou hij het toch niet in zich hebben om weg te rennen, dat had hij nooit gehad, anders had het hem een heleboel ellende bespaard. Hij dwong zichzelf om te gehoorzamen, kon niet anders.
Natuurlijk was er verandering gekomen toen hij alles in zijn voordeel ging gebruiken, had een nieuwe manier van overleven gevonden. Het was uit pure wanhoop. En als je er eens goed over nadacht, was die wanhoop er nog steeds. Anders zou hij zich nou niet zo gedragen. Eveneens als zijn hele probleem met alleen zijn. Het maakte hem bang, eveneens als donkere of kleine ruimtes. Je kon niet zeggen dat hij claustrofobisch was, maar hyperventilatie viel niet tegen te gaan of te voorkomen. Enkel door hem weg te houden van die beangstigende ruimtes. En hij had het geluk om lichtmagie te beheersen, kon hij het duister een beetje bedwingen. Maar het bleef eng… Heel erg eng.
‘Dat zeg je enkel omdat je op het moment niets weet,’ mompelde hij, sloeg zijn ogen op, was blij de ander te zien en niet iemand anders. ‘Maar ik blijf bij mijn belofte, of je het nou wilt of niet.’ Hij richtte zijn gehele blik op de ander, glimlachte zwakjes. ‘Denk erover na, kijk of je morgen iets weet. Maar als er iets is wat ik voor je kan doen, dan weet je bij deze dat ik werkelijk alles zal doen om je te helpen.’ Zijn stem was steeds zachter geworden, totdat deze niet meer dan een simpele fluistering was. ‘Kies zelf maar een dag uit,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Morgen. Overmorgen. Maar het liefste ergens in het weekend, want dan kunnen we elkaar de hele dag zien.’ Hij aarzelde eventjes, leunde vervolgens naar voren – zette zijn handen op de grond voor de nodige steun, en drukte zijn lippen eventjes kort tegen die van de ander. ‘Je kunt vast wel iets verzinnen, dat weet ik zeker. Desnoods help ik je ermee.’ Het was vreemd, dat hij zo gedreven was om zichzelf totaal over te geven aan iemand. De ander de macht wilde geven die hij normaal hoorde te hebben. Maar het voelde juist, wist zeker dat Noah er geen misbruik van zou maken. Zoals anderen hadden gedaan. Maar aan hun had hij ook niet echt vrijwillig zijn vrijheid gegeven. Ze hadden het van hem afgepakt, hardhandig nog wel. Dit was anders. Alles was anders. Maar dat betekende nog niet dat het niet fijn was, nee in tegendeel juist… Het voelde goed, zou het gevoel dat hij nu had voor niets ter wereld willen ruilen.

» Ik kan altijd wat met jouw posten gekkerd o3o

Weer kwam er een zwak protest van de jongen zijn kant, maar de kans om hem af te maken kreeg hij niet. Niet aangezien hij Alois tegenover zich had, die maar al te goed wist hoe hij zijn zin moest krijgen. Doordrammen, zeuren tot de ander er gek van werd, lief met je ogen knipperen, pruillipje trekken, doen alsof je ieder moment kon gaan huilen, en noem het maar op. Hij kende zat technieken om zijn zin te krijgen. En om zijn zin nu te krijgen hield dat in dat hij ervoor moest zorgen dat de ander niets te protesteren had, lief kusje en klaar. Kon hij Noah zo het zwijgen mee opleggen, de verlegen aard van de ander kennende. Verbaasde zich over het feit dat hij eens een keer had opgelet hoe iemand anders in elkaar zat, normaal was het pure improvisatie en hopen dat het goed ging. En als hij iets verkeerd had ingeschat had hij maar pech, volgende keer beter.
Maar nu durfde hij niets verkeerd te doen, was bang om weer voor problemen te zorgen. Het liefst had hij verder willen gaan, diep verlangen dat steeds groter werd. Maar het mocht niet, anders zou hij het weer verpesten. Voor afleiding zorgen, die er niet moest komen nu, en zouden ze het achteraf allebei vergeten. Of zou hij de ander uiteindelijk toch zíjn zin geven, en niet zorgen dat hij zijn eigen zin kreeg. Hij wist niet waarom, maar als eenmaal bleek dat de ander zich aan het overgeven was tegenover hem lieten al zijn gedachtes hem in de steek. Was alles simpel, helder… Geen verwarring, niets. Enkel dat fijne warme gevoel, en dan ook lichte bezorgdheid. Maar dat kwam door zijn gevoelens, de gevoelens die hij o zo duidelijk voelde op het moment. Hij wilde de jongen geen pijn doen, alles behalve dat. Hij zou zichzelf dan nooit meer kunnen vergeven.
Hij grinnikte zachtjes, kon niet ontkennen dat hij de ander gewoon te schattig voor woorden vond op het moment. Maar hij had zijn zin gekregen, en dat ook nog eens op een… Een Noah-vriendelijke manier. ‘Ja, één dag,’ grijnsde hij, hief een hand op – beet eventjes op zijn lip omdat hij dreigde zijn evenwicht voor een paar tellen te verliezen, legde zijn hand op het hoofd van de jongen, ‘Dat is heel braaf Noah.’ Hij probeerde eerst zijn lach in te houden, maar barstte al snel in lachen uit, liet zich om vallen en ging vervolgens op zijn rug liggen. ‘Weet je,’ begon hij, nadat hij weer gekalmeerd was, ‘Als ik ooit een huisdier krijg, noem ik hem Noah. Vindt het een leuke naam. Of nee, wacht… Jij bent Noah. Dus je naam doet me aan jou denken, en ik denk graag aan je. Daarom zou ik hem of haar Noah noemen, of het een haar is maakt me niet uit.’ Hij had zijn benen in de lucht opgeheven, stak de een recht de lucht in, boog dan zijn knie weer en strekte de ander. Alsof hij in de lucht trapte, bleef dit zo door doen. ‘Is morgen goed? Dan is het zondag toch? Want ik zie jou niet echt als een persoon dat snel zou spijbelen enkel omdat je mij dan beetje kan plagen door me dingen op te dragen die werkelijk nergens op slaan,’ hij zocht met zijn ogen naar de ander, ‘Dus doen we het wel in het weekend.’ Hij bleef nog eventjes liggen, waarna hij zijn benen weer op de grond legde en recht ging zitten. Hij trok zijn benen op, trok aan wat grassprietjes, wist eigenlijk niet meer wat hij moest zeggen.

» Alsof iemand ooit zo dom is om Alois een huisdier te geven
» Maar hopelijk is hij niet te random, vreemd etc en kun je er wat mee c:

Hij liet zijn benen langzaam een beetje zakken, ging in kleermakerszit zitten. Hij plukte nog steeds een beetje aan het gras, plaatste vervolgens zijn handen achter zich en leunde een beetje naar achter. Hij richtte zijn blik omhoog, sloot zijn ogen. Het was goed zo. Het voelde fijn om weer eventjes te kunnen lachen, kon het niet laten dat hij nu nog een beetje lacherig was. Maar het feit dat hij zijn buikspieren gebruikte bij het lachen stimuleerde het kriebelende gevoel dat er al zat. Hoe noemde dat eigenlijk? Hij wist dat er een begrip voor moest zijn, maar het was hem natuurlijk nooit geleerd. Er waren zoveel dingen die hem niet geleerd waren… Misschien kon Noah hem ermee helpen? De jongen scheen immers een normalere opvoeding te hebben gehad dan hij. Maar daar hoefde je ook niet hard je best voor te doen, want zijn opvoeding was gewoon schandalig geweest. Hijzelf was een schandaal geweest, weerspiegelde de houdingen die hij in zijn leven had gezien. Hij wist niet beter, had geen ander voorbeeld gehad. Hannah voor een korte tijd… Maar toen was het al te laat, hij zat al vast. En nu wat er iemand gekomen die hem wegtrok, een hand naar hem uitstak en hem echt probeerde weg te halen van die ene plek waar hij zat. Persoon had vreemd genoeg nul, maar dan ook echt nul, procent zelfvertrouwen, moest om het geringste al blozen en toch…
Zijn ogen schoten op, schoot zelf ook half overeind – ging recht zitten en wilde overeind springen. Maar hij werd gehinderd door de ander. Die daar met zijn hoofd lag… Praktisch op zijn benen. Hij keek eventjes naar de ander, wendde tot slot zijn blik af. Nee, ze konden niet naar Oak’s Field gaan. Niet dat er iets mis was aan die plek, behalve dat hij het er niet kende, het was zijn opvoeding. Zijn pleegvader had hem destijds geleerd dat niemand mocht weten van wat ze samen deden, maar dat het wel goed was. Het was verkeerd om twee mensen van dezelfde seksen elkaar kusjes te zien geven op de manier waarop Noah en hij het deden. Niemand zou het begrijpen. Daarom had hij zich ook altijd als meisje moeten verkleden op bepaalde conferenties waar hij mee naartoe moest van de vent. Speelde dan maar al te lief zijn geadopteerde dochtertje. Niet dat hij het erg had gevonden, je raakte eraan gewend.
Wacht. Dat was het. Als hij zich weer kon voordoen als meisje zou niemand het merken, hij had er genoeg ervaring mee. Hij dacht eventjes na, was blij dat hij zich herinnerde dat hij altijd voorbereid was op situaties als dit. Perfect, dan kon alles nog doorgaan. Hij keek de ander aan, haalde een hand door zijn haren. ‘Is goed,’ glimlachte hij, ‘Kom je mij dan halen? Want ik wil je niet wakker maken of zo, en ik ben altijd wel redelijk vroeg op.’ Hij liet het maar achterwege dat dat kwam door de nachtmerries die hem kwelden, en het feit dat het een gewoonte was zo vroeg mogelijk op te staan als mogelijk. Enkel zodat hij nog wat tijd voor zichzelf had gehad vroeger, en die gewoonte was gebleven. ‘Hoe laat is het nu eigenlijk?’ Hij wilde het eigenlijk niet vragen, maar het moest. Als hij echt vroeg op moest staan en het morgen een lange dag zou worden, wilde hij wel wat rust hebben gehad voordat de volgende vroege morgen aanbrak.