Het leer van zijn zwarte leger kisten kraakte bij elke stap haast protesterend, toen de jongen met het lange haar zich door de gangen verplaatsten. Twee vuurvliegachtige lichtjes leken constant zijn hoofd te volgen en lieten een zacht rinkelend geluid horen. Het was nog maar een week geleden dat hij naar deze academy was verhuist en nu al wist hij haast elke gang en lokaal uit zijn hoofd. Hij moest wel. Hij kon nou niet echt gemakkelijk de weg gaan vragen. Daarbij kwam dat hij zich liever op de achtergrond hield. Onopgemerkt. In stilte. Alsof hij niet bestond. Stel je voor als hij opgemerkt zou worden. Als ze hem vragen gingen stellen waar hij het antwoord wel op wist maar niet wist hoe hij ze zeggen moest. En dan zouden ze hem raar vinden of eng. Hem blikken werpen die alleen maar pijn zouden doen. Dat gebeurde namelijk altijd.

Hij zat nu in een nieuwe omgeving. Met nieuwe mensen, nieuwe plaatsen en nieuwe dingen die hij ontdekken en leren moest. Maar dat ontstemmende gevoel, wat hij altijd had gevoeld in het dorp waar hij vandaan kwam, bleef maar zeuren in zijn achterhoofd. Haalde hem uit zijn concentratie. Bracht hem in de war en zorgde voor innerlijke paniek. Dat was niet goed voor hem. Dan klapte hij letterlijk dicht en dat maakte alles alleen maar erger, in zijn ogen. Dan reageerde zijn Sphère Magique niet meer naar behoren. Dan klonken de stemmen als vage onverstaanbare fluisteringen, wat voor de verkeerde mensen heel dreigend of juist beangstigend kon klinken. Zijn elfjes, Ura en Izarra, reageerde dan ook helemaal niet meer. Alsof ze weg waren gevlucht voor zijn angst. Waarschijnlijk was dat ook zo. Wat hij voelde, voelde zij ook. Als dat zijn vooruitzicht was bij elke les, elke leraar en elke leerling, was het niet zo gek dat hij eerst een gesprek wilde met zijn mentrix. Zodat er tenminste iemand op school rondliep die hem helpen kon met zulke dingen. En wie anders dan je klassenbegeleider.

Hij wist niet in hoeverre Miss Nanette op de hoogte gebracht was en hij hoopte dat ze niet al te streng was, zoals hij over sommige andere leraren gehoord had. Al was hij daar niet zo erg bang voor, met de dingen die hij over haar had gehoord. Hij was eerder bang dat de twee duivelachtige elfjes haar haar in de fik zouden steken, of rare dingen in haar oor zouden fluisteren. En aangezien hij daar weinig controle over had hoopte hij maar op het beste, toen hij voor de deur van het literatuur lokaal stond. Nog even zijn kleding gladstrijkend liet hij een diepe zucht om dat opgelaten gevoel weg te blazen. Hij richtte zijn hand op, die twijfelend voor het hout bleef hangen, maar klopte toen zachtjes met zijn knokkels op de deur. Bij de eerste reactie dat hij binnen mocht komen opende hij de deur op hetzelfde moment dat de twee vuurvlieglichtjes, Ura en Izarra in hun onzichtbare staat, zich in zijn lange paarse lokken verschanste. Zijn gezicht verscheen achter de geopende deur vandaan, die in alle duidelijkheid spanning uitstraalde. Hij stapte naar binnen en sloot de deur achter zijn rug om. Geen glimlach, geen zwaai van zijn hand of wat voor manier van begroeten dan ook. Hij bleef alleen maar staan, wachten tot hem iets opgedragen werd door de oudere vrouw die alleen in het lokaal zat.      


~Miss Nanette   ~

Ze was voor vandaag klaar met haar lessen, maar had nog een zeer belangrijke afspraak. Voor haar mentorleerlingen maakte ze altijd tijd vrij en Lucius was volgens zijn dossier een uniek geval. Daarom was het handig om hem te verwelkomen en eens te zien of hij nog vragen had. De jongeman was al een korte tijd op school en had hopelijk al zijn plekje gevonden, maar zo niet zou zij hem daarmee helpen. Nannete bracht haar tijd door met het nakijken van de essays die de vijfdeklassers opgeleverd hadden. Een aantal ervan waren exceptioneel goed, maar soms moest ze zich met moeite door een lap tekst heenwerken, omdat de woordenbrij nauwelijks logica bevatte.

Ze was net bezig met een verbetering neerpennen toen er een zacht geklop klonk. ''Kom binnen,'' klonk haar stem uitnodigend. Meteen schoof ze haar papieren opzij en nam de dossiers van haar mentorklas bij zich. Haar bleekgroene ogen keken naar de jongen op. ''Welkom, Lucius. Volg me maar naar het kabinet, daar kunnen we wat gemakkelijker zitten.'' Nannete stond op en liep naar de deur in de achterkant van het lokaal. Het leidde naar een kleine kamer, met drie luie stoelen en aan alle wanden boekenkasten of posters. ''Mijn naam is Nannete Whiteman, zoals je wellicht weet, je mentrix.'' Ze reikte hem haar hand, voordat ze plaats nam in een van de stoelen en gebaarde dat hij hetzelfde mocht doen. ''Hoe bevalt het je tot nu toe?''

De vriendelijke begroeting van de vrouw had meer effect op hem dan dat ze zelf ooit zou kunnen zien. Een zekere spanning gleed van zijn schouders en er verscheen zelfs een aarzelend glimlachje om zijn mond, wat door kon gaan als begroeting. Hij hoefde zich tenminste niet voor te stellen, zijn naam wist ze al. Hij sloot de deur achter zich, en volgde Miss Nannete naar een deur achter in het lokaal. Het kamertje waar ze in terecht kwamen was klein maar door al de boekenkasten en de luie stoelen had het toch iets knus. De lerares stelde zich voor als Nannete Whiteman en stak haar hand naar hem uit. Even keek hij neer op haar hand. Wat terughoudend pakte hij deze vast, schudde snel en liet vlug weer los. Hij hield niet zo van lichamelijk contact en een erge stevige handdruk was het dan ook niet geweest. Hij nam net als Miss Nannete plaats op een van de stoelen. Zijn houding was alles behalve ontspannen of zelfs maar die typische mannenhouding – knieën wijd uit elkaar en armen breed over de leuning. Lucius zat kaarsrecht, zijn knieën tegen elkaar aangedrukt en zijn handen rustend op zijn boven benen. Hij liet zijn blik nog eens door het kamertje gaan en hoopte stiekem dat hij ooit de boeken in deze kasten mocht bestuderen. Hij had namelijk geen idee van de gigantische bibliotheek aan de andere kant van het kasteel. Hij wende zich echter weer vlug op Miss Nannete toen ze hem een vraag stelde. Hij staarde haar een tel wat hulpeloos aan. Ze had naar “hoe” gevraagd, niet naar “of”. “Of” was een makkelijke voor hem. Dan kon hij alleen maar ja knikken of nee schudden. “Hoe” betekende meer. Hij slikte even en stak toen aarzelend zijn duim op en kon zichzelf meteen wel voor zijn kop slaan. Wat een idiote reactie! Hij durfde haar even niet aan te kijken en staarde naar zijn handen die nog steeds te rusten lagen op zijn knieën. Ergens hoopte hij dat zijn geliefde duiveltjes nu hun entree maakte in het gesprek maar daar zag hij weinig kans van. Het leek erop dat hij toch zijn Sphère Magique moest toe gaan passen.

Lucius richtte zijn handen op en concentreerde zich op de light en water Magie die binnen in hem brandde en stroomde, aangezien het een combinatie van beide was. zijn water magie voelde duidelijk veel sterker aan en vloeide met gemak door zijn huid en vingertoppen. De light magie was meestal dan ook het probleem. Daar had hij nog niet genoeg grip op waardoor het nog vaak mislukte. Hij probeerde zich goed te concentreren en probeerde een combinatie te maken van de twee energieën. Hij voelde ze samen komen in zijn vinger toppen en zag hoe de toppen van zijn vingers een minuscule bol vormde. De bol werd groter en groter en een blauw schijnsel begon er vanaf te stralen. Toen de bol de grote had van een tennisbal maakte het zich los van zijn vingertoppen en zweefde beheerst en kalm naar Miss Nannete. Lucius kon zijn ogen niet geloven. Het was hem meteen gelukt! Hij keek haast verbluft en lichtelijk trost naar de bol en toen even naar Miss Nannete. Hij gebaarde haar dat ze de bol aan moest raken en deed het voor door de vingertoppen van zijn rechter wijs, - en middelvinger tegen de bol aan te leggen. Het voelde aan als een soort glas. Koel en stevig, maar toch licht en ook rekbaar. Even hoorde hij de zachte stem van een jongetje in zijn hoofd. Maar hij hield niet lang genoeg contact om te horen wat de jongen tegen Miss Nannete zou zeggen. Hij wist zelf wat het jongetje zeggen zou. Het waren zijn eigen woorden. ‘Bedankt dat u tijd voor mij vrij wilde maken Miss. Het is een groot kasteel en ik moet nog veel ontdekken. Ik begin me steeds meer thuis te voelen. Het bevalt me hier goed,’ de stem van de jongen klonk zacht en verlegen. Elke stem leek altijd uit de verte te komen maar in werkelijkheid sprak het alleen in je eigen hoofd. De eerste keer was het ook vaak een rare gewaarwording. Wie schrok nou niet als je opeens een vreemde stem in je eigenhoofd zou horen. Maar je kon zien dat het van de bol afkwam, die bij elk woord flikkerend oplichten. Zodra de vrouw alles gehoord had zou de bol uiteen spatten als een luchtbel en een kort tingelend geluid achterlaten.

Nu hij meer vertrouwen in zichzelf had lukte het hem om snel nog zo’n bol te maken. Dit keer was de stem van het jongetje vervangen door de stem van een volwassen man met een zware bas, maar die niet onprettig klonk. Je zou je kunnen voorstellen dat de stem van een aantrekkelijke man was. Maar om eerlijk te zijn wist Lucius niet van wie de stemmen waren. Hij stelde zich altijd voor dat de stemmen van hemzelf waren. De jongensstem was van hem toen hij nog klein was. De mannenstem zou van hem zijn als hij volwassen was en de vrouwen stem… Lucius wenst altijd dat het de stem van zijn moeder was. Zijn echte moeder… niet die van Arnaude. De vrouw die hem als zoon had aangenomen. ‘Bent u bekend met de Sphère Magique?’ vroeg de mannenstem voor Lucius. ‘Mijn excuses als u het een onprettige ervaring vind. Het is voor mij een makkelijkere manier om te communiceren ziet u. U had vast al begrepen dat ik niet kan praten. Daarom is het ook belangrijk dat u van mijn handicap op de hoogte bent, zodat ik eventueel op u terug kan vallen. Mochten er een miscommunicatie zijn,” de mannenstem was een stuk zelfverzekerder en zakelijker dan het kleine jongetje en gaf meteen een heel groot contrast. Lucius zelf bleef al die tijd, nog steeds in diezelfde kaarsrechte houding, naar zijn handen kijken en wachtte af tot Miss Nannete iets zou zeggen.

Stilte. Dat was zijn respons.
Het was vreemd, haar vraag was simpel geweest, ze had niets raars gezegd. En toch antwoorde hij niet. Ze probeerde niet te laten zien dat ze zich lichtelijk zorgen begon te maken, vooral omdat zijn ogen uitstraalden dat hij het zeker wel begreep en ook wel nadacht. Stembanden. Natuurlijk.
Het was een weinig voorkomende aandoening natuurlijk, maar zoals het er nu uitzag had Lucius last van mutisme, of het nou selectief (en dus mentaal) was of fysiek. Praten zou hij niet doen. Ze draaide zich al naar haar kantoorspullen toe, van plan hem een stuk perkament en een potloodje aan te reiken. Maar er zweefde iets naar haar toe, een bel die een zacht tingelend geluid maakte toen het uitnodigend tegen haar huid duwde.

Lucius kreeg gelijk een bevreemde blik toegeworpen, maar de paarsharige jongen lachte vriendelijk en gaf aan dat ze het bolletje aan moest raken. Zodra ze dat deed gebeurde er iets heel geks. Een stem. Het was even wennen, maar de boodschap kwam in ieder geval duidelijk open. Lucius maakte het goed. ''D-dat is fijn om te horen,'' wist ze uiterst kalm uit te brengen, al was wel duidelijk dat ze dit soort magie nog nooit gezien had. Gelukkig kreeg ze in een tweede bol een uitleg. Vlak voor ze het bolletje aanraakte voelde ze een soort spanning, benieuwd om de ervaring nogmaals mee te maken.
De verandering van stem bracht haar aan het denken. Vreemd, zou het stemgeluid bij elke poging met de Sphére anders zijn? Het was ietwat ongemakkelijk om tegen de jongen te praten, terwijl zijn stem enkel in haar hoofd hoorbaar was, maar ze was toch blij dat ze nu wist hoe het zat. ''Oh, dat zal helemaal goed komen. Het is fijn dat je in ieder geval een manier van communicatie hebt gevonden.'' Dan stond ze op en pakte een klein mapje, waar ze een paar vellen uit haalde, uit een tweede dossier haalde ze nog meer informatievellen. Het pakketje overhandigde ze aan de langharige jongen. ''Eens zien, een basis rooster, plattegronden en contactinformatie. Een beetje laat misschien, maar het kan handig zijn. Zou het verder handig zijn als ik een schriftelijke verklaring voor je opstel over je fysieke beperking?''

Lucius ving de verraste blik van de vrouw op en glimlachte haar bemoedigend toe. Hij hoopte maar dat ze het zou begrijpen. Hij was nog weinig mensen tegen gekomen, vooral de niet magische, die ervoor waren terug gedeinsd en hem hadden weg gejaagd. Hij dacht liever niet terug aan die momenten in zijn leven, maar het was altijd spannend hoe iemand zou reageren. Gelukkig leek Miss Nannete er niet veel moeite mee te hebben, al leek het toch een nieuwe ervaring voor haar zijn. Hij knikte haar ingetogen toe. Ze had het begrepen. Mooi.

Ze kwam overeind en begon enkele vellen papier bij elkaar te halen en voor Lucius het wist klonk er een zacht gerinkel wat bij hem vandaan zweefde. Een kort moment van paniek was in Lucius blik te zien toen hij een licht bolletje naar een van de boeken kasten zag zweven. Miss Nannete, die nog bezig was met de papieren, stond er met haar rug naar toe. Net toen de vrouw zich naar hem toe draaide schoot een ander lichtbolletje langs hen heen die op de dossiers af schoot en alle papieren in een luchtstroom, verspreid over de grond, eruit liet dwarrelen. Lucius pakte vlug het aangereikte stapeltje van Miss Nannete aan en legde het direct op de stoel naast hem. Hij moest zijn handen vrij hebben om een nieuwe Sphére te voorschijn te halen. Deze keer met iets meer moeite aangezien de lichtbolletjes een puinhoop begonnen te maken in het kabinet van Miss Nannete. Posters werden van de muur af getrokken, boeken werden met drie tegelijk van de planken af geschoven en papieren en documenten vlogen in het rond. Toen hij er eindelijk eentje had gemaakt zweefde deze weer naar de vrouw toe. Zelf liep hij vlug door de ruimte heen en graaide naar de lichtbolletjes die telkens net aan zijn vingers leken te ontsnappen.

Na enkele mislukte pogingen om de rommelmakende bolletjes te grijpen werd Lucius boos. Bij bleef midden in de kamer staan en knipte vel en luid in zijn vingers. Meteen stoven de lichtbolletjes op hem af en lande op zijn uitgestoken hand. Hij hoopte dat Miss Nannete ondertussen zijn Sphére afgeluisterd had. Deze keer zou de verlegen jongens stem weer geklonken hebben: “I-ik wil u ook graag aan twee bijzondere wezentjes voorstellen en mijn excuses aanbieden voor hun gedrag”. Hij kwam weer bij haar staan, zijn blik schuldbewust over de puinhoop die de twee elfjes in korte tijd hadden gemaakt. Hij wierp een strenge blik naar zijn hand, liet de elfjes via zijn gedachte weten dat ze zich zichtbaar moesten maken en zich voor moesten stellen aan de vrouw. De lichtbolletjes vervormden en veranderde in twee glinsterende elfjes. Beide keken wat verlegen en met een schuldbewuste grijns naar hun puntige laarsjes. Lucius keek met een verontschuldigende blik op naar Miss Nannete en zodra de twee elfjes op haar af vlogen bukte hij zich om de opengevallen boeken en papieren op te rapen. De elfjes gleden naar Miss Nannete en stelde zich omstebeurt voor door in haar oor te fluisteren. Ze stelde zich voor als Ura en Izarra, maar zeiden verder niets. Niet waar ze vandaan kwamen, wat ze met Lucius te maken hadden of zelfs een verontschuldiging voor hun kattenkwaad. In plaats daarvan vlogen ze direct weer terug, nadat Ura nog even brutaal haar tong naar de vrouw had uitgestoken, naar Lucius.

Hij schoof het laatste boek in de kast en maakte een stapel van de verschillende papieren, die hij terug aan Miss Nannete gaf. Izarra zweefde weer op de vrouw af en fluisterde in haar oor: “Meester Lucius zou het zeer op prijs stellen als u een schriftelijke verklaring voor hem opstelt. Mocht u nog vragen hebben over mijzelf en mijn zuster, stel ze dan vooral. Meester Lucius heeft niet altijd de volle controle over ons en we zijn soms niet te vertrouwen,” Dat laatste giechelde ze meer aangezien het niet haar eigen woorden waren, maar die van Lucius. Kennelijk vond Izarra dat hilarisch.