Darius had veel aan zijn hoofd sinds hij terug was gegaan naar zijn zusje en zijn oma. Het was wel een aangenaam bezoekje, die wat langer had geduurd dan gepland. Met zijn handen in elkaar gestoken achter zijn rug en met zijn hoofd wat naar beneden gebogen liep hij richting de waterval. Zijn witte haren bewogen rustig mee op de beweging en zwierde af en toe vrolijk mee met de wind die af en toe op kwam steken. Het geluid van de waterval kalmeerde hem meestal en lied hem ook beter na denken. Op Cassia had hij ook altijd een vaste plek bij een waterval vlak bij zijn huis om na te zitten denken. Zijn ogen stonden droevig en keken even rond. Gelukkig voor hem zaten er geen leerlingen bij de waterval, maar het was dan ook niet zo'n schitterend weer. Het was een beetje bewolkt en je kon zien dat het zo ging regenen, maar dat maakte hem niks uit. Hij moest na gaan denken wat hij moest gaan doen als zijn oma zou overleed. Zijn zusje zou daar niet alleen kunnen blijven, al vond ze zelf van wel. Aangekomen bij de waterval zocht hij een plaatsje om te gaan zitten. Die hij natuurlijk al snel gevonden had. Want net als bij iedere waterval liggen er grote stenen of rotsen langs de waterkant waar je perfect op kunt gaan zitten en meestal zitten ze nog best wel comfortabel ook. Met een diepe zucht zeeg hij neer op een steen. Met een vermoeide blik op zijn gezicht deed hij zijn schoenen en sokken uit en lied zijn voeten in het water bungelen. Het water voelde koud aan en een vlaag van kippenvel schoot over zijn gehele lichaam. Hij plaatste zijn handen tussen zijn benen en hing wat voorover zodat hij in het water kon kijken en zijn gedachte op de loop lied gaan met ideeën die misschien geschikt waren, maar het bleef in zijn hoofd akelig stil.

'Eens zien, volgens mij ben ik... hier ergens,' mompelde Jaden in zichzelf, terwijl hij zijn vinger ergens op een plattegrond van Starshine hield. Oh crap! Was hij weer de weg naar zijn lokaal kwijt. Heerlijk. Hij kwam te laat, kreeg straf en dat was zijn eerste dag. Tenzij het natuurlijk geen school was, dan had hij hier zitten rondlopen voor niks. Hij wist zelfs niet welke dag het vandaag was. Hij kon alleen maar aan Miranda denken, zijn kleine zusje, die nu bij zijn moeder woonde. Hij schudde zijn hoofd. Nee, niet opnieuw. Hij wou zich nu gewoon een keertje focussen op iets anders. Terwijl hij zo liep na te denken, merkte hij niet op dat hij nu echt totaal de verkeerde kant inliep. In plaats van in de school, liep hij verder naar buiten. Het viel hem pas op toen hij een frisse wind tegen zijn hoofd voelde slaan. Hij keek op. Oh nee, nu wist hij helemaal niet meer waar hij was. 'Stomme plattegrond, je hoort me te helpen, niet me te laten verdwalen,' mopperde Jaden op zijn plattegrond, alhoewel die er natuurlijk niet veel aan kon doen. 'Ach, zout toch op,' zei hij boos en hij gooide de plattegrond in een prullenbak die hij verderop vond. Nu hij toch te laat was voor zijn les waarschijnlijk, kon hij beter de buurt even verkennen. Hij had geen idee wat hij verder moest doen en hij kon de weg naar de lokalen zonder die plattegrond die hij net had weggegooid toch niet vinden. Hij begon een beetje spijt te krijgen van zijn boze uitval. Het had hem weer eens nergens naartoe geleid, zoals wel vaker gebeurde. Hij gaapte even. Hij had vannacht niet goed kunnen slapen en dat was dus echt niet zijn schuld. Een paar van die luidruchtige jongens, die het nodig vonden om anderen wakker te houden met hun gekwek, echt waar, net meiden, begonnen irritant met hun onderbroeken in het rond te gooien. Jaden had geroepen dat hun mochten hopen dat die onderbroeken niet gedragen waren als ze zijn kant invlogen, anders hadden ze een probleem met hem. Gelukkig hadden ze zijn waarschuwing begrepen en niks tegen hem gegooid of gezegd. Hij kon er niet tegen als hij wakker werd gemaakt in de nacht. De enige die hem wakker mocht maken, was Miranda en voor de rest niemand. Zijn kleine zusje mocht eigenlijk alles van hem. Ze was echt lief en had van die ogen die hij niet kon weerstaan. Ze was zijn lieve zusje.

Hij keek op. Hij hoorde water kletteren. Het leek wel het geluid van een waterval. Zouden ze die hier dan ook hebben? Het zou hem niks verbazen. Dit was echt een groot terrein, was hem al opgevallen. Hij zou vast niet de enige zijn die de weg snel kwijt was hier. Hij had dan ook geen gevoel voor oriëntatie, moest hij toegeven. Hij stopte met lopen toen hij iemand zag zitten. Het was een man, ouder dan hem, met witte haren en een groot postuur. Jaden wou zich al omdraaien en weglopen. Hij had het gevoel dat hij stoorde en kon daarbij nu niet echt gezelschap gebruiken. En stel dat die man vervelend begon te doen? Hij besloot het er maar op de te wagen. Zijn gevoel voor oriëntatie was trouwens even slecht als het klaarmaken van zijn kast. Hij vond dat vrouwen dat beter konden. Hij was echt een ramp, vergeleken met hun snelle vingers. Ook nu had hij moeten zoeken om zijn grijze broek met rode trui met een soort vlam erop te vinden. Zijn jasje, rood met wit en wit-gestreept, had hij ook weer aan. Hij keek naar de man en schraapte zijn keel, om de aandacht op zich te vestigen. 'Sorry meneer, maar weet u misschien welke dag het vandaag is? Ik ben mijn gevoel voor oriëntatie verloren en voor het heden, denk ik.'

- Mag ik? -

Darius zat rustig naar het licht golvende water te kijken. Zijn eigen spiegelbeeld danste rustig op het water. Ondanks de beweging kon hij zijn eigen bezorgde gezicht zien. Na een tijdje zo te hebben gezeten begon het iets harder te waaien. Aangezien zijn gedachte nog steeds stil waren en nog met geen enkel idee was gekomen besloot hij het maar voor zover te laten. Het was nu ook weer niet zo dat zijn oma nog maar een week te leven had. De dokter had drie à vier maanden gezegd, maar er moest wel een plan zijn als het eerder mocht gebeuren. Een diepe zucht verliet zijn lippen en hij sloot zijn ogen. Een keel werd achter hem geschraapt en een vraag werd gesteld. Hij deed rustig zijn ogen open en zijn bezorgde gezicht veranderde direct in een vriendelijk gezicht. Terug rechtop zittend draaide hij zijn bovenlichaam half zodat hij de jongen goed kon bekijken. De jongen zag er een beetje uit alsof hij het gehad had voor vandaag en dat hij vandaag niet veel mee had gehad, wat na zijn vraag bevestigd werd. 'Het is vandaag Woensdag.' antwoordde hij rustig. Hij draaide zijn gehele lichaam verder zodat hij nu recht voor de jonge zat en keek op zijn horloge. De lessen waren voor sommige al afgelopen. 'Verder nog iets waar ik je mee kan helpen dat je je oriëntatie terug krijgt?' en hij glimlachte vriendelijk.

[ natuurlijk ]

Darius luisterde rustig naar de jongen die snel en met veel worden reageerden. Bij het schelden fronste hij even omdat hij daar niet zo van hield, maar aangezien de jongen verder ratelde en hij nu geen zin had om nu al moeilijk te gaan doen lied hij het door zijn vingers glijden. 'Aan de lokalen wel je nog wel' sprak hij bemoedigend toe. Meestal was dat ook wel zo. Hij had hier nog geen enkele nieuwe leerling gezien die alle lokalen in een keer wist te vinden zonder maar een keer te verdwalen of te laat te komen. Dat was dan wel weer een voordeel voor hem. Hij hoefde niet iedere lokaal te kennen waar het zat. Alleen het atelier hoeft hij alleen maar te weten. De jongen vroeg of hij er bij mocht gaan zitten en voor dat hij antwoord kon geven was de jongen al gaan zitten. Hij wilde toch al ja zeggen dus zo'n probleem was het nu ook weer niet. Na dat de jongen zei dat hij hem ook weg kon sturen schudde hij zachtjes zijn hoof en zei 'je mag hier gerust zitten. Deze school is tenslotte voor iedereen die hier studeert of les geeft.' rustig draaide hij zich weer terug naar de waterval en lied zijn ontblote voeten weer in het water glijden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen naar zijn lichaam zat te kijken, maar dat vond hij niet erg. Er waren meer mensen die zijn lichaam bekeken. Niet dat hij er last van had. Het was alleen soms wat vervelend als hij in een dorp of stad liep. Sommige vrouwen en meiden zijn er blijkbaar helemaal gek op. Darius werd uit zijn gedachte gehaald door een bekende zin die de jongen zei. hij draaide zijn hoofd naar hem toe en keek hem even aan met een opgetrokken wenkbrauw. 'Daar kun je soms inderdaad gek van worden, maar je hebt die gevoelens niet zomaar. Je hebt ze altijd met een reden.' De jongen bedacht zich dat hij zich nog niet voor gesteld had en dat had Darius ook nog niet. De jongen stelde zich voor als Jaden en het gesprek van een paar minuten geleden wist hij dat het een leerling was. Darius is natuurlijk wat ouder maar waarschijnlijk had de jongen al wel door dat hij niet hier was als leerling. Stevig pakte hij de hand van de jongen vast en schudden hem een keen op en neer. 'Mijn naam is Darius, Stagiaire Kunst.' Jaden legde uit dat hij nog al veel aan zijn kleine zusje moest denken en dat hij al een brief naar haar toe had gestuurd. Voor zijn gevoel was het niet zo vreemd geweest, maar Jaden was nog redelijk jong en dat betekende automatische dat zijn zusje nog jonger moest zijn. 'Uiteraard ken ik het. Ik zit momenteel ook met een lastige kwestie met mijn jongere zus.' Vriendelijk bleef hij jaden aankijken. Hij had al lang gemerkt dat Jaden zijn hart aan iemand moest luchten en dat hij dat nu bij hem aan het doen was. Op de een of andere manier vond het hij wel fijn. Hij wilde immers leraar kunst worden en als je niet met je leerlingen kunt communiceren kom je ook niet erg ver.

Aan de nogal ferme handdruk te voelen, was het echt geen jongen van zijn leeftijd. Bij zijn volgende woorden, waaruit Jaden zich slimmer kon uit opmaken dat het een stagiaire was en dat hij Darius heette, kwamen een hoop verklaringen voor zijn uiterlijk en zijn gedrag mee. Jaden knikte en liet zich toen weer een beetje zakken. Hij vond het al gelijk een fijne man om mee te praten, vooral om het feit dat hij wist hoe het met zusjes eraan toe kon gaan. Daardoor maakte hij een betere indruk op Jaden dan wie dan ook kon doen bij hem. Het was eigenlijk best wel toevallig dat hij iemand tegenkwam die precies hetzelfde had met zijn zusje. Nou ja, niet hetzelfde geval qua achterlating misschien, maar misschien wel hetzelfde soort gevoel. 'Onze vader heeft ons in de steek gelaten vlak na haar geboorte. Ik kan me er nog weinig van herinneren, alleen heeft mijn moeder het me verteld. We hebben mijn zusje, Miranda is haar naam, er nooit over verteld, bang zijnd dat ze onze bescherming voor haar niet meer accepteert of op zoek gaat naar onze vader,' legde hij uit, waarna hij even naar de hemel keek. 'Sinds mijn moeder me de waarheid heeft verteld over mijn vader, heb ik de druk op me gelegd om haar dag en nacht te beschermen. Het voelt dan ook als een verandering voor me aan dat ik dat nu niet meer kan doen, begrijpt u,' zei hij en hij glimlachte vriendelijk naar Darius. 'Het voelt wel goed om er met iemand over te praten. Ik weet tenminste zeker van u dat u het niet zo erg vindt, aangezien u zelf ook een jonger zusje heeft,' zei hij en hij keek even naar zijn benen, waarna hij weer dacht aan Miranda.

Telefonisch contact kon hij niet houden met haar. Hij wist niet waar zijn vader was, maar ze waren al een keer verhuisd om hem te ontlopen. Hij was bang dat zijn vader op de een of andere manier toch contact zou krijgen met Miranda. En dan liep echt alles in de soep. Als zijn jongere zusje erachter kwam wat hun vader gedaan had na haar geboorte - hun moeder had haar namelijk in een wanhopige, maar toch niet al te snuggere poging verteld dat hij overleden was, godzijdank dat zijn zusje er niet mee had gezeten omdat ze haar vader nauwelijks kende of herinnerde - vertrokken was en dus leefde, dan ging ze naar hem opzoek. En dat was juist wat hij wou voorkomen. Hij wist niet of zijn vader aan de drugs had gezeten of zo, maar als hij dat gedaan had, zou het te gevaarlijk kunnen zijn voor Miranda om ernaar opzoek te gaan. Hij schudde zijn hoofd. Hier moest hij eigenlijk helemaal niet aan denken. 'Dan zal ik u waarschijnlijk nog wel eens tegenkomen in de les van kunst, aangezien ik dat helaas ook bij mijn vakkenpakket heb,' zei hij en hij grijnsde even. 'Het is hier immers wel een fijne plek om te ontspannen.'

- Is het een te groot lettertype of een te klein leesbaar lettertype? Ik zit namelijk nu op een andere pc en daar is-ie best groot. -

Darius luisterde naar Jaden zijn probleem. Het was heel logies. Een jonger broertje of zusje wil iedereen altijd beschermen. Nu zat hij niet in de zelfde situatie als Jaden maar hij begreep het wel. ‘Een jonger zusje hebben is altijd moeilijk, maar wat misschien nog wel het belangrijkste is is dat je haar niet te veel wil gaan beschermen. Als me met je mentor op de hoofdmeester gaat praten zal hij je vast wel toestemming geven om ieder weekend naar huis te mogen om je familie te bezoeken.’ Zijn ogen staarde naar het licht golvende water terwijl hij dit zei. Wijsheid geven was altijd makkelijker als zelf je problemen op lossen. Een lichte zucht onglipte zijn lippen. Hij rechte zijn rug even volledig en keek Jaden aan. ‘ik weet niet of je iets aan die woorden hebt.’ Zelf hoopte hij van wel. Hij hielp liever iemand anders en zijn eigen problemen laten rusten dan dat hij een ander persoon met problemen zag zitten.

[Flut post ik weet het, maar ik wilde je niet langer laten wachten x.x]

Jaden sloot zijn ogen en dacht aan Miranda. Ze zou nu vast wel aan het computeren zijn, of misschien ging ze nu alweer naar school. Hij glimlachte even en liet zijn blik opzij gaan, naar de stagiaire. Het was een fijne man om mee te praten, iets wat Jaden nu wel op het moment nodig had. ‘Ja, aan die raad heb ik wel wat, bedankt, teach,’ zei hij en hij liet zijn brede, zorgeloze lach zien. Als Jaden geen zorgen meer had, droeg hij deze grijns zo erg vaak en zo erg lang, dat mensen gingen denken dat de grijns nog eens van zijn gezicht zou vallen. Hij liet zijn blik naar voren gaan en dacht na. Ja, met die raad die hij net had gekregen kon hij wel wat. Hij moest niet te beschermend tegenover zijn zusje doen, maar zijn zusje was mooi. Hij had al vaker gehad dat jongens de verkeerde bedoelingen met haar hadden en als hij ergens niet tegen kon, was het daartegen. Hij keek opzij naar Darius. ‘Eigenlijk vermoeit school je wel,’ zei hij en hij grinnikte even, aangezien deze stelling helemaal niks te maken had met het feit dat hij zich net nog, ongeveer een paar minuten geleden, erg druk maakte over het welzijn van zijn zusje, maar oké. Ze moesten immers toch ergens over praten? Hij sloot zijn ogen even en dacht na. Ja, misschien was school wel het juiste waarover je moest praten met een leraar of een stagiaire. In ieder geval niet te veel persoonlijke dingen, misschien vonden zij dat ook wel niet leuk, maar goed. Hij wist het ook niet zeker. Het lag nu niet bepaald in zijn aard om over iets zinnigs te praten. Meisjes interesseerden hem nauwelijks en daar praatte je eigenlijk ook niet over met een stagiaire. Rustig liet Jaden zijn blik opzij glijden, waardoor hij richting de waterval keek. Hij sloot zijn ogen. Nee, hij loog. Een meisje had zijn interesse wel gewekt. Dorit, maar die was weg. Verdwenen, opeens. Hij was erachter gekomen dat ze een spelletje met hem aan het spelen was en had het nogal ruw uitgemaakt, waarna zij naar de rechtbank vertrokken was voor moord en weer heel teruggekomen was. En nu wist hij niet waar ze was. Het deed hem in elk geval wel pijn, maar hij besloot zich nooit meer op die manier te interesseren in meisjes, zelfs niet in Dorit, die een stukje van zijn hart met zich meegenomen had. Maar dankzij Therra was dat deel ongeveer wel weer terug. En waar Therra was, wist hij ook niet. ‘En sommige mensen hier op school zijn niet wat ze lijken,’ zuchtte hij hardop, waarna hij even aan Dorit dacht en weer naar de waterval keek. Misschien kon Darius daar wel over mee praten. Wie was hij trouwens om te denken dat Dorit hem nog leuk vond? Hij was gek. Totally crazy. En nu was Dorit ergens, op een of ander strand, genietend van de zon en zat hij hier te piekeren over haar. Nee, hij moest haar vergeten. Dorit, Dorit, Dorit. Zijn hoofd pestte hem verschrikkelijk ermee. Het zei vaak tegen hem dat hij niet zo naïef had moeten zijn, dat hij haar gewoon schreeuwend had moeten achterlaten na de rechtbank en dat hij gewoon had moeten weglopen toen ze hem gezoend had. Grr… Hij greep even naar zijn hoofd en liet zijn hoofd heen en weer gaan, schuddend. Hij wou er niet meer aan denken! Op Darius focussen, op Darius focussen! Hij keek de man recht aan en probeerde te luisteren, zonder zijn gedachten af te laten dwalen naar Dorit.

- Sorry voor deze late post! -