Je zou kunnen zeggen dat Cat niet zou weten hoe ze met dit soort situaties om zou moeten gaan. Tenminste, als je je mening zou baseren op haar andere karaktertrekken. In werkelijkheid was dit iets wat ze al haar hele leven deed. Zelfs als klein meisje verzorgde ze de zieken en troostte de mensen met verdriet. Er was slechts een persoon waar ze nooit voor had willen zorgen en dat was haar moeder, maar misschien was dat omdat Catheryn bang was voor de haast onbekende vrouw. Dat Fwinn troosten tegen haar, uit noodzaak aangeleerde, gewoontes inging zorgde in eerste instantie voor een tweestrijd in haarzelf. Ze wilde zich niet teveel aan een persoon hechten, maar Fwinn had haar steun nodig en hij was een van de weinigen op school waar ze werkelijk om gaf. Daarbij vond ze dat het tijd was om een punt te zetten achter de dingen die in het verleden waren gebeurd. Het was inmiddels een jaar geleden en het werd tijd dat ze stopte met zeuren. Misschien klonk dit hard voor zichzelf, maar dat was Catheryn altijd al geweest.
Hoewel de knuffel haar enigszins overrompelde beantwoordde ze hem direct. Fwinn’s tranen voelden warm aan op haar doorgaans koude huid. Met een hand streek ze over Fwinn’s rug heen in een poging om hem te sussen. ‘We vinden wel een manier om hier mee om te gaan,’ was haar eerste reactie sinds hij haar had verteld dat hij niets meer kon zien. Ze verplaatste haar hand naar zijn hoofd en hield hem zo vast tot hij haar los liet.
Ze fronste kort na Fwinn’s vraag. Hij was blind en moest zich een compleet nieuwe levensstijl aanwennen en dan vroeg hij naar hoe het met haar ging. ‘Met mij gaat het prima,’ loog ze. Prima was niet hoe ze het zou willen beschrijven, maar haar problemen vielen in het niet vergeleken met die van hem. Intussen probeerde ze een oplossing te bedenken voor Fwinn’s probleem. ‘Misschien zijn er dokters op Nova die je kunnen helpen,’ opperde ze. ‘Je hebt alleen geld en een familielid nodig als getuige.’ Toen de laatste zin uit haar mond was begreep ze hoe stom ze klonk. Als Savador hem had willen helpen dan had hij dat al lang gedaan. Het schoolhoofd gaf in haar ogen geen zak om zijn oudste zoon en liet hem zelfs op dit moment in de steek. Maar nu hij blind was had Fwinn waarschijnlijk een familielid nodig om voor hem te tekenen en andere zaken te regelen. En zelf had hij waarschijnlijk niet genoeg geld om zo’n bijzondere operatie te betalen. ‘Het spijt me,’ mompelde ze op een schuldige toon, terwijl ze automatisch haar blik van hem wegdraaide. Fwinn had hier niets aan. Het zou best kunnen dat hij niet geholpen kon worden of überhaupt naar een dokter kon gaan en hij dus nooit meer iets kon zien.
Cat wilde het niet toegeven, maar als ze eerlijk was had ze geen idee hoe ze met Fwinn’s situatie om moest gaan. Ze had wel eens gehoord van mensen die hun zicht kwijt waren geraakt, maar met behulp van magie toch bepaalde dingen konden zien om zich een weg te kunnen banen. Maar zo iets had ze nog nooit gezien.
Toen ze weer naar hem opkeek voelde ze meer medelijden dan ze eerder had gevoeld toen ze erachter kwam dat hij blind was. Het was nog steeds Fwinn: trots, koppig en roekeloos, maar zijn trots was gekrenkt. Ze deed weer een stap naar hem toe zodat er nog maar een kleine ruimte tussen hen in was en legde een hand op zijn bovenarm. ‘Zeg me wat ik kan doen,’ begon ze op een haast smekende toon. Ze wilde hem iets geven waarvoor hij kon vechten en hem laten zien dat hij zich ook zonder zicht kon redden, maar ze wist niet wat dat was of hoe het voelde om blind te zijn. ‘En dat je mij niet kunt zien is echt niet zo erg,’ mompelde ze terwijl ze bijna grinnikte om zijn eerdere opmerking. ‘Ik hoop tenminste dat ik meer ben dan een mooi uiterlijk.’

Ze was nieuwsgierig naar zijn verhaal en hoe hij zijn zicht kwijt geraakt, maar daar zou ze later nog wel om vragen. Natuurlijk zou zijn vader hem niet willen helpen. Het was een stom voorstel en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan.
Met haar hand op Fwinn’s arm praatte ze verder. Catheryn had een simpeler antwoord verwacht. Twijfelend beet ze op haar onderlip terwijl hij zijn woorden uitsprak. Nee, ze zou hem niet laten vallen omdat hij blind was, maar ze kon hem niet beloven om hier te blijven. Het was beter dat Fwinn niet wist dat ze hiervoor al plannen had gemaakt om te vertrekken, want dat zou hem momenteel niet veel goed doen. ‘Nee,’ suste ze. ‘Ik blijf bij je.’ Haar woorden klonken oprecht, maar haar houding was ietwat terughoudend. Fwinn’s angst was te begrijpen, al kon ze zich niet voorstellen hoe blind zijn was.
Het voelde goed om Fwinn te zien glimlachen om haar onbenullige opmerking. Grijnzend keek ze hem aan en grinnikte kort. Ze voelde zich niet gevleid en het was ook niet haar bedoeling om met complimenten overladen te worden, maar toch was het een vriendelijk gebaar. ‘Kom,’ sprak ze nu een stuk zelfverzekerder. Ze greep zijn hand vast en leidde hem door de ruimte. Hun voetstappen weergalmden zachtjes. ‘Je zult nu je andere zintuigen moeten gebruiken.’ Midden in de ruimte liet ze hem los. Er waren geen voorwerpen waar Fwinn zich aan vast zou kunnen houden. Hij zou slechts doormiddel van zijn gehoor zich moeten oriënteren. Tevens was deze ruimte door de akoestiek een extra uitdaging. Zonder iets te zeggen ging ze tegenover hem staan en boog naar zijn oor. ‘Luister goed en probeer dan op me af te komen,’ fluisterde ze waarna ze zo stil mogelijk naar een andere plek in de ruimte liep. Stil als een muis bleef ze daar staan en wachtte tot Fwinn haar zou vinden. Het enige geluid dat ze produceerde waren haar ademhaling en haar hartslag.
Dit was typisch iets voor Cat. Ze had Fwinn even getroost, maar ze vond dat er nu actie moest worden ondernomen. Als Fwinn zich zonder zicht wilde redden dan moest hij een andere manier vinden. En stilzitten zou hem daar niet bij helpen.
‘Hierzo,’ fluisterde ze na een tijdje. Hij was een snelle leerling, dus ze vertrouwde erop dat hij dit snel onder de knie zou krijgen. Toen hij haar eenmaal had gevonden glimlachte ze voldaan. ‘Zintuig horen voltooid, nu alleen de andere drie en je magie. Kies maar.’ Cat hoopte dat ze hem duidelijk kon maken dat dit niet het einde van de wereld was. Hoewel hij niet gelijk weer de oude kon zijn en dat ook nooit meer helemaal zou worden wist ze dat hij vanzelf zijn weg wel zou vinden. Met of zonder haar hulp.

---

Na jarenlang als lid van een bende geleefd te hebben wist Cat precies hoe ze zich zo stil mogelijk moest houden. En dat was ook precies wat ze nu deed. Het had geen zin om het nu gemakkelijk voor Fwinn te maken, want dat zou hem niet op de toekomst voorbereiden. Cat zou altijd rekening met hem houden, maar waarschijnlijk zou de rest van de wereld dat niet doen. De meeste mensen hadden wel iets anders aan hun hoofd.
Afwachtend keek ze Fwinn aan. Ze wist dat hij zou slagen, maar wist niet hoe hij deze opdracht aan zou pakken. Terwijl ze Fwinn zag worstelen met zich oriënteren beet ze zachtjes op haar onderlip en twijfelde of ze hem moest helpen, hoewel dat tegen haar principes in zou gaan. Het was vreemd om hem zo te zien terwijl hij niet wist wat hij moest doen. Fwinn had altijd een scherpe blik gehad en was daardoor altijd alert. Nu hij daar midden in de ruimte stond deed het haar denken aan de keer dat ze via een illusie in zijn hoofd had gekeken. Achttien jaar lang had alleen opgesloten gezeten. Cat stelde zich voor dat blind zijn in eerste instantie ook zo een gevoel moest geven. Maar ze zou er voor zorgen dat hij leerde dat blind zijn iets anders was.
Na een tijdje merkte ze een plotselinge verandering in Fwinn’s houding op. Zijn ogen verwijdden zich iets en hij rechtte zijn rug. Blijkbaar had iets hem motivatie gegeven. Een grijns brak Cat’s gezicht open. Dit was haar Fwinn: Trots en sterk. Vol vertrouwen wachtte ze tot hij zijn weg naar haar zou vinden, want dat kon nu niet erg lang meer duren.
Na Fwinn’s eerste knip met zijn vingers trok ze argwanend een wenkbrauw op. Niet opnieuw.. Ze herkende deze techniek onmiddellijk omdat hij dit bij hun eerste ontmoeting had gebruikt. Maar deze keer kon ze geen koepel om zich heen trekken, dat zou haar positie immer vrijgeven. Ze bedwong de neiging om opgelucht adem te halen toen Fwinn de oordopjes tevoorschijn haalde. Het setje belandde een meter naast haar, maar ze kon ze geruisloos oppakken. Vervolgens wist ze niet hoe snel ze de dingen in haar oren moest stoppen voordat Fwinn zijn spreuk af zou maken. Ze hoorde amper iets van de hoge pieptoon, maar wist ongeveer hoe die klonk. Het verbaasde haar dat de spiegels en de ramen nog niet waren gesprongen. Dankzij de oordopjes kon ze zich nu beter op Fwinn focussen. Zelfs nu hij zijn techniek had bepaald had Fwinn nog moeite om zijn weg te bepalen. Dat was logisch aangezien het de eerste keer was dat hij dit deed. Geconcentreerd bestudeerde ze Fwinn. Hij had zijn schouders laten vallen, maar herpakte zich weer snel. Hij was immers vastberaden om dit goed te doen. Ze wist dat deze techniek werkte toen zijn ogen zich voor de tweede maal verwijdden. Ze besloot dat het nu wel geoorloofd was om hem een hint te geven. ‘Hierzo.’
Toen Fwinn eenmaal voor haar stond grinnikte ze. Zijn gevoel voor humor was hij in ieder geval niet kwijtgeraakt. Ze ging er van uit dat het nu veilig was om haar oordopjes uit te doen en legde het setje in zijn hand. ‘Je weet dat je me met die techniek nog eens doof maakt,’ grapte ze terwijl ze hem zacht in zijn bovenarm kneep als teken dat ze trots op hem was.
Zelfvoldaan liet ze hem nog even van zijn overwinning genieten, maar niet te lang. Ze liet hem de keuze maken en had dit wel verwacht. Proeven en ruiken zouden hem namelijk niet echt helpen met zich oriënteren.
‘Hmm, misschien kan ik je ook buiten het damestoilet helpen,’ zei ze terwijl ze kort naar de ruimte keek. Zonder Fwinn’s antwoord af te wachten pakte ze zijn hand vast en leidde hem voorzichtig de toiletruimte uit. Op de gang naast de deuren stonden vier meisjes die hen met een verbaasde blik nastaarden. Zodra Fwinn en Cat de hoek om waren hoorde ze een gedempt gegiechel uit hun richting komen. Ze trok er niets van aan. Je zag Cat niet iedere dag met een jongen hand in hand lopen. Dat was veel te close voor haar idee. Maar dit was simpelweg de handigste manier om Fwinn zo snel mogelijk naar zijn bestemming te brengen en daarbij voelde het bij hem vrij normaal.  ‘Denk je dat er een manier is om de dingen die je hebt gehoord en gevoeld op te slaan in je hoofd zodat je een soort beeld in je hoofd vormt?’ vroeg ze toen ze de trappen naderden. ‘We gaan nu een trap op,’ waarschuwde ze. Langzaam beklom ze de treden zodat ze Fwinn zou kunnen helpen als dat nodig was, maar hij leek zich prima te redden. Opnieuw viel het haar op dat zijn huid iets warmer was dan de hare en ze voelde zijn ruwe handpalm tegen haar haast egale huid. Toen ze doorkreeg dat ze aan het grijnzen was trok ze snel haar gezicht weer in de plooi. Eenmaal bovenaan de treden leidde ze hem een aantal gangen door. Waarschijnlijk kende hij hier ongeveer de weg, dit was immers de etage van de Shadranen waar zijn kamer ook was. ‘Hier is het,’ kondigde ze aan en stopte met lopen. Uit haar zak haalde ze een ringetje met vier sleutels eraan. Een voor haar kamer, een voor haar kluis en twee voor het huis op Erd. Ze opende een deur en leidde Fwinn naar binnen.
Haar kamer was waarschijnlijk enigszins geschikter om Fwinn te helpen. Cat wilde voorkomen dat er iemand de wc’s binnen zou lopen als Fwinn zijn hart aan het luchten was of iets waarvan ze wist dat het anderen niets aanging.
Haar kamer was licht voor een Shadraan, maar kon gemakkelijk verduisterd worden door de zware gordijnen naast het grote raam. Ze had de meeste meubels zelf gekocht en hierheen laten verslepen toen ze merkte dat ze de kamer met niemand hoefde te delen en er ruimte zat was. Een groot hemelbed stond aan de rechterkant en een aantal kasten en haar bureau dat was bedolven onder huiswerk en boeken stond aan de linkerkant. Op een tafeltje naast haar bed stond een kristallen vaas met een bos pioenrozen die ze had geplukt nadat ze de bloemen met Fwinn had ontdekt. De rozen hadden een prettige geur die niet al te sterk aanwezig was.
Pas nadat ze de deur achter zich dicht had gedaan bedacht Cat dat Fwinn niet kon zien waar ze waren aangezien hij hier nog nooit was geweest. ‘Dit is mijn kamer,’ mompelde ze om het zo nonchalant mogelijk te laten klinken. De laatste keer dat er een jongen op haar kamer was geweest en niet direct met haar in bed was gesprongen was best een tijdje geleden en waarschijnlijk was het iemand geweest om haar kamer schoon te maken of een meubelstuk te repareren. Er was slechts een stoel in het vertrek, dus ze moesten op het bed gaan zitten. ‘Het bed staat aan de rechterkant, daar kan je gaan zitten terwijl ik wat water inschenk,’ zei ze terwijl ze naar een kastje liep om een fles water en twee glazen te pakken. ‘Tenzij je graag iets sterkers drinkt,’ voegde ze toe met een scheve glimlach op haar gezicht. Ze schonk in wat Fwinn wilde en nam voor zichzelf hetzelfde om vervolgens met de glazen naar hem toe te lopen. Voorzichtig duwde ze het glas tegen zijn hand aan zodat hij wist waar het was en ging daarna op het bed in kleermakerszit zitten. Terwijl ze een aantal slokken nam keek ze Fwinn over de rand van haar glas aan. Zo zonde. Hij had een goede toekomst voor zich en door dit ongeluk werd dat allemaal van hem afgenomen. Hij was knap en humoristisch, dus aan een vriendin komen zou geen probleem voor hem zijn. Maar Cat wilde er niet aan denken dat hij haar gezicht nooit zou kunnen zien. Dat bracht een idee in haar op.
‘Je zult een manier moeten vinden om de dingen die je hebt gevoeld of gehoord hebt te onthouden. Grotere dingen zoals kasten en muren zullen niet erg moeilijk zijn, maar gezichten of kleine voorwerpen zijn waarschijnlijk veel moeilijker.’ Voor een aantal seconden was ze stil om haar plan uit te werken en om een slok uit het glas te nemen. 'Al weet ik nog niet hoe je dat zou moeten oefenen,' ging ze aarzelend verder. Alles wat ze bedacht was geïmproviseerd, dus Fwinn zou zijn eigen invulling moeten geven. ‘En als dat lukt vertel je me over hoe dit allemaal is gebeurd.’

Hoe lang had ze nog? Misschien een aantal maanden, misschien slechts een week. Het beangstigde haar dat ze niet wist hoe lang haar lichaam alles nog zou trekken. Al een tijdje merkte ze veranderingen aan zichzelf. De nachtmerries waren heviger dan ooit, haar wangen steeds holler en ze had het gevoel alsof ze overdag op automatische piloot door de gangen wandelde. Maar dat was niet het ergste. Cat’s probleem was dat ze in de korte tijd iets belangrijks moest doen. Ze kon het niet accepteren dat ze deze plek achter zich zou laten zonder één ding goed te doen. Want dat was haar plan: Starshine verlaten. Al haar nachtmerries wezen naar één bepaalde plek en Cat was vrijwel zeker dat ze daar naartoe zou moeten gaan. Misschien zou ze niet voor altijd wegblijven, dat hing van de dingen af die ze op haar bestemming zou vinden. Maar ze kon Fwinn niet in deze staat achter laten. Enerzijds voor zichzelf, maar voornamelijk omdat ze zoveel om de jongen tegenover haar gaf. Ze had zichzelf al eerder afgevraagd of ze Fwinn als meer dan een vriend zag en wist het antwoord nog steeds niet. Dat kwam waarschijnlijk doordat Cat doodsbang was dat dat wel het geval zou zijn en ze daarmee haar belangrijkste afspraak met zichzelf zou verbreken. En misschien was het juist door die angst dat ze patronen zag die helemaal niet bestonden. Bij iedere handeling of gedachte van zichzelf zette ze vraagtekens waar ze uiteindelijk zo gek van werd dat ze zichzelf noodgedwongen had opgelegd dat er momenteel andere prioriteiten waren, zoals Fwinn helpen. Dit was voor haar ook het enige voordeel van Fwinn op Starshine achterlaten: de twijfels bleven ook achter.
Automatisch verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht toen Fwinn haar oplegde om niet te stoppen met glimlachen. Zonder een woord te zeggen, haast zonder adem te halen, luisterde ze naar Fwinn’s verhaal. Hoe hard ze ook probeerde, de al kleine glimlach verdween langzaam van haar gezicht. Het was de enige normale reactie die iemand als Cat zou kunnen hebben. Dat Fwinn’s verhaal heftig was, had ze van tevoren al geweten. Maar dat het haar zo… zo bekend voorkwam realiseerde ze zich nu pas. Het willen beschermen van een geliefde, de klap, de black out. Alles deed haar denken aan een van haar laatste dagen op Erd, aan die ene allesbepalende avond. Maar het verschil in de twee verhalen zorgde ervoor dat ze Fwinn benijdde: degene die hij had willen beschermen was nog steeds in leven. Langzaam voelde Cat vanuit haar onderrug kippenvel opkomen waarvan ze de oorzaak slechts voor een deel kon plaatsen.
’Het is beangstigend hoe bekend dit me voorkomt,’ doorbrak ze mompelend de stilte die in de tussentijd was ontstaan. Fwinn liet zich achterover vallen en de deken waar ze op zaten werd naar hem getrokken waardoor Cat iets meer naar hem toe leunde. In principe hoefde ze hem helemaal niet aan te kijken, aangezien hij het toch niet zou merken, maar ze had besloten dat ze niet op die manier misbruik van hem zou maken. In plaats daarvan bestudeerde ze iedere beweging van zijn gezicht en prentte het in haar hoofd, voor het geval dat.
‘En het zou met niets verbaasd hebben als ik ook jou zou kwijt zijn geraakt.’ De zin voelde als een messteek in haar rug. Want hem verlaten was precies wat ze van plan was, al was het niet om deze reden. Om zichzelf gerust te stellen probeerde ze zichzelf wijs te maken dat hij waarschijnlijk beter af was zonder haar en haar eeuwige problemen, maar dat wist ze inmiddels niet zo zeker meer.
You are smiling, aren’t you?’
’Ik.. euh..’ Ze had haar mond open gedaan om te antwoorden, maar haar kaken klapten weer dicht. Moeizaam slikte ze haar woorden in, twijfelend over wat ze had kunnen zeggen. Ze draaide zich van hem weg en ging aan de rand van het bed zitten. Haar blik was gericht op haar blote voeten die een paar centimeter boven de vloer hingen. Rusteloos schudde haar voeten heen en weer terwijl ze nog steeds nadacht over een antwoord. Ze voelde vocht aan de randen van haar ogen opkomen, maar dwong zichzelf om niet aan zo iets nutteloos als tranen toe te geven.
’Als het verlies van zicht door een klap komt, betekent dat dan ook hetzelfde voor je dierlijke vorm?’ vroeg ze na een pijnlijkere stilte dan de vorige. Het leek haar het best om van onderwerp te veranderen. Sowieso was de dierlijke vorm voor haar een uitkomst geweest. Nadat ze Erd had verlaten had ze zich wekenlang aan de dierlijke instincten van de zwarte panter overgegeven zodat ze de pijn niet meer hoefde te voelen. Haar dagen veranderden uiteindelijk in een aaneensluitende routine van jagen, eten en slapen. Als dier voelde ze zich verdoofd en dat was precies wat ze nodig had gehad, dacht ze. Plotseling merkte Cat dat ze niet wist wat voor dier Fwinn als dierlijke vorm had, al kon ze het wel ongeveer raden.
Nog steeds was ze er van overtuigd dat een betere dokter zou kunnen bepalen wat Fwinn’s blindheid veroorzaakte. Op Nova, en waarschijnlijk ook op Shadra, waren verschillende specialisten en daar moest minstens één tussen zitten met expertise op dit gebied.
’Laat me met je vader praten,’ begon ze voorzichtig. ’Misschien kan ik hem overhalen om je op zijn minst toestemming voor een dokter te geven.’ Cat vertrouwde er op dat ze Fwinn hoe dan ook bij een goede arts terecht kreeg. Er moest tenminste iets zijn waardoor Fwinn zijn leven weer op zou kunnen pakken.
Met een ietwat huiverige zucht trok ze haar knieën tegen zich aan en rustte haar hoofd. Ze concentreerde zich op Fwinn’s gestage ademhaling en sloot haar ogen waarvan de wimpers inmiddels vochtig waren geworden.

Fwinn’s reactie bestond niet uit woorden. Hij keek wat serieuzer en er ontstond een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen, maar meer dan dat kreeg Cat niet te zien. Ze durfde niet verder te praten, bang dat ze hem valse hoop zou geven en dat ze zich zou verspreken over haar vertrek. Dat laatste was eigenlijk uitstel van executie, dat wist ze best, maar voor een keer veroorloofde ze dit zichzelf. Ook vanuit egoïstisch oogpunt, want hoewel haar reis onvermijdelijk was, bleef ze liever hier. Afgezien van de nachtmerries die haar bleven tarten was ze flink opgeknapt op deze school. Na zo lang haar eigen regels te hebben gemaakt was de dagelijkse sleur van lessen en regelmaat precies wat ze nodig had, al zou ze het zelf nooit toegeven.
Het was hem blijkbaar al opgevallen dat ze niet meer lachte, maar hij leek niet verbaasd te zijn.
‘The sun lost her rays,’ herhaalde ze zachtjes. ‘Ik weet niet of dat de juiste beschrijving voor mij is.’
Ze zag zichzelf niet als een zon, warm, voedend en verzorgend. Eerder als de maan. Koud, afstandelijk en hard als een schild.
Zijn rug tegen die van haar voelde warm en vertrouwd en ze wist dat ze zelf ijskoud aan moest voelen. Ze sloot haar ogen op Fwinn’s verzoek en oriënteerde zich zoals hij nu ook gedwongen was om te doen. Haar focus lag vooral bij Fwinn. Aandachtig luisterde ze naar zijn rustige ademhaling en naar het geluid van zijn bewegingen. Hij zocht naar iets en het duurde niet lang voordat hij het had gevonden. Cat was nieuwsgierig, maar ze hield haar ogen gesloten zoals hij haar had gevraagd. Waarschijnlijk had hij daar zijn redenen voor, dus wat die ook waren, ze wilde het respecteren.
Heel even was het stil. Alles wat Cat hoorde was Fwinn’s ademhaling. Vervolgens voelde ze de druk van Fwinn’s rug en de bijbehorende warmte langzaam verdwijnen. Fronsend wachtte ze af en hield haar ogen gesloten, vertrouwend dat Fwinn wist wat hij aan het doen was. Het duurde niet lang voordat ze iets tegen haar schouder arm voelde duwen. Ze opende haar ogen en zag een baby tijger. Zonder dat ze het doorhad verscheen er een brede glimlach op haar gezicht. Zelfs haar koude hart kon Fwinn’s dierlijke vorm niet weerstaan. Als ze er over nadacht was het logisch dat Fwinn geen volgroeide tijger was. Hij was immers nog erg jong en blijkbaar was zijn dierlijke vorm niet met de jongen meegegroeid. Voorzichtig aaide Cat het dier achter zijn oren en op zijn kin. Toen hij haar kopjes gaf grinnikte ze. Een geluid dat ze al een hele tijd niet meer uit haar mond had horen komen. Fwinn liet zich helemaal gaan in zijn dierlijke vorm, iets wat Cat een beetje rust gaf. Dit betekende dat hij zich los kon maken van de zorgen die hij als mens had. Zachtjes gromde ze terug en bleef hem met een brede grijns aankijken. Ze was opgelucht dat haar plan leek te werken. Net toen ze dat doorhad dook het tijgertje in elkaar en betrok Cat’s gezicht. Haar plan was mislukt. Met Fwinn nog op haar schoot bewoog ze zich naar het hoofdeinde en leunde tegen de witte kussens. Wachtend tot Fwinn weer terug zou veranderen aaide ze over zijn rug.

‘And yet…’

Words: 422
Status: Afraid
Memo: Hier is ie dan! :3

Fwinn genoot van de zachte aanrakingen die Cat hem gaf en hij reageerde speels terug alsof hij echt een jonge tijger. Het tijgertje was helemaal in zijn sas en op het moment dat Cat terug gromde op speelse wijze deed Fwinn zijn pootje zonder nagels op haar neus en gromde nog een keer op hoge toon. Het tijgertje schoot ineens ineen toen het donkerte weer terug keerde en krulde zich op om de angst die het even had te negeren. Het bewoog amper en voelde hoe Cat zich wat verplaatste. Fwinn kon precies aanvoelen wanneer hij terug kon veranderen. Kort na dat Cat zo was gaan zitten kwamen de oortjes overeind en bewoog het staartje weer wat. Fwinn liep zwijgzaam van haar schoot af en sprong van het bed af en wist zich instinctief goed op te vangen. Het tijgertje groeide en de haren vielen uiteen om daarna tot stof te verdwijnen en geen spoor achter te laten. Fwinn zijn rug kwam tegen de zijkant van het bed aan en zijn hoofd legde hij even naar achteren alsof hij naar het plafond staarde. Hij zuchtte even. Kalm kwam hij overeind en zocht met zijn handen over het bed naar de foto die hij zojuist had gepakt. Zijn hand gleed langs waar haar gezicht zat. Hij zweeg even en keek naar waar Cat zou moeten zitten. Hij borg de foto weer op en vouwde de fotoalbum in om het in zijn borstzak te laten glijden van zijn vest. Fwinn trok de rits uit en liet het vest van zich af glijden om kalm op het bed te gaan zitten. Op het moment had hij niet meer aan dan een zwart shirt en een blauwe spijkerbroek. Hij ging naast Cat op het bed zitten en legde zijn hand zonder iets te zeggen op haar schouders om haar tegen zich aan te trekken. ‘Je bent de enige die ik hier nog vertrouw.’ Sprak hij zachtjes. ‘And yet…’ sprak hij zachtjes. ‘Je hebt iets aan je hoofd, niet?’ sprak hij zachtjes. ‘De intonatie in je stem verraadde dat je iets verbergt en je hartslag zegt me dat je het niet durft te zeggen.’ Sprak hij met een stem terwijl hij zijn hoofd tegen de muur achter hem liet steunen. ‘Vertel het maar.’ Sprak hij zachtjes. ‘Ik kom er vroeger of later toch wel achter wat er in je om gaat.’ Sprak hij met een kalme stem. Zijn ademhaling kalm, maar zijn stem verraadde door een trilling dat hij er toch een vorm van angst aan had.

Pas toen Fwinn van haar schoot af sprong vielen Cat de foto’s op. Ze kon niet zien wat er op stond omdat ze wat verder van haar weg lagen. Nieuwsgierig boog ze naar voren om het beter te kunnen zien. Een grijns verscheen op haar gezicht toen ze de foto van zichzelf zag. Tegelijkertijd verbaasde ze zich dat Fwinn de foto’s nog bij zich hield, aangezien hij ze niet meer kon bekijken.
Voordat Fwinn terug was veranderd naar zijn menselijke gedaante schoof Cat weer terug naar het hoofdeinde van haar bed. Ze trok haar knieën tegen zich aan en keek zwijgzaam naar Fwinn terwijl hij de foto’s bij elkaar raapte. Hij trok zijn vest uit en ging weer naast haar zitten. Zonder tegen te werken liet ze zich tegen hem aan trekken. Ze voelde de trillingen door zijn borst gaan terwijl hij praatte. De enige die hij nog vertrouwde… Cat slikte. ‘Van alle mensen die hier rondlopen kies je mij als de persoon die je nog vertrouwt,’ mompelde ze half grappend. Haar schuldgevoel stapelde zich nog wat op. Binnenkort zou Fwinn er alleen voor staan. Haar keuze om te vertrekken leek nu het meest egoïstische wat ze kon doen. En blijkbaar had Fwinn door dat ze iets te verbergen had. Ze zuchtte en bleef even stil om na te kunnen denken.
‘Het zijn de nachtmerries, onder andere. Ze worden steeds erger,’ begon ze aarzelend. Fwinn had gelijk, hij zou er toch wel achter komen. Misschien was nu het juiste moment om het hem te vertellen. Uitstel van executie zou haar toch niets opleveren. Cat kroop nog wat dichter tegen hem aan en legde haar hand op zijn borstkas. ‘Het zijn geen gewone nachtmerries, dat weet ik zeker. Het is net alsof ze me iets proberen te vertellen. En het gekke is dat ik me niet meer kan herinneren hoe de nachtmerries af moeten lopen. Alsof dat deel uit mijn geheugen is verdwenen.’ Met opzet liet ze nog een stilte vallen. Zo hoefde ze niet verder te vertellen over de plannen die ze had gemaakt. Ze keek omhoog naar Fwinn’s gezicht om zijn gezichtsuitdrukking te zien. Hij wist waarschijnlijk dat dit nog niet het einde van het verhaal zou zijn.
‘Ik moet naar Erd gaan en ik weet niet wat ik daar aan zal treffen. En ik weet ook niet of ik wel weer terug kom.’ Binnen een paar seconden waren de zinnen haar mond uit. Ze probeerde toonloos te klinken, maar dat lukte maar half. In afwachting van zijn antwoord schoof ze weer van hem weg richting de zijkant van het bed. Het leek haar beter om hem nu de ruimte te gunnen.

‘I hope that you will find what you search for on Erd.’

Words: 358
Status: Relatief kalm
Memo: Gaat Cat definitief weg?

Fwinn had Cat tegen zich aan getrokken en sloot zijn ogen met een nadenkende grimas. ‘Ik heb niemand anders op het moment.’ Waren zijn woorden op haar grappende woorden, maar hij had door dat ze iets verborg. Haar ademhaling leek kort iets gejaagder te gaan toen hij dat had gezegd. Hij voelde aan haar houding dat er iets was en hij vroeg het haar direct en zonder omweg. Hij sloot zijn ogen toen ze begon over nachtmerries. Zijn mond was nog niet veranderd maar de glimlach die zojuist nog even er was had plaatst gemaakt voor een nadenkende en serieuze grimas. Fwinn zijn ogen opende zich niet toen ze verder begon te praten. De conclusie was vrij duidelijk te trekken. Ze ging op zoek naar het antwoord van de nachtmerries, aldus ging ze naar Erd om daar het antwoord te vinden. Fwinn zijn ogen opende zich even om met een lege blik voor zich uit te kijken. Hij voelde hoe ze van hem weg wilde kruipen maar hij pakte haar schouder vast en kneep er even zacht in om haar weer terug tegen zich aan te brengen. Hij legde zijn hoofd tegen die van haar en ‘keek’ in haar ogen. Hij zweeg even kort en opende toen zijn mond. ‘Ik…’ sprak hij zachtjes. ‘Ik hoop dat je vind wat je zoekt op Erd.’ Sprak zijn stem toen zacht met duidelijke toon dat hij haar zijn zegen gaf om te gaan. ‘Ik red me wel…’ sprak hij met een glimlach. ‘Denk ik.’ Sprak hij daarna er mompelend achter aan. Zijn mond vormde een glimlach en legde zijn hoofd op haar schouder. ‘Ik wil je bedanken voor de nodige steun.’ Sprak hij met een zachte toon in zijn stem. ‘Ik hoop dat ik je nog een keer terug zal zien.’ Waren zijn woorden zachtjes tegen haar om zijn tranen te bedwingen. Hij voelde ze prikken achter zijn oogleden, maar hij hield ze koppig tegen. Hij zou zich groot houden en staande houden. Al was het zodat Cat haar antwoord met volle goede moed zou kunnen vinden zonder zich zorgen te maken voor hem. Al zou ze het ongetwijfeld wel doen.