Een meisje met zwart haar dat vanonderin pijpenkrullen eindigden en bordeaux rode ogen zat verveeld met een boek in haar handen op de bank in de dark-magicans etage. Ze was net nieuw en kende dus vrijwel niemand, niet dat ze zich er veel van aantrok. Aphrodite was een verleidster. Ze verleide jongens om ze te gebruiken. Soms maakte ze wel vrienden, maar dat gebeurde echt zelde. Ze had een wijd rood rokje aan met daarop een wit strak bloesje dat haar rondingen mooi liet zien. Na een tijdje legde ze het boek op het tafeltje naast haar en ging op de bank liggen. Ze was moe omdat ze halsoverkop vanaf de meisjesschool op Shadra naar hier moest komen terwijl ze net goed sliep. Een kleine zucht ontsnapte uit Aphrodite's mond toen ze voetstappen hoorde. Waarom konden mensen haar nu niet gewoon met rust laten, alleen vandaag?Kalm sloot ze haar ogen en liet een schaduw over de kamer heen glijden zodat de persoon die er aankwam bijna niets kon zien en misschien ergens tegen loop. Dan kon Aphrodite ook nog eens lachen.

[beginposten zijn altijd flut?]

Met kalme passen stapte Creed door de grote hallen van the StarShine Academy. Hij had geen haast. De lessen zaten er voor hem vandaag op en ook al was dat niet zo geweest, hij bepaalde zelf wel wat hij deed met zijn tijd. Nu liep hij rustig terug naar zijn kamer. Een klein glimlachje zat op zijn mond geplakt en zijn ogen waren voldaan neergeslagen. Hij zou zijn plannen om deze wereld te verbeteren verder uitwerken. De wereld waarin hij zou heersen als de oppergod! Grote plannen lagen in de toekomst. Nu was het alleen maar zo dat hij zijn school hier moest afmaken en dan een carrière als legendarische magician op zijn naam moest krijgen. Dan zou alles vervolgens héél simpel te werk te gaan. Gestoord uit zijn gedachten keek Creed op toen de gehele omgeving plotseling verduisterd werd. Zwarte Magie. Dat was duidelijk. Gelijk stopte hij met lopen en bleef zelfverzekerd staan. Langzaam probeerde hij de bron van de magie te ontdekken en voelde dat die van een bankje ergens aan de linkerkant van hem bevond. Een meisje. Creed’s glimlach verbreedde zich en een hoog gegrinnik liet zich horen. Probeerde ze hem te verwarren door een schaduw over de gang te laten vallen? Probeerde ze hem een nederlaag te laten begaan? Hij grinnikte nog iets harder en langzaam tilde hij zijn arm omhoog. Creed liet hem even in de lucht hangen en knipte toen een keer met zijn vingers waarna er een klein lichtbolletje tussen verscheen. Creed’s bleke gezicht werd verlicht door het plotselinge licht terwijl zijn ogen weer neergeslagen waren. Hij liet het lichtje even branden en zijn gelach wegzakken. ‘Hahaaaaow, en? Met wie heb ik het genoegen?’ vroeg hij zonder op te kijken. Hij opende zijn ogen waarna het licht zijn ogen gelijk ijsblauw kleurde. Hij keek het meisje toen met een geamuseerde lach aan. Nee, Creed trapte niet zo snel in dat soort trucjes, maar het was een leuk idee, hoor.

*Oh god, ik moet echt nog inkomen huwr ;}

Aphrodite keek om toen ze gegrinnik hoorde en trok haar wenkbrauw op. Waarom storen mensen haar altijd als ze rust nodig heeft? Even keek ze naar de jongen die een lichtbolletje gemaakt had. ‘Hahaaaaow, en? Met wie heb ik het genoegen?’ Aphrodite deed niet eens moeite om rechtop te gaan zitten, maar liet de schaduw wel wegtrekken. "Aphrodite Amadala Catrine Kaznikski, maar je mag gewoon Aphrodite zeggen." Haar stem klonk niet vrolijk, maar ook niet kil zoals je bij sommige Shadranen wel hoorde. Een tweede zucht verliet haar lippen toen het een lange tijd stil was en met tegenzin ging ze rechtop zitten. "Wat is jou naam?" Ze keek de jongen met haar bordeaux kleurige ogen doordringend aan. Bordeaux was altijd al haar lievelingskleur geweest omdat ze haar oogkleur uniek vond. Na de jongen uitgebreid bekeken te hebben schoof ze een stukje op en liet haar hand twee keer neerkomen op de plaats naast haar als teken dat de jongen daar mocht komen zitten. Op haar gemak pakte ze twee blikjes cola uit de bak naast de bank en drukte er een in de handen van de jongen. "Zo, van waar kom je?" Waarschijnlijk was hij oftewel darkmagican, oftewel een kruising met een darkmagic. Anders zou ze hem zo de etage afkegelen. Vragend keek ze de jongen aan terwijl ze een paar slokken van haar cola nam.

Tot zijn spijt liet het meisje de schaduw over de omgeving weer wegtrekken. Jammer, het had de situatie zoveel spannender kunnen maken. Creed bleef nog even staan toen het duidelijk ongeïnteresseerde meisje haar immens lange naam opnoemde. Haar houding was niet iets waar hij door geboeid was, maar haar naam was opmerkelijk. ‘Aaah,’ zuchtte hij met zijn kin in de lucht en zijn ogen gesloten. Zijn houding was overdreven gelukzalig al was niet duidelijk of het inderdaad zo overdreven was of dat hij het echt zo voelde, ‘Aphrodite,’ herhaalde hij daarna terwijl hij zijn lavendelpaarse ogen weer opende. Gegrepen door de letters die over zijn lippen rolde bleef hij voor zich uitstaren. Alsof er voor hem het wonder afspeelde. Opeens grinnikte hij ingetogen en keek het mooie, zwartharige meisje weer aan. ‘Godin van de Liefde en de Schoonheid,’ zei terwijl zijn ogen zich door de hare boorden alsof hij daar iets mee wilde zeggen al deed hij dat niet letterlijk. Zijn blik sprak boekdelen. Aphrodite leek echter niet zo gecharmeerd te zijn wat duidelijk te merken was aan haar gezucht en de tegenzin die ze toonde toen ze wat rechter op ging zitten, maar dat deed Creed niets. Zolang hij maar lol beleefde. Hij sloot zijn ogen weer even alsof hij nog steeds van het woord kon genieten en keek pas weer op toen het meisje hem dezelfde vraag vroeg die hij had gesteld. ‘Ik ben Creed Diskenth. Volbloed Shadriaan en hoog ontwikkeld in de kunst der Duistere Magie,’ sprak hij vol eigendunk. Hij was zeer trots op zijn afkomst. Een pure Shadriaan was de beste der magicians. De enige die het waard zou zijn om te mogen bestaan, maar helaas had de zwakke en instabiele natuur daar anders over beslist. Hij zou degene moeten zijn die het allemaal moest verbeteren. Die tijd zou nog wel komen..
Met kalme passen stapte Creed op het meisje met de donkere pijpenkrullen af en bleef vlak voor haar staan. Zijn borst vooruit, kin omhoog en zijn handen in zijn zij. Het kon wat arrogant overkomen, maar gek genoeg was dat niet de manier hoe Creed zich prijs wilde geven. Hij was gewoon zelfverzekerd. Hij voelde hoe de Bordeaux rode ogen van Aphrodite, ah al weer die prachtnaam, over zijn lichaam gleden en hij genoot met volle teugen van de aandacht. Het uitnodigende gebaar wat ze naar hem maakte door op de bank te kloppen negeerde hij volkomen. Creed liet zich niet goedkeuren. Hij was al lang goed genoeg en vond het fijn dat hij zo op haar neer kon kijken. Een gevoel van macht. Opeens voelde Creed een ijskoude aanraking in zijn hand. Verbaasd keek hij het meisje even aan, maar zij was al begonnen aan de koele frisdrank die zich in het blikje bevond. Hij liet zijn blik weer minachtend glijden naar het schijnbare ‘Cola’ blikje en schudde toen afwijzend zijn hoofd waardoor zijn lange, witte lokken rondom zijn gezicht dansten. ‘Nee nee,’ sprak hij gespeeld zwaar teleurgesteld, Aphrodite’s vraag voor nu negerend. ‘Een echte dame drinkt toch geen ranja? En zet dat toch al helemaal niet voor aan een man zoals ik?!’ zei hij afkeurend waarna hij naar de kleine, witte koelkast in het vertrek liep. Snel zette Creed het met een doffe klap op het aanrecht neer en zwaaide toen in een keer de koelkast vloeiend open. Een koele vlaag streelde zijn gezicht, maar zijn ogen zochten koortsachtige naar zijn lievelingsdrank; Rode wijn. Nergens kon hij de alcoholische drank vinden. Wat een teleurstelling. Een hoge zucht verliet zijn mond. Eerste dag hier en nu al dit? Onaangenaam verrast, maar niet verslagen pakte hij het colablikje weer waarna hij terug naar Aphrodite liep. ‘Het ziet ernaar uit dat ik niet veel keus heb..’ Met tegenzin opende hij het blikje en zette hij het aan zijn mond. Pas toen de ijskoude vloeistof door zijn keel gleed, merkte Creed weer hoeveel dorst hij eigenlijk wel niet had. Toch bleef hij met kleine slokjes doordrinken. Grof werk was niet iets wat hij graag deed. Nee, luxe en beleefdheid was meer zijn ding. Rustig zette hij het blikje weg op een klein, rond tafeltje en plantte zich toen voor het eerst naast het bloedmooie meisje. Een typische ‘Creed’ glimlach vormde zich op zijn lippen. ‘Zoals ik al zei, ik kom van Shadra. Net als jij neem ik aan?’ vroeg hij alsof er niets tussendoor was gebeurd. ‘Shadra,’ herhaalde hij even met fonkelende ogen. De mooiste planeet van het hele universum.

*Teehee, je schrijft leuk + Bordeaux rood is ook mijn lievelingskleur <3!!

Thanks, Jij schrijft ook geweldig hoor n_n en bordeaux is gewoon de coolste kleur die er is


Aphrodite keek met een kleine glimlach naar de jongen toen hij de twee betekenissen van haar naam zei. Zijn lavendel kleurige ogen boorde zich in de hareen ze deed geen moeite om haar blik af te wenden. Deze jongen beviel haar wel en niet gewoon als speeltje. ‘Ik ben Creed Diskenth. Volbloed Shadriaan en hoog ontwikkeld in de kunst der Duistere Magie,’ Aphrodite herhaalde de naam een paar keer in gedachten zodat ze hem niet zou vergeten. "Hoogontwikkeld in duistere magie, hé? Misschien wil ik dat straks wel eens testen." Een valse grijns verscheen op haar gezicht, maar vervaagde al snel toen Creed recht voor haar neus ging staan zodat ze haar hoofd in haar nek mpest leggen. Normaal zou ze hier geen probleem mee hebben, maar bij deze jongen lag het iets anders. Aphrodite wilde net een opmerking maken toen Creed over de cola begon die ze hem had gegeven. ‘Een echte dame drinkt toch geen ranja? En zet dat toch al helemaal niet voor aan een man zoals ik?!’ Achteloos haalde ze haar schouders op en volgde Creed met haar ogen toen hij naar de koelkast liep en deze open trok. Na een tijdje kwam hij met een teleurgesteld gezicht terug en ging eindelijk naast haar zitten. Waarschijnlijk had hij wijn ofzo gezocht en was die er niet. Volgens de roddels had de hoofdmeester tientalle flessen wijn op zijn kantoor staan en dronk hij zich elke dag ladderzat. Aphrodite snoof bij die gedachte, zo iemand kunnen ze toch geen les laten geven? Haar ogen gleden terug naar Creed toen hij met een glimlach om zijn lippen iets aan haar vroeg. "Volbloed shadraan. Het liefst zou ik al die halflingen van de planeet afschopen." Ontspannen zakte ze een beetje onderuit en wilde net haar ogen sluiten toen haar opeens iets te binnen schoot. "Over wat ik daarjuist zei over testen, zullen we dat nu doen?" Nog voor Aphrodite antwoord had gekregen was de kamer terug donker en had ze zichzelf omgeven door een zwarte mist. Natuurlijk moest ze haar kracht nog fatsoenlijk leren beheersen, maar voor nu kon het ermee door. "Probeer me maar te vangen," fluisterde ze in Creeds oor voordat ze naar de andere kant van de kamer rende. Als hij echt zo goed was als hij beweerde moest hij de bron van de magie kunnen achterhalen en zo haar kunnen vinden. Ontspannen leunde Aphrodite tegen de muur achter haar terwijl ze alle bewegingen die de jongen maakte volgde.

Creed’s interesse werd opeens een stuk groter toen zijn verwachting werkelijkheid bleek te zijn. Dit meisje of nee, Aphrodite was net zoals hem een pure Shadraan! Hij lachte even om wat ze zei. Ja, die halfbloedjes moesten verdwijnen! Zijn blik gleed even omlaag. In gedachten zag hij het al helemaal voor zich. Een wereld vol pure mensen die allemaal over een prachttalent beschikten. Het liefst allemaal Shadranen met een uitmuntende besturing van de Duistere Magie. Hij wreef even met twee vingers over zijn voorhoofd terwijl zijn duim een stukje verder op zijn huid rustte. Creed keek Aphrodite weer aan en liet zijn hand langzaam omlaag zakken terwijl hij verheerlijkt zuchtte: ‘Aahg, wat een prachtig voornemen!’ Een toon van bewondering, maar ook genoegdoening lag er dik op. Dit meisje wist tenminste waar ze over sprak al mocht hij niet te snel conclusies trekken. Ze leek iets weg te zakken toen ze opeens weer overeind schoot en hem een aanlokkelijk voorstel deed. Hij herinnerde zich inderdaad haar woorden en had ook wel verwacht dat ze dat weleens echt wilde gaan doen, maar zo snel al? Hèhè, ongeduldige meid. Creed wilde net zijn mond openen om antwoord te geven toen de kamer weer totaal verduisterd werd. Door de duisternis was het lastig verschillende voorwerpen van elkaar te onderscheiden, maar ook Aphrodite was onzichtbaar. Waarschijnlijk door een andere spreuk waardoor zelfs haar donkerrode ogen niet meer te zien waren. Slim bedacht, maar niet heel sterk. Creed bleef nog even iets langer zitten en hoorde opeens Aphrodite’s zachte stem naast zijn oor. Een grijnsje krulde zijn mond bij het horen van haar woorden. Het klonk alsof ze hem uittestte. Een spelletje met hem wilde spelen. Een spelletje waar hij naar zijn idee veel te goed in was. Ze was weer weg. Creed voelde het, maar nog steeds bleef hij even zitten. Langzaam ontstond er een donkerrode roos in zijn mond door middel van zijn ook al vrij ver ontwikkelde woudmagie. Nou ja, Creed gebruikte die magie eigenlijk alleen maar om rozen te creëren, verder voor niets. Ze waren dan ook zijn lievelingsbloemen. Zijn handelsmerk. Het er een in zijn mond hebben was zelfs een soort van ontspanning voor Creed en het zou heerlijk zijn er weer eentje te hebben tijdens zijn ‘zoektocht’. De opdracht die Aphrodite hem had gegeven was hem veel te makkelijk. Het was gewoon een kwestie van door middel van zijn eigen kracht haar energiebron te vinden. Appeltje, eitje. In een flits van een seconde speurde hij zijn omgeving af zonder er ook maar een blik op te werpen. Nee, hij liet zijn natuurlijke aantrekkingskracht het werk doen. De aantrekkingskracht die elke magie op elkaar had. Zo moest hij Aphrodite’s bron makkelijk kunnen vinden, maar het bleek lastiger dan gedacht. De hele omgeving zat onder haar magie. De schaduw was tenslotte ontstaan uit haar magie, maar zo ook haar vermomming. Hetgeen wat haar verborgen hield. Hm. Langzaam stond hij op. Zijn sensoren nu ietsje sterker zettend. Dan moest hij de afwijkende magiesoort vinden. Zijn instinct zei hem al gelijk welke richting hij op moest, maar Creed keurde die kant niet eens een blik waardig. Rustig liep hij de totaal tegenovergestelde kant op alleen maar om zichzelf op te laten slokken door de schaduwen. Even bleef hij zichzelf onzichtbaar houden. Nog even zou het meisje moeten wachten tot hij plotseling vlak naast haar verscheen, maar nog steeds niet liet merken dat hij haar had opgemerkt. Hij deed het overkomen alsof het toeval was dat hij daar was uitgekomen en maar wat op goed geluk deed, wat in werkelijkheid allerminst waar was. Creed voelde nu duidelijk de verschillende magiespreuk van de rest van de omgeving. De spreuk van de schaduw was overal aanwezig, maar deze was maar op een specifieke plek te vinden en bovendien was meer een soort van mist dan een echte schaduw. Ha, die Aphrodite wist wel waar ze mee bezig was, maar als ze de mist over de gehele omgeving had laten verspreiden had ze het hem zeker moeilijker gemaakt. Dan had ze hem waarschijnlijk zijn lichtmagie moeten laten gebruiken om de duisternis weg te jagen en dat had een interessantere spanning kunnen opwekken, maar voor een eerste ontmoeting was dit leuk genoeg.
Creed liep vlak langs Aphrodite langs nu nog sterker bevestigd van haar aanwezigheid, maar bleef recht voor zich uitkijken. Hij liep zelfs aan haar voorbij, maar toen hij het idee had dat het meisje zou kunnen verwachten dat hij haar inderdaad echt niet had kunnen vinden, draaide Creed zich razendsnel om. Hij plantte een van zijn ellebogen vlak naast Aphrodite’s gezicht op de muur en kwam zo dichtbij dat ze niet zo makkelijk vanonder hem vandaan kon komen, maar maakte verder geen lichaamscontact. Hij glimlachte listig en fluisterde toen, nog met de bloedrode roos in zijn mond, maar daardoor niet minder vloeiend: ‘Found ya..’

*Danku en je hebt helemaal gelijk ;D

Een kleine glimlach verscheen om Aphrodite's lippen terwijl Creed helemaal de verkeerde kant op liep. Dit spelletje had ze vroeger met haar vriendinnen gespeeld, maar natuurlijk was ze er nu veel beter in. Even dacht ze na over haar verleden. Altijd was ze al dat zelfzekere meisje, de shadraanse die elke jongen om haar vinger kon winden. Waarom ze precies naar een meisjesschool was gegaan wist ze zelf niet. Haar ouders hadden gezegd dat die school een goede naam had, dus was ze er gewoon naar toe gegaan. Aphrodite werd uit haar gedachten gehaald toen Creed langs haar heen liep. Zo stil mogelijk verplaatste ze zich en keek even de kamer rond. Waar zou ze straks naartoe kunnen... Ze liet een geschrokken gil horen toen Creed zijn elleboog net naast haar hoofd zette en redelijk dichtbij kwam staan. ‘Found ya..’ Met een opgetrokken wenkbrauw keek Aphrodite naar de roos in zijn mond terwijl haar geschrokken uitdrukking plaats maakte voor een ondeugende. Ze liet de mist wat minder dicht worden zodat hij haar zou kunnen zien. Langzaam bracht ze haar hoofd naar voren totdat hun lippen nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd waren. "Je hebt me inderdaad gevonden, maar je moet me ook nog fatsoenlijk te pakken krijgen," zei ze zacht. Aphrodite maakte een kleine beweging met haar hand waardoor Creed door een grote massa lucht achteruit werd geblazen. Na darkmagic was airmagic het beste wat ze kon. Snel maakte ze de mist terug dichter en liep naar de bank toe waarop ze ging zitten. Ze bereidde de mist nog een beetje uit zodat de helft van de kamer nog donkerder was. Heel de kamer zou teveel energie kosten en ze wou het nu ook niet te moeilijk maken.

Het deed Creed genoegen om haar schreeuw te horen. Zijn ‘verrassingsaanval’ had dus gewerkt. Ha, natuurlijk had het gewerkt! Zijn plannen werkten altijd! Geleidelijk aan kon hij Aphrodite’s trekken ook steeds beter onderscheiden uit de duisternis. Haar grote, bordeaux rode ogen waren het eerste wat hij zag en wat hij zag stond hem wel aan. Waarschijnlijk was ze haar magie aan het minderen waardoor ze zo zichtbaar werd. Creed’s glimlach werd breder toen hij zag dat Aphrodite’s uitdrukking van geschrokken naar een veel uitdagendere veranderde. Haar gezicht kwam steeds dichterbij totdat het niet meer zonder drastische gevolgen verder kon gaan. Creed bleef op zijn plek staan. Niet terugdeinzend voor haar sterke houding. Zijn gezicht stond in een gecharmeerde uitdrukking, zijn roos nog steeds uit zijn mond prijkend. De dorens die aan de bloem zaten deerden hem al lang niet meer. Zijn lippen waren zacht, maar toch na de jaren bijna immuun voor de scherpe stekeltjes. Zijn lichtpaarse ogen staarden krachtig in Aphrodite’s rode ogen. Haar woorden waren als rozenblaadjes die door een zachte wind werden meegevoerd en bereikten zijn oren vol tensie. De glimlach krulde zich weer iets omhoog. Ze had een punt. Opeens trok een kleine beweging van haar hand zijn aandacht en snel vlogen zijn ogen omlaag, maar hij was al te laat. Een sterke massa lucht blies hem een heel stuk naar achteren, maar Creed boog zich lichtjes voorover en remde zichzelf wat af door zijn eigen luchtmagie ook te gebruiken. De koele wind stroomde uit zijn handen die naar achteren toe waren gericht en hielden hem lichtjes tegen. Ondertussen probeerde hij te genieten van de frisse lucht die zijn huid streelde en sloot hij zijn ogen al was zijn hart sneller gaan kloppen door Aphrodite’s snelle handeling. Hij had het eerlijk gezegd ook niet helemaal verwacht, maar nu kon hij het maar zo goed mogelijk in zijn voordeel laten werken. Door de snelheid vlogen er een stel duisterrode rozenblaadjes door de lucht. Een spoor van Creed’s afgelegde weg achterlatend. Creed opende zijn ogen weer toen hij tot stilstand was gekomen en zag dat hij net iets over het midden van de kamer was geblazen. Hmm, het was dus toch wel een krachtige aanval geweest al helemaal als je bedacht dat Creed zichzelf ook al had proberen af te remmen. Hij rechtte zijn rug en keek de kamer een keer rond zonder zijn hoofd te draaien. Al gelijk merkte hij dat de dichte mist van eerst weer terug was alleen nu veel meer over de ruimte verspreid en hij bevond zich er middenin. Interessant. Het leek wel alsof Aphrodite zijn gedachten had kunnen lezen door deze veel nuttigere tactiek te gebruiken. Creed glimlachte. Wie wist?
Nu zou hij dan ook zijn reactie hierop uitvoeren. Haar vinden op de manier die hem het beste achtte. Duistere magie met duistere magie bewerken had over het algemeen niet zoveel zin dus zou hij moeten overstappen op een andere magiesoort. Slim bedacht. Nu moest hij een andere magie gaan gebruiken die hij niet volledig beheerste. Ze dreef hem in de zwakkere hoek door zelf wel haar moedermagie te gebruiken. Een aardige tegenstander, maar ondanks dat licht niet zijn kracht van keuze was, was het wel een van zijn betere. Creed wilde niet alleen de beste zijn in Duistere Magie, nee! Hij wilde het beste zijn in alle takken van de magie! En dit was de perfecte aangelegenheid om wat met zijn andere krachten te oefenen, maar hij moest preciezer zijn. Hij moest het verstopte meisje niet alleen vinden, hij moest haar ook kunnen vangen! Hoe spannend.. Kalm klapte Creed twee keer in zijn handen waardoor er een kleine bron van licht in verscheen. Hij had toch al laten zien dat hij die kracht beheerste dus dit moest niet een al te grote verrassing zijn. Al zijn aandacht concentreerde hij erop waardoor het een zeer krachtige spreuk werd. Toen het ding zich op zijn sterkst bevond liet Creed de roos plotseling uit zijn mond vallen waardoor het in de lichtbal viel en gelijk verschrompelde door de overvloed aan licht. Al snel daarna vermengde zich het ermee en werd het licht bloedrood. Creed’s mond kreeg nu weer de kans te grijnzen en hij hield zijn adem eventjes in. Toen hij weer uitblies schoot het licht als in een flits door de gehele kamer. Zo snel als het licht (d‘uh, het is licht xD) verlichtte het de ruimte, maar ook zo snel als het gekomen was, verdween het weer en wanneer je zeer toevallig op dat moment met je ogen had geknipperd had je het waarschijnlijk niet eens gemerkt. Creed was opnieuw een stukje naar achteren geblazen door de krachtexplosie en lag nu zelfs uitgestrekt op zijn rug op de grond. De ruimte was weer volledig duister. Nu kon hij niets meer zien. Helemaal niets meer, maar toch was de grijns niet van zijn gezicht te trekken. Het was hem gelukt. Het was hem gelukt! Het was eigenlijk een te krachtige spreuk om die op een eerste ontmoeting te gebruiken, maar hij had zichzelf voor de zoveelste keer bewezen. Met de dag werd hij sterker, ambitieuzer. Zijn lange, witte lokken wiegden zachtjes op en neer voor zijn ogen, maar Creed lette er niet op. Hij fascineerde zich erover hoe zijn kortdurend flitsje zo krachtig en fel kon zijn. Het was prachtig gewoon. Gewoon prachtig.
Met een zachte kreun stond hij weer door met zijn hand op zijn knie te leunen. Zelfverzekerd bleef hij op zijn plek staan. De lichtflits was niet zomaar een koud kunstje geweest om de lucht mee te versieren, nee zeker niet! Het had hem alles in deze ruimte in de korte tijd laten zien. Het licht in Creed’s ogen had er direct mee in contact gestaan en toen de flits de ruimte verlichtte had het hem Aphrodite in die fractieseconde getoond. De bank kende geen geheimen meer voor hem. Rustig klopte Creed het stof van zijn lange jas en liep toen vanachter op de bank af. Zijn benen trilden nog zachtjes na, maar dat zou binnen de kortste tijd wel weer verdwijnen. Toen hij zich vlak achter de bank bevond sloeg Creed zijn ogen even neer en sprak zijn volgende spreuk uit. Uit het niets begonnen te achtergelaten rozenblaadjes te zweven en vormden zich een nog steeds zwevende krans om Aphrodite’s nek. Niet klemmend of strak. De magie die zich in de blaadjes bevond was sterk genoeg om een te grote vorm van beweging tegen te werken. Zo, hij had haar gevangen. Krachtig, naar niet hardhandig legde hij zijn hand op de plek waarvan hij dacht dat Aphrodite’s schouder zich bevond. ‘Je bent een waardige tegenstandster Aphrodite. Mij dwingen tot het gebruiken van een aangeleerde magiesoort was een goede zet, maar niet goed genoeg.’ Creed glimlachte en liet zijn hand van haar schouder afglijden waarmee hij de bank vastpakte. Hij liep er een rondje omheen en ging toen naast het meisje op de bank zitten. Het was werkelijk een spannend rondje geweest, maar nu wilde hij even ontspannen. Hij lag wat onderuit gezakt met zijn benen wat uit elkaar. Het ‘pakken’ was voor hem nu even teveel. Misschien was het tijd dat de rollen werden omgedraaid..

Aphrodite schoot recht toen ze een klap hoorde. Door de mist kon ze niet veel zien dus wist ze ook niet wat er gebeurt was. Toen ze Creed terug hoorde opstaan zakte ze terug een beetje onderuit op de bank en wachtte af. Het meisje keek met een ruk om toen ze zachte woorden achter zich hoorde en even later verscheen er een krans van rozenblaadjes om haar nek. Ze voelde Creeds hand op zijn schouder en glimlachte bij zijn woorden. "Niemand is perfect..." Ze liet alle mist terug wegtrrekken en maakte de kamer iets minder donker zodat ze tenminste kon zien. Aphrodite wilde opstaan, maar de rozenblaadjes om haar nek hielden haar tegen. Een zachte 'Houmpf' ontsnapte terwijl ze zachtjes wat bewoog. Dat ging dus wel. Een schittering verscheen in haar ogen toen Creed naast haar kwam zitten. Rustig ging ze liggen en legde haar hoofd op zijn schoot. Ze sloot haar ogen en liet haar gedachten naar haar ouders glijden. Haar ouders waren rijk, maar oh zo gierig. Vroeger behandelden ze haar als oud vuil, totdat ze van zich af beet en eens goed haar gedacht zei. Sindsdien krijgt ze zakgeld en kan ze alles kopen wat ze wilt, maar toch ziet ze haar ouders niet als familie. "Weet je? Ouders zijn echt nergens goed voor," zei ze terwijl ze in Creeds ogen keek. Mooie lavendelkleurige ogen. Dat paste wel bij hem.

[flut O_o]

Creed glimlachte. Hij glimlachte bijna altijd, maar hoe kon het ook anders? Hij had zichzelf om te amuseren. Zichzelf om tegen op te kijken. Zijn eigen pracht om van te genieten. Opeens leek hij zich te verslikken toen hij de woorden van Aphrodite hoorde. Ze drongen tot diep in hem door en konden hem tot verbazing leiden. Creed schoot in een hoest, maar kon het toch niet houden om tegelijkertijd te lachen. Had ze dat nu echt gezegd? Niemand was perfect? Nog twee keer kuchte hij. Dit meisje scheen het duidelijk nog niet helemaal te begrijpen. Zij had de eer om hier tegenover het meest perfecte wezen in het universum te zitten. Creed had zoveel perfectie. Creed Diskenth wás perfectie. Hij kuchte nog een keertje na en zwaaide symbolisch met zijn hand voor zijn mond. Hij ademde diep in waarbij zijn borst hoog optrok en weer naar beneden zakte. Tss, niemand perfect.. Hij keek even op toen de mist weer wegtrok. Het spel was over.
Geamuseerd merkte Creed hoe Aphrodite wilde opstaan, maar werd tegengehouden door zijn Duistere Magie. Hij grinnikte zachtjes bij het geluidje dat ze maakte. Ze werd duidelijk tegengewerkt. Zijn gegrinnik stierf zachtjes weg toen Aphrodite haar hoofd echter op zijn schoot legde. Oh ja, hij wist het. Hij was zó onweerstaanbaar. In zichzelf gniffelde Creed nogmaals. Nu ging hij misschien net even iets te ver. Nee, eigenlijk niet. Eigenlijk had hij zoals altijd helemaal gelijk. Nog eens lachte hij genietend en legde zijn handen achter zijn hoofd. De lange witte plukken in zijn nek kriebelden tussen zijn vingers door en waren iets hard door de gel die erin zat om al zijn haar, op zijn twee voorplukken na, naar achteren te houden. Hij wilde ook zijn been over zijn andere leggen, maar merkte dat dat niet ging door Aphrodite’s hoofd dat op zijn schoot lag. Tsja, hij had volgers nodig en zij was een goede om erbij te hebben. Creed zuchtte eventjes en sloot zijn ogen die hij echter al gelijk weer opende toen Aphrodite hem aansprak. ‘Hmm,’ antwoordde hij. Zijn kindertijd was hij al lang weer vergeten of probeerde hij in ieder geval niet meer aan te denken. Het was nou niet echt bepaald rooskleurig geweest, maar om daar wraak naar te zoeken was onzin. Dankzij zijn moeder was hij er immers. Hij, de man die alles zou veranderen. Verbeteren. Voor een moment drukte Creed zijn kin in zijn hals en liet een ingehouden lachje van zich horen. ‘Wel, mijn mooie Aphrodite, zonder ouders zouden wij er niet geweest zijn. Vergeet dat niet.’ Creed keek weer op terwijl hij zelfverzekerd in haar donkerrode ogen staarde. Zijn mondhoeken krulden weer iets omhoog. ‘Maar voor de rest heb je gelijk hoor.’ Creed richtte zijn hoofd verder omhoog en staarde naar iets wat alleen hij kon zien. Zijn blik stond heroïsch. Het maakte niet uit wat er in het verleden was gebeurd. De toekomst lag nu in zijn handen. De weg naar onsterfelijkheid was misschien moeilijk, maar hij zou er uiteindelijk komen. Dat was een ding wat zeker was.
Creed legde zijn hand weer op Aphrodite’s schouder en liet die langzaam afglijden naar hij heup. ‘Ik denk dat het spel voor nu over is, Aphrodite.’ Hij zuchtte even alsof het hem zwaar bespeet en liet zijn hand weer een stukje omhoog glijden. ‘En ik heb nog veel dingen te doen, maar het was een aangename ontmoeting.’ Creed glimlachte naar Aphrodite en maakte aanstalten om op te staan wat natuurlijk voor nu nog niet ging door haar hoofd wat op zijn schoot lag. Rustig legde Creed zijn hand even in haar nek en liet de rozenkrans weer verdwijnen waardoor ze vrije bewegingsruimte had. Hij stond op en gaf een kort knikje met zijn hoofd. Zijn meest respectvolle houding die hij ooit tot iemand uitvoerde. Buigen zou hij nooit. ‘Ik neem aan dat ik je nog weleens zal zien,’ zei hij charmant. Rustig liep hij al weg op zoek naar zijn nieuwe kamer. Een mooie, bloedrode roos op zijn zitplek op de bank achterlatend.

*Hij is nog niet volledig weg hur, voor het geval je verder wil ;3

Creed begon dramatisch te hoesten na haar woorden. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan. Ow ja, ze had te maken met iemand die heel dicht bij perfectie zat volgens hemzelf dan. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen. ‘Wel, mijn mooie Aphrodite, zonder ouders zouden wij er niet geweest zijn. Vergeet dat niet.’ Was zijn reactie en Aphrodite moest hem wel gelijk geven. Zachtjes grinnikte ze bij zijn toevoeging. Ineens voelde ze Creeds hand op haar schouder die langzaam naar haar heup gleed. ‘Ik denk dat het spel voor nu over is, Aphrodite.’ Na zijn zucht gleed zijn hand terug omhoog. ‘En ik heb nog veel dingen te doen, maar het was een aangename ontmoeting.’ Hij legde zijn hand in haar nek en liet de rozenkrans verdwijnen zodat ze terug makkelijk zou kunnen bewegen. Langzaam ging ze rechtzitten terwijl Creed opstond en een rode roos achter liet. ‘Ik neem aan dat ik je nog weleens zal zien,’ Na een tijdje had Aphrodite haar besluit genomen. Snel grotere ze de roos van de bank en rende naar Creed toe. Ze ging voor hem op haar tippen staan en gaf hem een kus op zijn mond. "Tuurlijk zul je me uit wel eens terug tegenkomen," zei ze zachtjes. Na nog een Kleine kus liep ze terug naar de bank, pakte haar boek en begon te lezen.

[xD]

Met zelfverzekerde passen liep Creed verder. Een tevreden grijns stond op zijn gezicht gegraffeerd. De avond was bijzonder geslaagd. De krachtige lichtspreuk was gelukt en hij had een nieuwe compagnon. Tenminste, daar leek het allemaal op. Creed was niet dom. Te snel nam hij geen beslissingen of verontstellingen, maar dit leek er wel sterk op. Hij spitste zijn oren toen hij opeens snelle voetstappen hoorde. Och, kwam Aphrodite achter hem aan? Hij wist dat hij onweerstaanbaar was, maar dat zo’n eigengereide meid als zij al zo snel niet meer zonder hem kon had hij niet verwacht. Net toen Creed grijnzend wilde omdraaien stond ze al voor hem. Zijn uitdrukking stond nog steeds zelfverzekerd, zelfs toen Aphrodite op haar tenen ging staan. Was dit om een dominante indruk te maken? Ha, dan was hij de verkeerde om dat op uit te proberen al was het natuurlijk wel uitdagend! Creed glimlachte vol zelfvertrouwen, zelf toen haar gezicht akelig dichtbij kwam. Creed was het wel gewend dat er weleens vrouwen achter hem aangingen, maar dit was meestal het moment dat hij zijn vinger op hun lippen legde om ze zachtjes weg te duwen, maar Aphrodite was te snel. Voor hij het goed en wel doorhad voelde hij haar zachte, volle lippen op de zijne gedrukt. Wat was dit nou weer?? Waarom deed z-…? Verder kon hij al niet meer denken. Ook al kon hij niet anders dan toegeven dat hij toch wel verbaasd wel van haar onverwachte ‘aanval’, het schot van adrenaline in zijn buik kon hij niet onderdrukken. Het voelde zo fijn. Creed’s hart begon sneller te kloppen en heel even voelde hij zich licht in zijn hoofd. Hij had nog nooit gezoend of gekust of ook maar iets dat in die buurt kwam. Creed had al veel vrouwen afgewezen, maar Aphrodite was te snel geweest. Zijn armen hingen eerst wat stijfjes half in de lucht, maar ontspande zich al snel. Tot Aphrodite haar lippen weer van de zijne afhaalde. Gelijk kwam Creed’s verbaasde blik weer terug en klopte zijn hart weer op normaal tempo. Hij glimlachte op wat ze zei. Met genoegen nam hij haar volgende kus aan en fluisterde daarna: ‘Tot onze volgende conversatie dan maar..’ Hij bleef Aphrodite nog even volgen met zijn ogen en liep toen weer terug naar de slaapzaal waar zijn koffers en onuitgebrachte plannen nog op hem wachtten. Heel even raakte hij zijn lip met zijn vinger aan. Dit was echt raar, maar al gauw nam de verbazing plaats voor ego. Hij had ook wel van zichzelf kunnen verwachten dat hij ook op deze school een heleboel vrouwenharten op hol zou doen slaan, maar zo snel al..? Hèhè, was er iets wat hij niet kon? Aphrodite was dus echt een partner. Dat was goed om te weten. Misschien kon hij haar in de toekomst nog weleens goed gebruiken. Creed grinnikte. Misschien had hij haar talent wel een beetje misplaatst. In ieder geval had ze een geweldig talent voor kussen al durfde hij daar niet al te snel over te oordelen aangezien dit toch zijn eerste zoen was. De eerste waar hij niet eens de tijd voor had gehad om af te wijzen.

*Sorry voor de laatheid ;x