Stilletjes bleef ze op haar plek zitten, verbaasd en met ogen open en mond toekijkend naar hoe alles verliep. Chaos. Dat was het enige woord wat toepasselijk was in dit begin van de les. Alles leek door elkaar te lopen, mensen leken geen belang te hechten aan het feit dat de les al was begonnen. Mensen leken mentaal in te storten, geïrriteerd te raken en zinloos geweld te gebruiken. Haar mond zakte steeds verder open, haar ogen leken deze beweging te volgen terwijl haar grijsblauwe ogen heen en weer schoten om alles te zien. Op een bepaald moment volgde haar ogen Sam, iets wat ze pas na enkele tellen realiseerde. In een flits leek er een logica in het moment te komen, leek de chaos te kalmeren doen Sams strenge strem door het lokaal galmde. De waarschuwing, de strenge woorden. Het was een kant die ze eigenlijk niet van hem gewend was. Naast de beelden in joggingbroek al krabbend op zijn hoofd op een vroege zaterdag ochtend en de vriendelijke glimlach die je altijd wel leek te kalmeren was dit nieuw. Ze was blij, enkel al bij het horen van zijn toon en het zien van zijn gezicht, dat zijzelf al naast Myst zat. Stilletjes, zelfs haar lichaam bewoog niet behalve haar ogen die Sam volgde, luisterde ze naar zijn stem toen hij nu werkelijk leek te beginnen met de les. Geboeid volgde ze het tafereel met de stoel, had simpelere versies van zoiets bij Laurens gezien op de etage als hij weer eens te lui was om te lopen of iets op te pakken. Meteen rechte haar rug zich bij het enkele woord wat de les samenvatte. Geluid, hemels en aan de andere kant daarvan kon het als een hel in je oren klinken. In een noodgang, evenals daarvoor toen ze het had over de werkwijzer en Sam onthuts had gereageerd dat er nog niet eens eentje was - blijkbaar wist hij niet dat zij meerdere malen leraren berichten stuurde of langs ging om te vragen wat er allemaal behandeld zou worden zodat ze door kon werken - schoot haar hand de lucht in. Zodra ze de beurt kreeg zakte hij pas weer rustig uit zijn kaarsrechte positie naar het tafelblad. 'Over het algemeen is het bekend dat geluid veroorzaakt wordt door geluidsgolven. Waardoor, als befaamde Luchtmagiër de mogelijkheid bestaat om klanken te maken, te vervormen en na te bootsen. En als iemand erin is gespecialiseerd kan het zijn dat bijvoorbeeld een stem zo nagedaan kan worden met de eigen stembanden, waardoor hij niet van het echt te onderscheiden is. Geluid is niet sneller dan licht, vandaar het verschijnsel bij snelle schepen die je eerst ziet en daarna past hoort, of de bliksem en de donder die op het zelfde moment ontstaan maar waarvan je eerst de flits ziet en daarna de donder. Ook kan geluid zo worden vervormd dat het onmenselijk wordt, waardoor dingen kapot kunnen gaan of er zelfs invloeden kan komen die op andere manieren onmogelijk zijn; zoals hypnotiseren. Dat laatste is nog nooit echt bewezen, omdat het nooit werkelijk is toegepast, maar iemand zoals Vrouwe Neara of haar voorganger, Vrouwe Airmid zou zoiets technisch gezien waarschijnlijk wel kunnen,' in een diepe ademhaling wilde ze door ratelen, zag de oude geschriften van tientallen jaren geleden met onderzoeken naar de krachten van de Legendarische Magician van Puffoon, met vele theorieën. Sommige onbeantwoord, andere bewezen met bewijzen die nu te betwijfelen vielen.

Ciel hoorde het bruinharige meisje nog wat zeggen maar hij reageerde er niet op. Af en toe moest je een gek uit zijn eigen wereldje halen. Dat ging niet met praten, zeker niet als die gozer de hele tijd Baka door je hoort roepen door de klas. Natuurlijk kreeg hij problemen, al schatte hij Master Samuel niet erg hard in dus dat werd een waarschuwing. Op zijn terugweg naar zijn tafeltje liet hij zijn blik vluchtig naar Sly glijden, meer omdat hij voor zijn neus zat. Hij knikte kort en ging weer zitten. Rustig sloeg hij zijn benen over elkaar en leunde op zijn stoeleuning. In gedachten begon hij de secondes tellen. Hoe lang zou Master nog nodig hebben om in chaos orde te scheppen. Ciel gaf hem een paar seconden anders was hij deze les uit. Straf of niet, eerlijk gezegd kon het hem weinig interesseren. Hij had al door dat er niet nog meer leerlingen konden komen zonder dat dit lokaal zou ontploffen van de herrie. Behalve Sly en hij was er nog maar drie Dark magicians. Een daarvan was Kenji die hij een klap had verkocht, de jongen met het litteken en een of andere chagerijnige knul. Kenji kon hij zo goed als schrappen uit zijn lijst, als die jongen van zijn stokje ging als hij allemaal asymetrische dingen zag was hij nooit ver gekomen in het huis vol met kamers en gangen. In dat grote huis zal er zeker wel een heleboel asymetrische dingen te vinden zijn. Die jongen zou om de minuut flauw vallen. Maar natuurlijk kon hij hem niet onderschatten. De meeste mensen die voor gek werden verklaard waren soms de grootste genieën.
Ja hoor, in gedachten zat Ciel nu op 59 seconden. Bijna een minuut. Master kwam naar zijn tafeltje gelopen, alles in zijn houding sprak gewoon irritatie. In gedachten gaf Ciel de Master maar een compliment, dat die man, al zag Ciel hem niet zo, het hier nog uithield. Waarschijnlijk of dat was te hopen voor Samuel, was de klas nu rustig. Licht fronste Ciel maar een vermakelijk glimlachje sierde zijn gezicht. 'Dat is inderdaad Meneer Phantomhive voor U.' Zei de jongen met een geheel kalme en haast vriendelijke toon. Ciel veegde de hand van zijn schouder alsof er iets vies op zat. 'Wie pakt er nu een kind zo vast en schreeuwt in zijn gezicht. Daar kunnen nare ervaringen zijn, Master.' Zei hij koeltjes en ging toen weer op zijn plek zitten. Kort keek hij nog hoe Master Samuel de klas eindelijk tot rust had gekregen maar verloor toen zijn aandacht voor de klas. Het spel was gespeelt, jammer.

''Kan iemand iets over geluid vertellen?''
Gwen bedacht dat ze maar beter goed kon opletten en luisteren. Ze wist bijna niets van geluid, ze had altijd maar gewoon aangenomen dat het er was. Het blonde meisje begon te ratelen over allerlei manieren om geluid na te maken met luchtmagie.
Het meisje vertelde dat het trillingen waren, dat wist ze al. Maar dat je een menselijke stem kon namaken met magie. Dat verbaasde haar. Het meisje, Gwen kon zich herinneren dat ze Ephifany of Ephony ofzo iets, was zo te horen een echte luchtmagie-fan en waarschijnlijk een studiebol. Even zat Gwen te twijfelen, moest ze iets opschrijven of niet. Ze keek om zich heen. Iedereen zat gewoon verveeld te luisteren en niemand maakte aantekeningen.
Uiteindelijk besloot ze gewoon aantekeningen te maken, dat kon toch geen kwaad en ze had zo het idee dat dit nog moeilijk zou worden, al helemaal omdat ze geen enkele ervaring had met luchtmagie.
Toen vroeg een ander meisje of iemand met woudmagie dan ook door trillingen te imiteren door signalen door het slakkenhuis te sturen geluid kon nadoen.
Als dat zou kunnen... wat zou ze dat graag willen leren.
Deze les die zo chaotisch was begonnen, werd nu echt interessant.

Slenterend, het tempo was ook niet hoger dan dat, slofte Bellingar op zijn dooie gemak door de lege gangen. Het uur wat hij nu had, had hij werkelijk alleen gekozen omdat Nearvus, zijn wederhelft en spiegelbeeld op DNA-gebied, alleen op dat ene puntje met hem had verschild. En aangezien zijn tweelingbroer ook vuurmagie had geleerd, volgde hij gedwee voor zijn ouders ook een paar andere magiesoorten. Zijn blonde lokken, in een nonchalante warrigheid gevormd, deinde mee op zijn passen. Met zijn ene hand in zijn broek zak en de ander om het hengsel van de rugzak die over zijn ene schouder hing verplaatste hij zich door de stilte. Een stilte die werd verbroken door zijn vrolijke gefluit, leek totaal geen moeite te hebben met het feit dat de bel al lang was gegaan en de meeste, eikenhouten deuren van de leslokalen al lang waren gesloten.
Uiteindelijk, na nog even afgeleid te zijn door een langslopende, vrouwelijke stagiaire die hij herkende van de ruïnes en even warm naar geglimlacht had, kwam hij bij de gesloten deur aan van het Luchtlokaal. Als hij het goed had, was de leraar Akito genaamd. Maar met een paar losse woorden zou hij zich vast eruit lullen, en daarnaast had hij Savador aan zijn kant. Dus mocht hij naar het schoolhoofd gestuurd worden, zouden er voor hem geen grote problemen ontstaan. Nonchalant en losjes duwde hij de deur open, om daarna zijn groengele ogen al even kalmpjes en vol zelfvertrouwen het lokaal in te richten. Het eerste wat hem opviel van de roodharige man op de stoel voor het schoolbord. Vanuit het niets, had nog de deurknop in zijn handen terwijl hij het lokaal in liep, ontstond er een grote grijns op zijn knappe gezicht. ‘Saaam,’ weerklonk zijn bulderende stem vrolijk, wierp zijn arm in de lucht samen met zijn hand ter begroeting. De leraar was er niet, hoe perfect. Of de man was even weg, of gewoon nog niet opgedaagd. Dit kwam hem weer goed uit, en op de manier waarop hij met zijn brede grijns doorliep naar voren leek hij totaal geen conclusies te trekken uit het feit dat de klas half stil was en iedereen al op zijn plek zat. ‘Hoest ermee gozer?’ nu hij stilstond voor Sam keek hij grijnzend op de jongvolwassenen neer. Hij was helemaal vergeten dat Sam de stagiaire lucht magie was. Ergens zag hij de jongen enkel als een vriend die hij vaak op vrijdag avond opzocht om mee te nemen naar de dichts bijzijnde kroegen of gewoon een gezellige avond op zijn kamer. ‘Zeg, waar is die leraar?’ met zijn bovenlichaam draaide hij zich wat om, totdat zijn blik viel op de twee dames op de voorste bank. ‘Mystje,’ glimlachte hij breed, waarna zijn blik doorviel op de blondine naast haar. ‘Ephony, hoe is het met jullie?’ vrolijk liep hij door, de grijns op zijn lippen nu haast verkeerd terwijl hij even een blik over zijn schouder wierp naar Sam. Een veelbetekende blik, zijn wenkbrauwen die even op en neer schoten waarna hij met een normale glimlach weer voor zich uit keek en schuin achter Myst en recht achter Ephony plaats nam. Hoe het lot hem weer gezind was, kwam hij te laat zonder dat de leraar het door had. Zaten Myst en Sam samen in een ruimte en moest Sam zich serieus gedragen; een perfect moment om zijn roodharige vriend weer eens flink te treiteren. Het was voor het geheime koppeltje maar goed dat hij niet wist dat zijn pesterijen met hun ‘voorbestemde liefde’ een kern van waarheid hadden. Zijn tas kwam luidruchtig op de stoel naast hem te liggen, waarna hij voorover over zijn tafel schuin naar voren boog naar Myst toe. Liefelijk, haast teder streek hij haar groene lokken bij haar oor vandaan naar achteren, waarna hij met zijn geamuseerde blik op Sam gericht zijn lippen naar haar oor bracht. ‘Je bent je shirt gister bij me vergeten,’ fluisterde hij zachtjes in haar oor, om nonchalant weer terug te bewegen voordat Myst eventueel uit kon halen en zakte onderuit op zijn stoel. ‘Zeg Sam, heb jij al die leerlingen naar binnen gesleurd of zijn ze serieus vrijwillig op komen dagen? ‘ haast alsof hij uiterst verbaasd was liet hij zijn ogen ongegeneerd en rustig over elke leerling glijden. De vrouwen kregen enkele secondes meer aandacht, waarna hij tot de conclusie kwam dat er ergens een rare sfeer hing aan het gezelschap.

Hè hè, de jeugdige tirannen leken eindelijk weer eens gedimd in het patserige aandachttrekkerijen. De klas was stil, op enkel geroezemoes na, maar hij had de aandacht. Nu nog deze zien te behouden. Kenji hield hij nog altijd met een schuin oog in te gaten, niet dat deze dadelijk weer een obsessieve aanval kreeg. De jongen Ciel wilde hij niets liever dan een klap voor zijn muil verkopen door zijn hondsbrutale opmerking, maar hij had gedaan alsof hij hem niet gehoord had en het geslikt. Myst probeerde hij zoveel mogelijk te ontwijken met zijn blik want eenmaal hierop gericht was het nóg moeilijker om zijn concentratie weer te verplaatsen. Eén of andere gozer met een vriendelijk uitzien gezicht en vrolijk bruine ogen kwam te laat zijn les binnen stuntelen, kwam met één of andere smoes over astma en kreeg een wuifje van hem als teken dat hij snel en stil moest gaan zitten. Ephony begon net met haar antwoord en ondanks al het debiele gedoe, was hij toch tevreden. Ephony haar gebazel was een zo voorspelbaar antwoord dat hij maar met moeite zijn aandacht erbij wist te houden. Standaard weetjes, standaard informatie. De eerste kenmerken die in je hoofd ploepte zodra je naar de magie van het geluid vroeg. Een uitstekend antwoord dus, maar het kon hem niet bezig houden. Te lugubere figuren waar zelfs hij nog de kriebels van kreeg zaten aan de randen van het klas lokaal. Sly, doodstil en haast bewegingloos volgde alles op zijn dooie gemakje en éne Haru was nog geïnteresseerder door de regen dan de les überhaupt. Rare mensen. Duidelijk Shadraans. Hij had het, overduidelijk, toch meer op Novaans. Pas bij het gebabbel van Ephony haar theorieën over hypnose leek ze zijn aandacht weer te trekken en keek haar met meer interesse aan. Nooit had hij leerlingen hier uit zichzelf over horen beginnen. Hoe kwam Ephony aan de informatie waar slechts maar enkele luchtmagiërs oppervlakkig iets van af wisten? Na haar spreken liet hij een korte stilte vallen, totdat deze doorbroken werd door het teken-meisje. Hij draaide zijn hoofd, keek nu naar haar. Een lichte glimlach kroop omhoog. ‘Ik heb werkelijk geen flauw idee,’ Beantwoorde hij haar eerlijk en droogjes. ‘Met luchtmagie is het wel degelijk mogelijk, dat gaan we dan ook leren. Maar of er een zelfde vorm is in woudmagie, daarvoor ken ik de magietak niet goed genoeg voor,’ Sterker zelfs, hij wist bijna niets van woudmagie af. In luchtmagie was hij goed, meer dan goed zelfs, maar daar bleef het bij. ‘Maar de bedankt voor de aanvulling, en Ephony bedankt voor het uitstekende antwoord. Dat zijn inderdaad de standaardeden wanneer het draait om geluid bij luchtmagie.’ Hij wilde net overgaan op de uitleg, het echte begin van deze les, toen de deur voor de zoveelste keer open zwaaide. Met moeite kon hij zijn gezicht bedwingen om het niet te laten vertrekken. Volgende keer ging hij duidelijk niet zo loyaal zijn om iedereen vriendelijk binnen te laten.
Hij wist nog net een kreun te bedwingen van vermoeidheid en zijn ogen niet dicht te laten zakken toen hij Bellingars stem door heel het klaslokaal heen hoorde. Fijn. Dat ook nog is. Toen de jongen eenmaal voor hem stond wilde hij de jongen net aanspreken maar deze was hem voor. ‘Goed goed,’ Murmelde hij onwillig. Automatisch reageerde hij op Bellingars begroeting en gaf hem ook een hand. ‘Bel,’ Zei hij. Maar precies op dat moment draaide de jongen zich om, keek van hem weg. Geïrriteerd vertrok zijn gezicht nu. ‘Bel ga even zitten, je houdt de les op.’ Hij had er natuurlijk rekening mee gehouden dat het lastig zou worden om Myst les te gaan geven, maar misschien had hij zich moeten bedenken dat het nog tien keer zo lastig zou gaan worden om Bellingar, zijn vriend, les te gaan geven. Hij had totaal geen controle over het joch. ‘Hier.’ Klonk het opeens een stuk feller toen Bellingar vroeg waar de leraar was. Bellingar keek om [ff godmodden hoor guys :'D], nogal verbaasd. ‘Hij staat voor je neus, en hij wilt dat je nu gaat zitten. We waren al begonnen. Volgende keer wordt het je dan ook niet meer veroorloofd dat je zo laat binnen komt, wat ook geld voor de rest.’ Dit laatste zei hij met stemverheffing. ‘Ik meen het Bel, ik maak geen uitzondering voor je,’ Zei hij een stuk zachter met een doordringende blik naar de jongen geworpen. ‘Ga zitten,’ Zei hij nogmaals, weer op normale toon. ‘Dus, geluid.’ Was zijn start. Uit het niets vergrootte lichtelijk zijn ogen zich, staarden met moeite nog recht voor zich uit en wist te voorkomen dat zijn blik naar Bellingar toeschoot. Geïrriteerd persten zijn lippen zich op elkaar. Na de steek, die werkelijk waar nérgens op sloeg – dat wist hij donders goed, had hij pas doorgehad waar Bellingar mee bezig was geweest. K*t Bellingar. Waarom zat die jongen eigenlijk in zijn les? Strak richtte hij nu zijn blik op Bellingar.
‘Geluid bestaat uit bewegende lucht, de luchtdruk wordt aangepast waardoor er golven ontstaan. Ons trommelvlies vangt deze op en zet het om tot signalen die onze hersenen kunnen begrijpen. Nou is het leuke dat wij luchtmagiërs de luchtdruk kunnen aanpassen.’ Zijn toon klonk anders, alsof hij irritatie moest onderdrukken. Hij richtte zich weer tot de klas. ‘Meer ervaren luchtmagiërs kunnen ze ook zelf laten ontstaan, maar daar beginnen wij niet mee. Vandaag beginnen we in groepjes met het beïnvloeden van een geluidsgolf die er al is. Daarop gaan we door totdat we het geluid kunnen nabootsen wat het meest simpele is voor ieder. Het is het zelfde bij iedereen, maar tegelijkertijd uniek als elk individueel: Je stem. Misschien onverwacht, maar aangezien het al zo je eigen is is zelfs bewezen dat je lichaam er al op ingesteld is het te kunnen maken. Of het nou met je stembanden is, of met magie.’ Gaandeweg leidde het lesgeven zelf hem weer af. Hij viel stil, glimlachte enkel totdat opeens zijn stem vanuit achter het lokaal kwam. ‘Meer ervaren luchtmagiërs kunnen zelfs met hun eigen stem boodschappen verzenden tot op grotere afstanden waarvan de meeste bekwame natuurlijk Neara is. Haar stem doorkruiste, is bewezen, heel het continent Aineislis,’ Uit het niets klonk zijn stem bij elk leerling apart vlak bij zijn oor waarin gefluisterd werd: ‘Het grootste continent wat Puffoon kent,’ Zijn lippen schoten van een glimlach in een vrolijke grijns bij het zien van de geschrokken gezichten. Hij sprak weer gewoon verder. ‘Maar zo is er ook het tegenovergestelde effect. Luchtmagiërs die zich specialiseren in het overbrengen van het geluid, maar zo zijn er ook luchtmagiërs die erop getraind worden meer te horen dan eigenlijk mogelijk is,’ Korte stilte. ‘Ik wil dat iedereen groepjes maakt van drie of vier, schuif de tafels maar bij elkaar ofzo,’ Blaadjes zweefden omhoog van zijn bureau en verdeelden zichzelf over de klas, hier stond de opdracht op wat de kinderen moesten gaan doen.

Oeh jongens, doe wat leuks bij 't tafels verschuiven, het groepjes maken etc 8D
Met een superieur idee verdien je van mij een koeletafeltjesschuiver rang
XDD

Ongelovig bleven zijn ogen even op Sam hangen, kon hij het alles behalve geloven dat die roodharige vriend van hem op de stoel voor hem. Uiteindelijk was hij maar omgedraaid, had besloten Sam maar half te geloven en was schuin achter Myst gaan zitten. Had zich soepeltjes naar voren gebogen om Myst liefelijk in haar oor te fluisteren en zijn treiterige blik op Sam gericht te houden. Tsjakka. Precies raak. Het was een kleine reactie die alleen waarschijnlijk hij zou begrijpen, misschien Myst maar hij wist niet of Ephony het had gehoord. Vrolijk was hij terug gezakt op zijn stoel, keek Sam met een onschuldige maar brede glimlach aan. De strakke blik van Sam deed zijn amusatie alleen maar groeien, had bijna de reactie die hij van hem wilde. De theorie die er kwam maakte hem half duidelijk dat deze les over geluid ging, en vanaf het moment dat hij erachter kwam dat Sam voor de klas stond, was zijn aandacht voor de werkelijke les weg. De stof was oninteressant, de klas was daarnaast uiterst interessant. Met een ruk kwam hij overeind van zijn stul, schoot hij uit pure schrik overeind om een onzichtbare, lastige vlieg bij zijn oor weg te slaan. 'Godsamme Sam,' gromde hij geïrriteerd, was geschrokken van zijn plotselinge stem bij zijn oor. Geïrriteerd keek hij op naar zijn vriend, schudde even zijn hoofd om zijn blonde lokken bij zijn ogen weg te halen. Pas op het moment dat Sam het over groepjes vormen had wekte het zijn aandacht weer. Luchtig stond hij op, soepeltjes schoof hij met zijn voet de stoel met de tas erop tegen de muur en had zijn handen in zijn zakken. Zijn blik schoot even snel naar Sam, om daarna zijn gehele aandacht op Myst te richten. 'Snoes,' glimlachte hij vrolijk, stapte naar haar toe zodra ze haar aandacht op hem vestigde. Met een iets te vriendelijke boog hij zich naar haar toe, zakte door zijn knieën en sloeg zijn arm net onder haar billen om haar benen. Met de kracht in zijn benen en rug tilde hij haar hoog op, zodat als ze naar voren zou buigen ze over zijn schouder zou liggen. 'Ik heb mijn stoel, hier wil ik best op zitten,' grijnsde hij vrolijk, waarna hij met zijn andere vrije arm de tafel opzij duwde. 'Of, Myst. Wil je ruilen? Je mag best boven op mij zitten,' zijn hoofd in zijn nek keek hij op naar Myst en haar gezicht omlijst door de groene haren. 'Ephony, kom je ook gezellig?' glimlachend draaide hij om naar de blondine, stak zijn hand uit om de hare in die van hem te nemen en haar mee te nemen naar de hoek van het lokaal. Zodra de twee tafels na onhandig geschuif met een arm, en met zijn andere arm krachtig om Myst heen om haar niet te laten vallen en haar geen kans te geven weg te hollen. Uiteindelijk zette hij haar maar neer, naast Ephony en keek naar de drie tafels die hij verschoven had. 'Dus, wat is die opdracht?' grijnsde hij vrolijk, en aan zijn hele gestalte was te zien dat hij het wel zag zitten met de twee dames.

Blegh xD. Zo'n slechte concentratie.. MARC LEID ME AF Ö

Myst keek met grote ogen achterom naar het meisje dat begon over woudmagie. Ze wist dan wel niks over luchtmagie; woudmagie leerde ze wel. Ze was er ook geen ster in maar begreep er meer van dan van luchtmagie. Waren er werkelijk dingen overlappend wat trillingen betrof? Ach, wist zij veel. Wie weet was dat meisje wel ontzettend goed.
Ze bleef glimlachend naar Sam kijken terwijl hij verder ging met praten, en ze probeerde echt op zijn woorden in plaats van zijn lippen te letten, of haar ogen even over zijn heerlijke, in pak gehulde gestalte. Maar juist op het moment dat haar ogen heel even afgeleid waren, leek karma haar te straffen. De deur ging open en gelijk moest ze natuurlijk checken wie het lef had om nú pas binnen te komen. Ze schudde glimlachend met haar hoofd. Bellingar. Verrassend.
Heel Sam’s tirade ging grotendeels aan haar voorbij, dat hij zich geïrriteerd gedroeg alleen niet. Tuurlijk vond ze het niet leuk voor hem, maar Bellingar had zo wel zijn timing. En manier van doen. En humor. En Sam was op het moment duidelijk niet zo in de bui voor humoristische leerlingen.
Het was dan ook geen verassing dat ze in de lach schoot zodra Bellingar haar aankeek. Ze knikte nog wel vaagjes tussen het lachen door. ‘Het gaat goed, Bell. Fantastisch, zelfs.’ Ze beet op haar lip en keek onschuldig naar Sam om verder lachen in te houden. Sam moest het ook nog wel een klein beetje leuk blijven vinden, dat lesgeven.
Ze veegde nog nagrinnikend met haar vingers langs haar ogen waarna ze haar blik mee liet gaan met Bellingar die achter haar ging zitten. Vervolgens draaide ze zich braafjes om, om weer naar Sam te mogen kijken. Maar nog voor ze ook maar enkele seconden kon genieten van het uizicht verstijfde haar nek en gezichtsuitdrukking bij het voelen van Bell’s handen, die ze inmiddels wel herkende – hoe fout klinkt dat? xD – door alle pogingen en wachtte af wat er ging gebeuren. Ze maakte een niet-onder-de-indruk gebaar met haar mond, trok een kapot arrogante blik die Bellingar toch niet kon zien en negeerde het verder. Ook Sam’s gezichtsuitdrukking negeerde ze, probeerde zich niet te laten afleiden door het schuldgevoel. Ze moest bij de les blijven, ze was al slecht genoeg in luchtmagie.
Heel, heel even kwam de arrogante blik nog terug, en juist op dat moment keek ze Bellingar aan. Zodat hij kon zien dat ze het afkeurde dat hij zo lullig deed. Zij wilde ook wel een beetje lol in de les, maar het was Sam zijn eerste keer. Hij was ook Bellingar’s vriend, er waren grenzen.
Braaf waren haar ogen weer op Sam gericht, en wat onwillekeurig maakte ze aantekeningen op een blaadje, met haar slordige handschrift. Af en toe raakte het potlood afgeleid en begon het krulletjes en vierkantjes te tekenen, waarna ze zichzelf snel probeerde te herstellen en verdere aantekeningen maakte. Zonder zou ze dit sowieso nooit gaan onthouden. En als Sam het zo uitlegde klonk het allemaal wel heel simpel. Ze wist verdomme heel goed dat het dat niet was.
Haar ogen gingen heen en weer van voor naar achter toen Sam’s stem daar plots vandaan kwam. Maar plots werden haar ogen groot en groeiden er blossen op haar wangen toen ze zijn fluistering vlak bij haar oor hoorde. Dit was natuurlijk niet hetzelfde als wanneer hij het deed als ze samen waren; maar natuurlijk was ze gelijk afgeleid. Vandaar ook dat ze wat verward met haar hoofd schudde en vragen zei: ‘Wat? Arn-en-Lis?’ [Persoonlijke humor. Excuses voor degene die het niet begrijpen.]
Een klein glimlachje vormde zich om haar mondhoeken: samen met anderen kon ze wie weet nog wel iets –okee, okee, een heel klein beetje- van de opdracht bakken. Misschien. Ze wilde net aan Eph gaan vragen of zij samen zouden gaan, had nog niet over de derde persoon nagedacht, toen ze Bellingar naar haar toe hoorde komen. Ze keek naar hem op zodra hij haar aansprak, op wat voor ongepaste manier hij dat ook deed.
Ze week iets naar achter toen hij zich plots over haar heen boog, haar ogen vol onbegrip. Ze slaakte en korte en hoge gil toen ze plots de lucht in ging alsof ze niets meer woog dan een veertje. ‘Bell- Bell!’ Ze spande haar buikspieren aan om niet om te klappen en hield zich vast aan zijn gespierde nek en schouders. Ze probeerde haar meisjesachtige gegiechel in te houden, wat niet echt lukte, terwijl hij met haar door de klas sjouwde, merkte van al zijn andere handelingen niets op. Ze was te veel bezig met overleven om aan iets anders te kunnen denken, zelfs niet aan Sam.
Ze keek naar beneden. ‘Huh. Liever-’ Lachstuip, waarbij ze bijna omviel en Bellingars hoofd greep om te niet voorover te klappen, ‘-dan dat jij bovenop mij zit!’ Toen ze weer stond wiebelde ze even heen en weer uit desoriëntatie, waarbij de Bellingars arm weer vastgreep. Ze knipperde even met haar ogen en liet hem toen weer los om naar de dichtstbijzijnde tafel te lopen en zichzelf erop te drukken. Toen het blaadje naar hen toe kwam gezweefd, sprong ze op om het uit de lucht te pakken.
Maar wie had het niet kunnen voorspellen? Dat kleine beetje luchtmagie dat ze toch in haar vingers leek te hebben, duwde het blaadje net buiten haar bereik en haalde het uit zijn keurig gestuurde luchtbanen. Het cirkelde nu vrolijk door de lucht: richting het raam. Ze zag het al gebeuren. Oh, sh*t. Met een enorme sprong greep ze naar het blaadje, dat om haar te pesten gewoon het raam uit waaide. Ze lande dubbel geklapt op het raamkozijn, een flinke stomp in haar buik.
Bijna in een reflex duwde ze zich van het raamkozijn af, om zo min mogelijk aandacht van haar klasgenoten te trekken, maar Eph en Bellingar hadden het natuurlijk sowieso gezien. Ze keek naar beneden en wreef even over haar buik, waarna ze zich weer op een tafel trok. Minder soepel dit keer. ‘Ik eh… mag vast wel bij jullie meekijken?’ Een klein onschuldig glimlachje vormde zich om haar lippen en omstebeurt keek ze Eph en Bell aan, waarna ze heel even haar ogen naar Sam liet schieten om te kijken of hij het hele tafereel ook waargenomen had.

Enkel Ephony's ogen waren verwijd geweest, haar lichaam stijf en stil toen Sams stem plots van dicht bij haar oor weerklonk. Een verwonderlijke zucht kwam over haar lippen toen haar lichaam weer ontspande en weer wat in elkaar zakte. Haar ogen gelijmd op de roodharige man, en haar starende blik leek haast even geobsedeerd als die van Myst; maar om geheel andere redenen. 'Neenee, niet Arne-en-lis. Aineislis,' hou van u Caspertje afwezig verbeterde ze haar vriendin met een al even wazige stem en zonder haar zelfs aan te kijken. Zag voor zich al de meest mogelijke manieren om dingen te doen met haar stem zonder dat ze zou spreken. Vaagjes kon ze herinneren dat haar moeder wel eens dat soort dingen had gedaan, maar ze was toen zo klein geweest dat ze gewoon gedacht had dat haar moeder heel hard kon praten. Ze merkte zelfs niet dat achter haar Bellingar zich lam geschrokken was van de plotselinge stem. Had de jongen voorheen alleen wat stomzinnig zitten aanstaren toen deze binnen was gekomen. Met een levendige blik die plots weer terug was kwam Ephony terug op aarde, keek opzij naar Myst zodra deze opstond. Ze had haar blik op Myst gevestigd, wilde onbewust het zelfde doen als haar vriendin. Maar ook haar aandacht werd onwillekeurig gevestigd op de vlotte, ergens knappe blonde jongen die zich met een brede glimlach op Myst richtte. Uit pure verbazing en schrik zakte haar mond open en sloeg ze haar handen omhoog tegen haar lippen aan toen Myst opeens voor haar neus de lucht in werd getild. 'Myst,' klonk het verschrikt, alsof Myst de gene was die hiervoor de oorzaak was, staarde het tweetal enkel aan. Even, in een flits naar een herinnering op de luchtetage, schoten haar ogen naar Sam en bleven daar onopvallend hangen. Zelfs bij Bellingars woorden bleef haar blik vanuit hun hoeken op Sam gericht, om ze daarna neer te slaan en haar eigen stoel aan de kant te schuiven. Ze kon weinig doen, en voor nu besloot ze maar zo veel mogelijk Sam tegemoet te komen door de opdracht uit te voeren. Voor haar tafel bleef ze staan, bracht haar handen er boven en klapte twee keer rustig achter elkaar. 'Escoitar o meu mando, en,' met haar handpalmen boven het tafelblad en haar grijsblauwen ogen geconcentreerd voor de enkele secondes op het zelfde hout leek de tafel onder haar te trillen. Daarna, met een laatste opstandige tegenwerking gaf het zich over en kwam met zijn pootjes los van de grond onder haar voeten. Oud Puffoons, een belachelijke hobby die ze zichzelf had gegeven, bevatte veel kracht en veel spreuken. Hoewel je voor veel dingen bij Luchtmagie geen spreuken nodig had, gaven ze het bevel en het doel van de magieverplaatsing net dat beetje extra kracht om voor minder ervaren magiërs net dat kleine zetje te geven. Een triomfantelijke glimlach - geheel in zichzelf gekeerd - van pure tevredenheid over haar eigen werk leide ze de tafel naar de andere twee die Bellingar klaar had gezet. Tot ze plots een sleur aan haar pols voelde en de tafel voor haar voeten nogal onhandig neer kletterde ging het goed, werd ze nu opzij mee gesleurd en naast Myst gezet. Stomverbaasd, en nogal sukkelig keek ze op naar Bellingar en knikte enkel op zijn woorden. 'O-opdracht,' nogal van haar stuk gebracht omdat ze plots uit haar concentratie was gehaald door de erg aardige handeling van de jongen - natuurlijk zag ze de grijns op zijn lippen enkel als een vriendelijke, vrolijke en openlijke versie. Zag ze de charmerende werking enkel als een natuurlijk garisma dat de jongen moest bezitten. De flirttechnieken, dat waren dingen en toneelstukjes die ze nooit zou begrijpen of herkennen - maar zodra Myst opzij sprong draaide haar hoofd al even snel naar haar vriendin. 'MYST!' geschrokken stormde ze vooruit, zag haar groenharige vriendin al doodleuk het raam uit springen voor een enkel papiertje. Met een onhandige remming en een bonk tegen Myst haar rug aan kwam Ephony weer tot stilstand, had te laat de conclusie getrokken dat haar vriendin het wel zou redden. 'Barl nog an toe,' mompelde ze terwijl ze de blonde plukken uit haar gezicht haalde, handelingen die steeds wilder en korter werden omdat de dunne lokken steeds terug sprongen. 'T-tuurlijk, muts,' zuchtend nam ze Myst haar hand in de hare, wilde niet dat ze weer het idee kreeg om straks maar haar luchtmagie te oefenen door te kijken of ze al kon vliegen. 'Bellingar, heb jij je blaadje nog?' geheel in moederlijke status had ze haar eigen gepakt en checkte nu of de jongen hem ook nog had.

De jongen naast wie ze zat leek er niet echt blij mee te zijn dat ze er was komen zitten, maar zij had het ook niet helemaal expres gedaan dat haar tas daar lag voor hij er was komen zitten. Het flauwvallen van die jongen had haar alleen ontzettend afgeleid, waardoor ze ook zo ongeveer de helft van Ephony's enthousiaste uitleg miste. Nou ja, het meeste waren basisfeiten, dingen die je kon weten zonder dat je ook maar een boek aanraakte. Niet echt het meest interessante dus, wat maakte dat Wren geen aantekeningen maakte. Normaal deed ze dat ook niet, maar goed.. Even voor de vorm. Iemand anders vroeg iets over Woudmagie en trillingen, wat way te slim klonk en way te geïnteresseerd, waardoor ze naar de deur keek.Een blonde jongen die zij kende als Bellingar koos dat moment net na de vraag om binnen te komen en een beetje brutaal te doen tegen de man voor de klas die naar haar weten zijn vriend was maar nu een beetje pissed reageerde en tegen hem uitviel. Oké, hij kwam zomaar binnen, maar het bleef toch een vriend van hem. Het gedoe tussen Bellingar en Myst zag eruit alsof hij enorm veel wilde flirten met het meisje, maar daar stond hij om bekend. Niets vreemds dus. Het viel Wren totaal niet op dat Master Xavier een beetje vaak in die richting keek. Wrens aandacht werd pas echt getrokken toen hij begon over de opdracht en het nabootsen van je eigen stem. Ja, het was eigenlijk wel heel logisch dat je lichaam dat geluid kende.. goed over nagedacht. Klonk als een redelijk leuke opdracht, toch? Wow! Waar kwam die stem ineens vandaan? Leuk trucje! Hé, dat zou waarschijnlijk de motivatie zijn. Ook een heel bijzonder verschijnsel, zeg. Daarna kwam er een papiertje naar haar toe. Wren wachtte rustig tot het er was, in tegenstelling tot Mystralic, wat bleek uit Ephony's gil die haar het hoofd liet draaien. Wat gebeurde dáár nu weer! Mystralics blaadje zweefde vrolijk verder, terwijl de twee meisjes bij het raam stonden en het niet meer terug konden krijgen. Ach ja, zo interessant zou het toch niet zijn. Mystralic en Ephony waren nu niet echt haar vriendinnen. Dus draaide Wren haar stoel zodat ze naar de mensen achter zich kon kijken. 'Met jullie voor de opdracht?' vroeg ze, terwijl ze zich probeerde te herinneren wie die mensen nu ook alweer waren. Hmm, dit kon nog wel eens leuk worden. Lucht beheersen, dat kon ze tenminste nog een beetje. Haru leek niet echt zin te hebben in een les, maar ja.. 'Misschien moet je ook even draaien,' stelde ze voor, al klonk het niet echt als een vraag. Kom op, de enige les die zij leuk vond moest dan niet door anderen verpest worden!

Een blonde jongen kwam binnen en begon op luide toon vriendschappelijk en plagerig tegen Master Samuel te praten. Die reageerde fel op het geplaag van de jongen, die hij als Bel aansprak en zo te zien al goed kende. De leraar vertelde dat ze in groepjes zouden gaan oefenen op het nadoen van hun eigen stem. Master Samuel zei dat dit de makkelijkste vorm van geluidnabootsing. Dat leek Gwen wel spannend maar ook erg moeilijk.
De leraar liet met luchtmagie blaadjes door de lucht vliegen, waarschijnlijk met de opdracht erop. Ze keek om zich heen, met wie zou ze in een groepje gaan zitten? Ze kende niet echt iemand in dit lokaal, behalve het blauwharige meisje dat ze herkende van de lunch.
Ze was net van plan om een groepje te vormen, toen de jongen die als laatste luidruchtig binnen was gekomen een meisje begon op te tillen. Een blaadje vloog over het opgetilde meisje heen. Ze probeerde het te pakken maar kon er net niet bij. Het papiertje vloog richting het raam en het meisje sprong het achterna en kwam hard tegen het openstaande raam aan. Er klonk een flinke klap en iedereen was duidelijk geschrokken.
Gwen schrok zich dood en in een reflex liep ze snel naar het meisje om haar proberen te genezen. Ze ging voor het meisje staan en deed haar ogen dicht. Gwen concentreerde zich op het meisje en stuurde genezende energie in haar richting. Ze voelde de groene frisse energie naar het meisje stromen. Het kostte haar natuurlijk veel energie, maar ze kon er gewoon niet tegen als iemand pijn had. Veronschuldigend glimlachte ze naar het meisje, het was wel een beetje raar om zomaar iemand die je niet kent te staan genezen. ''Gaat het weer wat beter?'' vroeg ze. ''Dat zal vast pijn hebben gedaan.''

~Sorry dat het zo lang duurde, ik kon tien dagen niet op internet~

*Ohw god, Sly’s aanleg voor Luchtmagie helemaal vergeten -.-’’ Zal zijn houding maar ‘s veranderen D;

Sly steunde met zijn kin op zijn vuisten. De situatie ontwikkelde zich steeds verder, maar had zijn aandacht al verloren. In plaats van naar de leraar te luisteren of op de luidruchtige binnenkomst van de blonde jongen te letten, staarde Sly opnieuw naar buiten. De regen kletterde tegen de ramen en maakte voor zijn doen nog redelijk gezellige geluiden. Misschien was er dan toch iets goed aan geluid? In ieder geval niet aan het geluid rondom hem. Waarom zou hij er ook naar luisteren? Zijn moeder was van Puffoon en Sly had die krachten volledig overgeërfd. Hij controleerde de Luchtmagie na jarenlange training nu dan ook helemaal. Dark Magic volgde en werd ook al bijna geheel beheerst. Hij kon het aardig in combinatie brengen en daar leuke trucjes mee verzinnen. Hij zou binnenkort maar weer eens iets gaan oefenen. Misschien kon hij dan zelfs een Zwart Gat oproepen? Als het buiten, helemaal afgezonderd, was dan kon dat prima. Het zou wel een uitdaging zijn en na zo’n saaie les als deze was hij daar wel aan toe. Plots werd Sly afgeleid uit zijn plannen voor de namiddag toen er de zware stem van de leraar van wel erg dichtbij weerklonk. Kalm keek hij naar de geluidsbron. Leuk kunstje, van die leraar, maar het was simpel. Gewoon een kwestie van de luchtdruk op de juist manier aanpassen en aansturen. Waarom zat hij eigenlijk in deze les? Het was uitermate vervelend om iedere keer naar de al zo vaak voorgekauwde stof te luisteren. Sly luisterde de man zijn verhaaltje nu wel af en voelde een vlaag van wanhoop door zijn buik stromen. Nee, moesten ze echt in groepjes gaan zitten? Dan kon hij niet lekker voor zichzelf werken nee, nu moest hij zich weer zogenaamd sociaal gaan opstellen en aardig doen tegen mensen die hij eigenlijk misschien wel helemaal niet mocht. Wat een drama, nou achja, het was een gewoonte geworden. Tegenwoordig ging het als vanzelf..
Sly liet zijn ogen verveeld over het blaadje glijden dat hem was toegeworpen door de leraar. Hij liet niet blijken dat hij dit allemaal al lang begreep en beheerste. Nee, hij wilde niet opvallen als een of andere zogenaamd ‘superieur goede’ leerling. Misschien zou hij dan naar voren moeten komen ofzo? Nee, daar zat Sly dus niet op te wachten. Hij las het blaadje gewoon rustig door met een neutrale houding. De opdracht viel wel te doen, was nou ook weer niet té saai, maar het feit dat hij straks weer interesse in andere moest tonen stond hem nou niet echt aan. Getrokken door vreemde, bokkende en gillende stemmen keek Sly naar achteren. Een meisje met immens lange, groene haren stond vlak achter hem terwijl ze als een of andere wisthijveel uit het raam hing, graaiend naar haar weggevlogen blaadje. Jeetje, kon ze niet gewoon om een nieuwe vragen zoals ieder normaal kind zou doen? Moest ze nou echt zonodig zoveel aandacht trekken? Sly kon dus echt niet tegen dit soort mensen. Het was zo irritant of zou ze dit nou gewoon doen om de aandacht van de leraar te krijgen? Sly was niet dom, had niet echt bepaald opgelet, maar de jaloerse of geknepen blikken van de leraar naar de blonde jongen toen hij klef deed met het groenharige meisje waren hem niet ontgaan. Sly kreeg bijna het idee dat het meisje dit allemaal expres deed om de rode leerkracht van zijn stuk te brengen en jaloers te maken. Smerig al kon Sly zich nooit voorstellen hoe de arme man zich moest voelen. Jaloezie om een meisje en al helemaal niet om zo één! Sly zuchtte en wachtte nogmaals tot alle commotie eindelijk tot bedaren was gekomen. Aandachttrekkers waren het, allemaal. Konden ze nou niet gewoon hun rotbekken houden en luisteren? Was dat nu zo moeilijk? De irritatie vlamde al helemaal op toen het blauwharige, ‘ijswater’ meisje, ook al zo’n aandachttrekster, zich omdraaide en vroeg of hij met haar samen wilde werken voor de opdracht. Nou liever niet, natuurlijk. ‘Ja hoor, natuurlijk,’ lachte hij vriendelijk, ‘waarom niet?’ Oeh, zijn gedachten en woorden waren zo tegenstrijdig, zoals vrijwel altijd. Maar Sly wilde nu eenmaal niet als die ene chagrijnige jongen van de school bekend staan. Dat liet hij maar over aan die samoerai-kerel naast haar. Sly liet zijn ogen nog eens over het papier glijden alsof hij het nog eens voor de zekerheid doorlas. Hij wachtte tot het meisje en die samoerai klaar waren met hun tafeltjes te verschuiven en keek hen toen vragend aan. ‘Hebben jullie dit al eens eerder gedaan?’ Want als dat zo was, hoefde hij tenminste niets uit te leggen of zich aan hun onkunde ergeren. Dat zou tenminste één lichtpuntje deze dag zijn.

Haru zat nauwelijks - of eigenlijk helemaal niet op te letten. Waarom zou hij zelfs maar opletten bij zo'n nutteloze les als dit? Hij had er 1, helemaal niks aan en 2, hij haatte geluid. Dat liet hij vaak al te goed merken. Wanneer er bijvoorbeeld meisjes waren die gilden. Die hoge irritante stemmen klonken voor Haru als nagels die over een bord krasten. Hij irriteerde zich er zo mateloos aan dat hij de meiden strak aan keek op zo'n manier dat ze er gewoon bang van werden. Het kon hem maar weinig schelen of hij gemogen werd of niet. Hij was hier om deze zwakzinnige school af te maken en daarna terug te keren naar Shadra om zijn bemoeizuchtige vader eens te bewijzen dat hij hem niet langer kon controleren. Haru was ten slotte gedwongen om naar SSA te gaan. Vervloekte familie-eer. Waarom kon hij niet gewoon van ze wegblijven? Moest hij nou echt de eer hoog houden? Nee, sankyuu. Voor zijn part mochten ze verbranden.
Haru's gezicht vertrok toen een meisje gilde en als een kluns uit het raam ging hangen om haar blaadje te vangen. Hij wreef even over zijn oor en keek chagrijnig naar het groenharige meisje die zo nodig moest gillen, alsof dat hielp om haar blaadje terug te krijgen. Vraag gewoon een nieuwe, dacht Haru, maar nee. Aandacht was belangrijk. Aandacht hield je in leven. Haru rolde met zijn ogen en besloot om zich maar eens om te draaien naar zijn twee groepsleden waarvan de ene de witharige jongen was en de andere het ijswater-meisje. Haru keek even van Wren naar Sly en knikte zijn hoofd lichtjes. 'Dat weet iedereen wel.' mompelde hij ongeïnteresseerd.

Nog iemand haastte zich naar de twee krijsende kinderen toe, Gwen volgens Wren. Ze wist het niet zeker en eigenlijk maakte het haar ook niet uit. Voor haar part vlogen alle blaadjes het raam uit; een nieuwe vragen was niet de lastigste opdracht maar wat Mystralic uitspookte kon haar vrij weinig schelen. Het was alleen dat gegil.. Drama, drama. Normaal waren zij en Nina de Dramaqueens. Nou ja, bij Vuurmagie dan. Het was nu dan ook Luchtmagie en Nina was er niet, dat had al een hele impact op Wrens attitude. Niet dat de mensen hier haar anders kenden dan dat arrogante kind, of dat bijna verzopen meisje. Ach ja, ze had wel eens ergere bijnamen gehad.. Ze begon de opdracht nu echt door te lezen. O, wacht.. Het was simpeler dan ze verwacht had.. Het was eigenlijk doodsimpel. Wren was in de allereerste plaats luchtmagiër en pas op de tweede plaats vuurmagiër. En tussen die twee magiesoorten zat een enorm gat wat betrof ontwikkeling. Luchtmagie was als een gewoonte voor haar; ze kon het, beheerste het, hoefde er nauwelijks iets voor te doen en vond het een geweldige magie. Vuurmagie was iets heel anders. Ze kon het niet in de hand houden, stak alles in de fik en was er doodsbang voor. En ja, dit kon dus wel een heel leuke les worden; ze hoefde haar best niet te doen en kon lekker achteruit hangen. Nu hopen dat de rest het ook een beetje kon, hoefde ze daar ook geen moeite voor te doen. Niet dat de anderen haar überhaupt aardig leken te vinden, maar ja.. Op haar vorige school vond serieus niemand haar aardig, dus als ze haar alleen maar negeerden en niet pestten was dat al een hele vooruitgang. Sly achter haar leek niet erg geïnteresseerd, maar hij stemde wel toe. Hij zag er in ieder geval niet uit als een geflipt persoon die het liefst weg zou rennen met zijn armen hoog in de lucht, of iemand die gillend uit het raam ging hangen. De samoerai gast kwam ook mee. Leuk, ze zat ook met de meest geïnteresseerde mensen van de hele school in een groep. Beter! Ze zat helemaal niet graag met nerds, die wilden per se dat zij ook iets uitvoerde. Dag. Echt niet. Wren glimlachte terug naar Sly, die positief antwoordde al verdacht ze hem ervan dat dat gewoon uit beleefdheid was. 'Hebben jullie dit al eens eerder gedaan?' 'Dat weet iedereen wel,' mopperde de gast naast haar. Ze kende zijn naam eigenlijk niet eens. Was dat interessant? Hmm. Nou ja, ze waren niet lelijk, maar verder hadden ze waarschijnlijk de pest aan haar en het flirten liet ze altijd maar aan Nina over. Dus nee, namen hoefden niet per se. Kon ze altijd nog wel achter komen. Het roddelcircuit was daarvoor zeer handig. Wren had ondertussen besloten dat zij vandaag geen aandacht ging trekken; na Kenji, daarna Bellingar en toen Mystralic en Ephony klonk dat eerder alsof ze een opvolger was in plaats van een origineel rotkind. Nee bedankt. Voor de verandering zou ze eens normaal proberen te doen wat de bedoeling was; achteruit hangen en net doen alsof het je interesseerde, toch? Ze knikte op de vraag van Sly. 'Ja, het is echt beginnersgedoe,' zei ze rustig. 'Net eerstejaarsspul, we zouden bijna iets anders..' Ze had bijna voorgesteld om iets anders te gaan doen, maar dat was ook weer zo.. aandachttrekkerig. Gosh, je belangen kwamen wel erg snel met elkaar in strijd als je iets goed probeerde te doen!

Met een concentratie vervulde blik staarde hij recht voor zich uit. Zijn lippen op elkaar geperst uit pure irritatie en frustratie. Waarom? Waarom moest Bellingar zo doen? Af en toe had hij echt het gevoel alsof de jongen hem al door had. Van af het begin af aan al. Hoe kon de jongen anders zo precies weten hem te raken? Hem te irriteren? Met één simpele handeling wist Bellingar het mogelijk te maken bij hem een waas voor de ogen te laten ontstaan en zich enkel te storten op zijn wraakzuchtige gevoelens die hij voor Bellingar koesterde.
Maar hoe had de jongen het ooit kunnen weten? Zijn irritatie was met een trage maar exponentiële hoeveelheid toegenomen. Niet alleen te verklaren met zijn liefde voor Myst, maar net zo goed met het feit dat Bellingar het té vaak deed, té lang door ging en van geen enkele stoppen afwist. Wie raakte daar nou niet geïrriteerd door? Wie werd dat nou niet zat? Wie, in hemelsnaam, kon wel altijd koeltjes blijven en erom lachen? Niemand! Het lag niet aan hém. Het was allemaal de schuld van die rót Bellingar met zijn rót knappe kop, ja, zelfs hij kon zien dat de jongen knap was, en zijn rót ontdeugende flikkerende plezierige rót pretoogjes!
Het lukte hem nauwelijks om zijn blik van de giechelende Myst en patserige Bellingar af te houden. Deed de jongen dit nu ook expres? Vroeg hij zich onbewust af. Had hij het nu door? Of deed hij het voor zijn eigen plezier? Dat laatste was ook een goede mogelijkheid. De jongen maakte dan wel elke keer overduidelijke toespelingen naar zijn 'koppel actie' tussen hem en Myst, of anders van die vieze vunzige grapjes die op hen moest slaan. Maar je kon duidelijk zien dat Bellingar zich ook aangetrokken tot het groenharige, onschuldige en meeste mooie meisje van de school voelde. Niet iets wat hij de jongen kwalijk mocht nemen, maar toch deed. Want of Bellingar het nou wist of niet, Myst bleef van hem. En ooit, op een dag, zou hij het de jongen duidelijk maken.
Nu kon hij er echt niks aan doen dat hij omkeek. Hij had het al die tijd proberen te voorkomen, maar een doffe bonk was de oorzaak. Zijn hoofd schoot om, zag Myst over het raamkozijn hangen en Ephony er met een noodvaart op in lopen. Ongeïnteresseerd was zijn uitdrukking waarmee hij toekeek. Het was duidelijk dat Myst nooit echt in levensgevaar was geweest, enkel dat ze onhandig bezig was. En Ephony nog onhandiger, voor zover dat kon. Zelfs toen Myst haar heerlijke groene ogen zijn blik opzochten kon hij niet meer levendigheid opwekken in zijn blik. Het was fijn dat ze keek, maar ze zou het eigenlijk niet moeten doen. Zoals hij nu niet hoorde te blijven kijken. Dus keek hij weg. Nog steeds geïrriteerd. Knagend en gefrustreerd. Misschien moest hij maar een manier bedenken hoe hij ervoor kon zorgen dat Bellingar nooit meer deze les in mocht, zo moeilijk kon dat toch niet zijn? ‘Gwen, ga je weer op je eigen plek zitten? Het is nog geen pauze,’
Hij richtte zijn concentratie op de rest van de klas, keek toe hoe deze groepjes vormden en de tafels bij elkaar schoven. De opdracht van het blaadje was duidelijk: Eén van hen moest geluid maken het liefst door middel van een langgerekte 'aa'. Deze moest dezelfde toon aan houden terwijl een ander de toon zou beïnvloeden: hoger of lager. Zodra het degene te veel kracht zou kosten moest persoon drie helpen. Iets wat hij niet verwachtte, zo moeilijk was het niet. Maar áls het nodig was. Vandaar groepjes van drie. ‘Oké, Dames. Begin aan de opdracht. Als er nog eventueel vragen zijn: steek dan je vinger op en ik kom naar je toe.’ De opdracht was nogal debiel, dat wist hij zelf ook wel. Maar daarom vond hij het juist wel leuk. Hij zelf had het in ieder geval altijd wel leuk gevonden. Alhoewel, op het moment zelf had hij helemaal geen zin meer in de les. Er was nog maar één ding waar hij behoefte aan had. En dat was zijn eigen kamer, zijn eigen bed, onder het deken en Myst in zijn armen. Geen eigenwijze snotapen, geen domme kinderen, geen nurds die om 'extra's' vragen, geen Bellingars die hem mateloos irriteren, geen brutale stronthonden zoals Ciel. Helemaal niks.
Hiervoor had hij het lesgeven elke keer leuk gevonden. Het was goed gegaan. De klas toonde interesse, de uitleg ging gemakkelijk. Maar nu. Deze klas. Werkelijk waar een hel. Misschien moest hij toch maar niet gaan werken als leraar, hier op SSA. Maar hij kon het geld zo goed gebruiken...
Met een doodshoofd was hij voor één van de open ramen gaan staan. Langzaam stak hij zijn hand op en draaide in een soepele beweging zijn pols. Willekeurig, leek het wel, ging zijn hand alle kanten op. Zijn vingers kwamen ook in het spel. Ze trokken aan een onzichtbaar touw, haalde hem binnen. Na enkele korte minuten was er uit het niets opeens een krachtige maar korte 'woesj' te horen waarna hij Myst haar verloren blaadje in zijn hand ving. Zonder er naar de kijken kromde hij langzaam al zijn vingers, verkreukelde het papier. Rotleven.
‘Myst!’ Zei hij opeens met enige toon verheffing. Met een ruk keek hij naar haar om. ‘Genoeg geklets nu, laatste waarschuwing. Ik wil dat je begint aan de opdracht,’ Zijn blik vond de haren, zijn warm bruine ogen stonden harder dan normaal. Een blik die niet toeliet verder te kijken dan dat. Zijn hart bonkte, sneller, levendiger ‘En Wren,’ Nu toch weer wat geïrriteerd. ‘Als het zo makkelijk voor je is, oefen dan maar gelijk met je eigen stem. Ik wil graag je prestaties horen een paar minuten voor de bel... óf je begint nu aan de opdracht. Op de achterkant staat een vervolg,’ Geen enkele fluistering ging aan hem voorbij.

Sly gaf een kort knikje toen Haru hem antwoordde. Dat was weliswaar op de meest ongeïnteresseerde manier die Sly ooit gehoord had, maar dat betekende in ieder geval dat hij hem niets meer hoefde uit te leggen. Fijn, geen onnodig contact. Nog beter was toen ook Wren haar hoofd knikte en nét iets te opschepperig voor zijn gevoel zei dat ook zij er geen moeite mee had. Ontspannen leunde Sly iets naar achteren in zijn stoel. Deze les zou hij lekker niet zoveel hoeven uit te voeren. De meeste mensen zagen hem aan voor een Shadraan, maar dat was dus niet helemaal waar. Hij had meer Puffoon bloed dan Shadraans. Lucht was zijn element, beheerste hij tot in zijn nopjes, maar door zijn geboorte en opvoeding op Shadra zagen de meesten dat niet. Ook hier leek niemand dat door te hebben. Toch kleedde Sly zich niet als een Shadraan of ook maar in een soort traditionele kleding. Nee, hij droeg naar school meestal zijn witte blouse en beige gekleurde broek. Op zijn oude school hadden ze schooluniformen en deze kleren herinnerden hem daar het sterkst aan. Ze waren netjes, niet opvallend en zaten gewoon goed en niemand zou zijn nationaliteit eruit kunnen afleiden. Sly legde zijn arm over de stoelleuning en staarde even naar het plafond. Wat een saai gedoe zeg. Voor ene moment liet hij zijn ogen nogmaals over het blad glijden. De opdracht stond hem niet echt aan. Een geluid veranderen kon hij wel, maar hij gebruikte zijn eigen stem daar liever niet voor. Hij vond het stom om zijn eigen stemgeluid zo lang in diezelfde toon aan te moeten horen, nee, het beïnvloeden ervan leek hem meer iets voor hem. Sowieso was het niet echt een zeer spannende opdracht, maar om gelijk te zeggen dat het een eerstejaarskleuterdingentje was zoals Wren deed, vond hij iets overdreven. Master Samuel leek het daarmee eens te zijn toen hij opeens door de klas schreeuwde dat Wren maar met haar eigen stem kon gaan oefenen of nu meteen aan de opdracht beginnen. Sly liet zichzelf naar voren vallen en zette in diezelfde beweging zijn ellebogen op de tafel waarna hij zijn kin op zijn vuisten liet rusten. Oké, ze konden maar beter iets gaan doen voordat ze compleet voor lul werden gezet. Hij glimlachte. ‘Laten we maar snel beginnen dan. Wil jij je stem ervoor gebruiken, Wren?’ Sly keek haar verwachtingsvol aan, haar een hoopvolle blik sturend die voor een deel wel uit ware gevoelens voorkwam. Hij had echt geen zin om het zelf te doen en hoopte dat zij het wilde doen. Haru zag er al helemaal niet uit alsof hij dat wilde dus aan hem vragen had weinig zin. Hij keek nu ook hem aan en vroeg toen, nog steeds kalm en beleefd: ‘Doe jij ook mee of ga je straks door met naar buiten staren?’ Sly zei het niet spottend. Het laatste wat hij nu wilde was wel een ruzie starten en de volgende aandachtstrekker in de klas zijn. Voor zijn part hoefde Haru ook helemaal niet mee te doen wanneer hij geen zin had. Als hij koppig zou blijven hadden ze toch niets aan hem. Jeez, moest hij nou echt alles doen? Ergens irriteerde het Sly van binnen wel. Hij moest vragen of ze de stof kende, proberen ruzies te vermijden en hen stimuleren om aan de opdracht te beginnen. Vroeger was het juist andersom geweest en moesten andere mensen hém motiveren. Toch kwam hij over als een makkelijke jongen. Maakte geen ruzie, zocht geen aandacht of onnodig contact en deed wat hem werd opgedragen. Als alleen maar meer mensen zo waren..

Ze was veel te hooghartig en dat zou ze ook altijd blijven. Waarschijnlijk was het ergens voortgekomen uit zelfverdediging; de vorige school waar ze op had gezeten had haar totaal buitengesloten en ze had hooghartig gedaan, alle 'grapjassen' afgescheept in de hoop zo ongeschonden mogelijk te blijven. En dat zat er nog steeds in. Ze had het aan niemand verteld, want ja; wie wilde nu weten hoe zielig zij wel niet was geweest op haar vorige school? Lekker boeiend. Plus dat ze het zelf ook wilde vergeten.. Het waren nu niet de leukste herinneringen die je aan een school kan hebben. Als ze überhaupt iets aardigs te horen kreeg dan was het als ze ziek naar huis ging. Ze keek nog eens naar het blaadje; 'aaaaa' roepen. Klonk net alsof je bij de dokter zat of in elkaar geslagen werd. Leuk. Wren legde het blaadje weer neer en keek naar Sly en Haru. Sly deed nog enigszins zijn best om iets uit te voeren en het groepje aan de praat te krijgen; leuk, ze wenste hem veel succes. Haru voerde niets uit en zei bijna niets. Ook leuk. Dan hoefde zij alleen maar haar arrogantie in te houden en normaal te doen; dat was immers al lastig genoeg. Vooral nu ze niet met Nina was, dan had ze tenminste iemand om arrogant mee te doen. In je eentje was er, om eerlijk te zijn niets aan. Dan moest ze misschien maar wat veranderen in haar attitude.. maar.. Stom kind ook, vond Wren van zichzelf. Master Samuel leek niet blij met haar commentaar, aangezien hij pissig opmerkte dat hij prestaties wilde of dat ze met haar eigen stem ging oefenen. Leuk. O, een vervolg op de achterkant? Geniaal, dacht Wren sarcastisch, maar ze hield haar mond dicht om het niet te triggeren. Hé, geweldig! Ze hield haar mond. Wren kon zichzelf wel een mentaal schouderklopje geven, maar Sly begon op dat moment tegen haar te praten. Haar stem gebruiken? Gosh, waarom zij? Was ze soms nog steeds doelwit? Wren keek even opzij. O, vandaar. Haru zag er ook niet echt gewillig uit. Daarom knikte ze en kreeg het voor elkaar te glimlachen. Ze ging met spróngen vooruit zeg. Hoe kon Sly er zelf zo.. vriendelijk en geïnteresseerd uitzien? Waarschijnlijk meende hij er niets van, dat kon toch niet? Nou ja, het was positief.. 'Dus, een langgerekte toon..' las Wren half voor. Langer wachten was ook niet nuttig; Wren kon niet lang wachten, vooral niet als de opdracht duidelijk was. Dat zou de andere twee ook maar irriteren, dus 'vooruit met de geit' om maar eens een dooddoener uit de sloot te vissen of hoe gingen al die spreekwoorden. Whatever. 'Aaaa..' begon Wren dus maar, zich bewust van hoe dom dat was, maar ja.. Voor de les dan maar.. Nu hopen dat Sly niet belachelijk ging doen, dan kwam het helemaal goed. Waarschijnlijk.

Sam was geïrriteerd, iets wat ze pas weer duidelijk merkte toen hij zijn mond open trok naar Myst. Wat ongemakkelijk had ze haar blik en aandacht maar gericht op het papier, las vluchtig de opdracht die daarop stond. 'O-okee jongens,' hakkelend probeerde ze de aandacht van vooral Bellingar te krijgen. Met een hand op Myst haar rug duwde ze haar terug naar de bijeen geschoven tafeltjes in een groepje van drie, keek op naar Bellingar en glimlachte hoopvol. 'Zullen we beginnen?' vroeg ze uiteindelijk voorzichtig voordat ze zelf daarna plaats nam. 'Een langgerekte toon, die we moeten vervormen door onze eigen invloed op de golflengte,' mompelend schoten haar ogen over de regels, waarna haar blik plots opschoot naar Myst. 'Myst,' begon ze opgetogen en ergens toch wat twijfelend. Met haar gedachte bij het feit dat haar vriendin nou geen ster was in Luchtmagie, en hier waarschijnlijk alleen maar zat omdat Sam les gaf, leek het haar een goed begin. 'Misschien wil jij als eerste de toon maken? Jij bent toch waarschijnlijk het toonvasts van ons?' even keek ze vragend naar Bellingar, wie weet was de jongen wel de nieuwe grote zangster. 'Dan kunnen Bellingar en ik als eerste de opdracht uitvoeren,' en misschien kan je dan voelen wat er verwacht wordt als hulp. Woorden die ze nooit hardop uit zou spreken, wilde niet dat haar vriendin zich beledigd voelde, iets wat natuurlijk kon gebeuren. Terwijl ze haar vriendin hoopvol aankeek legde ze het blaadje neer, in haar achterhoofd tegelijkertijd door ratelend wat er precies moest gebeuren om de toon lager en hoger te maken.

‘En Bell, had je nog een kater zondag, van ’t kampvuur?’ Gelijk herinnerde ze zich het moment dat Sam en hij samen een kater hadden gehad. Aan de ene kant was het heel gezellig geweest, vooral het onderonsje samen met Sam in de badkamer. [Wat klinkt dat heerlijk fout :’D] Maar vervolgens was Bellingar nét een stapje te ver gegaan op de luchtetage, alhoewel Myst niet kan ontkennen dat als Sam er niet zo van streek door was geraakt, ze het erg grappig had gevonden. Maar Sam was wel van streek geraakt, en dat was één van de dingen die ze het liefst wilde voorkomen.
‘Tot hoe laat heeft ’t eigenlijk ge-’ Met een ruk keek ze om naar Sam, haar ogen groot, haar blik en beetje geschokt. Ze kromp een beetje ineen bij zijn toon en de blik in zijn ogen, alhoewel er toch iets in haar nog enthousiast wist te raken, alleen al door naar hem te kijken. Snel draaide ze zich weer om naar de tafel, richtte zich even met rollende ogen op Bellingar en besloot toen toch maar haar mond te houden.
Ephony viel precies op het goede moment in, en glimlachend knikte ze toen Eph vroeg of ze zouden beginnen. Alhoewel… wat moesten ze eigenlijk doen? Ze hoopte dat ze niet al te veel luchtmagie hoefde te gebruiken, de moeilijke dingen aan de anderen over kon laten. Ze keek Eph geduldig aan terwijl die voorlas wat de opdracht was. Haar ogen waren al op die van Eph gericht, en voor ze zelf iets kon zeggen redde Eph haar al.
‘Je mag best zeggen dat ik niet zo goed ben in luchtmagie hoor, Eph.’ Zei ze lachend, waarna ze haar ogen op Bellingar richtte. ‘Nou, succes jongens.’ Ze liet even haar blik van de één naar de ander schieten, waarna ze haar ogen droogjes op het schoolbord richtte en haar mond een stukje open deed.
Na een seconde kwam er eerst een wat vertwijfelde, en later een wat zekere ‘Aaaaaaah’ uit. De toon was niet laag en niet hoog, om het makkelijker te maken voor Eph en Bellingar, zodat ze veel bereik te halen hadden. Heel even schoten haar ogen nieuwsgierig naar Sam, om te kijken of ze zich werkelijk zorgen moest maken om zijn humeur of niet. Vervolgens gingen haar ogen verwachtingsvol naar Ephony. Snel ademde ze nog even in waarna ze de toon opnieuw inzette.

Glunderend - okee okee; genietend - bekeek hij alles. De zwaaiende rokjes, bewegende lichamen en bouncende lichaamsdelen in de plotselinge bewegingen van de meisjes. Okee, het was niet overdreven zoals hij soms tot zijn verheerlijking bij Sheena kon ontdekken, maar hij had zichzelf geleerd over het algemeen tevreden te zijn met de ..kleinere aspecten in het leven. Toen ze terug waren richtte bij zijn groengele ogen vrolijk op Myst, niets aan de hand. 'Ach, kan wel tegen wat. Kon alleen mijn shirt niet meer vinden,' het laatste klonk werkelijk bedachtzaam, bleef Myst al even bedenkelijk aankijken alsof zij er iets mee te maken had en ze nu zenuwachtig moest worden onder zijn blik. Ondanks bij Myst gingen zijn gedachtes niet terug naar de luchtetage met de mega kater van hem en Sam en de gaten in zijn geheugen van die avond. Een 'hmm?' uitdruking ontstond op zijn gezicht zodra Myst weer begon te praten. Ook hij, haast even verbaast als Myst, draaide zijn hoofd naar Sam toen het groenharige meisje een sneer kreeg. Ongelovig staarde hij naar zijn 'volwassen' [surrey lis, moest gewoon c:] vriend. 'Zozoo, poging 1 tot streng zijn,' lachte hij nonchalant, totaal niet onder de indruk van Sams werkelijke poging om orde te houden. Waarschijnlijk beter voor Sam werd Bellingars aandacht op dat moment getrokken door Ephony, de blondharige peetdochter van het schoolhoofd - en oh zo verboden terrein. Rawr. Kalmpjes liet hij zich in zijn stoel zakken, zakte meteen door in de onderuitgehange nonchalante houding en richtte zijn ogen op de blonde onbereikbare. Heerlijk naïf kind dat het was. 'Hmm,' klonk het verbeten toen hij hoorde dat hij werkelijk iets moest gaan doen. Kreeg je dit weer. Als het niet was geweest dat dit Ephony en Mystralic waren geweest was hij duidelijk niet bij dit groepje gegaan. Even schoot zijn blik over zijn schouder naar het andere groepjes, om heimelijk te bespieden of zij wel serieus aan de opdracht gingen. Uiteindelijk richtte hij zich maar op en draaide zijn blik terug. 'Nou, ik begin wel. Hebben we dat gehad,' mompelde hij het laatste er haast verveeld achteraan. De lol van luchtmagie was voor hem eraf, gezien het feit dat dit hem verplicht werd gesteld. Dat Nearvus nou zonodig van hem moest afwijken door een andere magie soort te hebben kon hij niets aan doen. Het feit dat hij na Nearvus was geboren negeerde hij hierbij, vuurmagie was voor hem zijn trots en speeltje. Hij leunde voorover toen Myst de toon aanzette, bleef haar geamuseerd aankijken terwijl ze door bleef aah-en. 'Doe je goed,' grijnsde hij toen ze geen lucht meer had, had nog geen enkele aanstoot gegeven om werkelijk te beginnen met de opdracht. 'Hup hup, niet afgeleid raken,' grijnsde hij waarna ze de toon weer aanzette. Met zijn kin steunend op zijn hand bracht hij de andere omhoog en liet deze met de palm naar Mysts gezicht een stuk ervoor hangen. 'Tumtumtum, eens zien,' geheel ontspannen, duidelijk niet serieus met de opdracht wiebelde zijn vingers heen en weer en leek zijn blik dieper in die van Myst te liggen dan gefocust te zijn op haar lippen waar het geluid vandaan kwam. Uiteindelijk hielden zijn vingers op met het hinderlijke gewiebel, leek een lichte beweging van zijn hand een effect te hebben op de toon van Myst haar stem. Waarschijnlijk voelbaar voor haar als een lichte bries in haar gezicht schoot het geluid opeens de hoogte in. Te ongecontroleerd, dat was duidelijk. 'Bij Nearv ging het makkelijker,' het was duidelijk dat zijn broer de opdrachten al eens had gedaan, of een keer een voorbeeld had gegeven van iets het zelfde als dit. Om zichzelf te helpen bewoog hij zijn hand langzaam terug naar zichzelf toe, zijn groengele ogen nu wel geconcentreerd op Myst haar lippen. Langzaam, met zijn hand mee, verlaagde het geluid met horten en stoten. Een grijns speelde plots op Bellingars lippen, leek al even plots weer op te houden met zijn bewerkingen van het geluid die duidelijk een gelukje waren. Ongecontroleerd sprong haar stem weer terug naar de normale toon, hadden de geluidsovergangen haperend en al even plots geklonken. 'Wat zijn je lippen toch heerlijk sexy zo,' zijn gezicht steunde nog steeds op zijn hand, zijn hoofd wat gekanteld terwijl hij Myst met een warme blik aankeek. Hij wist dat ze haast imuum was voor zijn charmes, of er tenminste niet op in ging. Maar proberen, plagen en blijven proberen was iets waar hij zichzelf uiterst goed mee bezig kon houden. 'Doe dat nog eens, je mond zo open bij die toon,' sloeg hij opeens serieus over, staarde geconcentreerd naar haar gezicht alsof hij opeens een eureka-doorbraak had bij de opdracht. 'Daar past genoeg in, hmhmm,' concludeerde hij hardop voor zichzelf om zijn lippen om te laten krullen in een jongensachtige grijns. Veel te breed, veel te pronkend. Grinnikend leunde hij naar achter, zijn armen over elkaar en zijn blik ontspannen die doorgleed naar Ephony alsof hij haar nu wilde opmeten.

Met een ferme tok was het krijtje tegen het achterhoofd van Bellingar aan geketst. Hijzelf keek net weg toen Bellingar zich met een ruk omdraaide om te zien wie de dader was geweest. Zeer onschuldig draaide hij zich om om de rest van de groep te observeren, kijkend hoe het er aan toe ging. Maar uiteindelijk kon hij een inimini glimlachje toch niet inhouden en krulden zijn mondhoeken lichtjes om wat álles verraadde. Trots. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij een korte blik op de jongen die al terug keek en gelijk schoot zijn blik weer weg. Heerlijk om zijn frustraties en irritaties even te uiten op zo'n buitengewoon kinderachtige manier. Maar hij had echt dringend de behoefte gehad om dingen te gooien naar Bellingar, vooral toen deze ook nog is kwam met zo'n brutale opmerking wat heel zijn gezag onderuit haalde. Fijn, dan niet. Maar dan zal hij het krijgen ook.
Voor in de klas plofte hij heerlijk ongegeneerd neer op zijn stoel. Hij was er wel klaar mee voor vandaag. De drang om dingen te gaan gooien naar Bel was niet afgenomen na dat éne krijtje. Eerlijk gezegd voelde het alsof het alleen maar was toegenomen. Desondanks was hij blij dat hij het had gedaan. De jongen had het echt verdiend. Op een sukkelig drafje rolde de stoel waar hij op was gaan zitten vooruit. Luchtig sloeg hij zijn benen over elkaar op het moment dat hij tussen de tafeltjes doorrolde. Hij wierp blikken op de groepjes waar hij voorbij rolde en trok vragend enkele keren zijn wenkbrauw op bij groepjes die iets anders aan het doen waren dan dat er hoorde te gebeuren. Luchtmagie duwde zijn bureaustoel vooruit en moeiteloos gleed hij door het klaslokaal heen. De kinderachtige neiging om evenals met luchtmagie raceauto geluiden erbij te gaan maken drong zich, zoals gewoonlijk, ook weer aan hem op. Maar hij hield zich in. Zijn eerste dagen, dan moest hij wel een iets nettere indruk dan dat achterlaten. Alhoewel hij als stagiaire ook al meer de voorkeur had gegeven voor de leerlingen dan de leraar.
Geluidloos was hij naar het tafeltje toegerold waar het trio aanzat. ‘Dat, Bellingar, is echt de weerzinwekkendste en meest slechte versiertruck die ik ooit gehoord heb,’ Zei hij opeens uit het niets vlak nadat Bel Myst haar mond had gekeurd op de grootte ervan. ‘En zoals je weet, ik heb heel wat ervaring, heel wat slechts gehoord, maar dit staat toch wel bovenaan. Of juist onderaan,’ Hij grijnsde naar de jongen en ging aan de rand van de tafel zitten, of rollen, waar nog niemand zat. ‘Maar het is ook alles behalve luchtmagie,’ Keek nu gemaakt streng. Tot dat deze blik verdween en hij weer luchtig overging op het vorige onderwerp. ‘Dan toch vraag ik me af hoeveel meisjes je daarmee weet over te halen,’ Bij het zien van de schittering in Bellingar zijn ogen draaiden zijn eigen weg. Vreselijk. Maar het erge was dat hij het de jongen geen eens zo kwalijk nam als dat hij het hoorde te nemen. Hij was teveel gesteld op Bellingar. ‘Laat is horen wat je al kan,’ En nu voor het eerst gleed zijn blik pas werkelijk door naar Myst die in het groepje continu al had gezorgd voor de 'aaa'. Zijn houding en gezichtsuitdrukking tot op de puntjes perfect gespeeld. Kleine interesse, nuchtere houding, geschikte afstand, iets voorovergebogen leunend op de tafel, haar vragend aankijkend. Maar niks van dit ging natuurlijk. Alles koste moeite. Het was absurd hoe erg hij zich opeens bezighield met de kleinste bewegingen van zijn hand. Haar zacht roze lippen die zich een O vormde waren nu veel interessanter. Wilde in plaats hoe Bellingar zat te hannessen zelf het geluid wegnemen, teder zijn vinger op haar lippen leggen en dan zelf...
‘Bij Barls naam, Bel!’ Met een gigantische uitschieter vloog het geluid opeens omhoog tot een onnatuurlijk gekrijs. Zijn schouders schokten licht. Maar goed ook. Zijn o-zo-normale geïnteresseerde en nuchtere houding was geleidelijk aan het veranderen tot een obsessieve verlangende blik. Hij negeerde Bels blik, wilde er niet in zien wat er duidelijk in te zien viel en wilde al helemaal niet Ephony aankijken. Zij wie donders goed wist wat er net aan de hand was. ‘Ik zal het wel even voordoen,’ Zei hij op een iets sarcastische toon tegen Bellingar. Met een simpel wuifje van zijn hand gaf hij aan dat deze met zijn 'aaa' moest beginnen.

Het gekloot tussen Bell en Sam gebeurde nou niet echt oppervlakkig. Het gezag wat Sam moest bezitten als leraar trok Bellingar geen haar aan. In tegendeel, dit was juist het moment waarop hij flink op zijn vriends zenuwen kon zitten. Hij wist wanneer hij net op de grens zat, en ging daarom uiteindelijk ook zuchtend en klagend aan de opdracht beginnen waarbij hij Myst haar stem zo omhoog liet schieten dat hij de grijns op zijn lippen moeilijk in bedwang kon houden. Achterover gezakt keek hij Myst grijnsend en nonchalant aan na zijn "complimenterende" opmerking over de vorm van haar mond en de grootte daarvan. Zijn blonde plukken volgde de plotselinge ruk van zijn hoofd die zich omdraaide bij het horen van Sams stem weer veel te dichtbij. 'Sodeknetter Sam,' mompelde hij beduust, besefde dat dit al de tweede keer was dat de roodharige mafkees hem liet schrikken met zijn lucht truucjes. 'Jij zal zeker ervaring hebben met het meten van monden,' zijn wenkbrauwen schoten pesterig op en neer, negeerde de rest van Sams woorden alsof hij die nooit had gezegd. 'Vind je niet dat daar veel in past dan? Had toch wel verwacht dat je het al uitgeprobeerd had,' alsof ze het over het weer hadden ging hij kalmpjes door, had zijn groengele ogen weer op Myst haar lippen bevestigd met volle concentratie. Half door Sams woorden heen gesproken, maakte een 'bla-bla' hoofd beweging bij de poging tot streng zijn. Toch, bij zijn retorische vraag draaide hij zijn gezicht weer naar hem toe. De charmante glimlach op zijn lippen deed de knappe trekken van zijn gezicht opbloeien, de veelzeggende, glinsterende blik in zijn ogen zei meer dan honderd woorden. De grijns trok zijn mondhoeken verder omhoog totdat zijn witte tanden zichtbaar werden. 'Ach, mietje. Doe nou niet alsof je zelf nog maagd bent,' bulderde hij lachend door het lokaal zonder enige demping op zijn stem om niet het gehele lokaal te laten genieten van zijn lachende woorden. Nog na lachend schudde hij zijn hoofd, gleed zijn hand door zijn blonde haar om de lokken voor een tel uit zijn gezicht te houden. Daarna veerde ze weer doodleuk terug in de nonchalante warrigheid; keurig in model gebracht 's ochtends voor de spiegel. 'Nou, okee dan,' nukkig omdat Sam weer besloten had de leraar uit te hangen richtte hij zijn aandacht weer op Myst haar lippen. 'Om te zoenen,' murmelde hij fluisterend en geheel warm terwijl hij een stukje voorover boog alsof zijn starende blik op haar lippen nog niet genoeg was. Met zijn hand, en precies de zelfde poging herhaalde hij zijn werk van daarvoor. Weer verloor hij op een bepaald moment de controle, schoot Myst haar stem omhoog alsof ze ergens keihard werd geknepen. 'WAT?' was zijn schreeuwende antwoord terug. 'Ben Nearv niet,' nukkig zakte hij weer achterover in zijn stoel, staarde schuin tegen het achterhoofd van Sam aan. Hierdoor ontging de gehele verandering van Sams blik hem. Beter voor Sams welzijn - geestelijk voornamelijk - aangezien er vreselijke opmerkingen en dingen waren gebeurd mocht de blonde player het gezien hebben. 'Doe jij dat,' immiteerde hij het sarcastische toontje van Sam, sloeg zijn armen over elkaar en staarde naar Sams bewegende handen. 'Eens zien wat jij kan doen met vuurmagie, gozer,' klopte hij Sam ietswat hardhandig op zijn schouder. Ieder zo zijn element, en aangezien Bellingar het blijkbaar niet zo goed kon hebben dat Sam hem makkelijk in iets versloeg grijnsde hij de roodharige jongen vrolijk aan. Denkend aan het moment bij het kampvuur aansteken, de schok van Sam en zijn geniale houding.