Madeline liep met stevige passen door de school heen. Ze liep met een dikke stapel boeken in haar handen. Haar hakken tikte ferm tegen de stenen vloer van de school. Ze liep langs de dikke stalen deur die naar de kerkers leidde. Ze liep er voorbij maar stopte ineens. Ze keek even om naar de deur. Iets hield haar tegen. En dat iets zei haar nu naar binnen te gaan. Ze moest er niet naartoe gaan. Dat kon niet goed aflopen. Maar die kracht die zich achter de deur van de kerkers verschool was sterk, misschien zelfs iets té sterk. Zonder echt te beseffen wat ze deed liep naar de deur en maakte hem open. Ze sloot de deur weer achter zich. Bijna als in trance liep ze verder. Ze hoorde vaag een geluid. Het klonk betoverd mooi, ze moest er wel naartoe. Het enige op het geluid na wat in de kerkers klonk waren haar voetstappen. Ze liep langs de cellen. Helemaal aan het einde bij de laatste cel klonk het geluid het sterkst. Madeline liep erop af en bleef bij de cel staan. Maar toen het geluid plotseling stopte en iets naar haar enkel greep liet ze de boeken vallen en slaakte een enkele gil die tegen de muren van de kerkers weergalmde.

Marcus zat al maanden opgesloten in de kerkers. Dankzij Deshas. En hij zinde al vanaf het begin op wraak. Maar wat hem niet was afgepakt, was zijn magische fluit. En nu kwam dat ding goed van pas. Hij had hakken horen aankomen. Hij was op zijn fluit gaan spelen. Hij zette het mondstuk aan zijn lippen en liet treurige tonen aanzwellen. Zuiver en echoënd vanwege de vochtige kerker. Hij grijnsde heel even vals toen hij het geluid van hakken zijn kant op hoorde komen. Hij bleef kalm doorspelen tot hij vanuit zijn ooghoeken twee mooie slanke benen zag. Hij liet de fluit zakken en voordat de vrouw hem nog iets kon maken greep hij naar haar enkel. Hij trok haar naar zich toe en greep haar bij haar kraag vast. ''Jij kunt me vast wel vrijlaten'' siste hij zachtjes tegen haar. Hij was in al die maanden wat magerder geworden maar zeker niet minder in kracht. Hij pakte de vrouw door de tralies bij haar kin vast zodat ze hem recht aan moest kijken. Zijn gouden ogen lichtte op. ''Luister naar me, jij laat mij nu vrij en zorgt dat ik hier veilig wegkom'' zei hij op bezwerende toon tegen haar.

Madeline keek angstig naar de man die haar bij haar enkel had beet gegrepen. Ze probeerde zich los te trekken maar hij had een ijzeren greep. Nu ze wat beter keek zag Madeline pas dat de man wel wat weg had van Savador. Daardoor ontspande ze even haar spieren. Lang genoeg om naar de man te worden toegetrokken. Ze voelde hoe hij aan haar jurk trok en haar even later bij haar kraag greep. ''Laat me los'' piepte ze zachtjes. Ze probeerde zich los te trekken toen hij haar kin vast greep. Ze kon niet anders dan hem aankijken. Haar blik werd wazig alsof ze in trance was. Ze trok zich zachtjes los van de man en stond op. Tussen het bandje van haar hak haalde ze een loper. Elke deur in de school was ermee te openen. Ze had deze nooit aan Savador gegeven. Ze vergat het telkens omdat ze hem al zo lang bij zich droeg. Ze frommelde even met het slot tot ze een droge klik hoorde. Met veel geknars en gepiep opende ze de deur van de cel.

Marcus grijnsde even vals toen de vrouw onder zijn bewering was gevallen. Hij liet haar uit zijn greep ontsnappen om voor hem de deur te openen. Hij stond op, klopte even het vuil van zijn broek en liep toen gewoon zijn cel uit. Wie had gedacht het zo makkelijk zou gaan. Eigenlijk wou hij de vrouw opsluiten in zijn oude cel zodat ze geen last voor hem zou vormen, maar hij kreeg een beter idee. Marcus had niet zitten niksen in zijn cel. Hij was plannen gaan bedenken. En hij wist precies wat hij wou doen. In de ruïnes zaten twee ongelofelijk krachtige magische bronnen opgesloten. Zowel licht als duister. En laat Marcus nou net weten hoe hij dat moest vrijlaten. Als hij dat deed ontstond er complete chaos. Het enige wat hij nodig had, was iemand die over Novaanse magie beschikte, en iemand die over Shadraanse magie beschikte. Hij voelde dat deze vrouw de Novaanse magie tot in de toppen van haar vingers beheerste. Dat was al een van de twee. En zijn andere prooi had hij ook al gekozen bedacht hij met een valse grijns op zijn gelaat. Trouwens als deze vrouw over een loper beschikte waarmee ze elke willekeurige deur kon openen, dan zou ze wel belangrijk zijn. Iemand met een loper kwam hoe dan ook altijd van pas. Hij keek de vrouw even aan. ''Nou, was dat nou zo moeilijk?'' vroeg hij kil grijnzend. Hij knipte in zijn vingers en de ijzeren ketenen die ergens in de kerkers verborgen lagen zweefde op hem af. Hij maakte de vrouw ermee vast, voor het geval dat ze op een of andere manier toch wakker werd uit haar trance. Hij gaf even een kort rukje aan de ketenen en trok haar mee naar de uitgang.

"Laat haar met rust..." zei een kille stem. Een gedaante stond tegen de muur van de kerkers. Het was de perfecte plek voor Norwood. Vochtig, en het had de perfecte hoeveelheid licht. Daarbij zag Norwood in dit licht beter dan in de felle zon. Met een duw van zijn rug stond hij recht en keek hij naar de jongen. "Dat iemand je hier heeft opgesloten wil nog niet zeggen dat jij het recht hebt om haar te gebruiken..." zei Norwood met een lichte woedende ondertoon in zijn stem. De mossen en planten die in de buurt van de kerkers groeide en hun wortels door de wand hadden weten te brengen hadden het opgevat wat er was gebeurd en Norwood was er direct op af gegaan. Norwood keek naar Marcus. "Ik waarschuw maar een keer, laat haar vrij..." zei hij kalm, beangstigend kalm.

Marcus keek met een ruk op toen hij een andere stem hoorde. Toen hij de aanwezigheid van Grenaanse magie voelde grijnsde hij even vals. ''Dat iemand mij hier had op moeten sluiten had nooit moeten gebeuren. Ik onderschatte hem maar dat zal me niet nog een keer gebeuren'' zei hij fel zodat zijn stem tegen de muren weerkaatste en op die manier een beetje van overal vandaan leek te komen. Na die felle woorden gleed er weer een grijns over zijn gezicht. ''Ik neem nu dus enkel wat mij toekomt'' vervolgde hij. Marcus gaf een ruk aan de ketenen waardoor hij de vrouw naar zich toe trok en daarmee gelijk inwikkelde in de ijzeren ketenen. Hij leunde even met een arm op haar schouder. ''Weet je, ik zie waarschuwingen meer als een suggestie'' grijnsde hij kil. Hij pakte de fluit weer tussen zijn riem vandaan. Met een arm om de nek van de vrouw geslagen zette hij het mondstuk aan zijn lippen en begon te spelen. Zuivere noten vulde de kerkers in een rap tempo. De ketenen vielen van de vrouw af maar Marcus bleef haar tegen zichzelf aangedrukt houden en doorspelen. Hij wende zijn blik niet af van de man voor hem.

Madeline reageerde niet op de woorden die Marcus tegen haar zei. Ze liet zich ook gewoon door hem vastketenen. Toen hij aan de ketenen trok liep ze gehoorzaam met hem mee. Maar toen ze Norwoods stem hoorde werd haar blik weer helder. Het leek alsof ze met een klap wakker. werd. ''Norwood?''vroeg ze verbaasd toen ze hem zag. Ze keek met een ruk opzij naar Marcus. Ze slikte even onhoorbaar. ''Alstublieft laat me met rust'' zei ze zwakjes. Ze stond te trillen op haar benen. Iets aan die man joeg haar de stuipen op het lijf. En niet alleen omdat hij op Savador leek. Ze struikelde haast toen hij haar naar haar toe trok. ''Norwood, help'' piepte ze toen Marcus zijn fluit weer pakte en zijn arm om haar hals sloeg. Zodra de zuivere tonen van de fluit haar weer bereikte, werd haar blik weer wazig. Ze hief daarna haar hand op en fluisterde een spreuk. Een enorme knal overstemde even het geluid van de fluit. Een gigantische draak die was ontstaan uit licht wikkelde zich om Norwood heen.

Norwood keek met een kalme blik richting Marcus. Het weinige licht deed hem een verkeerd beeld geven want toen er ineens een lichtstraal voor kort de kerkers in geworpen werd zag hij duidelijk dat Marcus wat ouder was dan hijzelf. Maar dat weerhield hem niet. Norwood hoorde ze de woorden van Madeline. Twee maal faalde ik je te helpen. En zonder hulp was ik je kwijt. Maar de de derde keer zal ik er volledig zijn... ging het door zijn gedachten. Norwood merkte ineens de zuivere klank op maar negeerde het. Niet veel later kwam er een gigantische draak te voorschijn. Zijn ogen werden groot. Deed Madeline dat. Nee, het was die fluit. Norwood gebruikte zijn vastgebonden moment maar wat graag. Het gaf hem een duidelijk beeld van hoe de kerkers er uit zagen. Norwood sloot zijn ogen en concentreerde zich. Echter was de draak goed sterk want Norwood werd zowat fijngeknepen. Ineens schoten de ogen van Norwood open. Verschrompelde hij en leek hij te verwelken als een bloem. Norwood's energie was daarbij ook verdwenen. Echter was Norwood lang en na niet weg. Niet nu Madeline in gevaar was. Een lichte bries schoot langs Marcus. Norwood stond achter de twee. Hij maakte een aantal grense tekens met zijn hand. Hij mompelde wat en een witte rookwalm schoot door de gangen. Maar een sterke wind liet die al snel opwaaien. Norwood stond nu op een gigantische spin. Zijn ogen waren niet langer meer lichtbruin, maar fel blauw. Een beangstigend zicht voor degene die hem kenden. Aangezien Norwood nog nooit deze kleur ogen had. Norwood sprong van de tarantula af en bleef er voor staan. "Dood hem..." droeg hij kortaf af. Norwood rende op Madeline af. "Ik wil dit niet doen..." zei hij kalm. "Maar ik heb geen andere keus...." zei hij kalm. Hij pakte haar handen vast in een stevige greep en met een dwang duwde hij ze op haar rug. Om haar polsen verzamelde zich spinnendraad. Norwood had dat al een langere tijd onder de knie maar had het nog niet gebruikt. Hij duwde haar naar de muur en probeerde een poging om de spreuk van Marcus te breken. Hij legde twee vingers op haar voorhoofd. "Disspell..." mompelde hij. Als dit de spreuk niet zou breken moest hij wat aan de fluit doen.

Madeline werd even overdonderd door de grote tarantula. Ze keek met grote ogen naar Norwood. Zijn ogen waren blauw. Ze had ze nog nooit blauw gezien. Maar dat hielp haar niet uit haar trance. Nog steeds had ze een wazige blik over haar ogen. Ze zette een paar stappen naar achteren. ''Doe het dan niet'' reageerde ze fel op Norwoods woorden. Ze kon er niks aan doen. Ze lag onder Marcus' bezwering. In haar ogen was Norwood nu haar vijand en Marcus haar bondgenoot. Ze probeerde zich verwoed los te trekken toen Norwood haar polsen greep. ''Laat me los!'' riep ze kwaad uit. Toen hij haar tegen de muur duwde keek ze kwaad over haar schouder naar hem. ''Je gaat hier voor boeten'' siste ze zacht tegen hem. Toen hij de vingers op haar voorhoofd legde en een spreuk uitsprak gooide Madeline al haar gewicht naar achteren, tegen hem aan. Ze sprong bij hem vandaan terwijl haar polsen op haar rug oplichtte en langzaam het spinnen rag doorbrandde. Toen ze vrij was keek ze Norwood dodelijk aan. Ze verzamelde al het licht in de kerkers en schoot dat af als een soort laser straal. Ze hief daarna een van haar handen op en strekte die in volle lengte boven haar hoofd uit. ''Δέστε τον!'' riep ze uit in een andere taal. Uit de muur, het plafon en de vloer schoten verblindend witte stralen. Ze wikkelde zich om Norwoods benen, armen, hals, middel. Eigenlijk overal waar ze bij konden, en zette hem vast.

Norwood keek met een blik die verbazing toonde toen Madeline zich zo reageerde. Het was erger dan hij had verwacht. Hij vloekte binnensmonds. Die fluit. Er moest iest aan gedaan worden. Norwood had geen spreuk die Madeline's gehoor uitschakelde. Norwood sprong naar achteren toen Madeline's dodelijke blik hem aankeek. Hij slikte. "Nooit gedacht dat ik tegen je moest vechten..." zei hij kalm. Alsof hij de uitdaging aannam. Echter hief Madeline haar arm. Norwood slikte even. Vier stralen schoten op hem af. Hij wilde wegspringen maar de snelheid van het licht was niet te overwinnen. Binnen enkele seconden zat hij vastgenageld. Zijn hals, armen en benen. Hij kon geen centimeter meer bewegen. "Hmpf..." mompelde hij zacht. "Ik heb je onderschat, Madeline..." mompelde hij zacht. Norwood had een lichtte grijns op zijn gezicht. "Maar je vergeet een ding..." zei Norwood. Eerst was het vochtigheid dat een voordeel speelde. "Planten leven niet alleen van water..." mompelde hij. Maar het licht vormde een tweede voordeel. "Maar ook van licht..." riep hij wat luider. Een deel van het licht werd opgenomen door Norwood's huid. Norwood voelde een lichte energiestoot. Hij kon niet alles opnemen. Alleen zijn armen waren vrij nu. Maar het was meer dan genoeg. Norwood's ogen stonden fel, maar in die felheid zat een lichte bezorgdheid. Hij moest oppassen, Madeline bleef Madeline en als hij haar verwondde, verwondde hij zijn eigen vrouw. Norwood grijnsde. Hij maakte een paar zegels en mompelde een spreuk. Achter de twee verdween de tarantula. "Nu is het tijd dat ik iets laat zien dat zelfs Ferost niet kent..." zei hij met een kille stem. Norwood sloeg zijn hand op de grond. "Summoning......THE MONSTER OF THE DARK FOREST....!" riep Norwood met een luide stem. Over de grond schoten lianen. Bedekte de verschillende wanden van de kerkers. Achter Norwood kwam een gestalte omhoog. Eerst lianen, daarna hout. Een groot monster stond achter Norwood. Volledig gemaakt uit hout en lianen. Het had een grote bek. "Hmm...hoe reageer je daar op..." mompelde hij zacht en meer tegen zichzelf dan Madeline. Norwood was echter iets anders van plan dan Madeline aanvallen. Hij wilde de reactie zien van haar.

Marcus keek even om naar de grote spin maar was totaal niet onder de indruk. Hij zette zijn hiel tegen de grond waardoor er een dikke muur van steen tussen hem en de spin optrok. Hij had hem het liefst willen pletten maar dat vereiste meer magie en tijd en die kon hij nu niet missen. Hij leunde tegen de muur aan om toe te kijken hoe zijn pas verworven slaaf tegen de man vocht. Kennelijk hadden ze een goede relatie aangezien de man die Norwood heette de vrouw wiens naam Madeline was als hij het goed gehoord had, geen pijn wou doen. Vrij waarschijnlijk waren ze getrouwd. Niet dat Madeline zich daar nu iets van zou herinneren. Hij zette de fluit weer aan zijn lippen om haar nog een extra zetje in de goede richting te geven. Marcus gaf in niets aan dat hij haar meer zou helpen dan dat. Hij had wel gezien dat ze zelf over voldoende kracht beschikte.

Madeline durfde iets dichter bij Norwood te komen toen hij eenmaal goed vast zat. Ze hoorde zijn woorden. ''Dacht je nou werkelijk dat iedereen zomaar schoolhoofd kon worden?'' vroeg e met lichte spot in haar stem. Natuurlijke beschikte Madeline over kracht, erg veel kracht zelfs. Ze gebruikte het alleen amper omdat ze bang was geweest dat de honger naar macht haar over zou nemen zoals het met Savador had gedaan. Ze zette een paar passen achteruit toen ze zag wat Norwood gecreëerd had. Ze herkende het vaag en even leek er een glans verheldering weerspiegelt in haar ogen maar de fluit verwierp dat weer. Madeline wreef in haar ogen hun gebruikelijke groene kleur was verdwenen en hadden nu een violette kleur. Ze had dat een keer eerder gehad maar nu had dat een andere werking. Overal door de lianen en het hout heen brak scherpe kristallen. Wit, blauw, groen, goud en zelfs rood zat ertussen. Ze verlichtte de donkere kerkers met hun spookachtige schijnsel. Madeline liet zelfs een aantal kristallen dwars door het monster van Norwood steken en hem uit elkaar trekken. Zelf liep ze naar een blauw kristal recht voor Norwood. Ze keek hem strak aan terwijl ze haar hand op het kristal legde. Langzaam kroop over haar vingers nar haar hand en vervolgens naar haar hele lijf blauw kristal. Het leek alsof ze samen smolt met het kristal. Madeline keerde terug naar de meest originele vorm die Novanen ooit hadden, waar ze ooit uit ontstaan waren. Madeline werd zelf van vloeibaar kristal, met haar macht omgevormd tot het lichaam van een mens. Ze sloot haar ogen terwijl ze de ijskoude omhelzing van het kristal voelde. Toen ze geheel van kristal was opende ze plotseling haar ogen. Twee violet kleurige schijven die een zacht licht verspreidde keken Norwood recht aan. Omdat hij een beetje groter was moest ze wat omhoog kijken nu ze recht voor hem stond. De vloer waar Madeline op stond kreeg een fijn laagje kristal, bijna als ijs. Dit zou Norwood al moeten waarschuwen haar niet aan te raken of anders hetzelfde te ondergaan.

Norwood keek strak naar Madeline. Hij hief een hand om het monster compleet te maken maar ineens viel er wat zand op zijn schouder. Norwood keek om en zag een paar kristallen door het monster geboord zitten. Norwood keek terug naar Madeline die langzaam naar hem toe kwam. Hij grinnikte. "Lang niet slecht..." zei hij kalm. Norwood merkte dat Madeline het kristal aanraakte. Hij dacht na. Hoe zou hij haar kunnen bevrijden uit de spreuk. Norwood wist het niet, alles wat hij tot nu toe geprobeerd had was volkomen mislukt. Ineens schoot er hem iets te binnen. Norwood liep een eindje van Madeline af en ging zitten. Dacht wat na en opende ineens zijn ogen. Hij stond op. Met kalme passen kwam hij wat dichter bij haar. Hij maakte een zegel met zijn hand. Een hoop bladeren en takken bouwde een muur tussen Norwood en Madeline. Maar een paar seconde bleef deze echter in tact. Langzaam verschrompelde de groene bladeren en werden de takken slap. Het brokkelde langzaam uit elkaar. Norwood keek verbaasd naar de muur. Dit was niet het werk van Madeline nog het werk van hemzelf. Een licht verbaasde indruk was er op zijn gezicht te bekennen. Norwood wilde een liaan uit zijn arm toveren maar voor dat dit echt lang genoeg was om te gebruiken verschrompelde deze. "Wat is dit.." mompelde hij. Alsof hij al zijn krachten kwijt was. Norwood keek naar Madeline. "Dus...dit is het einde? Houdt het hier op?" vroeg hij kalm. Hij keek naar de grond. Precies zoals hij dacht. Norwood liep dichter naar Madeline toe. Ineens omhelsde hij haar en gaf een zoen op haar mond. Een lichte siddering ging door het lichaam van Norwood, ze was koud. Hij voelde het kristal over hem heen kruipen. Het was koud. Het voelde koud enorm koud. En niet veel later was Norwood volledig bedekt met een laagje kristal. Zijn ogen had hij terwijl het kristal over hem heen kroop niet gesloten, hij had constant in de ogen van Madeline gekeken.

Madeline bleef gewoon staan. Ook toen Norwood een muur tussen hen optrok. Het leek wel alsof ze zich niet verroerd had toen die ook weer afbrokkelde. Maar er flinterde iets in haar violet kleurige ogen dat wat weg had van verbazing. Ze zette onzeker een stap achteruit toen Norwood iets dichter naar haar toeliep. Haar ogen schoten wijder open toen hij haar kuste als schrikreactie. Ze hoorde zijn lichaam sissen van de warmte toen hij haar aanraakte. Zijn lippen voelde zacht aan. Madeline duwde hem bij zich weg en nam het kristal dat zich om hem heen had gevormd met zich mee. Even gleed er een zilverwitte traan van kristal over haar wang. ''Norwood'' zei ze zachtjes. Haar stem klonk als een zuivere fluistering. Het kristal trok zich terug. Haar lichaam voelde nog steeds koud aan maar was niet langer van kristal. Madeline sloot even haar ogen. Toen ze ze weer opende waren ze weer groen. En niet langer wazig. Ze keken helder en vol van besef wat er aan de hand was. Ze zweeg even maar viel Norwood toen om zijn hals. ''Doe me dat nooit meer aan'' snauwde ze zachtjes in zijn oor terwijl ze hem wat ruw tegen zich aandrukte. Ze snauwde enkel naar hem omdat hij haar zo had laten schrikken. Hij had dood kunnen zijn. Madeline wou niet eens aan dat idee denken.

Norwood voelde er op een gegeven moment niets meer van. Een kalme stem zong in het oud Grens. Om de fluit ongedaan te maken moest Madeline hem niet meer horen. En de grote boom in de buurt van de kerkers zong nu een oud lied. Zelfs Norwood zou het niet meer kunnen begrijpen. Echter toen Madeline het kristal wegtrok was het niet meer de normale Norwood. Het was een houten versie van Norwood. Twee felblauwe ogen kwamen tevoorschijn naast Marcus. "Plezier gehad met je blokfuit?" vroeg een stem. Norwood sloeg tegen de kaak van Marcus. Daarna liep hij naar hem toe en trok de fluit uit zijn handen. Het gezang verstomde. Norwood keek met een strakke blik naar Marcus. Hij werd nu volledig zichtbaar. "Je mag vrij zijn maar je laat Madeline met rust." zei hij kalm. Norwood merkte een vleermuis op die op zijn vleugel vloog en hem wat leek te vertellen in zijn oor. Al kon Madeline en Marcus het niet horen door de enorm hoge tonen die het vleermuis produceerde. "Ga hem inlichten." zei hij kalm en de vleermuis vloog weg. Daarna liep Norwood de hoek om en zag Madeline de houten Norwood die hem omhelsde. Een glimlach verscheen op zijn geizcht. Daarna draaide zijn gezicht terug naar die van Marcus. "Dus Deshas had je hier opgesloten..." zei hij kalm. "Interresant..." voegde hij er aan toe.

Marcus had het tafereel aangezien zonder ook maar iets te verroeren. Het maakte nu niet uit hij Madeline kwijt was. Hij was vrij, dat was al een begin. Hij keek niet om toen hij achter zich een stem hoorde. ''Eigenlijk wel ja. Het was mijn enige lol in deze Godvergeten kerkers'' zei hij uiterst kalm. Hij had echter niet verwacht daarna een klap tegen zijn kaak te krijgen. Marcus' hoofd vloog opzij. Dat zou waarschijnlijk nog wel even pijn gaan doen. Hij voelde langs zijn kaak en drukte hem ruw terug op zijn plaats terwijl hij een verwensing gromde. Hij spuwde wat bloed uit op de grond en liet zijn blokfluit gewoon uit zijn handen trekken. Hij knipte eenmaal in zijn vingers waarna de blokfluit tot stof verging. ''Je mag het ding hebben. Ik hecht geen waarde aan materiële dingen'' zei hij zachtjes. Zijn blik verduisterde toen hij de laatste woorden van Norwood hoorde. ''Denk maar niet dat dat hem, of iemand anders nog eens gaat lukken. Niemand kan nog tegen houden wat in gang is gezet'' zei hij tegen Norwood. Daarna liep Marcus met zijn handen in zijn zakken weg. Toen hij langs Madeline liep greep hij haar nog even bij haar hand en draaide haar naar zich toe als in een danspas terwijl hij haar andere hand ook beetpakte. ''Wacht maar, ik kom nog wel terug voor jou. Nu ik je macht gezien heb...'' zei hij zacht in haar oor maar stopte halverwege zijn zin toen hij iets bij haar buik voelde. Marcus' vingers gleden van Madeline's handen naar haar buik en hij drukte zachtjes. ''Gefeliciteerd duifje. Ik denk dat jij en die man van je nog heel wat te bepraten hebben'' zei hij hard genoeg voor Norwood om het te horen. Daarna liet hij Madeline zachtjes uit zijn handen glijden en liep nonchalant weer verder tot hij in de duisternis van de kerkers was verdwenen.

Toen Madeline tot de ontdekking kwam dat de Norwood de ze vast had van hout was, liet ze hem weer los. Ze was ergens opgelucht dat hij het niet echt geweest was. Maar aan de andere voelde het toch ook wel gênant dat ze een stuk hout omhelsd had. Ze deed een paar stappen dichterbij en keek naar Norwood en Marcus. Ze kon nog net zien hoe Norwood Marcus een vuistslag tegen zijn kaak gaf. Ze verstijfde toen Marcus langs haar liep. Haar ademhaling versnelde onbewust toen hij haar naar zich toedraaide. Een rilling van angst gleed langs haar rug toen ze zijn woorden hoorde. ''Wat doe je?'' vroeg ze fluisterend toen Marcus in haar buik drukte. Toen hij met zijn vingers langs haar buik, armen en handen gleed trok haar maag even samen maar niet van ongemak. Hij deed zacht en voorzichtig met haar nadat hij iets in haar buik gevoeld had. Wie was die man? Waarom had ze het vage gevoel dat ze hem kende. En waarom was hij nu zo zachtaardig met haar? Ze wist de reden wel maar waarom zo hij zich daar zo druk over maken? Madeline voelde haar benen onder zich trillen en zocht steun bij de muur terwijl ze naar de grond staarde.

Norwood merkte dat de fluit in stof opging. Zelf liep hij de hoek om en zag nog net wat er gebeurde met Madeline. Hij had het gemerkt wat Marcus had gedaan en gezegd en had een licht vermoedde. Maar hij zweeg er over. Kalm liep hij naar Madeline toe en ondersteunde haar. "Moet ik je terug helpen naar de ziekenzaal? Of kun je het alleen aan?" vroeg hij kalm. Hij keek kalm rond. Ze waren nu alleen. Norwood streek met zijn hand over haar zei maar zweeg. Wat moest ze met hem te bepraten hebben? En waarom drukte Marcus op haar buik. Norwood wist het, nu hij er over nadacht, haast zeker. Maar er over vragen zou hij niet doen. Dat zou Madeline zelf moeten vertellen vond hij.

Madeline steunde een beetje op Norwood maar schudde wild met haar hoofd toen hij vroeg of hij haar terug naar de ziekenzaal moest helpen. ''Alstjeblieft niet naar de ziekenzaal'' zei ze zachtjes. Ze had nu echt geen zin in blikken van Hatori. Madeline's arm gleed van Norwoods schouder en ze zakte tegen de muur op de grond. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen om haar knieen. ''Zou je even naast me kunnen komen zitten. Er is nodig iets wat ik met je moet bepraten'' begon ze zacht terwijl ze naar hem opkeek. Ze voelde alles aan zich trillen. ''Ik wou het je al eerder vertellen. Maar ik wou je geen valse hoop geven. Ik weet het zelf nog niet eens zeker. Maar volgens mij ben ik zwanger'' begon ze zachtjes. ''Het nare alleen is dat ik niet weet of jij de vader bent of dat dit nog van dat....incident met Savador is overgebleven'' zei ze zachtjes. ''Ik durf niet naar Hatori te gaan. Stel dat ik wel zwanger van Savador ben. Dan vermoord hij me'' zei ze zachtjes.

Norwood keek naar Madeline. Hij hoorde haar woorden en keek haar aan. Hij knikte even en keek haar aan. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Hij sloeg zijn arm over Madeline heen en trok haar naar zich toe. Hij merkte dat ze trilde en wreef geruststellend over haar arm heen. Norwood hoorde haar woorden. Hij voelde een gemengd gevoel. Een van verbazing en vrolijkheid. Maar haar verdere worden deden nog meer gevoelens toevoegen. Haat was in dit geval het hoofd ingredient. Norwood keek naar Madeline. "Ik snap wat je bedoelt. Maar hij vermoord jou niet..." zei hij kalm. "Dat zal ik tegengaan..." zei hij kalm. "Maar wat ik wel wil zeggen is, je mag het niet verzwijgen. En als je het gaat vertellen zal ik er voor je zijn..." zei hij kalm. Hij voelde zich moeilijk op het moment. Hij wist niet hoe hij met zijn gevoelens om moest gaan, maar ook niet hoe hij Madeline het beste kon steunen. Norwood keek naar de grond en bleef tegen haar aan zitten. "Maar het verzwijgen blijft een verkeerde keuze..." zei hij kalm.

Madeline toonde even een licht opgeluchte glimlach aan Norwood. ''Je zal wel gelijk hebben, zoals gewoonlijk. Maar ik ben bang voor Hatori's reactie. En wat nou als ik wel zwanger ben van Savador? Elk kind verdient een leven, ik wil het dan wel houden Norwood'' zei ze met angst en twijfel in haar ogen. ''Ik had het je meteen moeten vertellen. Het spijt me'' zei ze daarna. Ze leunde even licht tegen hem aan. ''Bedenkt dat je me gered hebt daarnet. En sorry dat ik je haast had vermoord. Al voelde ik me nogal stom toen jij ineens van hout bleek te zijn. Ik zou jou nooit willen vermoorden Norwood, als je dat maar goed in je oren knoopt'' zei ze zacht en met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen even half.

Norwood keek kalm naar Madeline. "Ik weet ook niet precies hoe Hatori gaat reageren. Maar ik zal er bij je zijn. Aan jou zijde als je het Hatori besluit te vertellen..." zei hij kalm. "Dat van het leven heb je gelijk in..." zei hij kalm. "Maar ik weet zelf niet hoe ik zal reageren als het van Savador blijkt te zijn..." zei hij kalm en ineens beseffend dat hij eveneens zou kunnen flippen. Maar zelf zou hij zich moeten bedwingen. Zijn blauwe ogen waren weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Norwood keek naar Madeline. "Ik hou van je. Die vent mag je niets aandoen..." zei hij kalm. "Ik wist dat je reactie ongeveer zo zou zijn. Maar ik had verwacht dat de echte Madeline, en dan heb ik het niet over die in een trance, wel doorhad dat Norwood niet zo stom was om je in die toestand aan te raken..." zei Norwood. "Ik had die muur gebruikt als afleiding. Terwijl die muur er was had ik 2 spreuken uitgevoerd. Een werd de echte onzichtbaar. De tweede zorgde voor een exacte kopie van mij. Echter werd het kleine laagje dat de huid creëerde weggebrand door de kou van de kristallen..." zei hij kalm. "Madeline, die persoon waar ik net tegen vocht was Madeline niet. Het was een vrouw met enorm veel gelijkenissen qua kracht en uiterlijk. Maar het was de echte Madeline niet." zei hij kalm. Norwood bleef tegen haar aan zitten en keek haar aan. "En ik hou van de echte Madeline..." zei hij kalm.

Madeline staarde naar haar schoot toen ze Norwoods woorden over Hatori hoorde. ''Hij doet zo anders sinds we getrouwd zijn. Toen mijn eigen vader ervandoor was gegaan en mijn moeder twee jaar later aan een ongeluk stierf was hij als een soort vader voor me. Terwijl hij zelf nog maar vijftien was. Hij moest ervoor zien te zorgen dat Mèadraid en mij niks zou overkomen. Ik weet niet of dat hem veranderd heeft, of het ongeluk met zijn oog. Sinds hij aan een van zijn ogen blind is lacht hij ook maar zelden. Hij lijkt meer op vader dan hij beseft'' verzuchtte Madeline zachtjes. Ze luisterde naar zijn uitleg over de twee spreuken. Hoewel het er niet zo uitzag was ze er wel in geïnteresseerd. Maar haar gezicht betrok weer bij zijn laatste woorden. ''Ik gebruik mijn magie niet graag Norwood. Om dit soort redenen dus. Ik ben bang dat de honger naar macht me over zal nemen net zoals het bij Savador gedaan heeft'' zei ze zachtjes. Het was doodeng geweest om naar haar originele vorm terug te keren. En als ze niet in trance was geweest had ze dat ook nooit gedaan. Ze was bang voor haar eigen magische krachten. Maar dat feit wou ze niet onder ogen zien.

Norwoods ogen keken in die van Madeline. "Ik had beloofd aan Hatori om je te beschermen. En dat betekend als dat nodig is ook voor hem..." zei hij kalm en legde zijn arm over haar schouder heen. "En aangezien Marcus achter jou aan zit moet er iets tegen gedaan worden..." zei hij kalm. Norwood sloot kort zijn ogen. Marcus was totaal niet meer aanwezig in de omgeving. Hij opende zijn ogen weer. Hij floot wat, daarna legde hij zijn hand op de grond en leek wat te kloppen op de grond met een aantal vingers en daarna maakte hij een piepend geluid. Niet veel later stonden er een 2 tal dieren. Een grote donkerblauwe tor stond op de knie van Norwood. Een eekhoorn had zich op de grond voor Norwood geplaatst. Twee felgele ogen opende zich en na een paar vleugelslagen stond er een uil voor Norwood en Madeline. "En deze gaan ons daarbij helpen..." zei hij kalm. Norwood maakte een zegel en legde zijn vinger op het voorhoofd van Madeline. "Nu zou je kunnen verstaan wat we zeggen. En mocht je niet met het idee eens zijn, zeg het dan even..." zei hij kalm. Het eekhoorntje begon gelijk te piepen. Wat is de bedoeling... zei het met een piepstemmetje. Norwood glimlachte. "Ik ga jullie in drie..." ineens werd Norwood onderbroken door een blaf. Eyolf was in een zittende houding naast Madeline gaan zitten en keek Norwood aan. "Dat komt mooi uit..." zei Norwood. "Okey wat ik wilde zeggen. Ik ga jullie in drie groepen verdelen..." zei hij kalm. "Groep 1 betreft Eyolf en de flora. Jullie houden de locatie van Madeline in de gaten. Ik hoef niet iedere seconden te weten waar Madeline zich bevind ze heeft recht op privacy. Dan hebben we groep 3 dat betreft de insecten en andere kleine organismen." De tor leek met zijn vleugels te wapperen als teken dat hij luisterde. "Jullie houden de locatie van Marcus in de gaten. Omdat insecten klein zijn en minder opvallen is het makkelijker voor jullie om Marcus in de gaten te houden zonder op te vallen." zei hij. De tor knikte. Wat is dan het nut van mij en de uil? piepte de eekhoorn. Norwood glimlachte. "Groep 2 betreft vogels en middelgroote organismen. Het is de bedoeling dat jullie communicatie middel zijn. De berichten wordt door deze groep overgedragen. En jullie houden de afstand tussen Madeline en Marcus in de gaten. Mocht deze gevaarlijk klein worden en nog kleiner blijft worden. Wil ik direct een waarschuwing..." zei hij kalm. "En dat gaat via Eyolf. Eyolf huilt op het moment dat dit gebeurt.." zei hij kalm. Norwood dacht even na maar besloot dat dit goed genoeg was. Hij had tijdens de uitleg geklonken als een commandant die zijn soldaten een tacktiek doorgaf alleen was zijn stem kalm en vriendelijk.