Ramen helemaal open, deur wagenwijd open, de wind die door de openingen naar binnen glipte als een dief. Het was heel subtiel te voelen, een licht prettig briesje tegen je warme huid. Het was een hele verandering in temperatuur want waar andere lokalen misschien gesloten waren en wat benauwd waren als er les werd gegeven, was dit lokaal koel en rook fris. Niet dat Booker met Febreze had lopen sprayen, dat deed hij sowieso nergens. Het was vaak genoeg om alle ramen open te zetten en daarmee de luchtcirculatie te bevorderen. Gingen alle nare luchtjes ook weg en dan werd het ook minder benauwd.
Met een zucht ademde hij de frisse lucht uit en staarde hij kort door het lege lokaal, waar nog niemand behalve hij aanwezig was. Het was vreemd om de schoolbanken weer te zien, voelde bijna nostalgisch. Jaren geleden had hij ook aan zo’n tafel gezeten, verveeld waarschijnlijk. Uit verveling zou hij papieren vliegtuigjes maken om deze gelijk weer te verliezen door de leraar. Zijn potlood zou lijnen trekken op zijn perkament, waar hij een karikatuur-figuur van een leraar tekende – wat hem ook weer ontnomen werd. Hij zou een fikse klap van een liniaal krijgen en vervolgens thuiskomen met zere vingers. Ja, het waren tijden waarin de leraren nog linialen hanteerden. Niet iets wat je nu nog terug zou zien en ook niet iets wat Booker zou gaan doen. Jemig, hij was geen tiran.

Terwijl hij wachtte op de leerlingen keek hij nog even halfslachtig na of hij alles had. Zijn lesboek lag open op zijn bureau, op het bord had hij slordig neergekrabbeld ‘’Kennismaking + Theorieles’’… En dat was eigenlijk alles. Hij geloofde niet dat hij meer nodig had, immers zou hij graag praten over luchtdrukken, de verplaatsing van lucht, de trillingen, et cetera. Hij vond het zelf essentieel om te weten hoe lucht in eerste instantie werkte voordat hij het ging besturen. Immers kon je zoveel meer als je bepaalde trivia over lucht wist. Veel mensen konden niet eens infrageluid produceren en dat was gewoon jammer.
Hij ging voor zijn bureau staan en ging er half op zitten. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte op de aankomst van een aantal leerlingen. Hij wist niet precies hoeveel er zouden komen, hij had zijn aanwezigheidslijst verkloot toen hij ’s ochtends whiskey in zijn koffie goot en hij het iets overdreef, waardoor zijn kopje overliep en het vloeistof zijn lijst had doorweekt. Van de namen was niets meer te lezen door het uitgelopen inkt, dus hij had het hele blaadje weg moeten knikkeren. Jammer, maar er was niets aan te doen. Nu hield hij het wel op slechts namen noteren… Als er in ieder geval mensen kwamen.

De les is begonnen!

Informatie:

Was het erg dat ze meer aandacht aan haar uiterlijk besteedde nu ze naar een les ging dan ze had gedaan toen ze met Dominic uit was gegaan? Misschien. Misschien was het erg dat ze haar haren voor de zoveelste keer uit de staart haalde en opnieuw naar achteren bond met het donkerblauwe lint. Misschien was het erg dat ze steeds naar de foto van haar ouders bleef kijken, dat ze steeds aan haar blouse trok, haar kraag platlegde en de blauwe rok ietwat verschoofd.
Misschien was het erg dat ze wilde dat hij haar herkende, maar ze wist niet hoe ze het hem anders duidelijk moest maken. Ava plande dingen uit, maakte zich nooit zorgen over wat er ging gebeuren – ze had altijd wel een oplossing. Vandaag echter niet. Vandaag was ze even geen Ava, vandaag was ze Avarice DeWitt, een dochter die haar vader in geen jaren gezien had en zich afvroeg of hij haar überhaupt wel zou wilde zien. Om nog maar niet te spreken over het feit dat ze wilde dat hij haar herkende. Ze wilde niet op hem afstappen en hem vertellen wie ze was, dan zou ze weer achter hem aanhollen. Ze liep nu al zo lang achter haar vader aan, volgde zijn sporen – ze wilde de rollen omgekeerd.

Met een hoofd helderder dan het zou moeten zijn ging ze op weg, ratelde ze stilletjes de mogelijkheden af. Hij zou boos kunnen worden. Hij zou kunnen lachen. Hij zou haar niet herkennen. Hij zou haar negeren. Hij zou haar vergeten zijn. Dat laatste zou het meeste steken – ze wilde niet vergeten zijn. Geen enkel kind wilde vergeten worden, Avarice was geen uitzondering op die regel.
Van buiten leek ze kalm, zelfs een beetje ongeïnteresseerd toen ze het lokaal binnenstapte, niets was minder waar. Haar hart klopte in haar keel en haar ademhaling, als ze hem niet onderdrukte, ging gejaagder dan dat van een opgejaagd hert. Haar helderblauwe ogen – ogen die ze van haar moeder geërfd had, zoals ze zoveel van haar moeder had – gleden een keer over zijn gezicht.

Veranderd was hij niet. Hij was ouder, ja, maar wat ze zich kon herinneren van de zes jaren die ze bij hem had gewoond kwam overeen met dit beeld. Een halve seconde stond ze stil, daarna haastte ze zich naar haar plek, ogen op oneindig en lippen op elkaar.

Ze was niet zo’n heel goede dochter.

Hij was niet gespannen, absoluut niet. Dit was niet de eerste keer dat hij een les moest geven, hij had het in zijn stage-periode vaak genoeg gedaan en genoeg oefening gekregen om te weten hoe het moest. Ergens in zijn achterhoofd kon hij zich nog herinneren welke tips hem meegegeven waren, al had hij ze nu niet nodig. Hij was kalm, zijn hartritme was rustig en zijn handen bewogen niet, terwijl ze normaal vaak wel friemelden aan iets. Het waren maar leerlingen aan wie hij les moest geven, het was niet alsof hij nu voor een legendarische magiër stond - en al was dat zo, dan was het behoorlijk nutteloos sinds hij niet bepaald veel te vertellen had aan een magiër die alles al kon.
Zijn met kraaienpoten omringde ogen gingen omhoog toen hij een aantal leerlingen binnen zag komen, gezichten die allemaal een verschillende uitdrukking hadden: verveeld, nieuwsgierig, opgewonden, vermoeid.

Één van die leerlingen sprong er echter tussenuit. Booker's ogen bleven even op haar hangen, het meisje met de donkere haren, de blauwe grote ogen en het hartvormige gezicht en ze kwam hem zo bekend voor dat zijn houding zich gelijk aan spande. Hij hoefde geen namenlijst te hebben om achter haar naam te komen, noch hoefde ze zich verder voor te stellen. Hij wist gelijk wie ze was, wat voor een vader zou hij zijn als hij dat niet wist?
Een... iets minder slechte, ten minste. Want daar kwam zijn bloedeigen dichter binnen, Avarice. Booker bleef als versteend in zijn houding zitten, zijn ogen iets groter in formaat en zijn adem stokkend. Dit had hij dus nooit van zijn leven verwacht. Zijn dochter wie hij weggegeven had aan de Lutece's hier in zijn lokaal. Ooooh, de Lutece's kregen nog wel van hem te horen.
Booker's aandacht werd enigszins losgerukt van Avarice toen een rozeharige leerling binnen kwam en zich netjes voorstelde aan hem. 'G-Goedemorgen, Moyra.' bracht hij met enige moeite uit, nog steeds te overdonderd om goed te praten.

Uiteindelijk stond hij op van zijn bureau. Hij had geen tijd om overdonderd te zijn door Avarice. Hij zou haar later wel spreken. Met een windvlaag liet hij de deur dicht waaien, welke met een lichte klap dicht ging. Booker liet zijn ogen in stilte even rond gaan, maar toch bleven ze weer even op Avarice hangen, deze keer met een andere reden. 'Avarice,' sprak zijn rauwe stem. 'Ik wil je na de les spreken.' Alle blikken gingen kort even naar Avarice, ietwat verbaasd om het feit dat het meisje verzocht werd om te blijven ook al had ze niets gedaan. Booker zou alleen niets verklaren. Het was niemand zijn zaak.
'Goed, welkom leerlingen in de les lucht magie. Ik ben Booker DeWitt, ik kom uit het noorden van Puffoon. Een paar jaar privé-detective geweest, daarna heb ik gekozen voor lesgeven. Meer interessants heb ik niet te vertellen, dus ik wil hiermee de les starten. Open je boeken op pagina 6.' Booker sloeg zijn eigen boek even open als geheugensteuntje tijdens de les.
'Goed, ik wil graag beginnen met de theorie over lucht magie. Kennis hebben over hoe lucht precies werkt is immers net zo belangrijk als het leren besturen van de magie. Zonder die kennis mis je namelijk de mogelijkheden voor meer spreuken en vaardigheden met je magie. Ik eis even stilte van jullie voor een demonstratie van zo iets.' Hij liep naar een oude grammofoon toe en zette de naald op de zwarte vinyl plaat die er al in lag. Het was alleen geen muziek die afgespeeld werd, het was vooral één lange lage toon. Booker deed de ramen even dicht en ging weer voor de klas staan, waarna hij zijn hand even hief en de trillingen in de lucht begon te manipuleren. Hij bracht de frequentie van het geluid van de grammofoon naar beneden, waardoor de toon aanzienlijk lager werd in toon. Het werd lager en lager tot de frequentie onder 20 Hz was, een geluid was niemand nog zou kunnen horen. Uiteindelijk bracht hij de decibellen van het geluid omhoog, waardoor het effect van het geluid toonbaar werd: De leerlingen zouden een druk op de trommelvliezen moeten horen, een naar gevoel in het lichaam, alsof het hart zich vernauwde, en een klein beetje moeite met ademhalen. Niets serieus, maar het was geen plezant gevoel.

Booker hief de spreuk uiteindelijk op, waardoor de grammofoon weer het originele toontje begon te spelen. 'Dat,' Hij zette de grammofoon uit. 'Was een voorbeeld van infrageluid, iets wat veel luchtmagiërs niet kunnen door gebrek aan kennis over lucht. Eigenlijk is het meer iets voor muziek, maar met voldoende kennis en vaardigheden over lucht magie zul je zo iets kunnen doen. Immers is geluid niets meer dan de trillingen en frequenties in de lucht, welke je als lucht magiër zou kunnen manipuleren. Maar infrageluid is niet iets wat ik jullie zal leren, misschien ooit in overeenstemming met Miss Eres.
Terug naar de theorie. Lucht is altijd om ons heen, maar het is toch onzichtbaar. We voelen het, maar we zien het nooit. We horen het, maar we zullen nooit diens expressie zien. Het is beweeglijk, bijna ongrijpbaar en slechts diegenen die de lucht weten te grijpen, krijgen het recht om het te commanderen naar wil. Lucht is in de handen van de magiër in staat om leven te geven, maar ook om te doden. Het kan je een ademhaling geven, maar het kan je adem ook van je wegnemen.
In de wetenschap is lucht niets meer dan een combinatie van gassen die ons leven geven. De lucht bestaat ongeveer 78% uit stikstofgas en 21% uit zuurstofgas. 1% bestaat uit edelgassen, 0,7% uit waterdamp en 0,03% uit koolzuurgas. Schrijf dit op of onderstreep dit in je boek. De percentages kunnen per planeet licht verschillen, maar dit moet niet al te drastisch verschillen. Als het stikstofgehalte stijgt van 78% naar 90% zullen onze lichamen dat niet plezant vinden. Na vijf minuten zouden we niet eens meer in leven zijn.' Hij klonk behoorlijk casual, zo pratende over de gevaren van lucht.
'Dat was één van de vele dingen die lucht voor ons doet. Moyra, kun jij nog iets noemen?' Hij keerde zijn ogen naar het schattige meisje en wachtte op haar antwoord, terwijl hij weer op zijn bureau ging zitten.

De leerlingen die nu nog aankomen zijn helaas te laat.

Ze had het gewenste effect gehad. Haar gelijkenis met Lydia was niet iets wat ze zich had verbeeld, hij herkende haar. Zijn lichaam spande aan, zijn ogen bleven op haar hangen. Ze deed alsof ze het niet doorhad, deed alsof het haar niets deed, maar niets was minder waar.
Hij had haar erkend, zonder ook maar een woord te zeggen. Avarice had nu al gewonnen, dat voelde ze. Maar het was geen glorieuze overwinning en hij smaakte niet al te zoet, eerder zilt. Haar overwinning stak in haar keel, smaakte naar de zilte tranen die ze als kind vaak gehuild had. Uit eenzaamheid, omdat ze haar vader zo miste en omdat hij haar nooit kwam opzoeken.
Ze was hem komen opzoeken, had haar naam waargemaakt door haar eigen versie van wraak te nemen – als Mozes niet naar de berg komt, komt de berg naar Mozes toe. Zelfs al wil Mozes dat niet.

Hij sprak haar naam, oh god hij sprak haar naam. Het klonk niet hetzelfde, niet zoals ze het zich had voorgesteld. Zijn stem was rauw, bijna gekwetst, niet ongelovig of boos of blij zoals ze gehoopt had. Maar hij vroeg haar te blijven, hij wilde met haar spreken, en dat was al meer dan genoeg. Haar hoofd maakte een licht knikkende beweging. ‘Natuurlijk, Booker.’ koos ze haar woorden, weigerend hem aan te spreken als leraar of als vader. Geen master DeWitt, geen Papa of Vader. Hij heette Booker – ze was er zeker van dat haar moeder hem ook zo had genoemd.
‘Goedemorgen.’ glimlachte ze bijna vriendelijk naar het meisje wat zich had voorgesteld als Moyra. Haar elegante masker hield ze op terwijl haar vader zich voorstelde aan de klas, onaangedaan door zijn leugens. Wel, het waren geen volledige leugens, maar ze wist genoeg van Booker DeWitt af om te weten dat hij meer was geweest dan privé-detective en dat er heel wat tijd gezeten had tussen dat en zijn carriére als leraar.

Als een brave leerlinge maakte ze aantekeningen, volgde ze de demonstratie. Erg onder de indruk was ze niet, maar ze was een volbloed Puffoonse en dit was een introductieles: erg verrassend was het dus niet.
Hij vroeg Moyra om een andere behulpzame eigenschap van lucht. Ava schreef on the top of her head er een stuk of drie in haar aantekeningen, maar keek haar rozeharige buurvrouw met belangstelling aan. Misschien dat zij er wel meer wist.