On Our Way ~ kennismaking met Master DeWitt

Show your hands
If you need a new coat of paint
If your bones are now heavy things
Like anchors hidden somewhere 'neath your skin

Or if your head's just an empty box
If your heart has become spare parts
If your days are now just something you must bear

‘Je stinkt.’
De nors kijkende, bruinharige jongen hield zijn hand in afgunst voor zijn neus terwijl hij diezelfde hand op en neer wapperde alsof hij zo de geur van zich af kon slaan. Zijn ijsblauwe ogen droegen een minachtende glans en zijn mond hing scheef in misgenoegen. Hij was al even uit bed, gedoucht en aangekleed en al, en dicteerde nu zijn 3 jaar jongere broertje. Al even stond Leonard daar, met zijn armen afwachtend over elkaar en zijn gelaarsde voet ongeduldig op en neer trappend. Hij keek niet uit naar de verantwoordelijkheden die hem te gemoed zouden komen de komende paar maanden of zelfs jaren, fytti helvete, wie weet hoe lang ze hier in deze schuur vast zouden zitten? Eigenlijk was het eerlijk gezegd best wel een fijne plek, maar zijn ochtendhumeur liet hem niet toe om op zo een rationale manier te denken. In plaats daarvan liet hij zijn chagrijnigheid los op Mayhem. ‘Din jævla dritthode! Je stinkt zelf! En sowieso heb ik toch ook helemaal geen tijd gehad om te douchen ofzo??’ De kleinere en jongere jongen keek zijn oudere broer opstandig aan. Zijn warrige, blonde haar piekte nog alle kanten op en was in precies hetzelfde model als toen hij zijn bed uitkwam zo’n vijf minuten geleden. ‘Hei! Hoe noemde je me nou, dust?” spuugde Leonard, de oudere terug, plotseling geïrriteerd door de brutale manier van spreken, niet dat hij anders gewend was van die grofgebekte telg, maar hei, ochtendhumeur. “Dritthode, din jævla dritthode!” Herhaalde Mayhem zich, dit keer met zijn kleine borstkas ophalend en met gebalde vuisten. “Okay, dat is het! Kom hier, lille dritt!” En Leonard sprong op zijn kleine broertje af wiens ogen uit schrik verwijdden en hij kon zich maar net vluchtig tussen de pezige armen van zijn broer wringen. Een verhitte achtervolging tussen en over de bedden door volgde, met Mayhem uitdagend lachend en Leonard gefrustreerd knarsend op zijn tanden. Al gauw eindigde het in een speels stoeigevecht met veel ge-oef en gegrom op een van de bedden waar Leonard het touw overnam.

Onder al deze drukte en onzin was er maar één iemand die zijn hoofd bij de belangrijke zaken hield; de praktische zaken. En hij zat, verzonken in gedachten, zich mentaal zo makkelijk af kunnen sluitend, aan de houten tafel niet ver van het broederlijk lawaai vandaan. Alphard had geld op de tafel gelegd waar zijn broertjes later lunch van konden kopen mocht hij nog niet terug zijn van zijn komende gesprek op StarShine, wat papieren met notities over hoe alles hier werkte – want bij de duivel die twee konden nog geen ei pellen als je ze erom vroeg – en zijn contactgegevens in geval van nood, al betwijfelde hij of de twee over-agressieve schelmen het nodig zouden hebben. Leonard’s bebloede ijshockeystick in de hoek van de kamer stond nog net in Alphard’s zicht en verduidelijkte nogmaals de dreiging van Leo’s onbesuisde momentjes. Hij hield een vermoeide zucht binnen terwijl zijn ogen afwezig afdwaalden naar zijn linkerzijde. Dit moest het zijn. Dit moest het worden. Zijn verlichting en zijn heil. Dramatisering, hij wist het, maar ook dat er in kern van waarheid in zat. Sinds zijn negentiende had hij hiernaar toegewerkt. Naar een betere toekomst voor hun drieën en met iedere stap die hij maakte kwamen ze dichterbij. Vandaag was een grote stap, want als hij deze stage goed zou kunnen afsluiten had hij minder te studeren en een grotere kans op een betere baan in de toekomst. Waarschijnlijk een passieloze baan, maar offers moesten gemaakt worden. Hij had al zoveel genomen, de tijd van geven was aangebroken.

Alphard draaide zich om op zijn stoel, zijn gezicht nu naar de kant van de slaapkamer waar de twee broertjes nog steeds aan het ravotten waren. Hij stond op, de stoel met het huilende geluid van oud hout aan de kant schuivend en sprak de twee aan: ‘Vergeet niet om op de boerderij te zijn om 9 uur.’ Leonard keek vanuit zijn dominante positie over Mayhem gelijk op toen hij Alphard’s stem hoorde en Mayhem spuugde eerste nog een plukje bruin haar uit waarna hij enthousiast knikte. ‘Yessir! Maar eerst moet deze dikzak van me a-OEF!!’ Voordat de kleine zijn zin kon afmaken kreeg hij al een pijnlijke stomp in zijn onderbuik. Leonard sprong triomfantelijk van hem af waarna hij zijn knotje weer in model bracht. ‘Komt goed, Alphard. Ga jij nou maar naar je schooltje toe dan zorg ik er wel voor dat Denzel hier,’ en die laatste twee woorden sprak hij met nadruk zodat hij gelijk de eigenaar van de naam zijn aandacht zou krijgen terwijl hij hem speels in zijn buik porde, ‘niet gelijk al op de eerste dag ontslagen wordt.’ Alphard antwoordde hem met een stille, emotieloze blik waarna hij hem de rug toekeerde en zich terug naar de tafel bewoog. Leonard, niet anders gewend, stimuleerde Mayhem nu om zich om te kleden en ging zelf een simpel ontbijt maken. Allemaal dingen die Alphard zelf al gedaan had. Met een vloeiende beweging trok hij een pakje sigaretten uit zijn achterzak en stak er een van aan met de rode aansteker die nog op tafel lag. Het zou zijn laatste sigaret zijn voordat hij aan een nieuw “tandenstoker dieet” zou beginnen; een pauze van het roken waarbij hij alleen op tandenstokers mocht kauwen indien hij de nood voelde om een sigaret te pakken. Na een tijdje, wanneer hij een beter geweten zou hebben opgedaan, zou hij zichzelf weer toe staan om te roken. Niet dé manier om van het roken af te komen, maar dat hoefde hij dan ook niet. Simpele pauzes tussendoor waren goed genoeg. Beide de aansteker en het pakje liet hij op de tafel liggen. Hij nam een teug van de sigaret terwijl hij zich weer omdraaide en zijn hand even kort uitstak naar Mayhem en Leonard. ‘Tot vanmiddag.’ Mayhem grijnsde wijd terug met de eeuwige bewondering voor zijn oudere en zwaaide uitbundig. ‘Tot vanmiddag, Alphard!’ Leonard knikte kortaf, ongeïnteresseerd terwijl hij zich bezig hield met zijn eigen dingen. ‘Ja, tot later,’ was zijn antwoord terwijl hij een boterham naar binnen propte. Half ervan gerustgesteld dat het goed zou komen en half verwachtend dat ze waarschijnlijk de hele stad zouden afbranden deed Alphard de deur achter zich dicht en liep naar de school waar nu zijn toekomst lag.

Buiten voelde de lucht fijn en natuurlijk aan al maakte de kou het branderige gevoel in zijn keel veroorzaakt door de ingeademde rook nog ruwer. Een herfstbries stal de rook van zijn sigaret en droeg die gemengd met de geur van ergens pas gemaaid gras en rottende bladeren met zich mee, die laatste waar hij zijn voorkeur aan gaf. Herfst was zijn seizoen. Niet omdat hij erin geboren was, maar omdat het de perfecte tijd was voor een aantal interessante rituelen dankzij de sfeer van dood en tijdloosheid die herfst met zich meebracht. Herfst was koud, kil als het ware. Bomen hun kostbare bladeren stierven af, dieren verstopten zich in de donkerste plekken om zo min mogelijk van de in de winter komende kou mee te krijgen en de nachten werden langzaamaan langer. Ja, in de herfst was Alphard in zijn element al was het nu aardig frisjes voor hem. Zonder een jas aan te trekken was hij naar buiten gegaan in alleen een donkergroen shirt dat wel een mooi effect had op zijn lange, blonde haar. De enige tattoo tonend de zilverachtige ratelslang die zich om zijn rechterbovenarm tot aan zijn hand wikkelde, waarbij de slangenkop op de rug van zijn hand rustte. De lichtgrijze jeans en zwarte chuck low tops beschermden hem ook niet bijzonder. Normaal zou hij met zijn rode jas naar buiten zijn gegaan, maar om geen vervelende indruk op de nieuwe school te maken had hij besloten om zijn stijl maar even iets meer basic te houden. Daarbij was de herfst hier op Kovomaka anders dan de Puffoonse herfst. Op Puffoon, zeker, de lucht was ijler en de winden droger en scherper, maar hier, op Kovomaka, was de herfst trekkend en driest. Het was zwaarder als het ware en je kon het bijna je mentale stand voelen aantasten. Het trok je met zich mee in een diep dal van melancholie en voor sommigen zelfs depressie. Natuurlijk was het nog niets vergeleken met een Shadraanse herfst of winter, maar hier kon je het effect op de natuur beter aanvoelen. Alphard was niet ongevoelig was voor klimaatsverandering, net zomin als hij dat was voor andermans stemmingswisselingen al kon hij die minder goed begrijpen.

Toen hij eenmaal aankwam op de school, en zijn uitgerookte sigaret uittrapte op de grond, waren zijn wangen al ijskoud en zijn voeten begonnen met het verliezen van hun gevoel. De binnenkomst in school was dan ook aangenaam. Een golf van warmte overviel hem en voor iemand die zonder jas was gaan wandelen was dat zeker niet onprettig. Hij liet zijn ogen even van de kost genieten. Fy Faen, deze school was imposanter en majestueuzer dan zijn Puffoonse universiteit. Het was bijna alsof dit de universiteit behoorde te zijn en zijn kleine uni op Puffoon een simpele highschool. Zonder veel meer aandacht aan de entree te besteden of het hem te laten imponeren liep hij verder door de brede gangen. Zin om aan iemand de weg te vragen had hij niet. Zolang hij menselijke interactie tot het gesprek met zijn overzienende kon uitstellen zou hij dat liever doen. Interactie met puberende tieners had hij thuis sowieso al genoeg dus in alle rust dit schoolkasteel te bewonderen lag hem meer. Het enige waar hij zich op de weergave van het gebouw op na niet voor afsloot waren de verschillende magiestromen die in de lucht hingen. De Air Magic auras en de Dark Magic auras pakte hij vrij gemakkelijk op, de meeste van de anderen waren een grote wirwar en maakte hem toch al meer geïnteresseerd in de leerlingen. Al was het maar dat hij in zijn hoofd probeerde te raden wie wat voor een kracht had. Bij de tijd dat hij zijn vinger begon te leggen op het “Woud gevoel” was hij al aangekomen bij de eerste klaslokalen. Nu was het luchtlokaal vinden niet meer zo een probleem. Hij liep het heerlijk frisse lokaal binnen, ademde even diep in door zijn neus en vond tot zijn lichte verbazing dat zijn mentor, of Master DeWitt, er nog niet was. Hij bleef even stilstaan, net binnenin het lokaal en nog dicht bij de deuropening. Zijn ogen namen het lokaal voor een moment dieper in zich op, maar het duurde niet lang voordat hij naar het bureau van de leraar toeliep waarvan hij aannam dat het gesprek daar plaats zou vinden. Terwijl hij liep kon hij voelen hij zijn differentiërende aura het lokaal beïnvloedde. Eerst had alles als Puffoon, Puffoon, Puffoon aangevoeld, maar ook al was het verzwakt na zijn jaren op die planeet, de duisternis rondom hem was zeker niet weg en in deze pure lucht was het opeens bijtender, opvallender dan eerst. Met handen in de zakken liet hij even een blik over het glanzende hout van het bureau en de keurig geordende opstelling van random spulletjes glijden. Orde. Niet helemaal zijn ding al had universiteit hem meer in het gareel kunnen forceren. Hmm, hoe het systeem werkte in dit universum! Het was een vreemd maar toch ook weer vanzelfsprekend fenomeen. Alphard scheurde zijn blik los van het bureau en staarde naar buiten door het raam, dat hij nu naderde en, terwijl hij de witgrijze oneindigheid in staarde, vroeg hij zich af of DeWitt over het feit dat hij vleugelloos was zou beginnen. Alphard zou immers geen demonstratie of uit ervaring opgebouwd advies kunnen geven over het groeien of oproepen van vleugels. Langzaam liet hij zijn heup tegen het raam aanvallen, op die manier tegen het venster aanleunend en met de armen over elkaar gevouwen, rug iets naar de deur toegekeerd en nog steeds naar buiten kijkend, wachtte hij tot DeWitt zou arriveren.

You dug yourself into places
You never thought you would be
But don't you fret, and don't you mind
The only constant is change
And you never know what you'll find

Yeah, tomorrow I might wake up nice and clean
And I might believe the things I said I didn't mean
And this might turn and wind up just the way we'd dreamed
And I might become the things I swore I'd always be

We’re on our way

& the marvelous Master DeWitt please ~

’Heh, w-wat—‘
Langzaam ging zijn hoofd omhoog, een bos rossig haar wat enigszins warrig zat en een heel ongewoon iets: een vel papier in plaats van een wang vol stoppeltjes. Groenblauwe ogen openden zich langzaam maar pijnlijk, al het opgedroogde troep plakte aan zijn wimpers waardoor zijn ogen maar met moeite open gingen. En ook al gingen zijn ogen wel succesvol open, hij sloot ze weer omdat het licht te fel was. Zijn ogen waren zo gewend aan het donker van zijn oogleden geweest dat het plotselinge licht hem nu pijn deed. Booker liet een lichte grom horen en wreef in zijn ogen, waarbij zijn het witte vel papier loskwam van zijn wang en terug op zijn bureau landde. Toen hij in schatte dat hij weer normaal kon kijken, opende de oudere man zijn ogen en knipperde nogal loom. Wat was hij ook al weer aan het doen?

Oh ja, nakijken… Hij was aan het nakijken geweest. Een toets die de leerlingen hadden moeten maken, maar waarvan hij steeds het nakijken had uitgesteld. Blijkbaar had hij het opnieuw weer uitgesteld, want hij was tijdens het nablijven in slaap gesukkeld. Booker zuchtte diep en liet zijn vingers door zijn haar glijden, zodat een groot deel van zijn achteruit gekamde lokken weer enigszins normaal zaten. Hij gaf totaal geen aandacht meer aan de toetsen van de leerlingen en stond op van zijn plaats, liep naar het raam toe en pakte zijn leren platvink uit de binnenzak van zijn gilet. Hij flipte de zilveren dop open en zette het aan zijn lippen, waarna hij een slok nam van de whiskey die erin zat. Beneden de maat-whiskey, sinds hij alleen maar Puffoonse merken had gehad en nu opeens moest leven met de Kovomakaanse merken, waar hij de smaak niet zo van kon waarderen. Hij zuchtte diep en tuurde wat uit het raam, de lucht witgrijs en oneindig. Het was droevig weer, het weer had een sterke neiging om te gaan regenen maar de stortbui leek maar niet te willen komen. Alsof de regen er geen zin in had, parallel aan Booker’s stemming.

Net toen Booker nog een slok nam van zijn whiskey schoot hem iets te binnen. Hij had een gesprek met een stagiair ingeroosterd… Hoe laat was dat ook al weer? Hij kon zich herinneren dat het vandaag was, maar… Shit, hij had nú een gesprek met de man. Booker haastte zich naar buiten, stopte in de tussentijd zijn platvink terug in zijn giletje en fatsoeneerde het verband om zijn linkerhand wat, sinds dat er ook bijna af viel. Zijn haar maakte hem niet zo uit, het zat toch altijd wel goed en voor de rest had hij zijn dagelijkse kleding aan, dus daar hoefde hij niets aan te doen. Zijn kleding was prima, nonchalant maar met een tintje elegantie uit de oudere tijden. Daarbij vermoedde hij niet dat hij indruk moest gaan maken op een stagiair. De stagiair moest maar een indruk bij hem achterlaten.
Booker vertraagde zijn pas vlak voor het lokaal en stapte vervolgens door de open deur het luchtige lokaal in. Het was altijd prettig om zijn lokaal in te stappen omdat het er altijd zo fris was. Hij werd er gelijk wakker van en de constante luchtstromen in het lokaal maakten het makkelijk voor hem om praktijkvoorbeelden te laten zien – of tenminste dingen die hij niet per se buiten hoefde te doen.
De hele atmosfeer om Alphard heen maakte het lokaal echter wat minder luchtig. De hele Puffoonse sfeer werd in zijn omgeving opgeheven en voelde als een zware laag op zijn schouders. Shadraanse aura, perfect om je gehele dag droevig te maken. Maar hij lette er niet zo op en kuchte even om de attentie van de jongeman te krijgen die bij het raam stond.
’Hallo Alphard.’ zei Booker met een lichte vriendelijke toon in zijn stem en liep naar zijn bureau toe. ’Excuses voor mijn laatkomen. Ik vergat de tijd onder het nakijken.’ Haha, was dat maar waar. Hij ging op zijn bureaustoel zitten en gaf een korte luchtstoot met zijn been onder zijn bureau, waardoor een kruk op wieltjes vanonder het bureau vandaan kwam, zodat Alphard tegenover hem kon gaan zitten. ’Neem plaats.’ sprak hij en merkte niks van de inktvlek op zijn wang die er al een tijdje had gezeten. ’Dus, nog een prettige reis gehad of ben je net zo reisziek als ik kan zijn?’

Show your hands
If you need a new coat of paint
If your bones are now heavy things
Like anchors hidden somewhere 'neath your skin

Or if your head's just an empty box
If your heart has become spare parts
If your days are now just something you must bear

Zijn blik stond vast gehamerd in het sombere, schimmige uitzicht vanuit het raam. Bomen wuifden zachtjes op en neer in het ritme van de wind, alsof ze hem wenkten naar buiten te komen. Maar terwijl ze hem naar zich toe riepen stootten ze hun eigen bladeren af. De bladeren gelegen op hun sterfbed namen een laatste vlucht voordat ze de grond zouden vinden om langzaam weg te sterven. De stenen muren van de school waren zichtbaar van de hoek waar hij stond en leken als een zowel beschermende als een insluitende wand om hem heen te staan. Zo gauw als het komende gesprek zou eindigen zou Alphard de lonkende uitnodiging van de bomen accepteren en zijn weg naar buiten maken; terug in de kou, uit de muren van de school.
Een zachte kuch kondigde echter het begin van wat zou komen aan en trok hem gelijk terug de realiteit in. Langzaam, bijna alsof hij een marionetten pop was wiens hoofd werd bestuurd met iele touwtjes, draaide hij zijn hoofd om, de donkere kringen om zijn ogen die bijna make-up evenaarde blootgevend, maar die in werkelijkheid werden veroorzaakt door een ongezond slaapritme. Een van zijn handen liet de stevigheid van het venster los en viel terug naar zijn heup om daar te blijven hangen. 'Hey..' zei Alphard, de nonchalante toon in de groet kopiërend al eindigde hij het toch maar met ',..meneer.' Hij was toch de algemene manieren van de universiteit niet totaal vergeten.
Nu hij de man dan eindelijk in levende lijve kon zien kon hij Alphard zijn eerste indruk geven, niet dat die zo belangrijk was voor Alphard, maar het was toch een automatisch -en menselijk- iets om te doen. Eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij verwacht had van de man, van deze Master DeWitt. Waarschijnlijk zoiets. De leraar had een nette maar geen stijve kledingstijl, een verouderend gezicht zonder teveel vitaliteit te verliezen en een soort van natuurlijke autoriteit. Zijn hele houding, zijn gelaatstrekken hadden ook iets typerend Puffoons. Of dat dacht Alphard in ieder geval op te kunnen maken uit die relatief korte tijd gespendeerd op Puffoon. Toch was geen van deze dingen het eerste dat hem opviel aan deze man. Nee, het eerste waar zijn ogen gelijk naartoe werden getrokken was de zwarte vlek op DeWitt's gezicht. In eerste instantie dacht hij dat het een tattoo was, maar na nadere inspectie kon hij vaststellen dat het een inktvlek was. Nakijken? Jazeker. 'Geen probleem,' antwoordde Alphard met een tekort aan een beter respons. Hij had zich prima weten te vermaken en zó lang had hij hem ook weer niet laten wachten of dat leek maar zo doordat de tijd in zijn mentale afwezigheid sneller ging dan dat het voor hem aanvoelde. Nu volgde Alphard zijn mentor naar het bureau en stopte de op hem afkomende kruk met zijn voet alvorens hij plaats nam tegenover DeWitt. Hij maakte het zich comfortabel, maar in tegenstelling tot de emoties die normaliter over een nieuwe stagiaire heen zouden komen tijdens zijn eerste gesprek, voelde Alphard vrij weinig. Hij was niet enthousiast, bang of zelfs maar geïntimideerd door de situatie. Misschien gaf die lichte steek in zijn onderbuik ietwat van nervositeit aan, maar daar zou het dan ook bij blijven. Het was niet alsof de jongen onverschillig over de situatie was. Het maakte gewoon geen al te grote impressie op hem meer. Het was gewoon iets wat hij moest doen, een iets waar hij niet omheen kon draaien en gewoon tot een goed einde moest praten. Bovendien voelde hij zich ook niet als een ondergeschikte aan deze man. Voor Alphard was het meer iemand waar hij mee samen moest werken. Het enige echte verschil was DeWitt de opdrachten zou geven en Alphard zou die vrijwillig uitvoeren. Ze hadden verschillende taken en DeWitt mocht dan de belangrijkere man zijn, Alphard was geen onderhorige. Nooit geweest ook.
'Een prettige reis.' Meer een neutrale reis. Het werd immers pas fun als het met een twist verliep, maar zover waren zijn shuttle reizen altijd succesvol verlopen. Het was wat gebeurde ná de aankomst wanneer het pas echt misging. 'Ik ben niet zo snel ziek.' Nee, na al die fucked-up ervaringen met vrijwel elke soort alcohol en elke soort drug was ook zijn lichaam niet meer zo snel onder de indruk. Alphard legde zijn bovenarmen op het bureau van DeWitt, de slangen tattoo openleggend maar hij was er te aan gewend om daar nog op te letten. Hij was nog niet helemaal ingekomen. Praten wanneer dat onnodig was, was immers niet zijn ding dus hield hij zijn mond tot DeWitt puntje bij paaltje zou komen.

*Sorry voor zijn lusteloze // stille houding. Naarmate het gesprek vordert pikt hij het wat meer spontaan zijn wel op.

You dug yourself into places
You never thought you would be
But don't you fret, and don't you mind
The only constant is change
And you never know what you'll find

Yeah, tomorrow I might wake up nice and clean
And I might believe the things I said I didn't mean
And this might turn and wind up just the way we'd dreamed
And I might become the things I swore I'd always be
We’re on our way

PROFILE MAGICIAN

» Avarice & Booker DeWitt
» Eerste Les:. Kennismaking
» Air Magic; Kennismaking + Theorie
» Uitstapje naar Erd ; Kennismaking
» Eerste dag |Kennismaking| open voor docenten en hoger

On Our Way ~ kennismaking met Master DeWitt

On Our Way ~ kennismaking met Master DeWitt

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen