Sam was geïrriteerd, iets wat ze pas weer duidelijk merkte toen hij zijn mond open trok naar Myst. Wat ongemakkelijk had ze haar blik en aandacht maar gericht op het papier, las vluchtig de opdracht die daarop stond. 'O-okee jongens,' hakkelend probeerde ze de aandacht van vooral Bellingar te krijgen. Met een hand op Myst haar rug duwde ze haar terug naar de bijeen geschoven tafeltjes in een groepje van drie, keek op naar Bellingar en glimlachte hoopvol. 'Zullen we beginnen?' vroeg ze uiteindelijk voorzichtig voordat ze zelf daarna plaats nam. 'Een langgerekte toon, die we moeten vervormen door onze eigen invloed op de golflengte,' mompelend schoten haar ogen over de regels, waarna haar blik plots opschoot naar Myst. 'Myst,' begon ze opgetogen en ergens toch wat twijfelend. Met haar gedachte bij het feit dat haar vriendin nou geen ster was in Luchtmagie, en hier waarschijnlijk alleen maar zat omdat Sam les gaf, leek het haar een goed begin. 'Misschien wil jij als eerste de toon maken? Jij bent toch waarschijnlijk het toonvasts van ons?' even keek ze vragend naar Bellingar, wie weet was de jongen wel de nieuwe grote zangster. 'Dan kunnen Bellingar en ik als eerste de opdracht uitvoeren,' en misschien kan je dan voelen wat er verwacht wordt als hulp. Woorden die ze nooit hardop uit zou spreken, wilde niet dat haar vriendin zich beledigd voelde, iets wat natuurlijk kon gebeuren. Terwijl ze haar vriendin hoopvol aankeek legde ze het blaadje neer, in haar achterhoofd tegelijkertijd door ratelend wat er precies moest gebeuren om de toon lager en hoger te maken.

‘En Bell, had je nog een kater zondag, van ’t kampvuur?’ Gelijk herinnerde ze zich het moment dat Sam en hij samen een kater hadden gehad. Aan de ene kant was het heel gezellig geweest, vooral het onderonsje samen met Sam in de badkamer. [Wat klinkt dat heerlijk fout :’D] Maar vervolgens was Bellingar nét een stapje te ver gegaan op de luchtetage, alhoewel Myst niet kan ontkennen dat als Sam er niet zo van streek door was geraakt, ze het erg grappig had gevonden. Maar Sam was wel van streek geraakt, en dat was één van de dingen die ze het liefst wilde voorkomen.
‘Tot hoe laat heeft ’t eigenlijk ge-’ Met een ruk keek ze om naar Sam, haar ogen groot, haar blik en beetje geschokt. Ze kromp een beetje ineen bij zijn toon en de blik in zijn ogen, alhoewel er toch iets in haar nog enthousiast wist te raken, alleen al door naar hem te kijken. Snel draaide ze zich weer om naar de tafel, richtte zich even met rollende ogen op Bellingar en besloot toen toch maar haar mond te houden.
Ephony viel precies op het goede moment in, en glimlachend knikte ze toen Eph vroeg of ze zouden beginnen. Alhoewel… wat moesten ze eigenlijk doen? Ze hoopte dat ze niet al te veel luchtmagie hoefde te gebruiken, de moeilijke dingen aan de anderen over kon laten. Ze keek Eph geduldig aan terwijl die voorlas wat de opdracht was. Haar ogen waren al op die van Eph gericht, en voor ze zelf iets kon zeggen redde Eph haar al.
‘Je mag best zeggen dat ik niet zo goed ben in luchtmagie hoor, Eph.’ Zei ze lachend, waarna ze haar ogen op Bellingar richtte. ‘Nou, succes jongens.’ Ze liet even haar blik van de één naar de ander schieten, waarna ze haar ogen droogjes op het schoolbord richtte en haar mond een stukje open deed.
Na een seconde kwam er eerst een wat vertwijfelde, en later een wat zekere ‘Aaaaaaah’ uit. De toon was niet laag en niet hoog, om het makkelijker te maken voor Eph en Bellingar, zodat ze veel bereik te halen hadden. Heel even schoten haar ogen nieuwsgierig naar Sam, om te kijken of ze zich werkelijk zorgen moest maken om zijn humeur of niet. Vervolgens gingen haar ogen verwachtingsvol naar Ephony. Snel ademde ze nog even in waarna ze de toon opnieuw inzette.

Glunderend - okee okee; genietend - bekeek hij alles. De zwaaiende rokjes, bewegende lichamen en bouncende lichaamsdelen in de plotselinge bewegingen van de meisjes. Okee, het was niet overdreven zoals hij soms tot zijn verheerlijking bij Sheena kon ontdekken, maar hij had zichzelf geleerd over het algemeen tevreden te zijn met de ..kleinere aspecten in het leven. Toen ze terug waren richtte bij zijn groengele ogen vrolijk op Myst, niets aan de hand. 'Ach, kan wel tegen wat. Kon alleen mijn shirt niet meer vinden,' het laatste klonk werkelijk bedachtzaam, bleef Myst al even bedenkelijk aankijken alsof zij er iets mee te maken had en ze nu zenuwachtig moest worden onder zijn blik. Ondanks bij Myst gingen zijn gedachtes niet terug naar de luchtetage met de mega kater van hem en Sam en de gaten in zijn geheugen van die avond. Een 'hmm?' uitdruking ontstond op zijn gezicht zodra Myst weer begon te praten. Ook hij, haast even verbaast als Myst, draaide zijn hoofd naar Sam toen het groenharige meisje een sneer kreeg. Ongelovig staarde hij naar zijn 'volwassen' [surrey lis, moest gewoon c:] vriend. 'Zozoo, poging 1 tot streng zijn,' lachte hij nonchalant, totaal niet onder de indruk van Sams werkelijke poging om orde te houden. Waarschijnlijk beter voor Sam werd Bellingars aandacht op dat moment getrokken door Ephony, de blondharige peetdochter van het schoolhoofd - en oh zo verboden terrein. Rawr. Kalmpjes liet hij zich in zijn stoel zakken, zakte meteen door in de onderuitgehange nonchalante houding en richtte zijn ogen op de blonde onbereikbare. Heerlijk naïf kind dat het was. 'Hmm,' klonk het verbeten toen hij hoorde dat hij werkelijk iets moest gaan doen. Kreeg je dit weer. Als het niet was geweest dat dit Ephony en Mystralic waren geweest was hij duidelijk niet bij dit groepje gegaan. Even schoot zijn blik over zijn schouder naar het andere groepjes, om heimelijk te bespieden of zij wel serieus aan de opdracht gingen. Uiteindelijk richtte hij zich maar op en draaide zijn blik terug. 'Nou, ik begin wel. Hebben we dat gehad,' mompelde hij het laatste er haast verveeld achteraan. De lol van luchtmagie was voor hem eraf, gezien het feit dat dit hem verplicht werd gesteld. Dat Nearvus nou zonodig van hem moest afwijken door een andere magie soort te hebben kon hij niets aan doen. Het feit dat hij na Nearvus was geboren negeerde hij hierbij, vuurmagie was voor hem zijn trots en speeltje. Hij leunde voorover toen Myst de toon aanzette, bleef haar geamuseerd aankijken terwijl ze door bleef aah-en. 'Doe je goed,' grijnsde hij toen ze geen lucht meer had, had nog geen enkele aanstoot gegeven om werkelijk te beginnen met de opdracht. 'Hup hup, niet afgeleid raken,' grijnsde hij waarna ze de toon weer aanzette. Met zijn kin steunend op zijn hand bracht hij de andere omhoog en liet deze met de palm naar Mysts gezicht een stuk ervoor hangen. 'Tumtumtum, eens zien,' geheel ontspannen, duidelijk niet serieus met de opdracht wiebelde zijn vingers heen en weer en leek zijn blik dieper in die van Myst te liggen dan gefocust te zijn op haar lippen waar het geluid vandaan kwam. Uiteindelijk hielden zijn vingers op met het hinderlijke gewiebel, leek een lichte beweging van zijn hand een effect te hebben op de toon van Myst haar stem. Waarschijnlijk voelbaar voor haar als een lichte bries in haar gezicht schoot het geluid opeens de hoogte in. Te ongecontroleerd, dat was duidelijk. 'Bij Nearv ging het makkelijker,' het was duidelijk dat zijn broer de opdrachten al eens had gedaan, of een keer een voorbeeld had gegeven van iets het zelfde als dit. Om zichzelf te helpen bewoog hij zijn hand langzaam terug naar zichzelf toe, zijn groengele ogen nu wel geconcentreerd op Myst haar lippen. Langzaam, met zijn hand mee, verlaagde het geluid met horten en stoten. Een grijns speelde plots op Bellingars lippen, leek al even plots weer op te houden met zijn bewerkingen van het geluid die duidelijk een gelukje waren. Ongecontroleerd sprong haar stem weer terug naar de normale toon, hadden de geluidsovergangen haperend en al even plots geklonken. 'Wat zijn je lippen toch heerlijk sexy zo,' zijn gezicht steunde nog steeds op zijn hand, zijn hoofd wat gekanteld terwijl hij Myst met een warme blik aankeek. Hij wist dat ze haast imuum was voor zijn charmes, of er tenminste niet op in ging. Maar proberen, plagen en blijven proberen was iets waar hij zichzelf uiterst goed mee bezig kon houden. 'Doe dat nog eens, je mond zo open bij die toon,' sloeg hij opeens serieus over, staarde geconcentreerd naar haar gezicht alsof hij opeens een eureka-doorbraak had bij de opdracht. 'Daar past genoeg in, hmhmm,' concludeerde hij hardop voor zichzelf om zijn lippen om te laten krullen in een jongensachtige grijns. Veel te breed, veel te pronkend. Grinnikend leunde hij naar achter, zijn armen over elkaar en zijn blik ontspannen die doorgleed naar Ephony alsof hij haar nu wilde opmeten.

Met een ferme tok was het krijtje tegen het achterhoofd van Bellingar aan geketst. Hijzelf keek net weg toen Bellingar zich met een ruk omdraaide om te zien wie de dader was geweest. Zeer onschuldig draaide hij zich om om de rest van de groep te observeren, kijkend hoe het er aan toe ging. Maar uiteindelijk kon hij een inimini glimlachje toch niet inhouden en krulden zijn mondhoeken lichtjes om wat álles verraadde. Trots. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij een korte blik op de jongen die al terug keek en gelijk schoot zijn blik weer weg. Heerlijk om zijn frustraties en irritaties even te uiten op zo'n buitengewoon kinderachtige manier. Maar hij had echt dringend de behoefte gehad om dingen te gooien naar Bellingar, vooral toen deze ook nog is kwam met zo'n brutale opmerking wat heel zijn gezag onderuit haalde. Fijn, dan niet. Maar dan zal hij het krijgen ook.
Voor in de klas plofte hij heerlijk ongegeneerd neer op zijn stoel. Hij was er wel klaar mee voor vandaag. De drang om dingen te gaan gooien naar Bel was niet afgenomen na dat éne krijtje. Eerlijk gezegd voelde het alsof het alleen maar was toegenomen. Desondanks was hij blij dat hij het had gedaan. De jongen had het echt verdiend. Op een sukkelig drafje rolde de stoel waar hij op was gaan zitten vooruit. Luchtig sloeg hij zijn benen over elkaar op het moment dat hij tussen de tafeltjes doorrolde. Hij wierp blikken op de groepjes waar hij voorbij rolde en trok vragend enkele keren zijn wenkbrauw op bij groepjes die iets anders aan het doen waren dan dat er hoorde te gebeuren. Luchtmagie duwde zijn bureaustoel vooruit en moeiteloos gleed hij door het klaslokaal heen. De kinderachtige neiging om evenals met luchtmagie raceauto geluiden erbij te gaan maken drong zich, zoals gewoonlijk, ook weer aan hem op. Maar hij hield zich in. Zijn eerste dagen, dan moest hij wel een iets nettere indruk dan dat achterlaten. Alhoewel hij als stagiaire ook al meer de voorkeur had gegeven voor de leerlingen dan de leraar.
Geluidloos was hij naar het tafeltje toegerold waar het trio aanzat. ‘Dat, Bellingar, is echt de weerzinwekkendste en meest slechte versiertruck die ik ooit gehoord heb,’ Zei hij opeens uit het niets vlak nadat Bel Myst haar mond had gekeurd op de grootte ervan. ‘En zoals je weet, ik heb heel wat ervaring, heel wat slechts gehoord, maar dit staat toch wel bovenaan. Of juist onderaan,’ Hij grijnsde naar de jongen en ging aan de rand van de tafel zitten, of rollen, waar nog niemand zat. ‘Maar het is ook alles behalve luchtmagie,’ Keek nu gemaakt streng. Tot dat deze blik verdween en hij weer luchtig overging op het vorige onderwerp. ‘Dan toch vraag ik me af hoeveel meisjes je daarmee weet over te halen,’ Bij het zien van de schittering in Bellingar zijn ogen draaiden zijn eigen weg. Vreselijk. Maar het erge was dat hij het de jongen geen eens zo kwalijk nam als dat hij het hoorde te nemen. Hij was teveel gesteld op Bellingar. ‘Laat is horen wat je al kan,’ En nu voor het eerst gleed zijn blik pas werkelijk door naar Myst die in het groepje continu al had gezorgd voor de 'aaa'. Zijn houding en gezichtsuitdrukking tot op de puntjes perfect gespeeld. Kleine interesse, nuchtere houding, geschikte afstand, iets voorovergebogen leunend op de tafel, haar vragend aankijkend. Maar niks van dit ging natuurlijk. Alles koste moeite. Het was absurd hoe erg hij zich opeens bezighield met de kleinste bewegingen van zijn hand. Haar zacht roze lippen die zich een O vormde waren nu veel interessanter. Wilde in plaats hoe Bellingar zat te hannessen zelf het geluid wegnemen, teder zijn vinger op haar lippen leggen en dan zelf...
‘Bij Barls naam, Bel!’ Met een gigantische uitschieter vloog het geluid opeens omhoog tot een onnatuurlijk gekrijs. Zijn schouders schokten licht. Maar goed ook. Zijn o-zo-normale geïnteresseerde en nuchtere houding was geleidelijk aan het veranderen tot een obsessieve verlangende blik. Hij negeerde Bels blik, wilde er niet in zien wat er duidelijk in te zien viel en wilde al helemaal niet Ephony aankijken. Zij wie donders goed wist wat er net aan de hand was. ‘Ik zal het wel even voordoen,’ Zei hij op een iets sarcastische toon tegen Bellingar. Met een simpel wuifje van zijn hand gaf hij aan dat deze met zijn 'aaa' moest beginnen.

Het gekloot tussen Bell en Sam gebeurde nou niet echt oppervlakkig. Het gezag wat Sam moest bezitten als leraar trok Bellingar geen haar aan. In tegendeel, dit was juist het moment waarop hij flink op zijn vriends zenuwen kon zitten. Hij wist wanneer hij net op de grens zat, en ging daarom uiteindelijk ook zuchtend en klagend aan de opdracht beginnen waarbij hij Myst haar stem zo omhoog liet schieten dat hij de grijns op zijn lippen moeilijk in bedwang kon houden. Achterover gezakt keek hij Myst grijnsend en nonchalant aan na zijn "complimenterende" opmerking over de vorm van haar mond en de grootte daarvan. Zijn blonde plukken volgde de plotselinge ruk van zijn hoofd die zich omdraaide bij het horen van Sams stem weer veel te dichtbij. 'Sodeknetter Sam,' mompelde hij beduust, besefde dat dit al de tweede keer was dat de roodharige mafkees hem liet schrikken met zijn lucht truucjes. 'Jij zal zeker ervaring hebben met het meten van monden,' zijn wenkbrauwen schoten pesterig op en neer, negeerde de rest van Sams woorden alsof hij die nooit had gezegd. 'Vind je niet dat daar veel in past dan? Had toch wel verwacht dat je het al uitgeprobeerd had,' alsof ze het over het weer hadden ging hij kalmpjes door, had zijn groengele ogen weer op Myst haar lippen bevestigd met volle concentratie. Half door Sams woorden heen gesproken, maakte een 'bla-bla' hoofd beweging bij de poging tot streng zijn. Toch, bij zijn retorische vraag draaide hij zijn gezicht weer naar hem toe. De charmante glimlach op zijn lippen deed de knappe trekken van zijn gezicht opbloeien, de veelzeggende, glinsterende blik in zijn ogen zei meer dan honderd woorden. De grijns trok zijn mondhoeken verder omhoog totdat zijn witte tanden zichtbaar werden. 'Ach, mietje. Doe nou niet alsof je zelf nog maagd bent,' bulderde hij lachend door het lokaal zonder enige demping op zijn stem om niet het gehele lokaal te laten genieten van zijn lachende woorden. Nog na lachend schudde hij zijn hoofd, gleed zijn hand door zijn blonde haar om de lokken voor een tel uit zijn gezicht te houden. Daarna veerde ze weer doodleuk terug in de nonchalante warrigheid; keurig in model gebracht 's ochtends voor de spiegel. 'Nou, okee dan,' nukkig omdat Sam weer besloten had de leraar uit te hangen richtte hij zijn aandacht weer op Myst haar lippen. 'Om te zoenen,' murmelde hij fluisterend en geheel warm terwijl hij een stukje voorover boog alsof zijn starende blik op haar lippen nog niet genoeg was. Met zijn hand, en precies de zelfde poging herhaalde hij zijn werk van daarvoor. Weer verloor hij op een bepaald moment de controle, schoot Myst haar stem omhoog alsof ze ergens keihard werd geknepen. 'WAT?' was zijn schreeuwende antwoord terug. 'Ben Nearv niet,' nukkig zakte hij weer achterover in zijn stoel, staarde schuin tegen het achterhoofd van Sam aan. Hierdoor ontging de gehele verandering van Sams blik hem. Beter voor Sams welzijn - geestelijk voornamelijk - aangezien er vreselijke opmerkingen en dingen waren gebeurd mocht de blonde player het gezien hebben. 'Doe jij dat,' immiteerde hij het sarcastische toontje van Sam, sloeg zijn armen over elkaar en staarde naar Sams bewegende handen. 'Eens zien wat jij kan doen met vuurmagie, gozer,' klopte hij Sam ietswat hardhandig op zijn schouder. Ieder zo zijn element, en aangezien Bellingar het blijkbaar niet zo goed kon hebben dat Sam hem makkelijk in iets versloeg grijnsde hij de roodharige jongen vrolijk aan. Denkend aan het moment bij het kampvuur aansteken, de schok van Sam en zijn geniale houding.

Geheel in haar element - natuurlijk. Les + opdracht = zevende hemel voor onze Eph - vestigde ook Ephony haar ogen op Myst haar lippen toen deze braaf het 'aaa' geluid begon te procuderen. Bellingar had het idee van de opdracht begrepen, hoewel ze ergens in haar hoofd opmerkte dat zijn primitieve handbeweginen om de geluidsgolven te verkorten of te verlangen wel erg letterlijk was. Haar ogen waren naar het blaadje gegleden terwijl de blonde jongen doorging. Laurens was niet verschenen in de les. Waarschijnlijk had hij zich verslapen, of was hij totaal vergeten dat het een doordeweekse dag was en zat hij aan de zijkant van het meer met de eendjes te spelen. Zorgde hij ervoor dat de nestjes warm waren, scharrelde hij rond aan de rand van het duistere bos om te checken of alle eekhoorns al begonnen waren met hun winterslaap of hier voorbereidingen voor deden. Vaag krulde haar lippen om, had zich lange tijd geleden al neergelegd dat hun prioriteiten bij geheel andere dingen lagen. Maar ergens gaf het haar wat vrijheid, trok hij haar mee in het onbezorgde leventje en de ontspannen omgeving. Al één ding waarom ze zich zo graag bij hem voegde, naar hem keek en met hem kon lachen. Zo bleek maar weer dat sommige mensen beter leefde met iemand die totaal tegenovergesteld was. Met een ruk schoten haar grijsblauwe ogen omhoog, staarde ze wat beduusd naar Bellingar bij de plots schelle kreet uit Myst haar mond die ze zelf niet eens had veroorzaakt. Netjes hield ze haar mond, bleef enkel zitten met het papiertje in haar handen zonder voorzichtig commentaar te geven die ze als hulp wilde aanduidde. Voornamelijk omdat Bellingar weer leek te concentreren. Tenminste, zo zag zij het. Met haar slechte vaardigheid om toneelstukjes te ontdekken, haar naïfe instelling was het enige wat in haar op kwam dat de jongen zich weer uit puur enthousiasme nog eens op de opdracht stortte. Dus liet ze het met rust, zocht ze geen bedreiging achter zijn woorden dat Myst haar lippen weer terug moest doen in de 'a' vorm. Zelfs zijn opmerking deed haar niet opkijken. Ze snapte hem niet; iets wat duidelijk was. Doodkalm keek ze op naar Bellingar, alsof ze weer wilde kijken naar het beeld dat hij de opdracht herhaalde. Pas bij het zien van zijn grijns en teruggezakte houding en de uitdrukking op Myst haar gezicht keek ze heen en terug tussen de beide gezichten. 'Wat is er?' klonk het doodnormaal terwijl haar ogen zich telkens verplaatste van het ene gezicht naar de ander. Verbaasd staarde ze naar de twee, vervolgens naar Samuel toen deze zich plots in het groepje had gemengd. Versier truc? Waar hadden ze het over? Schaapachtig hield ze zich maar stil, had weer iets gemist wat de rest wel opgemerkt had. Weer herhaalde Bellingar de opdracht, weer ging hij bij het zelfde punt de fout in. Als een opserverend persoon die zich verschuild had in een weiland met tientalle nesten met vogels erop, onbeweeglijk om geen van de dieren te storen in hun natuurlijke proces en geheel één te worden met de omgeving volgde ze de bewegingen van Myst en Sam. Bellingar deed er nu niet zoveel toe, behalve het feit dat ze peilde of hij dingen opmerkte of niet. Van binnen kon ze het niet laten bewonderend naar Samuel te kijken, hoe hij het voor elkaar kreeg om zo doodnormaal te doen. Ze wist niet hoe diep het bij hun beide zat, hoewel ze een beter beeld had bij Myst dan bij Samuel. En gezien ze wist hoe Myst normaal was merkte ze de enkele veranderingen in haar gedrag, maar die waren te klein om door vreemde opgemerkt te worden. Dit alles was voor de fout van de blonde jongen. En bijna vertederd kon ze Samuel aankijken - voor even vergeten dat hij een leraar-persoon was, bijna het heiligste organisme op de wereld - toen hij uit zijn concentratie gehaald werd. Even werd zijn toneelstukje kapot geprikt, liet Ephony haar kin op haar hand rustte en kon ze het niet laten met een iets te doodnormaal gezicht naar Samuel en Myst te kijken. Haar gezicht haast zo verwrongen dat je dacht dat ze op elk moment in of een hoestbui kon uitbarsten of een herseninfart zou krijgen. Alles om de glimlach op haar lippen te verbergen. Zoals haar kunsten in toneelstukjes herkennen slecht waren, zo slecht was ze zelf in het spelen ervan.

Jezus ik heb wat in te halen

Droogjes keek ze van Bells hand naar zijn ogen, en weer naar zijn hand, terwijl hij leek na denken. Toen ze hem weer aankeek zag ze dat ook zijn blik op haar gericht was. Ze trok een wenkbrauw naar hem op en wachtte tot hij met de oefening zou beginnen. Maar toen plots haar stem hard en schel omhoog schoot kromp ze wat geschrokken ineen. Was Bellingar dan ook niet goed in luchtmagie? Ach, waarschijnlijk zou zijzelf überhaupt geen verandering in de toon kunnen brengen. Dus ontspande ze zich weer en maakte zich klaar voor de volgende aanval op haar stem.
Hypocriet zuchtend om zijn moeite met de opdracht, luisterde ze naar haar eigen stem die schokkerig weer zakte in toon, en vervolgens op dezelfde ongecontroleerde manier weer omhoog ging. Toen hij tegen haar sprak werd ze weer wakker uit haar ongeduldige irritatie, en keek hem even verbaasd aan, voor haar blik uitdagend werd. ‘Fijn hè, dat je er zo naar mag kijken.’ Een speels lachje kwam over haar lippen, en gehoorzaam deed ze haar mond weer open toen hij dat van haar vroeg.
Toch vond ze zijn volgende woorden te ver gaan. Verontwaardigd deed ze even haar mond dicht, maar voor ze een gevatte reactie kon bedenken, kwam Sam ertussendoor. Zo opgaand in haar verontwaardiging had ze niet gemerkt dat hij aan was komen… rollen. Een arrogant glimlachje vormde zich om haar lippen, na Sam’s opmerking. Haar ogen gleden kort en genietend over zijn gezicht, wetend dat nu hij praatte, ze gewoon naar hem mocht kijken zonder raar aangekeken te worden. Een lichte blos kroop over haar wangen toen Bell zei dat hij dacht dat Sam het wel al uit geprobeerd zou hebben, dacht hij. Die opmerking kon je op verschillende manieren bekijken, maar op sommige manieren had hij behoorlijk gelijk.
Haar ogen schoten gespeeld onschuldig naar het plafond, alsof ze helemaal niet op Bells opmerking ingegaan was. Langzaam richtte ze haar blik weer op Sam, om niet al te gewillig te lijken. Zacht grinnikte ze om zijn opmerking, en schudde licht met haar hoofd bij Bellingar’s reactie. Nee, Sam was vast geen maagd. Maar hoe had dat in godsnaam iets met zijn opmerking te maken? Hij probeert hem alleen maar te kutten, breek je hoofd er niet over, fluisterde haar geweten haar droogjes toe.
Lachend maakte Myst een kusmondje naar Bell toen hij zei dat haar lippen ‘om te zoenen’ waren. Whatever. Rare gozer. Braafjes opende ze daarna vervolgens haar mond om weer het geluid te maken, waar Bellingar kon mee gaan zitten klooien. Ondertussen probeerde ze heel hard niet naar Sam te kijken, hoewel ze zijn blik op haar gezicht voelde branden. Ja, tuurlijk wilde ze terugkijken. Maar ze wist zeker dat het op zou gaan vallen als ze de hele tijd bloosde en lachte en naar Sam keek, voor Bellingar. Hij mocht dan dom zijn, wat meisjes betrof was hij echt een expert.
Nu al minder geschrokken dan eerst, zuchtte ze gewoon een keer toen Bellingar weer een idioot geluid uit haar strot wist te laten komen. Ze glimlachte zwakjes om Sam’s reactie, en die glimlach groeide uit toen hij zei het wel even voor te doen, om te laten zien hoe het moest, Bells rwactie negerend. Vrolijk en triomfantelijk bleef ze naar Bellingar kijken toen Sam hem stil maakte met luchtmagie. Ze bleef naar Bellingar’s hoofd kijken om zijn reactie te zien toen Sam moeiteloos zijn stem vervormde, van lager dan een normaal mens kon tot zo hoog als een vrouwelijke operazangeres. Met de kleinste bewegingen van zijn hand kon hij de hele geluidsdimensie beheersen. Hij was net een tovenaar, in haar ogen. Het leek echt onmogelijk. Toen hij klaar was met opscheppen en Bell een lesje leren keek ze hem grijnzend aan. ‘Nu wil ik het proberen. Op Eph. Mag jij mijn hulpje zijn.’ Ze wiebelde vrolijk met haar wenkbrauwen en keer zich vervolgens naar Eph toe.