Nerveus betrad hij het lokaal. Het was nog ver voor de tijd dat de bel ging, maar beter dat hij op tijd was dan dat hij bij zijn eerste eigen les te laat kwam. Hij was nog niet leraar, nog niet officieel. Toch moest hij nu die rol gaan vervullen. Akito was weg, opgestapt, en had hem, waarschijnlijk onbewust, de zware verantwoordelijkheid in handen geschoven. Een diepe zucht verliet zijn longen en met een achteloze zwaai gooide hij zijn tas richting het bureau dat er kalmpjes naar toe vloog. Met een gedempt plofje verbrak het de stilte en liet het stof, waarmee het bureau bezaaid lag, droogjes opvliegen. Met moeite bedwong hij zichzelf niet continu om te kijken naar de hoek van het lokaal dat gevuld werd met een piano. Hij had zelf gevraagd het te laten verplaatsen, het kon goed van pas komen bij de lessen die hij wilde gaan geven. Zijn eerste lessen. Deze les.
Natuurlijk had hij wel is vaker voor groepen gestaan. Tijdens zijn studie zo vaak met presentaties, of anders de zwerkbal lessen die hij had gegeven. Maar toch was dit anders. Presentaties waren niet voor het echt, enkel voor een cijfer. De zwerkbal lessen die hij had gegeven waren voor de lol, ook niet serieus. Dit wel. Er stond heel wat meer op het spel als hij hier een fout maakte. Maar goed, Sprak hij zichzelf moed in. Ik kan het. Anders had Savador hem nooit gevraagd. Toch? Niet dat hij ook maar iets zou laten blijken aan de luie kinkels van een leerlingen die als eerst in zijn les zouden zitten.
Na een tijdje afwezig uit het raam te hebben gestaard kwam hij weer in beweging. Terwijl hij zich omdraaide klikte zijn tas al uit het niets open en zweefden net geordenden papieren eruit. Stof werd van het bureau geblazen, spullen werden opnieuw geörderd en het bord klapte zich uit zichzelf uit.
Terwijl hij bezig was het lokaal gereed te maken ging te bel.

Jaja, bijna ging laurens deze les geven jongens :'D
oopsie, vergeten te switchen van account x'D

Laurens als leraar.... GENIAAL!

Onbewust van het feit dat master Akito, de eerste hulp bij haar vleugels, verdwenen was van het schoolterrein huppelde Ephony haast richting het lokaal. Lucht magie, dé les waar ze zich geheel thuis voelde als trouwe nationalist van de Puffoonse wereld. Haar hart en ziel, haar grootste dromen; Luchtmagie en de planeet die erbij hoorde. Op het moment dat de bel ging, precies getimed lande Ephony's voet op de drempel van de deur en kroop de brede vrolijke lag op haar lippen bij het zien van het rode achterhoofd. 'Goedenmiddag,' weerklonk haar begroeting vriendelijk naar Sam, hoewel haar houding respectvoller was dan als hij langs kwam sjokken in een joggingbroek en trui op de Luchtetage. Haar ogen schoten vluchtig door het lokaal terwijl ze naar de voorste banken liep en haar tas daar neerlegde. Het lokaal was lang niet gebruikt, wat ze wist aan het feit dat luchtmagie een lange tijd had uitgevallen. Een van de redenen waarom ze zich nog meer verheugde op deze les. 'Waar is Master Akito?' ze had de koel oogende man niet gezien in het lokaal, en aangezien alleen de stagiaire er stond en de les feitelijk al begonnen was begon ze zich dingen af te vragen. Naast haar bureau, haar handen op haar rug ineengeslagen en haar blonde haren zwierig om haar heen dartelend toen ze naar Sam omdraaide bleef ze hem aankijken. Deze versie van Xavier Samuel was niet de jongen man die over de luchtetage sjokte, was niet de man waarvan Myst haar verteld had. Dit was de hoger geplaatste leraarachtigefiguur. Toch leek haar glimlach losser naar hem, haast alsof Savador tegenover haar stond als leraar.

Eillish keek om zich heen, ze was op weg naar haar eerste les, over Air. Ze was benieuwd naar hoe dat ging zijn, want ze kon er zich niet veel van voorstellen. Ze zuchtte, en draaide het plan in haar handen om, was het nu zo? Of omgekeerd? Ze keek voor zich uit, en liep toen maar de trappen op, ergens naar toe. Ze hoopte dat ze juist zat, anders had ze het echt wel verpest. Eerste echt dag, met les, en ze was al verdwaalt. Fijn, ze zuchtte, en keek om zich heen. Ze zag iemand lopen, en in die ene seconde besloot ze haar maar te volgen, als ze te erg verdwaalt raakte, vroeg ze het wel aan iemand, hoe erg ze het ook haatte dat er aandacht op haar gericht werd. Ze zag nog juist een meisje binnengaan, ophet moment dat de bel ging. Handig. Ze haalde diep adem, en stapte naar binnen. 'Waar is Master Akito?' Hoorde ze haar zeggen. Ze zette een glimachje op, 'Hallo' Zei ze toen ze binnenstapte. 'Ik ben Eillish' Zei ze even snel, voor ze naar een plaats liep, en haar spullen daar deponeerde, en naar voren keek. Niet opvallen, was het enige dat ze wenste.

-Eerste les van Eillish, yeey -

Verveeld staarde de jongen naar zijn rooster. Luchtmagie. Zijn hele rooster stond vol met kleine vakjes. Hij had bijna alle lessen die hij kon volgen. Niet zo zeer omdat hij zo graag magie wilde beheersen, nee dat had hij helemaal niet nodig. Maar hij hoe meer lessen hij volgde hoe meer leerlingen hij tegenkwam en kon toevoegen of afstrepen van zijn lijstje. Rustig begon Ciel met zijn korte wandeling naar het lokaal. Gisteren was hij aangekomen maar in de shuttle had hij de plattegrond van de school uitvoerig bekeken. Zonder de fluisterende leerlingen een blik waardig te gunnen liep hij verder. Zijn handen achter zijn rug liep hij statig door de gangen. Vandaag droeg hij een groene lange jas over zijn witte overhemd. Alleen bij zijn hals zag je het witte kledingstuk nog. De witte knopen op zijn jas vielen nogal op en een strik met de kleur blauw van zijn ogen maakte het af. Een bijpassende korte broek die nog niet eens tot zijn knieën reikte had dezelfde kleur van zijn jas. De lange zwarte kousen die hij aanhad bleven zitten door een dun leren riempje.
Hard tikte zijn schoenen tegen de vloer. Dit was de eerste keer dat hij zich alleen moest aankleden. Meestal had hij zijn butler die hem dat alles voor hem deed. Maar hij ging hem niet bevelen om naar Starshine te komen. Echt niet, hij kon zich echt wel redden zonder hem.
Ciel stopte met lopen, hij zag nog net een paar goudblonde lokken verdwijnen in het lokaal waar hij moest zijn. Hij hoopte dat de klas niet al te druk werd. Hij had al genoeg gezelligheid gehad voor vandaag en hij was toe aan rust en stilte. Met de zelfde statige houding liep hij de klas binnen. Kort bleef zijn blik hangen op de twee mensen die er waren. Een redelijk jonge knul stond in nette kleren in de klas. Hij kwam nogal nerveus en niet al te zeker over op hem. Zonder er iets over te zeggen keek hij koeltjes naar het meisje met de blonde haren. Ze leek haast te stralen zo vrolijk zag ze eruit. Zonder iets te zeggen knikte hij hen toe. Waar was de Master? Voor de zekerheid keek hij door de rest van het lokaal maar er was niemand behalve hun drieën. Was de Master het lokaal uitgegaan? Hoe onverantwoordelijk. Met een honend glimlachje nam hij plaats in achter een tafel en sloeg zijn benen over elkaar, de jongen en het meisje negerend. Net toen hij was gaan zitten kwam er een ander meisje binnen. Ze glimlachte en stelde zich voor als Eillish. Verveeld liet de jongen zijn hoofd op zijn hand leunen die zich op de leuning van zijn stoel had geplant. Nu wachten tot de Master eindelijk kwam, hij was van plan wat voor een persoon hij voor zich kreeg.

[2de post met Ciel

Aah Ellish poste voor mij D8 Ciel is al egwoon binnen xD ]

Met een lichtelijk verveeld gezicht begaf ze zich naar haar volgende les. Luchtmagie. Niets mis mee, gewoon een beetje... Sja, saai. Ze beheerste wat ze moest beheersen voor haar leeftijd, en bijles voor een hoger niveau wilde ze niet. Dus nu was het eigenlijk gewoon wat uitzitten. Als ze geen profiel had hoeven kiezen, had ze het zeker niet genomen. Eigenlijk vroeg ze zich af waarom ze al deze vakken moesten volgen. Ze hadden maar een soort magie, sommigen twee, maar dat was alles. Moest ze dan echt alles volgen? Het klopte naar haar mening niet. Maar ja, het witte papiertje in haar hand zei toch echt dat ze luchtmagie had. Dus met alle moeite die het iemand kon kosten wekte ze een glimlach op. Niet veel meer dan een opgetrokken glimlach werd het niet, maar dat hoefde ook niet. De indruk wekken dat ze oplette, dat was haar doel. Opletten zou ze wel degelijk doen, maar eerder op de mensen om haar heen dan op de werkelijke lesstof. Het boek had ze kort doorgenomen, en ze was tot de conclusie gekomen dat het was wat alles was. Meer van hetzelfde (<--gestolen van de NLdocent), oftewel, een hoop herhaling. Maar zoals zo vaak werd gezegd: Herhalen is goed, herhalen is goed, herhalen is goed. Zuchtend borg ze het papier op in haar witte tas, die ze over een schouder had hangen. Het lokaal was hier om de hoek. Snel ging ze zichzelf even na. Wit, los blouseje, wat lichtelijk doorscheen, en daar een rood hemd onder. Een redelijk donkere spijkerbroek, en zwarte sneakers. Iets wat haar natuurlijke vormen redelijk deed uitkomen, maar het was niet iets wat ze aan zou trekken als ze echt serieus wat van plan was. Het was, om het zo maar te zeggen, degelijk voor Azure's doen. Met een halve glimlach stapte ze het lokaal binnen, keek even rond en ging toen zitten. 'Goedemiddag' merkte ze op, waarna ze verveeld haar potlood pakte, en wat begon te krabbelen op een blaadje. Waarschijnlijk zou het een tekening worden van alle mensen in de klas. Maar dan in chibivorm. Heerlijk, soms, mensen belachelijk maken.

Op een rustig tempo liep Sly naar zijn eerste les luchtmagie dit jaar. Luchtmagie. Veel nuttelozer kon het voor hem niet zijn al wist Sly heus wel dat er ook wel voordelen aanzaten, maar op dit moment had hij geen zin om die in te zien. Hij stopte voor het lokaal dat zijn rooster aangaf als zijn ‘eindbestemming’. Snel wierp Sly een blik naar binnen en herkende het inderdaad als het Luchtmagielokaal, maar tegelijkertijd liet hij zijn ogen ook over de verschillende kinderen in de klas glijden. Het eerste wat hem opviel was gek genoeg de jongen Ciel waarmee hij vanaf gisteren zijn kamer mee moest delen. Apart geval. Waard om niet mee te spotten. Sly liet zijn pupillen in eenzelfde vloeiende beweging verder glijden. Bleef nergens op hangen behalve op de plek waar een nogal vreemde jongen op de grond lag. Zelfs vanaf de deuropening waar Sly stond kon hij zijn ongewone haar opmerken. Ook Azure, het meisje van de oude ruines herkende hij, maar zonder ook maar een echte vorm van aandacht aan een van hen te besteden liep Sly naar binnen. Met een boogje liep hij om de bewusteloze jongen heen en kon er niets aan doen dan dat hij zich toch stiekem afvroeg wat er met hem gebeurd was, maar ach, het kon nooit erg zijn. De kinderen hier waren een stuk zwakker dan dat hij gewend was, maar helaas ook een stuk socialer. En vooral dat laatste was vrij onprettig aangezien Sly helemaal niet van menselijk contact hield. Hij kon alleen maar doen alsof en dan van binnen hopen dat ze zo snel mogelijk zouden oprotten. Zonder nog een blik op iemand te werpen ging Sly kalmpjes op een stoel zitten. Onderweg knikte hij nog even naar Ciel. Hij moest zijn ‘reputatie’ als de gewone, beleefde jongen tenslotte behouden. Uit puur toeval ging Sly een stoel of twee achter Ciel zitten. Hij legde zijn kind op zijn gebalde vuisten die weer op de tafel leunde en staarde wat voor zich uit. Sly wist eigenlijk niet zo goed wie de leraar was, maar verwachtte dat het de roodharige jongen vooraan de klas was. Hij zag er immers een stuk ouder uit dan hen. Heel even schoten Sly’s ogen weer naar de bewusteloze jongen op de grond. Wat zouden ze daarmee gaan doen? Afvoeren! Sly grinnikte in zichzelf om zichzelf. Hij had dan ook echt geen humor. Vermoeid haalde hij zijn hand even door zijn haar. Hij was deze ochtend eerder wakker geworden dan normaal en dat voelde hij al leek elke ochtend toch steeds beter te worden sinds hij het ouderlijk huis had verlaten, maar dat was ook niet gek. Geen ouders, geen Civ., geen onredelijke straffen.

* Oehw, allemaal interessante mensjes hier ;3

Luchtmagie, kijk, dat was nu nog eens nuttig. Veel beter dan al dat gedoe met vuur, water of aarde. Aan lucht had je wat, en dat was ook de enige reden dat dit de les was waar Wren met echte interesse naartoe ging. Ze vergat hier nooit haar boeken, kwam [bijna] nooit te laat en lette zo goed als mogelijk op. Nou, ze had nog een modelleerling kunnen worden, ware het niet dat er nog andere lessen waren dan Luchtmagie. Er waren al wat mensen toen zij binnen kwam. Wat een enthousiastelingen. Je kon het natuurlijk ook overdrijven, hé.. Wren besloot het te negeren en liep het lokaal binnen, haar tas op een tafeltje leggend. Ze had geen idee naast wiens tas ze nu de hare legde, maar daar kwam ze nog wel achter. Hé, dat joch kende ze. Hij was er ook geweest met die les van Savador.. Als ze eraan terugdacht kreeg ze nog rillingen. Die les was gewoon.. Nee, ze moest er niet aan denken. Dan durfde ze nooit meer een stap in de gangen van deze school te zetten. Ze moest niet meer denken aan dat ijswater, aan zijn hand tegen haar achterhoofd.. Wren slikte en keek naar beneden, verbaasd om daar iemand te zien liggen. Ze liep ernaartoe, benieuwd naar wat ze aan zou treffen, dankbaar voor de afleiding. Wie was dat ook alweer? Had die jongen zich geen Noah genoemd, voor zijn kat op Savadors bureau sprong? Wren glimlachte naar hem, waarschijnlijk aardiger overkomend dan haar ooit gelukt was, en keek toen naar de jongen op de grond. 'Weet jij wat er gebeurd is?' Ze ging naast Noah op haar knieën zitten en schudde zachtjes aan een schouder van de jongen. Voor één keer niet gemeen. Deze les haalde eigenlijk het beste in haar naar boven, van alle lessen. Lucht was dan ook een geweldig element. De jongen reageerde nog niet, dus keek ze even naar de jongen naast haar. 'Jij was.. Noah, toch?' Wren kende nooit zoveel namen, maar die kat.. ja, die had een indruk achter gelaten.

Op zijn gemak, zijn tas over zijn schouder gehangen, sjokte Tristan de klas in. Vanochtend was hij vergeten dat spul op zijn verbrande oog te doen, nu prikte en jeukte het behoorlijk. Gisteren had de zuster gezegd dat het litteken niet verder weg zou trekken, ook zijn zicht zou niet meer terug komen in dat oog. Als hij dat kind nog één keer tegen kwam! Verbaasd keek Tristan even op, de les was nog geeneens begonnen en er lag al iemand op de grond. Tristan gooide zijn tas neer op een van de tafels en ging nieuwsgierig kijken. Hij zag ook het ijswater meisje weer, haar gezicht zag er weer beter uit dan net na die les. Tristan keek naar beneden, naar degene die out was gegaan. ‘Wakker worden, slaapkop’ zei hij terwijl hij een zachte schop tegen z'n schouder gaf. Beetje vreemde plek om wat verloren slaap in te gaan halen. Al was slaap inhalen op zich niet zo'n slecht idee. Door de pijn had hij een boel nachten wakker gelegen, zinnend op wraak op Ayu en dat mens van z'n vader. Z'n stiefmoeder, hoe haalde ze het in dr botte hersens om met zijn vader te trouwen zonder hem daar op tijd van op de hoogte te stellen. Op beiden had hij nog geen wraak kunnen nemen, als zou dat bij dat mens niet meer lukken. Bij Ayu misschien nog wel, die zat hier immers ook op school. Tristan gaf een iets hardere schop tegen de jongen aan.

De jongen, waarvan ze nog steeds aannam dat hij Noah heette, leek even af te dwalen, te zien aan de blik in zijn ogen. Waarschijnlijk herkende hij haar nog van dat IJswater-gedoe. Ja, hoe ook niet? Het was nogal opvallend geweest; ze had in de spotlights gestaan. Ongewild wreef ze even over haar polsen, niet meer aan de schouders van de jongen schuddend omdat hij toch niet reageerde. Er zaten nog steeds rode striemen op, de huid was geschaafd en deed zeer. Ze probeerde er zo weinig mogelijk mee te doen, maar toch schuurde ze iedere keer weer over het één of andere oppervlak heen. Noah vertelde zijn versie van het verhaal. Wren fronste even en keek nogmaals naar de jongen. 'Dat is vreemd. Misschien is hij ergens van geschrokken,' opperde ze. Noah legde zijn hand op de nek van de jongen. 'Wat doe je?' vroeg Wren nieuwsgierig. Niet veel later kreeg ze de bevestiging dat hij inderdaad Noah was. Fijn! Dan wist ze nog een naam. Dat maakte dat de glimlach op haar gezicht bleef. 'Ja, inderdaad. Ik dacht al dat je me nog wel zou herkennen van.. van die les,' zei ze, terwijl haar lach ietsje grimmiger werd. Ze wreef onwillekeurig nogmaals over haar polsen, hoewel dat totaal geen zin had. Het was bijna een blijvende herinnering, als het een litteken zou worden. Haar aandacht en glimlach werden van Noah weggetrokken toen een onbeschofte stem zich verhief en iets tegen de jongen op de grond zei, die dat vanzelfsprekend niet hoorde. Wren keek op, herkende de jongen nog vaag uit de les met het IJswater. Hé! Wat deed hij nou? Dat joch zat de jongen op de grond te schoppen! Wrens blik ging van een glimlach naar boos. Ze stond op en keek de jongen recht aan, hoewel ze daarvoor wel wat omhoog moest kijken. Net boven de 1.60m was niet echt lang. 'Vind je dat nou normaal?' zei ze, met een behoorlijk stemvolume. 'Je gaat hem toch niet schoppen! Houd daarmee op!' Ze was misschien een bitch, maar ze vond het niet kunnen als mensen bewusteloze mensen schopten. En ja, dan liet ze van zich horen. Die grote mond had niet alleen nadelen. Ze zette haar handen tegen de schouders van de jongen en duwde hem een beetje achteruit, even vergetend dat zij kleiner en hoogstwaarschijnlijk ook minder sterk was. 'Blijf dan maar uit de buurt,' vond ze.

Ze was op weg naar de les toen ze opeens tegen iemand opbotste. Al haar spullen vielen op de grond en verspreidden zich over de gang. Zonder iets te zeggen liep die verder. Boos zocht ze haar spullen bij elkaar. Als iedereen nou gewoon uitkeek. De nette stapel was verworden tot een slordige hoop en alles lag door elkaar. Ze had geen idee hoe laat het was en hoe laat de les zou beginnen, dus ze liep snel verder. Niets zou een betere indruk maken dan wanneer ze bij haar allereerste les te laat zou komen.
Bijna was ze het lokaal voorbij gelopen, zo'n haast had ze. Vlug stopte ze, deed haar haar goed en nam zich voor een onspannen en ervaren indruk te maken. Ze stapte het lokaal binnen. Het zou vast allemaal goed komen.
In het lokaal lag een jongen op de grond naast hem stond een meisje ruzie te maken met een andere jongen. Bijna struikelde ze over de bewusteloze jongen. Nog net kon ze zichzelf overeind houden, maar haar boeken vielen op de grond. Alweer. Ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen en ze had het gevoel dat iedereen naar haar keek. Beschaamd pakte ze haar spullen op en zonder iets te zeggen ging ze zitten. Na een minuut durfde ze weer op te kijken. Naast haar zat een meisje poppetjes te tekenen. Ze begon haar spullen te sorteren, omdat ze niet wist wat ze anders moest doen.

Uiteraard, hij had het moeten weten. Met een glimlach keek hij naar Ephony die als eerste het lokaal binnen kwam. Het enthousiasme droop van haar af en gaf hem, zonder het zelf door te hebben, iets meer vertrouwen in de zaak. ‘Goedemorgen,’ Corrigeerde hij haar met een glimlach. Of hij het nou wilde of niet, Ephony was hij een stuk beter gaan leren kennen de laatste tijd. Puur omdat ze elkaar zo vaak zagen. Elke ochtend was zij de eerste die beneden was, in haar eentje meestal. Soms was Romance er, en heel, héél soms Laurens ook. Maar goed. Als iemand je zo vaak zag in onderbroek en jij diegene in een lang nachthemd, dan moest je elkaar wel leren kennen.
‘Daar hebben we het zo meteen wel over,’ Wuifde hij haar vraag weg. Hij wist nu al hoe het anders zou lopen. Elke leerling zou het aan hem komen vragen, en keer op keer zou hij het verhaal moeten herhalen. Eén leerling wist het tot nu toe pas. Dus dan maar in één keer voor de klas, als iedereen er was. Hij bleef nog een korte tijd naar Ephony haar stralende gezicht kijken. Hoe kreeg ze het voor elkaar? Haar glimlach stond er nu zeker toch al dik drie minuten op, en nog steeds was hij even vrolijk en gemeend. Ze had verdorie nog wel les. Hij wist natuurlijk al langer dat Ephony een overenthousiast kind was dat alles even hard toejuichte, maar nog steeds verbaasde hij zich erover. Hij keek pas dankbaar afgeleid om toen er een nieuw meisje dat hij nog nooit eerder had gezien het klaslokaal binnen kwam lopen. Met een glimlach begroette hij haar. Ondanks zijn kleding die overdreven netjes was – overhemd, stropdas en jasje – zag hij er nog steeds jong uit. Duidelijk midden twintig, met een goed charisma.
De leerlingen stroomden nu sneller achter elkaar naar binnen en al gauw begon het kalmerende gevoel wat Ephony haar glimlach veroorzaakt had af te nemen. Daarnaast bruiste ook een nieuwe bezorgdheid op. Myst zat ook in deze les. Hoe zou ze reageren? Wat zou ze zeggen? Zou ze überhaupt wel iets zeggen? Zou ze er nog steeds zo mee zitten als op het moment dat hij het haar verteld had? Of zou ze helemaal niet op komen dagen, om haar woorden nog eens extra te benadrukken? Maar op het moment dat hij zichzelf nog een minuutje wilde veroorloven om hier over te piekeren werd deze mogelijkheid hem ontnomen. Een jonge, met het meest bizarre kapsel dat hij in tijden had gezien, stormde letterlijk op hem af en stopte vlak voor zijn neus om priemend zijn vinger naar hem op te steken en er eens goed van te zeggen wat hij ervan vond. Met verbaasd knipperende ogen zette hij verdedigend een stapje achteruit. “Hoe kunt u hier in hemelsnaam lesgeven?!” Viel de jongen tegen hem uit. Tegelijkertijd met de woorden zonk hem de moed in de schoenen. Hij had wel geweten dat niet alle leerlingen er even blij mee zouden zijn dat hij nu de functie al leraar moest vervullen, maar om het nu zo knoerthard in zijn gezicht te krijgen was wel even anders. Hij zou toch zijn best doen? Nog voordat zijn inzinking zich had kunnen omzetten tot woede - want dit had wel willen gebeuren, wie was die jongen om er iets van te zeggen? Hij had 'm nog nooit zien les geven, dus – gebeurde er iets wat hij niet had zien aankomen. Na één of andere oerkreet over symmetrie, wat het er in godsnaam mee te maken had wist hij niet, viel hij flauw.
Een stilte galmde in zijn hoofd. Totdat het doktersinstinct het in hem van hem overnam en hij vanzelf neerhurkte. Een koelte nam zijn hoofd over en liet hem automatisch handelen. Zachtjes, nog net vriendelijk, duwde hij Noah weg. Alsof hij de handeling duizend maal vaker had gedaan tilde hij de jongen overeind totdat hij zat. ‘Even rustig aan doen, vriend.’ Zei hij gemoedelijk terwijl hij toekeek hoe de jongen weer bij kwam. ‘Willen jullie allemaal even op je éígen plek gaan zitten?’ Zei hij gebiedend tegen de andere leerlingen die als een kringetje om hen heen waren gaan staan. Schrapend kwam er een stoel aanschuiven en op het moment dat deze dichtbij genoeg was tilde hij de jongen op. Een kraan die zich achter in de klas bevond, begon opeens met stromen. Het water werd opgevangen door een zwevend glas. ‘Kijk me is aan,’ Hij draaide de jongens zijn hoofd naar hem toe en trok zijn oogleden wat verder open, meette zijn hartslag en voelde zijn voorhoofd. ‘Volgens mij ben je gewoon neergegaan door de spanning,’ Constateerde hij. ‘Hier,’ Hij haalde het glas water uit de lucht wat zijn kant op kwam zweven en bood het Kenji aan. ‘Wat is je naam?’ Vroeg hij. ‘Gewoon even rustig aan doen, Kenji. Richt je anders even op het tafelblad,’ Hij moest moeite doen om een frons te bedwingen bij zijn debiele opmerking. ‘Deze is heel mooi... rechthoekig.’
Het incident met de jongeman had hem zo doen afleiden dat hij voor een kort moment totaal was vergeten in wat voor situatie hij zichzelf eigenlijk bevond. Zijn eerste les, die hij nu moest beginnen. ‘Jongens,’ Begon hij droogjes, trachtend de aandacht van de groep te krijgen. Hij viel kort stil, luisterde naar het geroezemoes. ‘Jongens?’ Probeerde hij opnieuw. Diepe zucht. Hij stak zijn hand op en balde krachtig zijn vuist. Uit het niets klonk een vreselijk luidde knal door heel het lokaal waarna er een doodse stilte viel. ‘Dames!’ Verbrak hij deze uiteindelijk. ‘Ik wil graag de les beginnen, en daarvoor heb ik wel jullie aandacht nodig. Ten eerste een mededeling; Akito is weg.’ Een korte stilte om het even in te laten werken op de klas. ‘Master Savador heeft vervolgens mij gevraagd om zijn functie als leraar zijnde te vervullen. Dus bij deze, ik ben jullie nieuwe leraar luchtmagie.’ Achter hem zweefde er een krijtje omhoog die met sierlijke, schuine letters op het bord begon te schrijven totdat de woorden “Xavier Samuel” er stonden. ‘De meeste kennen mij al, of anders wel mijn gezicht. Vorig jaar was ik hier de stagiaire en hielp ik bij de les. Maar voor degene die mij nog niet kennen: mijn naam is Xavier Samuel, voor jullie Master Samuel. Hebben jullie nog dringende vragen anders kunnen we gelijk doorgaan met de meest interessante stof die we dit jaar gaan behandelen, want luchtmagie is natuurlijk de mooiste tak van de magie die er bestaat.’ Een brede glimlach verscheen.


JONGENS TOCH D: Jullie gaan veels te snel!
Ik snap dat dit topic übercool is en dat iedereen ultra graag wil reageren [neehoor,geenarrogantie]
Maar ik houd 't niet meer bij zo D8

Ze onderdrukte een zucht en gaf een schop, op volle ochtendkracht, tegen het koffiezetapparaat. De vrouw van de kantine was er vandaag niet. Ziek, waarschijnlijk, helaas. Dus moest ze het zonder de lekkere koffie van de kantine doen, en op automaat koffie. Elke echte koffieliefhebber wist dat koffie uit een automaat nog geen kwart van de smaak bevatte van die van de kantine. En bovendien bleef die ranzige smaak ook zo lang in je mond hangen. En ze wilde helemaal niet uit haar bek stinken als ze les had van Sam. Sam. Ach, wat kon haar die koffie eigenlijk schelen.
Met een halve glimlach slofte ze door de gang, nu misschien al een klein beetje laat voor haar les. Of wie weet ook niet. Wat maakte het haar uit? Ze zou Sam zo zien. Echt boos was hij ook nog heel aantrekkelijk, en nu zou hij niet eens echt boos worden, waarschijnlijk. Ze ritste haar vest open, het was nog best een mooie dag vandaag voor eind september. Ze had een strakke, lichte spijkerbroek aan met een bruin shirtje dat strak zat om de borst, maar daarna losjes uitliep. [Lis, je kent ‘m wel 8D]
Stap voor stap slofte ze de gang in, en hoorde van een afstandje al wat commotie in het lokaal. Toch herkende ze Sam er niet tussen, dus maakte ze zich er ook geen zorgen om. Stap voor stap slofte ze door de gang. Hoewel ze blij was dat ze Sam zou zien, nee, dat was een understatement. Hoewel ze er onwijs naar uitgekeken had om Sam weer te zien, konden die luttele seconden die ze meer had gehad als ze sneller had gelopen haar gestolen worden. Het was ochtend, ja. En ze had géén koffie op.
Maat toen ze nog maar enkele meters van de deur verwijderd was, hoorde ze een flinke knal. Ze kromp lichtjes ineen en sloot kort haar ogen. Pas daarna herkende ze Sam z’n stem, nu veel meer autoritair dan ze van hem gewend was. Toen hij daarna verder praatte klonk het als herhaalde informatie, en nu iets actiever omdat ze geschrokken was van de knal, liep ze verder naar de deur.
Toen ze Sam eenmaal in zicht kreeg groeide er een glimlach op haar gezicht. Ja, het was bizar dat hij leraar was. Maar de lessen werden er niet minder op. Die werden alleen maar beter. Dus voor nu zou ze het helemaal niet erg vinden. Nonchalant pakte ze losjes de deurpost vast en onderdrukte een gaap. Daarna keek ze hem vriendelijk aan, haar glimlach iets verontschuldigend. ‘Mijn excuses dat ik wat later ben, Master. Het koffiezetapparaat deed het niet. En de vrouw van de kantine is ziek ofzo, dus ik moest het zonder koffie doen.’ Voor kort trok ze een heel zielig gezicht met onschuldige oogjes, wachtte op zijn reactie.
Toen hij haar binnenliet grijnsde ze en huppelde ze half, ergens tussen rennen en wandelen in, naar het tafeltje naast Ephony. ‘Hello.’ Ze glimlachte even en richtte daarna haar ogen weer op Sam, wachtte tot hij verder zou gaan met zijn praatje, of zou beginnen met de uitleg.



Verzoek:
Ik wil níét bij de elite.

Licht geïnteresseerd bekeek Sly de hele situatie nog eens. Het was ook zo vreemd wat er allemaal gebeurde. Een bewusteloze leerling, onaangekondigde, nieuwe leraar en al dat geroezemoes dat de ruimte vol ergerlijk geluid bezorgde. Wat was het toch allemaal een onprofessionele bende! Het verbaasde hem toch ergens wel. Zijn eerste les was ook al zo’n zooitje geweest en dat terwijl het allemaal zo perfect had moeten zijn! Zo bleek maar weer; Hoge verwachtingen brachten alleen maar teleurstellingen.. Wat verveeld steunde Sly met zijn kin op zijn hand. De roodharige gast kwam ook in beweging en leek ervaring te hebben met het verplegen of verzorgen van mensen. Al gauw leek de jongen bij te komen en trachtte de schijnbare leraar de aandacht van de klas te trekken wat in eerste instantie nogal, hm, mislukte. Sly echter was stil en bleef luisteren naar de jongeman. Zo was hem dat altijd geleerd en oude gewoontes verdwenen nu eenmaal niet snel. Ondertussen herkende Sly ook steeds meer andere mensen van vooral die ene ongeslaagde introductie-les. Het ‘watermeisje, de jongen van de kat enzovoort. Dingen die allemaal duidde op de faal van die dag. Zachtjes zuchtte Sly en merkte pas dat zijn blik naar het raam was afgezakt toen zijn ogen plotseling terugschoten naar de leraar toen deze begon te schreeuwen. Het was een mooie manier om de aandacht te trekken. In plaats van het gebruikelijk ‘jongens’ te gebruiken riep hij namelijk ‘dames’ wat de nodige oplettendheid wel zou wekken. Hij was dus nieuw? Waarom wist Sly dat niet? Werd er helemaal niets op deze school aangekondigd? Slecht was zijn conclusie, maar zonder die uitgesproken mening te tonen luisterde hij rustig verder. Zijn naam zou Sly niet vergeten net zomin als het feit hoe hij zijn voorliefde voor de luchtmagie uitsprak. Luchtmagie. Nou misschien kon het wel handig zijn wanneer hij zijn Zwarte Gaten weer zou gaan oefenen. Sterker nog. Sly wist het wel zeker.

*scipt vrolijk de helft* tralalalala~!

Wat onthutst stond ze van een afstandje toe te kijken hoe de jongen op de grond lag, omringt door wat leerlingen en Samuel zelf. In een slimme zet - al vond ze het zelf - bleef ze maar op afstand. Het was iets te snel voor haar gegaan, en voor ze het door had gehad lag de jongen voor de witharige jongen op de vloer. Al gauw leek het weer goed te komen, wist ze dat Sam een onafgeronde opleiding tot dokter als geschiedenis had. Hijzelf had haar ook proberen te behandelen toen het hopeloos leek te zijn geweest, ze uitgeput in de ziekenzaal had gelegen met een hart dat nog net kon kloppen. Om er maar zeker van te zijn dat zij zelf straks niet op de grond lag - alsof ze nu ook echt op het punt stond om flauw te vallen - zakte ze op haar stoel aan de voorste rij van de tafeltjes, vlak voor Samuels neus. Maar op het moment dat ze bijna bij haar stoe was schoot ze in een onverwachte plof hard op het hout bij het horen van de knal. Met een pijnlijke trek op haar gezicht - het landen op de stoel was een beetje schuin gegaan - schoof ze heen en weer en keek op naar Samuel. Maar bij zijn mededeling bleef haar gekromde houding doordat ze net opzij schoof op haar zitting verstijfd zitten. In haar hoofd had hij de mededeling wat soepeler kunnen overbrengen. Kwam het feit dat Akito weg was als een klap aan. Zomaar, opeens. Waarom was hij weg gegaan? Wat beteuterd, niet omdat ze nu les zou krijgen van Samuel, maar omdat een vertrouwd gezicht was verdwenen zakte ze in een comfortabelere houding en leunde met haar kin op haar handen. Meteen schoot haar hand omhoog en bleef hangen als een trillende antenne toen Sam stopte met spreken, sloeg hierbij bijna Myst omver die net naast haar neer plofte en wapperde met de hand die in de lucht was als begroeting naar haar vriendin om haar aandacht daarna weer op Sam te richten. 'Master, ik heb wat vragen over de opdrachten in het boek,' wat onzeker zakte haar hand, 'Maar dat kan ook wachten aangezien ik een week op Akito's werkwijzer voor loop. Maar, gaat u deze veranderen of niet?' ze vond het niet erg om extra werk te maken, maar ze wilde ook niet met lege handen in de les komen en er achter komen dat er andere opdrachten van hen verwacht werden dan dat zij had gemaakt.

Azure had het hele voorval maar half gevolgd, maar toch haalde ze opgelucht adem toen de jongen weer bij bewustzijn kwam. Man, zijn aura was bijna vierkant, zo vreemd. Maar ja, er waren wel meer vreemde dingen in dit lokaal. Ze zou haar 'zicht' voorlopig maar moeten uitzetten, anders werd ze nog gek van de warrelende kleuren en vormen. Soms kon ze hoofdpijn krijgen van iets simpels als een verliefde, of depressieve aura. Het potlood in haar hand stopte met schetsen, nauwkeurig bekeek ze haar werk. De leraar was redelijk gelukt, het blonde meisje nog meer. Maar de flauwgevallen jongen had ze er niet goed op kunnen krijgen. En dat irriteerde haar. Met een lichte frons stond ze op, en liep ze op hem af. Niet met haar normale, heupwiegende tred, maar vlug en onopvallend. Voorzichtig legde ze een hand op zijn schouder. 'Zeg, als je daar zo blijft zitten, kan ik mijn tekening nooit afmaken, dat begrijp je toch wel?' God, dit was gênant. In een totaal onbekende klas, op haar hurken een jongen vragen of hij alsjeblieft rechtop kon gaan zitten. Geduldig wachtte ze op een reactie, liet daarbij haar ogen door de klas glijden. 'Kenji...' ze gokte zijn naam maar, 'Kenji, kom op. Zo kan ik mijn tekening niet afmaken, en blijft hij... Assymetrisch. Alsjeblieft, sta nou gewoon op.'

-stuk geskipt, sorry voor de kortheid

Met een verveelde blik had de jongen toegekeken. Een jongen die onzin uitkraamde over symmetrische dingen om vervolgens van zijn stokje te gaan en languit op de vloer te gaan liggen. Hoe fris. Een albino jongen die er niet al te zeker uitzag en bijna over de jongen struikelde. Een blauwharige meid die naast de albino-knul was gaan staan, ze leken elkaar te kennen, en vervolgens kwam er een of andere gozer met zwart haar en een soort rode brandplek het lokaal binnen lopen om vervolgens de bewusteloze symmetrie-freak een schopje te geven met zijn voet wat bij het blauwharige meisje in het verkeerde keelgat schoot en de jongen met het verbrande oog wegduwde. Uiteindelijk kwam er nog een meisje met twee staarten binnenlopen maar Ciel schonk geen aandacht aan het kind. Oninteressant was het eerste woord wat bij hem opkwam toen ze binnen kwam lopen. Het enige wat hem tot nu toe had geinteresseerd was Sly. De grijsharige jongen met zijn paarsen ogen met wie hij zijn kamer moest delen. Ciel had er serieus overna gedacht om naar die Savador te gaan om te vragen wat hij wel niet dacht. Hij was Ciel Phantomhive, Master Savador moest blij zijn dat hij al iemand van de Phanthomhives in zijn school had. Als hij dan niet eens een privékamer kon regelen was deze school slechts een tweederangs plaatsje waard. Maar de jongen had het de Master vergeven. Hij was bij Sly terecht gekomen. Een ontzettend irritant obstakel omdat hij nu zijn werk niet kon doen zonder die paarse ogen in zijn nek te voelen branden, maar hij was er wel achter gekomen dat hij en Sly alleen op een kamer kwamen te zitten als geen van beide ervoor koos ergens anders heen te gaan. Ciel voelde nooit neiging om te vertrekken, en af en toe had maakte hij zelfs een praatje met de grijsharige jongen. Niet omdat hij het zo leuk vond om met hem te praten, hij moest een soort contact houden. Meestal als hij stopte met praten had hij eindelijk wat rust. Toch bleef het riskant om zijn werk in zijn kamer uit te voeren zolang Sly erin zat. Hij moest hem maar is wegjagen als het uitkwam, maar dan moest hij eerst een manier vinden om dat te doen.
Tegelijkertijd was Sly iemand op wie hij een oogje wilde houden. Hij was zonder meer iemand die voor hem opviel. Misschien voor andere niet maar voor hem wel. Hij was te slim.
Ciel keek op toen de jongen met het oranje haar zijn gedachtegang onderbrak. Geergerd staarde hij de jongen aan. Hij was ouder dan hen, dat zeker en later stelde hij zich voor als Master Samuel. Onhoorbaar snoof de jongen honend. Moest hij les krijgen van iemand die deze chaos niet eens onder controle kon krijgen. De symmetrische-freak was weer bij zinnen gekomen. Al hoewel, dat betwijfelde hij toch echt. In ieder gevalw as dat joch geen 100%. Zodra hij wakker was geworden van zijn dutje bleef hij even naar de tafel staren om vervolgens uit het niets Baka te roepen en zielig in een hoekje te kruipen. Zuchtend wreef Ciel over zijn voorhoofd. Wat deed hij hier in hemelsnaam. Het was hier nog luidruchtiger dan in het Huis, en daar zat hij opgescheept met drie idioten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij het bruinharige meisje opstaan, ze was de hele bende ontglipt aangezien ze volop aan het tekenen was. Nu probeerde ze de het jammerende joch te kalmeren. Kort keek hij het aan benieuwd of de jongen zou stoppen met Baka roepen. Kort telde hij tot tien maar uiteindelijk stond hij op. Zijn hakken tikten hard tegen de vloer aan, het enige wat je zou kunnen opmerken als geirriteerd. Voor de jongen bleef hij staan. Kort keek hij neer op de jongen. Wie flipte er nou weer om toiletpapier! Was dit misschien geen Starshine maar het gekkenhuis? Geergerd door de drukte en het feit dat hij gedwongen was om deze les vol te houden keek hij naar de jongen die Kenji heette. Stopt hij, of bleef hij in zijn zielige wereldje hangen. Zonder pardon haalde hij uit naar Kenji. Een harde pats weergalmde door het lokaal. 'Sta op en ga zitten. Of ga naar buiten en jammer daar maar over je toiletpapier.' Alsof er niks gebeurd was draaide hij zich om en nam zijn plek weer in om verveeld weer op zijn hand te leunen. Hopelijk stelde deze les zijn geduld niet meer op de proef dan dat het nu al deed.

[Permissie van Azure om toch te slaan 8D]

Mag verwijderd worden: nevermind dus

Gwen zat maar een beetje woudmagie te oefenen wachtend tot er iets gebeurde. Ze liet een klein bloempje groeien uit een zaadje dat ze had meegenomen. Opeens een harde knal door het lokaal heen. Ze liet van schrik haar concentratie verslappen en het plantje viel op haar tafel . De roodharige man zei: ''Akito is weg.'' Dit schokte iedereen in het lokaal. Blijkbaar was die Akito een goede leraar geweest. ‘Master Savador heeft vervolgens mij gevraagd om zijn functie als leraar zijnde te vervullen. Dus bij deze, ik ben jullie nieuwe leraar luchtmagie.’ Zijn naam werd door een krijtje op het bord geschreven: Xavier Samuel. Dit was een simpele vorm van luchtmagie, maar Gwen kon zich nauwelijks voorstellen dat zij dat zou kunnen.
Nu was ze toch wel benieuwd naar wat ze zouden gaan doen. Gelukkig zei de man dat de les zo zou gaan beginnen.

'Wat doe je nu?' Vinnig snauwde Azure naar de jongen die Kenji een klap had gegeven. 'Eerst valt hij bewusteloos, dan raakt hij in paniek, en je geeft hem een klap? Wie denk je wel niet dat je bent?' Van pure frustratie was er een boze ondertoon in haar stem geslopen. Dat deed je toch niet? Zelfs al gaf ze persoonlijk niets om het joch, ze vond het niet kunnen dat je iemand zomaar een klap gaf. Zelfs niet als dat diegene hielp. Maar de jongen was alweer teruggelopen naar zijn plek, dus richtte ze zich, nog steeds geïrriteerd, op Kenji. 'Luister. Als je je zorgen maakt over dat toiletpapier, dan kun je toch altijd bedenken dat je het al die andere keren wel hebt gedaan? Je vergissen is menselijk, en anders zou je niet symmetrisch overkomen bij de andere mensen.' Met een lichte beweging naar de jongen die hem net geslagen had, vroeg ze: 'Je wang is gelukkig niet rood geworden, dus in dat geval ben je nog symmetrisch.' Over het haar maakte ze geen enkele opmerking. 'Kom, sta op. Als ik die tekening niet afkrijg voor de les, sta je er assymetrisch op.' Haar toon was helder, maar zacht genoeg. Ze moesten niet gaan denken dat ze te vriendelijk was, nee. Azure was Azure, en vriendelijk was niet altijd het bete woord. Met een zucht stond ze op vanuit haar gehurkte positie, en liep ze terug naar haar stoel. Of de jongen zou luisteren wist ze niet. Heel erg veel kon het haar ook niet schelen, maar harteloos was ze nu ook weer niet.

-post tijdens wiskunde, kunnen fouten inzitten-

Master Samuel greep in en hij ontfermde zich over Kenji, die alweer bij begon te komen. Wren ging achteruit en besloot op haar plaats te gaan zitten, al had ze niet echt door naast wie ze haar tas nu neergegooid had. Ach ja, dat maakte ook niet zoveel uit. Er bleven mensen binnenkomen, die ze soms wel herkende en soms ook helemaal niet. Net zoals die Kenji. Wie dat was.. geen idee, maar ja, daar zou ze ooit wel achter komen. Haar tas stond op een tafel waarnaast een jongen was gaan zitten die er nogal verveeld uitzag. Hij had lang, zwart haar en staarde voor zich uit, alsof het hem niet kon boeien. Wren had geen zin om een andere plaats op te zoeken, en ging dus maar gewoon naast hem zitten. Hij leek niets te geven om het flauwvalincident, maar dat was ook wel te begrijpen. Als iedereen aan de schouders van Kenji ging schudden had het ook geen zin. Nog een naam die ze niet gemakkelijk ging vergeten; als er zoiets vreemds gebeurde. De vreemde Kenji begon nog vreemder te doen; iets te roepen over toiletpapier. Iemand gaf hem een mep, wat een ander meisje nogal onthutste. Wat een goede. Master Samuel begon intussen wat te bazelen over Luchtmagie, al was ze het in zekere zin wel met hem eens. Wren vond de introductie nooit interessant, wat wel wat gebleken bij Savadors les. Bij deze man besloot ze echter haar mond te houden en te kijken of er één vak was wat haar ging boeien, omdat het dat altijd al gedaan had. Dit vak vond ze tenminste leuk! En dat was al een hele prestatie. Ephony had alweer een vraag tegen de tijd dat Wren haar boeken tevoorschijn gezocht had. Ach ja, ze kwam er vanzelf wel achter als ze het niet wist.