Met een pest humeur zat Mizore op de slaapzaal. Gelukkig was ze alleen. Ze stond voor een muur met een van ijs gemaakte spiegel aan de wand. Met een kwade blik keek ze naar zichzelf. Haar ogen waren nat van de tranen die ze gehuild had. Ze was er achter gekomen dat terwijl zij op Razen was voor genezing Savador hier bijna dood was gegaan. Haar liefde voor hem was nooit verzwakt. Deze gevoelens had ze al van kleins af an voor hem en een tijd geleden had ze het ook tegen hem gezegd. De kus zie ze hem gegeven had maakt haar nog steeds gelukkig als ze er aan terug denkt, maar dan komen de vreselijke gedachte weer dat ze hier niet voor hem was geweest toen hij bijna dood was. Vroegen deed ze veel om hem als vriend te hebben en het was haar ook gelukt. Ze had haar watermagie bijna helemaal aan de kant geschoven om alleen nog maar ijs te beheersen omdat Savador zo bang was geworden voor water door haar eigen vader. Haar blik werd nog vuriger bij deze gedachte. Ze was erg blij dat Savador Marcus vermoord had. Ondanks dat zij er voor in de gevangenis was gedraaid. Een hand balde zich tot een vuist en raakte de muur zo hard als dat het kon. De ijsspiegel brak in vele stukjes, maar voor dat het de grond had geraakt was het al verdwenen. Alsof het er nooit was geweest. Ze had haar gebruikelijke kleding aan. Kleding die ze in jaren niet vervangen had, maar en nog steeds goed uit zagen doordat ze ze zelf repareerde. Met de zelfde vurige blik draaide ze zich om en liep op een stevige pas de slaapzaal uit. Op de gang keken ene paar eerste jaars haar bang aan en deinste zo ver als dat ze konden tegen de muur aan om niet in haar weg te lopen en de gene die wel in haar pad bleven werden rus weggeduwd of zelfs bijna letterlijk overheen gelopen. Ze gaf niks om de andere leerlingen. Haar ogen schoten door de gangen heen alsof ze iets zocht. Dat was ook zo. Opzoek naar de kerkers. Het was misschien vreemd maar door de lange opsluiting kreeg ze altijd een fijn gevoel bij het zijn van kleine kamers en de kerkers waren er perfect bij. Men en snelle pas kwam ze de trap af. Het ging zo snel dat je bijna zou zeggen dat ze van de trap af viel. Snel ging ze de tochtjes om tot dat ze bij de deur van de kerkers kwam. Ruw pakte ze de klink vast en met een bonk duwde ze die naar beneden. Het muffe luchtje van de kerkers drong haar neus binnen en een vlaag van kalmte ging door haar heen. De donkere gangen waren hier en daar verlicht met aangestoken fakkels. Het was niet de eerste keer dat ze hier kwam. Vaak zat ze hier om gewoon van de drukte te ontkomen. Ze greep de tweede fakkel die ze op haar pat tegen kwam en liep als maar recht door. Uiteindelijk kwam ze bij een T-splitsing. Ze ging naar links en de eerste weer links. Ze kwam in een kleine kamer die nagenoege nog al schoon oogde. Deze kamer was voor haar nog al standaard geworden. Aangezien niet veel leerlingen in de kerkers kwamen vond ze dit echt een perfecte plek. Want de meeste leerlingen die als hier binnen kwamen niet zo ver durfde. De hand met de fakkel er in hield ze een halve meter boven de grond een een pilaar van ijs bouwde zich omhoog waarna het om het handvat heen ging en ze het zo niet meer vast hoefde te houden. Ze plaatste haar handen op haar onderrug en strekte haar rug. Een paar knakken van wervels die goed schoten waren te horen gevolgd met een zucht. Ze draaide een pirouette en keek de kamer rond. Ze hield haar handen richting een hoek van de kamer waar het ijs met een vlotte gang omhoog kwam zetten. Met een plof lande ze op het ijs wat voor haar zo zacht aan voelde alsof het het zachtste matras op de wereld was. Liggend op haar rug en haar handen achter haar hoofd keek ze naar het plafond. Er kwam lichtelijk mos tussen de voegen door waardoor het nog al groenig oogde. Langzaam sloot ze haar ogen en binnen een paar tellen lag ze te slapen met zacht gesnurk.

Met zijn ene hand naast hem en zijn andere hand over zijn schouder die een tas vast heild alsof het hem geen klap kon schelen liep Lance met een kalme trend door de gangen. Hij moest nog naar de Razen etage waar hij overnachtte. Hij moest zijn spullen op de zaal nog ordenen en hij moest van alles voorbereiden voor dat zijn lessen begonnen. Echter zonder dat hij het erg oplette stootte een vrouwelijk persoon tegen hem aan. Lance keek vaag op en keek om. Zag de leerlinge nog net weg benen. Hij vond het op zich geen ramp, hij was redelijk gespierd dus veel pijn deed het niet. Als Lance vroeg aan iemand hoe lang ze dachten dat hij getraind had kwamen er getallen uit dat hij jaren had gedaan over een lichaam als dit. Hij had nooit getriand. En had nooit echt deze spiermassa gewild. Het kwam mede door zijn combinatie magie die hij kom omzetten in een speciaal element. Zijn elektrische stromen van de zenuwen waren lichtelijk sterker gaan reageren in het begin waardoor zijn spieren ongevraagd zich gingen versterken. En dat had geresulteert in een strak maar gespierd lichaam. Lance liep er niet mee te koop. En wilde alles behalve er populair door worden. Het was nou eenmaal hemzelf en het was niet anders.

Ergens had het meisje dat hem zowat omver liep nieuwschierig gemaakt. Hij zette zijn tas neer en trapte er op. Uit het nies leek het te verdwijnen in de schaduw op de muur. "Zow..." sprak Lance en rende richting de kant waar Mizore naar toe was gerend. Volgde zijn instinct en gelukkig vertelde het hem de juiste weg. Hij kwam uit bij een deur die nogal angstaanjagend naar hem leek te kijken. Lance liet zich hier niet door tegenhouden. Hij zweeg kalm en liep de muffe kerkers door. Vochtigheid, hij moest opletten met 'zijn' element. Aangezien het namelijk gevaarlijk uit kon pakken. Rustig liep hij verder. Ging rechts af en daarna weer rechts maar kwam in een kamer uit. Liep dezelfde richting in en rechtdoor en bleef maar dwalen. Zijn instinct leek hem even in de steek te laten maar hij hoorde ineens zacht gesnurk. Hij ging op het geluid af en zag in een kamer, op een plaat van ijs dezelfde persoon liggen als in de gangen. Hij glimlachte en leunde tegen de deurpost van de kamer. Hij glimlachte wachtte geduldig tot ze wakker zou worden.

Na een kort dutje werd Mizore weer wakker. Ze lag op haar zij en keek richting de muur. De tranen rond om haar ogen die ze had voordat ze in slaap was gevallen waren opgedroogd en nergens meer te bekennen. Met een slaperige blik ging ze recht op zitten en wreef met beide handen in haar ogen. Nadat ze haar handen voor haar ogen weg had gedaan en haar gezichtsveld weer bij was getrokken dat ze weer scherp zicht had zag ze de jongen in de deurpost pas staan. Haar ogen veranderde van neutraal net een felle blik en een hand balde zich tot een vuist, klaar om aan te vallen als het moest. Ze was nog nooit eerder een andere leerling hier beneden tegen gekomen. Het zelfde gold voor de leerling zelf, maar dat betekende niet veel bij haar. Naar de lessen ging ze nauwelijks en meestal zat ze ergens alleen en afgelegen. Mizore’s ogen gingen niet van de jongen af terwijl ze wat wankel opstond. ‘Wat kom je hier doen en wie ben je?’ klonk het kil uit haar mond. Ze bekeek de jongen even snel van kop tot teen. Hij zag er niet zo bedreigend uit op zijn spier massa en dat ding op zijn hoofd na. Zelf had ze geen flauw idee hoe lang ze geslapen had of hoelang deze jongen al naar haar had liggen staren terwijl zij zelf lag te slapen. De rillingen kwamen al over haar lichaam opzetten bij het idee dat hij daar al uren had staan kijken en haar had lopen observeren.

[sorry hij is wat kort, maar men laptopbaterij is bijna op en men adapter is kapot >.<]

De tranen, die in het zwakke fakkellicht van de kerkers duidelijk zichtbaar voor hem waren deden hem zuchten. Er was niet alleen frustratie maar ergens ook verdriet. Hij zweeg en sloot zijn ogen. Leunde met zijn rug tegen de deurkozijn en keek kort naar buiten om te wachtten tot ze eventueel wakker zou worden. Kalmpjes ging zijn blik weer opzij en keek toen weer weg. Hij zag dat haar tranen langzaam opdroogde, desondanks de muffe en vochtige lucht die hier hing ging dat redelijk snel. Lance pakte een houten ring. Liet het tussen twee vingers draaien. Het was niet zomaar een ring, het was de ring van zijn overgroot vader. Het was eigenlijk een staf van hem maar het was met magie omgevormt tot een ring. En alleen bepaalde mensen konden de staf tevoorschijn halen. Lance hoorde beweging en keek richting de dame op het ijsplateau. Ze werd wakker. Hij wierp de ring in de lucht en ving hem op in zijn mouw om hem daar op te bergen.

Hij zag dat ze wat wankel opstond en haar vuisten gebald had. Haar ogen stonden fel. Al zag hij het maar amper in het zwakke licht. Hij slikte kort. "Wie ik ben en wat ik kom doen..." sprak hij herhalend met een qausi-angstige stem. Eigenlijk was hij niet bang maar eerder voorzichtig. Hij glimlachte daarna en ging wat ontspannener staan. "Tja, je liep me in de gangen zowat omver, met tranen en al in je ogen..." sprak hij kalm. "Ik dacht dat er misschien iets was waar ik je mee kon helpen, en toen trof ik je hier slapend aan..." sprak hij ter nader uitleg. Zijn handen gespreid en lichtelijk geheven alsof hij zelf wilde zeggen dat hij niets verkeerds deed. Haar houding zag er naar uit alsof ze ieder moment aan kon vallen. En daarom stond Lance ook op scherp. Zijn handen gloeide beide lichtjes oranje van de magie die er al in klaar stond, poppelend om gebruikt te worden. Maar Lance hield zich voor dat als hij zou aanvallen dat hij fout zat en zich alleen defensief zou opstellen. Lance glimlachte en zijn blik stond ontschuldig. In feite had hij naar zijn doen niets fouts gedaan. "Oh, das waar ook, ik had me nog niet gezegd wie ik was...." sprak hij kalm. "Lance..." sprak hij voorstellend. "Lance, afkomstig van Razen...." sprak hij ter nader uitleg. "Ook leuk jou te ontmoeten..." sprak hij vriendelijk. Hij wilde haar in zijn opzicht alleen maar helpen. Maar het kon zijn dat ze het allemaal vekeerd opvatte en hem aanviel. Dat laatste hoopte hij niet, hij kon het niet over zijn hart krijgen dat hij waarschijnlijk iets verkeerds gedaan had bij haar. Ja misschien het volgen en wachten tot ze wakker werd. Was misschien minder slim dan hij zelf dacht. Maar gebeurt is gebeurt en he, hij had toch niets gedaan. Er zat minstens een meter of vijf tussen hun in en ook toen ze sliep was die afstand niet kleiner geworden. Zijn ogen gingen naar Mizore wachtend op een mogelijke aanval, of reactie van haar.

Mizore bleef de jongen aan kijken alsof het een stuk vuil was. Voor haar was het nu ook niks anders. Nadat hij zei dat hij nu hier was omdat ze tegen hem aangelopen was in de gangen dacht ze even snel terug. Ze was wel tegen meerdere leerlingen aangelopen maar die stonden hier nu toch ook niet allemaal. Gelukkig niet. Ze was niet zo van het gezelschap en moest er ook niet zo veel van hebben. Nadat hij zei dat hij haar tranen had gezien beet ze even op haar onderlip. vreselijk vond ze het als iemand haar zwakke kant zag. Mizore lied haar vuisten los en sloeg haar armen over elkaar heen waardoor ze nu nog al ongeïnteresseerd stond te luisteren naar wat de jongen nog meer had te vertellen. Uiteindelijk zijn hij zijn naam. ‘Mizore’ zei ze kort af waarna ze weer op het ijsblok ging zitten waar ze net nog op had liggen slapen. Ze zei haar naam nu maar want Lance zou het vroeg of laat toch wel aan haar gaan vragen hoe ze nu hete. Waar ze vandaan kwam vond ze niet zo belangrijk en hield het daarom ook maar achter wegen. Hij zal er waarschijnlijk ooit op een dag toch achter komen wat haar magie was en dan wist hij gelijk waar ze vandaan kwam. Ze staarde naar de fakkel die midden in de kamer stond flakkerde rustig door. Eigenlijk niet goed wetend wat ze hier nu mee aan moest bleef ze maar rustig in de kamer zitten en naar de fakkel kijken. Zin in een gevecht had ze nu helemaal niet, dan zou het waarschijnlijk eindigen dat ze weer gewond zou raken en als Savador dat zou zien had ze hem ook nog eens op zen dag, naast het fijt dat ze eigenlijk net weer beter was. Ze kwam hier nu al meer als een jaar in deze kamer en het was voor haar vertrouwd geworden en ze was nu ook niet echt van plan om deze kamer te verlaten omdat Lance hier nu ook was. ‘Hoe kun je zo vriendelijk tegen iemand doen die je niet eens kent?’ vroeg ze uiteindelijk zonder haar ogen van de fakkel af te halen. Haar stem klonk nog steeds kil, maar als je goed luisterde kon je onbegrip in haar stem horen. Ze was het niet gewend dat iemand aardig tegen haar deed. Zowel vroeger niet en in de gevangenis al helemaal niet. Meestal werd ze afgesnauwd, afgekraakt en soms zelfs afgeslagen. Sinds die tijd vertrouwde ze helemaal niemand meer. Alleen Savador had ze nog vertrouwd. Zalas en Renn had ze ook in vertrouwen willen nemen maar die waren beiden plots verdwenen waardoor haar vertrouwen in mensen gelijk ook weer weg stierf.

Het was Lance ongetwijfeld niet ontgaan dat Mizore een hekel had aan gezelschap. Misschien was het gewoon haar aard maar Lance had het idee dat het dieper lag. Daarbij opgeteld, had ieder mens gevoelens en hoe harder ze het probeerde te verbergen des te duidelijker het naar voren kwam. Lance zweeg en keek haar aan. Hij glimlachte toen ze zag dat ze op haar onderlip beet. Hij sloot zijn ogen en luisterde haar naam aan. "Mizore..." herhaalde hij nadenkend. Hij liet zijn handen zakken toen ze zichzelf wat kalmer opstelde en de gloeiende armen werden langzaam minder. Alsof het weer afkoelde. Hij zweeg en glimlachte. Hij opende zijn ogen en zag haar ongeïnterreseerd naar de fakkel kijken. Lance zweeg kort op haar vraag. "Hoe?" sprak hij kalm. "Door het te doen..." sprak hij nadenkend. Goede vraag, was het eigenlijk. Hij had zelf eigenlijk geen verklaring voor het feit dat hij haar gevolgd was. Kalmpjes liep hij naar de bank die in de kamer stond en zat nu achter Mizore. "Tja, waarom?" sprak hij. "Omdat iedereen het recht heeft om een steun te hebben, misschien..." sprak hij kalm. "Je rende huilend door de gangen, naar een plek als, dit..." sprak hij. "Dat is niet echt iets wat iemand doet als hij iemand heeft om naar toe te gaan..." sprak hij verder. "Ik dacht, dat ik misschien wel een klaag muur kon zijn om tegen aan te praten mocht je het nodig hebben..." sprak hij kalm. "Tenzij je het zelf wilt, natuurlijk..." sprak hij kalm. "En mocht je agressie hebben? Tja, ik kan ook fungeren als boksbal..." sprak hij kalm en grinnikte even om zijn woorden. "Mizore..." sprak hij kalmpjes. "Je opsluiten in deze ruimte helpt niet..." sprak hij. "En ik wil niet geloven dat iemand zoals jij totaal geen persoon heeft waar ze op vertrouwen kan..." sprak hij verder. Nee, Mizore had gevoel, dat liet ze maar wat goed zien met haar tranen.

Mizore tilde een wenkbrauw op toen Lance haar naam herhaalde nadat ze die zelf had gezegd. Al klonk het wel nadenkend hoe hij het zei. Ze wilde er niet echter verder over na denken en ze richten haar blik op de fakkel terwijl ze haar vraag stelde. Blijkbaar was het een goede vraag want hij wist er niet echt duidelijk antwoord op te geven. Half luisterend naar de woorden van Lance. Hij bood zijn steun aan naar haar toe. Wat voor haar weer onbegrijpelijk was. Ze kende elkaar niet eens. Ze heeft hem nu net misschien een paar minuten gezien en hij bood zijn steun aan alsof ze elkaar al jaren kende. "Omdat iedereen het recht heeft om een steun te hebben, misschien... Je rende huilend door de gangen, naar een plek als, dit... Dat is niet echt iets wat iemand doet als hij iemand heeft om naar toe te gaan..." Zijn laatste woorden vielen iet wat verkeerd bij haar. 'Ik heb iemand om naar toe te gaan.' zei ze nijdig en keek Lance weer met een felle blik aan. Ze had Savador om naar toe te gaan. Het enige nadeel was dat hij de enigste was en ze hem niet altijd lastig wilde vallen. Niet waarschijnlijk dat hij dat erg zou vinden. Het was eerder het principe dat ze altijd hem moest storen. Hij had het altijd druk met zijn banen. Nadat Lance suggereerde dat hij ook als boksbal kon dienen draaide er een knop om in haar hoofd. Met een snelle beweging stond ze op en haar rechterhand veranderde in een zwaard gemaakt van ijs en haar ogen veranderde van paars naar lichtblauw bijna wit. 'Aan een boksbal heb ik niks, daar steek ik zo door heen.' Het was niet dat ze hem nu wilde aanvallen. Zoals Lance nu waarschijnlijk ook wel gemerkt had heeft ze wat last van woede aanvallen. Die had ze vroegen al wel, maar die kon ze nooit uiten. Pas toen ze in de gevangenis kwam lied ze de woede er uit. Het was nu alleen dat ze het te vaak deed ondanks dat ze al meer dan anderhalve jaar uit de gevangenis was. Zelf kreeg ze door dat ze weer een woede aanval had, maar ze had geen zin om er iets tegen te doen. Als Lance echt hulp wilde bieden was het nu zijn kans om te bewijzen dat hij iets voor haar kon betekenen.

Inderdaad, Lance vond zelf ook dat hij deed alsof hij Mizore al langer kende dan vandaag, en daarom was het riskant. Hij wist niet hoe Mizore zou reageren. En kennelijk waren zijn woorden die iets los probeerde te maken zinvol. Al liet het wel de verkeerde emotie los. "Je hebt iemand om naar toe te gaan?" sprak hij qausi-verbaasd. "Het is zeker iemand die weinig tijd heeft en je weinig wilt storen..." sprak hij zacht nadenkend en meer voor zichzelf. Hij zag haar reactie en zette zich schrap voor haar aanval. Die echter uit bleef. "Een boksbal, ja, een persoon als mij, minder snel..." sprak hij kalm. Hij stond langzaam op. Liep naar haar toe en negeerde het zwaard. Zijn borstkas werd op een bepaalde plek zwart waardoor het zwaard als het waren er doorheen kwam. Maar geen schade aan richtte. "Mizore, kijk naar jezelf..." sprak hij. "Je zult niet zien wat ik zie, maar ik denk dat ik tamelijk door heb wat hier gaande is..." sprak hij. "Je bent woedend..." sprak hij. "Dat zien we, maar het is een masker...." sprak hij. "Een masker want achter dat masker schuilt verdriet...." sprak hij kalm. "Verdriet. Waar ik de rede niet precies van weet..." sprak hij kalm. "Ik wil graag de persoon zijn die die verdriet omzet in vreugde maar dat lukt niet als jij constant aan het masker blijft vasthouden. Het schaduwachtige substatie trok zich verder over het zwaard en Lance deed het uit voorzorg. Het was niet dat Mizore niet totaal te vertrouwen was, maar als ze uit zou halen kon hij zich toch redelijk verwonden. Ineens werden zijn ogen groter. Het schaduw kroop terug en Lance zette een paar stappen achteruit. Waardoor het zwaard met de punt tegen zijn borstkas stond. Hij draaide zich naar de deur. Vreemd, ineens een drietal elektrische bronnen, aan de vertakking te zien gewoon mensen met magie. Hij beet zijn kaken op elkaar. "Mizore, ik heb een vreemd voorgevoel..." sprak hij. En dat voorgevoel werd werkelijkheid. Een oranje gloed kwam door de gangen gesneld alsof het de boel moest verlichten. Maar niets was minder waar. Een draak bestaande uit vuur kwam de hoek om. Lance keek richting de draak met grote ogen maar twijfelde geen moment toen het zag uithalen naar Mizore. Hij sprong er vlak voor en voelde een drietal nagels een paar diepe snede maken in zijn rug. Hij beet zijn kaken op elkaar maar reageerde er direct op. Het bestond uit vuur wat zijn magie was. De wonden slokte het vuur op als drie hongerige net geboren vogeltjes. De draak was weg maar lieten Lance achter met drie diepe snedes in zijn rug een een stekende pijn. Echter kwam hij overeind. Het was vooral zijn barse doorzettingsvermogen vermengd met woede die dit in werking brachte. Hij draaide zijn rug naar Mizore zodat hij richting de deur keek. Zijn ene hand kreeg een oranje gloed terwijl de andere een zwarte met paarse tint kreeg. Hij sloeg zijn handen tegen elkaar. "Compress..." kwam er laag en moeizaam uit. Zijn twee handen kregen een lading elektriciteit op hun. "Mizore, blijf hier. Deze zijn niet uit op goede bedoelingen..." sprak hij hees. Hij rende de kerker uit en liet Mizore achter. Hij wist dat dit roekeloos was. Maar Lance was bereid om dit te doen. En daar had hij zijn redenen voor. Welke, dat lag dieper dan hij zelf kon vertellen. Hij rende richting de drietal personen. Wetend dat hij dit niet alleen af zou kunnen.

- Dit is trouwens de start van het verhaallijn! Ik zal met Norwood het verhaallijn wel plaatsen bij informatie ^^ -

Het verbaasde haar dat Lance zo veel mensen kennis had en het bij haar goed had. Zijn woorden kwamen overeen met wat er afspeelde tussen haar en haar vertrouwt persoon. Bij haar reactie op zijn volgende woorden merkte ze dat hij zich klaar maakte voor een aanval. Maar dat was inprincipe ook niet gek. Je zou zelf precies het zelfde doen als de persoon voor je ineens een zwaard trok. Haar zicht trok zich naar de zwarte plek die bij Lance op zijn borstkas vormde en haar zwaard door heen ging. Het voelde nog al apart. Bij zijn woorden dat ze naar zichzelf moest kijken gleed haar blik door naar het stuk zwaard wat niet in de borstkas van Lance was verdwenen. Ze draaide het een beetje zodat het als spiegel diende voor haar. Ze zag haar eigen witblauwe ogen en kwade blik. Het was het gezicht wat ze al jaren zag. Niet meer weten hoe ze er uit zag toen ze gelukkig was. Maar die tijd herinnerde ze zich ook niet meer of was het gewoon dat ze zich gewoon de leuke dingen niet meer kon zien? Ze voelde zich even licht worden bij het beeld wat ze zag en de woorden van lance. Ergens had hij wel gelijk, maar niet helemaal. Ze was wel verdrietig en dat verborg ze wel achter haar woede, maar ze was ook echt woedend. Niet alleen een masker. Lance liep terug en haar zwaard kwam weer tot zijn geheel te voorschijn en het vreemde gevoel verdween ook weer gelijk. Ze zag hoe zijn ogen groter werden en haar waarschuwde. Achter Lance kwam een oranje gloed op zetten die snel feller werd. Al snel werd duidelijk wat het was en een draak van vuur kwam de hoek om. Ze keek het beest vol verbazing recht in zijn ogen aan en zag hem uithalen naar haar. Maar nog door de woorden en het beeld wat ze net zag door Lance stond ze verstijft aan de grond vast genageld. Lance sprong voor haar en nam de klap voor zich. Haar ogen werden zo groot als dat ze konden. De draak werd opgezogen door Lance zijn rug [ zeg ik dat goed?] en lieten 3 wonden open. Voor ze werkelijk door had wat er gebeurde had ze een bevel gekregen dat ze hier moest blijven en was Lance de kamer uit gestormd. Ze raapte zichzelf weer bij elkaar en nam haar felle blik weer terug. Wie dacht hij te zijn haar te commanderen wat ze moest doen. Hij wist niet eens hoe sterk ze was. Met een stevige pas liep ze achter Lance aan. Een stukje verder op zag ze een drie mensen staan en herkende hun postuur. Ze hadden in de zelfde gevangenis gezeten als haar. Ze had ze af en toe langs zien lopen. In tegen stelling tot haar mochten hun wel vrij rond lopen op bepaalde plaatsen en tijdstippen. Ze stopte een klein stukje achter Lance en hield haar linker hand een paar centimeter voor zijn rug en bestoof zijn rug met een klein ijslaag. Nog steeds met een felle blik keek ze hem aan en zei zacht. 'Dit zal het wat verdoven en genezen.' Haar blik richten zich op het drietal en beide handen veranderde naar ijsklauwen. in deze staat was ze in staat het beste te vechten en te verdedigen.

Met een vriendelijke gilmlach probeerde hij het masker weg te halen al ging het moeizaam. Ze vertrouwde weinig mensen. Maar hij wist dat hij ergens de juiste richting op ging. Met een kalme blik liep hij van haar weg en keek haar aan. Zijn woorden waren niet commanderend bedoeld tegenover Mizore maar kennelijk was het anders uitgepakt. Ze was hem achterna gekomen. De elektrische schokken schoten om zijn lichaam heen en hij keek met een strakke blik naar de mannen. "Jullie hebb..." maar voor hij zijn zin ook mocht afmaken voelde hij een vreemd gevoel op zijn rug dat zich verspreidde over zijn wonden. Hij beet zijn kaken op elkaar. Het leek wel ijs dat hem over nam. Echter hield het op bij zijn schouders. Hij voelde de pijn grotendeels minder worden en zijn wonden leken wat dicht te trekken. Hij beet zijn kaken op elkaar. Heb bleef koud en leek wel te branden. Hij gromde kort er om maar niet tegenover Mizore. Hij keek over zijn schouder en knikte. "Dank je..." mompelde hij. Haar beide handen veranderde naar ijsklauwen en hij keek even bewonderd er naar. Ijsmagie, die had hij ook een tijd lang niet meer gezien. Hij glimlachte kort en keek toen weer serieus naar de drietal gevangenen. Hij legde zijn handen op elkaar en trok ze uiteen waar een zwarte stok vorm kreeg. Hij glimlachte en trok deze verder uit zijn hand. Een stok ter grote van een speer kwam te voorschijn. Hij grijnsde. Aan de ene kant schoot er een stekelige punt uit dat het meer een speer maakte. Aan precies de andere kant schoot eenzelfde punt er uit. Het leek eerder op een tribal achtig gebeuren door de twee punten. Een speer? Dacht je daar ons mee te verslaan? sprak de ene minachtend. De andere twee grinnikte. "Iets wat er uit ziet als een speer, hoeft niet altijd een speer te zijn..." sprak hij. "Don't judge the outside.." zei hij er kil achteraan. "Compress, fire..." sprak hij kalm. Het ene punt begon heet te gloeien en langzaam uit te breiden. Lance hief de stok en zette het blad voor zijn gezicht. "Compress, darkness..." sprak hij zacht er achteraan. De andere punt leek duisternis om zich heen te krijgen en zich ook uit te breiden. "Compress, lightning..." kwam er kil uit. De twee elementen die tegenover elkaar stonden vloeide snel in elkaar over en lieten een fel licht los. Toen het licht wat gedimd was was er een tweebaldige bijl gevormd uit de stok die bestond uit pure electrischiteit. Alsof het niet meer dan een houten tak was draaide Lance het om zijn arm heen en keek richting de drietal. "Laten we eens zien of deze 'speer' jou kan steken." sprak Lance kalmpjes alsof het een hele belediging was dat het een speer was.

De vorm maar dan iets breder en uit pure electrischiteit ^^:

Mizore liep achter Lance aan richting een paar jongens. Op het moment dat ze zijn rug met ijs bedekte zodat de wonden van de draak op zijn rug wat dichter gingen en en de pijn wat zou verminderen. Aangezien het ijs was hielp het gelijkertijd ook tegen de zwelling en kloppingen. Ze had alleen niet door dat het net met een zin was gestart. Ze kreeg nadat ze klaar was met zijn rug een bedankje en knikte kortzichtig. Ze hield nu liever haar ogen op de mannen. Terwijl ze dat deed lied ze haar handen in ijsklauwen veranderen. In haar ogen zag ze hoe Lance een wapen tevoorschijn haalde en zijn magie er op uit oefende. Haar bil ging van de ene jongen naar de andere en weer terug. Iedere beweging die ze maakte hield ze in de gaten. Wat woorden van lance belanden in haar oren maar ze begreep niet wat het betekende. Waarschijnlijk was het een soort van speur of zo aan gezien er daarna magie op zijn wapen bijkwam. De elekterischiteid die Lance uitstraalde deed haar ijsklauwen laten tintelen. Het waren nu niet de beste elementen als het ging om samengang. Met een blik die met iedere beweging feller en kwader ging staan hield ze een man in de gaten met zwart stekelig haar en aan de voorkant een soort van piekerige lok had. De man zat hem ook al regelmatig aan te staren dus het kwam ook niet tot een verassing dat hij plots op haar af vloog. Met een paar snelle passen stonde ze ruim voor Lance. Lichterlijk zakte ze door haar knieën en schoot een paar ijspegels op de man om hem te bevriezen. Hun waren tenslotte met zijn drieën en hun maar met zijn tweeën. Ze had ook geen idee hoe sterk Lance was. En zoals ze de omgeving kende was hier te weinig water om klonen van te maken. De man ontweek haar schoten en rende recht op haar af. Hij haalde uit en probeerde een stomp tegen haar gezicht te geven. Ze dook net te laat weg waardoor hij net de bovenkant van haar hoofd raakte. Een stevige pijn schoot door haar hoofd heen en een duizeling kwam opzetten. Kort sloot ze haar ogen waarna ze die snel weer open deed en haar klauw naar voren stak zodat een van haar ijsvingers in zijn buik stak. Een bloeddruppel sijpelde langs haar vinger naar beneden en de man stapte verbaast naar achteren waardoor haar ijsvinger gelijkertijd uit zijn buik kwam. Met een felle blik bleef ze hem aan kijken. 'Hoe durf jij de Beck Ranciko zomaar aan te raken en te verwonden.' Beck was blijkbaar omgeslagen van een pestbuitje naar moordlustig. Misschien was het niet de slimste zet geweest van Mizore maar die had ze wel meer. En wat moest ze anders doen. Aangevallen worden zonder dat ze zelf iets deed? Dacht het niet. Beck stond nu een paar meter van Mizore vandaan en begon wat onverstaanbare woorden te mompelen. Zijn magie kwam langzaam te voor schijn en voor ze het wist gloeide de handen van Beck bijna wit. Lichtmagie dus. Nog een element wat niet al te handig voor Mizore was. Als ze haar klauwen voor haar gezicht zou doen om zich te beschermen tegen het licht zou het ijs het alleen maar versterken. Ze keek even vlug richting Lance om te kijken waar hij mee bezig was om vervolgens weer snel terug te kijken naar Beck aangezien die stond op het punt haar weer aan te vallen.

Lance keek richting de drie mannen en maakte zich klaar. Kennelijk was er een iemand die al uit was op aanvallen. Hij haalde even diep adem maar zag Mizore ineens voor hem staan. Hij keek naar de man waar ze wat ijs op afschoot. Tenminste, het zag er uit als ijs. De lichtintensiteit was niet echt gigantisch hier. Lance zag een andere een zwaard trekken en grijnsde. Het was dus kennelijk een zwaardvechter. Deze rende regelrecht op Lance af. Lance haalde uit waardoor beide wapens tegen elkaar aan sloegen. De man duwde redelijk wat kracht op zijn wapen waardoor Lance met moeite deze tegen hield. De wond op zijn rug hielp er ook niet aan mee. Hoe veel ijs er ook op zat, het bleef er. Hij duwde met man en macht tegen zijn eigen wapen en de hoofden zaten zowat tegen elkaar alleen was er de wapens tussen. Lance grijsnde en zijn wapen schoot een paar stralen elektrischiteit op de man af. Deze viel op de grond. Zijn spieren waren spontaan gaan stuiptrekken op de voltage dat er doorheen werd gejaagd. En niet veel later viel hij bewusteloos neer. Lance had hem op een drukpunt in zijn nek geduwd en keek toen opzij waar het wat lichter werd. Hij wierp zijn bijl richting Mizore en Beck. Beck grinnikte. "Gemist!.." riep hij Lance na. Lance grijnsde. En sloot zijn ogen. Ineens schoot er een flits richting de hand van Beck. Ook deze kreeg een lichte schok. Waardoor hij zijn magie lichtelijk uit balans raakte en de spreuk die hij voorbereidde verdween. Met een snelle pas liep hij richting Mizore en trok zijn bijl uit de grond. "Hoe durft dé Beck Ranciko, Mizore zomaar aan te vallen!" sprak hij streng met een neerbuigende toon op 'dé Beck Ranciko'. Lance keek naar Mizore. "Gaat het?" sprak hij zachtjes alsof ze verwond was. Maar zijn blik ging direct richting de persoon die achter Mizore tevoorschijn kwam en met een zwaard op haar af kwam. Lance legde zijn hand op haar schouder en trok haar lichtjes opzij terwijl hij om haar heen bewoog. Hij ving het zwaard op in zijn schouder dat een lelijke wond achter liet. Zijn ogen waren pijnlijk gesloten en zijn kaken klapte zich samen. Het bloed liep langzaam langs zijn schouder en drupte op de grond. Lance opende een oog moeizaam en keek naar Mizore. Glimlachte toen ze niets mankeerde. "Concentreer jij je op Beck, ik hou deze bezig..." sprak hij moeizaam. In een flits was het zwaard witheet en vloog de man naar achteren. Lance trok het zwaard uit zijn schouder en beet pijnlijk. Hij draaide zich naar de man achter hem. Hij wankelde wat. Hij was namelijk niet meer in een bepaalde 'topconditie'. Hij wilde richting de man lopen maar zijn benen werden zwak. Hij zakte door zijn knieën en viel voorover. Zijn wonden waren teveel om te handelen, hij kon het niet meer houden. Zijn blik werd langzaam wazig. Nog net zag hij iets tevoorschijn komen. En hij kon haast met zekerheid zeggen dat dat niet van Mizore was. Zijn blik werd langzaam waziger en zijn mond had een tevreden glimlach. Tevreden, omdat hij toch iemand had kunnen beschermen.

-Ik had begrepen dat Aura ook binnen wilde vallen.....vandaar hetgene wat neit van Mizore was ^^-

Een steek schoot door Aura heen, maar Aura negeerde het. Niet nu! Ze moest zich nu concentreren op dat interessante, kleine brouwseltje hier voor haar. En het zou nog wel even duren voor ze deze afhad! Een nieuwe steek. Hè, altijd als ze zich geconcentreerd voelde en lekker bezig was, moesten die steken haar weer waarschuwen. Een fellere steek en ze draaide zich boos om naar haar zelf gecreërde ijswolf. ‘Wat is er nu?’ zei ze en hij drukte zijn snuit tegen haar been, waarna hij begon te rennen. Aura zuchtte en zette het op een rennen. Nou ja, rennen? Ze zweefde meer. Handig zweefde ze de trap af en achtervolgde haar ijswolf hier beter mee. Ze liet haar staf tevoorschijn komen. Als haar ijswolf haar al zo hard stak, dan moest er iets ernstigs aan de hand zijn. Misschien iets met Aidan, of met Lesaiah of zo. Of met Kadaj. Haha, ja hoor. Die zou zichzelf wel redden. Ze keek naar haar ketting, die ze van Aidan had gekregen. Ze had hem tot nu toe nog goed beschermd. Ze liet het altijd goed beschermd achter. Het werd bewaakt door haar ijswolf, waardoor er niemand bij kon. Maar niemand kwam sowieso ongevraagd in haar kamer. Snel zweefde ze verder. De kerkers? Ze opende de harde, krakende deur. Een muffe, vieze lucht drong in haar neus binnen. Omdat haar zintuigen echt heel scherp waren nu, rook ze een beetje zweet, maar ook andere geuren. Was dat bloed? In een flits stond ze bij de vallende persoon. Het was een jongen met blonde haren. Hij had heel veel wonden. ‘Hoe durven jullie!?’ siste ze richting de jongens die hier blijkbaar voor rumoer aan het zorgen waren, maar vooral naar eentje toegesnauwd. Hij staakte zijn pogingen om naar haar toe te lopen. Fel keek ze hem aan. Dankzij haar kledij zou het wel opvallen dat ze anders als de anderen waren. Ze droeg gewoon wat ze normaal droeg: zilverachtige broek met gouden heupband, een strakke stof rond haar borsten en zilverachtige laarzen. Het stuk van haar buik en zo was dus helemaal bloot. Ze stak haar staf in de lucht en iedereen die op dit moment in de kerkers was, veranderde in ijs, op Aura, de jongen met de blonde haren voor haar en het meisje met paarsachtige haren na. ‘Dit zal ze wel even kalmeren,’ mompelde ze, waarna ze naar de jongen het meisje keek. Haar blik bleef even vol interesse op het meisje hangen. Ze voelde een sterke kracht bij haar, waterachtig. Ze wendde haar ogen van het meisje af en keek weer naar de jongen voor haar. ‘Kom, jij moet naar de ziekenzaal!’ zei ze tegen de jongen en ze draaide zich naar de mannen in ijs. Normaal zou ze het ijs breken, zodat het lichamen dood neer zouden vallen, maar dat deed ze deze keer maar niet. Ze zou ze wel weer laten ontdooien als het meisje en de jongen veilig waren. Ze pakte de jongen op in haar armen, die voor haar niks woog. ‘Kom,’ zei ze zacht, maar met een dwingende ondertoon, tegen het meisje. Ze liep richting de uitgang en keek opzij naar het meisje. ‘Heb jij ook nog wonden?’ vroeg ze.

- Heel erg excuses voor deze late reactie! Ik heb het topic niet goed doorgelezen, alleen Lance' laatste post, dus er kunnen fouten in zitten. Mijn excuses hiervoor. -

Mizore keek kort richting Lance. Hij werd hevig aangevallen door Beck. Vol verbazing keek ze hem aan toen hij voor haar sprong en haar verdedigde. Hij werd een paar keer goed geraakt waardoor zijn wonden erger werden. De jongen die hem aanviel was duidelijk sterker en Lance viel op de grond en raakte bewusteloos . Al snel moest ze haar eigen blik weer terug naar haar tegenstander doen aangezien die voor een tweede aanval ging. Met kort nadenken ontweek ze zijn slag met daarna een trap er achteraan. De trap raakte haar voet waardoor hij lichtelijk omzwikte. Een ijslaag ging er acuut omheen zodat de pijn weg ging. Pijn tijdens een gevecht was nu niet het makkelijkste. met haar ijsklauwen voor zich uit schoot ze nog een paar ijskristallen op de jongen af. Eentje was half raak. Het kristal baste en de schouder van de jongen werd geraakt en bevroor acuut. Hij probeerde het men zijn magie weg te halen maar hij merkte dat als hij dat zou proberen hij zijn schouder compleet zou vernielen. De jongen die achterin stond toe te kijken kwam nu ook in beweging. Met een grote sprong stond hij vlak bij haar. Een kleine scheut van paniek kwam in haar gedachte. Wat moest ze nu doen? Het was drie tegen een en ze wist dat dit geen lieverdjes waren. Zoziezo kon ze dat zien aan hun uiterlijk maar ook omdat ze in de zelfde gevangenis hadden gezeten als haar. En ze kon nu niet zeggen of ze vrijgelaten waren of ontsnapt waren. Met haar hersens op hol met alle mogelijkheden die ze had merkte ze niet eens op dat er een derde persoon bij was gekomen. Nadat de mannen plots voor haar neus stil kwamen in volle aanval, die ze nog niet eens opgemerkt had door haar paniek, keek ze achter zich en zag de persoon die de mannen had bevroren. Ze liep naar Lance toe en tilde hem op. Mizore's ijsklauwen verdwenen weer en werden weer normalen mensen handen. Met een normale pas, ondanks haar enkel, liep ze naar de vrouw toe die Lance in haar armen hield. 'Met mij gaat het wel. We zullen snel naar de ziekenzaal moeten.' Ze bekeek Lance even rustig en merkte dat zijn verwondingen best erg waren. 'Hopelijk komt het goed.' zei ze op een wat zachtere toon. Ze sprak het niet bewust uit. Het was haar gedachte die ze fluisterend opzegde. Mizore liep de vrouw en Lance achter na naar de ziekenzaal.

Zijn blik nog wazig maar onbewust voelde hij nog de enorme energie van een watermagician. Was het Celebrian? Nee, er was een nieuwe had hij nog gehoord. Zijn ledematen voelde zwaar en hoe breekbaar de vrouw er uit zag ze tilde hem zonder moeite op. De sillouhet was nog net zichtbaar. Hij wilde wat zeggen maar vond de energie er niet voor. Hij hoorde nog vaag de woorden van Aura binnenkomen. Niet dat hij er op kon reageren. Zijn keel voelde lichtelijk droog maar zijn lichaam werd beklemd door de kleding die lichtelijk bebloed waren op de plek waar wonden zaten. Hij probeerde richting Mizore te kijken die nu dichterbij kwam. Hij keek haar aan. Zag de paarse haren en de blauwe ogen. Niet veel later zakte zijn ogen dicht en werd alles definitief zwart. Tenminste voorlopig. Hij zou nu in goede handen zijn en snel behandeling krijgen. Zijn arm hing haast levenloos naar beneden. Het enige wat leven liet zien was zijn borst die zwak op en neer ging. Het laatste beeld van Mizore, dat bleef hem bij. En vast niet alleen nu.

-sorry voor de korte post. Wie opent er een in de ziekenzaal. Voor mij is het namelijk wat lastiger vanwege het feit dat ik bewusteloos ben-