I'm sorry Nina, but I'll have to.

Rustig liep Mitsu met zijn verse post uit zijn postvakje richting de etage van de Grenaanse leerlingen. Rustig gingen zijn ogen langs de drietal enveloppen. Mitsu ging over de eerste, een brief van zijn vader. Vast een reactie op die van vorige keer. Een brief van zijn zus die op Nova huishield en... "Dat werd tijd..." mompelde hij. Hij liep de etage op. Keek rond. Niemand te zien. Hij knikte. Pakte de brief rende naar de jongensslaapzaal. Hij legde zijn hand op de deur die vergrendeld werd door lianen. Kalm ging hij met zijn handen langs de ramen die bedekt werd door bladeren en een zwak licht door lieten. Mitsu opende de brief. Hij klapte zichzelf verder open met magie. Kalm zweeg Mitsu toen een bekend gezicht tevoorschijn kwam. Een man, die een litteken schuin over zijn gezicht had. Kort stekelig haar met bruine haren. Mitsu knikte. "Mitsu, ben je alleen?" sprak de man ter bevestiging. "Een eenzame ziel in deze ruimte.." sprak Mitsu kalm als reactie. "Ik heb nieuws." sprak de man met een serieuze stem. "Jou resultaten waren boven normaal, en daarbij opgeteld, je was de beste van die tien personen die zich hadden aangemeld." sprak de man. "Ik wil je feliciteren met het slagen van het examen en ik geef je ruimschoots toestemming voor wat je had aangevragen." sprak de man. Mitsu knikte. "Deze brief vernietigd zichzelf. In de envelop vind je een kaart. Als je die vast hebt wijst het je verder de weg. Daarna scheurde de brief zich in zestien gelijke stukjes en verbrandde zich. Mitsu keek tot het vlammetje gedoofd was en blies de as uit elkaar. Zodat het niet meer leek dan een beetje stof dat er op was gewaaid.

Hij greep de kaart uit de envelop en hield het tussen de duim en zijn middel- en wijsvinger. Het gloeide op, en Mitsu gooide het vlak op zijn bed. De kaart breidde zich uit tot het de vorm van een kleine 'kantoorkoffer' had gevormd. Mitsu zweeg. Legde zijn hand op het getekende klokje en draaide het op een bepaalde manier. Het gloeide oranje op. Een cirkel eromheen werd oranje, vertakte zich viermaal en liep toen in twee flinterdunne lijntjes naar de sloten. Er stond een logo op en Mitsu voelde zich er vertrouwd bij. Zwijgzaam klikte hij het open en keek er in. Een lijst met inhoud. Hij zou gelijk aan de slag gaan met zijn 'case'. Hij pakte de gezichtsbedekking. Trok zijn kleding aan en zweeg. Hij was niet meer te herkennen. Voor de zekerheid gebruikte hij magie om zijn bruine ogen een goude kleur te geven. Zo zou hij zeker niet herkend worden aan zijn ogen.

Langzaam stond op en keek naar het raam. Hij opende het. Keek naar beneden en liet zich vallen. Hij greep het balkon van de Fire-magician's etage en trok zich er aan op. Keek over het hoekje naar binnen. Niemand te zien. Mooi! Rustig opende hij het raam en liet het open, zodat hij een vluchtweg had. Mitsu zweeg en keek richting Nina's kist. Met een rechte baan beende hij er heen. Opende hem en begon er door te snuffelen. Zijn teken was verdwenen naar zijn schouder die bedekt was door een langmouwig shirt. Het had het zelfde logo als de koffer. Mitsu keek alles zorgvuldig door. Iets wat op een dagboek leek deed hij maar niet doorbladeren. Rustig kwam hij bij het boekje met foto's. Sloeg het open naar de foto die hij had gezien, met het meisje, Alice. Mitsu glimlachte vanonder hetdoek dat voor zijn mond zat. Hij haalde het langzaam uit het hoesje en legde zijn hand er boven. Het werd dof. Hij concentreerde zich op het gezicht van het kleine meisje op de foto, dat Nina's dochter zou moeten wezen. Rustig werd het minder dof, en kreeg de foto weer zijn oude kleur. Mitsu moest echter wachten tot dit proces voorbij was. En juist nu kwam er iemand boven. De klink ging naar beneden en Mitsu's blik schoot naar de deur die langzaam open ging. Hij trok een laagje van de foto die ineens weer normaal was. Rustig deed Mitsu het plastic achtige foto in zijn binnenzak en stopte de foto terug. Echter stond hij oog in oog met iemand die hij vurig had gehoopt dat ze nu nog in de les zat, Nina! Hij zweeg. Ze zou hem toch niet herkennen. Mitsu legde het boekje rustig neer en bleef kort staan. Hij was op heterdaad betrapt. Alleen wist ze niet wie het was dat het had gedaan. Dat kwam mooi uit aangezien Mitsu nog kon vluchten en zich er uit te redden. Met een snelle pas schoot Mitsu richting het raam. Bleef op de vensterbank staan en keek nog even over zijn schouder naar Nina.

Mitsu's kledij in het laatste gedeelte van de post:

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Vlak voor de les schoot Nina naar de w.c. Ze had Savador al horen aankomen door de manier van lopen, en als ze ergens geen zin in had dan was het zijn les. dus ze had voor aanvang een klein briefje gegeven aan een van de meiden in de klas waarop stond dat ze ziek was. Maar dat ging alleen door als ze Savador nu kon ontwijken, en dat kon alleen door nu, vlak voor hij de bocht om kwam. Snel schoot ze een hokje in, deed de bril omlaag en trok haar voeten op. Ze had van vele scholen geleerd dat de leraren ook nog wel eens bij de toiletten ging kijken, zeker als het om de kwestie; Nina ging. Ze kon meestal wel aftellen. Eerst hoorde ze de leerkracht iets zeggen op het briefje, zo ook Savador. Dan vloog de deur open en keken ze op de gangen, zo ook Savador. En de meeste kwamen dan ook nog eens bij de toiletten kijken, onder het deurtje door. Maar dat deed Savador dan weer niet. Ze hoorde enkel wel weer de vertrouwde vloekende woorden op haar en daarna sloeg de deur dicht. Heel even bleef Nina zitten. Gleed haar voeten van de bril af en plantte ze op de grond. Niet veel later stond ze weer op en haalde het het slot van de deur. Deed hem op een kier open, gluurde de toiletruimte in, niemand. Vervolgens liep ze naar de deur van de gang, gluurde om het hoekje, niemand. Savador zag ze door de klas banjeren en bij iemand blijven staan. Nu was haar kans. Met een speurt rende ze door de gang, tot om het hoekje. Daar bleef ze even staan, begon te giechelen en liep door naar de etages. Ze kon wel even een uurtje rust gebruiken. Haar tas om haar schouder, haar hand aan de hendel liep ze de trap op. Ze legde haar hand op de klink en deed de deur open. Met mond wijd open keek ze toe hoe iemand in haar kistje zat.. Ze keek recht in zijn ogen en er was geen schrijntje schaamte of iets te zien.. Was ze het kistje vergeten op slot te doen? Niemand wist die code! De persoon deed iets in zijn binnenzak terwijl zijn hand verdacht in haar kistje zat. Het kistje met alle geheimen, haar dagboek, de foto's, de schelp van Mitsu en nog meer dingen. Haar gezicht stond nu op onweer. "Leg dat terug. Ik zeg het maar één keer. Leg terug wat je in je zak stopte!" Siste ze naar hem toe. Maar, alsof ze het wist, draaide hij zich om en rende naar het raam. "KLOOTZAK!" De woorden schoten zo uit haar mond terwijl ze op hem af rende. Ze zag hem nog even over zijn schouder kijken toen hij weer verdween uit het raam. Net te laat kwam Nina bij het raam waar ze hem nog na schreeuwde "Lafaard dat je bent! Niet eens je gezicht durven laten zien.. SCHIJTLUIS!" Nina draaide zich om, greep de tas die bij de deur stond en smeet hem in een hoek. Liep vervolgens naar het kistje. Haalde alles er uit om te zien wat hij meenam, bekeek het boekje, waar wel een foto los bovenop lag, bekeek haar dagboek, zat nog helemaal als het eerder was. Alleen alles zat er nog in. Ze stopte snel alles terug en deed het kistje op slot. Ze had hem toch echt iets in zijn zak zien doen. Maar tegelijkertijd lag alles er nog in. Alleen die foto die los was, de liefste foto van Alice, waar haar moederhart om smolt, lag losjes boven op. Misschien had hij er wel wat mee gedaan wist zij veel. Maar die foto zat beslist eerst ín het boekje. Nina ging zuchtend op de bank zitten. Ze kon iemand de huid vol schelden, en als ze die hufter weer een keer zou zien... Haar ogen gingen naar de deur bij het horen van voetstappen. Misschien was het Savador die kwam kijken of ze wel echt ziek was. Maar nee, de voetstappen waren lichter, dus hij was het niet... Dat kon niet. Toen de deur open ging keek ze recht in de ogen van Mitsu. "Wat doe jij hier nou?" Vroeg ze verbaasd terwijl ze naar hem toe liep, haar armen om hem heen sloeg en een kus op zijn wang plantte als begroeting.

Sorry heb even je entre ook beschreven xD

Mitsu keek nog over zijn schouder en zuchtte onhoorbaar. Haar schreeuwende worden waren voor een beter doel, dat moest hij maar denken. Met een duidelijke sprong liet hij zich naar een verdieping lager gaan. Sprong naar een ander vensterbank en klom weer omhoog. Hij stond voor het raam van de gang op de Firemagicians etage. Schoof hem langzaam open. Zijn kleding veranderde in dezelfde roze bloesem en maakte plaats voor zijn gebruikelijke kleding. Mitsu liet het teken zowat terug schieten. En zijn ogen? Die vergat hij nog net niet terug te veranderen. Hij moest aan alles denken. De kledij stopte hij in zijn schooltas en liep toen richting de meisjesslaapzaal. Klopte op de deur en deed hem open. Hij zag haar nog net verschillende dingen inpakken. "Zeg wat is hier gebeurt..." sprak hij quasi-verbaasd. Hij wist wat er gebeurt was. Maar hij moest acteren. En dat was tegen over Nina moeilijk aangezien ze hem beter kende dan wie dan ook. Daarbij opgeteld kon hij moeilijk tegen haar liegen. Een cursus acteren had hem daar wat bij geholpen maar optimaal was het nog niet. Hij zag dat ze opstond. "Ik? Ik had geen les en wilde vragen of ik je mee kon smokkelen naar Oak's Field..." sprak hij kalm. Okey, dat was geen leugen. Hij zou graag met haar naar Oak's Field gaan. Een tip van de leraar vermomming, hehe, denken aan iets wat je graag met die persoon zou doen en dat gebruiken. Dan kwam het overtuigend er uit. Mitsu glimlachte en gaf haar een klein kusje op haar wang terug. Hij voelde het plastic-achtige blaadje tegen zijn borstkas branden. De schuld voelde haast letterlijk brandend. Mitsu hield het echter strak en zo zou Nina het niet merken. "Zeg Nina..." sprak hij. "Ik moet je nog iets bekennen..." sprak hij kalm. "Ik heb niet helemaal de waarheid gesproken op het grasveld. Ik heb iets verzwegen. Iets waarom ik je werkelijk weg had gelokt van alle heisa op de etages..." sprak hij kalm. "Maar ik kan het je niet direct vertellen..." sprak hij zachtjes en wachtte even. Liet het haar maar eerst bezinken over hoe zijn aanwezigheid hier was.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina kon alles en iedereen wel de huid vol schelden. Die klootzak had in ieder geval dingen gezien die hij niet mocht zien. Haar diepste geheimen waren bij hem aan het licht gekomen, en momenteel kon ze wel door de grond zakken. Het verbaasde haar dan ook dat niet veel later Mitsu voor haar stond. Lichtelijk verbaasd. Hij kwam tegenwoordig altijd op de momenten dat ze hem min of meer nodig had. Niet te vergeten wat er in het bos was gebeurt, Nina raakte er telkens van in de war. Ze had zo af en toe geen idee wat ze er mee aanmoest, maar hem tegen komen vond ze geen probleem. Het was enkel alsof hij wist wat er gebeurde en dan kwam. Misschien was het wel een gave of gewoon stalkgedrag. Al geloofde ze daar niks van. Ze voelde de kus die hij terug gaf op haar wang en glimlachte. Zijn vraag deed haar zuchten en de woede die zojuist even was verdwenen kwam terug. "Een of andere hufter besloot mijn kistje eens onder handen te nemen, heeft iets in zijn zak gestopt, uit mijn kistje, alleen kan ik er niet achter komen wat, alles blijkt er in te zitten. Maar ik weet honderd procent zeker dat hij iets had gepakt, ik had hem op heterdaad betrapt. Helaas was hij sneller en de lafaard besloot te vluchten." Het kwam er in een woorden stroom uit, en hoewel ze het kalm vertelde was de woede duidelijk in haar stem te horen. Woede gepaard met ongeloof. "Dan heb je geluk dat je me treft hier, ik had zojuist besloten om niet naar de les te gaan. Hoewel ik nou niet weet of ik beter mijn dag kon laten verpesten door Savador of door zo'n ..."Ze slikte haar verderen vloekende woorden door. "..raar type dat me komt bestelen maar ook weer niet." Ze keek even op terwijl ze terug liep naar de bank. Haar humeur was volledig verpest en ze kon het niet uitstaan dat ze niet wist wat er nou weg was. Of wat hij überhaupt deed in haar kistje. Ze keek even verbaasd op naar Mitsu die ineens wat bekende. Niet dat dat voor het eerst was. Dat had ze vaker gehoord, maar hier zat toch nog wat meer aan vast. Misschien had het wel iets te maken met die kus. Nina had wel een gesprek gehad met Wren... Maar voor zichzelf was nog niks duidelijk. "Wat dan?" Ze keek hem nog even vragend aan. "Waarom niet?" Reageerde ze op zijn vervolg. Ze snapte er niks van. Wat moest hij vertellen wat nog niet gezegd was en wat niet direct verteld kon worden. Ze sloeg haar benen over elkaar die gehuld waren in niets meer dan een rokje, en keek hem vragend aan. Waarom deed hij zo mysterieus?

Mitsu zweeg en keek haar aan. Hij merkte dat ze blij was met zijn aanwezigheid, alsof ze het kon gebruiken. "Wat?!" sprak hij opnieuw quasi-verbaasd. "Iemand zat in jou kist!..." sprak hij het wat luider uit. "Als ik die hufter in mijn klauwen krijg...." sprak hij met een gespeelde woede in zijn stem. Hij beet zijn kaken op elkaar. Mitsu zweeg en keek kort naar haar kistje. Opende het en zuchtte. "Met magie ben je tot vele dingen in staat. Misschien..." sprak hij alsof hij nadacht. "Misschien heeft hij informatie weg gehaald, maar zo dat het orgineel er blijft..." sprak hij. "Een kopie, snap je..." sprak hij. "Dat zou kunnen verklaren dat je hem iets zag wegstoppen en dat jij toch alles behouden hebt..." sprak Mitsu. Hij kwam overeind en deed de kist dicht. "Hoe dan ook..." sprak hij zachtjes. Mitsu hoorde haar vraag en zweeg. Hij had zich opnieuw gevoegd bij een organisatie en werkte, voor zijn doen, aan een topgeheime missie. Hij had de 'case' op zich genomen die hij zelf had aangekaart. Hij zuchtte. "Ik mag het van mezelf niet vertellen..." sprak hij zachtjes. "Maar ik kan je wel zeggen..." sprak hij zachtjes. "Het was gewoon om dicht bij je te zijn..." sprak hij kalm. Hij loog er niet bij. Geen woord ervan was gelogen. Hij had inderdaad iets wat hij haar niet wilde vertellen, en hij wilde inderdaad die avond even alleen met haar zijn, zonder alle leerlingen die nog even langs kwamen gebanjerd. Mitsu glimlachte en ging naast haar zitten. Hij legde zijn arm om haar heen en trok haar opnieuw tegen zich aan. "Alice..." sprak hij zachtjes. "Hoe oud zou ze inmiddels zijn? Dat kan ik me momenteel niet meer herinneren..." sprak hij zachtjes om het gebeuren rond die avond even van de tafel te vegen, en daarbij opgeteld, zonder dat Nina het door had. Wat 'data' te verzamelen. Hij glimlachte en wachtte geduldig op een mogelijke reactie.

-flutpost

)

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina keek even opzij toen hij zijn verbaasdheid uitriep. "Ja, ik heb er een hele code opzitten, die niemand kan weten." Ze grinnikte wat op zijn reactie. "Dat mag je pas als ik hem eerst in mijn handen heb gekregen en geloof me, dan blijft er weinig van hem over." De kilheid en woede was duidelijk te horen in haar stem. Ze zag hem naar het kistje lopen, en hem na een kleine paar tellen het kistje open deed. Waarschijnlijk zag hij nu ook het dagboekje liggen, de foto's en zijn schelp. Terwijl hij vertelde wat je met magie wel allemaal niet kon doen. Met haar mond open en stomverbaasd keek ze hem aan. Stond op en duwde het kistje met een klap dicht. Nam het mee en legde het op haar schoot. Mompelde iets zachtjes en zette het kistje terug, nu echter met een schild er omheen die bij elke aanraking zou gaan branden. Ze keek op naar wat hij zei. Ze fronste even naar hem."Wat bedoel je? Informatie kopiëren? Wie moet er nou met informatie van mij, behalve..." Nina was even stil. De enige die ze kon bedenken voor de informatie was Savador. Maar dat verdween meteen want Savador was een rottig mens dat amper meer kon lopen, dus zo vluchtig weg rennen en springen, dat kon hij beslist niet.. "Nee dat kan niet.." Zei ze hardop om die gedachten uit haar hoofd te zetten. Hij had al een dossier van haar dus wat wilde hij dan weten.. Toch bleef er van alles in Nina haar hoofd rondspoken. Verschillende mensen die iets zouden kunnen doen. Toen kwam ze op een idee.. "Misschien was het Bell.. Misschien wil hij wel meer over me weten.." Ze keek hem even vanaf de bank aan toen hij antwoord gaf op haar vraag. Waar hij min of meer geen antwoord op kon geven. Ze moest gewoon wachten tot hij er klaar voor was om het te vertellen. En omdat hij ook op haar wachtte op haar antwoord, zou zij dat ook doen. Ze glimlachte even naar hem. Ze nestelde zich tegen hem aan. "Alice zou nu 10 maanden moeten zijn. Ze zou al moeten beginnen met tijgeren of kruipen. Brabbelen enzo." Nina zuchtte even. "Iets wat ik niet zal zien. Ik zal het eerste woordje niet horen, niet zien hoe ze haar eerste pasjes zet.. Maar daar heb ik me al bij neergelegd. Ik heb besloten haar te zoeken en dan zal ik haar voor de eerste dag naar school brengen, zien hoe ze haar vriendje krijgt.." Dat was Nina's doel. Ze moest en zou haar dochter vinden. en daar zou ze alles voor doen. "Wil je wat drinken?" Ze stond op en liep richting het kleine keukentje dat er op de etage stond. Keek hem vragen aan terwijl ze het glas tot de nok vulde met cola.

Als dit niet flut is...

Mitsu beet op zijn kaken maar liet het niet merken. Hij wist dat als ze er achter kwam dat hij het was er misschien nog een kloof tussen hun zou komen. Een kloof die door maar een ding zou hersteld worden. Zijn werkelijke doel. Maar die kon hij niet vertellen. Nina begon kort over Alice. 10 maanden, zou nog niet kunnen praten, amper kunnen lopen. Hooguit kruipen. Mitsu had de foto nog in zijn kop. Dus dit was een recente foto. Hij glimlachte dat zou de zoektocht zeer vergemakkelijken. Mitsu keek haar aan en glimlachte. "Blijf hopen Nina, blijf hopen. Hoop is misschien het beste wat je kan doen nu. Hopen dat je zoektocht wat oplevert. En als het niets oplevert. Dan zijn er misschien anderen mee bezig..." sprak hij. Dat laatste uitsprekend meer als een opmerking om positiever te denken dan om Nina werkelijk een tip van de sluier te lichten. Hij glimlachte enkel. "Ja een lekker glas vruchtensap gaat er wel in." sprak hij en glimlachte. Nina wist dus niet dat hij ook zocht naar haar dochter. Hij had zich opnieuw gevoegd bij een organisatie. Eentje waar ook zijn vader bij zat. Eentje die anderen hielp waar hun krachten niet bij konden. Een die bij wijze van spreken een omaatje oppakte en over de auto's heen vloog en haar daar weer neerzette. Eentje die iets van een flatgebouw haalde waar iemand niet bij kon komen. Mitsu glimlachte en keek naar Nina. Ze zag er best mooi uit in dat jurkje. Sexy ergens. Hij glimlachte kort bij die gedachten. Het feit dat ze zo reageerde op alles en hoe ze deed op zijn bijzijn liet merken dat ze totaal niet door had dat hij het was. Gelukkig maar. Hij zou het haar wel een keer vertellen op het moment dat ze er wat meer van mocht weten. Maar nu, nu hield hij het nog stil. Het zou hem alleen maar meer in de problemen werken. Hij glimlachte en wachtte geduldig tot Nina weer wat drinken had ingeschenkt en rustig naast hem kwam zitten. "Weet je of ze nog op Razen zit?" sprak hij. "Ik bedoel Alice, dan..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk naar haar.

-flut einde, ik moest snel gaan.-

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina schonk een cola voor zichzelf in en een vruchtensap voor Mitsu. "Het enige wat ik nog kan hebben is hoop." Zuchtte ze. Hoe heerlijk zou het zijn om haar dochter weer in haar handen te hebben. De enige minuut die ze had gehad voelde geweldig en ze kon er nog bij wegdromen, haar hart was overstroomd van liefde voor dat meisje. Nina liep terug naar de woonkamer en zette de glazen op tafel. Plofte op de bank en plaatste haar benen nonchalant op het tafeltje voor zich. Legde haar hoofd op de rugleuning. Haalde haar schouders op. "Ik heb geen idee waar ze zou kunnen zijn. De enige die het zouden kunnen weten zijn mijn ouders. Maar die vertellen dat uiteraard niet aan me. Ik zou geen idee hebben. Misschien is ze er nog wel, misschien is ze wel naar een familie op een andere planeet. Ze zouden haar weggeven, dus ik neem aan dat ze haar niet in de buurt zouden houden, voor het geval dat ik weer van school af zou zijn getrapt." Nina keek even opzij. "Wie weet hebben ze haar naam wel veranderd. Ik heb nog zo gegild dat het niet mocht.. Maarja, het zou zo maar kunnen. En dan maakt het de zoektocht alleen maar moeilijker." Nina goot de cola in haar mond. "Ik heb zelfs uit wanhoop naar het ziekenhuis gebeld, toen mijn ouders even niet in de kamer waren, ze hielden me namelijk continu in de gaten, en nu hier is het Savador die me redelijk streng in de gaten houd, ik meld me tegenwoordig ziek voor zijn lessen, dus ik zal snel wel wat te horen krijgen,, Maargoed. Ze mochten me geen informatie geven aan vreemdelingen. Ik was helemaar hysterisch geworde omdat ik de moeder was, maar ze was nooit bij mijn naam geschreven in het ziekenhuis. Mijn moeder heeft me toen naar mijn kamer gesleurd en opgesloten." Nina keek even naar Mitsu. Ineens kwam er iets in haar op. "Misschien kan jij wel helpen!" De enthousiasme was in haar stem te horen. "Misschien als jij contact met mijn moeder opneemt.. dat ze het dan wel verteld!" En kleine twinkeling was in haar ogen. Alsof het een wereldsidee was.

-- flut... sorry

Mitsu zweeg en nam de vruchtensap aan. Hij zuchtte en grinnikte. "Ik durf te wedden dat jullie eens bij elkaar zullen komen..." sprak hij. "Hoe ver ze moeder en dochter uit elkaar halen, er zal altijd een onzichtbare bond zijn..." sprak hij kalm en glimlachte. Het was meer om haar te bemoedigen en haar wat optimistischer te laten denken. Hij glimlachte en keek haar aan toen ze naast hem op de bank plofte. Hij nam een grote slok en zette het neer. Hij luisterde haar woorden aan. "Dan heb je ons nog niet gezien..." mompelde hij onhoorbaar. Hij glimlacht een keek toen weer naar Nina. "Dus dat wordt een moeilijke zoektocht..." sprak hij en glimlachte. "Pff Savador..." sprak hij. "Die gast is ongelooflijk makkelijk te ontwijken..." sprak hij. "Maar genoeg over Savador..." sprak hij en wilde een slok nemen. Ineens sprak ze wat. Mitsu proestte de halve slok uit en keek op. Hij kuchtte nog na en keek haar even met wijde ogen aan. "I-i-ik?" stamelde hij. "Hhelpen..." vroeg hij haast. Had ze hem door? Was ze er achter. De kopie van de foto deed haast een gat in zijn borstkas branden. "Tja. Ik zou het kunnen proberen..." sprak hij terwijl hij aarzelend over zijn achterhoofd wreef. De ethasiastme in haar gezicht moest er op wijzen dat ze een geweldig idee had en dat ze dus niet door had dat hij het was. Hij haalde opgelucht adem. "Tuurlijk waarom niet..." sprak hij kalm en glimlachte. "Ik zal eens een keer naar Razen afreizen. Daarbij, heb ik je moeder ook al een tijd niet meer gezien..." sprak hij kalmpjes en glimlachte vriendelijk. Hij zweeg en keek toen even naar het raam. Het was misschien handig mee te werken, en wie weet kon hij wat informatie los frunniken van die moeder. Mitsu keek naar Nina. "Dit weekend zal ik wel eens langs gaan..." sprak hij en glimlachte. Hij glimlachte. Het brandende gevoel op zijn borstkas dat alleen maar verbeelding was. leek minder te worden. Hij glimlachte. Ditmaal trok hij Nina niet naar zich toe. Hij hield ditmaal het gewoon op naast haar zitten. Ze zou zelf tegen hem aan moeten gaan zitten en constant haar tegen zich aandrukken zou alleen maar dwingend zijn. Mitsu glimlachte en keek vanuit zijn ooghoeken naar Nina. Hij glimlachte en sloot kort zijn ogen waarna hij nog een slok nam van zijn vruchtensap. Het kwam goed, ze zou het hoe dan ook begrijpen.

-is het goed dat ik daar geen topic over open, alleen met Mitsu in een topic is niet super, ik zal wel een keer in een topic van Mitsu en Nina daar wat meer over typen. Wink

-

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina fronste toen hij het uitproestte. "Wáat?" Ze keek hem even aan. "Ja, jij helpen. Dat klinkt in mijn oren als het perfecte plan. Je zal meer los krijgen dan ik. En als je gewoon doet alsof je me in al die jaren nog niet hebt gezien en me komt opzoeken, dan zal ze misschien nog wel wat vertellen. Ze zal heus niet zeggen dat ik hier zit. Dat zou te risicovol zijn. Want stel je voor dat ik het weet.." Ze keek hem met een serieuze blik aan. Voor als hij dacht dat ze een grapje maakte. Ze was er bloed serieus over. En haar moeder vond Mitsu altijd al een leuke aardige jongen. Dus misschien kon hij er nog wel wat uitkrijgen. Toen ze hoorde dat hij het wilde doen was de vreugde van haar gezicht te lezen. "Je bent geweldig!" Riep ze uit terwijl ze hem een knuffel gaf. "Stel je voor dat het lukt.. Dat zou toch geweldig zijn!" Zei Nina wat dromerig. Het idee alleen al dat ze haar kind weer in haar armen zou kunnen krijgen. Ze keek even op nadat hij wat woorden had gesproken. "Goh, ik wou dat ik mee kon. Ik zou er alles aan doen om ze weer te kunnen zien. Maar ik mag pas weg als ik me als een voorbeeldige leerling gedraag. En daarbij, dan zouden ze niks vertellen. Dus je moet me alles vertellen! Hoe ze zijn, hoe ze er uit zien.." Nina zou het niet snel toegeven. Maar ergens miste ze haar ouders wel. Zeker het strenge van haar vader en het koppige van haar moeder. Alles liever dan die schoolmeester die hen in zijn macht heeft. Nina zuchtte even en liet zich onderuit zakken. Ergens kwam het wel dichtbij, het feit dat ze haar dochter misschien wel snel zou hebben. "Het wordt toch wel eng hoor." Zei ze zachtjes. Wat nou als het kind zou bleren bij haar, ze niet wist hoe ze een luier moest verschonen, als ze die nog had. Ze wist niet wat het kind at. Het zou geen makkie zijn. Ze had ook geen idee hoe het kind zou zijn. Op de foto's leek ze erg veel op Nina. Maar misschien was haar karakter wel van haar vader. Waar ze op zich wel mee kon leven, alleen het zou het niet makkelijk maken. Nina slaakte even een zucht en nam nog een slok. "Waar ben jij de afgelopen dagen allemaal mee bezig geweest?" Vroeg ze oprecht geïnteresseerd. Zij was voornamelijk bezig geweest met het uitzoeken van gevoelens. Wat er die nacht allemaal was gebeurt. "Ooja, nog bedankt. Dat je me de vorige keer terug heb gebracht." Zei ze met licht gebloosdw wangen. "Dat was me nog nooit overkomen." Ze baalde ergens wel dat ze in slaap was gevallen. Maar de emoties die waren ontstaan die avond, waren haar te veel geworden, en nog kon ze er niet uit komen. Maar zoals hij al zei. Het antwoord kwam vanzelf en daar vertrouwde ze op.

Ja lijkt me logisch, komt goed! Wink

Zwijgzaam hoorde hij haar aan. Veegde zijn kin schoon en glimlachte zwakjes. "Ik zou het kunnen proberen..." sprak hij kalmpjes en glimlachte wat breder. "Ach nooit geschoten is altijd mis..." sprak hij kalmpjes. De vraag is wat je raakt... maakte hij de zin af in zijn hoofd. Mitsu zweeg enkel. En keek kort voor zich uit. Dronk zijn glas leeg en zette het neer. Sloot zijn ogen en zweeg nog wat langer. Hij hoorde haar dromerige woorden. Hij had gewenst dat het zo makkelijk zou zijn. "Het spijt me...maar ik kan je niets verzekeren Nina. Ik heb liever dat je je voorbereid op het feit dat het niet lukt..." sprak hij net zo serieus. "Hoe dan ook zal ik het voor je proberen.." sprak hij zachtjes maar vriendelijk. Hij glimlachte. Legde zijn handen op haar rug om te laten merken dat hij de knuffel wel waardeerde. Hij glimlachte zwakjes en keek haar toen aan. "Ik zal in de vakantie tijd vrij maken er voor..." sprak hij en glimlachte. Hij keek op toen ze vroeg. "Euh, tja, wat heb ik gedaan..." sprak hij nadenkend. "Niets bijzonders, lessen gevolgd en wat getraind..." sprak hij. Hij zweeg over het toelatingsexamen van de groep waar zijn vader ook deel van uitmaakte. Zelfs een hoge leider van was. Mitsu glimlachte en keek naar Nina. "Geen dank..." sprak hij met een tevreden glimlach. "Om te bekennen, je bent best lief als je slaapt..." sprak hij en glimlachte toen ze bloosde. Het zag er nogal schattig uit vond hij. "Nina..." sprak Mitsu kalmpjes. "Waarschijnlijk zal ik de eerste drie dagen van de vakantie niet op school zijn..." sprak hij ineens. "Ik ga met mijn ouders op vakantie....en ik wil graag mee..." sprak hij. "Ik had nog voorgesteld dat je mee kon gaan maar ze hadden liever van niet. Puur om met de familie samen te zijn..." sprak hij zachtjes. Hij keek haar aan. "Kun je me drie weken missen?" sprak hij zachtjes en keek haar aan. Je zag in zijn gezicht dat hij banger was dat hij het niet vol zou houden dan dat zij het er moeilijk mee kreeg. Hij zweeg en keek haar aan. Legde zijn armen om haar nek en gaf haar een knuffel. De zomervakantie stond namelijk op het punt te beginnen en dit was een van de weinige momenten dat Mitsu nog echt bij Nina kon zijn.

"Oke, oke.. Maar het zou toch super zijn als het zou lukken.." Nina glimlachte. Tuurlijk wist ze dat het mis kon gaan. Die kans was er altijd, en die zou er altijd blijven. Maar wat als het wel zou lukken, wat als hij zijn koppige moeder nou over kon halen, niet dat ze het snel zou toegeven, ze is immers een Maiy en Maiy´s zijn emaal koppig. Maar het feit dat het hem misschien wel zou lukken. Nina zou duimen op een goede afloop. "Je bent een schat dat je het wil proberen!" De knuffel was spontaan geweest. Maar zelf voor Nina voelde het weer lekker, een arm om haar heen. Ze keek hem even vragend aan toen hij antwoord gaf op haar vraag. Ze was behoorlijk nieuwsgierig ernaar. "Niet veel dus.." Niet dat Nina veel gedaan had. Ze had enkel wat lessen overgeslagen, toevallig vuur magie, ze had wat gerookt, zowel een gewone sigaret als een joint, ze had het niet kunnen laten liggen, en verder ook niks. Ja boos geworden op een of andere gek die even dacht in te breken. Ze werd nog roder toen hij wat zei over haar slapend. Ze was vast niet lief als ze sliep. Ze trok vast een gek hoofd of iets. Misschien had ze zich wel aan hem vastgeklamd... Dat zou werkelijk gênant zijn. Maargoed. "Ja?" Ze keek hem even vragend aan. Ze fronste even bij zijn woorden, hij ging op vakantie, Nina kon niet mee.. Wat wilde hij vertellen? Terwijl ze nog een slok nam en hij vertelde dat ze hem drie weken moest missen had ze moeite om zich niet te verslikken. Rustig slikte ze haar slok door. Ze keek hem vriendelijk aan. "Ach ik red me wel. Ik ga toch nergens heen. Dus als je eerder terug wilt komen, zal ik niet weg zijn." Ze lachte even. Tuurlijk zou zij hem ok gaan missen. Wat moest ze nou 3 weken lang doen op school als iedereen vakantie had en weg was. Een vriend hebben zou dan zoveel leuker zijn. Dan kon je nog iets. Nu zou haar vakantie er uitzien alsof ze gewoon een weekend had, een weekend van een paar wéken. Maargoed. Ze sloeg zich er wel door. Ze had het al vaker gedaan.. Ze liet zich knuffelen. Ze moest zo´n onschuldige/schuldige knuffel toch drie hele weken missen. "Joh, voor je het weet zijn die drie weken voorbij." Zei ze zowel als oppepper voor hem als voor haarzelf.

sorry, kakpost en weinig inspi op het moment.. Beetje gefrustreerd rakend aan dit spaanse klote toetsenbord..

"Als het lukt dan zal ik je op een etentje trakteren...' sprak Mitsu. Er eerder van uit gaand over het feit dat hij ongetwijfeld niets zou bereiken. Het was eerder om Nina van het pad af te leiden dat hij er al mee bezig was, het was namelijk niet voor niets een opdracht waar hij in het geheim aan werkte. Mitsu had zwijgzaam naast Nina gezeten. Mitsu zweeg kort en keek voor zich uit. Hij glimlachte enkel. "Tja, ik moet iets doen voor een goede vriendin..." sprak hij en glimlachte. Zijn blik ging naar Nina. Hij zag dat ze bij zijn woorden zich net niet verslikte. Haar worden kwamen er optimistisch uit. Maar hij maakte zich echter meer zorgen. Zou ze niet het verkeerde pad op raken? Zou ze niet in een dip zinken? Hij zou totaal gescheiden zijn van haar voor 3 hele weken? Misschien kon hij nog wel ergens een kaartje sturen. Dan zou ze tenminste zich geen zorgen maken over het feit dat hij niet aan haar dacht. Want dat zou hij hoe dan ook doen. En hij was bang dat hij de drie weken niet zonder slag of stoot door zou komen. Met een zwijgende blik keek hij kort voor zich uit. Mitsu grinnikte even sarcastisch bij haar woorden. "Ik ben bang dat hoe dichter bij het komt, des te langer het gaat duren..." sprak hij en glimlachte. "Hoe dichter je bij het lichtpuntje komt, hoe verder weg het lijkt te zijn..." sprak hij zachtjes al dacht hij het eerder hardop zonder het echt door te hebben dat hij het hardop zei. Hij glimlachte. Stond op pakte haar glas en de zijne en vulde ze rustig nogmaals aan. Liep terug en ging rustig naast haar zitten. Dronk nog wat van zijn vruchtensap en legde zijn arm over Nina en trok haar tegen zich aan. "En daarbij, kun jij in die drie weken wat meer over jezelf nadenken." sprak hij. Misschien kwam ze toen wel tot een conclusie.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina grinnikte. "Oke dat is dan een deal. Als jij meer over mijn dochter komt te weten, dan trakteer ík je op een etentje, jij bent dan immers de persoon die al het werk heeft gedaan. Dus dan verdien je het." Zei ze met een glimlach. Ze grinnikte bij zijn volgende woorden. "En niet zomaar een goede vriendin, vergeet niet dat ik toevallig wel je beste vriendin ben!" Met een grimas keek ze hem aan. Misschien werd het ooit wel meer dan een goede, beste vriendin. Maar voorlopig bleef het daar nog op hangen. Ze wilde eerst goed en wel met Wren praten. Misschien had zij nog wel tips voor haar. Ze keek even opzij. "Je moet een beetje positief blijven, Mitsu. Je gaat verdomme op vakantie, en dat red je makkelijk zonder mij. En bekijk het zo, na die drie weken zal ik echt niet verdwenen zijn. Ik zou eerder popelen om je weer te zien en te horen wat je gedaan hebt!" Eigenlijk zou ze misschien het meest benieuwd zijn naar wat hij uit haar moeder zou krijgen. Maargoed. Dat was meer wat van binnen zit. Dat hoefde hij verder niet te weten. Dat wist hij waarschijnlijk toch wel. Hij kende haar immers. Hij kende haar goed genoeg om te weten dat dat deel ook met vreugde op hem zou wachten. Nina keek hem even na toen hij naar de keuken liep, en stond daarna zelf op. Ze ging bij het raam staan en keek nog eens naar buiten. Waar zou die gast heen zijn gegaan.. Waar zou hij zich verstoppen en wat wilde hij met een eventuele kopie van een foto van Alice.. Misschien hing die foto dan wel over een dag door heel de school, en wist iedereen van haar slippertje. Nina zuchtte en draaide zich om toen ze Mitsu terug hoorde komen. Ze ging naast hem zitten, liet zich tegen hem aan trekken. Waarna ze languit op de bank ging liggen met haar hoofd op zijn schoot. Ze knikte lichtjes met haar hoofd. Als hij wist wat er nu wel niet door haar kop ging, zou hij misschien nooit weg gaan. "Ik zal het proberen.." grinnikte ze. En dan bedoelde ze zelf meer een beslissing maken. Want denken over hoe en wat, gebeurde al continu. "Mitsu.." Ze keek hem even aan. "Wat nou, he, als je meer te weten komt.. En ik durf dan niet meer? Wat als ik niet meer durf om mijn kind te zien..?" Hoe meer ze aan het idee went, hoe banger Nina wordt. Stel je voor dat het niks wordt, dan is alles voor niks geweest. "Hoe dichter bij het komt, hoe banger ik er voor word." Zei ze zachtjes waarna ze uit het raam keek. Ze zouden het kind maar hebben gehersenspoeld. Zo dat ze niks meer van haar echte moeder wil weten. Allerlei scenario's speelde inmiddels in Nina's hoofd af. Wat als, wat als...?

Mitsu zweeg en sloot zijn ogen. Hij voelde zich nog steeds schuldig over de foto, maar liet het zo min mogelijk merken. Zijn ogen gleden naar Nina toen ze bij het raam stond. Vast om te kijken of hij in vermomming er nog rond hing. Mitsu glimlachte. "Geen zorgen, het komt vast wel goed..." sprak hij bemoedigend. Mitsu glimlachte en zette de twee glazen neer om niet veel later Nina's hoofd op zijn schoot te krijgen. Hij keek naar beneden en keek haar aan. Het leek alsof hij naar zijn schoot staarde toen ze sprak over de positiviteit. "Positief blijven..." sprak hij bemoedigend in zichzelf. Hij keek haar aan en zuchtte. Hij glimlachte zwakjes. "Vooruit ik zal mijn best doen..." sprak hij en glimlachte. Mitsu keek Nina aan en zuchtte zachtjes. "Nina, je bent bang, ik weet het. En dat is iedere tiener moeder. Maar om een of andere reden heeft de moeder een onzichtbaar touw dat verbonden is met haar kinderen. Om een of andere reden zal dat touw strak trekken wanneer het nodig is, en daarbij opgeteld zal het kind daardoor merken of het werkelijk thuis is. Het touw is niet door te knippen en alleen te breken door de dood. Want wat er ook gebeurt, een moeder zal altijd van een kind blijven houden en andersom ook." sprak Mitsu bemoedigend naar haar. "Geen zorgen Nina. Jou dochter zal zeker een deel van jou leven worden, en als je het niet alleen op kunt voeden..." sprak hij zachtjes. "Wil ik wel voor jou, naar je ouders gaan. Want die houden net zo veel van jou als van de andere twee. Al laten ze het niet merken..." sprak hij zachtjes. Hij streek met zijn hand over haar wang om haar te bemoedigen. "Kop op, en wanneer het nodig is, je weet het, ik sta voor je klaar..." sprak hij. Al wist hij dat hij er drie weken niet kon zijn voor haar. Mitsu zweeg zacht en keek naar Nina. "Zeg Nina..." sprak hij zachtjes. "Ik hoop, dat als je er ooit achter komt wat er werkelijk allemaal in mij om gaat..." sprak hij zachtjes. "Dat je nog steeds achter me zal staan..." voegde hij er aan toe. Ja, de angst dat dit alles uit kwam was groot, de angst om haar daardoor te verliezen werd verdubbelt, en de angst om haar dan nooit meer te zien, was het vierdubbele van het angst dat het uberhaupt uit kwam. Mitsu had dingen verzwegen voor haar, en als dat uit kwam, wie weet werd ze boos.

Nina keek met grote ogen naar Mitsu. Die over het moeder - kind verhouding ging praten. Over een touw die niet zichtbaar aan de moeder en een kind zou vast zitten. Als dat echt zo was.. Dan moest het goed komen. Maar ergens had Nina een eng voorgevoel dat het juist niet zo was. Dat er gewoon iets niet zou kloppen. Misschien dat het kind wel ging krijsen, hoe kreeg ze het dan stil? En hoe wist ze of het misschien wel een vieze luier heeft of juist eten nodig heeft. Straks drijft dat kind haar wel tot waanzin.. en dan zit ze daar.. Want ze wilde graag dat kind terug. Ze zuchtte even. Ze keek weer even. "Alsof mijn ouders me zullen helpen.. Ze zullen er alleen voor zorgen dat ik er uit de buurt blijf. Dat ik niks met haar te maken kan hebben." Ze keek hem even aan. Hij zou altijd voor haar klaar staan. Zelfs als Alice er zou komen, als ze er überhaupt zou komen. Dat kon ze hem ergens toch niet aandoen.. Hij had zelf nog een leven. "Je weet dat ik je dan eeuwig dankbaar ben." Ze glimlachte zwakjes naar Mitsu. Wat moest zonder hem.. Ze keek hem even niet begrijpend aan. "Hoe bedoel je dat? Is er iets gebeurt dan? Want dan moet je het me vertellen, en ook als ik je kan helpen.. Want net zoals dat jij mij helpt zou ik jou helpen, dat weet je toch?!" Nina keek hem met een strenge blik aan. Als hij dacht dat hij makkelijk van haar af kwam had hij het mooi mis. Nu Nina hem weer terug had liet ze hem niet zo makkelijk gaan, niet zo makkelijk als ze het de vorige keer had laten gebeuren...

omg.. er komt gewoon zo weinig uit =.='
Sorry daarvoor

Mitsu wist dat een kind opvoeden niet makkelijk was. En het feit dat Nina nog jong was maakte het alleen maar moeilijker voor haar het op te voeden. Maar Mitsu zou haar steunen. En mocht het zelfs nodig zijn zou hij op Alice passen. Hij zag er misschien wel niet als een uit, maar hij was een echte kindervriend. Hij wist hoe hij kleine kinderen bezig kon houden. Is ook niets gek als het eigenlijk al met de paplepel ingegoten was. Mitsu zat zwijgzaam en keek haar aan. "Nee..." sprak hij op haar woorden over eeuwige dankbaarheid. Maar voor ze ook maar kon protesteren glimlachte hij al. "Nee dat weet ik niet, want ik ben jou langer dan eeuwig dankbaar..." sprak hij zachtjes. En bleef tegen Nina aan liggen. Haar woorden kwamen half aan. "Nee..." sprak hij zachtjes. "Nee..." volgde het wat harder. "Het ligt niet aan jou, en daarbij opgeteld, kan je me niet helpen..." sprak hij zachtjes. "Het is al gebeurt en omdraaien kan ik het niet meer..." maakte hij het zachtjes af. Hij sloot zijn ogen en leunde wat tegen Nina aan. "Je komt er vast wel een keer achter. En als je dat doet, wordt dan niet boos op me..." sprak hij. Hij glimlachte en sloot zijn ogen. Hij weet dat hij Nina nu probeerde te ontwijken. En hij wist dat zij het vaker had gedaan. Hij moest het altijd uit haar trekken, en om een of andere reden ging dat steeds gemakkelijker. Maar andersom was het altijd aan de mindere kant geweest. Mitsu had ook problemen aan Nina verteld, meerdere zelfs. Maar lang niet altijd kwam zij te weten wat er werkelijk in hem om ging. Zwijgzaam zat hij naast haar. "Dus, wij gaan na onze drie weken eens lekker naar Oak's Field..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij trachtte haar verdere ondervraging te vermijden. Ze zou het wel te weten komen, om een of andere rede, was hij bang dat Nina hem weg zou willen hebben. Uit zijn buurt.

Nina keek hem even aan gen ging recht op zitten. "En hoezo zou jij mij langer dan eeuwig dankbaar zijn.." Ze fronste even lichtjes. Weer reageerde Mitsu op haar vraag.. Zijn lievelingswoordje leek we 'Nee' te zijn vandaag. Maar voor ze hem die opmerking kon geven ging hij al verder. Hij had het al gedaan, kon het niet meer terug draaien en hij kan het niet vertellen. En als ze er achter kwam, hoopte hij dat ze niet boos werd... Nina fronste weer naar hem. Waar had hij het over. Misschien... Nee, dat kon niet. Ergens mocht dat ook niet van Nina, maar stel je voor, stel nou dat.. Nina zuchtte even. "Jij maakt me nieuwsgierig mannetje, en daar houd is niet zo van!" Het onwetende was altijd al een knelpunt geweest voor Nina. Daar kon ze nooit tegen. Verassingen voor haar houden moest je ook zo doen dat ze niks wist. Ze grinnikte even. Maar wat zou er echt zijn.. Misschien was het wel wat ze al eerder dacht.. Misschien had hij wel een ander. Ja, joost mocht het weten, en zij wist het niet. En hij zei immers, het is a gebeurt en omdraaien kan ik niet meer... En trouwens, het zou toch kúnnen! Maar daar moest Nina niet over in zitten, dat was toch immers bullshit.. of niet? Verdomme. Ze wist het echt niet meer. Nina zakte weer tegen hem aan en knikte op zijn conclusie. "Yup.. As het je lukt iets uit mijn moeder te trekken trakteer ik, en anders jij. Maar mijn moeder is lekker koppig, dus ik denk dat jij mag trakteren." Grinnikte Nina even. Daarna liet ze een zucht ontsnappen uit haar mond. Drie weken lang moest ze zich vermaken. Niet dat dat haar niet zou lukken.. Maar toch is het vermaak met Mitsu anders. Dat is het altijd al geweest. Er hing altijd een ontspannen sfeer en er waren geen verwachtingen. Geen stress, gewoon helemaal niks. Vandaar dat ze zoveel gaf om de vriendschap. En misschien was ze wel bang dat het verloren zou gaan als ze een relatie of iets zouden krijgen. "Wanneer ga je weg?" Ze keek hem even vragend aan. Hij zou vast snel weggaan. Vakantie was namelijk a aangebroken.

Met een kalme blik voor zich uit kijkend zat Mitsu naast Nina. Terwijl Nina tegen zijn rechterzij leunde brandde in zijn linkerzij de foto als een gek. Als het ware was hij yin yang. Hij wist totaal niet wat hij moest doen. Moest hij voor het positieve gaan, en Nina tevreden houden. Waar een kleine negativiteit in zat. Of toch liegen met een positief tintje. Hij wist het niet. Maar het maakte hem wel angstig. En het voelde moeilijk zo te liegen tegen Nina. Maar dat zou wel moeten. Voor haar goed. "Hmmm, tja kan ik helaas niets aan doen." sprak hij kalmpjes en zweeg bedachtzaam. Hij wist dat hij niets slim was geweest om bepaalde aspecten te bekennen maar het was voor haar goed. Mitsu zweeg en hoorde haar reactie. Het gaf hem een tevreden glimlach. "Ik kan niet wachten op een bord vol pasta van jou..." sprak hij plagend en glimlachte. Hij gaf haar een klein kusje op haar voorhoofd en legde zijn hoofd weer tegen die van haar. "Ik ga volgende week al..." sprak hij. Hij wist dat dat nog maar een paar dagen was. "Dus dat betekend dat dit een van ons laatste ontmoetingen is voor 3 weken lang..." sprak hij zachtjes en voorzichtig. Zelfs Mitsu had het niet anders gewild. Maar het was niet anders. Hij wilde eigenlijk als afscheid met Nina naar Oak's field gaan. Maar dat deed hem nu niet goed, hij had er geen zin in. Hij hechtte veel meer waarde om tegen Nina aan te zitten en hier rustig te blijven dan dat hij nu naar het overdrukke dorpje ging. Nee, dan deed hij dat liever een keer in de vakantie van de overige vier weken die ze nog zouden hebben. Mitsu keek opzij naar Nina en wachtte geduldig af op een mogelijke reactie.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina grinnikte even. Ze zweeg even. Gewoon een momentje stilte, een momentje dat ze het heerlijk vond, dat ze genoot om hier gewoon alleen te zitten, met Mitsu. "Pff, droom maar lekker verder, ik kan niet wachten op een grote pizza.. Met van alles er op, van jóu!" Grinnikte ze. Hij moest wel erg goed overweg kunnen met haar moeder, koppig kreng dat het was. En het was echt een petje af als hij het voor elkaar kreeg wat uit haar moeders mond te krijgen. Ze sloot even haar ogen toen ze zijn lippen zachtjes voelde op haar voorhoofd. Ze glimlachte en nestelde zich tegen hem aan. Het waren altijd heerlijke ontspannen momenten geweest met hem, maar hoe meer ze ze had, hoe beter ze gingen voelen. Ze zuchtte even. "Over een week al." Het klonk wat jammerend. Ze had gehoopt om op zijn minst nog wat meer tijd met hem door te brengen. Zich mentaal voorbereiden, al zou ze dat nooit toegeven. "Tsja..." Mompelde ze op zijn woorden. Verdomme. "Dat is best balen." Zuchtte ze. En of het balen was. Ze snoof nog eens de geur, de oude vertrouwde geur, van Mitsu op. God wat zou ze die weer missen. "Beloof me dat je voorzichtig doet, met wat je ook gaat doen..." Ze keek hem even aan. "Ik wil je niet nog eens kwijt raken." vervolgde ze zachtjes. Misschien zou ze dan wel volledig van het spoor raken. Wist zij veel. Ze wist alleen dat ze hem niet nogmaals kwijt wilde raken. Dat zou een ramp zijn. Misschien zelfs wel een catastrofe. Sinds ze hem weer gezien had, had ze nog niks geflikt, op spijbelen na. Wat behoorlijk goed was van haar, zeg maar eerder een compliment. Misschien wilde ze gewoon niet dat hij teleurgesteld zou zijn in haar.. Ze keek hem even aan. "Ik geef echt enorm veel om je." Kwam er nu bijna geluidloos uit.

-- Bleg... flutterdeflut Dood

Mitsu sloot zijn ogen en zuchtte haast vermoeid. Hij glimlachte enkel bij haar woorden. "Als het er op neer kom, zal ik de bodem en alles zelf maken..." sprak hij en glimlachte. "Met liefde..." sprak hij terwijl hij zijn vinger omhoog stak om er een nadruk op te leggen. Hij glimlachte en bleef zo tegen haar aan liggen. Het leek alsof het lot al had bepaald dat Nina en Mitsu hier zouden liggen en dat er niemand langs kwam. De etage was doodsstil, en het enige wat hij hoorde was het knapperende haard achter hem en Nina's kalme ademhaling naast hem. Het was ronduit geweldig zo bij Nina te zijn en beter dan dit kon het toch niet worden. Althans niet nu. Mitsu ging wat verzitten zodat Hij bijna lag maar met zijn rug tegen de armleuning aan zat, hij liet Nina naar zijn buik glijden en glimlachte. Hij keek naar het plafond. "Balen? Het is ronduit vervelend!..." sprak hij haast. "Mijn ouders vonden het zo leuk om abrupt een tijd te kiezen die hun uit kwam. Ik weet het ook pas enkele dagen..." sprak hij zachtjes maar wel duidelijk. "Ze weten dat ik jou weer had ontmoet, en ze willen jou dolgraag weer een keer zien..." sprak hij kalm. "Mijn vader maakte zelfs een domme grap dat hij zijn 'schoondochter' eens wilde ontmoeten..." sprak Mitsu en grinnikte. Zijn vader, vol plagerijen en grappen. En Mitsu vond sommige leuker dan de andere. Hij streek kalm over haar arm. Keek naar buiten. De avond begon al te vallen. Rustig bleef hij liggen en legde zijn arm half om haar heen. "Geen zorgen Nina, het zal niet gevaarlijk worden..." sprak hij kalm. "Daarbij, ik zal er aan denken om mezelf niet teveel verwonden..." sprak hij. "Ik geef ook om jou, dat weet je..." sprak hij als reactie. Ineens stond Mitsu op. "Helemaal vergeten..." sprak hij. Voor dat hij opstond had hij Nina voorzichtig overeind gezet en geglimlacht. Hij liep naar het raam. "Ik kom zo terug..." sprak hij en sprong uit het raam om als een groep bladeren omhoog te vliegen naar de Gren etage. Greep wat spullen en kwam toen terug op dezelfde manier. De groep bladeren vloog de etage binnen en landde midden in de ruimte. "Zow, we hebben helemaal nog geen avondeten op..." sprak hij en grinnikte. Hij wierp een zak marshmallows in de schoot van Nina. "Onze laatste avond voor mijn vakantie moet wel gezellig zijn..." sprak hij terwijl hij een kratje bier uit zijn binnenzak haalde alsof het er standaard in zat. Met magie kon je veel. Hij zette het naast de bank. "De marsmallows waren dan wel geen avondeten, maar het was wel gezellig om voor de open haard een paar te roosteren met Nina. Ach, het maakte hem eerlijk gezegd niet uit of het nu een kampvuur of samen voor een haard was. Het zou toch wel gezellig worden. Mitsu wierp Nina nog een flesje toe en pakte er zelf ook een. "Ik ga niet weg zonder jou met een glimlach achter te laten..." sprak hij. "Maar ik laat je niet teveel drinken..." sprak hij waarschuwend en glimlachte.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina moest grinnikten om de reactie van Mitsu's vader. Ze herinnerde hem als een vrolijke man, vol grappen en gein. Die man kon van elk dingetje een grap maken. Nina had de laatste keer dat ze er was zitten huilen van de pret. Die man had een goed gevoel voor humor. Heerlijk. "Zeg dan maar tegen hem dat ik graag en snel een keer langs kom." Ze lag inmiddels met haar hoofd op zijn buik, voelde elke ademhaling. En voelde het als hij praatte, waar ze zo af en toe om grinnikte omdat haar hoofd dan heen en weer ging. Nina pakte zijn hand even vast en kneep er zachtjes in. Gewoon omdat ze zin had om hem vast te pakken en er in te knijpen. Ze glimlachte even toen ze hoorde dat hij ook om haar gaf, wat ze wel wist. Ze werd voorzichtig omhoog geholpen en keek even vragend naar Mitsu. Daarna keek ze naar buiten. Ze zuchtte even. De tijd ging altijd te snel als ze met hem was. Werkelijk waar te snel. Wat was hij aan het doen. Ze ging recht zitten en nam een slok van haar cola. Terwijl ze de cola weer terug zette en ging zitten keek ze opzij toen hij weer binnen kwam, een zak marshmallows op haar schoot wierp en een toelichting gaf. Tuurlijk, avondeten. Ze keek hem even aan toen hij uit zijn binnenzak een kratje bier haalde. Meende hij het echt? Dat hij het nog aandurfde om haar bier te geven na die schandelijke avond bij het kampvuur. Ze kreeg er zelfs een in haar schoot geworpen. Ze grinnikte even. "Dus je durft het wel aan om me een biertje te laten drinken. Pas maar op hoor, voor ik je helemaal inpak met mijn charmes." Ze grinnikte even. Ja ze werd soms overdreven flirterig als ze alcohol op had. Ze trok het pak marshmallows en propte er een paar in haar mond. "Maar eerst een laagje eten, alcohol op een lege maag gaat niet goed samen." Grinnikte ze terwijl ze nog een handje vol van die dingen in haar mond propte om daarna een grote slok bier te nemen. Heerlijk. Ze klopte naast haar op de bank en duwde de zak met marshmallows onder zijn neus. Het was iets dat ze vroeger wel eens vaker deden, een avond met marshmallows en bier. "Herinner je dit van onze tijd? Want je weet wel waar ik van hou hoor! Hoe vaak we dit wel niet hebben gedaan." Ze zuchtte even bij het idee van die tijd. En het idee hoe erg hij haar nu inpakte met al zijn verassingen. Niemand zou er op komen om marshmallows en bier te eten en drinken, als avondeten, behalve Mitsu en Nina.

Mitsu zag Nina verrast opkijken en hij glimlachte enkel. Hij zag nog voor hij ging zitten de zak onder zijn neus geduwt worden. Hij pakte er twee uit en stak ze in de mond. Hij plofte naast haar neer en greep een flesje bier. Klikte deze open en nam een slok. "Pff, zolang ik er maar bij ben halen we het einde vast wel..." sprak hij opscheppend en glimlachte. "Oppassen, juist niet, ik laat me inpakken" sprak hij en grinnikte. Hij pakte nog een marshmallow uit de zak die hij nu op de schoot van Nina had gelegd en tegen haar aan zat. Mitsu hoorde haar vraag. Hij steunde met zijn hoofd tegen die van haar en sloot zijn ogen. Hij zag zichzelf brabbelend naast Nina zitten die mee brabbelde. Bij hem thuis! Das waar ook, Nina was een keer langs geweest bij Mitsu. Ach, dat maakte het alleen maar meer vertrouwd. Zijn ouders kende haar dan al. Hij glimlachte. "Tuurlijk, dat waren de momenten dat ik het meest genoot. Gewoon met jou naast me op de bank brabbelend. Hij pakte de top van zijn vinger vast en trok er aan. Alsof het magie was, wat het ook was. Kwam er een spitse stok uit. Hij herhaalde het en gaf er een aan Nina. Rustig stak hij er een marshmallow aan en zette deze boven het vuur. Hij liet het rustig knapperen. "Ja, de prof in het braden van Marsmallow" zei hij. Hij had ze meestal perfect. Maar nu was hij afgeleid en ging het eerste wat minder. Hij glimlachte. Tot hij ineens een wat rook. Zijn blik schoot naar de twee marshmallows die zwart stonden te worden. Hij pakte het stokje vast en trok ze snel weg. Hij gooide ze gemikt in de prullenbak. Snel pakte hij twee nieuwe en zette deze neer. Hij glimlachte en keek naar Nina. "Fouten maken is menselijk.." sprak hij plagend en glimlachte.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina kon een lachje niet onderdrukken. "Je laat je inpakken.. Gelukkig zal ik niet zo veel drinken.." Ze porde hem even tussen zijn ribben. Greep nog wat marshmallows en propte haar mond wederom vol, gevolgd door een slok bier om het weg te spoelen. Heerlijk. Hier kon ze werkelijk waar van genieten. "Brabbelend nog wel. Hmm, ik denk dat ik toch echt wel wat meer deed dan brabbelen." Grinnikte ze. Ze zag hoe hij twee stokjes tevoorschijn toverde om de marshmallows aan de rijgen. Nina keek even toe hou hij de marshmallows boven het buur plaatste en ze langzaamaan bruin tot zwart werken. "Ja haar, de meester in het braden van marshmallows" Grinnikte ze terwijl ze naar de marshmallows wees. Ze zag hoe hij ze in de prullenbak gooide. Zag hoe hij er weer twee nieuwe plaatste. "Ja dat klopt, maar een prof in het maken van marshmallows is het een kleine domper. maar het geeft niet. Als je maar niet nog meer marshmallows verprutst." Met een grijns keek ze hem aan. Ze vond het zo af en toe heerlijk om hem een keer te plagen, gewoon een grapje en een geintje. Ze nam nog een teug van haar bier en merkte dat de bodem iets te snel in het zicht kwam. Oeps. Ze zette het flesje bier op de tafel en hurkte bij de marshmallows neer. Haalde de stokjes weg zodra de marshmallows goed en wel gaar waren en gaf eem stokje aan Mitsu. "Zo doe je dat dus." Grijnsde ze terwijl ze zelf een grote hap nam van de nog gloeiendhete marshmallow. Heerlijk dat ze over vuurmagie beschikte. Dat zorgde ervoor dat ze haar tong niet snel verbrandde. Rijgde nog wat marshmallows aan haar stokje en ging in kleermakerszit voor de haard zitten, haar stokje draaiend boven het vuur. De haard die zachtjes knapperde maakte het alles alleen maar gezelliger.

Mitsu glimlachte en hoorde haar woorden. "Tja, dat deed jij!..." sprak hij alsof hij zich beschuldigd voelde. "Dat was ik niet!..." probeerde hij vol te houden. Hij wist wel degelijk dat hij ook schuldig was aan het feit dat ze wel wat meer hadden gedaan dan brabbelen. Hij glimlachte enkel en knikte. "Tja, jij leidt mij gewoon teveel af..." sprak hij alsof het zo klaar was als een klontje. Hij wist dat ze het kon hebben. Hij dronk nog een flinke teug van zijn bier. Gelukkig bezat hij woudmagie. Hij wist de werking van alcohol tot op zekere hoogte terug te dringen. Hij glimlachte en zag Nina een stokje vatten en hem in zijn handen duwen. Hij pakte een hap maar brandde haast zijn mond. Hij blies uit en wapperde met zijn hand voor zijn mond. Slikte het moeizaam door. "heeet..." zei hij met hese stem. Hij grinnikte. "Volgende keer mag de kokin mij wel waarschuwen..." sprak hij plagend. Hij glimlachte en zag haar in kleermakerszit voor het vuur gaan zitten. Rustig kwam hij er bij en leunde wat tegen haar aan. De warmte die van het vuur af kwam was geweldig en hij voelde zich in zijn nopjes. Hij reigde er nog drie aan en zette het bij het vuur. Hij keek opzij. "Dit hebben we te lang niet meer gedaan..." sprak hij kalm over het feit dat ze, A, te weinig samen zijn geweest sinds het contact werd verbroken en B, hun gewoonte gewoon weer een keer doen. Hij vond het geweldig om zo bij haar te zijn. Gewoon, gezellig doen, en onzin uitkramen. Hij glimlachte en zweeg, bleef kalmpjes naast Nina zitten en keek naar het vuur. Dat oneindig door zou branden. Zowel in hem, als in de haard.

[Ja daar kun je weer eens niets meeee]

PROFILE MAGICIAN

» The campingtrip with you [Nina only]
» Training. [&NINA]
» With love from me to you ~ [Nina]
» Nina Chloë Maiy
» Déjà-Vu || NINA & SAVADOR

I'm sorry Nina, but I'll have to.

I'm sorry Nina, but I'll have to.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen