Yoshiki bekeek zichzelf in de spiegel terwijl hij zijn shirt in zijn handen had. Hij liet zijn ogen keurend over zijn borstkas glijden. Goed, er was al wel wat van spieren zichtbaar, maar het was nog niet helemaal geweldig. Hij zou meer moeten trainen. Hij had sinds eergisteren een nieuw doel voor zichzelf opgesteld: spieren kweken. Hij zou dat echter wel gaan doen als er niemand meer in de gymzaal was. Hij wist niet hoe hij het ging doen, maar hij had wel een paar oefeningen in zijn hoofd die hij zou kunnen uitvoeren. Hij moest denken aan zijn eigen fitnessruimte die hij had in zijn kleine studio. Het was klein en de toestellen waren niet allemaal even blinkend meer, maar hij had er op zijn minst zijn dagelijkse trainingen kunnen verrichten. Dankzij de trainingen die hij had verricht had hij al enkele spieren gekweekt. Zijn borstkas leek nu in elk geval niet meer zo erg op een kippenborstje, maar je kon nu ook weer niet zeggen dat hij een volledige sixpack had. Oké. Genoeg over sixpacks en beginnende spieren. Hij was al ongelooflijk blij dat er niemand binnen gekomen was terwijl hij zijn eigen borstkas stond te bekritiseren vlak voor de spiegel. Als hij op een bepaalde manier gemene reacties wilde uitlokken moest hij vooral zo blijven voortdoen. Hij trok zijn shirt onmiddellijk aan en keek naar zijn brede schouders. Hij keek naar zijn witte lokken die symmetrisch over zijn voorhoofd vielen. Tenminste, dat deden ze nu. Als hij zou trainen zou dat niet meer zo zijn en Yoshiki bereidde zich al voor op de warboel die dadelijk op zijn hoofd zou liggen. Hij pakte een flesje drinken. Hij bekeek zichzelf nog eens snel in de spiegel. Hij had een lange joggingbroek aangetrokken met een rond zijn borstkas spannend shirt. Het was zijn gebruikelijke kledij om te gaan sporten en Yoshiki vond er zelf niets mis mee. Dan zou het zo ook wel goed zijn. Bovendien was hij alleen in de gymzaal. Het was namelijk niet de bedoeling dat hij indruk wilde gaan maken op meisjes of zo, helemaal niet. Hij was niet diegene die echt indruk kon maken. Hij was nu ook weer niet klungelig in hun buurt. Hij wilde er eigenlijk voornamelijk niks meer te maken hebben, tenzij als het lieve meisjes waren. Gemene meisjes vond hij maar niets. Hij wierp nog één blik in de spiegel en besloot toen toch echt dat het tijd was om te gaan.

Het zweep droop langs zijn voorhoofd naar beneden terwijl hij zijn voorlaatste ronde liep. Hij had tegen zichzelf gezegd dat hij minstens twintig rondjes rond de gymzaal moest joggen en hij zat nu aan de achttiende. Hij had de eerste drie rondjes hardgelopen en was daarna op een iets rustiger tempo verdergegaan. Terwijl hij zo aan het rennen was vlogen zijn gedachten alle kanten op. Naar zijn ouders, naar zijn fitnessruimte, naar het huiswerk die hij nog moest doen, naar echt van alles. Hij hoopte vooral dat er niemand op dit uur nog de gymzaal zou betreden en hem zou zien sporten. Als iemand bij hem zou zitten zou hij misschien veel te afgeleid zijn. Bovendien zouden ze het misschien maar raar vinden dat hij zijn tijd in een sportzaal besteedde. De meesten besteedden immers hun vrije tijd buiten in het zonnetje. Hij zou dat normaal ook wel gedaan hebben, maar hij wilde zo nu en dan in de week wel eens gaan sporten. En welke plek was daar nu beter voor dan een lege gymzaal? 'Twintig,' zei Yoshiki hijgend. Hij stopte en boog zich voorover met zijn handen op zijn knieën. Zijn ademhaling was inmiddels snijdend geworden en hij hijgde zachtjes uit terwijl hij naar de bank liep en zijn flesje water pakte. Hij sloeg de handdoek die hij had meegenomen om zijn nek heen en deed zonder na te denken water in zijn gezicht. Het droop naar beneden. 'Fuck,' vloekte Yoshiki toen zijn shirt nat werd. Oké, hij was al nat, maar nu werd hij nog meer natter. Yoshiki keek behoedzaam om zich heen en trok daarna zijn shirt uit, om deze vervolgens even op het bankje te leggen om het te laten drogen. Hij ging op de bank zitten en ademde zachtjes in en uit zodat zijn ademhaling weer normaal werd terwijl hij zijn hoofd naar beneden liet hangen en door zijn wilde haar wreef. In deze positie had hij echter niet in de gaten dat er iemand binnengekomen was.

OOC: Did you see what I did there?

Sinds het incident op de kamer van Padovador, Nina kon nog steeds zijn naam niet normaal uitspreken, had ze een fobie ontwikkeld voor kleine ruimtes. Zijn kantoor was niet geweldig groot en door wat hij had geprobeerd bij Nina was ze zo benauwd geraakt dat kleine ruimtes geen pretje waren om in te zijn. Nachten lang achtervolgde dezelfde nachtmerrie haar. Dagen, weken en maanden elke nacht het zelfde. Na een therapie sessie kwam er uit dat ze claustrofobisch was. Niet heel ernstig op een enkel geval na. Ze was dan ook niet graag in de kleine ruimtes. Waar ze normaal uren in de badkamer kon staan, was ze er nu zo snel mogelijk uit. De angst die haar achtervolgde was de angst dat hij zomaar in die ruimte stond. Ondanks de angst die ze had was ze ook gedrild om hem het leven zuurder te maken. En door de therapie had ze manieren geleerd om zichzelf onder controle te houden. Ze moest wel, hij was haar mentor en ze moest hem dus sowieso wel onder ogen zien te komen. En ze zou het niet laten merken aan hem. Absoluut niet. Nina zuchtte. Oké, daar gaan we weer. Ze ademde diep in en uit en stapte de iet was kleine badkamer in. Ze moest wel als ze zich wilde wassen. Ze poetste haar tanden, waste haar gezicht en bond haar lange zwarte haren in een hoge staart samen. Draaide zich om en snelde de badkamer weer uit. Ze sloeg de deur dicht en ademde nog een keer diep in en uit. Wat een ramp was dit toch. In haar pyjama slofte Nina naar de kast en gooide de deuren open. Na een hele poos moest ze zich weer concentreren op haar sportprogramma die ze altijd deed. Het was alweer te lang geleden en ze had het idee dat haar strakke buikje niet meer strak was. Ze zocht haar sportkleren, gooide het in een tas en trok een skinny jeans aan, topje, vestje en ze kon gaan.

In een rustig tempo liep Nina naar de gymzaal. De kleedkamers waren best ruim, maar toch was Nina nog niet vertrouwd genoeg om zonder angst zich om te kleden. Haar hand lag op de deurklink en ze raapte het laatste beetje moed bij elkaar die ze ervoor nodig had. Duwde de klink naar beneden en stapte naar binnen. Vol argwaan keek ze de kleedkamer binnen om te zien of er niemand in een hoekje verscholen zat. Een of andere gestoorde Master of iets dergelijks. Ze zuchtte hoorbaar toen bleek dat de kleedkamer lees was. Top, geweldig, maar eerst nog even kijken in de gymzaal. Zachtjes opende Nina de deur tot ze door het kiertje naar binnen kon kijken. Een jongeman stond in zijn blote bast zichzelf te bewonderen. Nina moest een lachje onderdrukken. Haar gebruikelijke ik kwam weer boven en ze kon net zichzelf inhouden om te fluiten. De jongeman trok zijn shirt weer over zijn blote bovenlijf heen, Een beetje jammer naar Nina haar idee, het was niet verkeerd om naar te kijken. Ze sloot zachtjes de deur en begon zichzelf om te kleden. Zwarte broek tot aan haar kuit en een sporttopje waarbij haar gebruinde buik bloot bleef. Haar gebruikelijke outfit. Haar platte buik kwam er goed in uit en daar was Nina trots op, hoewel de spierpartij wel getraind moest worden. Nina strikte de veters van haar schoenen goed stevig vast en liep nog even naar de spiegel in de kleedkamer. Ze zorgde ervoor dat de losse plukjes haar bij haar staart kwamen zodat het netjes bij elkaar zat. Borstelde nog eens haar staart en haalde nog een restje rondzwervende mascara weg. Top, nu kon ze sporten. Ze borg haar spulletjes op in haar tas, greep haar handdoek, muziekspeler en de boxjes uit haar tas. Haar tas gooide ze in een kluisje, haar flesje water werd gevuld en ze was klaar om te beginnen. Vol vertrouwen opende ze de deur en zag vanuit het kiertje dat de jongeman zijn shirt weer uittrok, zag dat hij ging zitten en bijkwam van waarschijnlijk zijn ren sessie, haar duidelijk nog niet gezien. Nina opende de deur verder en stapte de zaal in. Plaatste de boxjes met de muziekspeler op de grond en kwam weer omhoog. “Dat shirt mag je best uitlaten hoor. Het is best leuk om naar te kijken.” Nina grinnikte even en boog om de muziek weer aan te zetten. Een wat up tempo liedje waar ze altijd haar rondjes mee rende kwamen uit de speler. Niet zacht en niet te hard, precies hard genoeg zodat ze het in de gehele zaal kon horen. Ze liep richting de bank, boog voorover om haar handdoek op de bank te plaatsen en haar fles water neer te zetten. Ze boog net ver genoeg zodat haar decolleté goed te zien was. “Doe je nog een paar rondjes mee? Of kan je nu al niet meer?” Ze kwam omhoog en glimlachte haar liefste lachje. Een flirterig lachje, dat wel, maar menig man was er al door ingepakt. Ze wachtte heel even voor ze het op een rustig looptempo zette. Of hij erin meeging merkte ze dan nog wel.

Yoshiki keek met een opgetrokken wenkbrauw naar zijn eigen borstkas. Jeetje, hij was nog ver van zijn doel af! Oké, je zag de beginnende spieren al wel goed, maar het was nog niet wat het moest zijn. Nog lang niet. Hij volgde een tikkeltje gehypnotiseerd een druppel die langs zijn borstkas naar beneden gleed en voelde aan zijn zeiknatte haar. Sommige plukjes zouden vast wel in stekeltjes omhoog staan en dat zou vast weer een lachwekkend effect geven. Nou ja, het maakte niet veel uit aangezien er toch niemand... Hij verstijfde toen hij een stem hoorde. Meteen voelde hij zich erg betrapt. Het was nu net alsof hij het er om deed. Hij keek op en zag tot zijn schrik dat het een meisje was. Hij zag dat ze ook sportkledij aan had, maar een heel soort ander sportkledij dan wat hij tijdens de gymlessen gezien had. Haar buik was namelijk ontbloot. Hij probeerde om zijn blik er niet te lang op te vestigen. Hij was niet een van die jongens die zijn blik te lang liet hangen op de edele delen van een vrouw. Hij was niet iemand die opgewonden raakte van een beetje bloot. Nee, dat liet hij veel over aan de jongens die daar wel voor in waren. Hij was eigenlijk zelden getroffen door een goed uitziend lichaam van een meisje. Het was meer haar persoonlijkheid die hem moest raken. En voor zover hij deze nu leerde kennen trok het op niks. Hij kon het een beetje vergelijken met de meisjes die op zijn vorige school hadden gezeten. Uit op jongens. Zou dit meisje hetzelfde doel voor ogen hebben? Zou ze alleen maar met hem aan het flirten zijn omdat hij er toevallig gewoon een beetje goed uitzag? Voor hetzelfde geld was hij een jongen vol met pukkels geweest en zou ze hem nu gewoon genegeerd hebben. Ja, hij kende dat soort meisjes en hij hield er absoluut niet van. Je kon dan ook wel zeggen dat hij zich niet echt getroffen voelde door het meisje haar opmerkingen. Hij draaide zijn hoofd weg toen hij de kans kreeg om naar haar decolleté te kijken. Het interesseerde hem gewoon niet zo. Hij besloot om de opmerking van zijn shirt te negeren. Het werd trouwens tijd om deze maar weer eens aan te doen. Dadelijk zou hij het meisje nog verkeerde ideeën geven ook. Hij greep zijn shirt.

De volgende opmerking deed hem wel opkijken. 'Jawel hoor,' antwoordde hij droog. Hij negeerde het lieve lachje dat hem toegeworpen werd. Hij kon niet zeggen dat hij er compleet gevoelloos voor was, maar hij kon wel zeggen dat het niet het effect had dan dat het op een andere jongen zou hebben gehad. Het soort jongen dat zich liet meeslepen. Oké, hij wist dat hij nu zelf flink aan het beoordelen was terwijl hij daar zelf een hekel aan had als een ander dat bij hem deed, maar hij kon gewoon niet anders. Het meisje daagde hem daartoe uit met haar opvallende uiterlijk, haar opmerkingen en haar houding. Hij liet haar eerst een rondje rennen om te laten zien dat haar glimlach niks had uitgehaald bij hem, greep zijn shirt en deed deze vervolgens aan. Hij sprong handig van het bankje, wachtte tot ze bij hem was en begon toen het volgende rondje met haar mee te rennen. 'Mijn naam is Yoshiki,' stelde hij zichzelf voor. Hij had het niet op die flirterige manier uitgesproken zoals zij had gedaan, waarmee hij toch wel probeerde te laten zien dat hij zich niet gegrepen voelde door flirterige opmerkingen. Hij was sowieso geen flirter en zou het ook nooit worden. Hij zweeg heel even terwijl hij zich aanpaste op haar tempo. Hij kon normaal wel harder, maar hij zou zien wat zij zou willen doen. Zo lang ze maar ophield met dat geflirt zou hij het nog wel uithouden om naast haar te blijven lopen. Hij besloot om haar nog een kans te geven om haar persoonlijkheid wat meer te leren kennen. Oké, hij wist al dat ze flirterig was, maar was er niet meer persoonlijkheid achter dat flirterige gedrag? 'Kom je hier vaak sporten?' Zo, een neutrale vraag, ook vooral niet flirterig bedoeld. Hij keek oprecht geïnteresseerd naar haar terwijl hij ruimte voor haar maakte zodat ze samen makkelijk rondjes konden rennen door de best wel grote gymzaal. Hij hoopte dat hij niet al te veel naar zweet rook. Dat was nu weer niet zijn meest lekkerste geur. Dan zou zijn eigen lichaamsgeur waarschijnlijk een stuk beter zijn. De kletsnatte druppels vielen van zijn haren op de grond en op zijn shirt, waar ze een nat spoor achterlieten. Zijn shirt was helemaal niet gedroogd, maar hij wilde haar geen extra reden geven om te blijven flirten. Hij hoopte gewoon dat hij duidelijk had gemaakt dat hij hier was om te sporten, niet om te flirten.

OOC: Nice try, lady ^^

Nina was altijd al het modepoppetje geweest. Het meisje die alles deed om haar lichaam in goede conditie te houden. Sporten deed ze graag en het zorgde ervoor dat haar lichaam strak bleef. Je zou haar niet snel betrappen met een dikke hamburger of een andere vette hap. Haar lichaam was haar alles. Haar lichaam was Nina. Hoewel in dat lichaam zat het kleine meisje wat ze altijd was geweest. Het kleine meisje dat een beetje naar voren is gekomen door de angststoornis die ze had. Nina zelf, of de Nina die ze dacht dat ze was, zou zich daar nooit aan toegeven. Die had Pedovador getrapt in zijn ballen om hem weg te houden en zou dat elke keer weer doen als hij zich aan haar probeerde te vergrijpen. Dat zou elke keer weer zijn kantoor binnen lopen als dat nodig was en hem het leven zuur maken. Maar die Nina was een beetje weg gestorven, het kleine meisje liet van zich horen door er bang voor te zijn. En Nina vervloekte dat deel van zichzelf. De angst als ze een kleinere ruimte binnen kwam, de angst dat hij in een hoekje zou staan om zichzelf aan haar op te eisen. Bah, ze vervloekte die angst. En hoe hard ze ook probeerde zich erover heen te zetten. Dat kleine  meisje was op dat gebied zoveel sterker. Het kleine meisje ging groeien en daar was Nina bang voor. Ook voor ze de kleedkamer binnen liep was er weer de angst, wat nou als.. Ja wat nou als hij er zou staan.. Dan moest ze toch voor zichzelf opkomen. Nina was dan ook opgelucht, heel erg opgelucht, toen de kleedkamer leeg was. Al vroeg ze zichzelf nog wel af, waarom was ze niet gewoon buiten gaan rennen? Maar de Nina die ze op haar duimpje kende stak er weer met kop en schouders boven uit toen ze de jongeman zag. De muren kwamen weer te voorschijn, het masker ging weer op en het kleine meisje werd weer weg gestopt. De angst vervloog even en Nina voelde zich weer even Nina. Ze kleedde zich om, ruimte de spulletjes op en vertrok naar de gymzaal waar de jongeman bij zat te komen van zijn rondjes rennen. Ze probeerde hem wat uit te dagen met een opmerking die ze maakte naar hem toe. Maar al gauw had ze door wat voor vlees er in de gymzaal was. Geen reactie. Goed eens pijlen hoe hij op haar volgende actie zou reageren. Nina zette de muziek alvast aan en liep naar hem toe. Boog voorover om haar spullen op het bankje neer te leggen en gaf hem zo een uitzicht op haar decolleté. Iets waar Nina trots op was. Puur natuur en niets eraan was nep. Toen ze merkte dat hij zijn hoofd van haar weg draaide rolde Nina wat geïrriteerd met haar ogen, sprak hem nog wat woorden toe met haar liefelijke glimlach. Maar op de een of andere manier was deze jongeman er bestand tegen en dat irriteerde haar enorm. Die jongens kwam ze niet vaak tegen.

Nina begon het op een loopje te zetten. Na het eerste rondje kwam hij naast haar lopen. Ze merkte al gauw dat hij alles er aan deed om niet flirterig over te komen, het straalde van hem af. Goed, het zij zo, al was ze meteen chagrijnig.. ‘Mijn naam is Yoshiki,’ stelde hij zichzelf voor. Nina glimlachte zo oprecht mogelijk en stelde zichzelf voor. “Ik ben Nina, aangenaam,” zei ze al een stuk minder vrolijk als ervoor. Nina verhoogde het tempo iets terwijl de muziek in een sneller ritme ging. Haar concentratie lag alweer bij het lopen en haar ademhalen, zoals altijd als ze ging rennen. Ze was weer in zichzelf gekeerd. Achter een muurtje waar maar weinig mensen haar konden bereiken. Er waren er maar twee geweest die dat konden. Wren en Mitsu.. Hij liep rustig met haar mee en de stilte deed haar even goed. Sporten was vaak een moment voor Nina om haar hoofd weer te legen, om tot zichzelf te keren. Maar juist ook om over dingen na te kunnen denken, helder. Hoewel hij het niet heel makkelijk maakte met zijn aanwezigheid. ‘Kom je hier vaak sporten?’ Zijn stem haalde haar uit haar gedachtegangen. Ze keek hem even kort aan. “Ik kwam hier een heel vaak, bijna dagelijks maar ik sport sinds kort.. ach laat ook maar.” Waarom zou ze iets aan hem vertellen. Ze was de laatste weken bijna niet meer geweest vanwege haar.. probleempje.. Maar dat ging ze niet aan zijn neus hangen, ze kende hem niet en het enige wat ze kon bedenken, als ze het zei, was dat hij het tegen haar kon gebruiken. En daar zat ze absoluut niet op te wachten. Zodra iemand dat zou doen, zou die persoon naar de hel kunnen lopen. En deed die persoon dat niet dan zou ze wel een handje helpen. Hoewel, door de bijna bekentenis voelde ze licht de paniek opkomen. “En, kom jij hier vaak?” Ze keek Yoshiki even aan, voor haar gevoel moest ze het vragen. De afstandelijkheid was in haar ogen te lezen, hoewel er om haar lippen een klein lachje te zien was. “Je ziet er redelijk goed getraind uit.” Ze richtte haar blik weer naar voren. Adem in en adem uit, ging als een mantra door haar hoofd heen. Om de lichte paniek van eerder te verdrijven.

Yoshiki wist niet goed wat hij van het meisje moest denken. Hij wist niet of ze wel beledigd was of juist niet. Hij wist niet eens vrij zeker of ze het er echt om gedaan had. Hij dacht eerlijk gezegd van wel. Zo waren bijna alle meiden toch? Een beetje bloot hier, een beetje flirten daar, een lachje waarmee ze dachten dat ze iedereen konden inpalmen. Heel het plaatje leek wel te kloppen met de meisjes van zijn vorige school. Hij had niet veel met die types opgetrokken en eigenlijk had hij zin om zich om te draaien en weg te gaan, maar het meisje leek in te zien dat hij niks van haar flirterige gedrag moest weten. Hij kon ergens toch wel een oprecht glimlachje ontdekken. Het meisje stelde zich voor als Nina. Hij sloeg de naam ergens in zijn hoofd op en zorgde dat hij hem niet zou vergeten. Dat deed hij met mensen die hij pas leerde kennen. Mensen die uiteindelijk toch de moeite niet waard bleken te zijn probeerde hij daarna weer als oud vuil uit zijn hoofd te duwen, maar de mensen die het wel waard waren probeerde hij in zijn hoofd te houden en de herinneringen probeerde hij diep in zijn hart te bewaren. Dat zou hij op zijn vorige school ook hebben gedaan mits daar niet van die sukkels hadden gezeten. Hij luisterde naar haar antwoord op zijn vraag. De toon van haar stem maakte dat hij opzij keek. Hij probeerde haar onderzoekend aan te kijken, maar dat ging nogal lastig als hij tegelijkertijd moeite moest doen om haar bij te houden. Hij rende nog op een redelijk rustig tempo en hij had wel het gevoel dat het meisje hem kon volgen. Misschien zou ze zelfs iets sneller gaan. Hij zou de keuze aan haar overlaten. Hij wilde net een vraag stellen over haar aarzelende toon toen een wederkerende vraag gesteld werd. Hij keek even naar haar en zag de afstandelijkheid in haar ogen. Meteen besefte hij dat hij het maar beter niet over haar eerdere toon kon hebben. Hij begreep het wel als ze er toch niet over wilde praten. Hij zou op de eerste ontmoeting ook niet over persoonlijke problemen praten, zelfs niet op de zoveelste ontmoeting. Hij zou het opkroppen, net zoals het meisje nu waarschijnlijk ook deed. En wie was hij om te zeggen dat ze dat niet mocht en om haar tegen te houden?

Goed. De vraag. Hij dwaalde soms veel te veel af in zijn gedachten. Hij wist dat Nina nu wel ongeveer een antwoord van hem zou verwachten. Of misschien juist niet. Misschien was zij ook wel heel diep in gedachten verzonken. 'Ik kom hier geregeld,' antwoordde hij. 'Tijdens de gymles vooral en zo.' Hij liet een klein lachje zien om aan te tonen dat het een droog antwoord was. Hij besloot om de vraag nu eerlijk te beantwoorden. 'Ik heb sinds eergisteren een trainingsschema opgesteld om eh...' Hij dacht even na. '... om weer wat actiever te worden, zeg maar.' Het klonk ook weer zo stom als hij zou zeggen dat hij eigenlijk spieren wilde kweken omdat hij zijn borstkas er nu niet goed vond uit zien. Hij vond beginnende spieren niet genoeg. Misschien wilde hij wel een sixpack, wie weet. 'Dus ik ga proberen om een paar keer per week zo rond deze tijd te trainen in de gym. Dan is er bijna toch niemand.' Hij merkte dat zijn ademhaling een beetje sneller ging omdat hij zoveel praatte en hield zijn mond om zoveel mogelijk zuurstof te besparen. Zijn grijze ogen gleden opzij. Hij kon er niks aan doen dat er een bezorgde schittering in zijn ogen tevoorschijn kwam. Hij kon er niks aan doen. Het was zijn beschermende kant die dan werkte. Hij vond het raar. Hij kende het meisje niet eens en hij had zojuist een heel ander idee van haar gehad. Maar hé, hij had haar een nieuwe kans gegeven om een ander deel van haar persoonlijkheid aan hem te laten zien, right? Dan was het ook het meest eerlijkste om haar een kans te geven. Hij hoorde hun hijgende ademhalingen als enige geluid in de gymzaal. 'Als je wilt rusten moet je dat zeggen,' zei hij kalm tegen het meisje, maar vooral niet op een beledigende of kleinerende manier. Hij sprak het oprecht uit. Hij zou wel zien hoe ze zou reageren. Misschien kon hij voor nu maar het beste even zwijgen zodat hij haar niet de hele tijd lastig viel. Misschien had ze wel even behoefte aan stilte.

Nina had door alles enorme omslagen in haar gedrag, je zou het stemmingswisselingen kunnen noemen. Het ene moment kon ze flirterig zijn maar zodra er iets ging zoals zij het niet wilde kon ze meteen omslaan. Zoals nu eigenlijk. Ze wist soms gewoon niet hoe of wat. Na alles, de gebeurtenissen de therapie en de moeilijke tijd op Razen in de afgelopen tijd, was ze soms gewoon in de war. Ze kon er niks aan doen. Ze wilde er voornamelijk zelf overheen komen, niks geen pillen of andere middeltjes. Ze moest en zou het zelf. Ze was al softer geworden. De jaren hiervoor kreeg je meteen een grote mond van haar, zelfs al zei je alleen maar gedag. Dan zou ze stomweg zeggen, ‘waarom praat je tegen mij.’ Maar in de jaren heeft ze geleerd iets meer van het vriendelijke kleine meisje te laten zien en de harde Nina wat minder. Hoewel die Nina nog steeds dag in dag uit er was. De strijd voer met het kleine meisje. Het was te vergelijken met een engeltje op je schouder en een duiveltje. Alleen waar in de meeste gevallen het engeltje won, won bij Nina de duivel bijna altijd. Het engeltje wilde nieuwe mensen leren kennen, de duivel niet. De duivel was voor de rebelse dingen. Ondeugd, hard tegen hard en de jongens. De engel wilde de leuke dingen, onbezorgde gespreken, vriendschap en vrolijkheid. Want als je nu vroeg of Nina vrolijk was… Nee niet echt. Ongelukkig stond meer bij haar in het rijtje. Ze merkte de verandering in hem op. Ze was altijd wel gevoeliger voor dat soort dingen, alleen deed ze er bijna nooit iets mee. Haar eigen ik, haar ego, stond voorop. Wat maakte het nou uit als iemand gekwetst werd door haar doen en laten. Maar deze verandering was raar. Het leek bezorgd. Ze gooide net op tijd de vraag eruit voor hij kon reageren op haar opmerking. Hij hoefde niks te weten over haar probleem. En haar probleem was iets van haarzelf. Ze gooide de frustratie die het leverde er later wel uit. Dan ging ze nog wel ergens rennen of oefeningen doen. Desnoods ging ze het bos in en keihard gillen. Zolang ze het er straks nog maar uit kon gooien. Hij antwoordde, brak voor haar gevoel het ijs een beetje door het droge antwoord. Er ontsnapte een klein lachje die ze eigenlijk binnen had willen houden. Ja de gymlessen. Die sloeg ze vaak over. De ruimte was best groot, voor als je met een klein groepje bent. Zodra er een hele klas zat was het te klein. Kwamen de muren op haar af en werd ze gek. Zou ze weg moeten rennen om niet te laten zien dat ze bang was, dat ze een paniekaanval zou krijgen. Nee de gymlessen die sloeg ze liever over. Hoewel het vast problemen zou opleveren met Pedovador, het zij zo. Ze sprak hem wel tijdens een mentor uur daarover.

Yoshiki voegde er nog bij dat hij een trainingsschema had opgesteld. Nina glimlachte. Ja zo’n schema had ze zelf ook gehad. Fijn om mee te beginnen maar na een poosje werd het saai en stapte ze er zelf toch wel weer van af. “Als ik eerlijk mag zijn, je hebt volgens mij een prima conditie. Dus is het actiever om meer conditie op te bouwen of toch voor iets ander?” Iets eruit gooien was voor Nina nooit en probleem. Waar een normaal persoon, Nina was nou niet echt normaal, zou knikken. Gooide zij eruit wat ze dacht. Want als ze zo naar hem keek terwijl zij rondje achter rondje rende, was er met zijn conditie naar haar idee weinig mis. “Als ik je ergens mee mag en kan helpen moet je het maar zeggen hoor. Ik heb wel vaker met schema’s gewerkt. Maar je moet het zelf natuurlijk weten.” Ze keek even kort opzij met een klein glimlachje. Haar ogen kruiste de zijne en de bezorgde schittering in zijn grijze ogen deden haar meteen weer voor zich uit kijken. Waarom zou iemand nou bezorgd zijn om haar. Waarom zou iemand dat zijn. Ze begreep er niets van, want ze redde zich prima. Ondanks dat er in haar soms gevochten werd door het duiveltje en het engeltje ging het prima. Niemand hoefde bezorgd om haar te zijn, dat was gewoon niet nodig. Ze kon het prima zelf aan. Zijn stem doorbrak haar verwarring en ze keek kort naar hem. “Sprintje doen?” Ze grijnsde naar hem. “Wie het eerste weer bij het bankje is?” Misschien kon ze met een sprintje de laatste verwarring eruit rennen. Ze herkende zichzelf bijna niet en ze moest weer terug bij positieven komen. Nina begon iets harder te rennen waarna ze haar sprintje inzette. Ze zou wel merken of hij erin mee ging.

Het gebeurde niet vaak dat Yoshiki rood werd. Maar als het gebeurde, dan werd hij ook zo rood als een tomaat. Hij voelde zelf al hoe warm hij het kreeg. Natuurlijk had hij het dankzij het rennen al warm, maar Nina's vraag liet hem nog warmer worden. Ze had al opgemerkt dat het niet aan zijn conditie lag en stelde dan ook de vraag of het wel echt om zijn conditie ging. Hij vond het moeilijk om tegen personen te liegen. Bovendien leek haar gedrag ten opzichte van toen ze in de zaal kwam al best verdwenen te zijn en ze was ook niet bot tegen hem. Daarbij was hij ook best een eerlijk persoon. Hij had wel een beetje schrik dat ze hem zou uitlachen als hij het zou vertellen, of dat ze zou denken dat hij het voor de verkeerde doeleinden wilde gebruiken. Dat hij extra spieren wilde kweken om indruk te maken op de meisjes. Alhoewel.. Had hij het antwoord op die vraag al wel niet een beetje verdreven toen hij niet reageerde op haar flirtpogingen? Nina zou zelf toch wel opmaken dat hij het niet voor de meisjes deed, of niet soms? Hij ging het er gewoon op wagen. Het was nu ook weer niet zo erg dat ze het zou weten. En als ze er stom over zou doen of hem er de hele tijd mee zou pesten kon hij nog altijd weggaan, maar liet hij nu niet de snel vooroordelen hebben. Daar hield hij immers ook niet van als ze dat bij hem hadden. 'Nou, oké, je hebt me,' gaf hij met een klein toegevend glimlachje toe. 'Het is niet echt voor mijn conditie, maar meer voor mijn eh...' Hij voelde het schaamrood weer op zijn wangen komen. '... meer omdat ik vind dat het er nogal slapjes uitziet daar.' Hij maakte een vaag gebaar naar zijn lichaam, meer duidend op zijn borstkas dan op een ander deel van zijn lichaam. Zijn armen hoefden er bijvoorbeeld niet super gespierd uit te zien, hij had het meer bedoeld voor zijn borstkas. 'En dat is zo ongeveer de reden. Maar ik doe het ook nog voor een klein deel voor mijn conditie, hoor!' Dat had hij er snel bij toegevoegd en hij had verontschuldigd geglimlacht. Hij merkte dat hij al best vriendelijk was geworden. Dat was een teken dat hij zich wel op zijn gemak voelde, een gevoel dat hij nog nooit had meegemaakt op zijn vorige school.

Het schaamrood op zijn wangen ging er langzaam af toen Nina voorstelde om een sprintje te trekken. Hij had de opmerking daarvoor ook nog opgevangen, maar Nina was te snel met het sprintje komen aanzetten om er op te antwoorden. Nina begon al met het trekken van een sprint en hij volgde uitgelaten. Hij ging sneller dan hij normaal zou doen en bleef expres vlakbij Nina rennen om haar vooral niet voorbij te steken. 'Tegelijkertijd!' zei hij opgewekt toen ze samen de bank bereikten. Hij ging vermoeid op het bankje zitten en keek haar aan. 'Over wat je eerder zei,' begon hij, 'ik denk dat ik het best wel leuk zou vinden als ik die trainingen niet alleen hoefde te doen. Zo kan ik me er ook beter aan houden, denk ik.' Hij grijnsde een tikkeltje beschuldigd. Hij had het moeilijk om zich aan zijn vaste plannen te houden, zeker als het ging om lichamelijke inspanning. Soms kon hij namelijk wel een beetje lui zijn, ondanks dat hij sportief ingesteld was. Hij was dan ook maar een mens en een mens kon niet op elk uur van de dag sportief zijn, toch? Hij had immers ook nog huiswerk waar hij zorg voor moest nemen. 'Dus als je het ziet om een paar keer per week hier af te spreken in de gymzaal voor een paar rondjes te lopen, laat je het maar weten,' zei hij glimlachend. Hij schoof een beetje opzij zodat hij plaats voor haar maakte en tikte uitnodigend met zijn vinger naast zich.Ze mocht zelf beslissen of ze er op in ging of niet. Hij besloot om deze keer geen water in zijn gezicht te gooien. Dadelijk zou zijn shirt weer zeiknat zijn en zou hij weer genoodzaakt zijn om die uit te trekken. Hij had geen behoefte aan nog meer flirterige opmerkingen nu het eindelijk gestopt was. Hij vond deze Nina eerlijk gezegd veel beter. Ze leek zo anders dan toen ze die zaal binnenkwam. Hij keek naar haar toen er opeens een vraag binnen kwam sijpelen in zijn hoofd.'In welke klas zit je eigenlijk, Nina?' Hij keek haar belangstellend aan. Hij merkte dat hij weer veel gesproken had voor zijn doen. Hij merkte ook dat hij zich op deze school dan ook een stuk beter voelde dan op de vorige school waar hij geschorst geweest was.

Nina had het nooit moeilijk gevonden om bij mensen door het masker te prikken. Dat was altijd een punt waarop zij mensen kon chanteren, als ze dat graag wilde. Het zorgde er ook voor dat haar eigen masker als een rots boven water stond. Tenminste dat dacht zij. Ooit was het vast ook zo, maar in de maanden waren er kleine gaatjes in gekomen die het masker zwak maakte. Die zorgde dat Nina wat steekjes liet en er dingen uit gooide die ze anders nooit zou toegeven. Zo had ze al vrij snel doorgekregen dat Yoshiki het niet alleen over zijn conditie had. Hoewel het misschien ook wel kwam doordat ze hem eerder al had gezien. Ze moest eerlijk toegeven dat hij er niet slecht uit zag. Ja hij had misschien zones waar de spieren nog wat beter getraind konden worden, maar die had Nina op zijn minst ook wel. Als ze zou zitten zou je zo een paar vetrolletjes kunnen ontdekken en daar kon Nina slecht tegen. Ze keek even opzij toen ze haar opmerking had gegeven en zag dat hij wat rood werd. Ze had het bij het rechte eind. Dat voelde altijd fijn. Voldoening gaf het. Uiteindelijk gaf hij het toe. Hij zag er volgens hem slapjes uit. Nina gooide er bijna een opmerking eruit. Slap onder of boven. Maar ze kon zich net inhouden. Het was door zijn reactie op haar eerdere flirtpogingen die haar tegenhielden om het eruit te gooien. Ze zou bijna denken dat hij homo was. Voor Nina was het altijd een teken als een man zijn ogen niet even een tel liet hangen. En hij had misschien een tel gekeken naar haar platte gebruinde huid. Meer niet. Als echte man kon je dat toch bijna niet weerstaan? Als echte man zou je op zijn minst even kijken, even gluren. Maar door zijn, voor haar gevoel, verlegenheid durfde ze het eigenlijk niet te vragen. Wat zou hij wel niet van haar denken. Hoewel, normaal gaf ze er geen moer om wat andere van haar dachten. Misschien was dit het verdomde kleine meisje wel die zorgde voor de scheurtjes in haar masker en gedachtes. Ze wist ook nog maar net haar gezicht in plooi te houden. “Dat valt nog best mee hoor. Tenzij je een body builder wilt worden, dan is het inderdaad wat slapjes.” Nina grinnikte even toen hij eraan toe voegde dat hij het ook voor zijn conditie deed. Uhu, vast.

Nina stelde voor een sprintje te trekken. Het haalde hem waarschijnlijk weg van het voor hem beschamende onderwerp en het maakte Nina’s hoofd weer helder. Door alles wat er de afgelopen maanden was gebeurd was ze zichzelf niet meer. In ieder geval niet de zelf die ze kende, meer een mengeling tussen vroeger en nu. En dat was verdomde verwarrend. En daar kon ze maar slecht tegen. Ze begon en al snel rende Yoshiki naast haar. Tegelijkertijd eindigde ze bij de bank. Nina greep haar handdoek en depte de zweetdruppels van haar voorhoofd en haar buik. Binnen was het toch nog vaak een stuk warmer dan buiten. En buiten was het natuurlijk veel ruimer dan binnen. Iets wat ook meetelde met de voorkeur om buiten te sporten. Zeker nu het weer lekkerder werd. Nina sloeg haar handdoek om haar nek terwijl hij ging zitten. Nina glimlachte toen hij op haar aanbod in ging. Sporten was vaak leuk met iemand anders. Al had ze ook nog wel de tijd nodig om alleen te sporten. Sport was een geestelijke ontspanning voor haar. Dan konden haar hersens niet eens denken aan de problemen die zich opgestapeld hadden. “Als we ook eens buiten sporten is het een deal.” Ze grijnsde. Hij hoefde de ware reden niet te weten, maar buiten sporten had gewoon haar voorkeur. “Rondjes lopen kan je ook goed om het meer of in het bos. Dat is ook meer een uitdaging dan binnen, als je het mij vraagt.” Nina zakte op het bankje neer nadat hij er op had getikt. Ze zorgde voor een gepaste afstand tussen hen in en pakte haar flesje om een paar flinke slokken te nemen. Nadat ze het dopje weer op het flesje draaide keek ze even in zichzelf gekeerd vooruit. Zijn stem haalde haar weer terug. “Ik zit in de 6e klas.” Ze zuchtte even. Ze zat er eigenlijk al te lang. Maar door haar afwezigheid was ze nog steeds niet klaar met de school. “Mijn mentor is Master P… uuuhh de Hoofdmaster. ” Ze werd lichtjes rood toen ze merkte dat ze bijna haar nickname verklapte. Die naam was maar voor een paar mensen. En zijn naam kon ze nog niet zomaar uitspreken. Het was nog een te grote hobbel. “En jij?” vroeg ze er maar vlug achter aan terwijl ze daarna vlug nog een slok water nam. Wat een domper dat ze het er bijna uitgooide.

Een voorwaarde moest kunnen toch. Het was er maar één.. en het was niet eens zo een vreselijke. Nina voelde zich in de buitenlucht altijd prettiger en zeker met mensen om haar heen. Ja de kans dat ze hem zag was groter dan in de gymzaal maar het benauwde gevoel van een ruimte had ze in ieder geval minder. Daarbij waren er buiten meer voordelen. Meer uitdaging in de verschillende ondergronden, water om in te springen als ze klaar waren en het uitzicht van knappe jongens. Dat was misschien nog wel de beste. Ondanks de therapie was ze nog niet alles verleerd. En haar interesse naar knappe jongens was niet weg. Dat was wel gebleken aan het begin van deze training. Helaas dachten niet alle jongens er zo over. Jammer, jammer, jammer. Ze nam nog een flinke slok van het water in haar flesje en zuchtte diep. Zijn stem haalde haar terug van haar gedachtes en ze gaf hem antwoord. De 6e klas alweer. Ze begon hier na haar rampen gedrag op Razen in de 5e klas. Veel meegemaakt, heel veel meegemaakt. God wat had ze hier gelachen zeg. Alleen maar hard gelachen. Zeker met haar lieve vriendinnetje Wren kon ze hard lachen. En toen moest ze weg. Het lachen was een angst geworden. Alle geintjes die ze uithaalde werden een nachtmerrie. Elk geintje die ze uithaalde bleek een geintje naar zichzelf te zijn. Want zodra ze weg was uit de situatie sloeg het haar neer. Elke keer weer eindigde had ze zichzelf ermee. Zat ze in een hoekje, onder haar dekbed gekropen of was ze vertopt in het bos. Een plek waar ze alleen kon zijn. Niemand had het doorgehad. Het speelde zich af achter haar masker. Ze kon het goed verbergen. Maar ’s avonds in haar slaap.. elke avond kwam het terug. Elke avond weer een beetje anders. Elke avond eindigde ze als een mak en slap lammetje in dat kamertje, op dat bed. En elke keer weer net iets anders. Ze moest weg. Ze ging er slechter uitzien, ze takelde af, ze moest weg van de plek en toch was ze nu weer terug. Terug om hem terug te pakken. Ze moest wel. Hij had haar leven tot een hel gemaakt, en daar zou hij voor boeten ook.

Ze hoorde hem vertellen dat hij in de 5e klas zat. Een klas lager dan Nina dus. Ze vulde aan wie haar Mentor was. Bijna… bijna gooide ze zijn nickname eruit. Maar ze kon het nog net tegen houden. Net aan. Helaas was het, wat de hoofdmeester betreft, nog niet voorbij. Zijn vraag over hem, het bezorgde Nina overal kippenvel. Ze kreeg het er koud van en haar gezicht verstarde. Ze stopte haast met ademen. Ze voelde de paniek alweer opkomen. De benauwdheid nekte hem elke keer. Voor ze het wist ging ze als een vis op het droge naar lucht happen. Niet daaraan denken, was de mantra van Nina in haar hoofd. Ze moest zingen. Zingen zorgde ervoor dat haar ademhaling goed bleef. Maar… Ze ging toch echt niet uit het niks zingen. Oké, wat hadden ze haar nog meer geleerd. Adem in.. adem uit.. adem in.. adem uit. Heel diep in, en weer uit. Diep in en weer uit. Alsof ze een zakje voor haar mond had die haar adem reguleerde. Dit ging nog best aardig. De eerste keer dat ze een paniek aanval alleen moest oplossen. En het ging goed! En weer in ademen. Niet vergeten door te ademen Nina.
Terwijl Nina diep in gedachte was bij haar ademhalen had ze nog niet kunnen antwoorden. Haar gezicht werd weer iets ontspannen en een heel klein glimlachje was tevoorschijn gekomen, als teken van overwinning. Hoewel het was nog niet voorbij. De benauwdheid drukte op haar borst, ademen ging nog steeds niet top, mar de eerste stappen waren gezet. Zijn stem haalde haar weer even terug. Zette haar weer even met twee voeten op de grond. Na een diepe, hele diepe, zucht gaf Nina hem voorzichtig antwoord. “Ik kan weinig goeds over die man vertellen. Ik mag hem niet, dat weet de hele school, hij mag mij niet, iets wat nog duidelijker is. Hij is gewoon een… een..” Het lag zo op het puntje van haar tong. En ergens wilde ze het uitschreeuwen dat hij, in haar ogen, een pedofiel was. Maar ze deed het niet. “..een botte lul.” Dat was nog best een aardige omschrijving. En weer in ademen en weer uit. Nu ging het uit de hand lopen. De druk werd erger, haar keel werd dichtgeknepen en de angst nam toe. “Zou je misschien..” verder kwam ze niet. Het kwam er piepend uit en haar stem hield er mee op. Zingen, ze moest zingen. Anders misschien een zak. Een zak waar lag die zak.. Haar tas! Verdorie hoe kon ze het hem duidelijk maken. Die zak moest ze hebben, verdomme. Als een gek wees ze richting de kleedkamer, gebaarde met haar handen voor een zak en weer naar de kleedkamer. Dit liep toch nog meer mis dan ze had gedacht. Iets te vroeg gejuicht?

Hoe kon ze nou zo sterk reageren hierop. Hij had het alleen maar over de Hoofdmeester. Ze zag hem niet, hij was er niet. En toch was de reactie op hem zo sterk. Ze probeerde uit alle macht de opkomende paniek onder controle te krijgen. De opkomende hyperventilatie aanval tegen te houden. Maar hier kon Nina bijna niet tegen op boksen. Hoe hard ze ook vocht, ademen ging steeds moeilijker. Ze probeerde uit alle macht, als een mantra in haar hoofd, in en uit te ademen. Ze was net geen vis, maar aan haar ademhalen te horen kon Yoshiki wel merken dat het niet goed ging. Echter keek Nina niet naar hem, bang voor zijn reactie, bang voor haar eigen reactie, bang voor een nog grotere paniek omdat er eens iemand erbij was terwijl ze een aanval had. Ze wist er nog een paar zinnen uit te persen over de botte lul van een Pedovador. Die man deed iets bij haar en ze vervloekte hem elke dag weer voor de angst waarin ze leefde. Elke dag, vierentwintig zeven was ze bezig om haar angst te boven te komen. Het ging al beter, maar nog niet naar haar wens. Na haar uiting over hem werd het alleen maar erger. Ze kon zich niet meer focussen op haar ademhaling. Ze zag zijn hoofd voor zich, die vreselijke ingenomen lach van hem als hij eens gewonnen had. En hij zorgde er wel voor dat hij won. Of het nu straf was of een aanranding, hij won altijd. En die lach die hij dan op zijn gezicht had, vreselijk. Ze kon er wel van over haar nek gaan. Maar nu niet. Nu was ze aan het hyperventileren, sloeg de paniek nog meer toe en had ze geen flauw idee meer hoe ze moest ademen. Wat ze moest doen was er ook niet meer. Het enige in haar hoofd omging was, zuurstof, ze had zuurstof nodig en als het niet gauw…
Zonder het door te hebben had haar oerkracht het overgenomen en was ze aan het gebaren. Hoewel de gebaren steeds minder werden omdat haar lichaam duidelijk een tekort kreeg aan zuurstof. En om te verbranden had ze dat heel hard nodig. Zijn stem klonk dan ook van ver toen hij, voor Nina’s gevoel, eindelijk door had wat er aan de hand was. Hoe ging ze dit oplossen. Ze kon hem wel slaan om zijn opmerking. Rustig blijven, hoe kon ze in hemelsnaam rustig blijven?! Ze had verdorie een tekort aan adem, de paniek greep haar om de keel en ze moest rustig blijven. Zelfs haar hoofd was zo onrustig dat die niet eens meer wist wat ademen was. Een zak zoeken, hij had maar beter door dat die zak in haar tas lag en niet dat hij naar Joost weet waar zou gaan om een zak te halen, want als hij dan terug was, was Nina allang dood. Oké.. ademen hoe moest dat ook al weer. De doktoren, wat hadden ze ook alweer gezegd over ademen.. Door je neus in en mond uit? Of was het door je mond in en door je neus uit. Of hadden ze gezegd dat je door je neus moest ademen of alleen door je mond. Haar borstkas ging als een wilde op en neer, niet wetend wat het moest met de lucht die binnen kwam en eigenlijk nog voor het er zat weer weg was.
Zak, er werd een zak voor haar mond gehouden. Nina’s handen klampte zich vast aan de rand van de zak die tegen haar mond aan zat. Ze voelden zijn hand amper door de paniek. Haar knieën waren rood van het knijpen erin. Langzaam werd haar adem beetje bij beetje langzamer. De zak ging op een steeds rustigere tempo bewegen, wat betekende dat ze haar ademhalen weer een beetje op orde te krijgen. Zijn hand gleed van de hare af en ze voelde de klopjes op haar schouder. Zijn stem sprak haar rustig toe. Hoewel het zijn beste intentie was om haar gerust te stellen, kreeg ze het een seconde moeilijk toen hij weer over hem begon.
Leuke dingen, denk aan leuke dingen. Wren was leuk, haar beste vriendinnetje waarmee ze altijd lol had. Discotheken waren leuk, uren dansen tot je lichaam niet meer kon. Naar de sterren kijken in de nacht, sporten op het strand, zwemmen in de zee. Allemaal leuke dingen. Allemaal leuke dingen. Alleen maar leuke dingen.
Langzaam kreeg Nina eindelijk haar adem helemaal onder controle. Voorzichtig liet ze de zak zakken tot hij op haar schoot lag. Haar hand verkreukelde de zak door het knijpen erin. Zachtjes schraapte ze haar keel. “Dank je. Ik weet niet.. het is nog niet..” Nina zuchtte diep. Als hij er niet was had het niet gebeurd, maar als het wel was gebeurd en hij was er niet.. dan had het veel erger kunnen aflopen. “Sorry dat je dit moest meemaken. Ik heb het nog nooit zo erg gehad bij iemand..” Beschamend keek ze naar haar voeten. Haar benen waren nog aan het trillen, haar armen trilde nog en de trilling was ook te horen in haar stem. Ze keek even voorzichtig opzij. “Dank je.”

Nina had vaker deze aanvallen gehad. Maar nog nooit zo in het openbaar, met vreemde mensen. Inmiddels wisten ze thuis precies wat ze moesten doen,  hoewel ze thuis niet de exacte reden wisten van haar paniek aanvallen, want o wat vinden haar ouders hem een charmante man. Bah. Maar goed als het gebeurde wisten ze wel wat  ze moesten doen. En nu ze hier was, wist niemand het. Want niemand wist van haar aanvallen af. Het was een verademing toen hij de zak bracht. Hoewel het even duurde voor haar ademhaling volledig ondercontrole had, maar zodra ze de zak voor haar mond hield voelde ze zelf al de opluchting over zich heen vallen. Ze voelde meteen verbetering. Langzaam aan begon haar ademhalen wat langzamer te worden, de zak ging wat minder snel heen en weer en haar lichaam ontspande steeds een beetje meer. Ze dacht alleen maar aan leuke dingen, om haar gedachten te verzetten. Ze dacht even aan haar beste vriendinnetje, aan haar mislukte relatie die toch veel voor haar betekende en aan haar lieve kleine meisje, hoewel ze daar dan wel afstand van had gedaan. Toch kon de herinnering van het kleine meisje haar een grote lach bezorgen. Voorzichtig liet ze de zak zakken, toen ze haar ademhalen weer in controle had. Ze liet hem zakken tot hij op haar schoot lag. Haar hand verkreukelde de zak door het knijpen erin. Nog steeds nog niet helemaal op haar gemak. Om het trillen van haar handen te onderdrukken. Ze schraapte haar keel om voorzichtig hem te bedanken. Ze schaamde zich rot voor wat er was gebeurt. Wat de gevolgen hadden kunnen zijn. Hakkelend ging ze verder. Zijn worden deden haar haast schrikken. Zijn schuld. Absoluut niet. ‘Het is niet erg, Nina. Het was mijn fout. Ik had beter moeten nadenken.” Nina schudde heftig haar hoofd. Haalde diep adem en zuchtte diep. “Nee, dat moet je niet zeggen. Je had het toch niet kunnen weten, hoe had je er dan niet over kunnen beginnen? Het is niemand zijn schuld, ja die van hem en van hem alleen.” Nina zuchtte en keek naar haar vingers. Die inmiddels wit waren geworden door het harde knijpen in de zak. Langzaam liet ze de druk van haar vingers af gaan. Ze voelde zijn arm om haar schouder. Langzaam werd ze door hem, tegen hem aan gedrukt. Even onwennig schoof Nina heen en weer. Hoewel ze normaal totaal niet ongemakkelijk was bij jongens, was het nu toch wel even anders. Ze voelde zich veel kwetsbaarder dan normaal. Waardoor het haar eigenlijk overviel. Voorzichtig keek ze even op. Haar ogen kruiste die van hem, waarna ze snel weer naar haar handen keek.
Het trillen kon ze moeilijk onder controle krijgen. Ze merkte dat Yoshiki het door had door zijn vraag. Kon hij wat voor haar doen.. ze wist het niet. “Het is niet jouw schuld. Echt niet. Als je stopt met dat zeggen help je me al.” Ze liet even een kort lachje horen. Ze reikte met haar hand naar haar flesje water. Haar droge mond snakte naar een slok water. Het flesje begon hevig te trillen toen het in haar hand lag. Hoe ging ze in hemelsnaam de dop eraf draaien en te drinken zonder vreselijk te morsen. De nasleep die deze aanval had was erger dan normaal. Misschien was het wel door de omgeving. Door de plek waar ze nu was. Ze wist het niet en ze kon haar vinger er niet op drukken. En dat frustreerde haar ook nog eens enorm. Uiteindelijk had ze de dop van de fles weten te krijgen. Voorzichtig nam ze een slok. Trillend probeerde ze de dop er weer op te doen, toen dat niet lukte zette ze met een klas de fles op het bankje. Ze moest even lachen om zijn opmerking. “Tsja, ik denk niet dat als ik dat zou doen, ik nog een goede indruk achterlaat. Na dit alles..” Ze keek hem met een scheef lachje aan. “Het is een soort instinkt wat zich in mij over neemt. Het spijt me nog daarvoor.” Ze haalde even haar schouders op. Soms kon ze het ook niet onderdrukken, soms wilde ze het niet. Het was gewoon dat duiveltje dat even de leiding nam. “Zullen we anders even op nieuw beginnen? Het was nou niet echt een goede start.”Nina keek hem even vragend aan. Stak haar hand uit en zei, “Ik ben Nina, ik heb soms last van paniekaanvallen en ik ben gek op sporten.” Ze glimlachte breed. Goed dit was misschien ook een beetje stom, maar een nieuwe eerste indruk kon toch best? Ze was nou niet spetterend begonnen met haar flirtpogingen en haar paniekaanval.

-- soorryyyyy ik kreeg wat problemen met mn scriptie + de stress erbij