Met een klein, doch sierlijk boogje werd het projectiel gelanceerd. In slowmotion zwierde het door de lucht, zou het een voltreffer worden? Dan had ze een fantastische prestatie geleverd van driemaal raak op rij. Maar het was haar niet gegund. Het was naast. Mis. Bij slechts enkele decimeters. Met een zachte klank, die het dichtst in de buurt leek te komen van een 'bwof' landde de papieren kogel tegen de voorkant van het bureau. Als een havik op een prooi, zo snel draaide de docente zich om. "Nou is het godverdomme genoeg geweest, stelletje mormels!" Piepte ze, terwijl haar teint van stralend rood naar keizerlijk purper verliep. Lucy nam de gelegenheid om geschokt haar handen voor haar mond te slaan en zo een zachte giechel te doen verstommen. "Máár mevrouw.." Sprak ze, als ideaal modelkind totaal van slag door de verschrikkelijke scheldwoorden die hier tentoon werden gespreid. Ja, dat kon Lucy als de beste, het lieve meisje spelen. "Ochja, vergeef me mijn uitbarsting, ik was even de draad kwijt. Woede verblindt." Braafjes knikte Lucy, haar hoofd gebogen, ondertussen alweer secuur een nieuw blaadje uit de strakke greep van haar kladblok bevrijdend. De vrouw draaide zich weer om en begon met grote bewegingen een schets op het bord te maken. Het gepiep van krijt op bord veroorzaakte kippenvel op Lucy's armen, iets wat ze de lerares niet bepaald in dank afnam. Daarna werden de toetsblaadjes uitgedeeld. "Als jullie allemaal te druk zijn om te luisteren is wat ik vertel blijkbaar niet belangrijk genoeg. Of jullie weten alles beter dan ik." Een gezamenlijke zucht ging door de klas heen. "Daarom heb ik tien vragen op het bord geschreven, 1 fout, 1 punt. Iedereen met een onvoldoende moet nakomen." Lucy's ogen gleden over het bord, scanden de woorden. Ze kwam overeind uit haar stoel en rekte zich even hoed uit. De grote ogen van haar klasgenoten volgden elke beweging die ze maakte. Wat zou ze nu weer flikken, dat leipe kind- ze hoorde ze het denken. En dat gaf Lucy de boost die ze nodig had om te stoppen met denken en gewoon naar voren te lopen. Ze legde met een grijns haar blaadje neer op het bureau en bleef daar vrolijk staan. "Lucy, wat dóe je... ga zitten en maak de toets.." Siste de docente vlak naast haar. "Oh, maar ik ben al klaar hoor. Hier, zie maar: 1. Exotherm. 2. Phoenicus Magicus 3. Erwlenhout.. 4. ..." Ze werd abrupt afgekapt midden in haar opsomming. "Nu is het genoeg, jij, oproerkraaier!" Klonk het kwaad. Lucy werd aan haar arm vastgegrepen en redelijk hardhandig meegesleept. Ze stribbelde niet tegen, nee.. Lucy spreidde haar handen en wakkerde een vuurtje aan op haar eigen blaadje. Ze had het als een soort bom op de tafel van de leraar geplaatst, en algauw begon dat papier te smeulen. "Juffrouw, ik ruik rook.." Sprak ze op haar engelachtigste stemmetje. Ze werd half de gang op gesmeten en kwam neer op haar knieën. "Ik zal op de gang wel even-" begon Lucy aan een bijdehante opmerking, maar met een reusachtig harde knal sloot de deur zich. Pff. 
Het meisje veegde haar korte bruine haren uit haar gezicht en keek met glanzende ogen om zich heen. Ze was op dreef nu, na een les vol treiterijtjes, gewoon om te zien hoe ver ze kon gaan. Woopsie, crossed the line~ Al had ze wel alle vragen goed beantwoord, dus hoefde ze van zichzelf niet na te komen. Lucy had plaats genomen tussen het vuurmagie lokaal en het lichtmagie lokaal en zat daar nu moederziel alleen tegen de muur aan. Ze begon met haar vingers te knippen om zo telkens een klein vlammetje op te laten springen, tot er iets zou komen om haar uit haar verveling te verlossen.

[Voor la awesome nina]

Kalmpjes zat ze daar, haar korte haren kietelden haar nek. Het meisje kon het niet laten, ze werd altijd weer verleid om tot het uiterste te gaan. Ach, dat was wat het inhield om jong te zijn, toch? Een beetje plezier hebben, het was onschuldig. De lerares had haar papieren kunnen redden en er was niets fout gegaan. Zij was eerder van de saaie les verlost en zo kwam alles goed. Pff, al was ze nog steeds slaperig. Het leek wel alsof ze een winterdipje had zeg, en dat terwijl het pas herfst was. De eerste sneeuw moest nog vallen en zij fantaseerde al over een winterslaap zoals bruine beren dat doen. Gewoon slapen, warmte en veiligheid, tot je wakker wordt en de eerste hyacinten al opbloeien. Ze rekte zich eens even goed uit, wetend dat slapen geen goed plan was. Ze had straks gymnastiek en dat werd gegeven door een leraar die absoluut niet blij zou zijn als iemand spijbelde.. De meeste docenten waren slappelingen, die nauwelijks straf uit durfden te delen. Maar de gast die hun gym gaf was een uitzondering.
Terwijl Lucy haar armen de lucht in stak en een welluidende gaap haar mond verliet, struikelde er een of andere idioot over haar benen. Met een flinke tik was die tegen haar scheen gekomen met een voet. “Wel podverdomme.” klonk het, terwijl Lucy gelijktijdig een ''AUW!'' uitriep. Haar bruine ogen vonden het figuur dat blijkbaar te dom was om normaal te lopen. Motorisch gestoord much? Toch gleed er een lief glimlachje over haar lippen, de sleepy blik in haar ogen bedekte de felle vlammende woede.
“Bedenk podverdomme voortaan vóór je je poten over de vloer uitgooit dat er nog mensen in de gang kunnen lopen. Jees dit doet zeer. Je wordt bedankt jij.. jij.. bruinharig geval..” Een zacht gegiechel werd door Lucy uitgestoten. Ze vermoedde dat woede enkel meer woede op zou wekken, nu terug katten zou zijn als olie op het vuur mikken. ''Maar de lessen zijn nog bezig, ~'' bracht ze er zangerig tegen in. ''Dus leerlingen horen helemaal niet op de gang te zijn, hihi.'' Ze draaide met haar vinger een krul in haar sluike haar en keek het meisje liefjes aan. ''Als je zo boos op me bent moeten we er misschien een leraar bij halen..'' Ze krabbelde half overeind met de bedoeling een beweging naar het dichtsbijzijnde lokaal -vuurmagie- te maken, maar wachtte eerst toch even de reactie van het boze duiveltje af.

[bwub, zo slecht.. Lucy wilde niet meewerken, surry.]

Ahw, wat was het gevallen meisje aardig zeg! Lucy moest moeite doen om niet enkel breeduit te grijnzen. Nee, dan zou die meid met d'r chaggie kop niet blij zijn. “Bedenk podverdomme voortaan vóór je je poten over de vloer uitgooit dat er nog mensen in de gang kunnen lopen.” Och jeetje. Grumpy cat much. Lucy kon het niet laten, ze moest gewoon wat olie op het vuur gooien. Het was te mooi om de kans te laten gaan.
“Goh, dan zou jij hier ook niet moeten zitten met dat stomme lieve gezichtje van je.. Was de leerkracht je zat? Verbaast me namelijk niks.” Pff. Onaangedaan grijnsde Lucy haar tanden bloot. ''Na ah.'' was haar zorgeloze antwoord. Ja, je kon zeggen wat je wilde, maar met haar woorden wist ze wel het vuurtje van woede flink wat op te stoken. “Ach kind toch, kan je er niet tegen als er iemand boos op je is, gelijk naar de leerkracht rennen en huilen. Ga vooral je gang kind. Boeit me niet. Ga lekker je gang..” Rennen en huilen? Niets voor haar. “Tering, dit doet echt zeer, je wordt bedankt.” Hmm, zo te zien had die trut last van zeikeritus aan d'r pols, met haar zielige bewegingen erover heen. Lucy wist een ontzettend vrolijke uitdrukking op haar lieve gezichtje te krijgen. ''Graag gedaan, geen probleem. Je hoeft me écht niet te bedanken hoor.'' zei ze met een sprankelend lachje.

Lucy kwam overeind en draaide een half rondje, tot ze weer recht naar het meisje keek. ''Nou, seeya!'' sprak ze met een spottende grijns. Met een kleine beweging van haar hand wist ze een klein meisje te imiteren dat vol levensvreugde naar iemand zwaait. Fun, fun~