Het was nog vroeg, heel vroeg. De zon had zijn eerste stralen nog niet laten zien, de hemel was nog gevuld met sterren en een sikkelvormige maan. Tevreden met wat hij vandaag allemaal aan Neara door had kunnen geven, had hij vannacht gerust op het meer. Slapen deed hij niet, hij had zeer weinig slaap nodig, dat zou hij wel een nacht over kunnen slaan. Hij had zich naar de rand van het meer laten blazen, en liet zich nu ook iets liften door de wind, om zodoende op de kant te komen. Daar schudde hij zich even uit, alle glinsterende druppels van zijn vacht die paars glom in het maanlicht. Daarna strekte hij zich uit, sloeg hij elegant zijn vleugels uit, ging de lucht in. Hij had de eerste vogels horen fluiten in het bos, hoewel het nog niet eens licht was. Hij vloog over het duistere bos, zoekend naar de vogels die daar waren. Toen hij een groep vogels had gevonden daalde hij, floot een zacht deuntje om te laten merken dat hij eraan kwam. Toen hij eenmaal geland was, keek hij even rond. Het was een vreemde verschijning, zo in een van de weinige open plekken in het bos, een spierwitte vogel met zwarte ogen. Mensen hadden waarschijnlijk verwonderd toegekeken, maar die wisten ook zo weinig van het echte leven, van de natuur. Ze hadden er veel te weinig respect voor, ze wilden overal maar wonen. Volgens Azule mocht de mensheid best gehalveerd worden, het waren er veel te veel om de schoonheid van de natuur te bewaren. Hoewel hier rond SSA, was er nog een mooi stuk natuur dat weinig aangetast was. In dit duistere bos kwamen waarschijnlijk ook weinig mensen, alleen omdat het duister over kwam. Maar waarschijnlijk hadden ze nooit echt de schoonheid ervan bekeken, de rijke variatie aan flora en fauna die zich hier bevond. De fauna, daarvoor was hij hier. Op zijn lange poten liep hij elegant naar de boom waar hij verschillende vogels gevonden had, zong eerst zuiver met hun lied mee. Daarna sprak hij in oud-puffoons tegen ze, net als Neara altijd deed. De vogels verstonden dit, al spraken ze het zelf niet. Het was de algemene taal geweest van alles wat er op Puffoon leefde. Hij vroeg de vogels wat er hier zoal gebeurde, of ze veel gestoord werden door mensen. Hij was tevreden met de antwoorden die ze hem zeiden met hun lichaamstaal, hij was zelf een vogel, dus begreep hij dit maar al te goed. Zo voerde hij een gesprek met ze, terwijl het maanlicht nog net de rand van de open plek kon bereiken, zijn vacht strelend met een paarse gloed.

[Open voor iedereen! ]

Azule had al een tijdje de aanwezigheid van een ander, sterk, magiebeheersend wezen gevoeld, maar had nog niet precies kunnen opmaken wat het is, gezien zijn concentratie ook grotendeels naar de vogels ging met wie hij in gesprek was. Deze vogels vertelden hem steeds meer dingen over de bossen en over de mensen die er wel eens kwamen, terwijl hij het wezen voelde naderen, steeds meer informatie over hem vernemende via de lucht die om hem heen ging. Azule richtte zijn gevoeligheid voor lucht ook meer op het wezen, benieuwd of het iets wat dat gevaarlijk kon zijn, of iets was waar hij op af moest stappen. Toen hij een kracht vond die de zijne evenaarde, begreep hij al dat het een andere Adviseur was. Wie het was kon hij nog niet precies eruit opmaken, maar de grote kracht vertelde hem al dat dit zo was. Dit schepsel was sterker dan alles, behalve zijn Legendarische Magician. Uiteindelijk maakte Azule een eind aan zijn gesprek met de vogels, en sloot zijn ogen. Hij liet de wind om het wezen heen dansen, voelend welke vorm hij was, hoe groot hij was. Al snel herkende hij het dier, hoewel hij niet zeer bekend was. Natuurlijk had Azule hem wel onthouden, hij was tenslotte ook een Adviseur. Het was Rhama, de Adviseur van Ferost. Ferost was niet zijn favoriete Legendarische Magician buiten Neara om, maar Rhama had hij wel gemogen, of hij had in ieder geval respect voor hem gevoeld. Zoals hij voor de meeste Adviseurs wel voelde. Zodra Azule voelde dat Rhama een telepathische band aanlegde, stelde hij zich ervoor open, zorgde hij dat Rhama contact met hem kon maken. Hij luisterde naar zijn begroeting, en draaide zich daarna langzaam om, zodat hij Rhama aan kon kijken. Hij nam evenals Rhama niet de moeite om te spreken, via een telepathische band kon men veel meer dingen delen, ook herinneringen of beelden. Azule knikte even naar hem, waarna hij via de telepathie tegen Rhama sprak. ‘Ook gegroet, mijn broeder. Het is veel te lang geleden.’ Zijn zwarte ogen toonden respect voor de wolf, waarna hij hem langzaam naderde. Zijn poten leken lang en onstabiel, maar Azule bewoog zich met onvoorstelbare gratie voort, zoals een Corpo Ceum hoorde te lopen. Eenmaal op een meter afstand van de wolf, nu midden in de open plek, baadde zijn witte vacht in het maanlicht, wat hem een paarse gloed bezorgde. Hij liet zijn ogen over Rhama heen glijden, hem bekijkend, in zich opnemend hoe het met hem ging. Maar natuurlijk zei uiterlijk niet alles, dus sprak hij verder. Zijn stem klonk eerbiedig, maar zijn verheven klank verdween nooit geheel. ‘Hoe vergaat het u, en uw Meester, dezer tijden? Daarna keek hij hem recht aan, terwijl in zijn ogen een lichte nieuwsgierigheid was verschenen, hoewel het duister erin nog steeds de meeste gevoelens verhulde. Hij stond trots en rechtop, maar niet alsof hij beter was dan Rhama. Meer alsof hij wist dat ze gelijken waren, maar wel beiden hoog in rang.

[Heb jij enig idee waar je over praat? Ik heb namelijk geen flauw benul, maar ik zal er gewoon op ingaan alsof ik het wel weet. ]

Azule luisterde kalm naar het antwoord van de wolf, zijn kop nog licht nieuwsgierig naar hem toe gebogen. Azule liet zijn blik diep wegzakken in de grijze, intelligente ogen van de wolf. De ogen die zoveel zeiden over zijn kracht, de ogen die de reden uitstraalden waaróm hij een Adviseur was. Na de korte stilte sprak Rhama weer verder, nadat Azule aandachtig had geknikt, als antwoord op zijn eerdere woorden, en als aanmoediging om het nader te verklaren. Azule knikte droevig op de woorden van Rhama, maar natuurlijk wist hij waar hij over sprak. Neara had hem over alles ingelicht, het was belangrijk dat hij alles wist. Hij moest haar natuurlijk de beste raad geven, en daarvoor moest hij alles weten wat er te weten viel, de kwestie van zoveel mogelijk kanten te kunnen bekijken, het goed en strategisch in te zien. Azule wist dat er dingen waren waar zelfs de hoofdmeester niets of zeer weinig van wist, alleen de Legendarische Magicians en hun Adviseurs. Die moesten dan ook besluiten wanneer de gewone mensen te weten kwamen over dingen, en over hoeveel van de informatie de gewone mens mocht beschikken. Het was belangrijk dat de mens niet al te veel wist, mensen lieten zich al snel leiden door angst, iets wat hun zicht ernstig kon vertroebelen en tot verkeerde beslissingen en wandaden kon leiden. Azule vond het fijn dat hij iemand gevonden had om erover te spreken, iemand die net zoals hij alles wist, en genoeg wijsheid bezat om alles in het grotere plaatje te kunnen bekijken. ‘Maar natuurlijk heeft Neara mij daarover ingelicht.’ Zijn bewondering en trouw bij de naam van zijn meesteres weerklonken duidelijk, iets wat altijd te horen was als hij over zijn meesteres sprak. ‘Het is spijtig dat ze het proberen. Ze zijn bijzonder veel krachtiger geworden dan de laatste keer dat ze een aanval pleegden, op Nova. Ze hebben zich grotendeels ongezien weten te houden, waardoor zelfs wij niet weten met hoeveel ze zijn. Neara is bang dat de Heer van het Duister ze voedt. Dat hij ze zijn krachten gaat ontlenen, mocht het echt tot een aanval komen.’ Azule sloot zijn ogen en schudde licht met zijn kop, in afschuw voor de Heer van het Duister. Hij en zijn Adviseur waren vreemd, altijd licht anders geweest dan de anderen. Langzaam opende Azule zijn ogen weer. ‘Ik heb haar proberen te overtuigen dat zelfs Deshas vanbinnen een goed hart heeft. Want dat heeft hij ook, maar hij is verblind door zijn macht, door wat hij ermee kan. Daardoor ben ik bang dat wanneer het erop aan komt, hij niet voor de school zal kiezen, maar voor zijn grote liefde, het duister.’ Azule keek met licht bedroefde ogen naar Rhama, wetend dat hij hem zou begrijpen. Maar het duister dat op de loer lag, waarschijnlijker sterker dan ze van te voren hadden gedacht, zou dat niet zeer aanlokkelijk zijn voor Deshas? Zou hij zich daarin niet veel meer thuis voelen dat strijdend tussen de Legendarische Magicians die de school beschermde. ‘En het ergste daarvan is, is dat dan natuurlijk de balans van onze aanval wordt verstoord, ons sterkste element. Het feit dat wij álle krachten bezaten door alle Legendarische Magicians te hebben, was natuurlijk waar wij op vertrouwden. Ik weet niet hoe lang wij daar nog zeker van kunnen zijn.’ Met vragende ogen keek Azule naar Rhama, benieuwd naar zijn mening over deze droevige kwestie.

Azule knikte langzaam toen Rhama zijn woorden bevestigde. Hij gaf de wolf zijn tijd om na te denken, Azule had soms ook langere tijd nodig om een geschikt antwoord te formuleren, of om met een politiek correcte en strategisch verantwoorde oplossing te komen. Een oplossing die natuurlijk altijd ten goede van Neara zou zijn. Azule schudde bedenkelijk zijn kop op de woorden van Rhama, over de loyaliteit van Deshas. Azule twijfelde, maar dat betekende wel dat hij Deshas het voordeel van de twijfel zou gunnen, om zo mogelijk Deshas de kans te geven om de balans niet te verstoren; om zijn grote en vaste aandeel in de verdediging van SSA te spelen. Toen de wolf ging zitten ontspande Azule ook iets, leunde iets meer achterover en ontspande zijn vleugels. Azule bleef de wolf aankijken, het oogcontact leek de telepathische band om een of andere reden te versterken. Hij luisterde aandachtig toen de wolf sprak ook zijn vrees te hebben, maar natuurlijk. Zoals het behoorde vreesden alle Adviseurs voor het lot van hun Legendarische Magician, en omdat die weer vreesden voor het lot van de academie, deden de Adviseurs dat ook weer. Azule keek met instemmende ogen in die van Rhama terwijl hij zijn verdere woorden sprak, maar natuurlijk. Azule was al bezig met het aannemen van verhalen van alle vogels, hield zo behalve met zijn eigen haarscherpe ogen alles nog eens goed in de gaten. Zo sprak Azule dan ook tegen Rhama. ‘Maar natuurlijk. Ik hou al sinds ik hier gearriveerd ben alles in de gaten wat de vogels meemaken, wat er rond hen heen gebeurd. Ze hebben voor zover nog niks vreemds gezien. Maar vanzelfsprekend zal ik hun hulp vragen om nog een extra op te letten, zodat ze beter uitkijken naar verdachte activiteiten.’ Azule knikte, vond dit een goed plan. Neara had zoiets ook al geopperd, maar niet direct in deze woorden. Daarna veranderde Azule’s blik weer in serieuze interesse, en in lichte zorg. ‘En de wezens in het woud, hebben die al dingen vernomen? Heeft u die al op extra scherp gesteld?’ Dit leek hem wel waarschijnlijk, zoals Rhama tegen hem had gesproken. Hij was benieuwd of de wezens die eerder ingelicht waren misschien ook wel al meer gezien hadden, of die dan wel dingen waren opgevallen. De maan verliet langzaam de open plek, terwijl de lichtroze stralen van de zon langzaam over de toppen van de bomen kwamen. De lucht veranderde in een meesterwerk van kleuren, Azule richtte zijn blik omhoog. Hij genoot van de pracht van de lucht, de perfecte van de vogels die met hun silhouetten langs de paarsgekleurde wolken vlogen, de oranje kleuren aan de hemel iets levendigs gaven. Daarna richtte hij zijn blik weer op Rhama, zijn ogen serieus, zijn stem iets warmer dan normaal. ‘We moeten deze plaats beschermen met alles wat we hebben. Het is te mooi om verloren te laten gaan.’ Hij doelde niet alleen op de hemel, maar natuurlijk ook op alles wat er rond hen heen was, het woud, de wezens, de school, de kinderen die opgeleid werden tot volwaardige Magicians, hoewel maar enkele van hen een waardige toekomst zou hebben.