Outfit:

Zijn stappen klonken in zacht gekraak van gedroogde bladeren, onder zijn zwarte schoenen. De wind blies de bijna gewichtloze natuur elementen weg. Het zou nog wel even duren voordat de zon echt haar gezicht zou laten zien, dit was ook niet erg. Het hout van de bomen sloeg donker tegen de diep oranje gloed. Spoedig zou de nacht zijn keer maken. Het geluid van de ruisende bladeren konden je verwelkomen en met de harde wind viel elk naar beneden. Herfst, het kon een prachtig seizoen zijn. Vooral zo in dit warme licht van de opkomende zon, wist hij weer waarom hij soms kon genieten van een ochtend. Niet veel zouden denken dat hij nog kon genieten, want hij had toch een hart van steen? In zijn hand de zwarte rugzak, er zat niet meer in dan wat eet resten en een leeg flesje water. Na een heftige nachtmerrie een halve nacht wakker liggen had hij besloten toch maar uit bed te kruipen. Zijn zwarte haar had de weerspiegeling van de zon, net als zijn ogen die dezelfde kleur als deze zon leken te hebben. Diep oranje en brandend als vuur. Soms warm, soms kill. Hij liep tussen de hoge bomen door, liet soms zijn kin stijgen bij het kijken van een weg vliegende vogel. Hoe droeg zijn herkenbare zwart witte jas en de rest was zwart wat hij droeg. Rond zijn nek glinsterde de vlamketting, het bewoog mee met elke stap. De jongen was midden in de nacht naar buiten gegaan, zodat hij de woedde in zijn lichaam kon uiten met een eigen training. Dit had hij in het duistere woud kunnen doen, dus niemand had er last van gehad. Via zijn pad wist Drake dat hij langs de Old Ruins zou komen, dit was een plek met gemengde gevoelens. Hij had er positieve en negatieve situaties gekend. Het viel hem op dat er zich een silhouet bevond op een van de rotsen met een ander naast haar. Door het licht van de zon kon hij dit ook niet goed zien. Pas toen Drake dichterbij kwam kon hij het figuur als meisje omschrijven en zag hij het dier naast haar zitten. Drake glimlachte, altijd leuk zo'n onverwachte verassing. Hij trok de rugtas wat beter op zijn schouder en liep op haar af. "Wie is het dit keer." Drake draaide even met een kleine grijns zijn ogen. ''Nou niet iets of iemand waar je graag op zit te wachten.'' Drake liep om de rots heen zodat hij nu in haar voorzijde kwam te staan. Hij wierp even een blik naar de wolf, maar toonde verder geen aandacht naar het dier. Drake wist uit ervaring dat je vooral bij wolven je aandacht niet moest opdringen. ''Of geniet je van de zonsopkomst madam?''

Look:

Hij voelde hoe de wind langs zijn gezicht streek. Zijn vingers voelde hoe het al koud was buiten, de herfst had het kasteel ondertussen al in zijn greep. Toen Drake om de steen heen liep, zag hij wie er zat. Hij kende dit meisje nog niet, zou haar misschien eens hebben zien lopen. Haar blonde golvende haar viel in sierlijke lokken naar beneden. Heldere ogen en een slank figuur. Haar rond gezichtje zou je bijna lief kunnen noemen, de houding die ze aannam was echter minder open. In eerste instantie was Drake voor zijn doen erg vriendelijk tegen haar. Ook viel haar wolf hem op, maar daar was hij niet voor gekomen. "En jij bent?" Een millimeter trok zijn hoofd schuin. De toon stond hem niet aan, maar dit kon wel leuk worden. Hij haalde een hand door het zwarte haar dat soms voor zijn ogen viel. Expres liet hij zijn antwoord stil, hij was niet verplicht dit te beantwoorden als hij dat niet wilde. "Ik genoot van mijn rust, totdat jij hier kwam." Er verscheen een gek grijnsje op het gezicht van Drake. Wat lief dit zeg, ze probeerde hem te beledigen. Drake draaide dus zoals ze hem inschatte arrogant met zijn ogen. Hierna keek hij haar een moment ijzig aan met de oranje ogen. ''Hm, tutut.. en ik was nogwel zo vriendelijk, madam.'' Hij keek naar haar wolf. Drake wist al te goed dat als hij ook maar de gedachte zou hebben om haar iets te doen, dat het dier ook actie zou ondernemen.  Het grappige hieraan was alleen dat Drake verreweg van bang was voor wolven. ''Ik dacht van ver, je bent best schattig. Maar nu ik dichterbij ben, blijk je toch een rotte appel aan de mooie appelboom te zijn. Jammer.'' sprak hij met een trage toon, het woord 'jammer' een kleine toon hoger. Alsof hij het zich pas op het laatst bedacht. Er verscheen een gemene grijns op zijn gezicht. ''Ik hoop toch voor je, dat je zo bent door je onzekerheid en niet echt een kreng bent.'' zijn blik was bijna uitdagend.

Het blonde haar ving de zon op, weerkaatste en daardoor leek het bijna van goud te zijn. Ze was een mooi meisje en zou misschien ook wel heel lief kunnen zijn. Dat geloofde hij gelijk als iemand hem zou vertellen, de fout was alleen geweest dat ieder verkeerd op elkaar hadden ingespeeld. Zij was er niet blij mee, want Drake zag hoe ze hem ook niet echt rechtstreeks aankeek. Het maakte hem niet uit, dit waren voor hem hele normale gesprekken. Het meisje beet op haar lip, Drake hield haar nauwkeurig in de gaten en zag hoe er woedde werd ingehouden. Wat waren mensen toch wonderbaarlijke wezens, Drake genoot ervan om naar ze te kijken. Hoe ze de sociale rangorde volgde of juist tegenspeelde. Sommige mensen die brutaal en schreeuwers waren, terwijl de ander liever op de achtergrond bleef. Drake had het vaak zien gebeuren en daarom was hij nu ook niet verbaasd dat ze niet zoveel zei. Hij wist wel dat er uiteindelijk een antwoord zou komen, dus wachtte Drake rustig af. "Weetje, door een arrogante houding aan te nemen gaan mensen je niet leuker vinden en ben je zeker niet aardig aan het doen." Drake kon het niet laten om even heel spottend te lachen. About his life story. ''Hm, bedankt voor de tip, maar voor het geval je t nog niet door had juffie.. I don't give a fucking shit.'' sprak hij triomfantelijk. Drake keek naar de wolf, hoe ze gromde en hem een waarschuwing gaf, Drake gaf echter geen krimp. ''Hm, zoals je net hebt gezien, heeft aardig zijn mij nog nooit wat opgeleverd.'' Hij zag aan de hemel hoe er een kraai samen met zijn partner vloog. Hij was altijd alleen geweest, mensen kwamen in zijn leven als vlagen voorbij. Uiteindelijk gingen ze toch allemaal wel weer weg of dood, dus de jongen had geen behoefte aan hordes vrienden. Vooral niet als ze je enkel in de rug konden steken uiteindelijk. Uiteindelijk viel zijn blik weer op het meisje..

Het enige wat hij bij dit meisje kon doen op dit moment, was haar spottend en bijna uitdagend aankijken. Zijn hele houding bestond uit arrogantie, omdat ze het nu ook bij hem had uitgelokt. Ze had hem verteld dat hij aardiger moest zijn om bij mensen in de smaak te vallen. Toch was Drake van mening dat hij zelf wel bepaalde bij wie hij dan in de smaak vallen wilde. Het maakte hem niet zoveel uit als mensen een hekel aan hem hadden. Drake was bekend en berucht, door erg weinig geliefd maar hij had zijn mensen. Hij gaf aan bij haar dat het hem echt geen zier kon schelen wat anderen van hem zeiden, dachten of van hem vonden. Dit was juist de reputatie die hij had opgebouwd en vond het prima zo te houden. "Nou mooi." hoorde Drake haar sarcastisch zeggen. Drake rolde met zijn ogen waarna ze van haar af wendde. "Dan moet je beter je best doen." Drake lachte smalend, nam dit gesprek niet eens meer serieus. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek haar weer aan. Het zwarte haar waaide wat in de wind. ''And why the hell, would I do that. I'm just fine like this. The guy no one likes at this school, if we say it from your point of view.'' Hij zag de wolf even kijken naar haar baasje, Drake keek het dier even doordringend aan. ''Oh maak je maar geen zorgen hoor, ik zal je baasje niks aandoen. Krijg ik weer problemen van, dit keer geen zin in.''